ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2023

ΟΣΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΕΡΓΑ Γ', «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ» ΜΕΡΟΝ 9ον

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Θεού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 83-87.
<<Όλη αυτή η σύγχυση και ο θόρυβος για τα παραπάνω, όπως και γι΄άλλα συναφή θέματα που αναφέρονται στον αντίχριστο, μας ώθησαν να συμπεριλάβουμε ως βασικό κείμενο στον τρίτο τόμο των έργων του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ μια πατερική και αγιογραφική πραγματεία του για το θέμα αυτό.
Τίτλος της εργασίας αυτής είναι <<Η Βασιλεία του Θεού και ο Αντίχριστος>>.
Ο όσιος Ιγνάτιος πραγματεύεται με μοναδική ερμηνευτική ικανότητα και πληρότητα τα λόγια του ίδιου του Κυρίου για το θέμα της Δεύτερης Παρουσίας Του, της Βασιλείας του Θεού και του αντιχρίστου, ώστε να μην αφήνει κανένα κενό ή δυνατότητα παρερμηνείας των αγιογραφικών κειμένων.
Το θεωρήσαμε απαραίτητο λοιπόν να συμβάλλουμε με τη γνώμη ενός αγίου της Εκκλησίας μας στη διάλυση όλων των σχετικών παρερμηνειών και πλανών, ώστε κάθε καλοπροαίρετος χριστιανός να ερμηνεύσει ναι ν' ασχοληθεί με το βασικό θέμα <<ου έστι χρεία>>, και που δεν είναι άλλο από το να προετοιμαστούμε, να είμαστε έτοιμοι για το <<πώς>> και όχι για το <<πότε>> θα συναντήσουμε το Χριστό.
Εκτός από βασικό αυτό έργο όμως, στον τρίτο τόμο συμπεριλάβαμε κι άλλα εποικοδομητικά κείμενα, απαραίτητα στον κάθε χριστιανό που θέλει ν' αγωνιστεί με συνέπεια στον αμπελώνα του Κυρίου.
Ο όσιος Ιγνάτιος ήταν πάρα πολύ εγκρατής της πατερικής θεολογίας κι ασχολήθηκε με την ερμηνεία αρκετών αγιογραφικών κειμένων με μοναδική ικανότητα και θείο φωτισμό.
Εκτός από τα ερμηνευτικά του κείμενα (όπως για παράδειγμα τις ερμηνείες του 1ου ψαλμού του Δαβίδ, των ευαγγελικών περικοπών που αναφέρονται στη Μάρθα και τη Μαρία, στις Μυροφόρες γυναίκες κλπ), ο όσιος Ιγνάτιος έγραψε και κάποιες πραγματείες που αφορούν στην καθημερινή ζωή και στην πνευματική πρόοδο των χριστιανών, όπως για παράδειγμα την αξία που έχουν στην πνευματική ζωή η νηστεία, η εγρήγορση, η ταπεινοφροσύνη, η σωματική και πνευματική άσκηση, η νέκρωση του κοσμικού πνεύματος κ. α.
Τα κείμενα του οσίου Ιγνατίου είναι αυθεντικά, πατερικά, στηρίζονται στην παράδοση και την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Κατά συνέπεια είναι μια πηγή ζώντος ύδατος, που ξεδιψάει κι αναπαύει τον ταλαιπωρημένο από αμφιβόλου προέλευσης σύγχρονες ετεροδιδασκαλίες και πλάνες>>.
Πέτρος ΜπότσηςΙανουάριος 2008
(Απόσπασμα εκ του Προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».













Η ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ



<<Τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον>> (Μάρκ. ιστ' 3)



Κήρυγμα στην Κυριακή των Μυροφόρων



Σύμφωνα με τις διδαχές των αγίων πατέρων, για να νικήσει ο άνθρωπος την αναισθησία πρέπει απαραίτητα ν' αποδυθεί σ' ένα διαρκή, συνεπή, επίμονο κι αδιάκοπο αγώνα εναντίον της. Πρέπει νά' χει μια αδιάκοπη, ευλαβή και προσευχητική ζωή. Η αναισθησία θα ντροπιαστεί μ' αυτόν τον τρόπο. Ο θάνατος αυτός του ανθρώπινου γένους δεν κατορθώνεται με μόνη την προσπάθεια του ανθρώπου. Η αναισσθησία κατατροπώνεται με την ενέργεια της θείας χάρης. Άγγελος Κυρίου, κατ' εντολή του Θεού, έρχεται γρήγορα να βοηθήσει την ταραγμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή, απομακρύνει το λίθο της σκληρότητας από την καρδιά, γεμίζει την ψυχή με συντριβή και της αναγγέλλει την ανάστασή της, που είναι συνήθως το αποτέλεσμα της διαρκούς συντριβής. Η συντριβή είναι το πρώτο σημάδι εγρήγορσης της καρδιάς, που την οδηγεί στο Θεό και την αιωνιότητα. Τί είναι συντριβή; Συντριβή είναι το αίσθημα ελέους και συμπάθειας που νιώθει ο άνθρωπος για τον εαυτό του, για την ολέθρια κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει, την κατάσταση της πτώσης και του αιώνιου θανάτου. Για τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ που έφτασαν σ' αυτήν την κατάσταση του νου και με το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου οδηγήθηκαν στο να πιστέψουν στο Χριστό, η Αγία Γραφή λέει ότι <<κατενύγησαν τη καρδία>> (Πράξ. β' 37). Το σώμα του Κυρίου δεν είχε ανάγκη από τα μύρα των μυροφόρων. Τη χρήση των μύρων την πρόλαβε η Ανάσταση. Οι άγιες γυναίκες όμως είχαν αγοράσει έγκαιρα τα μύρα. Βάδισαν νωρίς προς τον ζωοδόχο τάφο, προτού φανούν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Απέβαλαν το φόβο που είχε ενσπείρει η κακία των σανχεντρίν και η παρουσία των φρουρών που τηρούσαν τον τάφο του Κυρίου. Μ' όλ' αυτά μαρτυρούσαν την καρδιακή τους αγάπη για τον Κύριο. Το δώρο τους αποδείχτηκε περιττό, αλλά η πρόθεσή τους αποζημιώθηκε πλούσια με την εμφάνιση του αγγέλου, που ως τότε ήταν αόρατος στα μάτια τους, καθώς κι από την ευχάριστη είδηση της ανάστασης του Θεανθρώπου και μαζί Του όλης της ανθρωπότητας, μιας είδησης που ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να του αφιερώσουμε τη ζωή μας, να του παραδοθούμε μ' όλη μας τη δύναμη και τη θέληση. Αυτό όμως είναι για μας απαραίτητο. Όλ' αυτά τα προσφέρουμε σαν μύρα σε κάθε ευκαιρία για να εκδηλώνουμε έτσι την αγάπη μας. Ας απαρνηθούμε από τα νιάτα μας κάθε σπονδή προς την αμαρτία. Και με το αντίτιμο αυτής της απάρνησης ας αγοράσουμε μύρα, ως προσφορά αγάπης. Ας μην αφήσουμε την αμαρτία να μας σφραγίσει, να κυριαρχήσει πάνω μας. Όποιος μπήκε στην υπηρεσία του Θεού από τη νεανική του ηλικία, από τότε που ήταν αγνός κι άφθορος, και παραμένει στην υπηρεσία αυτή με συνέπεια, αυτός βρίσκεται στη διαρκή επιρροή του Αγίου Πνεύματος. Μέσα του εντυπώνονται όλες οι θεοχαρίτωτες σκέψεις που εκπορεύονται από το Άγιο Πνεύμα και σιγά σιγά αποκτά μια ενεργό, εμπειρική κατά κάποιο τρόπο, γνώση της Ανάστασης του Χριστού. Αναγεννιέται πνευματικά κοντά στο Χριστό και, κατά θεία επιλογή και εντολή, γίνεται κήρυκας της ανάστασης στους αδελφούς του. Όποιος, αντίθετα, από άγνοια ή φαντασία δουλώθηκε στην αμαρτία, εκείνος συγγενεύει με τα πονηρά πνεύματα, έχασε τον πνευματικό δεσμό του με το Θεό και τους ενοίκους του ουρανού. Εκείνος μόνο με τη μετάνοιά μας από τη μια μέρα στην άλλη, γιατί ο θάνατος μπορεί να μας προλάβει, να έρθει ξαφνικά κι αναπάντεχα. Και τότε δε θα μπορέσουμε με τίποτα να εισέλθουμε στους τόπους της αιώνιας ανάπαυσης και της ανεκλάλητης χαράς, αλλά θα ριχτούμε σαν άχρηστα σκύβαλα στη φωτιά της κόλασης που θα καίει αιώνια, χωρίς τέλος. Οι χρόνιες παθήσεις δε γιατρεύονται γρήγορα κι οπωσδήποτε όχι τόσο εύκολα όσο το επιθυμούμε. Ο Θεός δε μας χαρίζει χωρίς λόγο χρόνο για να μετανοήσουμε. Όλοι οι άγιοι δε ζητούσαν χωρίς λόγο από το Θεό να τους χαρίσει χρόνο για μετάνοια. Για να εξαλείψουμε τις αμαρτωλές συνήθειες και έξεις μας χρειάζεται χρόνος. Για να καθαριστούμε από τη δυσωδία της αμαρτίας χρειάζεται χρόνος. Για ν' αποκτήσουμε <<ένδυμα γάμου>>, τα ιμάτια των αρετών, για να στολιστούμε με τις θεοχαρίτωτες ιδιότητες που κοσμούν όλους τους ουρανοπολίτες, χρειάζεται χρόνος. Ο Χριστός αναστήθηκε για εκείνον που είναι προετοιμασμένος να δεχτεί την ανάσταση. Ο τάφος -η καρδιά- γίνεται τότε ναός του Θεού. <<Ανάστα, Κύριε, σώσόν με ο Θεός μου>> (Ψαλμ. γ' 7). Σ' αυτήν τη μυστική αλλά και ουσιαστική ανάσταση έγκειται η σωτηρία μας. Αμήν. 



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Χριστού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 83-87.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF