Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 9η, σελ. 97-103.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η μέριμνά της για τους νέους και τους μελλονύμφους: ήθελε να στεφανώνωνται αγνοί: -Να στεφανούσθε αγνοί και καθαροί... Αγνοί να εμπαίνετε στην Εκκλησία... Να μη σας συχαθή η Παναγία...
Να μην νερέσκεταί σας η Παναϊα... Να είστουν καθαροί... Να είστουν ευλογημένοι... -Αλλά τί να σας πω;... Αχ η παρθενία!... Η παρθενία χάνεται απ' όλη τη γη... Άμα ντο να λέω σας;... Η παρθενία χάται από πάσην γην...
Και με ύφος αυστηρό και προφητικό απευθυνόταν στις μητέρες: -Μαννάδες τα παιδιά σας... Τα κορίτσια σας... Συμβουλέψτε και κρατέστε τα... Δεν θα μείνη παρθενία πάνω στη γη... Κι θάπωμεν παρθενίαν στην γης απάν... Όλα θα σαρωθούν...
Όλα θα σαρούντανε... Προσέξτε, θα δώσετε λόγο στο Θεό... Η Παναϊα κλαίει... Αν βλέπατε την Παναγία: ήταν καθαρή και ήρθε ο Χριστός μέσα Της... Έντον καθαρέσα κέρθεν ο Χριστόν εσέβαιν απέσατς...
Κι από την Παναγία γινόμαστε όλοι εμείς του Παραδείσου... -Αχ! γιατί δεν μετανοάτε... Και θα τραβήξουν πολλούς πόνους οι μαννάδες... Και θα σύρετε τρανά πόνε σας οι μαννάδες... Επειδή δεν κάνετε προσευχήν... Γιατί κι ευτάτε προσευχήν...
Ο Θεός να ελέησά σας... Να στείλ το έλεοσατ κατά πάνω σουνε... Και να μη περάσετε αυτό που βλέπω, αυτά που μου δείχνει η Παναγία... Να μη περάνετε ατά το ντο λέπω, ατά το δεικνύσμε η Παναϊα... Τα κακά το έρτανε απ' εμπρός...
Εγώ ελέπατα... Τα κακά θα έρθουν από μπροστά... Εγώ τα είδα... Και λέω σας ατά... Να μετανοάτε... Ένα θέμα, που σε αιφνιδίαζε για την επιμονή της, ήταν το σημείο του Σταυρού΄ δεν χαριζόταν στους προσκυνητές που επιπόλαια και χωρίς συναίσθησι έκαναν τον σταυρό τους λάθος.
Ένωνε τα τρία της δάκτυλα εις τύπον της Αγίας Τριάδος και κτυπούσε με δύναμι το μέτωπό της, λέγοντας: -Εκεί... Εκεί... Εκεί... Λακκούβα... Λακούβα... Λακούβα!... Το διδασκαλικό της χάρισμα ξεχυνόταν και προς τους αφιερωμένους ανθρώπους ακόμη και Μοναχές έτρεχαν κοντά της για ωφέλεια πνευματική.
Με τον συνηθισμένο της τρόπο ετόνιζε τα καίρια: -Αγάπη!... Νάχετε αγάπη για όλους και να μη ζηλεύετε... Μόνο τα καλά έργα να ζηλεύετε... Οι Αδελφές νάστε όλες ένα... Να μη ζαρώνη το μέτωπό σας, όταν κοιτάζετε η μία την άλλη...
-Εσύ κάνε το καλό κι ο άλλος, όταν δη εσένα να κάνης το καλό, θα γυρίση και από κακός θα γίνη καλός... Αν δεν μετανοή, άφησέ τον στα χέρια του Θεού... Δέκα χρόνια κάνω εγώ υπομονήν μ' έναν άνθρωπον, μα δεν μετανοεί...
Μου είπε η Παναγία: <<εσύ Σοφία, θ' αγαπάς όλο τον κόσμο το ίδιο... Όχι τον ένα πιο πολύ και τον άλλο πιο λίγο... Όχι να λες αυτός είναι καλός, αυτός <<όχι>>... -Όχι ανθρωπαρέσκεια!...
Άμα σου πού' νε έρχεται ο Βασιλιάς να τρέξης να ντυθής, να στολισθής, και στον φτωχό να μη δίνης σημασία... Όχι!... -Οι Μοναχοί πρέπει να προσεύχωνται νύχτα - μέρα για τον κόσμο:
<<Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου και ύστερα εμάς!... Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας...>>. -Ταπείνωσι!... Μεγάλη ταπείνωσι πρέπει νά' χουμε... Όχι να λέμε: <<εγώ έκανα αυτό, έκανα το άλλο>>... Έτσι υπερηφανεύτηκε κι ο διάβολος...
-Όλα τα καλά να τα κάνετε, αν δεν νηστεύετε τις Σαρακοστές, τίποτε δεν κάνετε!... -Τα μάτια να βλέπουν και να μη βλέπουν... Και δείχνοντας τα αυτιά της που είχε βάλει μέσα χαρτιά από εφημερίδες για να μην ακούη:
-Τ' αυτιά νακούνε και να μην ακούνε... -Το στόμα να μη βλαστημάη... Κλειδί στο στόμα... Να μη μεταφέρουμε λόγια απ' τον ένα στον άλλο... -Πώς θα σωθούμε; Προσευχή νύχτα και μέρα... Αγρυπνία... Νηστεία... Φασόλια να τρώτε...
Οι Μοναχοί τρώτε και πίνετε τώρα και δεν ακούτε τον Θεό!... Όταν θάρθη η ανάγκη θα φωνάζετε <<Θεέ μας, βοήθα μας>>, και θα ψηλώνη ο Θεός και δε θα σας ακούη... -Μη χειρότερα!... Μη χειρότερα!... Κύριε Ιησού Χριστέ μου, ελέησόν με!...
Ελέησον τον κόσμον Σου!... Εγώ ούτε προσεύχομαι, ούτε νηστεύω, ούτε αγρυπνώ, ούτε στην Εκκλησία πηγαίνω... Αυτά τα κάμετε εσείς στα Μοναστήρια... Να κάμετε προσευχήν, πολλήν προσευχήν, νύκτα και ημέραν διά τον κόσμον...
Σαν γνήσια προφήτισσα του λαού, καθήλωνε όσους της έτρεφαν ευλάβεια με τις <<αποκαλύψεις>> της για την οργή του Θεού και τα επερχόμενα δεινά. Ειδικά όμως αυτά τα θέματα δεν τα έλεγε σε οποιονδήποτε' είχε διάκρισι...
Τα απεκάλυπτε μόνο σε πρόσωπα πνευματικά και καλλιεργημένα' σε πρόσωπα εμπιστοσύνης. Και ήξερε βέβαια μέχρι πού επιτρεπόταν να μιλήση: -Δεν μπορώ να μιλήσω και να τα λέω όλα...
Συνήθως άλλαζε κουβέντα και απέφευγε να πη καθαρά κάτι που της είχε αποκαλύψει η Θεοτόκος... Αργότερα, όταν κάποτε την επισκέφθηκα ως Κληρικός, μου εκμυστηρεύθηκε: -Είδα, παιδί μου, μαύρα σύννεφα...
Η οργή του Θεού κατέβαινε στον κόσμο... Σιγά-σιγά κατεβαίνουν, σιμώνουν... Κι όταν αγγίξουν στη γη, τότε θα γίνη ο πόλεμος... Και έκλαιγε... Και προέτρεπε για διόρθωσι, και μετάνοια... Και συμβούλευε:
-Κι αν ο κόσμος δεν μετανοήση, ο Θεός θα οργισθή... Ακόμα και βουνά θα ξερριζώση και θα ρίξη πάνω μας... Εσείς, τα τέκνα της Εκκλησίας, νά' στε άγρυπνοι, να προσεύχεστε αδιάλειπτα με με μεγάλη πίστι...
Τότε θα σας δώση δύναμι ο Θεός, ώστε να μη πάθετε τίποτε κακό... Οι εχθροί δεν θα σας βλέπουν... -Θα κατέβη στρατός... Η Ελλάδα, αν κρατήση την Πίστι, θα σωθή από το κακό που πρόκειται να' ρθη....
Αν όμως δεν κρατήση την Πίστι, θα καταστραφή... Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της... Θά' ρθη το κακό και θα χωρίση το στάρι απ' την ήρα, τα πρόβατα απ' τα ερίφια... -Αν ο κόσμος μετανοήση, θα γίνη μια συμβίβασι:
θα πάρουμε την Πόλι με αγάπη... Αν δεν μετανοήση, θα την πάρουμε με αίμα... Θα χυθή πολύ αίμα... Η ευλογημένη Ασκήτρια με ευλάβεια και φόβο ερώτησε την Θεοτόκο: -Εμείς τότε τί θα κάνουμε;...
Η Παναγία είπε: -... Δεν θα πάψετε να προσεύχεστε... Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή... Με όλη την καρδιά, με ευλάβεια, όπως όταν είστε μπροστά στον βασιλιά... Τότε η προσευχή θα γίνη δεκτή...
Κι ο Θεός θα σας περιφρουρήση, θα σας φυλάξη απ' τον πόλεμο... Και ο λαός του Θεού, συνήθως εγκαταλειμμένος από τους επίσημους ποιμένες του, έτρεχε στην φωτισμένη Ασκήτρια της Κλεισούρας...
Για να στεγνώση τα δάκρυά του' να χορτάση τον πνευματικό άρτο' να ξεδιψάση με το ύδωρ της Χάριτος, που έρεε από τα αγιασμένα χείλη της να δη το θαύμα... Και πάντα έφευγε παρηγορημένος...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998, σελ. 97-103.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου