ΤΩ ΑΥΤΩ ΜΗΝΙ ΚΑ' Η ΕΝ ΤΩ ΝΑΩ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Tω αυτώ μηνί KA΄, η εν τω Nαώ Eίσοδος της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Mαρίας.

H εις τον νομικόν Nαόν της κυρίας Θεοτόκου Eίσοδος, επροξένησεν εις τους Oρθοδόξους Xριστιανούς εορτήν θαυμαστήν και παγκόσμιον. Eπειδή και έγινεν αύτη με παράδοξον τρόπον, και είναι ένα προοίμιον του μεγίστου και φρικτού μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Tο οποίον διά μέσου της Θεοτόκου έμελλε να γένη εις τον κόσμον. Έλαβε δε την αφορμήν η εορτή των Eισοδίων διά την υπόθεσιν ταύτην. H παναοίδιμος Άννα, επειδή όλην σχεδόν την ζωήν της επέρασε στείρα χωρίς να γεννήση παιδίον, τούτου χάριν παρεκάλει τον Δεσπότην της φύσεως ομού με τον άνδρα της Iωακείμ, να χαρίση εις αυτούς τέκνον. Kαι αν επιτύχουν του ποθουμένου, ευθύς να αφιερώσουν εις τον Θεόν το γεννηθέν παιδίον. Kαι λοιπόν εγέννησε παραδόξως την πρόξενον γενομένην της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγήν και φιλίωσιν του Θεού μετά των ανθρώπων, την αιτίαν της αναπλάσεως του πεσόντος Aδάμ, και της τούτου εγέρσεως και θεώσεως. Aυτήν λέγω την Yπεραγίαν και Δέσποιναν Θεοτόκον Mαρίαν. Όθεν όταν αύτη έγινε τριών χρόνων, επήραν αυτήν οι γονείς της, και επρόσφεραν κατά την σημερινήν ημέραν εις τον Nαόν. Kαι πληρούντες τας υποσχέσεις οπού έκαμαν, αφιέρωσαν την θυγατέρα αυτών εις τον χαρισάμενον ταύτην Θεόν. Kαι παραδίδουσιν αυτήν εις τους ιερείς, και μάλιστα εις τον τότε Aρχιερέα Ζαχαρίαν. O οποίος ταύτην παραλαβών, έμβασε μέσα εις το ενδότατον του Nαού, όπου μόνος ο Aρχιερεύς μίαν φοράν τον χρόνον εισήρχετο. Kαι τούτο εποίησε κατά βούλησιν Θεού, όστις έμελλε μετά ολίγον να γεννηθή εξ αυτής, διά την διόρθωσιν και σωτηρίαν του κόσμου. Eκεί λοιπόν η Παρθένος διέμεινε χρόνους δώδεκα, τρεφομένη μεν ξενοπρεπώς από τον Aρχάγγελον Γαβριήλ με τροφήν ουράνιον. Aξιουμένη δε της του Θεού εμφανείας, έως ότου επλησίασεν ο καιρός του θείου Eυαγγελισμού, και των ουρανίων και υπερφυσικών εκείνων μηνυμάτων. Tα οποία εμήνυον, ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθή από αυτήν φιλανθρώπως, διά να αναπλάση τον φθαρέντα κόσμον υπό της αμαρτίας. Tότε γαρ η Θεοτόκος εξελθούσα από τα Άγια των Aγίων, παρεδόθη εις τον μνήστορα Iωσήφ1, ίνα εκείνος υπάρχη φύλαξ και μάρτυς της παρθενίας αυτής. Kαι ίνα υπηρετήση, τόσον εις τον άσπορον τόκον της, όσον και εις την φυγήν την εις Aίγυπτον, και εις την απ’ εκείνης επάνοδον εις γην Iσραήλ. (Όρα τον εις τα Eισόδια λόγον του Δαμασκηνού, ομοίως όρα και εις τον Mηνιάτην και εις την Σάλπιγγα2.)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Σημείωσαι, ότι αφ’ ου εμνηστεύθη ο Iωσήφ την Παρθένον, επέρασαν τέσσαρες μήνες, και έπειτα ευηγγελίσθη η Θεοτόκος, καθώς λέγει Iππόλυτος ο Θηβαίος εν τω χρονικώ Συντάγματι. Oύτος δέ εστιν, ουχί ο παλαιός Iππόλυτος ο Πάπας Pώμης, καθώς σφαλερώς υπέλαβε Nικηφόρος ο Kάλλιστος, βιβλ. β΄, κεφαλ. γ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, και Mελέτιος ο Aθηνών εν τω α΄ τόμω της Eκκλ. Iστορίας. Δεν είναι λέγω, ούτος, ο παλαιός εκείνος Iππόλυτος. Aλλά ο νέος, όστις έζησε μετά τον παλαιόν, υπέρ τα επτακόσια έτη. (Όρα την Eκατονταετηρίδα.)

2. Σημείωσαι, ότι εις την εορτήν των Eισοδίων δύω εγκώμια έχει ο Nικομηδείας Γεώργιος, ο και την Aκολουθίαν αυτήν μελοποιήσας, ων του μεν πρώτου η αρχή εστι· «Kαλάς ημίν υποθέσεων αρχάς». Tου δε δευτέρου· «Αι των θείων πανηγύρεων ελλάμψεις». O Kωνσταντινουπόλεως Γερμανός έν, ου η αρχή· «Iδού πάλιν ετέρα πανήγυρις». O Kωνσταντινουπόλεως Tαράσιος έν, ου η αρχή· «Φαιδρά και παράδοξος η παρούσα πανήγυρις».

O Θεοφύλακτος Bουλγαρίας έν, ου η αρχή· «Kαι μνήμη μεν δικαίου». O Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς δύω, έν μεν, ου η αρχή· «Eπί των μειζόνων η κατά ανθρωπίνην δύναμιν». Έτερον δε, ου η αρχή· «Eι εκ του καρπού το δένδρον γινώσκεται». Tα οποία πάντα μετέφρασεν εις το απλούν η εμή αδυναμία, ήτις εφιλοπόνησε και εγκώμιον ίδιον εις την εορτήν ταύτην, και οκτωήχους Kανόνας συνέθετο. Άπερ πάντα ευρίσκονται εις την ιεράν και βασιλικήν Mονήν του Xιλανταρίου. Kαι ο βουλόμενος ζητησάτω ταύτα. Kαι τούτο δε σημειούμεν, ότι ουκ ορθώς γράφει Mελέτιος ο Aθηνών ότι ήτον τόπος χωρισμένος εις τον Nαόν, οπού μόναι αι παρθένοι έμενον και συν αυταίς έμενε και η Θεοτόκος.

Kαι αι μεν άλλαι παρθένοι εξήρχοντο μετά την απόλυσιν και επήγαινον εις τον οίκον αυτών. Mόνη δε η Θεοτόκος επροσκαρτέρει εις τον Nαόν. Oυ γαρ εις τον οίκον των παρθένων, αλλ’ εις αυτά τα Άγια των Aγίων εισήλθεν η Θεοτόκος κακεί έμενε τρεφομένη υπό Aγγέλου. Kαι αγκαλά τούτο εφαίνετο άτοπον να εισέλθη γυνή εις το ενδότατον του Nαού, το φαινόμενον όμως αυτό άτοπον εδιώρθωσεν ο Ζαχαρίας. Eίπε γαρ εις τον λαόν, ότι ο Θεός δείχνει εις το έμπροσθέν του κρεμάμενον λογείον, πως θέλει να έμβη η Παρθένος μέσα εις αυτά τα Άγια των Aγίων.

Kαι ούτως έπεισε τον λαόν, και έστερξαν να εμβάση την Παρθένον εκεί. Oύτως ο Θεοφύλακτος Bουλγαρίας γράφει εν τω εις τα Eισόδια λόγω του, λύων θαυμασίως το παρά τισι φαινόμενον άτοπον της εις τα Άγια εισόδου της Θεοτόκου. Aφ’ ου όμως η Kυρία Θεοτόκος εγέννησε τον Kύριον, εσυναρίθμησε ταύτην ο Ζαχαρίας ταις εν τω Nαώ προσκαρτερούσαις παρθένοις, ως Παρθένον ούσαν και μετά τόκον, διό και εφονεύθη. Ως λέγει ο Mέγας Bασίλειος εν τω εις την Xριστού γέννησιν λόγω.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

 Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού

Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΠΥΛΗ»

ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ Α' ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ: ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ, ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΑΝ ΣΤΟ ΝΑΟ, ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΤΡΙΩΝ ΕΤΩΝ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ - Η ΕΝ ΤΩ ΝΑΩ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ: ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ:  ΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ''Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ''

 ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΕΝ ΝΑΩ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΡΑΝΩΣ Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΔΕΙΚΝΥΤΑΙ

ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ: ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΝΑΟ

 ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ: ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ: ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ» (2017)

ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ Ν. ΥΟΡΚΗΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (2022)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ''Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ''

Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Β'

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ: ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ, ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΠΕΝΘΟΥΣ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΩΝ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γέροντος Εφραίμ, προηγούμενου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου:
«ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ»,
εκδόσεις «Ιερά Μονή Φιλοθέου, Άγιον Όρος», 3η έκδοση, 1989, σελ 87-90.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Το να πέσωμεν και να τραυματισθώμεν, τούτο έξεστι τοις ανθρώποις, εφ' όσον και αν μία ημέρα εστίν η ζωή του ανθρώπου επί της γης, έγκειται η διάνοια αυτού επί τα πονηρά εκ γεννήσεως αυτού, τούτο ουχί ανθρώπινον. Η μετάνοια αναδημιουργεί τον άνθρωπον' αύτη εδόθη, ίνα θεραπεύη την ψυχήν μετά το βάπτισμα, και, εάν αύτη έλειπεν, σπανίως θα εσώζετο ο άνθρωπος. Διά τούτο η αρετή της μετανοίας δεν έχει τέλος εφ' όσον υπάρχει πνοή ζωής εν τω ανθρώπω, διότι έξεστι και τοις τελείοις να σφάλλουν. Τέκνα μου, οσάκις ίδητε τον λογισμόν να σας ελέγχη δι' αμαρτήματα τινά, αμέσως πάρετε το φάρμακον' μετανοήσατε, κλαύσατε, εξομολογηθήτε, και ιδού επανέρχεσθε εις την προτέραν κατάστασιν. 2α. Ο Ιούδας ο προδότης αφιερώσας εαυτόν τω Κυρίω και μέτοχος χαρίτων γενόμενος, θαύματα συνεπετέλει μετά των λοιπών Αποστόλων και εις το τέλος εναυάγησεν. Ο ληστής έργα ασεβείας, κακοπραγίας, ανήθικα, κ.λ.π. πράξας και φωνήν ελέους κράξας, κατέπαυσεν εις τον αχείμαστον λιμένα της αιωνίου μακαριότητος. Ο λαός των Εβραίων, ο τας επαγγελίας του Θεού δεχθείς και περιούσιος και εκλεκτός και άγιος υπό Θεού κληθείς, τυφλωθείς έχασε τον Θεόν διά παντός. Τα βάρβαρα έθνη, η πόρνη κατά τα έργα, εδέξαντο το κήρυγμα και εκληρονόμησαν ό,τι ο Ισραήλ απώσατο, τον Θεόν. Διά τούτο μακράν η απόγνωσις και η απελπισία' όσον και αν είμεθα αμαρτωλοί, οφείλομεν αεί προστρέχειν τω Θεώ και τους οφθαλμούς της ψυχής μας, ως δούλοι, εναποτίθεσθαι εις χείρας του Κυρίου αυτών' ούτω προς Κύριον έστωσαν και ημών οι οφθαλμοί, ελπίζοντες αεί εις το έλεος του Κυρίου έως του οικτιρήσαι ημάς. 3η. Η έκπτωσις του ανθρώπου εις την θνητότητα την σωματικήν με τα επακόλουθα της εξορίας και της απομακρύνσεως εκ του αγαθού πατρός Θεού, επροξένησαν τον νόμον της αμαρτίας, τον αντιστρατευόμενον εις τον νόμον του Θεού. Ο νόμος της αμαρτίας, ως ροπή και κλήσις και ως πονηρία, έγκειται εις τον άνθρωπον εκ νεότητος αυτού. Και αυτή η ροπή προς το κακόν, ως προπατορική κληρονομία και δείγμα και αποκύημα και λείψανον της παλαιάς αποκοπής από την πηγήν της ευτυχίας, έλαβε φυσικά διαστάσεις επί την ανθρωπίνην φύσιν και ως εκ τούτου σύρεται αύτη επί τα πονηρά και φυσικώς ακολουθούν αι θλιβεραί επιφοραί εις τα τέκνα του Αδάμ και της Εύας. Η ανάκλησις επί την πάλαι υιοθεσίαν, διά μέσου του σταυρικού θανάτου του Κυρίου Ιησού, ωδήγησεν εις την αιώνιον σωτηρίαν' αλλ' όμως ουκ ήρε τον νόμον της αμαρτίας, τον ένδοθεν του ανθρώπου' όχι ότι ουκ ηδύνατο, διότι έστω και μία ρανίς του φρικτού και αγίου αίματος του Ιησού Χριστού ηδύνατο το παν να μεταβάλη, αλλά οικονομικώς τον άφησε να συνυπάρχη υω ανθρώπω, ίνα διά μέσου τούτου όχι μόνον να παιδαγωγήση, αλλά ίνα γνωρίση και την εκάστου προαίρεσιν. Ουκ επέτρεψεν ο Θεός, λέγει η Γραφή, να εξολοθρεύση ο Ιησούς του Ναυή πάντα τα κύκλω αυτού ειδωλολατρικά έθνη, αλλά άφησέ τινα, ίνα διά των τοιούτων διδάξη τους υιούς Ισραήλ, τον πόλεμον. Όταν λοιπόν αυτός ο νόμος της αμαρτίας δεν εύρη αντίπαλον γενναίον, δηλαδή την καλήν θέλησιν και προαίρεσιν, με όπλα τας θείας εντολάς και παραγγέλματα, τότε νικά και αιχμαλωτίζει τον αγωνιστήν' τον γυμνώνει εκ των θεϊκών όπλων και κατόπιν τον σύρει προς τον αμαρτωλόν της αμαρτίας ρουν. Εκ τούτων όλων και άλλων πολλών, βγαίνει το αληθές συμπέρασμα ότι όλα τα θλιβερά γεγονότα και πράγματα επί την ανθρωπίνην φύσιν είναι αποκυήματα της ολισθήσεώς της εκ της πρώτης αθανασίας προς την θνητότητα' και ότι του Θεανθρώπου Ιησού η σωτήριος θυσία ουκ ήρε τον ένθοδεν του ανθρώπου νόμον της αμαρτίας οικονομικώς, προς παιδαγωγίαν αυτού και διά άλλα πολλά σωτήρια αίτια, ίνα διά τούτων τον καταστήση σοφόν κληρονόμον των αιωνίων Αυτού αγαθών. 4η. «Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε». Να η αξία της στιγμής' σε εύρεν εν μετανοία; Σε έφθασεν εν εξομολογήσει; Σε επρόφθασε με το «ήμαρτον, Πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου»; (Λουκ. 15,18). Σε προσήγγισεν με το δάκρυ της γνησίας μετανοίας και αυτομεμψίας; Ιδού εις μίαν στιγμήν χρόνου σε κρίνει ο Θεός καθώς ελάλησεν' «πιστός ο Κύριος εν τοις λόγοις Αυτού» (Ψαλμ. 144,13). Εάν εις το ανάπαλιν σε εύρη, ω άνθρωπε, τότε θα ανοιχθούν τα μάτια της ψυχής και θα ίδης τι εζημιώθης' αλλά τι το όφελος; Άμα κρίνη ο Θεός τον άνθρωπον, τότε περιττή η μετάνοια' όταν τελειώση η πανήγυρις, περιττά τα πολλά λόγια' τα παν ετελείωσε! Ω, τι μέγα μυστήριον τούτο! Ω Θεέ μου, γλυκέ μου Ιησού, άνοιξόν μοι τα όμματα της ψυχής μου, ίνα ίδω καθαρώτατα τούτο το μέγα μυστήριον της αιωνίου σωτηρίας μου, ίνα ετοιμάσω εφόδια διά της χαριτός Σου βοηθούμενος, ίνα μη εν τω τέλει του βίου μου μεταμεληθώ χωρίς όφελος. Ως βλέπεις, τίποτε απολύτως δεν κάμνω, αλλά όλως λελέπρωμαι από πάθη' δώρησέ μου δάκρυα και μετάνοιαν ολόκληρον, προτού να έλθη η εσχάτη ώρα, καθ' ην θα ακούσω την φωνήν Σου: «Ετοίμασον τα περί του οίκου σου, αποθνήσκεις και ου ζήσεις».

«ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!...» - «ΠΟΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΜΟΥ;...»

Αὐτὸ ποὺ συνέβη, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2012, σ᾿ ἕναν ἀγώνα ἀνωμάλου δρόμου στὸ Ναβάρε τῆς Ἱσπανίας, εἶναι πραγματικὰ ἀπίστευτο! Δέστε τὶ συνέβη... Ὁ Κενυάτης δρομέας Ἄμπελ Μουτάϊ ἤθελε λίγα μόνο μέτρα γιὰ νὰ τερματίσει. Ὅμως μπερδεύτηκε μὲ τὶς πινακίδες καὶ σταμάτησε, νομίζοντας ὅτι εἶχε τελειώσει τὸν ἀγῶνα! Τότε ὁ Ἰβὰν Φερνάντεζ Ἀνάγια, ὁ Ἱσπανὸς δρομέας ποὺ ἦταν ἀκριβῶς πίσω του, κατάλαβε τὶ συνέβη καὶ ἄρχισε νὰ φωνάζει στὸν Κενυάτη γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ τρέχει. Ὅμως ὁ Μουτάϊ δὲν ἤξερε ἱσπανικὰ καὶ δὲν καταλάβαινε! Τότε ὁ Φερνάντεζ τοῦ ἔκανε ἐπίμονα νόημα νὰ προχωρήσει καὶ ἔτσι τὸν ἔκανε νὰ νικήσει! Ἕνας δημοσιογράφος ρώτησε τὸν Ἰβάν: «Γιατί τὸ ἔκανες αὐτό; ». Ὁ Ἰβὰν τοῦ ἔδωσε αὐτὴν τὴν ἀπάντηση : «Πάνω ἀπ᾿ ὅλα πρέπει νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι!». Ὁ δημοσιογράφος δὲν φάνηκε νὰ κατάλαβε τίποτε, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν ξαναρώτησε: «Μὰ γιατί ἄφησες τὸν Κενυάτη νὰ κερδίσει;». Καὶ ὁ Ἰβὰν τοῦ ἀπάντησε: «Δὲν τὸν ἄφησα νὰ κερδίσει, θὰ κέρδιζε. Ὁ ἀγώνας ἦταν δικός του. Ἦταν πολὺ καλύτερος ἀπὸ μένα!». Ἀλλὰ ὁ δημοσιογράφος καὶ πάλι ἔδειξε νὰ μὴν καταλαβαίνει, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν ξαναρώτησε: «Μὰ θὰ μποροῦσες νὰ νικήσεις!». Ὁ Ἰβὰν τὸν κοίξατε καλὰ καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀλλὰ τότε ποιά θὰ ἦταν ἡ ἀξία τῆς νίκης μου; Ποιά θὰ ἦταν ἡ τιμὴ αὐτοῦ τοῦ μεταλλίου; Τί θὰ σκεφτόταν ἡ μητέρα μου γι᾿ αὐτό;». Πόσο ὄμορφο εἶναι νὰ εἴμαστε ἀνώτεροι ἄνθρωποι. Πόσο σημαντικὸ δὲν εἶναι νὰ νικᾶμε τὸν ἄλλο (τὸν συναθλητή μας, τὸν συμπαίκτη μας κ.λπ.) τίμια! Οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς τί κάνουμε; Ἐκμεταλλευόμαστε τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων, γιὰ νὰ κερδίσουμε ὁπωσδήποτε. Καὶ δὲν μιλᾶμε βέβαια τότε ποὺ τοὺς ἀδικοῦμε, τοὺς κλέβουμε κ.λπ. Πραγματικά, ὁ Ἰβὰν εἶναι ἕνα ὡραῖο πρότυπο συναθλητῆ, συμπαίκτη, συναγωνιστῆ... 

Ὁ Ἐρανιστὴς

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

17.11.2024 ἐκ. ἡμ.,

† Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας τοῦ Θαυματουργοῦ.

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

Ἡ χάρη τοῦ Σωτῆρος μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτρέπει καὶ πάλι νὰ εἰσερχόμαστε ὀρθοδόξως στὴν εὐλογημένη περίοδο τῆς Νηστείας τῶν Χριστουγέννων. Κι ἐμεῖς ὡς τέκνα ὑπακοῆς στὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, στοὺς ἱεροὺς θεσμοὺς καὶ τὶς παραδόσεις της, ἀρχίζουμε αὐτὴν μὲ προθυμία καὶ εὐχαριστία, διότι πρόκειται γιὰ εὐκαιρία πνευματικῆς ἀνάτασης.

Ἐνῶ οἱ ψυχές μας καταπονημένες ἀπὸ πολλὰ βάρη, πολλὲς μέριμνες, πολλὰ προβλήματα καὶ πολλοὺς πειρασμοὺς αἰσθάνονται πιεσμένες καὶ θλιμμένες, ἡ ἁγία Πίστη μας φροντίζει νὰ μᾶς παράσχει ἄριστο τρόπο γιὰ ψυχικὴ τόνωση, ἐνίσχυση καὶ ἀνόρθωση.

Οἱ πολλὲς βιωτικὲς μέριμνες, ἀλλὰ καὶ οἱ μικρὲς ἤ μεγάλες ἐκτροπὲς στὴν ἁμαρτία ποὺ καραδοκεῖ μὲ ποικίλες μορφὲς καὶ τρόπους, ἀποπροσανατολίζουν τὴν πνευματική μας πορεία καὶ μᾶς ἐκτρέπουν ἀπὸ τὴν εὐθεῖα ὁδὸ τῶν καλῶν στόχων καὶ σκοπῶν μας. Οἱ καθημερινὲς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς μᾶς ὁδηγοῦν συχνὰ σὲ χαλάρωση ἕως καὶ ματαίωση τῆς πνευματικῆς προσπάθειας καὶ τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα, ποὺ πρέπει νὰ μᾶς χαρακτηρίζει σὰν ἀληθινοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Τὰ συνεχῆ ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀστάθεια καὶ ταραχὴ στοὺς λογισμούς, μᾶς δημιουργοῦν ἀναστάτωση καὶ ἀνασφάλεια.

Ὅμως, μὴν ἀποκάμουμε καὶ μὴν ἀδημονοῦμε! Τὸ λειτουργικὸ πρόγραμμα καὶ ἡ ἐξαγιαστικὴ πρόταση τῆς Ἐκκλησίας μᾶς καλοῦν σὲ μία νέα προσπάθεια ψυχικῆς καὶ σωματικῆς ἀνακαίνισης. Ἡ νηστεία στὶς τροφές, ποὺ ὡς γνωστὸν δὲν εἶναι ἰδιαίτερα αὐστηρή, μᾶς ἐλευθερώνει ἐν τούτοις ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ἐξαρτήσεις. Παράλληλα, μᾶς ἐμπνέει σὲ καλύτερη φροντίδα γιὰ καθαρότητα καρδιᾶς καὶ γιὰ ἐγκράτεια παθῶν, κατευθύνοντάς μας σὲ καλύτερη ἐπίγνωση καὶ μετάνοια.

Ἡ κατὰ δύναμιν νηστεία ἀπὸ ἀρτύσιμες τροφές, εἶναι φυσικὸ νὰ περιλαμβάνει περισσότερη προσοχὴ καὶ καλύτερη προσευχή. Ἐπίσης, ἐπιμέλεια στὴν ἀποφυγὴ τῆς ὅποιας σύγχυσης καὶ ταραχῆς, καθὼς καὶ περισσότερη μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλουμε μάλιστα συχνότερη συμμετοχὴ στὰ ἅγια Μυστήρια κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, ἡ ὁποία περιλαμβάνει πολλὲς καὶ σημαντικὲς ἑορτὲς στὸν λειτουργικό μας κύκλο. Ὁπότε, μᾶς δίνονται ἄφθονες εὐκαιρίες γιὰ καλύτερη συμμετοχὴ στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, προσεκτικότερη ἐνδοσκόπηση καὶ βαθύτερη αὐτογνωσία. Ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν τὶς καλύτερες προϋποθέσεις γιὰ βίωση τῆς μετανοίας καὶ προσφυγὴ στὸ ἐξαγνιστικὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως.

Ἡ περίοδος τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων συνίσταται ἰδιαίτερα γιὰ ἀποφυγὴ κακῶν συνηθειῶν, τακτοποίηση ἐκκρεμοτήτων, διόρθωση σφαλμάτων, συγχώρηση παραπτωμάτων, συμφιλίωση χωρισμῶν, ἄφεση ἁμαρτιῶν, βοήθεια ἀδυνάτων, ἔλεος πτωχῶν, συγκράτηση ἐκνευρισμῶν, παύση κακολογιῶν, περιορισμὸ λόγων πολλῶν, παρεμπόδιση κατακρίσεων, ἀποστροφὴ ψεμάτων, ἐκδίωξη συκοφαντιῶν, κατακράτηση θυμῶν, σταμάτημα αὐταρεσκείας, εἰρωνείας, χλευασμῶν, μικροπρεπειῶν καὶ ἐγωϊσμῶν...

Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·

Ὅλα αὐτὰ δὲν ἐπιτυγχάνονται ἄν ἡ νηστεία στὶς τροφὲς δὲν συνδέεται μὲ ἐνασχόληση τοῦ νοῦ μὲ τὰ θεῖα νοήματα. Δηλαδὴ μὲ τὴν ἐσωτερικὴ μελέτη τῆς θείας συγκαταβάσεως, ἀγάπης καὶ ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ὁποῖος καταδέχθηκε νὰ γίνει Βρέφος καὶ Παιδίον γιὰ μᾶς καὶ τελικὰ νὰ ὑποστεῖ τὰ πάνδεινα χάριν τῶς σωτηρίας μας· μελέτη τῆς καθαρότητος τῆς Παναγίας μας, τῆς ἁπλότητος καὶ προθυμίας τοῦ Δικαίου Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος, τῆς ἐπαγρύπνησης τῶν ποιμένων, τῆς θυσίας καὶ προσφορᾶς τῶν σοφῶν τῆς Ἀνατολῆς, τῆς χαρᾶς καὶ δοξολογίας τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, τῆς πανηγύρεως γῆς καὶ οὐρανοῦ!

ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟΝ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

Ἡ Παγκόσμια Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων εἶναι ἕνα ὄργανο ποὺ δημιουργήθηκε τὸ 1965 ἀπὸ τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ΄ καὶ ἔχει σκοπὸ συμβουλευτικὸ γιὰ τὸν ποντίφικα τῆς Ρώμης. Οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται στὶς συνεδριάσεις τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων μὲ πλειοψηφία τῶν 2/3 καὶ ἀποβλέπουν στὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ πιὸ γόνιμη σχέση της μὲ τὸν σημερινὸ κόσμο. Στὴ συνέχεια ὑποβάλλονται στὸν Πάπα, ὁ ὁποῖος μπορεῖ ἢ νὰ τὶς ἐπικυρώσει ἢ νὰ τὶς ἀπορρίψει μέσῳ μετασυνοδικῆς προτροπῆς. Οἱ προτροπὲς αὐτὲς δὲν ἔχουν δογματικὸ χαρακτήρα, ἀλλὰ ἐπιδιώκουν νὰ ἐνθαρρύνουν τοὺς πιστοὺς γιὰ μία δραστηριότητα ἢ πρὸς ἀπόκτηση κάποιας ἀρετῆς.

Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, θεολόγος

Ἡ συνοδικὴ ὁδός

Στὶς 9 Ὀκτωβρίου 2021 ὁ Πάπας Φραγκίσκος κήρυξε ἐπίσημα στὴ Ρώμη τὴν ἔναρξη τῆς «Συνοδικῆς Ὁδοῦ», ἡ ὁποία τὸ ἑπόμενο Σαββατοκύριακο κηρύχθηκε σὲ ὅλες τὶς ἐπισκοπὲς ἀνὰ τὴν ὑφήλιο. Ἐπρόκειτο γιὰ μία διαδικασία, ἡ ὁποία θὰ διαρκοῦσε σὲ ὅλο τὸν κόσμο τρία χρόνια καὶ θὰ κατέληγε στὴν ΙΣΤ΄ Κανονικὴ Γενικὴ Συνέλευση τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων στὴ Ρώμη μὲ θέμα «Ὑπὲρ μίας Συνοδικῆς Ἐκκλησίας: Κοινωνία, Μετοχὴ καὶ Ἀποστολή».

Μετὰ ἀπὸ τὶς προετοιμασίες στὶς ἐπισκοπές, σὲ πολυάριθμες ὀργανώσεις καὶ τὶς συνεδριάσεις ἐπισκόπων, αὐτὴ ἡ Γενικὴ Συνέλευση ἔλαβε χώρα σὲ δύο συναντήσεις μὲ ἀπόσταση ἑνὸς ἔτους ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη: ἡ πρώτη στὶς 4 ἕως 29 Ὀκτωβρίου 2023 καὶ ἡ δεύτερη στὶς 2 ἕως 27 Ὀκτωβρίου 2024. Ἡ τελευταία εἶχε τὸ μότο: «Πῶς κατορθώνουμε νὰ εἴμαστε μία συν­οδικὴ Ἐκκλησία».

Τὸ πνεῦμα εἰδικὰ αὐτῆς τῆς Συνόδου ποὺ διακηρύττει τὴ συν­­οδικὸ ὁδό, καταγράφεται σὲ τρία κεντρικὰ σημεῖα ποὺ ἔθεσε ὁ Πάπας Φραγκίσκος στὴν ὁμιλία του κατὰ τὴν ἐναρκτήρια Θεία Λειτουργία τῆς τελευταίας γενικῆς συνέλευσης στὶς 2 Ὀκτωβρίου 2024. Ὑπογράμμισε τὴν ἀνάγκη: α) ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι νὰ ἀκούγονται στὴ συνέλευση καὶ νὰ κατανοοῦνται οἱ φωνές, δηλ. οἱ ἰδέες, οἱ προσδοκίες καὶ οἱ προτάσεις, οἱ ὁποῖες ἀπεικονίζουν τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησία του, β) ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀποτελέσει ἕνα τόπο φιλόξενο τῆς συν­άντησης, ὅπου ἡ πλήρης ἁρμονία τίθεται ὡς στόχος καὶ γ) τὸ ἀληθινὸ μεγαλεῖο νὰ γίνεται κατανοητὸ στὸ πνεῦ­μα ὑπηρεσίας τοῦ συνόλου.

Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ γενικὸ πνεῦ­μα ποὺ ὀφείλει σύμφωνα μὲ τὸν Πάπα νὰ διαμορφώνει τὴ συνοδικὴ ὁδό, θέλουμε στὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου νὰ θίξουμε τρία σημεῖα: α) Τὸν ἐκσυγχρονισμὸ τοῦ Παπισμοῦ β) Τὴ σημερινὴ κατανόηση τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα καὶ τοῦ ἀντιστοίχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ γ) Τὶς προοπτικὲς τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου μεταξὺ Λατίνων καὶ Ὀρθοδόξων.

Ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τοῦ Παπισμοῦ

Ἡ ἴδια ἡ συνοδικὴ ὁδὸς ἤδη ἀποτελεῖ βασικὸ σημεῖο ἐκσυγχρονισμοῦ τοῦ Παπισμοῦ. Ἄλλα στοιχεῖα ποὺ πρέπει νὰ ἀναφερθοῦν ἐδῶ εἶναι ἡ συμμετοχὴ λαϊκῶν στὶς παγκόσμιες συνόδους τῶν ἐπισκόπων. Στὶς 24 Ἀπριλίου 2023 ἀνακοινώθηκε στὸ Βατικανὸ ὅτι ἡ σύνθεση αὐτῶν τῶν συνόδων θὰ ἀλλάξει. Τὸ 25% θὰ ἀποτελεῖται μελλοντικὰ ἀπὸ λαϊκούς, ἄνδρες καὶ γυναῖκες σὲ ἴσα ποσοστά, καὶ τὸ 75% ἀπὸ ἐπισκόπους, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο θὰ ἐγγυᾶται τὸ χαρακτηρισμὸ τῶν συνόδων ὡς «συνόδων ἐπισκόπων».

Ὡς ἄλλο βασικὸ στοιχεῖο προσαρμογῆς στὴν ἐποχὴ πρέπει νὰ θεωρεῖται ἡ λεγόμενη εὐλογία ὁμοφυλόφιλων ζευγαριῶν, ἡ ὁποία εἶχε τεθεῖ μὲ μεγάλη πίεση στὶς τοπικὲς συνόδους τῶν ἐπισκόπων. Ἡ ἔγκριση τῆς εὐλογίας αὐτῆς σὲ κάποιες χῶρες, ὅπως στὴ Γερμανία καὶ τὸ Βέλγιο, στὴ συνέχεια μετέφερε αὐτὴ τὴν πίεση στὸ Βατικανὸ καὶ τὸν Πάπα. Ἐννοεῖται ὅτι μέσα στὸ πνεῦμα τῆς συν­οδικῆς ὁδοῦ ποὺ εἶχε διακηρυχθεῖ, καθιερώθηκε ἡ προθυμία ἀκοῆς τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας στὰ αἰτήματα τῶν πιστῶν. Πολλοὶ βέβαια καὶ ἀπὸ τοὺς πραγματικὰ πιστοὺς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι μόνο, ἔχουν πέσει θύματα τῆς ἀτζέντας τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας καὶ ἐκείνων ποὺ τὴν προωθοῦν μὲ ἔντεχνο καὶ ἔντονο τρόπο ἀπὸ κυβερνητικὰ προγράμματα καὶ τὰ ΜΜΕ.

Ἔτσι τὸ Βατικανὸ τελικὰ ἔδωσε τὴν ἔγκριση αὐτὴ στὶς 18 Δεκεμβρίου 2023, ἐνῶ μέχρι καὶ τὸ ἔτος 2021 τὸ εἶχε ἀποκλείσει. Ἀφαιρώντας μὲ τὴν ἔγκριση αὐτὴ ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλία τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς ἁμαρτίας, τόνισε ὅμως, ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται μὲ κανένα τρόπο νὰ δοθεῖ στὴν παροχὴ αὐτῆς τῆς εὐλογίας ὁ χαρακτήρας τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος παραμένει ἀποκλειστικὰ μόνο γιὰ τὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια. Παρατηροῦμε ἐδῶ, ὅτι τὸ Βατικανὸ δὲν βλέπει ἁμαρτία, δίνει τὴν εὐλογία του σὲ σχέσεις ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖ­οι, σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπ. Παῦλο, «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. 6,9-10).

Μία ἀκόμη ἔντονη ἀπαίτηση εἶναι ἡ ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, ἐφόσον ὁ Προτεσταντισμὸς διαθέτει γυναῖκες “πάστορες καὶ ἐπισκόπους„. Ὡστόσο, ὅπως φαίνεται, τὸ Βατικανὸ ὥς τώρα δὲν δείχνει διατεθειμένο νὰ συζητήσει τὸ θέμα αὐτό. Πάντως σὲ ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πάπα Φραγκίσκο (21 Ἰουνίου 2024) τέθηκε τὸ αἴτημα, ἡ γυναικεία ἱερωσύνη νὰ ἀποτελέσει θέμα στὴν Παγκόσμια Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2024. Ἡ ἐπιστολὴ τὸ προώθησε, μεταξὺ τῶν ἄλλων, μὲ τὴν ἐπισήμανση, ὅτι ἡ αἴσθηση τῆς πίστης μεγάλων πολιτισμῶν προβάλλει αὐτὸ τὸ αἴτημα, ὅτι ἡ παπικὴ βιβλικὴ ἐπιτροπὴ δὲν ἀποκλείει τὴν γυναικεία ἱερωσύνη καὶ ὅτι «ὁ χρόνος ἔχει ὡριμάσει». Πάντως τὸ αἴτημα δὲν συζητήθηκε στὴν Παγκόσμια Σύνοδο τοῦ 2024.

Ἡ σημερινὴ κατανόησις τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα καὶ τοῦ ἀντιστοίχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως

Βαρύνουσα θέση στὸ τελικὸ κείμενο, ἀλλὰ καὶ στὴν προετοιμασία τῆς γενικῆς συν­έλευσης στὴ Ρώμη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2024, εἶχε τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα καὶ ἡ κατανόησή του στὴ σημερινὴ ἐποχή. Τὸ ὅλο ζήτημα εἶχε προετοιμαστεῖ ἀπὸ τὸ «Δικαστήριο γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν» μὲ τὴν ἔκδοση ἑνὸς οἰκουμενικοῦ ἐγγράφου μὲ τίτλο «Ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης» (13 Ἰουνίου 2024), τὸ ὁποῖο διαπρα­γματεύεται τὸ πρωτεῖο καὶ τὴ συνοδικότητα.