ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023

π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (4ο ΜΕΡΟΣ)

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του π. Πλακίδα Deseille:
«Είσοδος στο Μυστήριο των Μυστηρίων».
Εκδόσεις «Έαρ», Ιανουάριος 2019, σελ. 37-40.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ




ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ





ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ




ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ




Οι δύο Κυριακές που προηγούνται της Γεννήσεως του Κυρίου αποτελούν λαμπρό πρόλογο της εορτής. Πράγματι, τις δύο αυτές Κυριακές τιμούμε όλους τους προγόνους του Κυρίου και τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό μας φανερώνει πόσο το μυστήριο της σωτηρίας μας είναι ριζωμένο μέσα στην ιστορία, την ιστορία ενός λαού' ενός λαού που ξεκινά ως επίγειος, ως η πραγματικότητα εκείνη η καλά ριζωμένη στην ιστορία αυτού του κόσμου, στην ιστορία του λαού του Ισραήλ.
Ενός λαού που προήλθε από τον Αβραάμ και τους Πατριάρχες, και όλη η ιστορία του μέχρι τον Χριστό είναι διανθισμένη από θείες παρεμβάσεις. Όλη όμως αυτή η ιστορία του στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ακριβώς μια προετοιμασία για την έλευση του Χριστού. Αν ο Θεός θέλησε να προηγηθεί της ελεύσεως του Σωτήρος αυτή η αγία ιστορία, η ιστορία ενός λαού, είναι επειδή κατά το σχέδιό Του η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι ατομική υπόθεση, κάτι που διαμείβεται απλώς μεταξύ του κάθε ανθρώπου και του Θεού.
Ο άνθρωπος δεν είναι ον μοναχικό. Το απολωλός πρόβατο που ο Καλός Ποιμήν βγήκε να αναζητήσει είναι η ανθρωπότητα ολόκληρη. Όταν διαβάζουμε τα πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως μέχρι την κλήση του Αβραάμ, βλέπουμε ότι, μετά το σφάλμα των πρώτων γονέων, η ιστορία αυτή διηγείται την αποδιοργάνωση της ανθρωπότητας που οφείλεται στην αμαρτία. Από τη στιγμή που παρήκουσαν τον Θεό και αποκόπηκαν από Αυτόν, οι άνθρωποι χωρίστηκαν και μεταξύ τους. Εισήλθαν στην πραγματικότητα οι διαιρέσεις, οι αντιπαλότητες, οι μάχες, το μίσος, τα εγκλήματα και αυτά κατέληξαν στον Κατακλυσμό και τον πύργο της Βαβέλ. Ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε κατακερματισμένη.
Το επεισόδιο με τον πύργο της Βαβέλ δείχνει πόσο αυτή η διαίρεση της ανθρωπότητας είναι προϊόν αμαρτίας, καρπός υπερηφανείας, παρακολούθημα της επανάστασης του ανθρώπου κατά του Θεού. Μαζί όμως με την κλήση του Αβραάμ αρχίζει και κάτι εντελώς καινούργιο: Βεβαίως, αυτό δεν θα γίνει στην πληρότητά του παρά μόνο διά του Χριστού. Αλλά, αν ο Θεός θέλησε να εγγραφεί κατ' αυτόν τον τρόπο η σωτηρία μέσα στην ιστορία ενός επίγειου λαού, το θέλησε, διότι ακριβώς αυτό που επρόκειτο να επιτελέσει ο Χριστός είναι η σωτηρία ενός άλλου λαού, αρχαίου και νέου, που δεν ανήκει αποκλειστικά σε μια φυλή, σε ένα επίγειο έθνος; του λαού της Εκκλησίας.
Της Εκκλησίας που είναι το σώμα του Χριστού, η ανθρωπότητα επισυναγμένη, ανασυγκροτημένη εν Χριστώ διά του πυρός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο εκχύθηκε κατά την Πεντηκοστή για να συγκεντρώσει όλους εν Χριστώ. Ο νέος όμως αυτός λαός δεν είναι ασύνδετος με τον παλαιό' αποτελεί τη συνέχειά του, είναι η κατάληξή του. Η μεγάλη αυτή ιστορική πορεία, που είναι, θα λέγαμε, η ιστορία του επίγειου σαρκικού Ισραήλ προετοίμασε την Εκκλησία.
Ολόκληρη η ιστορία του Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε μια υπόσχεση, μια προεικόνιση και προτύπωση αυτού που ο Χριστός επρόκειτο να εκπληρώσει, και όλη αυτή η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης αποτελεί μέρος της ιστορίας της Εκκλησίας' ήταν ήδη, θα μπορούσαμε να πούμε, η Εκκλησία προ της Εκκλησίας. Όλα τα επεισόδια της ιστορίας του Ισραήλ αποτελούν προτυπώσεις, όπως ο ίδιος ο Χριστός μας το είπε (βλ. Ιω. ε' 39, Λουκ. κδ' [24] 27) και όπως διδάσκει ο απόστολος Παύλος (βλ. Α' Κορ. ι' 6).

Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη μιλά για τον Χριστό και για το λυτρωτικό Του έργο: ο νόμος, οι προφήτες, οι Ψαλμοί, όλα μιλούν ήδη για τον Χριστό με τρόπο ακόμα συνεσκιασμένο, κάπως θαμπό, όμως βαθύτατα αληθινό. Όλο το μυστήριο αυτής της ιστορίας αποκαλύφθηκε, φωτίσθηκε με τον ερχομό του Χριστού, με τον θάνατο και την Ανάστασή Του, και με την σύναξη όλων των μελών του Σώματός Του δι' Αγίου Πνεύματος. Υπάρχει μια βαθύτατη ενότητα μέσα σε όλη αυτή την ιστορία από τον Αβραάμ μέχρι την Πεντηκοστή και μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
π. Πλακίδα Deseille:
«Είσοδος στο Μυστήριο των Μυστηρίων».
Εκδόσεις «Έαρ», Ιανουάριος 2019, σελ. 37-40.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF