ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΣΤ' ΜΕΡΟΣ)




Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος




ΣΤ' Μέρος


Εξεθέσαμεν χθες, πως απήντησεν εις την περί της αλλαγής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου πρόσκλησιν της Ελληνικής Εκκλησίας, της Αρχηγευομένης υπό του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών, 


1) ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, 


2) ο Πατριάρχης Αντιοχείας, 


3) ο Πατριάρχης των Σέρβων και 


4) ο Πατριάρχης Φώτιος, με το χαρακτηρίζον αυτόν θάρρος και με τας αληθείς Εκκλησιαστικάς Αρχάς υφ' ων διεπνέετο, ιδού τι απήντησεν εις τα γράμματα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών: 


Αριθμ. 326  


Τω Μακαρίω και Σεβασμιωτάτω Αρχιεπισκόπω Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κυρίω Χρυσοστόμω, 

Προέδρω της ''Ιεράς Συνόδου της εν Ελλάδι Εκκλησίας''


Χαίρειν εν Χριστώ τω αναστάντι Θεώ. Τα από Δευτέρας μεν και δεκάτης του παρελθόντος μηνός κατά το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον επεσταλμένα, τη δευτέρα δε και εικοστή του αυτού κεκομισμένα ημίν αδελφικά γράμματα της Υμετέρας Μακαριότητος, τα περί ημερολογίου και πασχαλίου, μετά της δεούσης μεν και αυτοί ανέγνωμεν επιστάσεως, εσπεύσαμεν δε ανακοινώσασθαι αυτά τη καθ' ημάς των Ιεροτάτων Μητροπολιτών χορεία, συνοδικώς συνδιασκεπτομένων, τη δεκάτη και τετάρτη του αυτού μηνός Μαρτίου, καθ' ο παρειλήφαμεν πάτριον ημερολόγιον, ότε πολλή τη προσοχή και φροντίδι και μετριοπαθεία και φιλαδελφεία εμελετήθη τα εν αυτοίς, 


πάντων και εθελόντων και αφωνιζομένων πείσαι εαυτούς, μη μόνον κατιδείν, αλλά και ασπάσασθαι τας εν αυτοίς γνώμας, είγε τη αληθεία μη ευρεθείεν αντικείμεναι. Κατά την συνοδικήν ουν απόφασιν, την ούτω μεμορφωμένην τότε απαντώμεν σήμερον τα εξής: 


Ότι μεν ουδεμίαν ουδαμώς η καθ' ημάς αγιωτάτη Εκκλησία έβλεπε πόθεν, ούτε ανάγκην, αλλ' ουδ' απλώς περιστάσεων συνθήκην, η φοράν επιβάλλουσαν την διόρθωσιν του εν χρήσει της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ημερολογίου, τούτο και ημείς παρά τη Αγιωτάτη Εκκλησία Αλεξανδρίων και οι εν Χριστώ τω Θεώ σεβασμιώτατοι αδελφοί και συλλειτουργοί, αι τας αρχεγόνους και αποστολικάς Εκκλησίας ανά την Εώαν θεία χάριτι εκπροσωπούντες, 


ο τε Πατριάρχης Μεγάλης Θεουπόλεως Αντιοχείας και πάσης Ανατολίας κύριος Γρηγόριος και ο πατήρ και Πατριάρχης της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης κύριος Δαμιανός, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κύριος Κύριλλος, εις τα τηλεγραφήματα και τα γράμματα της Υμετέρας Μακαριότητος από έτους ήδη, κατ' επανάληψιν απαντώντες εδήλωσαν αποφάσεσι και αυτοί στοιχούντες συνοδικαίς, επί ρυθμίσει των πραγμάτων, μη μόνον ειρηνική, αλλά και της αληθείας μη ξένη, και προτείναντες  και αποδεξάμενοι συγκρότησιν συνόδου πασών των Αγιωτάτων Εκκλησιών του Θεού, μόνης δυναμένης αρμοδίως και οριστικώς αποφήνασθαι. 


Ότι δ' εύη εν πάσιν ακριβής ο ισχυρισμός, ο εν τοις γράμμασι της Υμετέρας Μακαριώτατος, ευθύς εν αρχή αναγεγραμμένης, καθ' ον τάχα ''δογματικώς τε και κανονικώς ακώλυτος'' αν είη, η υπ' αυτής αναιτίως επισπευδομένη ''διόρθωσις'', τούτο αυτό βεβαιοί μεγάλοις γράμμασι και τρανή τη φωνή η Υμετέρα Μακαριότης μόλις μετά στίχους δέκα από του πρώτου εκείνου ισχυρισμού αποφαινομένη ''διορθωθήναι δε κατά το λοιπόν μέρος το Ιουλιανόν ημερολόγιον προς άρσιν της συγχύσεως των ορθοδόξων Λαών, σκανδαλιζομένων εκ της διαφοράς των ημερολογίων και κινδυνευόντων αποξενωθήναι της Εκκλησίας''. 


Πώς δη αγαπητέ και περισπούδαστε αδελφέ ''δογματικών τε και κανονικών'' σχέσεων και συνθηκών λογισθήσεται ξένη και απλώς απηλλαγμένη διαφορά, ήσπερ ένεκεν όλοι οι λαοί σκανδαλιζόμενοι κινδυνεύουν αποξενωθήναι της Εκκλησίας; Και τούτων μέντοι κατ' αναμφήριστον βεβαιότητα, ούτως εχόντων η Υμετέρα Μακαριότης αναγγέλει, ότι,


η ''Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ουκ επ' αθετήσει των υπό της Α' Οικουμενικής Συνόδου νενομοθετημένοις, αλλά της σωτηρίας και της προκοπής επί το κρείττον των ορθοδόξων προμηθουμένη απαραίτητον έκρινε, μετά την συναίνεσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου την διόρθωσιν του εν χρήσει της Εκκλησίας Ιουλιανού Ημερολογίου''. 


Ου κρύπτομεν, Μακαριώτατε αδελφέ, ότι επί τη πολλών ένεκεν αδοκήτω ταύτη αγγελία, και ημείς λυπηράν έσχομεν την έκπληξιν και τη Συνόδω εγκάρδια συνέσχε θλίψις τους ιεροτάτους αδελφούς, κατιδόντας, ότι  ά ν ε υ  α ι τ ί α ς  π ρ α γ μ α τ ι κ ή ς,  κατά δε την ομολογίαν βεβαίωσιν της Υμ. Μακαριότητος , ά ν ε υ  λ ό γ ω ν  δ ο γ μ α τ ι κ ώ ν  ή  κ α ν ο ν ι κ ώ ν  α π ε κ ρ ο ύ σ θ η  η α δ ε λ φ ι κ ή  σ ύ σ τ α σ ι ς  και παράκλησις τεσσάρων Αποστολικών θρόνων εξ' αιώνων, 


υπέρ της αληθείας τον αγώνα βασταζόντων και  μ ο ν ο μ ε ρ ώ ς  εις Νόμον Εκκλησιαστικού τύπου ανενεχθήναι προτείνεται ''διόρθωσις'' καθεστώτος εν χρήσει της ορθοδόξου εκκλησίας πάσης και άρα, ου της εν Ελλάδι εκκλησίας μόνης, και ταύτα ότε υπ' αυτής ωμολόγηται της περινοίας αυτής, ότι ''εκ της διαφοράς των ημερολογίων κινδυνεύουσιν αποξενωθήναι της εκκλησίας'', ουχί βεβαίως μόνης της εν Ελλάδι ''όλοι λαοί Ορθόδοξοι''. Αλλά εξ ελλείψεως σήμερον του αναγκαίου χώρου θέλομεν συνεχίσει εις το αυριανόν φύλλον, την βαρυσήμαντον ταύτην απαντητικήν επιστολήν, του αειμνήστου της Αλεξανδρείας Πατριάρχου Φωτίου.



Συνεχίζεται



Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
την Παρασκευή 9 Μαρτίου 1928,
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.983, σελ. 1η.
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF