ΕΡΗΜΟ ΜΝΗΜΑ

«Ἔρημο μνῆμα κι ἄχαρο…», 

οὕτω πως ἤρχιζε τό μοιρολόγι τῆς μικρᾶς Κατερίνας, 

τῆς νεωτέρας κόρης τοῦ Χρήστου τοῦ Σαρρῆ, 

ὅταν ἐξῆλθεν ἀπό τόν σεμνόν ναΐσκον ἡ μικρά πληθύς τῶν ἀνελθόντων 

διά τήν ἐξοχικήν κηδείαν ἀπό τήν παραθαλάσσιον μεσημβρινήν πολίχνην. 

Ὁ μικρός τάφος εἶχε σκαφῆ πρός ἀνατολάς τῆς ἐκκλησίας, 

σύρριζα στήν χηβάδα τοῦ ἱεροῦ, 

κι ὁ παπ᾿ Ἀποστόλης μέ τό θυμιατόν ἔλεγε τήν τελευταίαν εὐχήν τοῦ Τρισαγίου, 

καί τό Κουκλί καί τό Μπονακί, τά δύο ἀγαπημένα ψαλτουδάκια τῆς Παναγίας ἀπό τήν Ἐπάνω Ἐνορίαν, 

ἔμελπον σιγά καί βαθιά τό «Ὁρῶντές με ἄφωνον», 

κι ὁ παπα - Στάμος κύψας εἶχεν ἀναλάβει ἓν σύντριμμα κεράμου ἀπό τήν παμμήτορα γῆν, 

κ᾿ ἐπροσπάθει μέ τό μαχαιράκι του νά χαράξῃ ἐπάνω ἕνα σταυρόν μέ τό ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ χιαστί ὁλόγυρα. 

Κ᾿ ἡ γρια-Φλωρού ἐξέχυνε μέ λόγια καί μέ δάκρυα τόν πόνον της, 

ὅτι, 

ἀφοῦ εἶχε θάψει πρό πέντε ἐτῶν τόν μοναχογυιόν της, 

εἶχεν ἐπιζήσει ἀκόμη διά νά νεκρασπασθῇ καί τόν ἔγγονόν της τόν πρωτογέννητον.

Κ᾿ ἡ μικρὰ Κατερίνα ἤρχιζε καὶ δὲν ἐτελείωνε τὸ μοιρολόγι της: Ἔρημο μνῆμα κι ἄχαρο στὰ χόρτα τ᾿ ἀνθισμένα, πές μου, ποῦ πῆγε τὸ πουλὶ ποὺ πέταξε στὰ ξένα. Εἶχε μισέψει ὁ νέος πρὸ τετραετίας, μόλις ἦτο 17 ἐτῶν τότε, διὰ τὴν Ἀμερικήν, ὅπως ὅλοι. Τὸν εἶχε κολλήσει ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἡ μανία τῆς μεταναστεύσεως, ἂν καὶ θὰ ἦτο χρήσιμος εἰς τὸν τόπον, ὅπου ὁ πατήρ του διετήρει καλὸν μαγαζεῖον. 

Ὁ μικρὸς Νῖκος εἶχε φύγει σχεδὸν ἄνευ τῆς συναινέσεως τοῦ πατρός του. Ἔζησεν ὑπὲρ τὰ τρία ἔτη ἐργαζόμενος ἐκεῖ. Τέλος, κατ᾿ αὐτὸ τὸ ἔτος, μίαν Κυριακὴν μετὰ τὸ μεσοσαράκοστον, ἔφθασεν ἀπροσδοκήτως εἰς τὴν μικρὰν νῆσον. Ἦτο ἄρρωστος, ἰσχνὸς καὶ σκελετώδης. Ἔζησε πέντε ἑβδομάδας. Ἐνοσηλεύετο μὲ ἀπείρους τρυφερὰς περιποιήσεις κατ᾿ οἶκον. Εἶτα, περὶ τὰς τελευταίας ἡμέρας τοῦ Ἀπριλίου, τὸν εἶχε πιάσει στενοχωρία ἀφόρητος καὶ ἀκράτητος ἀνάγκη ἐκτοπισμοῦ. ― Πατέρα, στὸν Ἁι - Λιᾶ νὰ μὲ πᾷς. Ἐκεῖ θὰ γένω καλά. ― Δὲν εἶναι καιρὸς ἀκόμα, παιδί μου. Εἶναι ψύχρες κ᾿ ὑγρασία πολλὴ ἔξω. ― Καὶ πότε θὰ μὲ πᾷς; ―Ἂς περάσουν ἀκόμα δυὸ μέρες. 

Τὴν ἄλλην ἡμέραν ὁ ἀσθενὴς πάλιν: ― Πατέρα, πότε θὰ μὲ πᾷς στὸν Ἁι-Λιᾶ; Κοντὰ στὴ βρύση, ἀποκάτ᾿ ἀπ᾿ τὰ πλατάνια, ἐκεῖ θὰ ἰδῶ τὴν ὑγειά μου. ― Νὰ σιάσῃ ὁ καιρός, Νῖκό μου. Βλέπεις, τώρα βρέχει ὁ οὐρανός. ― Πότε θὰ σιάσῃ; ― Σὰ μπῇ ὁ Μάης. ― Πότε μπαίνει; ― Μεθαύριο, τὸ Σάββατο. ― Καλύτερα νὰ πᾶμ᾿ ἐπάνω, στὸ κελλὶ τοῦ γερο-Πέτρου, νὰ κάμουμε τὴν Πρωτομαγιά. Δὲν εἶναι καλὰ νὰ πᾶμε αὔριο ἀποβραδύς, μάννα; Ἐπεκαλέσθη εἰς βοήθειαν τὸν μητρικὸν πόνον. Ἡ πονεμένη γυνὴ ἐπένευσεν. Εἶχε σταματήσει μίαν ἡμέραν ἡ βροχή, καὶ τὴν παραμονὴν τῆς Πρωτομαγιᾶς ἀνεβίβασαν ἐπὶ ὄνου τὸν ἀσθενῆ, μετὰ τῆς ἀποσκευῆς, εἰς τὸ κελλὶ τοῦ γερο-Πέτρου. 

Τὸ ἀσκηταρεῖον τοῦτο, ἰδιορρύθμως κτισμένον, εἶχε στεγάσει δύο ἐρημίτας πνευματικούς, πρὸ χρόνων ἀποθαμένους, καὶ τελευταῖος διάδοχός των ἐπέζη ὁ γερο-Πέτρος, ἰδιώτης μοναχός, καὶ κηπουρὸς τῆς μικρᾶς περιοχῆς. Ἦτο μέγα κτίριον ἡμιτελές, ἀκαλλώπιστον, μὲ ὁλόγυμνα δωμάτια, καὶ διαρρέουσαν στέγην. Ἐδιάλεξαν ἓν δωμάτιον, προχείρως εὐτρεπισθέν, ἔστρωσαν σινδόνια, καὶ ἤναψαν μὲ πελώρια ξύλα τὸ πῦρ εἰς τὴν ἑστίαν. Ἀλλ᾿ ἡ καπνοδόχη, κακοκτισμένη καὶ ἀνεπιμέλητος, ἐξηρεύγετο τὸν καπνὸν κάτω, καὶ τὸ δωμάτιον εἶχε σφλομώσει ἀποβραδύς, ὅταν ἐκάθισαν εἰς τὸ δεῖπνον. 

Ὁ γερο-Πέτρος συμμετέσχε τοῦ δείπνου, κ᾿ ἤρχισε νὰ διηγῆται εἰς τὰς τρεῖς γυναῖκας, τὴν μητέρα, κόρην καὶ μάμμην, κ᾿ εἰς τὸν πατέρα τοῦ ἀσθενοῦς, διάφορα συναξάρια. Πῶς τὰ ἄκακα βρέφη, ὅσα ἔκοψεν ἄωρα ὁ ἄγγελος τοῦ θανάτου, ἀπαιτοῦν δικαιωματικῶς ἀπὸ τὸν Χριστόν: «Μᾶς ἐστέρησες τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, Βασιλεῦ Ἅγιε Κύριε, δός μας τὰ οὐράνια». Πῶς ὁ ἅγιος Κλήμης διετήρησε ζωντανὸν ἐπὶ ἓν ἔτος, κάτω εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, τὸ παιδίον τὸ ὁποῖον εἶχον χάσει οἱ γονεῖς του. Πῶς μία οἰκοδέσποινα εἶχε φιλοξενήσει τὸ πάλαι ἕνα ὅσιον ἀββᾶν, ἐν τῷ μεταξὺ δέ, ἐνῷ αὐτὴ τὸν ὑπηρέτει εἰς τὴν τράπεζαν, τὸ παιδίον της εἶχε πέσει εἰς τὸ φρέαρ τῆς αὐλῆς. Αὐτὴ τὸ ἐστοχάσθη, τὸ ἐπίστευσεν ὡς πνιγμένον, ἔσφιγξε τὰ χείλη, κατέπιε τὸν πόνον της, καὶ δὲν εἶπε τίποτε εἰς τὸν ξένον διὰ νὰ μὴ τὸν λυπήσῃ. 

Ὁ ἀββᾶς τὴν ἠρώτησε: ― Ποῦ εἶναι τὸ παιδί; Αὐτὴ ἐπροφασίσθη ὅτι εἶχεν ἀποκοιμηθῆ, ὅπως κοιμῶνται ἐνωρὶς τὰ παιδιά. Ὅταν ἀπῆλθεν ὁ ἀββᾶς, ἡ πτωχὴ μάννα, ἀφήσασα νὰ ρεύσουν ραγδαίως τὰ ἐπὶ πολὺ κρατηθέντα δάκρυά της, ἔκυψεν εἰς τὸ φρέαρ προσπαθοῦσα ν᾿ ἀνεύρῃ τὸ πτῶμα τοῦ τέκνου της. Ὤ, θεῖον θαῦμα! Τὸ παιδίον ἦτο ζωντανόν. Ἐπέπλεεν εἰς τὸν ἀφρὸν τοῦ νεροῦ, ἐμειδία κ᾿ ἔκραζε τὴν μητέρα του: Μαμά! μαμά! Ὅταν τέλος τὸ ἀνέσυρε, τὸ παιδίον διηγήθη ὅτι ἐκεῖνος ὁ γέρος μὲ τὰ μαῦρα ράσα καὶ μὲ τὰ ἄσπρα γένεια, ποὺ εἶχεν ἔλθει καὶ ἄλλοτε στὸ σπίτι τους, τὸ ἐκρατοῦσεν ὅλην τὴν νύκτα εἰς τὸν ἀφρὸν τοῦ νεροῦ διὰ νὰ μὴ βυθισθῇ, καὶ τοῦ ἔδειχνεν ὡραίους κήπους καὶ λιβάδια, καὶ τὸ ἀπεκοίμιζε μὲ ἤρεμα τροπάρια, καὶ τὸ παρηγόρει, καὶ τὸ ἀνέψυχε. Τέλος, περὶ τὰ μεσάνυχτα, ὁ οὐρανὸς ἐξανάρχισε νὰ βρέχῃ. 

Ἔσταξεν ἀφθόνως ἡ καπνοδόχη, ἔσβησεν ἡ φωτιά, κ᾿ ἐξέλιπεν ὁ καπνὸς ἀπὸ τὸ δωμάτιον. Τὸ πρωὶ ὁ ἀσθενής, ὅστις δὲν ἐκοιμᾶτο, κ᾿ οἱ οἰκεῖοί του, ὁποὺ μόλις εἶχον λαγοκοιμηθῆ ὀλίγον, ὅλοι ἐσηκώθησαν παγωμένοι. Ἦτο Πρωτομαγιά. Παρῆλθεν ἡ ἡμέρα μὲ ὀλίγα ἄνθη ἄγρια καὶ κρύους στεφάνους ἀπὸ ἀγραμπελιές, κι ὁ ἄνεμος ἐφύσησε σφοδρῶς εἰς τὰ βαθύφυλλα πλατάνια, κ᾿ ἔπαυσεν ἡ βροχή. Τὴν ἄλλην ἡμέραν, ἦτο Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, ὁ παπα - Στάμος εἶχεν ἔλθει νὰ λειτουργήσῃ τὸν Ἁι-Λιᾶν, κατὰ πρόσκλησιν τῆς πονούσης καὶ χειμαζομένης οἰκογενείας. Τὴν νύκτα τῆς Κυριακῆς ὁ μικρὸς Νῖκος ἀπῄτησεν ἀναγκαστικῶς ἀπὸ τὴν μητέρα του νὰ τοῦ πῇ ἕνα τραγούδι, κ᾿ ἐπέβαλεν εἰς τὴν μάμμην του νὰ τοῦ διηγηθῇ παραμύθι, ὡς παρηγορίαν τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς μονοτονίας. 

Ἐνῷ ἡ γραῖα Φλωροὺ εἶχε προχωρήσει εἰς τὴν διήγησιν, κ᾿ ἔλεγε: «Καθὼς ἔτρεξε ἡ βασιλοπούλα, ἡ ὄμορφη τοῦ κόσμου, σαστισμένη ἀπὸ τὴν βιὰ καὶ τὴν χαρά της, ν᾿ ἀνοίξῃ τὴν πόρτα στὸ βασιλόπουλο, τὸν Γιαννάκη, ὁποὺ εἶχεν ἀποκοιμίσει τοὺς Σαράντα Δράκους, διὰ νὰ τῆς φέρῃ τὸ χρυσὸ πουλὶ στὴν ἀγκαλιά της ― καθὼς ἔτρεξε ἡ βασιλοπούλα, ἐπέταξε τὸ πουλὶ ἀπὸ τὸν κόρφο της…» Αἴφνης ὁ μικρὸς Νῖκος ἤνοιξε μεγαλωστὶ τὸ στόμα, ἀνένευσεν ἀποτόμως ὀπίσω τὴν κεφαλήν, κ᾿ ἡ ψυχή του ἔφυγε. 

Ἡ γερόντισσα πάραυτα τὸ ἐννόησεν. Ἐσφράγισε μὲ τρεῖς σταυροὺς τὸ στόμα του, ἔπιασε τὰ βλέφαρά του ζεστά, καὶ τὰ κατεβίβασεν. Ἔκλεισε τὰ ὄμματα τὰ βασιλεμένα. Ὁ γερο-Πέτρος ἦλθε βοηθὸς καὶ παρήγορος. Τὸν ἄλλαξαν, καὶ τὸν ἀνέκλιναν καταμεσῆς ἐπὶ τοῦ δαπέδου, μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια, καὶ τὸν κήρινον σταυρὸν εἰς τὸ στόμα. Τὴν πρωίαν τῆς Δευτέρας, ὅλον τὸ χωρίον τὸ εἶχε μάθει κάτω. 

Χωρίς πρόσκλησιν καί ἀναγγελίαν,χωρίς κροῦσιν κωδώνων, μέχρι τῆς ἐνάτης ὥρας, πολλοί ἄνθρωποι τοῦ τόπου, ἄνδρες καί γυναῖκες, φίλοι καί ἀλλότριοι, καί ξένοι, ἀκόμη καί ἐχθροί, ἀνέβησαν τόν «μεγάλον ἀνήφορον», ὅπως ἐκαλεῖτο συνήθως ὁ δρόμος εἰς τόν προφήτην Ἠλίαν, καί ἀνῆλθον εἰς τό βουνόν, διά νά παρευρεθοῦν εἰς τήν ἐκφοράν τοῦ ἀτυχοῦς νέου. Ἦτο ὡραία, σεμνή, καί περιπαθής, ἡ ἐξοχική κηδεία. Ἄνθη καί κηρία, στεναγμοί καί μοσχολίβανον, τροπάρια καί μοιρολόγια, τοῦ ἀνέμου τό φύσημα εἰς τούς πελωρίους κλῶνας τῶν πλατάνων, τῶν ἀναδενδράδων τό σείσιμον, καί τῆς μεγάλης κρήνης ὁ ρόχθος μέ τῶν ρυάκων τό κελάρυσμα, καί τό ἀμυδρόν, μεμακρυσμένον μινύρισμα τῶν ἀηδόνων, ὅλα συναπετέλεσαν ἕνα «θρῆνον, καί μέλος, καί οὐαί», διά νά κλαύσουν ἕνα ἄμοιρον νέον, ὅστις εἶχε διέλθει τόν κόσμον ὡς καπνοῦ σκιά, καί ὡς ἐνύπνιον ἐγειρομένου, κι ὡς πέταλον ρόδου ὁπού τό ἐπῆρε στ᾿ ἀόρατα πτερά της, καί τό ἐπῆγε μακράν, μία ἀελλώδης ριπή ἀνέμου. Καί τό «ἔρημο μνῆμα κι ἄχαρο» ἐσιώπα, καί δέν ἤθελε νά εἴπῃ ποῦ εὗρε φωλεάν τό πουλί, ὁπού εἶχε πετάξει κ᾿ εἶχε φύγει διά πάντοτε.

1910 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ

Στην εποχή μας οι άνθρωποι δαιμονοποιούνται ανέξοδα, δαιμονοκρατούνται εφήμερα και έρπουν κομπάζοντας, ως νεότευκτοι, επηρμένοι χαμαιλέοντες ανάμεσα σε εγγενείς σκορπιούς και σε συγγενεμένους όφεις. Η Μαγεία έχει καταλάβει αμαχητί όλη σχεδόν την επικράτεια και η ειδοποιός διαφορά της απ' το Χτες είναι, πως τώρα ο διάβολος λατρεύεται δημοσίως, ευθαρσώς και φυσικά αμετανοήτως. Όποιος πιστεύει ελαφρά τη καρδία, πως δεν υπάρχει διάβολος, ας επισκεφθεί μια Τετάρτη απόγευμα την Ιερά Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Φυλή Αττικής, όπου και διαβάζεται η Ιερά Παράκλησή τους. 

Άνθρωποι - ναυάγια, που υπό το αχανές και υποβολιμιαίο κράτος των δαιμόνων μεταλλάσσουν τις φωνές τους από ανδρικές σε γυναικείες, μιμούνται εκπληκτικά ανέκφραστα τις ιαχές των ζώων και των ερπετών και αποκαλύπτουν κοινή θέα τα προσωπικά δεδομένα συνανθρώπων τους!... Άνθρωποι στρατευμένοι από την ''Λεγεώνα'' της γης των Γεργεσηνών, που συχνά υποβαστάζονται από τρεις και τέσσερεις άντρες, που δεν δύνανται κι οι ίδιοι καλά - καλά να τους κρατήσουν. Σείονται ως ακατάληπτος σεισμός, βλαστηνούν στην όψη του Σταυρού και φλέγονται απερίφραστα κάτω από ένα αγιασμένο πετραχείλι. 

Και κοντά σε αυτούς, οι αφανείς, κεκρυμμένοι θύτες, οι αυτόκλητοι μακελάρηδες κεκκλημένων τελετών, οι βουλιμικά, ακόρεστοι συνεργοί στα έργα του βελίαρ, που υπογράφουν με το αίμα τους κλειστά συμβόλαια θανάτου, με καταληκτική ημερομηνία λήξης. Γι' αυτό και αυτοί ομαδοποιούνται αγελαστί σε μια αναρίθμητη στρατιά έκπτωτων ανθρώπων, που έχουν επινοικιάσει reserve τις πρώτες θέσεις της εαυτών κολάσεως. Όποιος πάλι αντιστέκεται με περισπούδαστο, εγωπαθές σθένος στις πομπώδεις και φλύαρες γελειολογίες ημών των ανοήτων, ας επισκεφθεί έστω και μια φορά το Δαφνί, για να διακρίνει οφθαλμοφανώς τους δαιμονισμένους μύστες από τους απλά, ψυχικά πάσχοντες. 

Κανείς σοβαρός και αξιοπρεπής επιστήμονας δεν εξήγησε ποτέ, πώς ενοείται, πολλοί εκ των νοσούντων,να τους έχουν αποκαλύψει προσωπικά τους δαιδομένα και καταχωνιασμένα μυστικά τους!... Αλλά και, ποιός από εμάς τους ιχυρά διατυμπανιζομένους ως Ορθοδόξους κατά βίον, δύναται να ισχυρισθεί, πως δεν τελεί έστω υπό μερική δαιμονική κατάληψη;'' 

Κάθε πάθος είναι ένας προσωπικός δαίμονας και κάθε δαίμονας δημιουργεί το πάθος εφ ω ετάχθη στους οικτρά, ανυποψίαστους ανθρώπους. Κι η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου επί του ανθρώπου είναι να τον πείσει ακριβώς, πως δεν υπάρχει διάβολος! Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΙΕΡΕΩΣ π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΕΤΣΑΛΙΔΗ

Στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Γκορυτσάς Ασπροπύργου, σήμερα, ημέρα μνήμης της Μεταστάσεως εις τους ουρανούς του Προφήτου Ηλία του Θεσβίτου, τελέστηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, κ. Χρυσοστόμου, η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του επί διετία Διακόνου της Ιεράς Μητροπόλεως Αττικής και Βοιωτίας και εκ Πόντου ορμώμενου, π. Κωνσταντίνου Πετσαλίδη.Ο νεοχειροτονηθείς Ιερέας, βαθιά συγκινημένος και συγκλονισμένος -πλαισιωμένος από τους Ιερείς της Μητροπόλεως μας και ανάμεσα στο πολυπληθές εκκλησίασμα που κατέκλυσε το Ναό- ευχαρίστησε τον Ποιμενάρχη μας για την τιμή που του γίνεται. 

Ο π. Κωνσταντίνος αναφέρθηκε στην υπομονή, την πατρική στοργή και κατανόηση με την οποία περιέβαλε τον ίδιο ο Πνευματικός του πατέρας, αλλά και στο σημαντικό του έργο προς όλους, του οποίου ο ίδιος έγινε μάρτυρας κατά τη διάρκεια των δύο ετών της Διακονίας του, των σημαντικότερων ετών της ζωής του. Ο π. Κωνσταντίνος με έναν ευχαριστήριο λόγο ιδιαιτέρως σεμνό και ειλικρινή -όπως ακριβώς αρμόζει στην περίσταση- απέδωσε τα πραγματικά συναισθήματα από τα οποία πρέπει να διακατέχεται ένας χειροτονηθείς υπό γνησίου Διαδόχου των Αποστόλων της Ορθοδόξου Παραδόσεως και Πίστης. 

Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε λόγους πατρικής αγάπης, εμπιστοσύνης και αξιώσεων για το πνευματικό του τέκνο. Αναφέρθηκε στη θυσιαστική διάθεση του μέχρι πρότινος Διακόνου και την έμπρακτη και υποδειγματική προσφορά του κάθε φορά η Εκκλησία μας το ζητούσε, αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδιά. Ευχήθηκε δε, να συνεχίσει τον αγώνα τον καλό, αξιοποιώντας τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και με υπομονή και σύνεση να υπηρετήσει το ποίμνιο που η Εκκλησία μας του εμπιστεύεται. Τόσο ο χρόνος, όσο και ο τόπος κατά τον οποίο ετελέσθη το χαρμόσυνο για τη Μητρόπολη μας γεγονός, επελέγη σκοπίμως από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας. 

Ο νεοχειροτονηθείς Ιερέας π. Κωνσταντίνος, πολύτεκνος, πατέρας πέντε παιδιών, εχειροτονήθη ημέρα της ονομαστικής εορτής του ενενηκοντούτη γέροντα, εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος, π. Ηλία Μαυρίδη. Ο πολιός Ιερέας, ο οποίος επί δεκαετίες διακόνησε με ζήλο το Ποντιακής καταγωγής Ορθόδοξο ποίμνιο της ενορίας της Γκορυτσάς, συμμετείχε σήμερα στην τελευταία του -ως εφημέριος της Αγ. Τριάδος- Θεία Λειτουργία, αφού ο νεοχειροτονηθείς θα τον διαδεχθεί στα εφημεριακά και ποιμαντικά του καθήκοντα. 

Το χαρμόσυνο γεγονός της χειροτονίας του Ποντιακής καταγωγής Ιερέως «κόσμησε» με τον καλύτερο τρόπο την εορτή του αγαπητού και επίσης Ποντιακής καταγωγής γηραιού Ιερέως, αναδεικνύοντας έτσι την χαρά της διαδοχής και της συνέχειας στους κόλπους της Εκκλησίας μας. Η συγκινησιακή φόρτιση όλων ήταν έκδηλη κατά την έκφραση ευχαριστιών από τον Σεβασμιώτατο, εκ μέρους των ενοριτών προς τον π. Ηλία για όλα όσα προσέφερε αυτά τα 36 χρόνια διακονίας στο Άγιο θυσιαστήριο και στους Ασπροπυργιώτες Ποντίους. 

Ο δε γέροντας αναπαυμένος από το χαρμόσυνο αυτό γεγονός, ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο, αλλά και τον λαό του Θεού και αναφώνησε το "Νυν απολύεις...".

    

Πηγή:  ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ 

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΜΥΡΟ ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑ ΣΠΗΛΑΙΟ

Μήτηρ Θεού  

Άνεμος φύσαγε γλυκός, από μακρά φτασμένος,/με τη γαλήνια ευωδιά των κάμπων φορτωμένος. 

Τα μύρα πλέαν ανάερα· αντίκριζε η ψυχή μου,/όθε κι αν γύριζε, γοργή, τη μυστική άθλησή μου. 

Και ιδές… Ανθοί ανεπάντεχοι, δαφνόδεντρα και βάγια/στης γης αν ευωδάγανε τα ευλογημένα πλάγια·

στα χρυσοπράσινα έλατα αν ο ήλιος, σε μια στάλα,/φλόγα γαλάζια ανάβρυζε, πήδαε πυρρή διχάλα,

Και μιαν ακοίμητη δροσιά κινούσαν, να με ζώνει,/τ’ άγια φαράγγια που κρατούν ολοχρονίς το χιόνι·

α, πώς σπαρτάρισε η καρδιά σαν ένιωσε τα μάγια/τα γλυκανάπνοα, σε σφιχτά να την κρατούν αρπάγια!

Πώς το ρουμπίνι πύρινο ζώνει ψηλά το στέμμα,/όμοια στο νου μου ολόγυρα μαζώχτη ξάφνου το αίμα

Και πάλι πισωδρόμισε γοργό, σα για να πάρει/χλωμάδα μεγαλύτερην απ’ το μαργαριτάρι. Ψυχή! Και ξάφνου, σκίζοντας το φοβερό σκοτάδι/η αχτίδα της το δάκρυ μου το βρήκε ωσάν πετράδι!

                                                                                                                                     Άγγελος Σικελιανός

Σε δύο εβδομάδες -με το πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο- ξεκινάει με την χαρμόλυπη διάθεση του θέρους η νηστεία του 15Αύγουστου, προς τιμήν της Κοίμησης της Προστάτιδος Μητέρας πάντων των ανθρώπων, της παντάνασσας, γλυκοφίλητης, προστρέχουσας και προσεπικαλουμένης, Παναγιάς Μητρός μας! Το μεγαλείο και η πεμπτουσία της Ορθόδοξης Πίστης υπερβαίνει τις κοσμικές δοξασίες και παραδοχές για την μητρότητα και πατρότητα ακόμη και αυτών των βιολογικών γονέων μας, καθιστώντας αξεπέραστα και ανυπέρβλητα τον Θεό - Πατέρα και την Θεοτόκο - Μητέρα, ως τους οντολογικά πραγματικούς γονείς των χοικών και κτιστών ανθρώπων. 

Αυτή και μόνο η αποδοχή της αέναης, διαρκούς και επιμελούς παντοκρατορίας της θεικής γενεσιουργίας θα εκμηδένιζε τις κοσμικογενείς αντιστάσεις εν τω παρόντι βίω, θα αναβίβαζε σημαντικά τους πνευματικούς κρουνούς της μετανοίας και θα αναβάθμιζε πολύτιμα στον ανεπαίσθητο ρου του χρόνου την σωτηρία της ψυχής εις βάρος του καλλωπισμού και της καλλιέργειας του σώματος. Στην Εκκλησία μας θάνατος δεν λογίζεται, ούτε αποβίωση, τελευτή, θανή ή το λεγόμενο μοιραίο. Έγινε πανηγύρι με την του Χριστού Ανάσταση και ονομάστηκε προσωρινά ''κοίμηση''. Κι η Παναγία μας αν και κτιστή, ''κοιμήθηκε'' και ανελήφθη για να καταστεί η Μήτηρ πάντων των ευγνωμόνων, αλλά και αχάριστων ανθρώπων. 

Πριν λίγες ημέρες -ευλογία Θεού- επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά την ιστορική Μονή των Καλαβρύτων, ''το Μέγα Σπήλαιο,'' όπου φυλάσσεται η πανάρχαιη, κηρόπλαστη εικόνα του Ευαγελιστή Λουκά, η ''Παναγία η Μεγαλοσπηλαιώτισσα (φωτογραφία).'' Πρόκειται για μια ανάγλυφη εικόνα πλασμένη από κερί, μαστίχα και από άλλες ύλες. Έχει στο σώμα της Παναγίας χρωματισμένη εσθήτα και χρυσά διαγράμματα. Δυστυχώς όμως από τις πολλές πυρκαγιές έχει αμαυρωθεί. Το σώμα της είναι στραμμένο δεξιά, με κεκλιμένη την κεφαλή προς τον Υιόν της, κρατώντας Τον στο δεξί χέρι, ο οποίος με το αριστερό του χέρι κρατεί ελαφρά την αριστερή παλάμη της Μητρός Του, ενώ με το δεξιό κρατεί το Ευαγγέλιο. Δεξιά και αριστερά της κηρόπλαστης εικόνας παρίστανται, μετά φόβου άγγελοι. 

Στις τέσσερεις γωνιές της εικόνας ίστανται δεξιά εξαπτέρυγα Σεραφείμ και αριστερά πολυόμματα Χερουβείμ. Κατά την παράδοση, πρόκειται για την πρώτη εικόνα που επιμελήθηκε ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς, παραδόθηκε στην Θεοτόκο, εκείνη με την σειρά της την ευλόγησε και πιστεύεται πως ο Απόστολος την χάρισε στο πνευματικό του τέκνο Θεόφιλο, που υπήρξε ηγεμόνας της Αχαίας. Κατά την εποχή των διωγμών των Χριστιανών, οι τελευταίοι την έκρυψαν στο Σπήλαιο. Όταν φονεύθηκαν για τον Χριστό μας, η εικόνα παρέμεινε στο Σπήλαιο, μέχρι που αποκαλύφθηκε κατά θαυμαστό τρόπο από την Αγία Ευφροσύνη. 

Όλες αυτές οι πανάρχαιες και επιβλητικές εικόνες της Θεοτόκου με τον μικρό Υιό της δεν προκαλούν μόνο δέος, ζόφο ή ένα αλάφιασμα ψυχής μπροστά στην μεγαλοσύνη του ανυπερβλήτου και την θέαση του μη ανθρωπίνου λογικού, αλλά κυρίως ψυχική ενίσχυση, πνευματική ανάταση και έξαρση των αισθήσεων που συναινούν προς μετάνοια. Και πόσο ταιριαστά, συμβατά και ομοιόμορφα, η Αγία Εκκλησία μας τοποθέτησε την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου στην καρδιά του θεριστή, στους πνεύμονες του τρυγητή, στον καύσωνα και την ζέση του Αυγούστου! Εκεί που έληξε η νηστεία των Αγίων Αποστόλων, το ''Πάσχα του Καλοκαιριού'' μοιάζει με πνευματική αναζωπύρωση στην αδράνεια, την ακηδία και την δαιμονόπληκτη αργία κι οι μικροί και μεγάλοι Παρακλητικοί Κανόνες προς τιμήν της Μάννας Παναγιάς, ως δοξαστικοί παιάνες, ευχαριστήρια άσματα και υπέρηχοι ψαλμοί που αναδύουν χαρμόλυπες, ευώδεις και μυροβόλες πασχαλιές! 

Κάτω από το Μέγα Σπήλαιο οι ελιές, τα έλατα, τα κέδρα και τ΄αμπέλια σ' ένα συγχρονισμένο, μουσικό παροξυσμό βουητών του ανέμου προετοιμάζονται γονυκλινώς γι΄αυτά που έρχονται, σαν αυτοσχέδια σήμαντρα της φύσης που καλούν με την σειρά τους για μετάνοια. Είμαστε απείρως ευλογημένοι ως Έλληνες, μα περισσότερο ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι που κρατούμε την γνησία Ορθοδοξία ως το διαχρονικό, πνευματικό δοξάρι σ΄αυτά που ο Θεός μας άφηκε. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

 

 Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε ἡ κατά σάρκα γεννήσασα τόν Θεόν Λόγον, 

γνωρίζω ὅτι δέν εἶναι εὐπρεπές, 

οὐδέ ἄξιον εἰς ἐμέ τόν πανάσωτον, 

τόν ἔχοντα μεμολυσμένους τούς ὀφθαλμούς καί τά χείλη ἀκάθαρτα, 

νά ἴδω τήν εἰκόνα Σου τῆς Ἁγνῆς, τῆς Ἀειπαρθένου, 

τῆς ἐχούσης τό σῶμα καί τήν ψυχήν καθαρά καί ἀμόλυντα, 

ἀλλ᾽ ἀπεναντίας πρέπει νά μισηθῶ ὁ ἄσωτος καί νά ἐπιτιμηθῶ ὑπό τῆς ὑμετέρας καθαρότητος. 

Πλήν ἐπειδή ὁ Θεός τόν Ὁποῖον ἐγέννησες, 

ἔγινεν ἄνθρωπος ὅπως καλέσῃ τούς ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν, 

λαμβάνω καί ἐγώ τό θάρρος καί προσέρχομαι πρός Σέ, 

παρακαλῶν μετά δακρύων. 

Πρόσδεξε τήν παράκλησίν μου διά τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν πολλῶν καί χαλεπῶν πταισμάτων μου 

καί παρακάλεσον τόν Μονογενῆ Σου Υἱόν καί Θεόν 

ὅπως ἐλεήσῃ τήν ἀθλίαν καί ταλαίπωρον ψυχήν μου. 

Διότι διά τό πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου ἐμποδίζομαι νά στρέψω τό βλέμμα μου πρός Αὐτόν καί νά ζητήσω συγχώρησιν καί διά αὐτό σέ προβάλλω μεσίτριαν. Ἀπολαύσας πολλῶν καί μεγάλων δωρεῶν παρά τοῦ δημιουργήσαντός με Θεοῦ, ἐφάνην ἄθλιος καί ἀχάριστος ὁμοιωθείς μέ τά ἀνόητα κτήνη· πτωχεύσας εἰς τάς ἀρετάς, πλουτήσας εἰς τά πάθη, βεβαρυμένος μέ ἐντροπήν, ἐστερημένος θείας παρρησίας, κατακεκριμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ, θρηνούμενος ὑπό τῶν ἀγγέλων, χλευαζόμενος ὑπό τοῦ δαίμονος καί μισούμενος ὑπό τῶν ἀνθρώπων· 

Ελεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεως, ἐντρεπόμενος διά τά πονηρά μου ἔργα, νεκρός ὑπάρχων πρό τοῦ θανάτου καί πρό τῆς κρίσεως αὐτοκατάκριτος καί πρό τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως τυγχάνων αὐτοτιμώρητος ὑπό τῆς ἀπογνώσεως.

Διά τοῦτο καταφεύγω εἰς τήν ἰδικήν Σου καί μόνην βοήθειαν, Δέσποινα Θεοτόκε, ὁ μυρίων ταλάντων ὀφειλέτης, ὁ ἀσώτως τήν πατρικήν οὐσίαν δαπανήσας, ὁ παρανομήσας ὑπέρ τόν Μανασσῆν, ὁ γενόμενος ἄσπλαχνος ὑπέρ τόν πλούσιον, ὁ λαίμαργος δοῦλος, τό δοχεῖον τῶν πονηρῶν λογισμῶν, ὁ θησαυροφύλαξ τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λόγων καί ὁ ξένος πάσης ἀγαθῆς ἐργασίας.

Ἐλεήσόν μου τήν ταπείνωσιν καί συμπάθησόν μου τήν ἀσθένειαν. Μεγάλην ἔχεις τήν παρρησίαν πρός τόν ἐκ Σοῦ τεχθέντα καί οὐδείς δύναται ὡς Σύ, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ. 

Δι᾽ ὅλα ἔχεις τήν ἰσχύν ὡς ὑπερέχουσα πάντων τῶν κτισμάτων καί δέν εἶναι ἀδύνατον εἰς Σέ οὐδέν, ἐάν θελήσῃς. Μή λοιπόν παραβλέψῃς τά δάκρυά μου, μή ἀηδιάσῃς τόν στεναγμόν μου, μή ἀποστραφῇς τόν πόνον τῆς καρδίας μου, μή ἐντροπιάσῃς τήν πρός Σέ προσδοκίαν μου, ἀλλά διά τῶν μητρικῶν Σου δεήσεων βίασον τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ καί

ἀξίωσόν με τόν ταλαίπωρον καί ἀνάξιον δοῦλόν Σου ν᾽ ἀπολαύσω τό πρῶτον καί ἀρχαῖον κάλλος καί τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν παθῶν, διά νά ἐλευθερωθῶ ἀπό τάς ἁμαρτίας καί νά γίνω ὑπηρέτης τῆς δικαιοσύνης, νά ἐκδυθῶ τόν μιασμόν τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς καί νά ἐνδυθῶ τόν ἁγιασμόν τῆς ψυχικῆς καθαρότητος, νά νεκρωθῶ διά τόν κόσμον καί νά ζήσω ἐν τῇ ἀρετῇ. 

Ὁδοιποροῦντά με συνόδευσον, πλέοντα ἐν θαλάσσῃ σύμπλευσον, ἀγρυπνοῦντα με ἐνίσχυσον, θλιβόμενον παρηγόρησον, ὁλιγοψυχοῦντα παρακάλεσον, ἀσθενοῦντα δώρησόν μου τήν ἴασιν, ἀδικούμενον ρῦσαί με, συκοφαντούμενον ἀθώωσον, εἰς θάνατον κινδυνεύοντα προφθάσασα λύτρωσόν με, εἰς τούς ἀοράτους ἐχθρούς δεῖξον με καθ᾽ ἑκάστην φοβερόν.

Ναί ὑπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ἐπάκουσον τῶν οἰκτρῶν δεήσεων καί μή μέ ἐντροπιάσῃς ἀπό τῆς προσδοκίας μου. Τόν βρασμόν τῆς σαρκός κατάπαυσον, τήν ἐν τῇ ψυχῇ μου ἀγριωτάτην ταραχήν κατεύνασον, τόν πικρόν θυμόν καταπράϋνον, τόν τύφον καί τήν ἀλαζονίαν τῆς ματαίας οἰήσεως ἐκ τοῦ νοός μου ἀφάνισον, τάς νυκτερινάς φαντασίας τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τάς καθημερινάς ἀκαθάρτους προσβολάς ἀπομάκρυνον τῆς καρδίας μου. 

Παίδευσόν μου τήν γλῶσσαν ἵνα ὁμιλῇ τά συμφέροντα, δίδαξον τούς ὀφθαλμούς μου νά βλέπουν ὀρθῶς τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, ἐνίσχυσον τούς πόδας μου ἵνα βαδίζουν τήν μακαρίαν ὁδόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τάς χεῖράς μου ἁγίασον ἵνα ἀξίως αἴρω αὐτάς πρός τόν Ὕψιστον. Καθάρισόν μου τό στόμα ἵνα μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται τόν Πανάγιον Πατέρα καί Θεόν.

Ἄνοιξόν μου τά ὦτα, ἵνα ἀκούω αἰσθητῶς καί νοητῶς τά ὑπέρ μέλι καί κηρίον γλυκύτερα λόγια τῶν Ἁγίων Γραφῶν καί βιῶ ταῦτα ἐνισχυόμενος ὑπό Σοῦ. Δός μοι καιρόν μετανοίας, λογισμοῦ ἐπιστροφήν, ἐλευθέρωσόν με ἐξ αἰφνιδίου θανάτου καί ἀπάλλαξόν με κατακεκριμένον ὑπό τῆς συνειδήσεως. Καί τελευταῖον ἐλθέ κοντά μου κατά τόν χωρισμόν τῆς ψυχῆς μου ἀπό τοῦ ἀθλίου μου σώματος, ἵνα ἐλαφρύνης τήν ἀφόρητον αὐτήν βίαν, ἀνακουφίσῃς τόν ἀνέκφραστον πόνον, παρηγορήσῃς τήν ἀπαραμύθητον στενοχωρίαν. 

Ἵνα τῆς σκοτεινῆς μορφῆς τῶν δαιμόνων λυτρώσῃς, παραμερίζουσα τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους καί σχίζουσα τά χειρόγραφα τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν. Καί ἵνα μέ οἰκειώσῃς μέ τόν Θεόν καί μέ καταξιώσῃς τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παραστάσεως ἐν τῷ φοβερῷ Κριτηρίῳ καί νά μέ κάμῃς κληρονόμον τῶν αἰωνίων καί ἀδιαφθόρων ἀγαθῶν.

Ταύτην τήν ἐξομολόγησιν Σοῦ κάμνω Δεσποινά μου Θεοτόκε, τό φῶς τῶν ἐσκοτισμένων μου ὀφθαλμῶν καί παραμυθία τῆς ζωῆς μου, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς καί προστασία μου, τήν ὁποίαν δέξου εὐμενῶς καί καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί ἀξίωσόν με εἰς τήν παροῦσαν ζωήν ἀκατακρίτως νά μετέχω τοῦ Παναγίου καί ἀχράντου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ.

Εἰς δέ τήν μέλλουσαν, τῆς γλυκυτάτης οὐράνιας τροφῆς τοῦ Παραδείσου,
ἔνθα εἶναι ἡ κατοικία πάντων τῶν εὐφραινομένων.
Τούτων δέ τῶν ἀγαθῶν τυχών ὁ ἄθλιος,
δοξάζω εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων τό πάντιμον
καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ
τοῦ δεχομένου πάντας τούς μετανοοῦντας ἐξ ὅλης ψυχῆς
διά Σέ τήν γενομένην μεσίτριαν καί ἐγγυήτριαν πάντων τῶν ἁμαρτωλῶν,
διότι διά Σοῦ Πανύμνητε καί Ὑπεράγαθε Δέσποινα
περισώζεται ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπίνη φύσις αἰνοῦσα
καί εὐλογοῦσα Πατέρα καί Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα,
τήν Παναγίαν Τριάδα.

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΙ ΚΟΜΠΟΙ ΓΟΝΥΠΕΤΟΥΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Λησμονήσαμε ανίατα τις αιμορραγούσες αμαρτίες μας και βαλθήκαμε,να ερμηνεύουμε με βουλιμία τα ουράνια, πνευματική αντίθεση στην αντιφατική και άγευστη ζωή μας. Tί πλάνη, ν' αγωνίζεται κάποιος σθεναρά, να εντρυφήσει στην Πατερική διδασκαλία και συνάμα να στέκει γυμνός από θεοδώρητες, αγιοπλασμένες αρετές, να θέλγεται από τα υπερκόσμια, αλλά ν΄αποστρέφεται ακουσίως τα πνευματικά εγκόσμια. 

Λησμονούμε τον καθημερινό καλλωπισμό της αμαρτόφρονης ψυχής μας, μισακόλουθοι και ανακόλουθοι στις πνευματικές ανάγκες μας χαριεντιζόμαστε εωσφορικά στις αναγνωστικές μας κατακτήσεις. Δυστηχώς, η γνώση από μόνη της είναι βιβλίο που διαβάστηκε, αλλά, ποτέ δεν πραγματώθηκε, μια ψεύτικη, πλαστικοποιημένη κούκλα που θεάται σε πολύχρωμη βιτρίνα, αλλά δεν έχει λόγο να μιλήσει, γιατί απλά δεν υπάρχει Θεός να κατοικήσει... Καθαίρει η προσευχή ψυχή μου, υπερβατική ανάσα σε ακατάληπτους χώρους, νοερή μετάθεση του νου, εκεί που ψάλλουν αναρίθμητες χορωδίες αγγέλων ανάμεσα σε νεφέλες θυμιαμάτων, που εκχέονται από τα στόματα ορθοπραττούντων χριστιανών. 

Αυτοί που μαντρώνουν με ταπεινά λιθάρια το ποίμνιο του Χριστού. Είμαστε απίστευτα μικροί στην απεραντοσύνη του Παντοκράτορος Θεού και απίστευτα μεγάλοι στην μικρότητα της φθίνουσας ελαχιστότητάς μας. Ένας μαύρος κόμπος η χαρά μου κι ένα τρεμάμενο δάκρυ η ελπίδα μου. Την κάρφωσα στην -υποκρίνουσα- δονκιχωτική παρουσία μου, για να σκέφτομαι, πως στον επόμενο τόνο μπορεί να μην υπάρχω. Προσευχηθείτε, είναι το καλύτερο ''αναλγητικό'' για την σηψαιμική ψυχή μας και το καλύτερο αντισηπτικό για τους δυσώδεις λογισμούς μας. 

Η πιο ιδεατή στιγμή της ημέρας είναι η ώρα της προσευχής το βράδυ, όταν απομονώνεσαι από τις έρπουσες ερινύες και τους ενδόμυχους λογισμούς, σ' ένα ησυχαστικό δωμάτιο που στεγάζει τον εκχεόμενο πόνο και την αιμορραούσα αμαρτία. Ένα μελισσοκέρι αναμμένο στο άφιλο σκοτάδι, που γίνεται αδελφός στην πάσχουσα ψυχή και στο ανείπωτο δέος, όταν ανάμεσα στα τριζοβολήματα της λάμψης και τις αντανακλάσεις του φωτός γονατίζεις στην αναστημένη ελπίδα και στην ηττοπάθεια του αντάρτη Εγώ. Πώς να κρυφτείς πίσω από ένα ταπεινό απόδειπνο, πως να μην κλάψεις σ' ένα κατανυκτικό Μεσονυκτικό! 

Άλλοι φοβούνται τον ''Μεγάλο Αδελφό'', αλλά δεν τρέμουν στην θωριά ενός Παντοκράτορος Χριστού, άλλοι ντρέπονται τα αδηφάγα μάτια του κόσμου, αλλά θρασύδειλα παίζουν την παντομίμα μπροστά στα μάτια του Θεού! Η νύχτα κυλάει προσευχόμενη στον ρυθμό των μαύρων κόμπων, ένα κατοστάρι κομποσκοίνι είναι η ζωή, που πάλλεται στους ήχους ανεκλάλητης καμπάνας, κωδωνοκρουσίες ευάκουες που φτερουγίζουν στον αέρα. Η βραδυνή προσευχή είναι μαυροφορούσα μοναχή που λάμπει το πρόσωπό της στο αθόρυβο τρεμόσβησμα της φλόγας στο καντήλι, χορός μοναχών που διαθλάται υπερβατικά στο έδαφος ορεινού μοναστηριού. Η νύχτα είναι η θεάρεστα εννοούμενη ημέρα της ζωής, τότε που ο ορθόδοξος αναπνέει, όπως τα άνθη ανασαίνουν τα βράδυα του ζεστού καλοκαιριού. 

Απομυζεί την νύχτα της παρακλητικής ενατένισης στο βιβλίο της Ζωής, θρόισμα βυζαντινών ψαλμών στο φως του αποσπερίτη. Οι προσευχές είναι τα ασφυκτικά μυρώδη νυχτολούλουδα της απάνεμης, ακροβατούσας σιγαλιάς, μικρές δροσοσταλίδες βροχής που ρέουν κατακόρυφα απ' το πρόσωπο γονυπετούντος μοναχού, αγρυπνίες τελετουργικές στην απόκοσμη ευταξία της νυχτός, τα ''τεριρέμ'' που αναπαύονται αναστενάζοντα στα δακρύβρεχτα μάτια των πιστών, αυτών που εννοούν την Πίστη τρόπο ζωής χωρίς ημερομηνία λήξης! 

Η πληρότητα της αίσθησης της κατά Χριστόν Ζωής είναι το εφαλτήριο της ανόδου στα ουράνια, το πρώτο σκαλοπάτι στην ευθυτενή κλίμακα του Αγίου Ιωάννη, ο βραδινός, γονατιστός αγώνας είναι πνευματικά, αιματηρή μάχη με το αντίδικο, βδελυρό κτίσμα μιας μετέωρης, αξιοθρήνητης πτώσης. Δροσίζουν οι ευλογίες του Πατρός στον κοπιώδη ίδρω της βραδινής θυσίας. 

Τα λόγια είναι αθόρυβα, γοργουπήκοα περιστέρια που ταχυδρομούν τις ικεσίες και τις ευχαριστιακές δοξασίες των μαρτυρικών πιστών. Ναι είναι μαρτυρική θυσία -η εσώψυχα- εκπέμπουσα προσευχή, πάλη με τον θάνατο, ο ανατέλλων σταυρός που ορθώνεται ξημερώματα Κυριακής στις άγρυπνες καρδιές των νυχτερινών, προσευχόμενων ανθρώπων!Αντισταθείτε προσευχευχόμενοι: ''έρχου Κύριε, έρχου ταχύ''...! Εύχεσθε!

Σάββατο 18 Ιουνίου 2017 εκκλησιαστικό ημερολόγιο

Λεοντίου μεγ/ρος

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Τελικά ο παπικός θρόνος δε μπορεί να απαλλαγεί από το αφόρητο άχθος της παιδοφιλίας το οποίο σαν διαχρονική κατάρα βασανίζει την ίδια την καρδιά της Καθολικής ''Εκκλησίας''. Το νούμερο τρία της Ιεραρχίας του Βατικανού και δεξί χέρι του Ποντίφικα, βασικό στέλεχος της Κουρίας και ο άνθρωπος που εργάστηκε φιλότιμα εντός του Κονκλαβίου για την εκλογή του Φραγκίσκου, ο συντηρητικός Καρδινάλιος Αυστραλίας George Pell διώκεται από την Δικαιοσύνη για σειρά υποθέσεων παιδοφιλίας! 

Αν και εκπρόσωπος της συντηρητικής πτέρυγας του Βατικανού και συστηματικός πολέμιος κάθε ανοίγματος του Πάπα Φραγκίσκου όπως το ζήτημα του διαζυγίου ή ακόμη και της οικολογίας, ο George Pell ζήτησε ευθαρσώς και έλαβε από τον Παπικό θρόνο το δικαίωμα να ασχολείται ως απόλυτος υπεύθυνος με τα οικονομικά της Αγίας Έδρας. Όπως σημειώνει και ο ειδικός σε θέματα Βατικανού Iacopo Scaramuzzi ο Καρδινάλιος Αυστραλίας εξαργύρωσε τις υπηρεσίες του προς τον Πάπα Φραγκίσκο κατά την περίοδο της διαδικασίας εκλογής του και προσθέτει. 

Ο Ποντίφικας έτυχε της υποστήριξης μεγάλου αριθμού υπερσυντηρητικών του Βατικανού όσο και αν αυτό φαίνεται οξύμωρο». Εξ αρχής ο νέος Πάπας έπρεπε να αντιμετωπίσει το «Τέρας» που ταλανίζει την ''Αγία Έδρα''και αποτελεί πλέον το διαχρονικό στίγμα του Καθολικισμού. Πρόκειται για την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, ή για να αποφύγουμε την μάστιγα της πολιτικής ορθότητας, πρόκειται για το Διαχρονικό Σκάνδαλο παιδοφιλίας που ακολουθεί αλυσιδωτή αντίδραση ανά τον πλανήτη και από την Ιρλανδία εκρήγνυται στις ΗΠΑ, από εκεί στην Γαλλία για να καταλήξει στην Αυστραλία και αλλού. 

Παρά τις διαβεβαιώσεις πώς η ''Αγία Έδρα'' αντιμετωπίζει αυτήν την υπόθεση με μηδενική ανοχή, εν τούτοις ο Πάπας Φραγκίσκος φαίνεται πώς πίστεψε τις εξηγήσεις του Καρδιναλίου George Pell. Προερχόμενος από την Αργεντινή και με τραυματική εμπειρία ως προς τις χαλκευμένες κατηγορίες της αργεντινής χούντας, ο Ποντίφηκας αντέδρασε με καθυστέρηση τόσο ως προς την υπόθεση του Καρδιναλίου του όσο και σε αντίστοιχη υπόθεση που καταγγέλθηκε στην ίδια του της πατρίδα. Τελικά όταν το δικαστήριο της Μελβούρνης όρισε δικάσιμο και δημοσιοποίησε το κατηγορητήριο η ''Αγία Έδρα'' δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο από να συμβουλεύσει το δεξί χέρι του Πάπα να παρουσιαστεί στην δίκη και να αποδείξει την αθωότητα του. 

Ο George Pell θα μεταβεί στην Αυστραλία ως κατηγορούμενος. Αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα το κατηγορητήριο είναι «δεμένο», αλλιώς η δικανική παράδοση της Αυστραλίας δεν θα επέτρεπε αβασάνιστα τον διασυρμό της Καθολικής ''Εκκλησίας'' σε μία χώρα με σημαντική παρουσία ιρλανδών και σκωτσέζων καθολικών για να μιλήσουμε μόνον γι’ αυτούς. Το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί πρωτοσέλιδο σε όλα τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης, με την εφημερίδα L' Espresso να επαναφέρει τον τίτλο « Πώς το Βατικανό καλύπτει τους παιδόφιλους ιερείς»;

Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''Zougla.gr''. 
Tιτλος, επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΤΙ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΟΣ

Περί τῆς ἐσωτερικῆς καταστάσεως τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅστις ἀρχίζει νά ἀποφεύγῃ τήν ἁμαρτίαν διά τοῦ Μυστηρίου τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.

 

Ὅταν ὁ ἁμαρτωλός ἐξομολογηθῇ μέ κατάνυξιν πάσας τάς ἁμαρτίας του, δεχθῇ δέ εὐχαρίστως τόν κανόνα τοῦ Πνευματικοῦ του, καί ἀκούσῃ παρ᾿ αὐτοῦ «ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ἔχει συγκεχωρημένον» κτλ. Τότε αὕτη ἡ χάρις παριστάνει ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ τά ἀποτελέσματα τῶν ἁμαρτιῶν, τοὐτέστι τήν μάχαιραν, τήν κρίσιν καί τόν θάνατον· αὕτη πιστοποιεῖ αὐτόν διά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅτι οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε κλέπται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδωροι, οὐχ ἅρπαγες, Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι (Κορ. α´, στ´ 9), καί ὅτι θλῖψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου, τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν (Ῥωμ. β´ 9)· 

Ο ἁμαρτωλός ἐλεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεώς του, ἔρχεται ἐντελέστερον εἰς τόν ἑαυτόν του, καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ θείου φωτός, τό ὁποῖον ἤδη ἀρχίζει νά δίδῃ νύξιν εἰς τήν καρδίαν του, παρατηρεῖ καί εὑρίσκει εἰς αὐτήν μόνον ἁμαρτίας καί βδελυρίας, καί ἀφ᾿ οὗ γνωρίσῃ καθαρῶς ὅλην τήν ἀηδίαν καί βλάβην αὐτῶν τότε ἔτι μᾶλλον μετανοεῖ καί καταφρονεῖ αὐτάς. Θέλει νά ἐλευθερωθῇ ἀπό τάς ἁμαρτίας, πλήν αἰσθάνεται ἀκόμη τήν ἐξουσίαν των, ἠξεύρει τήν ἀδυναμίαν του καί τήν εἰς τάς ἁμαρτίας ροπήν, ἀναστενάζει ἀπό βάθος καρδίας λέγων: «ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ῥωμ. ζ´ 24). 

Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ», ἀποκρίνεται εἰς αὐτόν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον πλησιάζει πάλιν εἰς τήν μετανοοῦσαν καί συντετριμμένην καρδίαν διά νά φωτίσῃ καί ἐνδυναμώσῃ αὐτήν μέ τήν φλόγα τῆς θείας χάριτος καί ὅταν φωτισθῇ ἡ καρδία του ἀπό τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί διαχυθῶσιν αἱ ἀκτῖνες τῆς χάριτος εἰς αὐτήν, τότε εὐθύς ὁ Σατανᾶς βιάζεται νά ἀπομακρυνθῇ μέ ὅλον του τό τάγμα. Φεύγουσι τότε καί τά βδελυρά ζῷα, διά τῶν ὁποίων σχηματίζονται αἱ κακίαι· ὅπου διαπερᾷ τό φῶς, ἐκεῖ ἐκλείπει τό σκότος· ὅτε γίνεται ἡμέρα τότε παρέρχεται ἡ νύξ· ἡ χάρις εἶναι τό φῶς, τό δέ σκότος καί ἡ νύξ εἶναι ἡ ἁμαρτία. 

Ἐν τῷ ἅμα καθώς ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νά μισῇ τήν ἁμαρτίαν, ἀμέσως καί ὁ Σατανᾶς πρέπει νά φύγῃ ἐπειδή αὐτός ἐξουσιάζει μόνον εἰς τήν ἁμαρτίαν, δηλ. εἰς τό σκότος· αὐτός διά μέσου τῆς ἁμαρτίας μόνον, δύναται νά ἔμβῃ εἰς τήν καρδίαν μας. Ἡ εἰς τήν ἁμαρτίαν προσήλωσις δίδει αὐτῷ τήν εἴσοδον εἰς τήν καρδίαν μας. Ἡ κλίσις εἰς τό κακόν ἀνοίγει εἰς αὐτόν τάς πύλας καί τήν θύραν καί ἐμβαίνει εἰς αὐτήν. Ἡ πρός τόν Θεόν καί εἰς τό ἀγαθόν ἀγάπη, ἡ ἀντίπαλος τῶν ἁμαρτιῶν, ἐμποδίζει εἰς αὐτόν τήν εἴσοδον καί παντελῶς διώκει αὐτόν. 

Ἀδελφοί μου Χριστινοί! ἀγαπήσατε τό φῶς καί μισήσατε τό σκότος· ἀντίστητε εἰς τό κακόν καί τότε ὁ Σατανᾶς θέλῃ μακρυνθῇ ἀπό σᾶς· κλείσατε τά ὄμματά σας ἀπό τόν κόσμον ἀπό την ἁμαρτίαν καί ἀπό ὅλας τάς ἀπάτας τῶν δαιμόνων· ἀνοίξατε τάς καρδίας σας διά νά ὑποδεχθῆτε τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· δέχθητε μέ εὐχαρίστησιν τάς ἀκτῖνας αὐτοῦ τοῦ ὑπερτάτου φωτός. Ἐκείνη ἡ ἀκτίς θέλει ἀποδιώξει τήν ἁμαρτίαν καί τό σκότος, τόν Σατανᾶν καί τόν ἅδην, ἀπό τήν καρδίαν σας. 

Ἐξετάσατε ἀκριβῶς τάς καρδίας σας καί ἀνακαλύψατε τάς πρός τόν Πνευματικόν σας, ὥστε νά ἀπομακρυνθῇ πᾶν βδέλυγμα τῆς ἁμαρτίας, τό ὁποῖον καλύπτεται μέσα εἰς αὐτάς· γνωρίσατε διά μέσου τοῦ φωτός τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον περιμένει νά ἔμβῃ εἰς τάς καρδίας σας, διά νά φωτίσῃ καί ζωοποιήσῃ πόσον εἶναι ἀποτρόπαια ὅλα τά ἁμαρτήματα, καί τότε ἡ ευσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι δυνατή εἰς τούς ἀσθενεῖς, θέλει σᾶς λυτρώσει ἀπό αὐτά.

Εκ του βιβλίου ''Πνευματικός Καθρέφτης'', μεταφρασθέν εκ του ρωσσικού υπό Πέτρου 

Αυταδέλφου του Αγίου Θαβωρίου, εκδότης Μιχαήλ Ι. Σαλίβερος. 

Έκδοσις δωδεκάτη βελτιωμένη, Εν Αθήναις. 

Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΕΚ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ 1840

Ἐκ τῆς ἐκδόσεως 1840

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΤΑΣ

Τό παρόν βιβλιάριον κατά πρῶτον μετεγλωττίσθη ἀπό τήν γαλλικήν εἰς τήν γερμανικήν διάλεκτον, 

καί ἔπειτα εἰς τήν ρωσσικήν, 

ἐξ αὐτῆς δέ μετεφράσθη ἤδη μέ τινας προσθαφαιρέσεις 

εἰς τήν ἡμετέραν ἁπλοελληνικήν διάλεκτον, 

πρός ὠφέλειαν τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, 

τό ὁποῖον μετωνομάσθη, 

ὡς καί πάλαι ποτέ «Πνευματικός Καθρέπτης», 

εἰς τόν ὁποῖον ὁ καθείς Χριστιανός, ὅστις ζητεῖ τήν ἰδίαν του σωτηρίαν, 

δύναται νά θεωρήσῃ τόν ἑαυτόν του, νά γνωρίσῃ τήν κατάστασιν τῆς ψυχῆς του, 

καί οὕτω νά βάλῃ εἰς πρᾶξιν τόν τρόπον τῆς ζωῆς του διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του· 

αὐτός ὁ Καθρέπτης παρασταίνει σαφέστατα, 

τόν μέν διάβολον αἴτιον τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ὑποδουλώσεως τοῦ πνεύματος· 

τόν δέ θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν αἴτιον τῆς ἐναρέτου πολιτείας, 

χορηγόν τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας, 

καί δωτῆρα τοῦ μακαρισμοῦ τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ οἱ αὐτοῦ Ἀπόστολοι μᾶς διδάσκουσι σαφῶς, ὅτι καθὼς ὁ Θεὸς ἔχει τὴν βασιλείαν του εἰς τοὺς εὐσεβεῖς καὶ ταπεινούς, εἰς τοὺς ὁποίους ἐνοικῶν ὡς εἰς ναὸν αὐτοῦ, ζωοποιεῖ αὐτοὺς διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθαρίζει, ἁγιάζει καὶ πληροῖ αὐτοὺς θείας δυνάμεως, εἰρήνης οὐρανίου καὶ αἰωνίου ζωῆς· οὕτω καὶ ὁ Σατανᾶς ἔχει τὴν ἐπιρροήν του εἰς τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ὑπερηφάνους· καὶ ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι ὅλος κακία, τὸ αὐτὸ κάμνει καὶ εἰς τοὺς ὀπαδούς του, καὶ ἀφ᾿ οὗ κατοικήσῃ εἰς αὐτούς, τοὺς ἀποκαθιστᾷ ἀθλίους καὶ κληρονόμους τῆς αἰωνίου κολάσεως· ὁ Σωτὴρ ἡμῶν λέγει εἰς τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ὅτι «ἐν τῷ καθεύδειν τοὺς ἀνθρώπους, ἦλθεν αὐτοῦ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἔσπειρε ζιζάνια ἀνὰ μέσον τοῦ σίτου, καὶ ἀπῆλθεν. Ὁ δὲ ἐχθρὸς ὁ σπείρων αὐτά, ἐστὶν ὁ διάβολος» (Ματθ. ιγ´ 25, 39). Ποῖος Χριστιανὸς ἡμπορεῖ νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν σπορέα τῶν ζιζανίων; οὐδείς· ὅστις ὅμως ἀρνεῖται καὶ λέγει, ὅτι δὲν ὑπάρχει διάβολος, οὗτος ἀποδεικνύεται πρῶτον, ὅτι δὲν πιστεύει εἰς τὰς Ἁγίας Γραφάς, καὶ δεύτερον, ὅτι εἶναι δεδουλωμένος ὑπὸ τοῦ διαβόλου, καὶ δὲν αἰσθάνεται ποῖος τὸν ἐξουσιάζει. 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλεγεν εἰς τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀπίστους· «Ὑμεῖς ἐκ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν, ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἔστηκεν· ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ» (Ἰω. η´ 44). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει, ὅτι «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. στ´ 12). Τούτων οὕτως ἐχόντων τὸ νὰ μὴ πιστεύῃ τις εἰς τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, δὲν εἶναι ἔργον τοῦ διαβόλου καὶ τύφλωσις διαβολική; καὶ πῶς ὄχι; ὁ διάβολος βέβαια τυφλώνει καὶ αὐτόν, καθὼς ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀπίστων, εἰς τὸ «μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου» (Β´ Κορ. δ´ 4). 

Ὁ Σατανᾶς λοιπὸν κατοικεῖ καὶ ἐνεργεῖ εἰς τοὺς ἀπίστους καὶ ἁμαρτωλούς, ὡς ἄνωθεν εἴρηται· οἱ ἀσεβεῖς, κατὰ τὸν Ἀπόστολον, νεκροί εἰσι τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῶν, καὶ οὗτοί εἰσιν οἱ περιπατοῦντες κατὰ τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος, τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας (Ἐφ. β´ 2). Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς διδάσκει, ὅτι ὁ Σατανᾶς εἶναι ἀντίπαλος τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ταπεινῶν· ὅθεν «νήψατε, λέγει, καὶ γρηγορήσατε, ὅτι ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος, ὡς λέων ὡρυόμενος περιπατεῖ, ζητῶν τίνα καταπίει, ἀντίστησε αὐτῷ στερεοὶ τῇ πίστει» (Α´ Πέτρ. ε´ 8-9). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος λέγει, ὅτι ὁ Σατανᾶς ἐστιν ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην (Ἀποκ. ιβ´ 9). 

Αὐτὸς εἶναι τὸ αἴτιον τῆς ἁμαρτίας, καθότι ἀπ᾿ ἀρχῆς αὐτὸς ἥμαρτεν· ἔπειτα δὲ εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον ἡ ἁμαρτία, καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος· ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν, ὅτι ἀπ᾿ ἀρχῆς ὁ διάβολος ἁμαρτάνει· εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου (Α´ Ἰω. γ´ 8). Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος γράφει, συμβουλεύων ταῦτα· «Ὑποτάγητε τῷ Θεῷ, ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν» (Ἰακ. δ´ 7). Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἐξουσίαν ὥστε ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια, καὶ πατεῖν ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ (Ματθ. ι´ 8, Λουκ. ι´ 19). Ὅστις λοιπὸν πιστεύει εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν αὐτοῦ Ἀποστόλων, δὲν θέλει διστάσῃ εἰς τοῦτο· ὅτι ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου, ἢ ναὸς Θεοῦ γίνεται, ἢ κατοικητήριον τοῦ Σατανᾶ· ἐπειδὴ καθὼς ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατοικοῦσι καὶ ἐνεργοῦσιν εἰς τοὺς πιστούς, τοιουτοτρόπως καὶ ὁ Σατανᾶς ἐκπληροῖ τὰ ἔργα του εἰς τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τοὺς κατεξουσιάζει. Αὗται αἱ ἀλήθειαι τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τὰς ὁποίας δέχεται ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, φανερὰ φαίνονται εἰς τὸ παρὸν βιβλιάριον καὶ σαφηνίζονται μὲ δέκα Ἰχνογραφίας· ἵνα ἀπομακρύνωνται μὲν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας καὶ δουλείας τοῦ Σατανᾶ, στηρίζονται δὲ πρὸς τὴν πίστιν καὶ εὐσέβειαν. 

Ἑκάστη Ἰχνογραφία παρασταίνει τὴν καρδίαν μὲ πρόσωπον· διότι, καθὼς τὀ πρόσωπον, τὸ ὁποῖον εἶναι ὡς καθρέπτης τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου, ἐμφαίνει, ὅσον εἶναι δυνατόν, τὴν κατάστασιν τῆς καρδίας, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται καλόν τι ἢ κακόν· τοιουτοτρόπως καὶ ἀπὸ τὴν καρδίαν ἠμπορεῖ τις νὰ κρίνῃ περὶ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ ὁποίας ψυχῆς εἶναι. Καὶ διὰ τοῦτο εἰς κάθε Ἰχνογραφίαν παρατήρει, ὦ φιλαναγνῶστα, τὴν ἐδικήν σου καρδίαν, δηλαδὴ τὸ ἐσωτερικόν σου, διὰ νὰ γνωρίσῃς εἰς ποίαν κατάστασιν εὑρίσκεσαι καὶ ποῖος εἶναι Κύριος ἐν σοί· ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἢ ὁ Σατανᾶς; ἆρά γε τοῦ Θεοῦ ἡ βασιλεία εὑρίσκεται ἐντός σου, ἢ ἡ ἐπίρροια τοῦ διαβόλου; δοῦλος εἶσαι τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ Σατανᾶ, ἢ ἐλεύθερον τέκνον τοῦ Θεοῦ; μὴ ἀδιαφορήσῃς εἰς αὐτά, ἀλλὰ ὁμολόγησον εἰς τὸν ἑαυτόν σου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ εἰλικρίνειαν καὶ καθαρὰν καρδίαν· τί, καὶ πῶς εὑρίσκεις τὴν καρδίαν σου. 

Σὺ παρίστασαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἐτάζει καρδίας καὶ νεφρούς, τὰ πάντα βλέπει καὶ γνώσκει, καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖον δὲν δύνασαι νὰ κρυβῇς, ὥστε νὰ μὴ σὲ εὕρῃ. Ἐὰν εὕρῃς εἰς τὸν ἑαυτόν σου τὴν ἁμαρτίαν μετανόησον δι᾿ αὐτήν, ὁμολόγησον εἰλικρινῶς τὰς ἁμαρτίας σου ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ σου Πατρός, καὶ ἐπίστρεψον πρὸς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτὸς ἐπίσης διὰ σὲ ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ διὰ σὲ ἠφάνισε τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου. Αὐτὸς ἐρρύσατό σε ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους, καὶ σὲ μετέστησεν εἰς τὴν βασιλείαν αὐτοῦ (Κολ. α´ 13). Αὐτὸς ἐπίσης δίδει καὶ εἰς σὲ δύναμιν καὶ ἐξουσίαν τοῦ νὰ πατῇς ἐπάνω ὄφεως καὶ σκορπίων, ἤτοι τῶν Ἰοβόλων δαιμόνων, καὶ νὰ μὴ δουλεύῃς πλέον τὴν ἁμαρτίαν· αὐτὸς δύναται νὰ σὲ ἐλευθερώσῃ, καὶ σὺ ὄντως ἐλεύθερος ἔσῃ (Ἰω. η´ 36).

Καί λοιπόν ἐνδύθητι τήν πανοπλίαν διά νά πολεμῇς τόν διάβολον, 

τήν σάρκα, τόν κόσμον, καί τήν ἁμαρτίαν, 

καί ἐντύπωσον εἰς τήν καρδίαν σου τήν 

ἐν τῇ β´ ἐπιστολῇ πρός Θεσσαλονικεῖς παραμυθητικήν μέν, 

ἀλλά φρικτήν πρόσκλησιν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅστις λέγει· 

«Ὑπομονήν ἔχετε καί πίστιν ἐν πᾶσι τοῖς διωγμοῖς ὑμῶν καί θλίψεσιν, 

αἷς ἀνέχεσθε· 

ἔσται γάρ ἡ δικαία κρίσις τοῦ Θεοῦ εἰς τό καταξιωθῆναι ὑμᾶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, 

ὑπέρ ἧς καί πάσχετε· 

εἴπερ δίκαιον παρά Θεῷ ἀνταποδοῦναι τοῖς θλίβουσιν ὑμᾶς θλίψιν, 

καί ὑμῖν τοῖς θλιβομένοις ἄνεσιν μεθ᾿ ἡμῶν ἐν τῇ ἀποκαλύψει τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ, 

μετ᾿ ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ ἐν πυρί φλογός, 

διδόντος ἐκδίκησιν τοῖς μή εἰδόσι Θεόν, 

καί τοῖς μή ὑπακούουσι τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 

οἵτινες δίκην τίσουσιν ὄλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου, 

καί ἀπό τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, 

ὅταν ἔλθῃ ἐνδοξασθῆναι ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ καί θαυμασθῆναι ἐν πᾶσι τοῖς πιστεύουσασιν 

ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ» (Β´ Θεσ. α´ 4, 10).

Εκ του βιβλίου ''Πνευματικός Καθρέφτης'', μεταφρασθέν εκ του ρωσσικού υπό Πέτρου 

Αυταδέλφου του Αγίου Θαβωρίου, εκδότης Μιχαήλ Ι. Σαλίβερος. 

Έκδοσις δωδεκάτη βελτιωμένη, Εν Αθήναις. 

Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.