ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2023

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ (1772-1850) - ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Σαράντου ΚαργάκουΝεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 490-493.
<<Και το βιβλίο αυτό είναι καρπός ευγνωμοσύνης προς τους πολυπληθείς ακροατές/μαθητές μου του <<Λαϊκού Πανεπιστημίου>>, που κατακλύζουν κάθε Τρίτη την αίθουσα τελετών της γεραράς <<Εταιρείας Φίλων του Λαού>>, για να ακούσουν πέμπτη χρονιά φέτος τα μαθήματά μου, παρά το νυκτερινό της ώρας (7-9 μ.μ.).
Στα μαθήματα αυτά προσέρχονται παιδιά όλων των ηλικιών, από 20 έως 85 ετών. Άλλα κρατούν σημειώσεις, άλλα κρατούν μαγνητόφωνα.
Αυτά μου έδωσαν το έναυσμα, το ερέθισμα και την ώθηση να δώσω στις παραδόσεις μου μορφή βιβλίου.
Την πρώτη χρονιά εδίδαξα έναν κύκλο μαθημάτων υπό τον τίτλο Το βυζαντινό ναυτικό, που πήρε μορφή καλαίσθητου βιβλίου από τις εκδόσεις Ιω. Σιδέρη (2007), τη δεύτερη χρονιά εδίδαξα τους πολιτικούς θεσμούς και τα πολιτικά σώματα της σπαρτιατικής πολιτείας, την τρίτη την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
που το 2008/09 σε πολύ διευρυμένη μορφή και με σπάνια βιβλιογραφία εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ - ΚΑΡΤΕΡΗΣ, την τέταρτη χρονιά παρέδωσα <<Το λυκόφως της Σπάρτης>>,
που μαζί με τις προηγούμενες παραδόσεις μου αποτέλεσαν την πρωταρχική μαγιά για να συγγραφεί και να εκδοθεί το δίτομο έργο μου Ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης (Gutenberg, 2006).
Πέρσι είχα την ευκαιρία να διδάξω τρεις κύκλους μαθημάτων: α) Οι Τούρκοι και το Βυζάντιο, β) Το τουρκικό imperium και γ) Τουρκοκρατία, που πήραν μορφή βιβλίου και εκδόθηκαν σε καλαίσθητη μορφή από τις εκδόσεις Λεωνίδα Γεωργιάδη.
Τα φετινά μαθήματα θα είναι αφιερωμένα στην Ελληνική Επανάσταση. Αλλά το βιβλίο αυτό δεν εξετάζει καταλεπτώς το μεγάλο εκείνο γεγονός.
Περιορίζεται αυστηρώς σε όσα προτίθεμαι να παραδώσω και αυτά είναι ό,τι λέγει ο τίτλος: Μεγάλες μορφές και μεγάλες στιγμές του '21.
Όχι όλος ο Αγώνας στην πολυμορφία και την πολύπτυχη διάστασή του.
Οι βασικοί λόγοι είναι δύο: Εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να συμπεριληφθεί όλος ο Αγώνας σε σειρά δίωρων -ανά δεκαπενθήμερο- μαθημάτων ενός εξαμήνου και, δεύτερον -πέρα από άλλες εκδοτικές μου δραστηριότητες- μία τρίτομη ή τετράτομη Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως,
που θα εξετάζει εξονυχιστικά, με πνεύμα κριτικό και -στο μέτρο του ανθρώπινα δυνατού- αντικειμενικά κάθε γεγονός, είτε αυτό είναι στρατιωτικό, είτε πολιτικό, είτε διπλωματικό.
Και για τον λόγο αυτό υπάρχει ένας διαχωρισμός:
Στους δύο πρώτους τόμους εξετάζονται τα στρατιωτικά γεγονότα και στον τρίτο τα πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά γεγονότα, καθώς και ό,τι μπορεί να έχει σχέση με την οργάνωση της παιδείας στη διάρκεια της πολυχρονίου πολεμικής δοκιμασίας.
Το βιβλίο αυτό, λόγω όγκου και τεράστιου κόστους, μόνο αν βρεθεί χορηγός θα καταστεί εφικτό να εκδοθεί.
Ευελπιστούμε ότι κάποιος θα συνδράμει.
Όχι πάντως η ελληνική πολιτεία.
Αυτή με τίμησε και με τιμά με το υπέρτατο βραβείον: το κώνειον>>!
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ






ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ (1772-1850) 



Τα κατά την Επανάσταση




[...] Την αξία του ο Λυκούργος Λογοθέτης απέδειξε, όταν επέστρεψε στη Σάμο και τη βρήκε -λόγω της απουσίας του- σε πλήρη αναρχία. Εμπέδωσε την τάξη και οργάνωσε την άμυνα, διότι ο νέος ναύαρχος των Τούρκων Χοσρέφ πασάς, αφού κατέστρεψε τα Ψαρά (22Ιουνίου 1824), έβαλε πλώρη για τη Σάμο.
Μέσω ενός Άγγλου πλοιάρχου έστειλε επιστολές στους Σαμιώτες καλώντας τους να προσκυνήσουν. Ο Λογοθέτης, ξέροντας πως ο Άγγλος ναυτικός ήταν έμπιστος του Χοσρέφ, τον περιέφερε σε όλα τα χωριά κι τις ακτές, για να πειστεί ότι η Σάμος είναι οχυρωμένη σαν αστακός. Όντως. 10.000 Σαμιώτες συγκεντρώθηκαν στη Χώρα, ο Λογοθέτης ως άξιος ηγέτης τους εξήγησε το πώς έχει η κατάσταση και τους έπεισε ότι έχουν χρέος και συμφέρον να αμυνθούν' αλλιώς, θα έχουν την τύχη των Ψαριανών.
Οι Σαμιώτες επιδοκίμασαν την πρότασή του με την ιαχή «Ελευθερία ή Θάνατος». Ωστόσο, όση κι αν ήταν η ανδρεία των Σαμιωτών, δε θα μπορούσαν να αντισταθούν στην οργή του Χοσρέφ, αν μεταξύ των ημερών 4-8 Αυγούστου ο στόλος των Υδραίων και των Σπετσιωτών υπό την ηγεσία του ναυάρχου Σαχτούρη δεν απέκρουε σε τέσσερεις ναυτικές συγκρούσεις τον τουρκικό στόλο. Στην πιο κρίσιμη φάση ο Κωνσταντίνος Κανάρης, που μετά την καταστροφή της πατρίδας του διψούσε για εκδίκηση, εμφανίστηκε ξαφνικά, μπήκε μπροστά και με την ορμή του έτρεψε σε φυγή τον τουρκικό στόλο και για πρώτη φορά κατόρθωσε να κάψει πλοίο εν κινήσει.
Σε λίγες μέρες έφθασε και η άλλη μοίρα του ελληνικού στόλου υπό τον Ανδρέα Μιαούλη. Ήλθαν επίσης και τα εναπομείναντα ψαριανά πολεμικά και πυρπολικά. Αλλά τώρα είχαν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό και τον αιγυπτιακό στόλο, τη μεγαλύτερη ναυτική δύναμη που συγκέντρωσε ως τότε κατά των Ελλήνων, ο μουσουλμανικός κόσμος.
Στις 24 Αυγούστου 1824, παρά τις αρχικά δυσμενείς συνθήκες, ο ελληνικός στόλος κατήγαγε τον μεγαλύτερο ναυτικό θρίαμβο. Η ναυμαχία του Γέροντα είναι ένα από τα ενδοξότερα ναυτικά τρόπαια της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα ως τη ναυμαχία της Έλλης και της Λήμνου. Η Σάμος σώθηκε για ακόμη φορά. Όσοι Τούρκοι αποβιβάστηκαν σ' αυτήν το πλήρωσαν ακριβά. Έκτοτε ο Λυκούργος μέχρι το τέλος της Επαναστάσεως ήταν ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός των Σαμιωτών και μάλιστα κατόπιν εκλογής.
Ο Καποδίστριας, μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, τον διόρισε μέλος του «Πανελληνίου», ενός εικοσιεπταμελούς συμβουλευτικού οργάνου. Η Σάμος, δυστυχώς, όπως έχει προλεχθεί, δεν συμπεριελήφθη στην ελληνική επικράτεια. Μέχρι να ρυθμιστεί το θέμα των συνόρων, η Σάμος ήταν υπό την διοικητική αρμοδιότητα του Ιω. Κωλέττη και μετά του Δ. Χρηστίδη, που είχαν διοριστεί από τον Καποδίστρια έκτακτοι επίτροποι των Ανατ. Σποράδων.
Όσο για τον Λυκούργο, χρησιμοποιήθηκε ακόμα ως έκτακτος επίτροπος στη Λακωνία και Μεσσηνία και χάρη στις διοικητικές του ικανότητες μπόρεσε να δημιουργήσει μια πρωτογενή. έστω, κρατική λειτουργία στις δυσκολοκυβέρνητες αυτές περιοχές. Αλλ' επειδή η Σάμος δεν ήταν στα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων, ο Λυκούργος επέστρεψε το 1830 σ' αυτή, για να αποδυθεί σε νέους αγώνες, ώστε και η Σάμος να ενσωματωθεί στην ελληνική επικράτεια. Οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήταν εύκολο να αλλάξουν σχέδια. Ούτε η Υψηλή Πύλη θα δεχόταν να ενωθεί η Σάμος με την Ελλάδα, διότι η ανάσα της ελευθερίας θα έφθανε ως τις δικές της ακτές.
Έπειτα από τριετείς σκληρές προσπάθειες και κινητοποιήσεις οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες συναίνεσαν στο να γίνει η Σάμος ηγεμονία, φόρου υποτελής στον Σουλτάνο, ο οποίος δεσμευόταν να διορίζει σ' αυτή χριστιανό διοικητή. Ως πρώτος διοικητής Σάμου διορίστηκε ο Στέφανος Βογορίδης από το Τύρνοβο της Βουλγαρίας, που κράτησε την ηγεμονία επί μία εικοσαετία περίπου (1834-1850). Η ηγεμονία του ήταν τυπική, διότι μόνο μία φορά επισκέφτηκε το νησί. Κυβερνούσε από την Κωνσταντινούπολη κι αυτό έδωσε στους Σαμιώτες τη δυνατότητα να κυβερνώνται κατά το δικό τους παλαιό σύστημα, με απόλυτη -σχεδόν- επαφή και εξάρτηση από την Ελλάδα.

Ο Λυκούργος, υπό την πίεση των ξένων υποπροξένων, αναγκάστηκε το 1834 να εγκαταλείψει το νησί του. Αρχικά εγκαταστάθηκε στην Τήνο, μετά στο Ναύπλιο και το 1837 οριστικά στην Αθήνα. Έλαβε το αξίωμα του συμβούλου Επικρατείας και το 1844 έλαβε το αξίωμα του γερουσιαστή. Πέθανε στις 21 Μαϊου 1850 και κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη. Ένας από τους δύο γιους του έγινε κληρικός και έλαβε το αξίωμα του αρχιεπισκόπου Μήλου, Τήνου και Σύρου, με το εκκλησιαστικό όνομα Αλέξανδρος.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Σαράντου Καργάκου:
Νεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 490-493.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF