ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΙΣΤ' ΜΕΡΟΣ)



Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος




ΙΣΤ' Μέρος


Ως είδομεν εις το χθεσινόν άρθρον, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και μετά το έγγραφον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δι' ου τούτο ώριζεν υπό τους γνωστούς όρους ημέραν ενάρξεως της εφαρμογής του νέου Εκκλησ. Ημερολογίου την 10 Μαρτίου 1924, συνειδώς ότι δεν ηδύνατο μονομερώς να επιφέρη την μεταβολήν έστω και τη συναινέσει του Οικουμ. Πατριάρχου, κατέβαλεν απεγνωσμένην προσπάθειαν προς τον Πατριάρχην Αλεξανδρείας Φώτιον  ''ε κ λ ι π α ρ ώ ν''  αυτόν τηλεγραφικώς να δεχθή τον από 10 Μαρτίου 1924 συνταυτισμόν ημερομηνιών πολιτικού και Εκκλησιαστικού Ημερολογίου. 


Ο Πατριάρχης Φώτιος, ως εδημοσιεύσαμεν ήδη, είχε ετηλεγραφήσει προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην αποκρούων πάσαν μεταρρύθμισιν ημερολογίου προ Συγκλήσεως Οικουμενικής Συνόδου. Επίσης δε ανεκοίνωσε την αυτήν απόφασίν του προς τους Πατριάρχας Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και τον Αρχιεπίσκοπον Κύπρου, οίτινες και απήντησαν εις τον Φώτιον, μη δεχόμενοι και ούτοι την μεταρρύθμισιν. 


Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είδε, ότι ουδεμία άλλη εκκλησία εδέχετο την αποφασισθείσαν μεταρρύθμισιν, εγνώριζε δε και τους δισταγμούς του Οικουμενικού Πατριάρχου, όστις, ως είδομεν, εξηκολούθει να ζητή την συγκατάθεσιν των άλλων Εκκλησιών διά να αρχίση από 10 Μαρτίου κοινή όλων των Εκκλησιών αποφάσει, η εφαρμογή του νέου εκκλησιαστικού ημερολογίου, απεφάσισε να  π ρ α ξ ι κ ο π η μ α τ ή σ η  τηλεγραφών εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην, ότι οριστικώς την 10 Μαρτίου θα κάμη έναρξιν της εφαρμογής του νέου ημερολογίου. 


Το τηλεγράφημά του έχει ως εξής: 


10 Φεβρουαρίου 1924 


Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως  


Συμφώνω εγγράφω της Υμετέρας Παναγιότητος περί ημερολογίου, έναρξις εφαρμογής νέου Ημερολογίου 10 μηνός Μαρτίου  ο ν ο μ α σ θ ή σ ε τ α ι  23η Μαρτίου και παρακαλούμεν αναγγείλατε Μητροπολίτας Νέων Χωρών Ελλάδος σ χ ε τ ι κ ή ν  α π ό φ α σ ι ν  Οικουμενικού Πατριαρχείου και γνωρίσητε ημίν  α μ έ σ ω ς  τούτο  π ρ ο ς  σ υ μ μ ό ρ φ ω σ ι ν  και ενέργειαν δεόντων. 


Ο Αθηνών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 


Ως θα παρατηρήση τις, το ύφος του Αρχιεπισκόπου εν τω τηλεγραφήματι είναι  ε π ι τ α κ τ ι κ ό ν.  Νομίζει τις, ότι τηλεγραφεί προιστάμενος προς υφιστάμενον. Δίδη να εννοηθή, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έλαβεν  ο ρ ι σ τ ι κ ή ν  α π ό φ α σ ι ν   μ ο ν ο μ ε ρ ώ ς  να εφαρμόση το Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον από 10 Μαρτίου, καίπερ εγνώριζεν, ότι ουδεμία των λοιπών Εκκλησιών απεδέχθη την τοιαύτην πρότασιν. 


Ήθελε να παρουσιάση εν τετελεσμένον γεγονός. Και κυρίως ήθελε να αποκλείση από τον Οικουμενικόν Πατριάρχην πάσαν νέαν αντίρρησιν αυτού, στηριζομένην εις την άρνησιν των λοιπών Εκκλησιών. Και το επέτυχε. Πώς, όμως ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο εις το γράμμα αυτού, το ορίζον, ως ημέραν εφαρμογής του νέου ημερολογίου την 10 Μαρτίου, εξακολουθών να εξαρτά την από 10 Μαρτίου έναρξιν της εφαρμογής από την  κ ο ι ν ή ν  γνώμην όλων των Εκκλησιών και εξακολουθών να συνεννοείται περί τούτων μετά των Εκκλησιών τούτων, πώς εδέχθη την  μ ο ν ο μ ε ρ ώ ς  υπό μόνης της Εκκλησίας της Ελλάδος εφαρμογήν΄ και συνήνεσεν εις τούτο; 


Διά τινος μαγικής δυνάμεως εγκατέλειψε τους δισταγμούς του. Πώς  η χ μ α λ ω τ ί σ θ η  υπό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών; Θα δημοσιεύσωμεν εν έγγραφον αυτού προς το υπουργείον των Εξωτερικών, ίνα εξ' αυτού αφήσωμεν έκαστον να συμπεράνη, πως επήλθε το αποτέλεσμα τούτο. Ιδού το έγγραφον: 


Υπουργόν Εξωτερικών 


4 Μαρτίου 1924 


Παρακαλούμεν, ειδοποιήσατε επειγόντως τηλεγραφικώς τους Μακαριωτάτους Πατριάρχας Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Αλεξανδρείας, Σερβίας και τους Αρχιεπισκόπους Ρουμανίας και Κύπρου, ότι Εκκλησία Ελλάδος απεδέχθη απόφασιν Οικουμ. Πατριαρχείου περί συνταυτισμού Εκκλησιαστικού Ημερολογίου και πολιτικού τοιούτου, οριζομένης 10 Μαρτίου ως 23ης, τον δε Οικουμενικόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ότι έθηκεν εις εφαρμογήν την περί Ημερολογίου σχετικήν απόφασιν αυτού. 



Ο Αθηνών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 


Εις το επόμενον άρθρον θα ίδωμεν, τι εγίνετο μετά το πραξικοπηματικόν τούτο διάβημα της Εκκλησίας της Ελλάδος.



Συνεχίζεται 



Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
την Τρίτη 20 Μαρτίου 1928, 
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.934, σελ. 1η. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF