ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2022

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 





''...Ο Βασιλεύς της Δόξης γεννήθηκε πτωχός, άσημος και παρεπίδημος,
εκδιωγμένος,
κυνηγημένος και προκηρυγμένος
και με μια -αντισυμβατικά- ''ανορθόδοξη'' αναγγελία εμφάνισης στον κόσμο τούτο.
Έγινε το πρώτο γενννοβολημένο βρέφος σε παγκόσμια,
κοινωνική διάσταση,
που του επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου,
ο διασυρμός, η απαξίωση και ο ευτελισμός,
ενώ ατένιζε για πρώτη φορά την ματαιόφρονη δυστοκία αυτή του κόσμου,
ως τέλειος Θεός
και ως τέλειος άνθρωπος.
Τέτοια ανατρεπτική εξουδετέρωση και ειρηνική ρήξη
με τα καθιερωμένα
της νομοκανονικής κοινωνίας δεν έχει ποτέ ξαναυπάρξει.
Μόνο
ο Βασιλεύς της Δόξης θα μπορούσε να κοινοποιήσει την τελεία Αγάπη,
με την ολοκληρωτική πτωχεία,
την άνευ ορίων ακατάσχετη ελεημοσύνη,
τον υποδειγματικό και παραδειγματικό βίο
και την θυσιαστική -επί γνώσει- ταπεινωτική αυταπάρνηση...''




Η γέννηση του Χριστού μας, ως η αποκαλυπτική τετοκυία του Θεού Λόγου και ως η μυστηριακή εμφάνιση της Καινής Διαθήκης εδράζεται εκπληκτικά ομοιόμορφα στην πιο ανατρεπτική πλατφόρμα των κοινωνικών ειωθότων, με το τρίπτυχο: Μετάνοια - Ακτημοσύνη - Ταπεινότητα και κοινή συνισταμένη όλων, αυτήν την μέγιστη Χριστομορφική Αγάπη.



Το παγωμένο, αχειροποίητο και λιτό σπήλαιο της Βηθλεέμ ενσαρκώνει την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού, που μέσα από την αυστηρή λιτότητα του χώρου, την πτωχή, διαδραστική πραγμάτωση της Θείας Γέννησης και τον παράδοξα ταπεινό ειρμό της Θείας Αποκάλυψης οριοθετεί την κοσμική απεξάρτηση και την πνευματική, αναβατική ανέλιξη. Ο Βασιλεύς της Δόξης γεννήθηκε πτωχός, άσημος και παρεπίδημος, εκδιωγμένος, κυνηγημένος και προκηρυγμένος και με μια -αντισυμβατικά- ''ανορθόδοξη'' αναγγελία εμφάνισης στον κόσμο τούτο. 



Έγινε το πρώτο γενννοβολημένο βρέφος σε παγκόσμια, κοινωνική διάσταση που του επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου, ο διασυρμός, η απαξίωση και ο ευτελισμός, ενώ ατένιζε για πρώτη φορά την ματαιόφρονη δυστοκία αυτή του κόσμου, ως τέλειος Θεός και ως τέλειος άνθρωπος.Τέτοια ανατρεπτική εξουδετέρωση και ειρηνική ρήξη με τα καθιερωμένα της νομοκανονικής κοινωνίας δεν έχει ποτέ ξαναυπάρξει. Μόνο ο Βασιλεύς της Δόξης θα μπορούσε να κοινοποιήσει την τελεία Αγάπη, με την ολοκληρωτική πτωχεία, την άνευ ορίων ακατάσχετη ελεημοσύνη, τον υποδειγματικό και παραδειγματικό βίο και την θυσιαστική -επί γνώσει- ταπεινωτική αυταπάρνηση. 



Ιδού -λοιπόν- σε μια αχυρένια φάτνη, που την θέρμαινε ο αχνός των παγωμένων ζώων και την στόλιζε απερίφραστα το ιλαρό βλέμμα των ''πλούσιων'' ποιμένων συναντήθηκε, συγκατατέθηκε και συνταυτίσθηκε η Δόξα του Θεού με την Μηδαμινότητα του Κόσμου! Ένας Άναρχος και Παντοκράτορας Θεός αυτουποβιβάσθηκε σε έναν φθαρτό και γήινο άνθρωπο, καταβέβηκε σε μια νοσηρή και αυτοκαταστροφική κοινωνία και έθεσε εαυτόν στην καθολική περιφρόνηση και την ενοχική διαπόμπευση του κόσμου, μόνο και μόνο απλά για να τον σώσει! 


Ποιός -λοιπόν- λόγος θα μπορούσε να νοήσει, να καταγράψει και να αναδείξει αυτό το παραδοξότατο μυστήριο της τελείας Θυσίας, αφού ο ενεργών θυσιαζόμενος αντιπροσώπευε και ''κυοφορούσε'' την τέλεια Αγάπη! Ιδού φιλέορτοι και φιλακόλουθοι αδελφοί αναβαίνομεν εις το σπαργωμένο σπήλαιο της κεκοσμημένης Βηθλεέμ, εκεί που η Εσταυρωμένη αγάπη μας σαρκώνεται στο ιλαρό, συνετό κι απόκοσμο βλέμμα του θυσιαστικού Εμμανουήλ. Γιατι το σταυρικό μυστήριο της θυσίας αρχίζει με την ''ακριβή'' λιτότητα μιας αυτοσχέδιας και απόμακρης φάτνης, με την βουκολική μυρωδιά του άχυρου και των ταπεινών, πτωχών ποιμένων, με την ''θανατική'' παγωνιά της επαρχιακής υπαίθρου και το αθόρυβο μυστήριο αυτής της ανερμήνευτης, μυστηριακής παραδοξότητας. 


Ο μικρός Χριστός μας, το πλέον αντισυμβατικό πρόσωπο του κόσμου τούτου, ''σμιλεύθηκε'' με την πτωχεία, ''χειροτεχνήθηκε'' με την ταπεινότητα, ''σχεδιάστηκε'' με την λιτότητα και ''ολοκληρώθηκε'' με την αγάπη. Γι' αυτό και τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα είναι -αποκλειστικά και μόνο- μυστηριακά πεποιημένη δεσποτική εορτή, συμπαντική πανήγυρις των απανταχού ορθοπραττούντων Ορθοδόξων, υπερκόσμιοι αίνοι και αγγελικοί ύμνοι, μεγάλοι άνθρωποι με παιδική καρδιά, ενήλικες που κούρσεψαν την συνειδησιακή και πιστωμένη πίστη και γονυπετείς μπουσουλούν θυσιαστικά κι αυτοί πάνω από την ζεστή και ''ανθοφορούσα'' φάτνη. 


Ο Χειμώνας της γέννησης του μικρού Εμμανουήλ είναι η Άνοιξη της ανάστασης του Κόσμου, εκεί που τα ξερά ρύκια και τα αειθαλή θυμάρια μετουσιώνονται σε μυρωμένες πασχαλιές και πολύχρωμους πανσέδες. Το σπήλαιο της Βηθλεέμ είναι το ενδεικτικό σύμβολο της θυσιαστικής ταπεινότητας και της θεοδώρητης πτωχείας. Ειλικρινά μακάριοι όσοι εννοήσουν, πως στα πέτρινα χρόνια που εγκολπώνουμε την ένδεια, τον ευτελισμό και την ταπείνωση, αυτά είναι καθαρτικοί και λυτρωτικοί κρουνοί θαυμαστής και χορηγημένης μετανοίας! Πως η μυστηριακή ζωή του ορθοπραττούντος Ορθοδόξου επιδιώκει την πτωχεία, ως ολική απεξαρτητοποίηση από υλικές και κοσμικές έξεις, φρονεί την ταπεινότητα ως το θεικό αντίδοτο στην διεφθαρμένη οίηση και απελευθερωμένη, ακηδεμόνευτη και χειραφετημένη καθαγιάζεται εξολοκλήρου από την ενδοεκκλησιαστική μετάνοια. 


Η θεατρικά υποκινούμενη, υποκριτική μας ''καλοσύνη'' προς τους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας -μόνο κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες- είναι δείγμα γραφής μιας τυπολατρικής, εθιμοτυπικής και εμπνευσμένης αφροσύνης στον κοσμικό και ψευδεπίγραφο κόσμο των ψευτοχριστουγέννων της Disneyland και του Santa Claus. Ολόκληρη η Σαρρακοστή των Χριστουγέννων είναι σπουδή και μαθητεία στην είδηση της Γέννησης, προσευχητική επιβολή επί των δεσμωτικών παθών μας, σάλπισμα αντίστασης στην έκπτωτη ζωή μας, εξαγορευτική απελευθέρωση και κοινωνίας αγάπης μπρος στο θυσιαστικό δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. 


Δεύτε ίδωμεν λοιπόν αδελφοί, που εγεννήθη ο Χριστός! Ας Τον ψάξουμε στους απόκρυφους κρύπτες της καρδιάς μας, εκεί που χρόνια αποθησαυρίζαμε τα έργα και ημέρες του διαβόλου και φτιάξαμε έναν άφρονο, σχιζοειδή και διεφθαρμένο άνθρωπο, που σήμερα καταρρέει καταθλιπτικά στα λήμματα της αποστασίας. Εύχεσθε!





''...Ο Χειμώνας της γέννησης του μικρού Εμμανουήλ
είναι
η Άνοιξη της ανάστασης του Κόσμου,
εκεί που τα ξερά ρύκια και τα αειθαλή θυμάρια
μετουσιώνονται σε μυρωμένες πασχαλιές και πολύχρωμους πανσέδες.
Το σπήλαιο της Βηθλεέμ είναι το ενδεικτικό σύμβολο της θυσιαστικής ταπεινότητας
και της θεοδώρητης πτωχείας.
Ειλικρινά μακάριοι όσοι εννοήσουν, πως στα πέτρινα χρόνια που εγκολπώνουμε
την ένδεια, τον ευτελισμό και την ταπείνωση,
αυτά είναι καθαρτικοί και λυτρωτικοί κρουνοί θαυμαστής και χορηγημένης μετανοίας!
Πως
η μυστηριακή ζωή του ορθοπραττούντος Ορθοδόξου επιδιώκει την πτωχεία,
ως
ολική απεξαρτητοποίηση από υλικές και κοσμικές έξεις,
φρονεί
την ταπεινότητα ως το θεικό αντίδοτο στην διεφθαρμένη οίηση
και απελευθερωμένη,
ακηδεμόνευτη και χειραφετημένη
καθαγιάζεται εξολοκλήρου από την ενδοεκκλησιαστική μετάνοια...''





Καλά, ευλογημένα και πνευματικά Χριστούγεννα!



Παλαιότερο άρθρο μας επί τη θεία γέννηση του ηγαπημένου Ιησού μας.
''καί λαβών τήν ἐμήν σάρκα, δίδωσί μοι τό ἑαυτοῦ Πνεῦμα, ἵνα διδούς καί λαμβάνων θησαυρόν μοι ζωῆς ἐμπορεύσηται.
Λαμβάνει μου τήν σάρκα, ἵνα με ἁγιάσῃ· δίδωσί μοι τό Πνεῦμα αὐτοῦ, ἵνα με διασώσῃ.
Ἀλλά τί εἴπω, καί τί λαλήσω;
Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει.
Οὐκέτι λέγεται ὡς γενησόμενον, ἀλλά θαυμάζεται ὡς πεπραγμένον. 


('Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF