ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2023

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «καθ' ΟΔΟΝ»,
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και Αγίου Ιννοκεντίου, αρχιεπισκόπου Χερσώνας: «Συσταυρωθείτε με τον ΧΡΙΣΤΟ»,
Α' έκδοσηΑθήνα 2023, σελ. 53-56.
<<Να μια σύντομη γενική εξήγηση για τη σημασία του Σταυρού:
Ο Κύριος πραγματοποίησε τη σωτηρία μας με τον σταυρικό Του θάνατο.
Στον Σταυρό έσκισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας. Με τον Σταυρό μας συμφιλίωσε με τον Θεό και Πατέρα.
Μέσω του Σταυρού μας έφερε τα δώρα της Χάριτος και όλες τις ουράνιες ευλογίες.
Αλλά τέτοιος είναι ο σταυρός του Κυρίου.
Ο καθένας όμως από μας γίνεται κοινωνός της σωτήριας δύναμής του όχι διαφορετικά, αλλά μέσω του δικού του προσωπικού σταυρού.
Ο προσωπικός σταυρός του καθενός, όταν ενώνεται με τον Σταυρό του Χριστού, μεταφέρει τη δύναμη και τη δράση του τελευταίου σε μας...
Οι σταυροί είναι πολλοί, αλλά τα είδη τους είναι τρία:
Το πρώτο είδος είναι οι εξωτερικοί σταυροί που αποτελούνται από τις θλίψεις και τις δυστυχίες και γενικά από την πικρή τύχη της επίγειας ζωής.
Το δεύτερο, είναι οι εσωτερικοί σταυροί που γεννιούνται από την πάλη με τα πάθη και τις επιθυμίες για χάρη της αρετής.
Το τρίτο, είναι οι σταυροί του πνεύματος και της Χάριτος, της απόλυτης αφοσίωσης στο θέλημα του Θεού...
Η Αγία Εκκλησία θέλει να μας προδιαθέσει για την άρση του σταυρού, αν εμείς δεν έχουμε καταπιαστεί με το άγιο έργο αυτό, και να μας στερεώσει στο να σηκώνουμε τον σταυρό, αν εμείς το έχουμε ήδη ξεκινήσει.
Κατά ένα τρόπο λέει σε μας:
<<Βλέπετε τον Σταυρό επάνω στον οποίο ο Κύριος με τη θέλησή Του άπλωσε τα χέρια για χάρη μας;
Ελάτε λοιπόν να συσταυρωθείτε μαζί Του.
Σήμερα ο Κύριος προσκαλεί από τον Σταυρό τον καθένα σας να σηκώσει το σταυρό του και να Τον ακολουθήσει.
Σηκώστε τον λοιπόν, σηκώστε τον και μη φοβάστε, γιατί ο Κύριος παρέδωσε από τον Σταυρό το πνεύμα Του στον Θεό και Πατέρα, έτσι και για σας υπάρχει από τον Σταυρό ένας δρόμος, στις κατοικίες του παραδείσου ακολουθώντας τον Κύριο...>>.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
(Εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ








Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος




Τί σημαίνει σταύρωση του κόσμου ως προς εμάς και δική μας ως προς τον κόσμο





<<Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω>> (Γαλ. 6-14), λέει ο άγιος Απόστολος Παύλος. Θέλω να σας εξηγήσω τι εννοεί ο Απόστολος όταν λέει: <<Δι' ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω>>. Διότι σε σας, που μετά την Εξομολόγηση και την Αγία Μετάληψη, εισήλθατε σ' αυτό τον δρόμο, στον οποίο σταυρώνεται η σάρκα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες της, είναι αναγκαίο να έχετε σ' αυτό το περίπλοκο θέμα καθοδηγητικές υποδείξεις για να ενεργείτε με άμεσο και σωστό τρόπο. Και μια από τις πρώτες υποδείξεις περιέχεται στα παρατιθέμενα λόγια του Αποστόλου, κι εσείς θα την έχετε, όταν καταλάβετε τι σημαίνει σταύρωση του κόσμου ως προς εμάς και δική μας ως προς τον κόσμο. Ως οδηγό για την ερμηνεία αυτού, θα πάρουμε τις σκέψεις του αγίου πατέρα μας, αββά Δωροθέου από την πρώτη διδαχή του σχετικά με την απάρνηση του κόσμου. Ερμήνευσε το μέρος αυτό για μοναχούς, αλλά έτσι, ώστε η ερμηνεία του να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και γι' αυτούς που δεν είναι μοναχοί. Λέει πως όταν ένας άνθρωπος απαρνιέται τον κόσμο, αφήνει το σπίτι, τους γονείς, τους συγγενείς, την περιουσία του, το χωριό ή την πόλη του, φεύγει σε μοναστήρι και γίνεται μοναχός, τότε μπορεί να πει: <<Ο κόσμος έχει σταυρωθεί ως προς εμένα. Ο κόσμος δεν υπάρχει για μένα, έμεινε μακριά πέρα από τα τείχη του μοναστηριού. Τον άφησα, κι αυτός δεν με βλέπει στους δρόμους, ούτε στις αγορές, ούτε στις συζητήσεις του, ούτε και σε οποιεσδήποτε υποθέσεις του. Ο κόσμος έχει σταυρωθεί ως προς εμένα, πέθανε, είναι σαν να μην υπάρχει>>. Όμως, μιλώντας έτσι ο μοναχός που καλύφθηκε στους τοίχους του μοναστηριού από τον κόσμο και από τα ορατά θέλγητρά του, μπορεί ο ίδιος μέσα του, στην καρδιά του, να ζει για τον κόσμο, να διατηρεί τα πάθη του κόσμου, και, ενώ κάθεται στο κελί να σκέφτεται τον κόσμο και την ομορφιά του και να απολαμβάνει νοερά τις απολαύσεις του. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν μπορεί να πει ότι και αυτός έχει σταυρωθεί προς τον κόσμο. Διότι αν και άφησε τον κόσμο με το σώμα, όμως με την καρδιά ζει στον κόσμο και σε όλες τις απολαύσεις του. Όταν όμως με τη βοήθεια του Θεού, γνωρίζοντας τη δύναμη των μοναχικών όρκων, αφήνει όχι μόνο εξωτερικά τον κόσμο, διαχωρισμένος από αυτόν από την έρημο, ή το περίφραγμα του μοναστηριού, αλλά και εσωτερικά, στην καρδιά του, σβήνει κάθε πόθο γι' αυτόν, κάθε κοινή ευχαρίστηση μαζί του κι ακόμη και κάθε σκέψη γι' αυτόν, τότε μπορεί να πει πως όχι μόνο ο κόσμος έχει σταυρωθεί ως προς αυτόν, αλά και αυτός ως προς τον κόσμο, δηλαδή ότι δεν ζει πια για τον κόσμο, στην καρδιά του υπάρχουν άλλες σκέψεις, άλλα συναισθήματα και προδιαθέσεις, ζει για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και τελειότερο, και ως προς αυτόν έχει σταυρωθεί. Νομίζω ότι αυτή η ερμηνεία είναι κατανοητή για σας, αλλά ταυτόχρονα υποθέτω ότι είστε αμέσως έτοιμοι να αποφύγετε κάθε υποχρέωση που επιβάλλεται σε σας από την ερμηνεία αυτή των λόγων του Αποστόλου, λέγοντας: <<Λοιπόν, στους μοναχούς ταιριάζει να έχουν τον κόσμο σταυρωμένο ως προς αυτούς και αυτοί να σταυρώσουν τον εαυτό τους ως προς τον κόσμο, αλλά όχι σε μας, τους κοσμικούς>>. Όχι, δεν είναι έτσι, αδελφοί! Ο Απόστολος στο πρόσωπό του έδωσε τον νόμο σε όλους τους χριστιανούς και υποχρέωσε όλους να διαμορφωθούν έτσι, ώστε ο καθένας να μπορεί να πει: <<Δι' ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμο>>.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και του Αγίου Ιννοκεντίου, αρχιεπισκόπου Χερσώνας:
<<Συσταυρωθείτε με τον ΧΡΙΣΤΟ>>, εκδόσεις <<καθ' ΟΔΟΝ>>,
Α' έκδοση, Αθήνα 2023, σελ. 53-56.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF