ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΗΣ Α.Θ.Π. ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (1923) ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ



''Άλλως τε διά της μεταβολής του θρησκευτικού''
ημερολογίου επαυξάνομεν και τα σημεία επαφής
προς τας λοιπάς χριστιανικάς Εκκλησίας.
Και το νέον τούτον σημείον της επαφής
οσονδήποτε εξωτερικόν και αν ήναι
θα προξενήση χαράν μεγάλην
εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον''.

Μελέτιος Μεταξάκης


Ο τίτλος της ετικέτας της ανάρτησης ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων'' είναι  καθόλα ενδεικτικός των ψευδοπροφητών της λεγομένης Οικουμενικής Κίνησης ή Παναίρεσης των Εσχάτων, που με την ανατολή του 20ού αιώνα ανεδύθησαν ίνα ''λαλούν διεστραμμένα''. Πρόκειται για μια σειρά επιστολών, ανακοινώσεων, εγκυκλίων και γενικότερα συγγραμμάτων τους, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προάγουν τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, αλλοιώνουν, μετασχηματίζουν και εγκαθιστούν έναν κάλπικο, πλαστό και απομιμητικό ''χριστιανισμό'', που απευθύνεται σε μάζες, γιατι ο ίδιος ο Οικουμενισμός διατίθεται σε οικουμενική, πλατιά, λαική κατανάλωση! Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες κατά την ''Αποκάλυψη'' του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρεται ο νέος ''Φάκελλος'' που ανοίγουμε υπό τον εμφανή, αυτοδίκαια διεκδικητικό και εμφατικό τίτλο ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων''! Σε αυτόν θα παρελάσουν όλοι οι θιασώτες της Εωσφορικής Κίνησης, αρχής γενομένης από τον πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή του Οικουμενιστικού Θιάσου, τον Τεκτονικό μοιχεπιβάτη του Οικουμενικού Θρόνου, Μελέτιο Μεταξάκη. Τα γραπτά που συλλέξαμε, προέρχονται εκ του Τύπου -κυρίως του Εκκλησιαστικού- ημερησίου και περιοδικού και τα δημοσιεύουμε αυτούσια κάθε φορά, χωρίς σχολιασμούς και επικρίσεις. Ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης θα δύναται να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την πτώση και την έκπτωση των Οικουμενιστών από τα ίδια τους τα κείμενα, ακολουθώντας την επιταγή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: ''Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ' ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς''. P.G. 60, 611. Εύχεσθε!



ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ




Μέρος 4ον



Περιοδικό: ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ''

Έτος ΜΓ', αριθ 17, σελ. 131-132, εν Κ/πόλει τη 12 Μαίου 1923



ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ

ΤΗΣ Α.Θ.Π. ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ 

ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (1923)

ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ



Δημοσιεύοντες την επί τη ενάρξει των εργασιών της Πανορθοδόξου Επιτροπής διά την μεταβολήν του θρησκευτικού ημερολογίου, προσφώνησιν της Α.Θ.Π. του Οικουμ. Πατριάρχου Κυρίου Μελετίου και την εις αυτήν απάντησιν του Σεβ. Μ/λίτου Μαυροβουνίου κ. Γαβριήλ θεωρούμεν επίκαιρον να σημειώσωμεν ότι η μεταβολή εν τη Εκκλησία ως προς τα αφορώντα τον εξωτερικόν βίον αυτής τυγχάνει φαινόμενον το οποίον παρατηρείται εις όλας τας περιόδους του μακρού της βίου. Ήδη κατά τον β' αιώνα ο Καισαρείας Φιρμιλιανός (επιστολή 75) έγραφε: ''πολλά μεταβάλλονται συνεπεία της διαφοράς των τόπων και των ανθρώπων''.


Γνωστή ωσαύτως είναι η αρχή την οποίαν ανέπτυσσεν ο Πατριάρχης Φώτιος εν τη πρώτη αυτού προς τον πάπαν Νικόλαον Α' επιστολή. ''Τα των Εκκλησιών και δη  τα περί ενοριών δίκαια συμμεταβάλλεσθαι είωθε προς τα δίκαια των Πολιτειών''. Αν και η αρχή αύτη αφορά κυρίως τα όρια της δικαιοδοσίας ταύτης ή εκείνης της Εκκλησίας, εν τούτοις ο μέγας Πατριάρχης, όταν λέγη ''τα των Εκκλησιών'' εννοεί ακριβώς εκείνην την μορφήν του βίου της Εκκλησίας, του εκκλησιαστικού οργανισμού, όστις υπόκειται εις μεταβολάς ευρισκόμενος εν επαφή διαρκεί μετά του γενικού περιβάλλοντος πολιτικού ή άλλης φύσεως.


Κι αι σημεριναί περιστάσεις, εν αις διαβιούσιν ιδία αι ορθόδοξοι Εκκλησίαι, επιβάλλουσιν άμεσον μεταβολήν ως προς το θρησκευτικόν ημερολόγιον. Τα ορθόδοξα Κράτη ως διελάμβανε και η πατριαρχική προσφώνησις, ''ως από συνθήματος ενός εχώρησαν εις την διά νόμου αντικατάστασιν του παλαιού ημερολογίου διά του νέου''. Η προς την καινοτομίαν ταύτην των Κυβερνήσεων συμμόρφωσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας τυγχάνει απαραίτητος. Λαμβανομένων μάλιστα υπ' όψιν των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας, αίτινες υφίστανται εις όλα σχεδόν τα ορθόδοξα Κράτη, η εν λόγω ανάγκη παρίσταται ως οργανική.


Άλλως τε διά της μεταβολής του θρησκευτικού ημερολογίου επαυξάνομεν και τα σημεία επαφής προς τας λοιπάς χριστιανικάς Εκκλησίας. Και το νέον τούτον σημείον της επαφής οσονδήποτε εξωτερικόν και αν ήναι θα προξενήση χαράν μεγάλην εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον. Είμεθα δε πεπεισμένοι ότι όλος ο πεπολιτισμένος κόσμος εκθύμως θα επικροτήση την πρωτοβουλίαν ταύτην της Εκκλησίας Κων/λεως.



Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω,


Μετ' ιδιαιτέρας όλως χαράς προσαγορεύομεν τους αντιπροσώπους των Αγιωτάτων Εκκλησιών Κων/πόλεως, Ρωσσίας, Σερβίας, Κύπρου, Ελλάδος και Ρουμανίας συνελθόντας επί το αυτό προσκλήσει ημετέρα όπως διασκεφθώσιν επί των εν τω παρόντι απαχολούντων την όλην Ορθόδοξον Εκκλησίαν κανονικής φύσεως ζητημάτων μεταξύ των οποίων προέχει το του Ημερολογίου.


Ομολογούμεν χάριτας προς τους Αγιωτάτους Προέδρους των Εκκλησιών όσοι επροθυμήθησαν να ανταποκριθώσιν έργω εις την απευθυνθείσαν αυτοίς εξ ονόματος του Αγιωτάτου Πατριαρχικού Θρόνου Κων/πόλεως αδελφικήν πρόσκλησιν. Διά της προθυμίας ταύτης καταδείκνυται έργω ότι οι εν Κυρίω αδελφοί και Συμποίμενες όντως σπουδάζουσι ''τηρείν  την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης'' κατά την εντολήν.


Αλλά εν τη προθυμία ταύτη των εξ Αγίων του Θεού κατέχομεν συγχρόνως την απόδειξιν ότι το ζήτημα του Ημερολογίου διά το μέγιστον μέρος της Ορθοδοξίας αποτελεί ζήτημα της ημέρας ζωτικόν αφ' ότου τα ορθόδοξα Κράτη ως από συνθήματος ενός εχώρησαν εις την διά νόμου αντικατάστασιν του παλαιού Ημερολογίου διά του νέου.


Εάν όμως δια τας διακυβερνήσεις των ορθοδόξων λαών μετά την έκτασιν, ην έλαβον αι διεθνείς σχέσεις κατά την τελευταίαν δεκαετίαν των πολέμων, η εισαγωγή εις τον κρατικόν και καθόλου κοσμικόν βίον του υπό του λοιπού πεπολιτισμένου κόσμου χρησιμοποιημένου ημερολογίου ήτο αναπότρεπτος ανάγκη, διά τας εκκλησιαστικάς των ιδίων λαών Αρχάς μετά την τοιαύτην εν τη πολιτεία μεταρρύθμισιν ήτο καθήκον επιβεβλημένον όπως μη υστερήσωσιν ούτε εν τη προθέσει ούτε εν τη προσπαθεία του να ευκολύνωσι την κοινωνικήν ζωήν διά της ρυθμίσεως του εορτολογίου της Εκκλησίας εις τρόπον ώστε οι πιστοί να ακολουθώσι το αυτό εορτολόγιον τε τω κοσμικώ και τω θρησκευτικώ αυτών βίω.


Αι δυσκολίαι του έργου, όπερ έχει να επιτελέση η Επιτροπή των Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι ανάλογοι προς την σπουδαιότητα αυτού, ελπίζομεν όμως ότι βοηθούσης της Θείας Χάριτος θα επιτευχθή ο επιζητούμενος θεοφιλής σκοπός, όστις εν τη γενικωτάτη αυτού μορφή δύναται να ορισθή ως ''ο εν τη αυτή ημέρα εορτασμός της Γεννήσεως και της Αναστάσεως του Χριστού υπό πάντων των εις αυτόν πιστευόντων''. 


Τοιούτο ζήτημα επί μακρόν απησχόλησε και εν τη αρχαιότητι την Εκκλησίαν έλυσε δ' αυτό μετ' άλλων υψηλοτέρων ζητημάτων η Α' (Οικουμενική Σύνοδος).


Την τότε αποκατασταθείσαν εν τω εορτασμώ του Πάσχα ενότητα διατηρηθείσαν  επί δεκατρείς συναπτούς αιώνας διέσπασαν προ τριών και ημίσεως αιώνων η μονομερής απόφασις του Αρχηγού μιας μεγάλης χριστιανικής Εκκλησίας.


Πιστεύομεν ότι ήλθεν η ώρα της εκ νέου αποκαταστάσεως της ενότητος των Χριστιανών τουλάχιστον εν τω σημείω τούτω.


Η συνάντησις αντιπροσώπων εξ Ορθοδόξων Εκκλησιών έστω ως απόδειξις ότι η πίστις αύτη δεν είνε μονομερής. Εναπόκειται εις την Επιτροπήν ημών να αποδείξη διά των εργασιών αυτής ότι η πίστις αύτη ανταποκρίνεται προς την πραγματικότητα.


Εν τω ονόματι του Σωτήρος Ιησού Χριστού κηρύττομεν την έναρξιν των εργασιών της Επιτροπής των Αγίων Εκκλησιών επί του Ημερολογίου.



ο Κων/πόλεως Μελέτιος Δ'



Συνεχίζεται


Σημ. ημετέρα: Η ''Εκκλησιαστική Αλήθεια'' -απόσπασμα της οποίας δημοσιεύσαμε-
ήταν εκκλησιαστικό περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, 
εκδιδόταν επί 43 συνεχόμενα χρόνια (1880-1923)
και απηχούσε επισήμως τις απόψεις και τα δρώμενα αυτού. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, έρευνα, επιμέλεια , παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF