ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 23 Ιουλίου 2023

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2023)




γαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα βλέπουμε δύο τυφλοὺς νὰ ἀκολουθοῦν τὸν Κύριό μας καὶ νὰ φωνάζουν μὲ πίστη καὶ πόνο: «ἐλέησέ μας υἱὲ Δαυΐδ». Μᾶς θυμίζει ἡ προσευχὴ τῶν σωματικὰ μὲν τυφλῶν, ψυχικὰ δὲ φωτισμένων ἐκείνων ἀνθρώπων, τὴν ἁπλὴ καὶ σύντομη προσευχὴ τὴν ὁποία παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με».


Πολλὲς φορὲς προσωπικὰ ἔχω προτρέψει τὴν προσευχὴ αὐτὴ νὰ τὴν ἔχουμε διαρκῶς στὸ νοῦ καὶ τὰ χείλη ὁτιδήποτε καὶ ἂν κάνουμε, διότι ἁγιάζει τὸν νοῦ μας, τὰ ἔργα μας καὶ τὸν τόπο. Θέλετε νὰ δεῖτε τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς αὐτῆς ὅταν γίνεται μὲ πίστη καὶ ἐπιμονή; Τὴν βλέπουμε ἀμέσως μετά. Ὁ Κύριος δὲν ἀνταποκρίθηκε ἄμεσα στὴν ἱκεσία τῶν τυφλῶν. Περίμενε νὰ δείξουν τὴν ἐπιμονὴ καὶ τὴ σταθερότητά τους. Ἀφοῦ, λοιπόν, φάνηκαν ἑδραῖοι στὴν πίστη τους, τοὺς ρώτησε: «Πιστεύετε ὅτι μπορῶ νὰ σᾶς θεραπεύσω;». Χωρὶς πολλὰ λόγια, οἱ δύο ἄντρες ἀπάντησαν μὲ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Χριστό: «Ναί, Κύριε». «Νὰ σᾶς συμβεῖ ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη σας», ἀπάντησε. Καὶ θεραπεύθηκαν.


Μετὰ τὴν θεραπεία, ὁ Κύριος, καθιστῶντας τὸν ἑαυτό Του ὑπόδειγμα συμφωνίας λόγων καὶ ἔργων, εἶπε στοὺς ἰαθέντας: «προσέξτε νὰ μὴν τὸ μάθει κανένας». Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἦταν ποὺ εἶχε πεῖ κάποτε: «Νὰ φροντίσετε νὰ κάνετε τὴν ἐλεημοσύνη σας ὄχι γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου». Δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς σὰν ἐκείνους ποὺ λένε πολλὰ καὶ πνευματικὰ λόγια, ἀλλὰ στὴν προσωπική τους ζωὴ ἐφαρμόζουν τὰ ἀντίθετα.


,τι μᾶς εἶπε, πρῶτα Ἐκεῖνος τὰ ἐφάρμοσε. Μέσα, λοιπόν, ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὴ συμπεριφορά Του, διαχρονικὰ μᾶς διδάσκει ὅ,τι καλὸ κάνουμε, εἴτε λέγεται ὑλικὴ βοήθεια, εἴτε πνευματικὴ στήριξη, εἴτε ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀγαθὴ ὑπηρεσία πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, νὰ μὴν τὰ κάνουμε μὲ γνώμονα τὴν ἐπίδειξη, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐφαρμόζουμε τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγαπῆς, γνωρίζοντας ὅτι ἐπιτελοῦμε τὸ καθῆκον μας. Κάνουμε κάτι καλὸ πολλὲς φορὲς καὶ θέλουμε νὰ τὸ δείξουμε γιὰ νὰ φανεῖ στοὺς ἀνθρώπους. Μήπως ἡ δόξα ποὺ θὰ μᾶς προσφέρουν οἱ ἄνθρωποι εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν δόξα ποὺ θὰ μᾶς δώσει ὁ Θεὸς ἂν μυστικὰ ἐργαζόμαστε τὶς ἐντολές Του; Ὄχι. Τότε, συμπεραίνουμε ὅτι δὲν χρειάζονται ἐπιδείξεις. «Νὰ μὴν γινόμαστε κενόδοξοι», μᾶς παραγγέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.


Στὴ συνέχεια, προσέφεραν στὸν Κύριό μας ἕναν κουφὸ δαιμονισμένο, τὸν ὁποῖο ἀμέσως θεράπευσε, ἀφοῦ ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο. Τόσο οἱ τυφλοί, ὅσο καὶ ὁ κωφὸς δὲν εἶχαν προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ὡστόσο, ὁ Χριστὸς μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ ἐπιθυμῶντας τὴ σωτηρία τους, τοὺς βοήθησε. Βοηθοῦσε τοὺς ἀνθρώπους μὲ κάθε κόστος, ὅπως στὴ σημερινὴ περικοπή. Ἀφοῦ θεράπευσε τὸν δαιμονισμένο, οἱ Φαρισαῖοι Τὸν κατηγόρησαν ὅτι «μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων βγάζει τὰ δαιμόνια».


Σὲ προηγούμενη παρόμοια περίπτωση, τοὺς εἶχε ἀπαντήσει: «Κάθε βασιλεία ποὺ ὑφίσταται ἐσωτερικὴ διάσπαση, ἐρημώνεται. Ἄν ὁ σατανὰς βγάζει τὸν σατανά, δὲν θὰ σταθεῖ ἡ βασιλεία του». Τώρα, ὅμως, δὲν ἀπάντησε τίποτα. Ἁπλῶς συνέχισε νὰ κάνει τὸ ἔργο Του, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ὅποιες κακοπροαίρετες φωνές.


Στὴν καθημερινότητά μας ἀγωνιζόμαστε νὰ κάνουμε τὸ σωστό, πράγμα ποὺ ἔχει συνέπειες. Ὁ πειρασμὸς φθονεῖ καὶ ξεσηκώνει πόλεμο. Αὐτὸ εἶναι ἀναμενόμενο. Τὸ ζητοῦμενο εἶναι ἐμεῖς νὰ συνεχίζουμε τὸ ἔργο μας, ὑπηρετῶντας Θεὸ καὶ πλησίον, ἀκόμη καὶ ἂν πρόκειται γιὰ ἄγνωστο.


κοῦστε τί παραγγέλει σήμερα σὲ ἐμᾶς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ καθένας σας ἂς προσπαθεῖ νὰ ἀρέσει στὸν πλησίον του, γιὰ νὰ τὸν ὑποβοηθεῖ στὸ καλὸ καὶ νὰ τὸν οἰκοδομεῖ στὴν πνευματικὴ ζωή». Κάποιος γνωστὸς ἄθεος Γάλλος φιλόσοφος τοῦ περασμένου αἰώνα εἶχε πεῖ: «οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλασή μου». Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅμως, εἶναι διαφορετική. «Εἶδες τὸν ἀδερφό σου; Εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου», λέει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό.


πὸ τὴν συμπεριφορά μας πρὸς τὸν πλησίον μας ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία ἤ ἡ ἀπώλειά μας, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἡ ἐπίγεια εὐημερία μας. Κάποιος θὰ πεῖ ὅτι οἱ συνάνθρωποί του εἶναι ἀνυπόφοροι καὶ δὲν τὸν ἑλκύουν νὰ τοὺς ἀγαπήσει. Θὰ συμφωνήσει δηλαδὴ ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλασή του. Ἔχει σκεφτεῖ ποτὲ μήπως ὁ ἴδιος εἶναι ἡ κόλαση γιὰ τοὺς συνανθρώπους του; Μήπως μὲ τὴ συμπεριφορά του ἔχει μπλέξει ὁ ἴδιος τὴ ζωή του; Ὁ Ἀπόστολος μᾶς λέει νὰ κάνουμε τὸ πᾶν γιὰ νὰ στηρίξουμε τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ στήριξη σύντομα θὰ ἐπιστρέψει σὲ ἐμᾶς.


Μὴν κάνουμε τὴ ζωή μας δύσκολη. «Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε καὶ οὔτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ».




Μετ’ εὐχῶν,


Ὁ Ἐπίσκοπός σας,


† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος




Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF