ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΡΑΣΙ!




Μετά το ''Οικουμενικό νερό'' των Οικουμενιστών που παρουσιάστηκε στις 24 Απριλίου 2017 στην έδρα του Π.Σ.Ε. στην Γενεύη, τώρα προσφέρεται στην Μπολόνια, με την άφιξη του Οικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίου και εκλεκτός οίνος ποικιλιών Merlot και Καμπερνέ σοβινιόν με το όνομα ''Βαρθολομαίος!'' Η ιδέα της παραγωγής και εμφιάλωσης αυτού του πρωτότυπου, εκλεκτού και ερυθρόπυκνου κρασιού ανήκει στον παπικό ''ιερέα'' Stefano Ottani ΕΔΩ! της ''ενορίας των αγίων Βαρθολομαίου και Γκαετάνο'' στην ομώνυμη πόλη της Ιταλίας. 


Το γεγονός αυτό αποτελεί είδηση; Βεβαίως. Δείχνει οφθαλμοφάνερα τα κοσμικογενή και ποταπά ελατήρια αυτής της οικουμενιστικής, Χριστοαναιρετικής φατρίας, που εκτός του ότι ''αποκαθήλωσαν'' τον Χριστό από τον θρόνο του, τον μετέτρεψαν σε ένα μειγματογενές, θεολογίστικο ''αμάγαλμα'', με πεφυσιωμένες, υπερφίαλες και αλαζονικές θεωρίες. Δείχνει ακόμα την αειφανή αιρετικοφροσύνη των λατίνων και την εδραιωμένη αυτή προτεσταντική νοοτροπία τους να προσφέρουν δώρα κοσμικά προκειμένου να υποδεχθούν έναν εφάμιλλο κοσμικό ηγέτη ωσάν τον ποντίφηκά τους. 


Είναι οι ίδιοι διαχρονικοί και απαράλαχτοι δεσμώτες στο άρμα των αιρέσεων, για τους οποίους ο ίδιος ο Χριστός μας μίλησε: ''πᾶσα φυτεία ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ πατήρ μου ὁ οὐράνιος ἐκριζωθήσεται. (Ματθ. 15,13). Και ''ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοί εἰσι τυφλοί τυφλῶν· τυφλός δέ τυφλόν ἐάν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται. (Ματθ. 15,14). Η ανακοίνωση της εμφιάλωσης και της προσφοράς του κρασιού ''Βαρθολομαίος'' από τον ρωμαιοκαθολικό ''ιερέα'' είναι το ακόλουθο σε μετάφραση ημετέρα: ''Το νέο (εκκλησιαστικό) έτος της ενορίας μας που πρόκειται να ξεκινήσει σε λίγο είναι πολύ πλούσιο σε γεγονότα, που ανοίγουν καινούριες προοπτικές ελπίδας. 


Σε περισσότερο από δύο εβδομάδες θα παρευρεθούν στην Μπολόνια, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος. Είναι οι δύο μεγάλες αναφορές στην Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία και οι δύο ακούραστοι υποστηρικτές της ενότητας και της ειρήνης. Ο Βαρθολομαίος είναι Αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης, που ονομάζεται "Νέα Ρώμη," επειδή ήταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Δύσης. 


Υπάρχουν τα πρώτα οικουμενικά συμβούλια, μια έκφραση κοινής πίστης της ενοποιημένης Εκκλησίας. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κωνσταντινούπολη είχε ευαγγελιστεί από τον Απόστολο Αντρέα, αδερφό του Σίμωνα Πέτρου. Ο Φραγκίσκος είναι ο διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, Επίσκοπος της Ρώμης, ο οποίος προεδρεύει με φιλανθρωπία όλες τις Εκκλησίες. Οι δύο Εκκλησίες, ευαγγελισμένες από τους δύο αποστολικούς αδελφούς είναι επίσης αδελφές. Για να εκφράσουμε τη χαρά αυτών των συναντήσεων έχουμε ετοιμάσει ένα ειδικό κρασί, το οποίο βλέπετε εδώ. 


Ο Βαρθολομαίος και ο Φραγκίσκος μας υπενθυμίζουν, ότι οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι είναι όλοι Χριστιανοί, πιστοί στον έναν Θεό Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, που καλούνται να διακηρύξουν το ίδιο Ευαγγέλιο, ως υπέρβαση αυτής της νέας ανθρωπότητας''. Don Stefano Ottani Η ιδέα της εμφιάλωσης και προσφοράς του προσφερομένου αυτού οίνου προέκυψε από το εμφιαλωμένο ''οικουμενικό νερό'' ΕΔΩ! μια τόσο... προχωρημένη, καινοφανή και ''εκπληκτική'' πατέντα, που εντέλει απέκτησε και δεινούς καθόλα μιμητές. 


Και αυτό είναι πάντα το προφίλ των αιρετικών από καταβολής κόσμου, για τους οποίους ο Άγιος Ιγνάντιος ο Θεοφόρος, ο μεγάλος αυτός αποστολικός διδάσκαλος και ιερομάρτυρας έλεγε: ''Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν τε αξιόπιστος ή, καν νηστεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, καν προφητεύει, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτω δορά, προβάτων φθορά κατεργαζόμενος''. Και ο Χριστός μας για να συμπληρώσει: ''Υποκριταί! καλώς προεφήτευσε περί υμών Ησαίας λέγων: μάτην δε σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF