ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2021

Η ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΤΕΡΗ ΟΛΩΝ





<<Επιμένοντας στον όρο «γυναικοκτονία» αντί του όρου «συζυγοκτονία» ή, ακόμη ακριβέστερα, «ανθρωποκτονία».
Βαδίζει κανείς πάνω σε τεντωμένο σχοινί όταν επιχειρεί να επιβάλει με το ζόρι νέα γενιά δικαιωμάτων ή νέα γενιά ποινικών αδικημάτων όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί του>>.



Την Πέμπτη το πρωί μία γυναίκα πυροβόλησε εξ επαφής τον πρώην σύντροφό της και πατέρα του παιδιού της στο Χαλάνδρι, προκαλώντας του σοβαρότατα τραύματα. Δεν τον πυροβόλησε γιατί είναι άνδρας.


Από τον Μανώλη Κοττάκη


Τον πυροβόλησε γιατί, όπως υποστήριζε, δεν της επέτρεπε να δει το 12χρονο παιδί της, καθώς της είχε αφαιρεθεί η επιμέλεια. Για οποιονδήποτε λόγο δεν αφαιρείς ποτέ ζωή ανθρώπου. Κάνω αυτή την εισαγωγή και λαμβάνω εξαρχής αυτή την ξεκάθαρη θέση για έναν απλό λόγο: Γιατί όλοι πρέπει να είμαστε συνεπείς με τους εαυτούς μας.


Δεν θεωρώ ανδροκτονία την απόπειρα αφαίρεσης της ζωής του οφθαλμιάτρου. Τη θεωρώ κοινωνιολογικώς συζυγοκτονία και νομικώς απόπειρα ανθρωποκτονίας. Διότι η ιδιότητα του ανθρώπου είναι υπέρτερη όλων. Περιλαμβάνει και την ιδιότητα του φύλου, αλλά και την ιδιότητα του συζύγου. Το περιστατικό αυτό, είτε είναι το μόνο είτε παρ’ ελπίδα ακολουθήσουν και άλλα στους βίαιους καιρούς μας -εύχομαι όχι-, δείχνει πόσο άτοπη είναι η ιδεολογική συζήτηση που έχει αρχίσει για τις λεγόμενες «γυναικοκτονίες», οι οποίες αποδίδονται στη φυσική ρώμη ενός εκάστου ανδρός. Και στο μίσος του για το έτερο φύλο.


Το έγκλημα, ως αποδεικνύεται, δεν χρειάζεται δύναμη. Υπάρχουν και άλλα μέσα. Κατά συνέπεια, καταρρίπτεται ο μύθος της αδύναμης γυναίκας, η οποία υποκύπτει στην ισχύ του αψίκορου άνδρα. Ενας πυροβολισμός εξ επαφής φθάνει. Και ο άνδρας μπορεί να αφαιρέσει ζωή και η γυναίκα μπορεί και οι έφηβοι μπορούν. Ολα είναι δυνατά, δυστυχώς, όπως προκύπτει από μια απλή ανάγνωση του αστυνομικού δελτίου.


Αλλά ιδεολογικό παιχνίδι πάνω στο φύλο είναι δύσκολο να στηθεί. Και όσοι αρνούνταν να το καταλάβουν θα το κατανοήσουν τώρα. Είμαι βέβαιος ότι το περιστατικό του Χαλανδρίου με θύμα έναν άνδρα, καθώς και τα αντίστοιχα εννέα περιστατικά του 2021 με θύματα γυναίκες θα προβληματίσουν την αγαπητή Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία σπεύδει να προβεί σε δηλώσεις κάθε φορά που καταγράφεται τέτοιο βίαιο περιστατικό.


Επιμένοντας στον όρο «γυναικοκτονία» αντί του όρου «συζυγοκτονία» ή, ακόμη ακριβέστερα, «ανθρωποκτονία». Βαδίζει κανείς πάνω σε τεντωμένο σχοινί όταν επιχειρεί να επιβάλει με το ζόρι νέα γενιά δικαιωμάτων ή νέα γενιά ποινικών αδικημάτων όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί του. Και τον διαψεύδει.


Το αυτό ακριβώς συμβαίνει με το κίνημα #ΜeΤoo. Φιλοξενεί σε δεξιώσεις σύμβολα που είναι δυνατόν να καταρρεύσουν από τη μια στιγμή στην άλλη, προκαλώντας μάλιστα την αντίδραση του σωματείου τους για την παράλειψη της πρόσκλησης του ιδίου. Γνωρίζει άριστα η κυρία Πρόεδρος τι εννοούμε. Αλλά δεν είναι η στιγμή για τέτοια. Προέχουν η καταλλαγή, η ψυχραιμία και η τολμηρή αναθεώρηση. Θα επανέλθουμε στον κατάλληλο χρόνο. Τώρα επείγουν άλλα.



NEWSBREAK


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF