Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 13η, σελ. 126-134.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Άλλη φορά, ένα πνευματικοπαίδι μου, που χώλαινε μονίμως στο θέμα της υπακοής και της ταπεινώσεως, την επλησίασε για να της ασπασθή την δεξιά. Τότε εκείνη του έσφιγξε το χέρι και τον εκοίταζε κατάματα.
Με επιβλητικότητα και πνευματικό κύρος που δεν ανεχόταν αντιρρήσεις, του είπε: -Εσύ τον Γέροντά σου ν' ακούς... Πρόσεξε καλά, να κάνης υπακοή... Τ' άκουσες;... Να κάνης ό,τι σου λέει ο Γέροντάς σου!...
Κι όχι αυτά που σου λέει ο λογισμός σου!... Τα <<εγνώριζε>> όλα... Τα <<έβλεπε>> όλα... Δεν θα λησμονήσω ποτέ ένα καταπληκτικό γεγονός, το οποίο επιβεβαίωσε πλήρως στην συνείδησί μου την μεγάλη αυτήν αλήθεια.
Κάποιος έγγαμος Ιερεύς από την Θεσσαλονίκη, πνευματικό τέκνο του αειμνήστου Γέροντός μου π. Φιλοθέου Ζερβάκου (+1980), επισκέφθηκε το Μοναστηράκι μας. Αναφέρθηκα εκτενώς στην Αγία Ασκήτρια και συγκινήθηκε τόσο πολύ, ώστε απεφάσισε να την επισκεφθή, για να ωφεληθή πνευματικά.
Όταν με το καλό έφθασε στο προσκύνημα της Κλεισούρας, ερώτησε κάποιον Κληρικό που συνάντησε εκεί: -Θα ήθελα, παρακαλώ, την γερόντισσα Σοφία... Πού είναι;... -Ποιά;... Αυτήν την τρελλή;... απάντησε με περιφρόνησι ο δυστυχής Κληρικός.
-Ναι, αυτήν την τρελλή, που εσείς δεν την καταλαβαίνετε... Γι΄αυτήν εγώ έκανα τόσα χιλιόμετρα... Θέλω να την δω... Πού είναι;... επέμεινε ο ευλαβής Ιερεύς. -Αϊ, να! Κάπου εκεί... Κάτω από τον γυναικωνίτη ίσως θα την βρης, σε καμμιά τρύπα...
Πήγε ο αγαθοπροαίρετος λευϊτης' φώναζε, φώναζε... Κάποτε την βρήκε: ατημέλητη, μέσα στα χώματα, με τις μουτζούρες της... Διαμάντι κρυμμένο στην σαλότητα... Η Αγία του φίλησε με ευλάβεια το χέρι.
-Ήλθα για να σε δω, Γερόντισσα... Ήλθα από τον π. Κυπριανό... -Όχι για μένα!... φώναζε πολύ στενοχωρημένη, ...για την Παναγία ήρθες... Μην λες, ότι ήρθες για μένα!... Δυσανασχετούσε...
Δεν ήθελε να την τιμούν, να της δίνουν αξία... -Αϊ, καλά! Την Παναγία την τιμώ και εκεί που είμαι εφημέριος στην Εκκλησία μου... Εδώ έχω έλθει για σένα..., συνέχισε ο Ιερεύς. -Όχι σε παρακαλώ, μην το ξαναπείς!...
Για την Παναγία ήρθες!... επέμεινε η Ασκήτρια. Τελικά, τον ωδήγησε κάτω από τον γυναικωνίτη. Είχαν μία συζήτησι πνευματική πολύ οικοδομητική. Ο ενάρετος Ιερεύς δεν της ανέφερε τίποτε για την προσωπική του κατάστασι:
ποιός είναι, πώς λέγεται, αν είναι έγγαμος, πόσα παιδιά έχει κ.λ.π. Όταν τελείωσαν, την εχαιρέτισε και κίνησε για να φύγη' ποιά ήταν όμως η έκπληξίς του, όταν άκουσε την Αγία να τον καλή ονομαστικά!...
-Στάσου παπα-Θεόδωρε!... Βγάζει από μία τρύπα ένα σακκουλάκι και άρχισε να του δίνη καρύδια, λέγοντας: -Πάρε αυτό... Δικό σου... -Πάρε αυτό... Για την παπαδιά σου... Ύστερα μετράει πέντε ακόμη καρύδια;
-Πάρε αυτά... Από ένα για κάθε παιδί σου... Τα <<γνώρισε>> όλα: λεγόταν Θεόδωρος, ήταν έγγαμος, είχε παιδιά και μάλιστα πέντε!... Μία δυστυχής γυναίκα είχε κάνει έκτρωσι...
Κοντά σε αυτό, είχε παρασυρθή και στην καφεμαντεία: <<έβλεπε το φλυτζάνι>>... Πήγε στο Μοναστήρι να προσκυνήση... Με την ευκαιρία επισκέφθηκε και την Γερόντισσα. Η Ασκήτρια <<τα ήξερε όλα>>...
Την εκοίταξε ερευνητικά... Της μίλησε αυστηρά: -Έχεις καλή καρδιά... Έχεις κάνει όμως ένα έγκλημα... Να μετανοήσης... Κι άλλη φορά μην ξανακάνης αυτή την δουλειά!... Κοίταξε να βαφτίσης κανένα φτωχό!...
Να ντύσης τρία-τέσσερα ορφανά... Για να λυτρωθής... -Και το άλλο να το κόψης!...
Από ένα χωριό της περιοχής, μία άλλη γυναίκα την επισκέφθηκε. Είχε προηγηθή στο σπίτι μεγάλη φασαρία με την πεθερά της και τελικά <<πέρασε το δικό της>>... Η Αγία είχε και γι' αυτό <<πληροφορία>>...
Ήταν αποφασιστική και απόλυτη απέναντι στη νύφη: -Να μην μπης στην Εκκλησία!... Η Παναϊα δεν σε θέλει!... Τσακώθηκες με την πεθερά σου... Την άφησες να κλαίη κ' ήρθες εδώ... Να πας να συμφιλιωθήτε και νά' ρθετε μαζί στην Παναγία!...
Αλλά και το προορατικό της Ασκήτριάς μας προκαλούσε έκπληξι... Προγνώριζε την επίσκεψι κάποιου προσκυνητού, τον περίμενε, του έλεγε το όνομά του... Προέβλεπε διάφορα γεγονότα...
Το 1973, την χρονιά πριν από την κοίμησί της, είχε προείπει για τα λυπηρά γεγονότα της Κύπρου (Ιούλιος, Αύγουστος 1974): -Θα γίνη πόλεμος... Θα χυθή αίμα ελληνικό... Αλλά μακρυά απ' εδώ. Να κάνετε προσευχή...
Μία πολύ χαρακτηριστική πρόρρησις της Αγίας ήταν και η εξής. Το καλοκαίρι του 1966 η Στεφανία από το Βαρικό ήταν έγγυος στο μικρό της παιδί. Ο σύζυγός της Δημήτριος στα νειάτα του είχε εργασθή στο Μοναστήρι και τον εκτιμούσε η Γερόντισσα.
-Ο Δημητρόν θαρρεί θα κάνη κορίτσι... Αλλά αγούρι θα κάνη... Κι αυτό αγόρι θά' ναι..., προφήτευσε η Ασκήτρια. Τον Οκτώβριο γεννήθηκε το αγοράκι και το βαπτίσανε στο Μοναστήρι, όπως είχαν τάξει...
5. Σημεία θαυμαστά
Η καθαρότητα της σοφής και ανδρείας Σοφίας την ανέβασε πολύ υψηλά στην κλίμακα της οικειότητος με τον Θεό, την Παναγία, τους Αγγέλους, τον Ουράνιο κόσμο... Αναρίθμητα θαυμαστά γεγονότα μαρτυρούσαν, ότι πράγματι είχε γίνει <<οικία του Θεού και συμπολίτις των Αγίων>>...
Οι επί της γης Άγιοι είναι οι ασφαλέστεροι μάρτυρες της Ευλογημένης Βασιλείας των Ουρανών... Είναι ήδη πολίτες Αυτής της Βασιλείας... Βιώνουν από τώρα την δόξα της μελλούσης μακαριότητος...
Απολαμβάνουν την προστασία, την παρηγορία, την καθοδήγησι των πιστών και ευλογημένων δούλων του Θεού που ευρίσκονται στο Φως, στον Θρίαμβο των Ουρανίων Σκηνωμάτων...
Κάποτε είχα λειτουργήσει στο Μοναστήρι της Κλεισούρας. Στο τέλος, καθώς ξεφορούσα, πλησίασε η Ασκήτρια στην Ωραία Πύλη. Μου έγνεψε, δείχνοντας την Πλατυτέρα στην κόγχη του Βήματος...
-Να! μ' εκείνο το χέρι με χτύπησε!... -Γιατί, Γερόντισσα, σε χτύπησε;... ερωτώ ξαφνιασμένος. -Κάποτε έκλεψαν εδώ το κουτί της Εκκλησίας... Ήρθαν ν' ανακρίνουν κι εμένα, ποιός το πήρε...
Είχα υποψίες για κάποιον Επίτροπο, κι απάντησα: <<ίσως νά' ναι αυτός>>... Ύστερα καθώς καθάριζα εδώ μια μέρα, ξαφνικά απλώνει η Θεοτόκος το αριστερό Της χέρι και μου δίνει δυο μπάτσους, λέγοντας:
<<Είδες, Σοφία;... Αυτός τα πήρε;... Και να τον έβλεπες, δεν έπρεπε να προδώσης... Μόνο να προσπαθούσες νά' ρθη σε μετάνοια και διόρθωσι>>!... Έπεσα κάτω... <<Ήμαρτον, Παναγία μου>>!...
Με τέτοια ουράνια μαθήματα η απλή και αγράμματη Σοφία έγινε θεοδίδακτη... Έτσι συνήθιζε πάντοτε να λέη: -Είδες... Άκουσες;... Κλειδί στο στόμα!... Το φώναζε δυνατά: -Το στόμα να εν κλειδωμένον!... Και ποτέ δεν απεκάλυπτε... Και να την σκότωνες, δεν θα άνοιγε το στόμα της...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου