ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021

Η ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩ ΤΙΣΜΟΥ

 



Όταν τα παγκοσμιοποιητικά μίντια και οι εκλεκτοί των αγορών πολιτικοί χρησιμοποιούν την λέξη “κανονικότητα” και μας προειδοποιούν ότι (δήθεν) δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην παλιά, απλά αναφέρονται στην λέξη “τάξη”, εννοώντας πως δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην Παλιά Τάξη. Η Παλιά Τάξη σήμαινε δύο ομάδες προστατευομένων δομών και συλλογικοτήτων στον δυτικό πολιτισμό: έθνος-κράτος, θρησκεία, οικογένεια, ατομική ιδιοκτησία και δημοκρατία, ελευθερίες, εργατικά δικαιώματα, τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που επέτρεπε την άνθηση της μεσαίας τάξης.


του Κώστα Παπαδόπουλου


Αυτά με τη νέα “κανονικότητα”, η αλλιώς Νέα Τάξη, τελειώνουν. Ενώ κανονικά θα έπρεπε τώρα η παραδοσιακή δεξιά αλλά και η αριστερά να είναι εναντίον της Νέας Τάξης, γιατί χτυπάει και τις συντηρητικές και τις προοδευτικές πλευρές αυτού που γνωρίζαμε σαν δυτικό πολιτισμό, καμία δεν προβάλλει αντιστάσεις. Γιατί αφενός έχουμε αυτή τη στιγμή μια ψευτοδεξιά και μια ψευτοαριστερά στον πλανήτη, με αχυράνθρωπους σαν πολιτικούς ηγέτες που από καιρό έχουν ξεπουληθεί ή έχουν συμβιβαστεί κατόπιν εκβιασμών και εξαρχής χρωστάνε την πολιτική τους ανάδειξη σε κυκλώματα ξένων συμφερόντων, σαν πολιτικοί “θερμοκηπίου” και “δοκιμαστικού σωλήνα”!


Όπου υπάρχουν ηγέτες που αντιστέκονται και θέλουν ανεξάρτητο κράτος από τους νεοταξίτες, δείτε ότι σέρνονται σε ατιμωτικό τέλος. Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, είτε μιλάμε για τον Τραμπ, είτε για τον Καντάφι, είτε για τον Σαντάμ, είτε για τον Μιλόσεβιτς, είτε για τον Άσαντ, που τον γλύτωσε ο Πούτιν αλλιώς θα τον κατακρεουργούσαν ορδές του Ισλαμικού Κράτους. Και ο Λουκασένκο στη Λευκορωσία θα οδηγούνταν σε φυλάκιση και ατίμωση αν επικρατούσε η πορτοκαλί επανάσταση που δρομολόγησε το παγκοσμιοποιητικό μπλοκ εναντίον του, αλλά για μια ακόμη φορά όπως και με τον Άσαντ, επενέβη ο Πούτιν και τον έσωσε. Δεν σημαίνει ότι τέτοιοι ηγέτες είναι πάντοτε “καλά παιδιά”.


Το μεγάλο όμως έγκλημα που τους χρεώθηκε από το κλαμπ της παγκοσμιοποίησης, των περίφημων αγορών, ήταν ότι ήθελαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία στις χώρες τους. Έτσι έκπληκτοι βλέπουμε τον Τόνι Μπλερ, για παράδειγμα, να παραδέχεται με περίσσιο θράσος πως η κατηγορία για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ από τη Δύση, ήταν ένα πρόσχημα για να ξεκινήσει η ανατροπή του. Και μετά από μια τέτοια δήλωση δεν κινητοποιείται το Δικαστήριο της Χάγης να καλέσει τους Μπλερ και Μπους να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου! Παρεμπιπτόντως, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ήταν ο επικεφαλής της Επιτροπής της Γερουσίας, που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση τότε στο Ιράκ.


Οι “Ερυθροφρουροί” του Black Lives Matter


Πλέον μπαίνουμε σε περίοδο, στην οποία οι κύκλοι που επιδιώκουν τη Νέα Τάξη, ή νέα “κανονικότητα”, δεν πολεμούν μόνο τους εξωτερικούς εχθρούς που εναντιώνονται στο πολιτικό-οικονομικό μοντέλο τους, αλλά δρομολογούν έναν νέο ολοκληρωτισμό μέσα στην ίδια την Δύση για να κάμψουν, όχι μόνο τους “λαϊκιστές” αντιφρονούντες, αλλά και τις ίδιες τις ιδέες, τα σύμβολα, ακόμη και τους ήρωες, της Παλιάς Τάξης.


Δέστε για παράδειγμα το κίνημα των Black Lives Matter και των Αντιφά που υποστήριξαν οι Δημοκρατικοί, το ηγετικό κόμμα της παγκοσμιοποίησης και τα παγκοσμιοποιητικά μίντια. Ισχυρίζομαι πως είναι πιστή αντιγραφή του κινήματος της Πολιτιστικής Επανάστασης, που είχε εξαπολύσει ο Μάο στην Κίνα. Black Lives Matter και Αντιφά είναι το ακριβές αντίστοιχο των Ερυθροφρουρών φοιτητών, που χρησιμοποιούσε ο Μάο. Τι έκαναν οι Ερυθροφρουροί στην Πολιτιστική Επανάσταση; Κατέστρεφαν αρχαία μνημεία, βιβλία και παραδοσιακά μαγαζιά ενώ στοχοποιούσαν αστούς καθηγητές, διανοούμενους και καλλιτέχνες.


Θυμηθείτε ότι στις ΗΠΑ το Black Lives Matter με τους Αντιφά βανδάλιζαν αγάλματα, έκαιγαν καταστήματα, ενώ θέλουν να απαγορεύσουν κλασσικά βιβλία και ιστορικές ταινίες. Τέτοιες δραστηριότητες έρχεται να συμπληρώσει το κίνημα #DisruptTexts (Διακοπή Κειμένων), το οποίο δαιμονοποιεί ποιητές, δραματουργούς και κλασσικούς συγγραφείς, όπως για παράδειγμα ο Όμηρος, ο Σαίξπηρ και ο Σκοτ Φιτζέραλντ και θέλει την απόσυρση των κειμένων τους.


«Είμαστε πολύ περήφανοι να λέμε ότι η Oδύσσεια αφαιρέθηκε φέτος από το πρόγραμμα σπουδών!» δήλωσαν καθηγητές του σχολείου της Μασαχουσέτης, που αφαίρεσε την Οδύσσεια από την διδασκαλία στις τάξεις του Δημοτικού, καταγγέλοντας τις ραψωδίες του Ομήρου σαν σεξιστικές και ρατσιστικές! Δείγμα ολοκληρωτισμού, που ξεπερνάει και πρακτικές παλιών στρατιωτικών καθεστώτων, είναι ότι μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα στις ΗΠΑ απέλυσαν έγκυρους και καταξιωμένους δημοσιογράφους, όταν διατύπωσαν έστω και δειλές αναφορές κατά της δράσης των κινημάτων των Black Lives Matter και των Αντιφά.


Επίθεση στην οικογένεια


Ακόμη και ο θεσμός της οικογένειας θα βρεθεί στο στόχαστρο, αν επιβληθεί η νέα “κανονικότητα”. Οι Δημοκρατικοί του Μπάιντεν είχαν δηλώσει ότι θα καταργήσουν την χρήση των λέξεων, “μπαμπάς”, “μαμά”, “γιός” και “κόρη”. Και το διέπραξαν στην πρώτη κιόλας συνεδρίαση του 2021 στο Κογκρέσο κάνοντας ποδαρικό στην “κουκουρούκου” παράνοια! Διαβάζω στις 3 Ιανουαρίου τους τίτλους του ρεπορτάζ και δεν πιστεύω στα μάτια μου:
«Με απαγόρευση “μη-εμπεριεκτικών” λέξεων, όπως “πατέρας, μητέρα, γιός, κόρη”, ξεκίνησε τις εργασίες του το 117ο Κογκρέσο στις ΗΠΑ.


Η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, εκ μέρους του Δημοκρατικού Κόμματος, ανακοίνωσε πως πρέπει να δωθεί ιδιαίτερη έμφαση στην απαγόρευση εκφοράς λέξεων με έμφυλη ταυτότητα, επειδή μπορεί να ενοχλήσουν ανθρώπους με μη “συμβατικές απόψεις” για τον ακριβή αριθμό των φύλων.


Σύμφωνα με τις οδηγίες της Πελόσι, για την νέα χρονιά οι γερουσιαστές και οι βουλευτές θα πρέπει να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τις λέξεις “πατέρας, μητέρα, γιός, κόρη, αδελφός, αδελφή, θείος, θεία, ξάδελφος, ανιψιός, ανιψιά, άντρας, γυναίκα, πεθερός, πεθερά, κουμπάρος, κουμπάρα, κουνιάδος, κουνιάδα, θετός πατέρας, θετή μητέρα, εγγονός, εγγονή, παππούς, γιαγιά”».



Λογοκρισία εμπόλεμης περιόδου


Το κερασάκι στην τούρτα του νέου ολοκληρωτισμού το βάζουν οι μεγάλες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Twitter, Facebook και Instagram ακύρωσαν τους λογαριασμούς του προέδρου Τραμπ, του ανθρώπου δηλαδή που καθυστέρησε την έλευση της Νέας Τάξης, επειδή υποστήριζε την εθνική κυριαρχία και τις παραδοσιακές αξίες της Παλιάς Τάξης. Το Facebook κατέβασε μέσα σε μία μέρα, 70.000 λογαριασμούς οπαδών του Τραμπ.


Ενώ, όταν πολύ περισσότεροι τραμπικοί κατά κύματα εγκατέλειψαν το Facebook και από αντίδραση έκαναν εγγραφή στην πλατφόρμα Parler, τότε η Apple, η Google και η Amazon την κατέβασαν από τους σέρβερς τους! Οι μεγάλες ψηφιακές εταιρείες ουσιαστικά λειτούργησαν λες και βρισκόμαστε σε εμπόλεμη περίοδο, στην οποία θα έπρεπε να κόψουν τις ομιλίες του ηγέτη των εχθρών και την προπαγάνδα των πρακτόρων μιας πέμπτης φάλαγγας.


Αναρωτιέται κανείς αν οι παγκοσμιοποιητές που τις διοικούν έχουν τυφλωθεί τόσο από την αλαζονεία, ώστε να νομίζουν πως μια τέτοια τυραννία μπορεί να φιμώσει τους δυτικούς λαούς που έχουν μεγάλη παράδοση στους δημοκρατικούς αγώνες. Ενδεχομένως λοιπόν, θα φέρει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα και θα οδηγήσει σε μια μεγάλη απαξίωση των συστημικών μίντια της νέας “κανονικότητας”.



Αντίφωνο


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF