Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 13-18.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Και ενώ πλείστοι τυγχάνουν οι παρ' ημίν θεωρητικοί, πλείστοι οι διά της εν αλλοδαπή επιμορφώσεως αυχούντες, πλείστοι οι επικριταί πάσης λαϊκής ευσεβείας και αγωνιστικότητος,
εν τούτοις ουδείς εμφανίζεται εν τω στρατοπέδω της βαλλομένης ευσεβείας, ουδείς ανατέμνων ορθοδόξως και εν αληθεία τας ποικόλας βλασφημίας των <<υιών της πλάνης>>,
ουδείς δημοσία αποδυρόμενος τον θανάσιμον τραυματισμόν της παραδοθείσης κληρονομίας των Πατέρων, πλην, το επαναλαμβάνομεν και πάλιν, ευαριθμοτάτων εξαιρέσεων, ικανών προς συγκρότησιν σταγόνος έναντι αντικειμένου ωκεανού...
Παρά ταύτα δεν αποκλείεται, εις μίαν ετέραν Κυριακήν της Ορθοδοξίας, οι ανωτέρω κύριοι, να εκφωνίσουν και τον πανηγυρικόν αυτής, άνευ ουδεμιάς καταστολής ή αιδούς'
είναι συνηθισμένοι εις τούτο οι αείποτε <<νυκτερινοί θεοσεβείς και μηδέποτε εν φωτί τολμούντες παρρησιασθήναι>> (Θ. Στουδ.). Δεν διεκδικούμεν την θέσιν κριτού και επικριτού των πάντων'
ουδέποτε όμως θα επιτρέψωμεν, όσον το εφ' ημίν, να συληθή η πνευματική ωραιότης και μοναδικότης της ημετέρας πίστεως διά των συγχρόνων πονηρών επιμιξιών μετά των ετεροδόξων, ή διά μιας εφαμάρτου υπακοής και υποταγής εις αιρετικήν <<Ορθοδοξίαν>>.
Αγνοούν πεισμόνως οι περιφρονηταί των πατρίων ότι η άρνησις της Ορθοδόξου συνειδήσεως να ακολουθήση ή συμφρονήση προς τον ηθικόν και δογματικόν χιππυσμόν
των ημερών μας, συνιστά πράξιν σωτήριον και θετικήν, πράξιν διασώσεως και διατηρήσεως ό,τι πολυτιμοτέρου διακρατεί επ' αυτού ο γήϊνος ημών πλανήτης.
Λησμονούν ότι η διακονία της ορθής πίστεως διασώζει και την Εθνικήν Κιβωτόν, και ότι οι μεγάλοι πατέρες, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Μάρκος ο Ευγενικός, διά των ηρωϊκών αγώνων των εγένοντο,
ου μόνον αληθείς φρουροί της Ορθοδοξίας, αλλά και παιδαγωγοί της ακολουθησάσης πνευματικής ρίζης του Νεωτέρου Ελληνισμού, όστις εν τω προσώπω των διέσωζε την εαυτού αποστολήν αμιγή και διαλάμπουσαν.
Κατηγορούν ημάς ως σκανδαλίζοντας τον απλούν λαόν διά της ανοικτής κριτικής των τελουμένων, αγνοούντες λίαν <<διακριτικώς>>, ότι και η σειρήν ενοχλεί τα ώτα των ακουόντων,
πλην όμως υπάρχει σωτήριος και ευεργετική, ως ο φυσικός πόνος και ο πυρετός του ασθενούντος, η δηλοποιός αύτη έκφρασις του υποβόσκοντους κινδύνου.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, ας ελεγχθούν οι πρωταίτιοι του σκανδάλου και ουχί οι φρουροί και ερασταί των οσίων' ας φραγούν τα αθύρωτα στόματα των συνεχώς βλασφημούντων και ουδόλως αι ευλογημέναι διαμαρτυρίαι των αγαπώντων τας ιεράς Παραδόσεις της αγίας Ορθοδοξίας.
Όντως πολλοί οι πλάνοι και ψευδοπροφήται της σήμερον' η σύγχυσις ευρίσκεται εν τω κατακορύφω αυτής μεγαλείω' τα πρόβατα του Χριστού κινδυνεύουν πλέον ου μόνον εκ της επισήμως κηρυττομένης κακοδοξίας, αλλά το τραγικώτερον, και εν των συνηγόρων <<της δικοικούσης Ορθοδοξίας>>...
