ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2019

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ




Η πνευματική ζωή για τον ορθόδοξο Χριστιανό είναι η κοινωνία μας με τον Τριαδικό Θεό! Ό,τι οικοδομεί την σχέση μας με τον Θεό προκειμένου να είναι γνήσια και αυθεντική είναι καλό, ενώ ότι την εμποδίζει είναι πνευματικός μας εχθρός και εμπόδιο. Η σχέση μας, μας τον Θεό δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, χωρίς την αναφορά μας στον Ιησού Χριστό, αφού είναι Αυτός που ενηνθρώπησε, Υιός και Λόγος του Θεού. 


του αρχιμανδρίτη π. Παισίου Παπαδοπούλου, 

ηγουμένου της Ι. Μ. Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Φιλώτα


Η αναφορά μας γίνεται, πρωτίστως, δια της Πίστεως και στην συνέχεια, κρατώντας την ομολογία αυτής της Πίστεως ως περιεχόμενο δογματικής διδασκαλίας της Αλήθειας, που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός και δια των αγίων Μυστηρίων, κατ’ εξοχήν, της Θείας Ευχαριστίας δια της οποίας κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού και, βέβαια, δια του Μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως, με την οποία εκφράζουμε την μετάνοιά μας και λαμβάνουμε συγχώρηση των αμαρτιών μας.

Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, τα καλά έργα από μόνα τους είναι προσκοπισμός, μια αόριστη ηθική που δεν σώζουν τον άνθρωπο από την αμαρτία την φθορά και τον θάνατο, πολύ περισσότερο δεν χαρίζουν την κατά Χάριν θέωση στον άνθρωπο. Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι έχουν ένα τελείως εσφαλμένο πρότυπο (μοντέλο) πνευματικής ζωής και ένα χαζοχαρούμενο προτεστάντικο μοτίβο! Αλλά, επίσης έχουν εσφαλμένο πρότυπο όσοι τρέχουν στα μοναστήρια για προσκυνήματα, κρατούν Γεροντάδες, αλλά δεν κρατούν την Ορθόδοξη Πίστη, διότι και οι πνευματικοί, εννοώ αυτοί αυτοί οι εξομολόγοι, οι Γέροντές τους, δεν τους έμαθαν το ένα, το βασικό να κρατούν την Ορθόδοξη Πίστη με την Ομολογία στην πράξη. 


Γέροντες και πνευματικοπαίδια, λοιπόν, κάνουν μετάνοιες κρατούν καμποσχοίνι διαβάζουν τις ακολουθίες, ακόμη κοινωνούν, αλλά δεν έχουν κοινωνία Πίστεως με όσα είπαν και έζησαν οι άγιοι, που αυτός ο τρόπος να κρατήσουμε την Χάριν είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες και αυτό είναι η Ορθοδοξία, τρόπος να κρατήσεις αυθεντικά, ό,τι παρέδωσε ο Χριστός και φύλαξαν οι άγιοι Έτσι, λοιπόν, οι ψευτοχριστιανοί δεν θα σωθούν, διότι δεν σώζουν από μόνα τους, ούτε τα καλά έργα, ούτε και τα μυστήρια, αν δεν κρατήσει πρώτα την Πίστη, στην οποία βασίζονται τα άγια Μυστήρια και όλο το απολυτρωτικό έργο της Θείας Οικονομίας. Ο Ιησούς Χριστός σώζει μόνο, διότι αυτός θυσιάστηκε για εμάς και μας απελευθέρωσε από τον θάνατο, όταν εμείς βέβαια κρατούμε κοινωνία μαζί του!


Το ζητούμενο στην Εκκλησία είναι να κρατήσεις την κοινωνία, την σχέση με τον Τριαδικό Θεό! Όταν δεν κρατείς την αλήθεια, που για εμάς δεν είναι απλώς μία έννοια, αλλά Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, στο Πρόσωπο του Οποίου γνωρίσαμε και γνωρίζουμε «εν αποκαλύψει» την Αλήθεια, δεν έχουμε -σε μια τέτοια περίπτωση που δεν κρατούμε την ομολογία- κοινωνία και σχέση μαζί Του, αλλά με όλα τα γύρω γύρω, όχι όμως με Αυτόν. Αυτό είναι το λάθος που κάνουν πολλοί πνευματικοί- εξομολόγοι και Γέροντες, αντί να οδηγούν τα πνευματικοπαίδια τους στον Θεό, τα συνδέουν και τα κρατούν αρρωστημένα κοντά τους και δεν φροντίζουν να έχουν μία αληθινή σχέση με τον Θεό.


Και ερωτώ: είναι Ορθόδοξο μοντέλο πνευματικής ζωής αυτό; Σαφώς, Όχι! Τώρα, έπειτα το 2016 που έγινε αυτή η Σύνοδος στο Κολυμβάρι και αναγνώρισε τις αιρέσεις ως Εκκλησίες, δεν μιλούν ούτε οι πνευματικοί, ούτε οι ιερείς, ούτε οι μητροπολίτες στο ποίμνιο, στις εκκλησίες στα πνευματικοπαίδια τους. Όμως, οφείλουμε όλοι να ενημερώσουμε και να πούμε, είστε εκτός Εκκλησίας. Χτυπάτε τον «κώλο σας κάτω όσο θέλετε» -συγνώμη είναι έκφραση που αποδίδει αυτό που λέω με τον καλύτερο τρόπο- εφ’ όσον είστε εκτός αλήθειας, εφ’ όσον νομιμοποιήσατε τις αιρέσεις, εφ’ όσον δεν αντιδράτε με τον προβλεπόμενο από την Αγία Παράδοση της Εκκλησίας τρόπο των Αγίων Πατέρων, είστε εκτός Ορθοδοξίας, επομένως και εκτός Εκκλησίας του Χριστού.


Το ότι ο Θεός ενεργεί μέχρι τώρα στα μυστήριά σας είναι για Χάριν των πιστών χριστιανών, που ακόμη δεν γνωρίζουν. Και διότι, αφήνει ένα περιθώριο μετάνοιας και ανασύνταξης του Σώματος της Εκκλησίας για να καταδικασθείτε! Δεν βλέπετε, τί γίνεται με την Ουκρανία; Γιατί; Διότι, πολύ απλά αφήνει ο Θεός να φανεί το κακό και έπειτα να βάλει τάξη ξεχωρίζοντας τους ηθελημένα αιρετικούς απ’ όσους κρατήσουν με την ομολογία την Ορθόδοξο Πίστη. Αυτό που γίνεται είναι η μάχαιρα του Πνεύματος, μόλις και μετά βίας προλαβαίνεται να ξεχωρίσετε την θέση σας, διότι έπειτα θα κριθείτε ως συνεργοί στην παρανομία. Λοιπόν ή βγαίνετε τώρα ή οριστικά κρίνεσθε ως ψευδοπροφήτες.



Εκ του ιστολογίου ''triklopodia''.
Επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF