ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2021

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙΣ...





<<Ὅταν βάζεις στό σπίτι σου ἕνα σταθερό τηλέφωνο, δέν εἶσαι πιά μόνος.
Ὅταν ἀποκτᾶς κινητό τηλέφωνο, ἔχεις πλέον μιά μεγάλη παρέα!
Ὅταν ἀποκτήσεις καί ὑπολογιστή, δέν μπορεῖς νά μετρήσεις τούς φίλους σου» καί χαμογέλασε μέ νόημα…>>.


ἱστορία, μέ τήν ὁμάδα τῶν ἐκβιαστῶν, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν χρήματα ἀπό τόν δήμαρχο Ὠραιοκάστρου καί εἶχαν στήν κατοχή τους «βίντεο» μέ προσωπικές οἰκογενειακές του στιγμές, εἶναι μία ἀκόμη ἀπόδειξη γιά τό τί μᾶς περιμένει ἀκόμη μέ τήν συνεχῆ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας.


ρκεῖ νά γνωρίζει κάποιος καλά τά «κόλπα» τῆς πληροφορικῆς, ὥστε νά εἰσέλθει στήν προσωπική σου ἠλεκτρονική ἀλληλογραφία, νά παραποιήσει ἴσως κάποιες ἀπόψεις πού ἔχεις δημοσιεύσει, νά παρακολουθήσει τό κινητό σου τηλέφωνο, ἴσως καί νά σέ «βλέπει» μέσα ἀπό τήν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ σου!


Δυστυχῶς, ὡς φαίνεται, εἴμαστε αἰχμάλωτοι τῆς ἀχαλίνωτης τεχνολογίας. Γιά σκεφθεῖτέ το.


φοῦ ἐμεῖς, οἱ ἁπλοί χρῆστες, μποροῦμε νά χρησιμοποιήσουμε τήν ἐφαρμογή “google earth” στό διαδίκτυο καί νά δοῦμε (ἐξωτερικά μόνον) μέ κάθε λεπτομέρεια τό ἐξοχικό μας σπίτι πού ἀπέχει πολλά χιλιόμετρα ἀπό τήν μόνιμη κατοικία μας, φαντασθεῖτε τί μποροῦν νά δοῦν ἀνά πᾶσα στιγμή ἐκεῖνοι πού ἔχουν φτιάξει τήν ἐν λόγῳ ἐφαρμογή!


Θά θυμηθῶ ἕναν ἐκλιπόντα στενό μου συγγενῆ, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε γιά πολλά χρόνια στήν ἀμερικανική ὑπηρεσία πληροφοριῶν. Ὅταν, λοιπόν, μέ ἐπισκέφθηκε στό γραφεῖο μου, ἐξῆρε τήν καλή μηχανογραφική του ὀργάνωση. Ἀλλά, πρίν φύγει, μοῦ εἶπε:


«ταν βάζεις στό σπίτι σου ἕνα σταθερό τηλέφωνο, δέν εἶσαι πιά μόνος. Ὅταν ἀποκτᾶς κινητό τηλέφωνο, ἔχεις πλέον μιά μεγάλη παρέα!


ταν ἀποκτήσεις καί ὑπολογιστή, δέν μπορεῖς νά μετρήσεις τούς φίλους σου» καί χαμογέλασε μέ νόημα…


Σκεφθεῖτε, λοιπόν, τί γίνεται τώρα, μέ τά «βάιμπερ» καί τά «γουάτ’ς ἀπ», μέ τά «φέις-μπούκ» καί τά «ἴνσταγκραμ», μέ τό «τίκ-τόκ» καί τίς λοιπές «ἐφαρμογές», τίς ὁποῖες τά νέα παιδιά, ἀλλά καί σχεδόν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στόν κόσμο χρησιμοποιοῦν μέ τεράστια εὐκολία.


Καί δέν εἶναι μόνον ἡ «Δύση» πλέον, πού κάποτε μονοπωλοῦσε τίς τεχνολογικές ἐξελίξεις. Ἡ Ἄπω Ἀνατολή, Κίνα, Ἰαπωνία, Ταϊβάν, τίς παίζει στά δάχτυλα, Ἰνδία, Πακιστάν, Ἰνδονησία εἶναι ἄσσοι στήν πληροφορική καί πάει λέγοντας… Ἀπό ποῦ καί πῶς, λοιπόν, νά προφυλαχθεῖς;


Κάποιοι λένε ὅτι ἄν ἔχεις κινητό τηλέφωνο παλαιᾶς τεχνολογίας, ἀπό ἐκεῖνα, δηλαδή πού δέν «σηκώνουν» ὅλες τίς μοντέρνες «ἐφαρμογές», προφυλάσσεσαι ἀπό τυχόν παρακολουθήσεις.


«Σῆμα», ὅμως, γιά τό ποῦ βρίσκεσαι ἀνά πᾶσα στιγμή, δίνει ὁποιοδήποτε κινητό. Ἄρα, καί πάλι δέν ἔχεις προσωπική ζωή, γιά νά μήν γελιόμαστε…


Συνεπῶς, ἡ περίπτωση τοῦ δημάρχου Ὠραιοκάστρου, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νά καταγγείλει τόν ἐκβιασμό πού ὑφίστατο στίς Ἀρχές, μᾶλλον εἶναι σταγόνα στόν ὠκεανό. Κι ἄν σκεφθοῦμε ἐκεῖνες τίς παλαιότερες ταινίες, ὅπου οἱ ἄνθρωποι τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ἄκουγαν ὅλα τά τηλεφωνήματα τῶν προέδρων, τῶν πρωθυπουργῶν καί ὅλων ὅσοι θά μποροῦσαν νά πέσουν θύματα ἐκβιασμοῦ, σκεφθεῖτε τί γίνεται τώρα!


Τώρα, μπορεῖ ὁ συνομιλητής σου νά σέ βιντεοσκοπεῖ μέ μιά μικροκάμερα στόν σκελετό τῶν γυαλιῶν του, μπορεῖ ἡ οἰκιακή σας βοηθός νά μαγνητοσκοπεῖ κάθε σας κίνηση μέ μιά μικροκάμερα ἐν εἴδει «στέκας» στό κεφάλι της!


κεῖνα πού βλέπαμε στίς ταινίες τοῦ «007» καί τά θεωρούσαμε φοβερά, σήμερα εἶναι ἁπλή καθημερινότης! Αὐτό, φυσικά, ἀποκαλεῖται «πρόοδος». Εἶναι, ὅμως;…



ΕΣΤΙΑ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF