ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 25 Ιουνίου 2019

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ





«Ο αδελφός μου Βαρθολομαίος, 
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 
είναι πρόδρομος πολλών ιδεών και πρωτοβουλιών, τις οποίες έχουμε ενστερνισθεί 
και τις έχουμε κάνει και δικές μας, όπως στην εγκύκλιο μας για το περιβάλλον, 
Laudato Si.»

Αυτά είπε ο Πάπας Φραγκίσκος στην ομιλία του που εκφώνησε αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Διεθνούς συμποσίου που έλαβε χώρα στην Νάπολη της Ιταλίας 20 και 21 Ιουνίου με θέμα: «Η Θεολογία μετά την εγκύκλιο Veritatis Gaudium στο χώρο της Μεσογείου.»


Ένα συνέδριο που είχε ως σκοπό την θέση της Θεολογίας στις ανάγκες και προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, με επίκεντρο τη Μεσόγειο, την θάλασσα όπου διασταυρώθηκαν οι πιο σημαντικοί πολιτισμοί της γης και λαμβάνει χώρα σήμερα εκεί η μεγάλη τραγωδία της μετανάστευσης.


Για το λόγο αυτό ζητήθηκε η άποψη του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο οποίος απάντησε στην πρόσκληση με την αποστολή ενός σημαντικού μηνύματος, το οποίο όλοι οι παρόντες και τα μέσα επικοινωνίας το αποκάλεσαν ως εισαγωγή στην Θεολογία της Υποδοχής.


Με αυτό ακριβώς στον πρόλογο του ο Πάπας θέλησε να εξάρει τον ρόλο του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και της Κωνσταντινουπόλεως και προσκάλεσε όλους να δώσουν ιδιαίτερη βαρύτητα στους λόγους του Οικουμενικού Πατριάρχη, που «μας τίμησε με αυτό το μήνυμα», όπως είπε χαρακτηριστικά.


Στο κείμενο του Οικουμενικού Πατριάρχη τονίζεται, μεταξύ άλλων, ότι το μήνυμα του Κυρίου μας και Σωτήρα και κατά συνέπεια εκείνο των Εκκλησιών, δεν πρέπει να περιορίζεται και να εξαντλείται εκ μέρους μας σε πράξεις βοήθειας και ελεημοσύνης, μα είναι επιτακτικό να αναδείξουμε την σημασία και την αξία της αλήθειας και της δικαιοσύνης και να εξετάσουμε τις βαθιές αίτιες του φαινομένου της τραγωδίας που πλήττει την Μεσόγειο, ώστε να τις θεραπεύσουμε, για να αποφύγουμε την καταρράκωση της ανθρώπινης ύπαρξης. 


Είναι πρωταρχικό καθήκον των Εκκλησιών να συντονισθούν για ένα κοινό αγώνα για μια κοινωνική δικαιοσύνη σε ένα σύγχρονο παγκοσμοποιημένο κόσμο, ώστε να δημιουργηθούν οι θεολογικές και ανθρωπολογικές εκείνες προϋποθέσεις, μέσω και του έργου των θεολογικών σχολών, με σκοπό να αναδειχθούν θεσμοί κοντά στις ανθρώπινες ανάγκες, οι οποίες δεν θα θέτουν σαν πρωταρχικό σκοπό τους την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ύπαρξης. Υπενθύμισε επίσης ότι στην Πανορθόδοξο Σύνοδο της Κρήτης (2016), δόθηκε μεγάλη έμφαση στην καταπολέμηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο του.


Ο ίδιος ο Πάπας στη ομιλία του, εκτός των άλλων, έδωσε έμφαση στην έννοια της Χριστιανικής Παράδοσης, σημαντικό εφόδιο κατά της λήθης του ανθρωπίνου γίγνεσθαι, αλλά υπογραμμίζοντας την ορθή ερμηνεία της: «Η Χριστιανική μας Παράδοση είναι χρήσιμη», είπε ο Πάπας Φραγκίσκος, «και δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτή, γιατί χωρίς την Παράδοση ο άνθρωπος στερείται μνήμης. Αλλά και η Παράδοση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σαν κάτι το στατικό, διότι η ίδια η Παράδοση ενέχει την δυναμική της Αλήθειας και θα μας βοηθήσει να ανοίξουμε νέους ορίζοντες για την αληθινή πρόοδο της ανθρωπότητας».


Αυτές είναι σκέψεις του Μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα, μου ψιθύρισε ο καθηγητής Θεολογίας Sergio Tanzarella, που ως γνωστόν ο ίδιος ο Πάπας έχει επανειλημμένως εκφραστεί ότι τον θεωρεί τον πιο σημαντικό θεολόγο εν ζωή. Ίσως γιατί παλιά λεγόταν ότι η πίστη έχει δυο πηγές: την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Στην ουσία η Αγία Γραφή υπάρχει ως παράδοση και η Εκκλησία συνεχίζει την πορεία της μέσω της ιστορίας έως τα έσχατα, όπως έλεγε και πρόσφατα στο Ποντιφικό Ινστιτούτο Οριεντάλε ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς.


Εντύπωση προκάλεσε και η ομιλία του καθ. Sergio Tanzarella, ο οποίος ανέφερε ότι η Θεολογία σήμερα ημέρα, έχει γίνει προνόμιο μιας ελίτ, εντελώς αποκομμένης από τις ανάγκες του κοινωνικού γίγνεσθαι της Εκκλησίας του Κυρίου μας και έχει εστιάσει το ενδιαφέρον της στα αμιγώς διοικητικά συμφέροντα της Εκκλησίας. 



Η τοποθέτηση του Sergio Tanzarella που απέσπασε τα χειροκροτήματα των παρόντων, 

προκάλεσε και την επικρότηση του Πάπα Φραγκίσκου, 

ο οποίος τόνισε ενώπιον όλων ότι με την ομιλία του ο Καθηγητής Tanzarella 

μας έδωσε ισχυρά ραπίσματα και δικαίως. 

Και ο νοών νοείτω, σκεπτόμενοι εσχατολογικά.



https://www.vimaorthodoxias.gr



Νίκος Τζωίτης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF