ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «ΓΡΑΤΣΟΥΝΙΕΣ» «ΑΓΚΑΘΙΑ» «ΜΟΝΑΞΙΑ» «ΑΓΙΟΤΗΤΑ»

Ἔξυπνη στάση ζωῆς ἂν μάθεις νὰ θυσιάζεις κάποια δευτερεύουσας σημασίας πράγματα, προκειμένου νὰ ὑπερασπισθεῖς πρωτίστως τὴν ζωή σου, τὴν ποιότητά της καὶ τὴν ἐπιτυχία σου. Οἱ γρατσουνιὲς ποὺ δεχόμαστε ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τοῦ χαρακτῆρα τοῦ ἄλλου εἶναι λιγώτερο κακὸ ἀπὸ τὴν μοναξιά. Οἱ γρατσουνιές τους εἶναι λιγώτερες ἀπὸ τὴν ζεστασιά τους. Ἡ μοναξιὰ χωρὶς Θεὸ καὶ ἀνθρώπους εἶναι τραγωδία. Ἐξ ἄλλου οἱ γρατσουνιὲς ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μας εἶναι μαθήματα αἰωνίου ζωῆς. Εἶναι πολύτιμη εὐκαιρία νὰ καλλιεργήσουμε τὴν κατανόησή μας, ἀφοῦ καὶ ἐμεῖς γρατσουνᾶμε τοὺς ἄλλους, γεγονὸς ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν αὐτογνωσία καὶ τὸ ταπεινὸ φρόνημα. Θωρακιζόμαστε μὲ τὴν ἀγάπη. Τροφοδοτοῦμε τὴν ἐπιείκειά μας. Αὐξάνουμε τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν γλυκύτητα. Συνειδητοποιοῦμε, πὼς οἱ γρατσουνιὲς δὲν εἶναι σκοπὸς καταξιωμένης ζωῆς. Ἕνα σπουδαῖο μάθημα νὰ λιγοστεύουμε τὰ δικά μας ἀγκάθια. Καὶ ὕστερα, γιὰ μᾶς ὑπάρχει τρόπος θωράκισης. Ἡ ἔντονη μυστηριακὴ ζωὴ γίνεται ἀλεξίσφαιρο νὰ μὴν μπεῖ μέσα μας τὸ μικρόβιο τῆς κακίας, τῆς ἐκδικητικότητας. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀλλάζει τὶς ὁπτικές. Οἱ ἄλλοι ἔχουν τόσα ἀγκάθια, ὅσα μᾶς χρειάζονται γιὰ τὴν ἁγιότητά μας. Καί... μήπως νὰ θυμόμαστε, πὼς οἱ ἄλλοι εἶναι γιὰ μᾶς ἡ κόλαση, ὅταν δὲν εἴμαστε ἐμεῖς γ᾿ αὐτοὺς ὁ παράδεισος; Λοιπόν, τὰ θετικὰ ἀπὸ τὴν συνοδοιπορία εἶναι πολὺ περισσότερα ἀπὸ τὶς γρατσουνιές, γι' αὐτὸ ἂς εἴμαστε δοξολογικοὶ μὲ τοὺς συνοδοιπόρους, ποὺ ὁ Θεὸς ἔβαλε δίπλα στὸν καθένα μας. Ἡ ζωὴ εἶναι σχολεῖο μαθητείας γιὰ τὴν πορεία πρὸς τὸν Οὐρανό. Συμμεριζόμαστε, μαθαίνουμε, σεβόμαστε, νοσηλεύουμε καὶ νοσηλευόμαστε, σκορποῦμε ζεστασιά, γλύκα καὶ καλωσύνη, συγχωροῦμε καὶ προχωροῦμε, μέχρι τὴν ὥρα τοῦ τελευταίου μας χτύπου ποὺ θὰ εἶναι, πρέπει νὰ εἶναι, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ διπλανοῦ καὶ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὴν θέα τοῦ Θεοῦ ἀξίζει νὰ ὑποστοῦμε καὶ κάποιες γρατσουνιές. Δὲν νομίζετε;

Ὁ Ἐρανιστὴς 

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς 

16.11.2025 ἐκ. ἡμ., 

† Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου ἐκ τῶν ΙΒ΄

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗΣ

Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

«ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΠΑΠΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ»

 

Υπάρχουν στιγμές στην εκκλησιαστική ιστορία όπου η αλήθεια λάμπει μέσα από σύγκρουση, αίμα και ομολογία. Και υπάρχουν και άλλες στιγμές, πιο σύγχρονες, όπου η αλήθεια καλύπτεται κάτω από ευγενικές χειραψίες και καλοφωτισμένες τελετές. Η πρόσφατη συνάντηση του Πατριάρχη με τον Πάπα στο Φανάρι ανήκει δυστυχώς στη δεύτερη κατηγορία — λαμπρή προς τα έξω, αλλά βαθιά προβληματική για όσους γνωρίζουν τι υπερασπίστηκαν οι Άγιοι Πατέρες επί αιώνες.
Γιατί η Ορθοδοξία δεν έφτασε ως εδώ μέσα από χαμόγελα, αλλά μέσα από ομολογητές, από συνόδους που στάθηκαν σαν τείχη φωτιάς απέναντι σε πλάνες. Και καμία πλάνη δεν απασχόλησε περισσότερο την Εκκλησία όσο αυτή του Παπισμού: το Φιλιόκβε, η παπική αλαθήτου εξουσία, το πρωτείο εξουσίας που υποκαθιστά την καθολικότητα της Εκκλησίας, τα τεχνητά δόγματα, η Ουνία που μέχρι σήμερα χρησιμοποιεί μεθόδους θρησκευτικού προσηλυτισμού.
Όλα αυτά δεν είναι ιστορικές λεπτομέρειες. Είναι οι αιτίες για τις οποίες οι Πατέρες από την Νίκαια μέχρι τον Μάρκο τον Ευγενικό στάθηκαν σαν βράχοι. Είναι οι λόγοι που στην Φλωρεντία, παρά την πίεση της ανάγκης, οι περισσότεροι Ορθόδοξοι είπαν «όχι» στη νοθεία της πίστεως. Και είναι οι λόγοι που ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς ονόμασε τον Οικουμενισμό «παναίρεση» — γιατί προσπαθεί να κάνει την αλήθεια διαχειρίσιμη, τόσο όσο χρειάζεται για να χωρέσει σε κοινές δηλώσεις.
Γι’ αυτό η εικόνα της κοινής ανάγνωσης του «Πάτερ ημών» στη λατινική δεν είναι «συγκινητική». Είναι οδυνηρή. Όχι επειδή ειπώθηκε μια ξένη γλώσσα, αλλά επειδή η ίδια αυτή Εκκλησία παραμένει σε ακοινωνησία εξαιτίας δογματικών καινοτομιών που αρνείται να αποσύρει. Οι ιεροί κανόνες δεν γράφτηκαν για να τους θυμόμαστε στις επετείους· γράφτηκαν για να μας προστατεύουν από τέτοιες συγχύσεις.
Και η μεγαλύτερη σύγχυση είναι να πανηγυρίζεται η «ενότητα» όταν η αλήθεια παραμένει τραυματισμένη. Ποια Νίκαια επικαλούμαστε όταν η Ρώμη εξακολουθεί να αλλοιώνει το ίδιο το Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας; Ποια κοινή μαρτυρία επιδιώκουμε όταν ο Παπισμός διατηρεί το πρωτείο εξουσίας, ακριβώς αυτό που οι Πατέρες απέρριψαν; Και ποια «γεφύρωση» γίνεται όταν τα θεμέλια των δύο πλευρών είναι εκ των πραγμάτων ασύμβατα;
Αυτό που ακούστηκε στο Φανάρι ήταν λόγια γλυκά, λόγια περί ειρήνης και συμπόρευσης. Αλλά οι Άγιοι Πατέρες δεν μίλησαν ποτέ έτσι. Είπαν ότι η ενότητα είναι καρπός ορθής πίστης· ότι δεν υπάρχει αγάπη χωρίς αλήθεια· και ότι η Εκκλησία δεν χτίζεται με δημόσιες σχέσεις αλλά με ομολογία.
Και κάπου μέσα σε όλη αυτή την τελετουργική λαμπρότητα, το Φανάρι έμοιασε να ξεχνά ότι ο θρόνος του δεν στηρίζεται στη διπλωματία, αλλά στην πιστότητα προς την Παράδοση. Γιατί αν χαθεί αυτό, τότε θα μείνει μόνο μια φωτογραφία, μια δήλωση και μια μεγάλη σιωπή — η σιωπή των Πατέρων που περιμένουν από εμάς να φανούμε αντάξιοι της φωνής τους.
Και τίποτα δεν είναι πιο δηλητηριώδες για την Ορθοδοξία από το να χειροκροτεί τον Παπισμό την ώρα που οι ίδιοι οι άγιοί της θεμελίωσαν την πίστη τους ακριβώς απέναντι σε αυτόν.

(«Χανιά Παρών», 30-11-2025)

Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών