ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΡΟΦΙΜΟΣ: «ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ...» ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ 11ον

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ. 155-157.
Το ξημέρωμα του Πάσχα του 1993 τρεις μοναχοί του ερημητήριου της Όπτινα στη Ρωσία, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατέρας Θεράπων και ο πατήρ Τρόφιμος έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από έναν σατανιστή.
Το συμβάν συγκλόνισε τους ορθόδοξους Ρώσους και τα νέα διαδόθηκαν σύντομα σε όλο τον κόσμο. Ο πρόωρος θάνατος των τριών χαρισματικών, νεαρών μοναχών μοιάζει ίσως με τραγωδία.
Αλλά ο μαρτυρικός θάνατος, με τον οποίο σφραγίστηκαν οι μοναχικοί τους αγώνες, είναι αφορμή όχι για να θρηνεί κανείς, αλλά για να ευφραίνεται.
Όπως είπε ένας από τους ιερείς του μοναστηριού στον επικήδειο λόγο του:
<<Δεν είμαστε τόσο θλιμμένοι όσο χαρούμενοι, επειδή αυτοί οι τρεις αδελφοί ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν με επιτυχία το μοναστικό μονοπάτι της ζωής τους>>.
Και πράγματι ο θεάρεστος τρόπος ζωής και ο θρίαμβός τους επί του θανάτου μαρτυρούνται από τα θαύματα, που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα στους τάφους τους, αμέσως μετά τον θάνατό τους.
Οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και ο Τρόφιμος μαρτύρησαν στις μέρες μας. Έζησαν στον κόσμο μας, φοίτησαν σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.
Ήλθαν αντιμέτωποι με πειρασμούς και δυσκολίες, που συναντούν και σήμερα οι νέοι. Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι ξεπέρασαν αυτούς τους πειρασμούς του κόσμου και υπάκουσαν το ευαγγέλιο:
<<ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι>> ακόμα και πάνω στο σταυρό.
Οι ζωές αυτών των τριών πατέρων της Όπτινα αποδεικνύουν ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα μπορεί κανείς να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Θεό και να καθαγιαστεί.
Ας αποτελέσουν οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος πηγή έμπνευσης και παράδειγμα για εμάς. (...)
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μοναχός Θεράπων

Το Πάσχα του 1993 και το μαρτύριο

΄

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1993 πλησίαζε στο τέλος της. Ο πατήρ Θεράπων περίμενε την κουρά και άρχισε να σκαλίζει τον ξύλινο σταυρό του. Ο πατέρας Μ. θυμάται: <<Με πλησίασε λέγοντας: <<Είναι περίεργο. Έχω σκαλίσει σταυρούς κουράς για ολόκληρο το μοναστήρι, αλλά για μένα δεν μπορώ για κάποιον λόγο. Σκάλισέ μου έναν σταυρό>>. Ο πατήρ Μ. όντως σκάλισε ή για να είμαστε πιο ακριβείς έφτιαξε έναν σταυρό, αλλά για τον τάφο του. Ίσως ο πατήρ Θεράπων πληροφορήθηκε από τον Κύριο για τον επερχόμενο θάνατό του. Στην αρχή του έτους χάρισε όλα του τα υπάρχοντα: ένα γούνινο καπέλο, μια καινούργια φόρμα εργασίας, ένα ζευγάρι τζιν, ακόμη και τις μάλλινες κάλτσες του. Καθώς πλησίαζε το Πάσχα έδωσε ακόμη και τα εργαλεία του, χωρίς τα οποία δεν μπορούσε να εργαστεί. Αυτοί που τα δέχτηκαν εξεπλάγησαν. Απορούσαν γιατί να κάνει κάτι τέτοιο. Εκείνη την εποχή ακόμη και η εξωτερική εμφάνιση του πατρός Θεράποντα είχε αλλάξει. <<Θυμάμαι το πρόσωπό του>> αναφέρει κάποιος από τους κατοίκους της Όπτινα, <<την όψη που είχε πριν το Πάσχα. Ήταν κατά τον Εσπερινό της Συγγνώμης. Όταν ήλθε η σειρά του πατέρα Θεράποντα, σήκωσε τα γαλάζια του μάτια προς εμένα. Έλαμπαν με τέτοια αγάπη, είχε ένα τέτοιο χαμόγελο, που αμέσως σαν να μεταμορφώθηκαν τα αυστηρά του χαρακτηριστικά και αυτό με έκανε να σκεφτώ: <<Κύριε, άγγελοι ζουν ανάμεσά μας>>. Ο πατέρας Θεράπων στεκόταν δίπλα στο μανουάλι τη νύχτα του Πάσχα. Πλήθος ανθρώπων ήταν γύρω του, αλλά έμοιαζε να μη βλέπει κανέναν. Ποιος ξέρει πόσο ψηλά πετούσε η ψυχή του. Όταν του έδωσαν ένα κερί να το ανάψει στο μανουάλι, το άναψε αλλά δεν το τοποθέτησε αμέσως. Στάθηκε κρατώντας το για λίγο, με το κεφάλι του σκυμμένο, σαν να άκουγε φωνές, που κανείς άλλος δεν άκουγε. Έπειτα έκανε αργά το σημείο του σταυρού κι, αφού έβαλε το κερί στο μανουάλι, πήγε για την εξομολόγηση. <<Αρκετές ώρες πριν από τον φόνο>> αναφέρει ο ιερομόναχος Δ., <<κατά την πασχαλινή Λειτουργία, ο πατέρας Θεράπων εξομολογήθηκε σε μένα. Ήταν πολύ θλιμμένος και ήμουν έτοιμος να φύγω από το μοναστήρι, αλλά μετά την εξομολόγησή του με κάποιον τρόπο ένιωσα γαλήνιος και χαρούμενος, σαν να ήταν αυτός που με είχε εξομολογήσει. <<Πώς μπορώ να φύγω, όταν υπάρχουν τέτοιοι αδελφοί εδώ>> σκέφτηκα. Έτσι έφυγε εκείνος και έμεινα εγώ>>. Η ακολουθία τελείωσε. Τα πλήθη άρχιζαν να σκορπίζουν, καθώς οι καμπάνες σήμαιναν χαρούμενες. Οι πατέρες Τρόφιμος και Θεράπων ήταν στο καμπαναριό. Έπειτα πήγαν για να καταλύσουν τη νηστεία. Όταν η αυλή του μοναστηριού σχεδόν άδειασε, επέστρεψαν στο καμπαναριό και άρχισαν να σημαίνουν μαζί. Εκείνη την ώρα κατέφτασε ο δολοφόνος, ο οποίος αναζητούσε τα θύματά του. Δεν θα μπορούσε να είχε διαλέξει καλύτερη στιγμή για την αποτρόπαια πράξη του. Οι μοναχοί έπεσαν ο ένας μετά τον άλλο. Οι τελευταίοι ήχοι των καμπανών ήταν αυτοί του συναγερμού. Μαρτυρικό αίμα έβαψε τις πλάκες του πλατύσκαλου κάτω από τις καμπάνες. Τα πάντα πάγωσαν στη φοβερή σιωπή, έμοιαζε με το βιβλικό <<η γη και αι πέτραι εσχίσθησαν>>. (Κατά Ματθαίον 27:51).  Τρόμαξε ακόμη και ο ίδιος ο δολοφόνος. Στην ανάκριση ομολόγησε: <<Γνωρίζω πως βρίσκονται πλέον στον παράδεισο>>. Από το μακρινό σοβχόζ στην περιφέρεια Κεμέροβο ο πατέρας του πατρός Θεράποντα έστειλε ένα γράμμα. Πονούσε τόσο πολύ, ώστε δεν μπορούσε να παρευρεθεί στην κηδεία του γιου του. <<Ο μοναχογιός μου>> έγραφε <<πέθανε από το χέρι του διαβόλου, του Αντίχριστου. Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχει πια. Το σώμα του έχει χαθεί, αλλά η ψυχή του ζει>>. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ. 155-157.