ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ

«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine

«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».

Κωστής Παλαμάς

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ

Ο Λαυριώτης Μοναχὸς Δαμιανός,
ποὺ εἶχε τὸ διακόνημα τοῦ ἀμπελικοῦ,
ὄχι μόνο δὲν πίστευε στὴν Ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου,ἀλλὰ καὶ τὸν θεωροῦσε πλανεμένο.Θέλοντας λοιπὸν ὁ Φιλάνθρωπος Θεός,
«ὁ πάντας ἀνθρώπους θέλων σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»,
καὶ τὸν Ἀδελφὸ νὰ διορθώσει καὶ τὸν Ἅγιο νὰ δοξάσει,οἰκονόμησε τὸ ἑξῆς:

Κάθε Σάββατο ὁ αδελφὸς Δαμιανὸς πήγαινε στὸ Μοναστήρι. Ἔφευγε ἀπὸ κεῖ τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς, παίρνοντας μαζί του τρόφιμα γιὰ ὅλη τὴν ἑβδομάδα, κι ἐπέστρεφε στὸ ἀμπέλι ποὺ καλλιεργοῦσε. Αὐτὸ ἦταν τὸ διακόνημά του. Μιὰ Κυριακὴ βράδυ λοιπόν, ἐπιστρέφοντας στὸ ἀμπέλι ἀπὸ τὸ Μοναστήρι, ἔπεσε κουρασμένος νὰ κοιμηθεῖ. Σηκώθηκε τὴ συνηθισμένη ὥρα, γιὰ νὰ κάνει τὸν Κανόνα του καὶ νὰ διαβάσει τὴν Ἀκολουθία του. Ὅμως, πράγμα παράδοξο, πείνασε τόσο πολύ, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ. Κάθησε ἀπορημένος. -Τί νὰ εἶναι τοῦτο; Μονολόγισε. Δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτα. Ἡ πείνα τὸν θέριζε. Τὸ στομάχι του πονοῦσε βασανιστικά... Τρέμοντας ὁλόκληρος ἄναψε φωτιὰ κι ἔβαλε πάνω ἕνα τσουκάλι μὲ νερὸ καὶ λάδι. Ὕστερα ἔκοψε μέσα ἀρκετὰ κρεμμύδια καὶ τὰ ἔβρασε. Στὸ μεταξύ,ἔκοψε μέσα σὲ μιὰ γαβάθα πολλὰ παξιμάδια καὶ κατόπιν ἄδειασε τὸ τσουκάλι πάνω σ’ αὐτὰ [πρόκειται γιὰ τὸ λεγόμενο ἁγιοζούμι,ποὺ ἔτρωγαν οἱ Μοναχοὶ στὰ χρόνια ἐκεῖνα]. Τὰ σκέπασε καὶ περίμενε μὲ ἀδημονία πότε θὰ φέξει ἡ μέρα γιὰ νὰ φάει.

Ἡ πείνα τελικὰ τόσο πολὺ τὸν πίεσε, ποὺ δὲν ἄντεξε νὰ περιμένει .Ξεσκέπασε τὴ γαβάθα καὶ ἄρχισε νὰ τρώει. Τὶ περίεργο ὅμως! Μόλις ἔβαλε στὸ στόμα τὴν πρώτη κουταλιά, δυσκολεύτηκε νὰ τὴν καταπιεῖ. Δεύτερη δὲν μπόρεσε νὰ φάει. Ἔχασε κάθε ὄρεξη γιὰ φαγητό. Φόβος καὶ ἀπορία τὸν κυρίευσαν. -Ἄλλο καὶ τοῦτο,μουρμούρισε καὶ σκέπασε τὴ γαβάθα. -Σήμερα ἔχω νὰ σκάψω στὸ ἀμπέλι,σκέφθηκε. Θὰ κουρασθῶ καὶ θὰ μ’ ἀνοίξει πάλι ἡ ὄρεξη. Μόλις ἄρχισε νὰ φέγγει,κάποιος χτύπησε τὴν πόρτα του. -Ἔλα μέσα, ὅποιος κι ἄν εἶσαι,φώναξε ὁ π. Δαμιανός. Ἡ πόρτα ἀνοίγει καὶ ἐμφανίζεται μπροστά του ὁ Ὅσιος Μάξιμος. -Πολὺ νωρὶς ἦρθες,πάτερ, τοῦ λέει .-Ἦρθα,γιατὶ δὲν ἄντεχα ἄλλο. Ἔχω ὀκτὼ μέρες νηστικός. Κανεὶς δὲν ἦρθε νὰ μὲ φιλέψει κάτι. Φέρε λοιπὸν τὸ φαγητό,ποὺ ἔφτιαξες νὰ τὸ φᾶμε μαζί. Ὁ ἀμπελικὸς ἀπόρησε,πῶς ὁ Ὅσιος ἤξερε, ὅτι εἶχε ἑτοιμάσει φαγητό. Ἔφαγε μὲ ὄρεξη μαζί του καὶ «ηὐφράνθη καὶ ἠγαλλιάσατο ψυχῇ τε καὶ σώματι». Μετὰ ἔβαλε μετάνοια στὸν Ἅγιο καὶ τοῦ ζήτησε συγγνώμη,ποὺ τὸν κατηγοροῦσε. Ἀπὸ τότε ἔλαβε ἐσωτερικὴ πληροφορία καὶ τὸν δόξαζε σὰν «ἐκλεκτὸ σκεῦος» τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ.

Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης,
ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 1994
σελ. 72-74
Αναδημοσίευση από το περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''
αριθμός 373
Άνοιξη-Καλοκαίρι 2015
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Αντί Προλόγου - Ευχετήριο Καλοσώρισμα!

Αντί Προλόγου, Ευχετήριο Καλωσόρισμα!

Το ιστολόγιο «Αγιοκυπριανίτης» αποτελεί ένα ιδιωτικό εγχείρημα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, αγάπης και αφοσίωσης προς τη δημοσιογραφία και τον αναγνώστη που σέβεται και υπηρετεί. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα διαδικτυακό ορθόδοξο, δημοσιογραφικό εργαστήρι που αποσκοπεί στην προοπτική της γνώσης και στη κατάθεση της γνώμης. Ο «Αγιοκυπριανίτης» ανήκει στον αντικαινοτόμο και αντιοικουμενιστικό χώρο του Πατρίου Ημερολογίου και εργάζεται χωρίς φανατισμό, ιδεοληψίες και ακρότητες, προτείνοντας την παράδοση και την αυθεντικότητα της Γνησίας Ορθοδοξίας, ως αναγεννητικό επίθεμα στην εφάρματη, υλιστική ζωή μας. Συνεπικουρούμενο από την γραφίδα του διαχειριστή του που υπηρετεί την δημοσιογραφία επί χρόνια στον ημερήσιο, περιοδικό και ηλεκτρονικό Τύπο, προσφέρει την εμπειρία και την αξιοπιστία του λόγου, τη δική του «πινελιά» στα τεκταινόμενα της Ορθοδοξίας που στις μέρες μας δοκιμάζεται, πάντοτε κατά το: «Εἴτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε». (Α' Κορινθίους 10,31). Σας Καλωσορίζουμε στον διαδικτυακό «αρχονταρίκι» μας με τους στίχους του Παλαμά: «Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία». Εύχεσθε!

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Αειμνήστου Πνευματικού Πατρός ημών κ. Κυπριανού († 17 (30) Μαϊου 2013 εκκλ. ημ.)

Μνήμη Αειμνήστου Πνευματικού Πατρός κ. Κυπριανού († 2013)

Ο αείμνηστος πνευματικός πατήρ ημών, Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός, (Δημήτριος Κουτσούμπας), γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1935. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Κουτσούμπας καταγόταν από τα Ρόγγια Χρυσοβίτσας, Θέρμου Αιττωλ/νίας και η γιαγιά του Παρασκευή γεννήθηκε στο Αχλαδόκαστρο Ναυπακτίας, το γένος Νικολάου Πυλαρινού του Αριστοφάνη. Στο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος για την ίδρυση της Ι. Μονής λέει: ''Όταν έφθασα στον ξερότοπο, όπου βρίσκεται σήμερα η Ιερά Μονή μας στη θέση Βραχορουμάνι, παραδόξως, ενώ δεν υπήρχε τίποτα το οποίο να με ελκύει για εγκατάσταση, καρφώθηκαν τα πόδια μου στη γη και πλημμύρισα από ψυχική γαλήνη'', περιγράφει ο Γέροντας στο βιβλίο, όπου περιέχεται η ιστορία του μοναστηριού. Στο σημείο ακριβώς αυτό σήμερα υπάρχει ένα ωραίο μαρμάρινο Προσκυνητάρι, όπου καίει ακοίμητη κανδήλα, αφιερωμένη στο Άγιο Πνεύμα, με την επιγραφή: ''Ὦδε ἐπεφάνη ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ περί τῆς Μονῆς ταύτης''. ''Κατέβηκα στο χωριό και ζήτησα τον ιδιοκτήτη της γης. Τον πληροφόρησα για ποιο λόγο ήθελα το οικόπεδο και αμέσως μου απάντησε πως θα μου παραχωρούσε πέντε στρέμματα αφιλοκερδώς για τη μνήμη των γονιών του. Τρεις ημέρες αργότερα ήρθε και με βρήκε κατασυγκινημένος. ''Τρέξε και βρες συμβολαιογράφο. Θα σου δώσω επτά στρέμματα. Εμφανίστηκαν μπροστά μου οι Άγιοι και με διαβεβαίωσαν πως εδώ θα γίνει το σπίτι τους'', μου εκμυστηρεύτηκε ο ιδιοκτήτης'' αφηγείται ο Γέροντας στο κείμενό του. Το 1961 λαϊκός ακόμη 26 ετών, με την ευλογία του πνευματικού του πατρός, αειμνήστου Αρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ζερβάκου (+1980) ίδρυσε την Ιερά Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στη Φυλή Αττικής. Εκάρη με το όνομα Κυπριανός στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στην Πάτμο. Προσχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατρίου Ημερολογίου στις 16-1-1969 και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ωρωπού και Φυλής στις 7-2-1979. Στις χιλιάδες του λαού μας όμως, που τον γνώρισε θα μείνει αξέχαστος για την Χριστολογική διακονία του προς τον άνθρωπο, την χωρίς όρια ελεημοσύνη του και την άφατη αγάπη του προς τον συναμαρτούντα αδελφό μας. Στα τέλη του 2007 έπεσε σε κώμα λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου. Εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω την Πέμπτη 17 [30] Μαίου 2013, σε ηλικία 78 ετών. Να έχουμε την ευχή του και την ευλογία του. Γ. Δ.

Εικόνα σου είμαι Κοινωνία και σου Μοιάζω

Εικόνα σου είμαι Κοινωνία και σου Μοιάζω

Η γενική Αποστασία των ανθρώπων από την Εκκλησία δεν είναι τίποτ' άλλο, από μια συνεχιζόμενη, κοινωνική αυτοχειρία,που ποιεί αυτοκτόνους εραστές μιας διευρημένης κόλασης, που διαρκώς ανακαινίζεται. Αν κάποιος επιχειρήσει να καταγράψει τα θύματα αυτής, της εν δυνάμει πνευματικής αυτοχειρίας, προτιμότερο ίσως είναι να προσμετρήσει τους ολίγους, σύνοικους πιστούς της Εκκλησίας, για να βγάλει ασφαλή, ''διθυραμβικά'' και ευλόγως, απογοητευτικά αποτελέσματα. Στα μονόστηλα των εφημερίδων θα έπρεπε να αναρτάται ο αριθμός των εν Αποστασία αυτοχείρων και να σκιαγραφείται ο πνευματικός χάρτης αυτής της παραδομένης χώρας. Κι ο βασικός τίτλος θα έπρεπε, να γράφει. ''Ελλάδα, η χώρα της κατά Θεόν Αποστασίας''. Το χειρότερο όλων, όμως είναι, ότι οι αποστάτες άνθρωποι θωρούν την αποχή τους, ως αναβαθμισμένη, εγωκεντρική αυτογνωσία, από την οποία, ο Θεός τίθεται Εκτός. Ο Θεός, πλέον για τους πολλούς, υποβαθμίστηκε από μια αφηρημένη έννοια, σε μια ανύπαρκτη εικόνα. Επομένως, η υλιστική καθ' όλα τροχοδρόμηση γεννά ασύλληπτη, συνειδητή παραφροσύνη. Η αφροσύνη του ενός ποδηγετήθηκε από την παραφροσύνη των πολλών. Αν στα Δημόσια Ψυχιατρεία πολεμείται και αποκαθίσταται η εγνωσμένη ψυχοπάθεια των λίγων, τότε, πώς θα ιαθεί η μη κατ' επίγνωσιν ψυχική νόσος των πολλών; Αυτή η χώρα γέμισε αρρώστεια, που στο διάβα της νοσούν τα πάντα! Ο μη κατ' επίγνωσιν νοσών, εντέλει είναι πολύ πιο επικίνδυνος κοινωνικά, από τον εγνωσμένης νόσου, ασθενή! Κι όμως κυκλοφορούμε ελεύθεροι! Διαπλάθονται καθημερινά άνθρωποι στον αστερισμό της κοινωνικής επιτυχίας, της μαθησιακής πρωτιάς και της ζωικής, καταναλωτικής ευμάρειας. Τα σπίτια εκδίωξαν τον Χριστό από τα εικονίσματα στον δρόμο και σε όσα, ακόμη Αυτός υπάρχει, εκτοπίστηκε στην προβεβλημένη, γαστριμαργική κουζίνα. Οι γονείς δεν μιλούν στα παιδιά τους για Χριστό, μιλούν όμως για τον Καρανταγίν, τον Σουλειμάν και τον Λαζόπουλο... Και αυτά, τα ίδια τα παιδιά μυούνται εκουσίως στις ιντερνετικές ορέξεις ενός Μεγάλου Αδελφού, που συλλέγει οπαδούς στο διαδίκτυο. Ο ορισμός του Άνδρα περιορίστηκε αποκλειστικά στην θηλυπρέπεια ενός ψεύτικου πατρόν και της Γυναίκας, στην εμπορική διαφήμιση ενός παγκόσμιου καρμπόν.

Μια Σάκα γεμάτη Αναμνήσεις

Μια Σάκα γεμάτη Αναμνήσεις

Το κουδούνι του Σχολείου, το χτυπούσε με το χέρι της η κυρία Καλλιρόη, που είχε ένα εξαγνισμένο, φαρδύ χαμόγελο και χωρούσαν μέσα της όλα τα φρεσκοπλυμένα και καλοτέχνιστα παιδάκια, ντυμένα στα γαλάζια. Η πρώτη ημέρα ανέδυε αυτοσχέδιους, μουσικούς ήχους ασύνταχτων τρεχαλητών πάνω στο παιχνιδιάρικο, λευκό χαλίκι, θεσπέσιες, μυρωδικές αυγές από καλοσιδερωμένους, κατάλευκους γιακάδες κι εκείνες τις ποδιές, που τις θωρούσαμε ως ένδοξες στολές -επί τιμής- ελληνοπαίδων. Στον δρόμο για το Δημοτικό Σχολείο, οι γερμένες -ερωτικά- δίφορες νερατζιές ήταν φορτωμένες από σπασμωδικά, ανοιγμένα άνθη, κάποια νυχτολούλουδα απ' την νύχτα άφηναν τις ύστερες, απόστακτες οσμές τους και όλοι με τα καλά τους βάδιζαν ως νυχτερινοί εξοδούχοι σε λαική ταβέρνα. Οι δάσκαλοι -εκπληκτικά- ντυμένοι μ' εκείνα τα γκρι, ριγέ κοστούμια κι ομόχρωμες, κλασσικές γραβάτες στέκονταν ''κοκορεμένα'' ευθυτενείς, μαζί με τις δασκάλες που υπερτερούσαν ανυπέρβλητα μ' εκείνη την έμορφη, συμπαθητική ματιά τους. Υπήρχε μια -γνήσια- ανόθευτη, βυζαντινή αρχοντιά, που την στόλιζαν η ελληνική σημαία με τον μεγαλόσταυρο, τα ''μεθυσμένα'' βασιλικά από τις πήλινες γλάστρες που φέρναν οι μαννάδες κι ένας σεβαστικός παππούλης με μακρυά, κατάλευκα μαλλιά, πλεγμένα αριστοτεχνικά στην ορθή, ευλογημένη κεφαλή του. Στη μάντρα, ένα φουσκοθεριεμένο, αρωματικό αγιόκλιμα, μαζί μ' ένα λεπτεπίλεπτο, περιποκλαδάτο γιασεμί σιωπούσαν ανερμήνευτα μ' εκείνο το πολύχρωμο, χοντρό μπουκέτο λουλουδιών, πνιγμένο στο κωνικό, γυάλινο βάζο της ασπροντυμένης έδρας.

Θρηνώ το Μέλλον της Οργής

Θρηνώ το Μέλλον της Οργής

Δεν ξέχασα ποτέ, εκείνο το ξυλίκι στις λασπερές αλάνες, ούτε το στάκαμαν που παίζαμε στα πράσινα χορτάρια. Ακόμη θυμάμαι το μονότερμα, που κλωτσάγαμε μ' εκείνο το πλαστικό μπουκάλι, τα χαρτάκια που ρολλάραμε έξω απ' τις σιδερένιες πόρτες. Καλοκαίρια ξέγνοιαστα, που θύμιζαν φωτογραφία απ' το αναγνωστικό της Πρώτης, τα μήλα στη γειτονιά, με την ξεφούσκωτη, την μπάλλα. Φωνάζαν οι μαννάδες βράδυαζε, φτου ξελεφτερία μού' λεγες και χτυπούσες την ξύλινη κολώνα, τρέχαμε να οχυρωθούμε σ' ένα ατέλειωτο κρυφτό θριάμβου. Σαν αγαλματάκια ακούνητα με σταματημένη ανάσα,ψόφιοι γυρίζαμε στο σπίτι και ξαπλώναμε πάνω στο Ντομινό της μάννας! Η φτώχεια είναι όμορφη, όταν έχει πλούσιους ανθρώπους, μεγαλόψυχους να την διακονούν. Κάποτε η μεγαλοσύνη του γείτονα στεγαζόταν σε μικρές αυλές με χρυσάνθεμα, φούλια και γαζίες, την συντρόφευαν ξύλινα κλουβιά με κίτρινα καναρίνια, πήλινες γλάστρες με βασιλικά που φυτεύαν του Σταυρού. Ένα πιάτο φακές πηγαινοερχόταν στις μικρές ξύλινες πόρτες με το μάνταλο από μέσα, αρρώσταινε ο γείτονας, όρθια στο πόδι όλη η γειτονιά, να πάνε μπλε οινόπνευμα, αλγκόν και ασπιρίνες. Τις Κυριακές θυμάμαι ένα μπαούλο ραδιόφωνο να τραγουδάει το ''Σταυροδρόμι'' του μακαρίτη Γαβαλά, ο παππούλης άγιαζε τα σπίτια και μετά καθόταν να πιει μια κούπα κόκκινο κρασί, εκείνο το περσυνό, που είχαν φτιάξει με τα μαυροστάφυλλα της κρεβατίνας που αγκάλιαζε πλούσιες καρδιές σε φτωχές, ασπροβαμμένες καμαρούλες. Κάποτε, ο άντρας κι η γυναίκα είχαν την εγγενή ταυτοτητά τους, το επιτραπέζιο φαγητό ήταν οικογενειακή ιεροτελεστία, τις νύχτες ακούγαμε απ' το ραδιόφωνο το θέατρο της Τετάρτης. Έβηχε ο νοικάρης κι ανησυχούσε ο νοικοκύρης, οι επισκέψεις στα συγγενικά σπίτια δεν ήταν καθ' υποχρέωσιν και καθωσπρεπικές συνάξεις, τις Κυριακές έτρωγαν όλοι μαζί, με ότι πιο απλό υπήρχε. Την Άνοιξη ξεχύνονταν στην αναπλασμένη από το πράσινο και λαμπριάτικη από το Πάσχα, εξοχή, κάτω από μια σκιώδη ελιά διασκέδαζαν την βασιλική τους φτώχεια και την αυτοκρατορική αγνότητά τους. Τα παιδιά είχαν αδιαμφισβήτητα, προκαθορισμένο ρόλο και το παιχνίδι της αλάνας. Στις θλίψεις η γειτονιά σύμπασχε ενωμένη, η παραδοχή της φτώχειας δήλωνε μεγαλοψυχία κι η θυμιατίζουσα αγάπη

Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής (1870 - 1955)

Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής

Ο Άγιος Ιεράρχης Χρυσόστομος Καβουρίδης εγεννήθη στις 13.11.1870 στην Μάδυτο της Αν. Θράκης από ευσεβείς γονείς. Λόγω της ιδιαιτέρας κλήσεώς του στα εκκλησιαστικά και της οξυνοίας του, επεθύμησε να φοιτήση στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου και ωλοκλήρωσε τις σπουδές του το 1901 με βαθμό άριστα. Το ίδιο έτος εχειροτονήθη Διάκονος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ τον Γ' και διετέλεσε Ιεροκήρυξ Πανόρμου και αργότερα Μέγας Πρωτοσύγκελλος. Την 6.8.1908, σε ηλικία 38 ετών, εχειροτονήθη Επίσκοπος Ίμβρου και Τενέδου και το 1912 προήχθη σε Μητροπολίτη Πελαγονίας, με έδρα το Μοναστήριον (Βιτώλια) της Βορείου Μακεδονίας, στην ιδιαίτερα νευραλγική αυτή θέσι κατά την εξαιρετικά δύσκολη εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και των ταραγμένων χρόνων μετά από αυτόν, όπου και ανέπτυξε μία όντως θαυμαστή εθνικοθρησκευτική δράσι. Αγωνίσθηκε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος για τα δίκαια της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού και ετιμήθη για την ακάματη δραστηριότητά του. 'Ομως, εξ αιτίας πολιτικών μεταβολών στον χάρτη της περιοχής της Επαρχίας του, ευρέθη εξόριστος στο 'Αγιον 'Ορος το 1918 με ακόλουθο τον Διάκονό του Αθηναγόρα Σπύρου, τον μετέπειτα Οικουμενιστή, δυστυχώς, πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως!

Βιογραφικό

Βιογραφικό

Ο Γιώργος Δ. Δημακόπουλος γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Ιταλική Φιλολογία. Εργάσθηκε στις εφημερίδες, «Αυγή», «Απογευματινή», «24 Ώρες», «Έθνος» και «Βραδυνή», ενώ συνεργάσθηκε με τα περιοδικά «Σχεδία», «Ελεύθερο Πνεύμα», «Εικόνες», «Δέκα», «Το Δένδρο», «Λέξη», «ΤV3», «Τηλεθεατής» και «7 Ημέρες T.V». Το 1993 εξέδωσε τη Διατριβή «Η Ελληνική Λογοτεχνία του Μεσοπολέμου» και το 1999 την «Πολιτική στην Αγχόνη του Μεσοπολέμου». Ασχολήθηκε χρόνια με το εξωτερικό δελτίο, το ελεύθερο και πολιτιστικό ρεπορτάζ στην ΓΡΑΜΜΗ. Α.Ε. και στον Ραδιοφωνικό και Τηλεοπτικό AΝΤ1, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το Χρονογράφημα και την Αρθρογραφία σε έντυπο της Αθήνας και σε Ιστοσελίδες του Διαδικτύου. Παράλληλα εργάζεται ως επιμελητής ύλης και μεταφραστής σε περιοδικά της Αθήνας και της Επαρχίας. Ασχολείται με την αγιογραφία και την ζωγραφική σε πηλό και πέτρα. Ο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ» αποτελεί την πρώτη επίσημη παρουσίασή του στο τομέα του Ορθόδοξου σχολιασμού και της ενημέρωσης από το 2013.

«Μην Ενοχλείτε»

Μην Ενοχλείτε

'Οχι, δεν θ΄αφήσω την οργή να μπλοκάρει θρηνώντας στο αδιέξοδο. Οι ενοχές μου έχουν ντυθεί το μοιρολόι της παρέας, που αγκαλιασμένοι υποδέχθηκαν τον Θάνατο. Οι τύψεις μου σάλταραν διαμελισμένες, μαζί με το κοριτσάκι που διάβηκε ηρωική έξοδο στο άπειρο. Φταίω κι εγώ, γι΄αυτό τον απίστευτα αποκρουστικό και εαλωμένο κόσμο, που ξερνάει πύον και θυμό. Έκαψα κι εγώ με τη φωτιά, τα πλάσματα που μαρτύρησαν ανέξοδα. Ο μικροαστισμός μου πνίγηκε ασφυκτικά σ΄αυτό το κρεματόριο. Υπήρξα κι εγώ διαβολεμένος χορηγός κρατικών δημίων, που πέρασαν θηλιά απ΄το λαιμό της αιωρούμενης Εβίτας. Εκμεταλλεύτηκα τα μέγιστα για να κάνω την τραγωδία τους εμπνευσμένα πρωτοσέλιδα. Ακόμη και τώρα, ερμητικά ασφαλής πίσω από την αντιμέτωπη λαγνεία ενός χαιρέκακου και μισερού υπολογιστή γράφω για τον πόνο, που δεν δύναμαι να πάρω. Γιατι αυτός είναι των άλλων και όχι ο δικός μου. Ως εκ τούτου μπορώ απλόχερα να μεταβιβάζω τις ευθύνες μου στους άλλους. Είμαι ένας μικρός ταρτούφος που στη κηδεία των θυμάτων θα στείλω όμορφα, πλαστικά λουλούδια και καλαίσθητα στεφάνια. Θα κλάψω μαζί τους την ποταπότητα του κόσμου. Μέχρι την επόμενη συμφορά που θα συμβεί, θα έχω πλήρη καιρό να αποενοχοποιήσω το βάρβαρο εαυτό μου. Γι΄αυτό σου λέω Εβίτα μου΄ και φονιάς σου και υποκριτικός επιμελητής του φόνου σου. Σιχάθηκα μια ζωή να υποδύομαι τον ήρωα στο ίδιο παραμύθι. Μεγάλωσα με την μεταβίβαση και προαγωγή των ευθυνών μου. Πάντα έφταιγε ο καπιταλισμός, η νέα τάξη, η δημόσια διοίκηση, η χειραγωγημένη, ιλαρή Παιδεία, η νοσηρή Δικαιοσύνη, το αστυνομικό κράτος, ο εσμός των κοινοβουλευτικών επιβητόρων, οι αιμοσταγείς και λάθροι επιβάτες.

Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης

Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης

''Σεβασμιώτατε, Παρακαλώ υμάς ίνα δεχθείτε την εκ του νοσοκομείου παραίτησίν μου, διότι από του 1924 και εντεύθεν, ήτο ο πόθος μου καθώς και ο ζήλος μου προς την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και την πίστιν. Παιδιόθεν την εσεβάσθην, αφιερώσας όλην μου την ζωήν, υπακούσας εις τας παραδόσεις των Θεοφόρων Πατέρων. Ομολογώ και κυρήτω το πάτριον ημερολόγιον δια το σωστόν, ως και Σεις ο ίδιος ομολογείτε. Δια τούτο παρακαλώ υμάς, ευχηθείτε δε και εσείς, ίνα μέχρι τέλους εμμένω γνήσιον τέκνον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.'' Έτσι απλά και αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αφορισμούς και φανατικές εκδηλώσεις, ακολούθησε στην υπόλοιπη ζωή του το παλαιό ημερολόγιο. Το γεγονός αυτό δεν τον επηρέασε καθόλου στην συμπεριφορά του προς τα πνευματικά του παιδιά. Τους δεχόταν όλους αδιακρίτως, είτε ακολουθούσαν το παλαιό, είτε ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο. Πρωταρχικός και κύριος σκοπός του ήταν να εμφυσήσει στους επισκέπτες του την πίστη και την αγάπη στον Χριστό. Βασικό μελημά του ήταν πως να προοδεύσουν στην πνευματική τους ζωή και πώς θα ενωθούν με τον Θεό. Αρκούνταν να ομολογεί το παλαιό ημερολόγιο, επειδή ''αυτό είναι το σωστό'' και ότι από τότε που η Εκκλησία εφάρμοσε το νέο ημερολόγιο ''τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. ''Κάποτε μια επισκέπτρια τον ρώτησε. -Γέροντα με το παλαιό πηγαίνετε; -Ναι. -Με ποιους είστε; -Με όλους. -Μα αυτοί είναι μαλωμένοι. -Εγώ δεν είμαι με τα μαλώματα. Ήταν πολύ διακριτικός και λεπτός στους τρόπους του. Ακόμα κι όταν προέβαινε σε έλεγχο, το έκανε με τόση αγάπη, που όχι μόνο δεν δημιουργούσε αντιδράσεις, αλλά αντίθετα προκαλούσε την ομολογία και την μετάνοια, που ήταν κι ο αντικειμενικός του σκοπός.[...] Ο π. Ιερώνυμος είχε δεχθεί πολλές φορές στην ζωή του την επίσκεψη της Θείας Πρόνοιας μέσα από πειρασμούς και θλίψεις. Και τι δεν είχε υποφέρει αυτό το ''ταλαίπωρον και δύστυχον πτηνόν'' της Ανατολής, όπως πολλές φορές αποκαλούσε ο ίδιος τον εαυτόν του... διωγμούς, συκοφαντίες, κινδύνους, απελάσεις κ.α.

Θεολογικός Ερμαφροδιτισμός και Πίστη Γιαλαντζί

Θεολογικός Ερμαφροδιτισμός και Πίστη Γιαλαντζί

Είναι να ντρέπεσαι νηπιωδώς, να κλαυσιγελάς υπόκωφα και να θρηνείς σιωπηρά. Είναι να οδύρεσαι εξιλεωτικά, αλλά και ν' απορείς αιφνίδια - παγωμένα με τις περιρρέουσες, πνευματιστικές θυμηδίες, πως αντιοικουμενιστές της καινοτόμου Εκκλησίας έχουν κατασκευάσει εκ βάθρων έναν θεολογικό ''τραβεστισμό'' και μια ''ερμαφρόδιτη'' επινόηση των τεκταινομένων, προκειμένου να εμφανίζονται ως νέοι Μάρκοι Ευγενικοί... άνευ ομολογιακού χαρτοφυλακίου! Ο βερμπαλισμός και η πολυλογία βαπτίστηκαν Ομολογία Πίστεως, τα αντιοικουμενιστικά ψηφίσματα ως ενδεδειγμένες θεολογικές αντιστάσεις και η ίδια η αντιαιρετική αντίσταση μορφοποιείται απερίφραστα με την Κοινωνία των Ακοινωνήτων! Βγαίνουν πολλοί εξ' αυτών σε ''ομολογιακούς'' ιστότοπους προκειμένου να ενδοσκοπήσουν βαθέως δίκην μιας αθεολόγητης θεολογίας που κατάντησε επάγγελμα, να εντρυφήσουν με περισπούδαστο ύφος και φιλολογική έπαρση φιλόσοφου γραφίσκου περί του αφορισμένου και ψυχοκτόνου Οικουμενισμού, ουδείς όμως κάνει χρήση των ιερών Κανόνων της Εκκλησίας για Αποτείχιση! Όσοι δεν υπέγραψαν το κείμενο του Κολυμπαρίου έγιναν αίφνις Ομολογητές και όσοι δεν πήγαν στην Σύνοδο της Κρήτης κατέστησαν προορατικοί -εκ πνεύματος αγίου- Θεο - λόγιοι! Εις εκ των διατριβούντων θεολόγων έγραφε πρόσφατα: ''Όσιοι Γέροντες την περίοδο του ημερολογιακού ζητήματος έλαβαν πληροφορία μέσω της προσευχής, για το τι δέον να πράξουν περί της μνημόνευσης ή όχι του Πατριάρχου. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Διότι όσο η αίρεση γιγαντώνεται, όσο ο οικουμενισμός εξαπλώνεται, τόσο και ο θείος φωτισμός θα δίνεται πλουσιοπάροχα στους προσευχομένους καθαρά, ώστε να διανοίξουν σωτήριες οδούς και για εμάς του απλούς πιστούς''...

Μια Αγκαλιά Χαμόμηλα από την κ. Ακριβή

Μια Αγκαλιά Χαμόμηλα από την κυρία Ακριβή

Η ιστορία, που ακολουθεί είναι πραγματική. Το είχα τάμα στον εαυτό μου, πως κάποια στιγμή θα την δημοσίευα. Είναι ένα ακατάληπτο και ανείπωτο γεγονός, που συνέβη σε μια αγαπημένη μας γιαγιά από την Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, την κυρία Ακριβή, που πλέον αναπαύεται στην Γειτονιά των Αγγέλων. Ό,τι είναι γραμμένο απηχεί την αλήθεια και μόνο, χωρίς να έχει προστεθεί έστω και κάτι, που θα μεγαλοποιούσε το συμβάν αυτό, που έλαβε χώρα τέτοιες μέρες Μ. Τεσσαρακοστή του 1997. Ένα μικρό αντίδωρο Αγάπης στην αγαπημένη μας κυρία Ακριβή, για όλα, όσα διδαχθήκαμε από την ευαγγελική ζωή της! Η κυρία Ακριβή ήταν μια κοντή, μεσόκοπη και καμπουριατή γριούλα, πάντα μαυροφορούσα και το μαντήλι της δεμένο υπερήφανα στον λεπτό λαιμό της. Την γνώριζα ήδη από το 1992, όταν για πρώτη φορά περνούσα το αγιασμένο κατώφλι της Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Φυλή της Αττικής. Δεν έλιπε σχεδόν ποτέ από την Κυριακάτικη λειτουργία και τα Σάββατα πάντα περίμενε στην ουρά για εξομολόγηση, κοντά στον αγαπημένο της πνευματικό, τον π. Απόστολο. Ο π. Απόστολος, τότε εξομολογούσε στο ''Συνοδικό'', μια πολύ μικρή αίθουσα δίπλα από το μικρό και απέριττο εκκλησάκι με τους ρώσικους τρούλλους της Οσίας Ξένης, της διά Χριστόν σαλής, που τώρα πια δεν υπάρχει, ύστερα από τους σεισμούς του ΄99. Δεν είχε ποτέ πολλά - πολλά με κανέναν από τους αδελφούς της Μονής μας, είχε ένα πρόσωπο πάντα σοβαρό, ανήσυχο, ενίοτε και λυπημένο. Κάποτε, μια από τις πολλές φορές που την κατέβαζα με το αυτοκίνητο στο σπίτι της στο Ζεφύρι, μου είχε εκμυστηρευθεί τα προβλήματά της. Είχε δυο αγόρια μεγάλα, τα οποία, όπως έλεγε, υπέφεραν χρόνια πολλά από μαγεία. Ο άντρας της πέθανε από την στεναχώρια του, μη μπορώντας να αντέξει, υπό το βάρος των προβλημάτων. Έτσι, η κυρία Ακριβή ανέβαινε τον δικό της Γολγοθά, μένοντας σε ένα κρύο και άδειο σπίτι, μόνη της και έρημη.Το μόνο στήριγμά της ήταν ο Θεός μας και οι Άγιοι της Μονής μας! Τηρούσε απαρέγκλιτα όλες της νηστείες του χρόνου, Δευτέρα δεν κατέλυε λάδι, γιατι τό΄χε τάμα κι ήταν φιλακόλουθη.