Ούτως ο εις ακαδημαϊκός διδάσκαλος κηρύσσει δημοσίως την αιρετικήν <<θεωρίαν των κλάδων>>' έτερος συνάδελφός του, εγκρίνει και... επαυξάνει! Μητροπολίτης του Οικ. Θρόνου,
ακολουθώς εις την πτώσιν των τους ανωτέρω ακαδημαϊκούς, διακηρύσσει ανερυθριάστως ότι <<πάσαι αι Εκκλησίαι και Ομολογίαι συμπίπτουν και συναντώνται επί της αυτής πίστεως, την οποίαν εκφράζει το Σύμβολον της πίστεως, ενώ έτερος συνάδελφός του θεωρεί <<εγωϊσμόν>> την πίστιν εις την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας!
Έτερος μεγαλόσχημος ρασοφόρος μετά περισσοτέρας κυνικότητος γράφει: <<Οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι αληθινή χειροτονία και Ιερωσύνη έχουν και μεταδίδουν, οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι, οι Κοπτοαρμένιοι και Αιθίοπες Επίσκοποι, οι Αγγλικανοί Επίσκοποι...
Δι' αυτό και τα μυστήρια των Αγγλικανών είναι Μυστήρια της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ως είναι και τα Μυστήρια των Ρωμαιοκαθολικών ! ! !
Και αλλαχού: <<Οι Χριστιανοί αγαπούν και σέβονται τους Μωαμεθανούς διότι πιστεύουν εις τον αληθινόν Θεόν>>! ! ! Αθηναίος δε αρχιμανδρίτης επί δεκαετίαν και πλέον προσπαθεί ν' αποδείξη
ως μάταιον και αντικανονικόν τον ιερόν αγώνα των Παλαιοημερολογιτών, ενώ συγχρόνως διά ποικίλων διαστροφών της αληθείας αγωνιά να συγκρατήση υπό το μνημόσυνον του κακοδόξου πατριάρχου Κων/λεως το Αγιορειτικόν πλήρωμα.
Το δε χείριστον πάντων ο Οικ. πατριάρχης Δημήτριος εξισώνει τον Παπισμόν μετά της Ορθοδοξίας!, κοινωνεί μετά του Πάπα και <<αναγνωρίζει εις τούτον ουχί μόνον αρχιερωσύνην
και προβάδισμα, ως να είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, αλλά και <<προφητικόν άμα και αποστολικόν... λόγον>>, ακριβώς δηλ. τα εναντία ων επίστευον και εκήρυττον οι προκάτοχοί του.
Παρ' όλα ταύτα το Άγιον Όρος εσίγησε και συνεχίζει να σιγά άχρι της σήμερον διά πάσας τας ανωτέρω κακοδόξους ενεργείας του Πατριάρχου! Και όχι μόνον αυτό, αλλά πιστεύει, ως φαίνεται, ότι πορεύεται και... αγιοπατερικώς (!),
διό και προσφάτως τρεις εκ των ηγουμένων του ετόλμησαν να γράψουν: <<Η εμμονή των Αγιορειτών εις την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν αποτελεί μίαν πνευματικήν προσφοράν προς το Οικ. Πατριαρχείον>>!
Πλήρης δηλ. άγνοια της τραγικής καταστάσεως εαυτών και του ποιμένος των... Αλλ' ο εσμός των ανωτέρω κακών ως και <<πάσα παράβασις και παρακοή>> έχει την ιστορίαν της, ούτως από του 1924,
επί τη ενάρξει της εφαρμογής του πρακτικού Οικουμενισμού διά της ημερολογιακής καινοτομίας, ουδείς των εκκλησιαστικών αρχόντων αντέστη, οι δε ολίγιστοι κληρικοί και μοναχοί, οίτινες ετόλμησαν να υψώσουν φωνήν διαμαρτυρίας, πάραυτα καθηρέθησαν!
Διά τους ανωτέρω ποιμένας, ήτο αρκετόν προς ειρήνευσίν των μία... στατιστική! Ηρίθμησαν μετά τον σάλον της καινοτομίας, τα πνευματικά των ποίμνια. Ευρέθησαν αρκετά...
Κατόπιν τούτου, ανεπαύθησαν, μη διατηρήσαντες ουδέ ίχνος του <<καλού ποιμένος>>, παραθεωρήσαντες πλήρως ότι <<ο ενδεχόμενος κατασκανδαλισμός της ορθοδόξου συνειδήσεως των πιστών αποτελεί ασύγγνωστον αμάρτημα και έγκλημα κατά της Ορθοδοξίας>>.
Και τότε μεν εδικαιολογούντο, - πρωταγωνισταί και συνακόλουθοί των - όπισθεν της φράσεως: << η μεραρρύθμισις του ημερολογίου ουδέν δόγμα προσέβαλεν>>.
Σήμερον όμως ποίας δοικησισόφους δικαιολογίας θα εύρουν οι αυτουργοί και υπασπισταί της <<παναιρέσεως>> του Οικουμενισμού; Και ενώ πάντες επιθυμούμεν ανιδιοτελώς την διακονίαν
της Ευαγγελικής ημών πίστεως και ουδέποτε θ' ανεχθώμεν να υπηρετήσωμεν νεοτέραν ταύτην, γέννημα διανοίας ανθρωπίνης και επισφαλούς, εν τούτοις
αντί μακαρισμού, δεχόμεθα από τους ιδίους ποιμένας ημών, φρικτόν και ειπείν, την μομφήν του <<φανατικού>> και <<παρελθοντοπλήκτου>>, του <<στείρου>> και <<σχισματικού>>!...
Αλλ' ο πόνος ημών καθίσταται εισέτι εντονότερος εκ της σιγής των <<παρακολουθούντων>> υπευθύνων, οι οποίοι πρώτοι αυτοί θα έπρεπε να είχον εκτινάξει μακράν του ιερού περιβόλου της Εκκλησίας τους εκουσίως εκλέξαντας την <<Σχολήν της Δύσεως>>, αντί του Θειοτάτου Ναού της ασπίλου Ορθοδοξίας.
Οι ιεροί πατέρες όμως εντέλλονται επί του προκειμένου, όπως αποστρεφώμεθα και τους διά της σιγής συνηγόρους των κακοδόξων ως συνυπευθύνους του της Εκκλησίας σάλου και κατασκανδαλισμού των ψυχών <<υπέρ ων Χριστός απέθανε>>, και εις την οποίαν εντολήν των είμεθα υποχρεωμένοι να υπακούωμεν.
Εν τω μεταξύ, καθ' ον χρόνον η αίρεσις απλούται και πάντα τα της Εκκλησίας ευρίσκονται εν αταξία η επιμόρφωσις των πολυπληθών θεολόγων εις την αλλοδαπήν αυξάνει συνεχώς,
<<φροντίδι και αναλώμασι>> του Π. Σ. Εκκλησιών, και νέοι, πνευματικοί αυτήν την φοράν <<γενίτσαροι>>, προστίθενται εις τον θεολογικόν κορμόν της Ορθοδοξίας, εκ της πλειονότητος των επιστρεφόντων.
Κατόπιν των ανωτέρω, μόνον η ύπαρξις και διακονία νέων Αθανασίων και Θεοδώρων εν τη Ορθοδοξία είναι δυνατόν να αναστείλη το πανώλεθρον ρεύμα του αντιθέου Οικουμενισμού.
Εκκλησία και Μοναχισμός μόνον υπό τοιαύτας προσωπικότητας δύνανται να δημιουργήσουν όντως τείχος ακλινές και αλεξητήριον κατά πάσης αιρέσεως και καινοτομίας, ως εγένετο το πάλαι, ότε το ηρωϊκόν ωμοφόριον του Μ. Αθανασίου μετά της οσιακής μηλωτής Αντωνίου του Μεγάλου, συναπετέλουν την αρραγή ασπίδα των Ορθοδόξων!
Τα κείμενα του ανά χείρας έργου εγράφησαν ως κύρια άρθρα ή σχόλια εις τα περιοδικά <<Αγιορείτης>> (Α) και <<Καλή Ομολογία>> (Κ.Ο.), πλην της μελέτης του Ημερολογιακού σχίσματος, ήτις εδημοσιεύθη ιδιαιτέρως.
Πάντα τα ανωτέρω εκρίναμε σκόπιμον να τα συγκεντρώσωμεν επί το αυτό, αφ' ενός μεν διά την δαψίλειαν των πατερικών κειμένων που περιέχουν, αφ' ετέρου δε, διότι διεκτραγωδούν εν πάση πιστότητι την φοβεράν πτώσιν του Φαναρίου και των κοινωνούντων αυτώ.
Ούτω, διά της ανωτέρω συλλογής, είναι εύκολον και ο πλέον απλούς ν' αντιληφθή την τραγικότητα των καιρών και την έκτασιν της αιρέσεως, ώστε να φυλάξη εαυτόν εκ της ψυχοφθόρου επηρείας της.
Διά τας υπαρχούσας ποικίλας ελλείψεις ζητούμεν συγγνώμην από τον αγαπητόν αναγνώστην και με χαράν θα δεχθώμεν πάσαν αδελφικήν διόρθωσιν.
Διά τον <<Αγιορείτην>>
Θ. Μ.
Εν Καψάλα της Ι. Μονής Παντοκράτορος Αγίου Όρους.
Χριστούγεννα 1981
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 13-18.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου