ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ: «ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ» (3ον)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Γεωργίου Δ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Συμεών του Μεταφραστού: Το Μαρτύριον του Αγίου Γεωργίου»,
Αθήνα 1994, έκδοση «Αποστολικής Διακονίας», σελ. 44-47.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

ΣΥΜΕΩΝ Ο ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ

Ο Συμεών ο Μεταφραστής έζησε κατά τον Ι' αιώνα μ.Χ. και διετέλεσε λογοθέτης (υπουργός) από τους αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Ζ΄τον Πορφυρογέννητο (913-959 μ. Χ.), Νικηφόρο Β' το Φωκά (963-969 μ.Χ.), Ιωάννη Α΄τον Τσιμισκή (969-976 μ.Χ.) και Βασίλειο Β' τον Βουλγαροκτόνο (976-1025 μ.Χ.). Το κοσμικό του, όνομα κατά πάσα πιθανότητα, ήταν Νικήτας. Το όνομα Συμεών το πήρε όταν εκάρη μοναχός. Ο Συμεών υπήρξε από τους πλέον λόγιους μοναχούς της Εκκλησίας και ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το αφιέρωσε στο συγγραφικό έργο. Προκειμένου δε να φέρει σε πέρας το έργο αυτό, διέθεσε όλο του τον πλούτο και την κοσμική του δύναμη, αφού διακαής του πόθος ήταν να προσφέρει πνευματική και ηθική βοήθεια στο λαό του Θεού. Ο Συμεών διακρινόταν για την αρετή και τη σοφία των λόγων του. Η Εκκλησία μας τον έχει ανακηρύξει Άγιο και τιμά τη μνήμη του στις 9 Νοεμβρίου. Στο Μέγα Συναξαριστή (9 Νοεμβρίου) μεταξύ των άλλων, σημειώνονται και τα εξής για τον άγιο Συμεών: «Ούτως οσίως και εναρέτως πολιτευσάμενος ο Όσιος και πλείστους όσους ωφελήσας και ωφελών καθ' εκάστων  διά του λίαν διδακτικού και γλαφυρωτάτου περιεχομένου των υπ' αυτού συγγραφέντων βίων των Αγίων, απήλθε προς Κύριον, ίνα συναγάλεται αιωνίως μετά των Αγίων Αυτού, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών». [...] Ο Συμεών προκειμένου να γράψει το έργο αυτό, στηρίχτηκε σε πολλές και παλαιές πηγές. Ως κύρια όμως και βασική πηγή χρησιμοποίησε το «Μαρτύριο», το οποίο συνέγραψε ένας από τους υπηρέτες του Αγίου, ο Πασικράτης, ο οποίος παρακολουθούσε με τα ίδια του τα μάτια τις διάφορες φάσεις και τα είδη των βασανιστηρίων του Μεγαλομάρτυρος (σχετικά βλ. Εισαγωγή Α', β', 1). Το έργο αυτό του Συμεών σώζεται σε χειρόγραφα στις ιερές Μονές Μεγίστης Λαύρας, Ιβήρων και άλλες του Αγίου Όρους. Έχει εκδοθεί πολλές φορές και συμπεριλαμβάνεται στον 115ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του J.- P. Migne.

Απόσπασμα εκ του προλόγου του βιβλίου σε μετάφραση, σχολιασμό και επιμέλεια του
Θεολόγου - Φιλολόγου Γεωργίου Δ. Παπαδημητρακόπουλου

ΣΥΜΕΩΝ, ΛΟΓΟΘΕΤΟΥ, ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ

ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο τρόπος της ιάσεως και διασώσεως του Μεγαλομάρτυρος

1. Οι βασανιστές, αφού έδεσαν έτσι στον τροχό τον Άγιο, αναχώρησαν από τον τόπο του βασανισμού, γιατί η κοιλιά τους τους κάλεσε στη συνηθισμένη φυσική λειτουργία. Εκείνοι, λέμε, που κατέτρωγαν το λαό του Χριστού, λες και έτρωγαν ψωμί. Ο Άγιος εν τω μεταξύ, αφού τέτοια προσταγή είχε δοθεί, έμεινε δεμένος, όπως ακριβώς ήταν, επάνω στον τροχό. Αλλά, προσέχτε όσο μπορείτε καλύτερα, γιατί σ' αυτό το σημείο πραγματοποιήθηκε και η θαυμαστή επίσκεψη του Θεού και έγινε το θαύμα της ιάσεως του Αγίου.

Δεν πέρασε λοιπόν πολλή ώρα, αφότου οι βασανιστές έδεσαν τον Μεγαλομάρτυρα στον τροχό, και ήχησε από τον ουρανό ήχος γλυκός και ευχάριστος' ακούστηκε δε από εκεί φωνή θαυμαστή, που καλούσε τον Αθλητή με το όνομά του. Μετά από λίγο εμφανίστηκε στον Άγιο άγγελος Θεού, ο οποίος τον έλυσε με πολλή ευκολία από το κολαστήριο όργανο του τροχού και του θεράπευσε τις πληγές, μάλιστα δε τόσο τέλεια, σαν να μην είχαν γίνει καθόλου.

Και όχι μόνον αυτό' ο άγγελος, επιπλέον, προσαγόρευσε φιλικότατα τον Μεγαλομάρτυρα φίλο και συμπολίτη. Έτσι και εδώ έλαβε πλήρη εφαρμογή εκείνο που είχε προείπει ο θείος Δαβίδ, δηλαδή το εξής: «Άγγελος Κυρίου θα παραταχθεί ολόγυρα σ' εκείνους που Τον σέβονται και είναι αφοσιωμένοι σ' Αυτόν και θα τους διασώσει από βέβαιο κίνδυνο».

Ο Γεώργιος στο Διοκλητιανό

ΙΑ'. Ο Γεώργιος, ύστερα από το γεγονός αυτό, χάρηκε πάρα πολύ και για όλα αυτά δοξολόγησε τον Κύριο, λέγοντας: «Θα σε σηκώνω στα ύψη, Θεέ μου και Βασιλιά μου, και θα επαινώ το όνομά Σου στον αιώνα' θα δοξολογώ το Θεό μου διαπαντός, το Θεό που ευφραίνει τη νεότητά μου». Εν συνεχεία ο Άγιος πήγε και εμφανίστηκε στον αυτοκράτορα και στους άλλους και, αφού στάθηκε ανάμεσά τους, ενώ αυτοί τη στιγμή εκείνη πρόσφεραν θυσίες στους ψεύτικους θεούς, με τρανή και λαμπρή φωνή είπε:

«Μάθε καλά, βασιλιά, ποιος είμαι εγώ, τον οποίο εσείς παραδώσατε στο φρικτό μαρτύριο και στην καταστροφή, αλλά και ποιος είναι Εκείνος που με απάλλαξε και με διέσωσε από την πικρή τιμωρία, στην οποία εσείς με υποβάλατε. Να Τον γνωρίσετε πολύ καλά Αυτόν και να πιστεύσετε ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός και να σταματήσετε να έχετε στραμμένη την προσοχή σας και να λατρεύετε θεούς, οι οποίο όχι μόνο τους άλλους, αλλά ούτε και τους ίδιους τους εαυτούς τους δεν μπορούν να βοηθούν».

Ο Διοκλητιανός, μόλις άκουσε αυτά, έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς το Μάρτυρα, ζήτησε να τον πληροφορήσει ποιος είναι, γιατί ήδη είχε αρχίσει να δυσπιστεί για το αν έβλεπαν σωστά τα μάτια του. Κα πραγματικά, πως ήταν δυνατόν ο ειδωλομανής αυτοκράτορας να πιστέψει ότι ο Άγιος θα έσπαζε τις αλυσίδες, με τις οποίες τον είχαν δέσει στον τροχό, και ακόμη, ότι θεραπεύτηκαν απολύτως οι αθεράπευτες πληγές του, ώστε να φαίνεται σαν να μην έχει πάθει απολύτως τίποτε και να μη διακρίνεται ούτε ίχνος της φρικτής τιμωρίας στο σώμα του;

Ειδωλολάτρες προσέρχονται στο Χριστό

ΙΒ. Στη συνέχεια ο Μεγαλομάρτυς εμφανίστηκε δημοσίως στο πλήθος. Σε όλους εκείνους που ήθελαν να έχουν ανοιχτά τα μάτια και το νου φαινόταν καθαρά ότι ήταν ο Γεώργιος και πίστευαν ότι αυτός ακριβώς ήταν ο μάρτυρας της αλήθειας. Με τη θαυματουργική του μάλιστα διάσωση έγινε αίτιος σωτηρίας για πολλούς και αληθινός πρόξενος της πίστεώς τους στο Χριστό. Από τους πρώτους δε που πίστεψαν στο Χριστό, ειδικότερα από την τάξη των αξιωματούχων, ήταν οι στρατηγοί Ανατόλιος και Πρωτολέων.

Οι στρατηγοί αυτοί με παρρησία και βροντερή τη φωνή διακήρυξαν ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των χριστιανών. Αμέσως τότε ο Διοκλητιανός έδωσε εντολή να τους οδηγήσουν σε ερημική τοποθεσία έξω από την πόλη και να τους αποκεφαλίσουν μαζί με τους άλλους που συμπίστευσαν στο Χριστό. Και αυτός θα ήταν ο μισθός που τους άξιζε για την πίστη τους στο Χριστό, κατά την κρίση εκείνων που πήραν αυτή την απόφαση.

Κατά την ώρα δε που αυτοί οδηγούνταν στον τόπο της τελείωσεώς τους, όλοι τους με μια φωνή και μια σκέψη έκραζαν: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξου τις ψυχές μας εν ειρήνη και, αφού λογαριάσεις τη σύντομη αυτή ομολογία της πίστεώς μας σ' Εσένα για τη δικαίωση και άφεση των αμαρτιών μας, δώσε μας μια θέση κάτω από την αιώνια βασιλεία Σου». Μετά από τα λόγια αυτά ακολούθησε ο αποκεφαλισμός και η τελείωσή τους.

Με αφορμή τη θαυματουργική διάσωση του μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και όσα επακολούθησαν, πίστεψε στο Χριστό και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, η σύζυγος του Διοκλητιανού. Αυτή, μιμούμενη την αγαθή γη, καλλιεργούσε το σπόρο της πίστεως που έπεσε βαθιά στην ψυχή της, ώστε να αναπτυχθεί σε πλούσιο στάχυ με καρπό εκατονταπλάσιο. Η Αλεξάνδρα λοιπόν, όπως είχαν τα πράγματα, καλλιεργούσε με μετριοφροσύνη την πίστη της στο Χριστό και, αφού ομολόγησε ότι είναι χριστιανή, έμενε κλεισμένη στον εαυτό της τρέφοντας τους ευσεβείς της λογισμούς.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Γεωργίου Δ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Συμεών του Μεταφραστού: Το Μαρτύριον του Αγίου Γεωργίου»,
Αθήνα 1994, έκδοση «Αποστολικής Διακονίας», σελ. 44-47.