Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Υπήρχαν κάτι αερικές μεγαλοσύνες στην βουκολική διάσταση του χωριού, 

τον καιρό που η Μεγάλη κυρά Σαρακοστή θώπευε την Άνοιξη 

με το χαρμόλυπο βλέμμα της στην αναστάσιμη ρωγμή του χρόνου, 

που η ομοταξία των ανθών και των χρωμάτων 

έβρισκε την ακριβή εφαρμογή της στην όψη μιας πασχαλιάς 

που βολόδερνε αμέριμνη στον εγερμένο άνεμο. 

Το χωριό τότε ''μεθούσε'' νυχθημερόν 

από τα αναγεννημένα δέντρα της εγκυμονούσας Οίτης, 

που κυοφορούσε πάντα με εκπληκτικά χρονική ακρίβεια 

τα ροζόλευκα λουλούδια της -εκρηκτικά- ''επαναστατημένης'' γης. 

Ακόμα κρατώ στην επτασφράγιστη υπεριμνησία μου 

τους ακατάληκτους ήχους ζώων και ανθρώπων, 

που συνοικούσαν με θρησκευτική ευλάβεια 

κάτω από την ελάτινη στέγη των ρουμπάλων.

Η Σαρακοστή του Πάσχα στο χωριό μου ήταν τότε ένα ρουμελιώτικο, ευταξιακά εκφρασμένο πανηγύρι βιοπορισμού και πίστης, που τέλειωνε με την ανάλαφρη προσγείωση της μισοκαμμένης καντηλύθρας στο πάτο της άδειας, κρεμαστής κανδύλας. Όλοι κινούνταν εν γρηγόρσει, θορυβοδώς και επιμελώς στην αναμονή του Πάσχα, που έμοιαζε στα μάτια τους κάτι σαν αγώνας δρόμου να νικήσουνε τον θάνατο! 

Γιατι το διαχεόμενο πένθος της επίτοκης Σαρρακοστής ακροβατούσε ανάμεσα στις αυτοσυγκράτητες ορμές τους και τον ανείπωτο αχό της φύσης. Προσευχές δεν ήξεραν να πουν, μόνο που ζωγράφιζαν με την αυτοσχέδια, χειραγωγημένη γη και τον δρομολογημένο περίπατο των ζώων, βουκολικές ταπεινοφρονούσες παρουσίες, που συχνά - πυκνά αντανακλούσαν βυζαντινές τοιχογραφίες της υπαίθρου! 

Οι Παμμέγιστοι Ταξιάρχες, η απαστράπτουσα και λαμποκοπούσα εκκλησία του χωριού μου εν τω μέσω τριών κατοικημένων μαχαλάδων έβλεπε πάντα την ''επική'' θωριά της ''Γουλινάς'' ν' απλώνει τις χαραγμένες ράχες της στα διασταυρωμένα παραπόταμα του Ίναχου, που χυνόταν βουλιμικά στην αφρισμένη κοίτη του παραδομένου Σπερχειού. Κρατώ ακόμη στην απόκοσμη θύμησή μου τις μυρωδιές της Μεγάλης Εβδομάδας στα ορεινά της Οίτης, που ήταν ένα μεγαλόπρεπο μπουκέτο λευκών και μωβ αγριολούλουδων, ροζοκόκκινων ανθών από λυγερόκορμες, φορτωμένες κουτσουπιές, άγριους, ''υπερήφανους'' ζοχούς και στρογγυλεμένα αγριοράδικα της ''ιδρωμένης'' γης. 

Τα μυρωμένα άνθη του Επιταφίου ήταν πολυσυλλεκτικές χεριές ροζιασμένων και σκληροτράχηλων χεριών, ''ευαγγελικά'' κρίνα λουσμένα στην λευκότητα, αποπνικτικά διαχέουσες ''μεθυσμένες'' πασχαλιές και κάτι μικρά λευκά και κόκκινα γαρύφαλλα, που περίμεναν το Πάσχα για ν' ανοίξουν. Και τι προσεγμένη, αρχοντική ευταξία ήταν εκείνη! Οι άνθρωποι κατέβαζαν από τις ξύλινες, γαλανές και αυτοσχέδιες κρεμάστρες τα καλά τους ρούχα, που ήταν προστατευμένα από ολόλευκα σεντόνια και τα άπλωναν στις πέτρινες αυλές, για ν' αποβάλλουν την έντονη μυρωδιά της ναφθαλίνης. 

Ακόμα και τα κουτσουλιερά κοτέτσια, οι ασυμμάζευτοι και λασπωμένοι στάβλοι κι οι ερμητικά αμπαρωμένοι αχυρώνες καθαρίζονταν με υποδειγματική τάξη και εμπνευσμένη ευφροσύνη. Κι όταν κατέβαινε ο Επιτάφιος γλιστρώντας στο μονοπάτι που έκανε το γύρο του ''εορταστικού'' νεκροταφείου, πρόσωπα φωταγωγημένα από τα ευθυτενή μελισσοκέρια σιωπούσαν μυστηριακά μπροστά στο χρονικό ενός εκούσιου, προαναγγελθέντος και αιματηρού θανάτου. Πρόσωπα ''μυθικά'' και ''απομυθοποιημένα,'' άλλα που ''απέπλευσαν'' πρόωρα για πάντα και άλλα που μετατράπηκαν σε κιτρινισμένες, παλιές φωτογραφίες να αιωρούν τον νόστο των θυμήσεων, σαν τις τρίχινες, εκείνες, αυτοσχεδιασμένες κούνιες που υποβαστάζονταν πάνω από τα ξύλινα μπαλκόνια. 

Η Άντα, η Βούλα, ο Γιάννης, ο Στέλιος, η Σταυρούλα, ο Σπύρος, η Στέλλα, η Γωγούλα και η Άννα... Τί κόσμος ήταν εκείνος! Το συναπάντημα των απανταχού Μαρμαριωτών μπροστά στον βωμό της εκούσιας θυσίας... Μια ομοταξιακή, ομογενοποιημένη και ομόροπη ομήγυρις που εκχεόταν διαθλαστικά στους ομόκεντρους κύκλους του καπνού, που κάπνιζε από το ασημένιο θυμιατήρι. 

Έρχονταν στον νου, τα λυπόψυχα εκείνα λόγια που ηχούσαν σαν εκκωφαντικά μπουμπουνητά όψιμης βαρυχειμωνιάς, που τραγουδούσαν τα παιδιά, πρωί Μεγάλης Παρασκευής, βαστώντας ένα ψάθινο καλάθι. ''Σήμερα μαύρος ουρανός/σήμερα μαύρη μέρα/σήμερα όλοι θλίβονται/και τα βουνά λυπούνται...'' Το καλάθι, το κρατούσαν σαν ένα μικρό κουμπαρά αποταμίευσης και το γέμιζαν με φρέσκα αυγά και διχαλωτά κουλούρια! 

Όταν τελείωναν κι από το τελευταίο σπίτι του Κάτω Μαχαλά ανέβαιναν στα μαγαζιά για να εξαργυρώσουν τα αρωματικά καλούδια με δραχμές, πενηνταράκια και δεκάρες... Με αυτά τα χρήματα θα πήγαιναν εκδρομή στο τέλος της σχολικής χρονιάς, στο χωριό του αγαπημένου τους δασκάλου!

Έφτανε το Πάσχα,

που από μια απτή οικογενειακή και συγγενική εορτή

μετασχηματιζόταν στα όρια του κοινοτικού συνεορτασμού

και της ποιμνιακής συνάθροισης.

Αλλά, όπως λέει και ο ποιητής:

''Δεν είναι μόνο ο προορισμός του ''ταξιδιού,''

αλλά αυτό, το ίδιο το ''ταξίδι''!

Και σ' αυτή την προσευχητικά παρήγορη

συμπορευόμενη ''συσταύρωση'' και ''συνανάσταση''

όλων των κτισμάτων,

η Μεγάλη κυρά Σαρακοστή

στάθηκε μια εκπαιδευτικά ικανή και συναποτελεσματική δασκάλα,

που μας έμαθε εντέλει:

''Οι Ιθάκες τι σημαίνουν!''

Ίθε όλη η ζωή μας εφεξής να μεταβληθεί

σε μια Αγία και Μεγάλη βιωματική Σαρακοστή,

σαν την μακαρία ζωή αυτής της εικονιζόμενης μορφής,

που όλη σχεδόν η ζωή της από τα 16 της και εντεύθεν

διαδραματίστηκε τραγωδιακά

μεταξύ του Γολγοθά, του Σταυρού και της Ανάστασης!

Υ. Γ. Εις αιωνία μνήμη της πολυαγαπημένης θείας μου Σοφίας Τσιντζηλώνη, που θέριεψε  ανείπωτα τον πόνο μέσα από την ακατάληπτα, βασανιστική ζωή της.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΔΑΙΜΟΝΑ;

Ἀνέβασαν κάποτε στή σκήτη τῶν Πατέρων ἕνα δαιμονισμένο νέο, 

γιά νά τόν θεραπεύσουν μέ τήν προσευχή τους. 

Ἐκεῖνοι ὅμως ἀπό ταπείνωση ἀπέφευγαν. 

Πολύ καιρό βασανιζόταν ἔτσι ὁ δυστυχισμένος ἄνθρωπος, 

ὥσπου κάποιος Γέροντας τόν λυπήθηκε, 

τόν σταύρωσε μέ τόν ξύλινο σταυρό πού εἶχε στή ζώνη του, 

καί ἔδιωξε τό πονηρό πνεῦμα.

– Ἀφοῦ μέ βγάζεις ἀπό τήν κατοικία μου, τοῦ εἶπε ἐκεῖνο, θά μπῶ μέσα σου.

– Ἔλα, τοῦ ἀποκρίθηκε θαρραλέα ὁ Γέροντας. 

Ἔτσι μπῆκε μέσα του τό δαιμόνιο καί τόν βασάνιζε δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια! 

Ὑπέμεινε μέ καρτερία τόν πόλεμο, ἀλλ᾿ ἀντιπολεμοῦσε κι ἐκεῖνος μέ τόν ἐχθρό μέ ὑπεράνθρωπη νηστεία καί ἀκατάπαυστη προσευχή. 

Ὅλα αὐτά τά χρόνια δέν ἔβαλε οὔτε μιά φορά στό στόμα του μαγειρευμένη τροφή. 

Νικημένο τέλος τό δαιμόνιο ἀπό τόν ἀκατάπαυστο ἀγώνα, ἀπομακρύνθηκε. 

– Γιατί φεύγεις; τό ρώτησε ὁ Γέροντας. Ἐγώ πάντως δέν σέ διώχνω.

– Μέ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου! κραύγασε ἐκεῖνο καί ἔγινε ἄφαντο.

Εκ του βιβλίου ''Χαρίσματα και Χαρισματούχοι,'' έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΓΕΝΟΜΕΝΑ ΥΠΟ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Με ποια δύναμη αυτοί που πιστεύουν και κάνουν τα αντίθετα, πολλές φορές προφητεύουν και θαυματουργούν; 

Τα διάφορα σημεία και θαύματα και οι προφητείες πολλές φορές γίνονται και από ανάξιους, 

σύμφωνα με κάποια ανάγκη ή οικονομία, 

όπως συνέβη με τον Βαρλαάμ12 και την εγγαστρίμυθο13. 

Και αλλού, οι απόστολοι, 

όταν βρήκαν κάποιον άπιστο, «ο οποίος έδιωχνε δαιμόνια με το όνομα του Χριστού»14, και τον εμπόδισαν και το ανάφεραν στον Χρι­στό, 

ο Χριστός τους είπε «Μη τον εμποδίζετε, γιατί όποιος δεν είναι ενα­ντίον σας, είναι με το μέρος σας»15. 

Επομένως, 

όταν δης να γίνεται ένα θαύμα και από αιρετικούς και από άπιστους, 

να μην απορήσεις ούτε να μετακινηθείς από την ορθόδοξη πίστη. 

Γιατί πολλές φορές εκείνη που κάνει το θαύμα είναι η πίστη αυτού που προσέρχεται, 

και όχι η αξία εκείνου που το κάνει. 

Άλλωστε ο Ιωάννης, 

ο μεγαλύτερος από όλους όσους γεννήθηκαν από γυναίκες16, 

δεν φαίνεται να έχει κάνει θαύμα, 

ενώ ο Ιούδας οπωσδήποτε έκανε, αφού ήταν και αυτός ανάμεσα σ’ εκείνους που στάλθηκαν να αναστήσουν νεκρούς και να θεραπεύσουν λε­προύς17. 

Γι’ αυτό να μη θεωρήσεις σπουδαίο, εάν δεις κάποιον ανάξιο ή αιρετικόν να κάνει θαύμα.

Ούτε φυσικά πρέπει να κρίνουμε τον ορθόδο­ξο άνθρωπο από τα θαύματα και τις προφητείες, αν είναι άγιος ή όχι, αλλά από τη διαγωγή του. Γιατί πολλές φορές πολλοί όχι μόνο ορθόδο­ξοι αμαρτωλοί, αλλά και αιρετικοί και άπιστοι, έκαναν θαύματα και προφήτευσαν σε ειδικές περιπτώσεις, όπως ειπώθηκε, ύστερα από παρα­χώρηση του Κυρίου, όπως στην περίπτωση του Βαλαάμ και του Σαούλ και του Ναβουχοδονόσορα και του Καϊάφα, στους οποίους μπορούμε να βρούμε, ότι το άγιο Πνεύμα ενήργησε, αν και ήταν ανάξιοι και βέβη­λοι, για δικαιολογημένες αιτίες. 

Αφού λοιπόν, όπως αποδείχτηκε, και από αμαρτωλούς και άπι­στους γίνονται πολλές φορές θαύματα και προφητείες, κατ’ οικονομία, δεν πρέπει από τα γεγονότα αυτά, όπως είπα, να δοκιμάζουμε κάποιον, αν είναι άγιος, αλλά από τους καρπούς του, όπως λέγει ο Κύριος «Θα τους αναγνωρίσετε από τους καρπούς τους»18. Τους καρπούς του αληθινού και πνευματικού ανθρώπου τις φανέρωσε ο Απόστολος, λέγο­ντας· «Ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστοήθεια, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Εναντίον αυτών δεν υπάρχει νόμος»19. 

Εάν λοιπόν ο άνθρωπος έχει τις αρετές αυτές, είτε κάνει θαύματα, είτε δεν κάνει, είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός είναι άγιος και φίλος του Θεού. Γιατί στους αληθινούς φίλους του Θεού δεν υπάρχει χάρη χωρίς πνευματικό χάρισμα. Γιατί δέχεται ή λόγο σοφίας, ή λόγο γνώσης, ή πίστη, ή χάρισμα να θεραπεύει, ή κάποιο άλλο από αυτά που αναφέρει ο Απόστολος στα όσα λέγει περί των δωρεών του αγίου Πνεύματος20. Χωρίς τους καρπούς αυτούς, αυτός που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι ένας από εκείνους που θα λένε την ημέρα εκείνη· «Κύριε, Κύριε, στο όνομά σου δεν κάναμε πολλά θαύματα; 

Και θα ακούσει. Ομολογώ πως ποτέ δεν σε γνώρισα. Απομακρύνσου από εμένα, συ ο εργάτης της ανομίας»21. Και αυτά βέβαια ειπώθηκαν για τους ορθόδοξους Χριστιανούς που κάνουν θαύματα. Ο αιρετικός όμως που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι φανερό ότι εμπαίζεται από τους δαίμονες, αν και νομίζει ότι από τον Θεό γίνο­νται τα θαύματά του. Οι δαίμονες φυσικά δεν γνωρίζουν εκ των προτέ- ρων τίποτε από αυτά που θα γίνουν ή είναι απόρρητα, αλλά μόνο ο Κύριος, ο οποίος τα γνωρίζει όλα πριν να γίνουν22, όπως λέγει μέσω του προφήτη· «Δεν υπάρχει κανείς που να προλέγει αυτά που θα γίνουν, εκτός από μένα»23. 

Οι δαίμονες λένε στους ανθρώπους αυτά που βλέπουν και ακούνε, ή φανερώνουν τα περισσότερα πράγματα υποθέτοντάς τα από κάποια σύμβολα. Φανερώνουν δηλαδή την παρουσία οδοιπόρων βλέποντάς τους να περπατούν στον δρόμο, και προηγούμενοι αυτών που πρόκειται να έρθουν, αναγγέλλουν την άφιξή τους. Επίσης κρυφακούο­ντας λόγια ανθρώπων που συζητούν ιδιαιτέρως με κάποιους, τα ανακοι­νώνουν σε όποιους θέλουν, και άλλα όμοια με αυτά, βλέποντας και ακούοντάς τα τα φανερώνουν στους ανθρώπους, και την ευφορία των καρπών της γης και την ακαρπία και τις κινήσεις των ανέμων και τις βροχές, και την εποχή των ραγδαίων βροχών και τις ξηρασίες και τις βαρυχειμωνιές και όλα τα παραπλήσια με αυτά τα προλέγουν, διαπιστώνοντάς τα από κάποια διακριτικά σημάδια, όπως και οι άνθρωποι. 

Αλλά και σκέψεις και αποφάσεις των ανθρώπων συμβαίνει να βλέπουν από κάποια σύμβολα στον άνθρωπο, ή από λόγια κάποιων. Και όχι μόνο αυτά βρίσκουν να πουν οι ακάθαρτοι δαίμονες, αλλά ακόμα και θανά­τους ανθρώπων. Γιατί υπάρχουν μερικά σημάδια που έχουν τοπο­θετηθεί από τη θεία Πρόνοια στο ανθρώπινο σώμα, ιδιαίτερα μάλιστα στο πρόσωπό του, και πριν από πολύ χρόνο, αλλά και πριν από λίγο, όπως λένε αυτοί που ασκούν την ιατρική επιστήμη με δεξιοτεχνία και ακρίβεια. Μερικοί μάλιστα βεβαιώνουν ότι οι πολύπειροι από τους Σαρακηνούς έχουν αυτή την ικανότητα της πρόγνωσης, οι οποίοι στον πόλεμο γνωρίζουν ολοκάθαρα εκείνον που πρόκειται να πεθάνει από κάποιο διακριτικό σημάδι.Έτσι λοιπόν και οι δαίμονες, σαν πιο διορα­τικοί από τα υλικά σώματα, προαναγγέλλουν τους θανάτους των ανθρώ­πων. 

Επειδή δηλαδή είναι πνεύματα λεπτά και ασώματα, ερευνούν και γνωρίζουν καλύτερα από κάθε ιατρική επιστήμη τις δυνάμεις των ανθρώπων και τις ενέργειες και τα πλεονάσματα και τις ελλείψεις της ζωτικής ύπαρξής τους μέσω του αίματος, και από αυτά με συλλογι­σμούς, όχι βέβαια ακριβείς, προσδιορίζουν τον θάνατο του ανθρώπου. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τους μάντεις και τους εγγαστρίμυθους. Βλέποντας δηλαδή οι δαίμονες ποιος είναι ο κλέφτης και που βρί­σκονται τα κλοπιμαία, μπορούν να τα πουν. Όπως πολλές φορές, βλέπο­ντας τις πολλές βροχές που έγιναν στην Ινδική χώρα, προλέγουν σε κάποιον ότι στην Αίγυπτο θα ανέβει πολύ η στάθμη του Νείλου. Αν όμως τους ρωτήσει κάποιος πόσους πήχεις και δακτύλους θα έχει η άνο­δος της στάθμης του, δε μπορούν να απαντήσουν, και αποδεικνύονται ότι δεν γνωρίζουν τίποτε. 

Δίνουν επίσης την εντύπωση, ότι μέσω των ψευδοπροφητών ανθρώ­πων, που πιστεύουν σ’ αυτούς, κάνουν και θαύματα με αυτούς και θε­ραπείες σωματικών ασθενειών, για να εξαπατήσουν και αυτούς και άλλους, και παρουσιάζουν νεκρόν άνθρωπο να ανασταίνεται και το προαναγγέλλουν αυτό στους ζωντανούς με τη φαντασία. Διεισδύοντας δηλαδή ο δαίμονας στο νεκρό σώμα του ανθρώπου και κουνώντας το, παρουσιάζει τον νεκρό, ότι δήθεν ανασταίνεται με την ανώφελη προ­σευχή του απατεώνα ανθρώπου. Ακόμα και συζητά ο δαίμονας εκ μέρους του νεκρού με τον άνθρωπο που εξαπατάται από αυτόν γι΄’αυτά που θέλει και γι’ αυτά που ερωτάται από αυτόν, φανερώνοντάς του πράγματα που έγιναν και ειπώθηκαν κρυφά από ανθρώπους, επειδή τα γνωρίζει επακριβώς λόγω του ότι ήταν κρυφά παρών μέσα σ’ αυτόν που γινόταν αυτά από τους ανθρώπους εκείνους, και τα έβλεπε και τα άκουε. 

Αλλά ας μας γλυτώσει ο Θεός από αυτή την πλάνη των αιρετικών επισκόπων. Γνωρίσαμε μάλιστα και αιρετικόν επίσκοπο στην Κύζικο, την πόλη των οπαδών του Μακεδονίου, των Πνευματομάχων, ότι ένα δένδρο ελιάς το μετέφερε με μια δήθεν προσευχή από τον τόπο που ήταν σε άλλον τόπο, επειδή σκοτείνιαζε το παράθυρο του ασεβούς οίκου προσευχής τους. Και σε κάποιον άδικο δανειστή, που εξεβίαζε μια γυναίκα χήρα, εξαιτίας χρέους της που είχε κάνει ο άνδρας της, και απαιτούσε ποσόν όχι όσο ήταν το δάνειο, αλλά περισσότερο, όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο αιρετικός επίσκοπος που προαναφέρθηκε, πριν ακόμα θαφτεί ο άνδρας της, αλλά ενώ ακόμα τον πήγαιναν για ταφή, σταμάτη­σε το νεκρικό κρεββάτι και έκανε δήθεν τον νεκρό να μιλήσει και να πει πόσο ήταν το χρέος που ώφειλε στον δανειστή του. 

Όταν αυτός ο αιρε­τικός πέθανε, ακόμα και στο μνήμα του έγιναν διάφορα φανταστικά πράγματα και θαύματα. Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να παραδεχόμαστε ως άγιον κάθε θαυμα­τοποιό, αλλά να τον δοκιμάζουμε, σύμφωνα με εκείνον που λέγει «Να μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά να δοκιμάζετε τα πνεύματα, αν είναι από τον θεό, γιατί παρουσιάστηκαν πολλοί ψευδοπροφήτες στον κόσμο»24. Και ο Απόστολος λέγει· «Οι άνθρωποι αυτοί είναι ψευδαπό­στολοι, εργάτες δόλιοι, που μεταμορφώνονται σε αποστόλους του Χρι­στού»25. Και δεν είναι να απορούμε γιατί «ο ίδιος ο Σατανάς μεταμορ­φώνεται σε άγγελο φωτεινό»26. Δεν είναι σπουδαίο λοιπόν, αν και οι υπηρέτες του μεταμορφώνονται σε υπηρέτες της δικαιοσύνης, των οποί­ων το τέλος θα είναι ανάλογο με τα έργα τους. 

Άλλωστε και ο Αντίχρι­στος όταν θα έρθει, κατά παραχώρηση του θεού, με τη συνεργασία των δαιμόνων θα κάνει πάρα πολλά σημεία και τέρατα ψεύτικα, προς απώλεια των απίστων και δοκιμασία των πιστών. Και τι το παράξενο αν, με τη βοήθεια του διαβόλου, θα κάνει φανταστικά θαύματα, τη στιγμή που έχουμε ήδη γνωρίσει και κάποιους άλλους μάγους και αγύρτες που έκα­ναν διάφορα θαύματα με την ενέργεια των δαιμόνων, μεταξύ των οποί­ων είναι ο Ίαννης και Ίαμβρης, οι οποίοι την εποχή του Μωυσή, μετα­βάλλοντας τις ράβδους τους σε φίδια και τα νερά σε αίμα, έβγαλαν πλήθος βατράχων από τα νερά, ώστε να γεμίσουν όλη την χώρα της Αίγυπτου27; Και ο Σίμων επίσης, ο μάγος την εποχή των αποστόλων, πόσα φανταστικά θαύματα έκανε; 

Έκανε πραγματικά αγάλματα να περπα­τούν και να πέφτουν στη φωτιά χωρίς να καίονται. Πετούσε στον αέρα και έκανε ψωμιά από πέτρες. Γινόταν φίδι και μεταμορφωνόταν και σε άλλα ζώα. Γινόταν με δύο πρόσωπα, μεταβαλλόταν σε χρυσάφι, άνοιγε κλειστές πόρτες, έσπαζε σιδερένια δεσμό, σε δείπνα παρουσίαζε τις μορ­φές διαφόρων ειδώλων, έκανε τα οικιακά σκεύη να έρχονται μόνα τους και να υπηρετούν χωρίς να φαίνονται αυτοί που τα μετέφεραν. Έκανε να προπορεύονται πριν από αυτόν πολλές σκιές, που έλεγε πως ήταν ψυχές των νεκρών. Πολλούς επίσης, που τον αποκαλούσαν αγύρτη, τους συμφιλίωσε μαζί του, και στη συνέχεια με την δικαιολογία ξεφαντώματος, θυσίασε βόδι και αφού τους παρέθεσε γεύμα, τους έκανε υποχείρι­ους διαφόρων ασθενειών και δαιμόνων. 

Όταν λοιπόν κάποτε τον κα­ταζητούσε ο βασιλιάς, φοβήθηκε και δραπέτευσε, δίνοντας το πρόσωπό του σε άλλον. Αλλά και οι μάγοι Ιουλιανός, Απολλώνιος και Απουλήϊος, κατά την εποχή του βασιλιά Δομετιανού έκαναν διάφορα φανταστικά πράγ­ματα, ένα από τα οποία σώζεται στις διηγήσεις των παλαιοτέρων ανδρών. Όταν κάποτε διαδόθηκε στη Ρώμη θανατηφόρα ασθένεια και όλοι πέθαιναν εδώ και εκεί, παρακινούνταν οι μάγοι αυτοί από τον βασιλιά και από τους προκρίτους του να βοηθήσουν την πόλη που κατα­στρεφόταν. Λέγει λοιπόν ο Απουλήιος «Εγώ την επιδημία που απλώθηκε στο ένα τρίτο της πόλης θα την σταματήσω σε δεκαπέντε μέρες». 

Έπειτα ο Απολλώνιος «Και εγώ θα σταματήσω, είπε, την επιδημία που διαδόθηκε στο άλλο ένα τρίτο σε δέκα μέρες». Απαντώντας και ο διαπρε­πέστερος από αυτούς και πιο κοντινός στον διάβολο, λόγω της ματαιοδοξίας του, Ιουλιανός, είπε «Μέσα σε δεκαπέντε μέρες η πόλη ολόκλη­ρη θα καταστραφεί, και δεν θα περιμένει τη δική μας βοήθεια. Για μένα λοιπόν το άλλο τρίτο της πόλης που μου ανήκει, θα παύσει από τώρα η καταστροφή της επιδημίας». Και πραγματικά σταμάτησε. Και όταν παρακλήθηκε από τον βασιλιά σταμάτησε και των άλλων δύο μερών την ταχύτητα διάδοσης της επιδημίας.

Σε μερικά μέρη μάλιστα τα τελετουργικά τεχνάσματα του Απολ­λώνιου μέχρι και τώρα κάνουν θαύματα, 

άλλα για να αποστρέψουν τε­τράποδα ζώα και πτηνά, που μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους, 

άλλα πάλι για να συγκρατήσουν τα ρεύματα ποταμών που κυλούν άτα­κτα, 

και άλλα για να αποστρέψουν άλλα περιστατικά που προκαλούν φθορά και βλάβη στους ανθρώπους. 

Αυτά όμως δεν τα έκαναν οι δαίμο­νες μέσω αυτού μόνο όσο ήταν στη ζωή, αλλά και μετά τον θάνατό του, 

παραμένοντας στο μνήμα του, έκαναν κάποια θαύματα στο όνομά του, για να εξαπατήσουν αυτούς που εύκολα βλάπτονταν με αυτά από τον διάβολο. 

Τι θα μπορούσε όμως να πει κανείς για τα μαγικά έργα του Μανέθωνα, 

ο οποίος έγινε τόσο διάσημος στη μαγική απάτη, 

ώστε διαρ­κώς να περιγελά τον Απολλώνιο Τυανέα, 

ότι δήθεν δεν κατείχε την ακριβή εμπειρία της τέχνης. 

Γιατί έπρεπε και αυτός, λέγει, όπως και εγώ, να κάνει μόνο με λόγο του αυτά που ήθελε να κάνει, 

και να μη παραδίνει σε κάποιες τελετές αυτά που κάνει.

Εκ του Ιστολογίου ''Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου''. 
Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

 Άγιος Αναστάσιος ο Σιναίτης Επίσκοπος Θεουπόλεως Αντιοχείας

ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ: Ο ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΜΑΣ ΕΧΑΡΙΣΕΝ

Ὁ πανάγαθος Θεός τόν Σταυρόν μᾶς ἐχάρισεν. 

Μέ τόν Σταυρόν νά εὐλογοῦμεν καί τά Ἄχραντα Μυστήρια, 

μέ τόν Σταυρόν νά ἀνοίγωμεν καί τόν Παράδεισον, 

μέ τόν Σταυρόν νά κατακαίωμεν καί τούς δαίμονας. 

Πρῶτα ὅμως καί ἐμεῖς νά ἔχωμεν τό χέρι μας καθαρόν ἀπό ἁμαρτίες καί ἀμόλυντο. 

Καί τότε, 

ὡσάν κάνωμεν τόν σταυρόν, 

κατακαίεται ὁ διάβολος καί φεύγει. 

Εἰδέ καί εἴμασθε μεμολυσμένοι μέ ἁμαρτίες, 

δέν πιάνεται ὁ σταυρός ὁπού κάνομεν. 

Ὅθεν ἀδελφοί μου, ἤ τρῶτε ἤ πίνετε κρασί ἤ νερόν ἤ περιπατεῖτε ἤ δουλεύετε νά μή σᾶς λείπει αὐτός ὁ λόγος ἀπό τό στόμα σας καί ὁ σταυρός ἀπό τό χέρι σας. Καί ἄν ἠμπορῆτε τό ἡμερόνυκτο νά κάμετε καί πενῆντα καί ἑκατό κομποσχοίνια, καλόν καί ἅγιον εἶναι ἔργον. Καί νά προσεύχεσθε πάντοτε τήν αὐγήν καί τό βράδυ καί μάλιστα τό μεσονύκτιον ὅλον ὁπού εἶναι ἡσυχία. Ἀκούσατε, Χριστιανοί μου, πῶς πρέπει νά γίνεται ὁ σταυρός καί τί σημαίνει. 

Μᾶς λέγει τό ἅγιον Εὐαγγέλιον πώς ἡ ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, δοξάζεται εἰς τόν οὐρανόν περισσότερον ἀπό τούς Ἀγγέλους. Τί πρέπει νά κάμης καί ἐσύ; Σμίγεις τά τρία σου δάκτυλα μέ τό δεξιόν τό χέρι σου καί μήν ἠμπορώντας νά ἀνεβῆς εἰς τόν οὐρανόν νά προσκυνήσης, βάνεις τό χέρι σου εἰς τό κεφάλι σου, διατί τό κεφάλι σου εἶναι στρογγυλό καί φανερώνει τόν οὐρανόν καί λέγεις μέ τό στόμα: 

Καθώς ἐσεῖς οἱ Ἄγγελοι δοξάζετε τήν ἁγίαν Τριάδα εἰς τόν οὐρανόν ἔτσι καί ἐγώ ὡς δοῦλος ἀνάξιος δοξάζω καί προσκυνῶ τήν ἁγίαν Τριάδα. Καί καθώς αὐτά εἶναι τρία, εἶναι ξεχωριστά εἶναι καί μαζί, ἔτσι εἶναι καί ἡ ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, τρία πρόσωπα καί Ἕνας μόνος Θεός. Κατεβάζεις τό χέρι σου ἀπό τό κεφάλι σου καί τό βάνεις εἰς τήν κοιλίαν σου καί λέγεις: Σέ προσκυνῶ καί σέ λατρεύω, Κύριέ μου, ὅτι κατεδέχθης καί ἐσαρκώθης εἰς τήν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου διά τάς ἁμαρτίας μας. 

Τό βάζεις πάλιν εἰς τόν δεξιόν σου ὦμον καί λέγεις: Σέ παρακαλῶ, νά μέ συγχωρήσης καί νά μέ βάλης εἰς τά δεξιά Σου μέ τούς δικαίους. Βάνοντάς το πάλιν εἰς τόν ἀριστερόν ὦμον λέγεις: Σέ παρακαλῶ, Κύριέ μου, μή μέ βάλης εἰς τά ἀριστερά μέ τούς ἁμαρτωλούς.

Ἔπειτα κύπτοντας κάτω εἰς τήν γῆν: 

Σέ δοξάζω, Θεέ μου, Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, 

ὅτι, καθώς ἐβάλθηκες εἰς τόν τάφον, ἔτσι θά βαλθῶ καί ἐγώ. 

Καί ὅταν σηκώνεσαι ὀρθός, φανερώνεις τήν Ἀνάστασιν καί λέγεις: 

Σέ δοξάζω, Κύριέ μου, 

Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, 

πώς ἀναστήθηκες, 

ἀπό τούς νε κρούς διά νά μᾶς χαρίσης τήν ζωήν τήν αἰώνιον. 

Αὐτό σημαίνει ὁ πανάγιος Σταυρός.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΤΕΡΟΖΥΓΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ

''...Θέλω να εκφράσω τις εγκάρδιες ευχαριστίες μου προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο (...) 

 τον Πατριάρχη του Γένους και της Ρωμηοσύνης, 

τον Πατριάρχη της μεγάλης λαμπρής Πατριαρχίας, 

τον Πατριάρχη, ο οποίος αποτελεί τομή στην ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, 

έτσι ώστε πλέον θα ομιλούμε 

για την «προ Βαρθολομαίου εποχή» και την «μετά Βαρθολομαίον εποχή»...''

''...Συνεπώς, το να βρισκόμαστε στο μικρό ποίμνιο, 

το μόνο, το οποίο δεν πρέπει να επικαλούμεθα είναι το μέγεθος του ποιμνίου, 

διότι η χάρις του Θεού ηθέλησε 

ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στη συνέχεια να βρεθεί σε αυτή την Πόλη με ένα ελάχιστο Ορθόδοξο ποίμνιο, 

μικρότερο και από αυτό της επισκοπής Σασίμων, 

όμως το ποίμνιο αυτό των Ορθοδόξων Χριστιανών τη στιγμή που η Πόλη είχε κατακλυστεί από τους Αρειανούς 

έγινε η κυρίαρχη εν Αγίω Πνεύματι δύναμις, 

όχι μόνο της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και της Αυτοκρατορίας...''

Τάδε έφη ο Μητροπολίτης Αρκολοχωρίου κ. Ανδρέας της καινοτόμου Εκκλησίας της Κρήτης εκφωνώντας πανηγυρικό λόγο στον ναό της Αγίας Τριάδος, που βρίσκεται στην κοινότητα Σταυροδρομίου της Κων/πολης. Και καλά οι επίδοξοι μακαρισμοί, οι πομπώδεις ζητοκραυγές και οι επεύφημοι λόγοι προς το πρόσωπο του ''ομοφρονούντος'' συνοικουμενιστή πατριάρχη είναι κατανοητοί κατά την άτυπη, δεοντολογική σύμπνοια της κοινής άφρονης και αιρετικής ετεροζυγίας. 

Όμως το -κραυγαλέα- ατυχές παράδειγμα του να παραλληλίσει, να αντιστοιχίσει και τελικώς να συνταυτίσει το ελάχιστα μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων στην Αρειανοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη, με το σημερινό ποίμνιο της ολικά Οικουμενιστικοκρατούμενης και αιρετικά ''μακελεμένης'' Πόλης αποτελεί ''πανηγυρικά'' διαπομπευόμενη και διεγνωσμένη βλασφημία κατά την περάφραση της παροιμίας ''Αιρετικός, αιρετικού μάτι δεν βγάζει''! 

Οι πάλαι ποτέ Αρειανιστές, εκκλησιαστικοί άρχοντες αποτελούν εις εκ των προγόνων των σημερινών Συγκρητιστών της Πόλης και κατ' αντιστροφήν, οι σημερινοί Πανθρησκειακοί Οικουμενιστές θα ήταν τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι ''παλαίμαχοι'' διώκτες και φονταμελιστικά διεστραμμένοι κήρυκες της Ανομίας! Αν ο Άγιος Γρηγόριος είχε ν' αντιμετωπίσει με αρκούντως, περίσσιο θάρρος και ομολογιακή δεινότητα την δογματική διαστροφή του Αρείου σχετικά με την φύση του Χριστού μας, σήμερα θα έπρεπε να υπερθεματίσει δογματικά κατά της αμετατανόητης, Παγχριστιανικής Αιρετικοφροσύνης του ''ίνα πάνες εν ώσιν!'' 

Δόγμα, που όλοι οι αιρετικοί Πατριάρχες μετά τον Μελέτιο Μεταξάκη και προεξάρχοντος του -ασυζητητί- ασυναγώνιστου στην συγκρητιστική παλαίστρα πατριάρχη Αθηναγόρα υπηρέτησαν με αυθεντική, ταγματική υποταγή και ''εγνωσμένης αξίας'' τεκτονική πιστότητα! Ποτέ μέχρι σήμερα και ουδείς εκ των πνευματικά εκφυλισμένων Οικουμενιστών του διαβεβλημένου Φαναρίου δεν επιχείρησε να αναιρέσει τον δογματικό αυτισμό της Παγχριστιανικής Ενότητας, χωρίς την αυτονόητη Μετάνοια των τραγικά νοούμενων αμετανοήτων! Αυτό τους καθιστά έτι περισσότερο επικίνδυνους, ανερυθρίαστους και σε διατεταγμένη υπηρεσία ''εκκλησιαστικούς'' λαθρεπιβάτες! 

Τα πέτρινα και άγονα χρόνια που λειτουργούσε ο Άγιος Γρηγόριος στην ''Αναστασία,'' ένα απλό σπίτι που μετέτρεψε σε λειτουργική εκκλησία, οι Αρειανιστές που επικρατούσαν στην πλειονότητά τους στην Κων/πολη -κληρικοί και λαικοί- πήγαιναν και πετούσαν πέτρες την ώρα της Θείας Λειτουργίας και προσπαθούσαν να γκρεμίσουν ακόμη και την σκεπή της εκκλησίας. Αν σήμερα, σε κάποιο απόμερο σοκάκι της Πόλης λειτουργούσε αντιοικουμενιστής, Ορθόδοξος ιερέας, κανονικά αποτειχιζόμενος και εκκλησιαστικά αντικοινωνικός προς τους Θρησκευτικούς Συγκρητιστές του Φαναρίου, δεν είναι σίγουρο, αν μια μεσαιωνική και έκρυθμη ''πυρά'' θανάτου θα αρκούσε για να κατευνάσει τις αντορθόδοξες και φονταμελιστικές διαβολές τους. 

Γιατι, η συχνά - πυκνά αναδυομένη σπέκουλα του φονταμελισμού που εκτοξεύεται από τους καινοτόμους νεωτεριστές της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης, κατά του μικρού ποιμνίου των αληθινά Ορθοδόξων δεν είναι τίποτα άλλο από το alter ego της εγνωσμένης διγλωσσίας τους, το άλλο πρόσωπο της δογματικής ετεροζυγίας τους! Άλλωστε αυτοαναιρούνται κι αυτοί οι ίδιοι, αν γνώριζαν, τι ήταν σαν κίνημα ο φονταμελισμός και από ποιο προτεσταντικό παραμάγαζο ξεκίνησε... Παραδοσιακά, ο κάθε -ισμός της Αίρεσης διέστρεφε αντίστροφα την Εκκλησιαστικη Ιστορία, εξέτρεφε ευπαθή και ''δυσκοίλια'' πάθη κατά των Πατερικής Διδασκαλίας και στρεφόταν με μένος λατίνου σταυροφόρου κατά των Ορθοδόξων ζηλωτών της Πίστης. 

Το αυτό επιχειρούν και σήμερα: την επαναφορά της Εκκλησιαστικής Τάξης στα τεκταινόμενα του 1ου αιώνα, εξαλείφοντας, αναιρώντας και διαγράφοντας την Εκκλησιαστική Παράδοση της πατερικής διδασκαλίας, που ήρθε να ολοκληρώσει, να τεκμηριώσει και να ομογενοποιήσει την ίδια την διδασκαλία του Χριστού μας. Γι' αυτόν τον λόγο, αμφότεροι ''εκκλησιαστικοί'' ετεροδιδάσκαλοι μετατρέπονται εκούσια σε συσταυρωτές, αφηνιασμένους Χριστομάχους και αναγάγουν μέσα από έναν ενοποιημένο, αιρετικό Πολυσυλλεκτισμό πολλών ''Χριστών,'' έναν ''Χριστό'' της Παγκοσμιοποίησης, της Συλλογικότητας και εντέλει της Τεκτονικής Στοάς! 

Έναν ''μαγειρεμένο'' και ''διαχριστιανικά'' πασπαλισμένο, κοσμοκράτορα ''Χριστό,'' σαν κι αυτόν, που ''διαπαιδαγωγούν'' τα μέλη τους οι δύστηχοι θαμώνες της Στοάς στο Ηράκλειο της Κρήτης, του ''Μίνωα,'' εκ του οποίου πλείστοι, ετεροζυγούντες, θρησκευτικοί συγκρητιστές κόλλησαν τα τελευταία ένσημα της άρδην συνταξιοδότησής τους με το αύριο. Εύχεσθε!

Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις·

τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; 

τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; 

τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; 

ἢ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; 

τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; 

ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω, 

καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός. 

διό ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, 

καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 

καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, 

λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΗΤΑΝ ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής,
όταν ο Γέροντας είδε από μακρυά έναν κλέφτη,που παραβίαζε την πόρτα του κελιού του...
Ήταν ο ίδιος που τον είχε κλέψει και πέρυσι...
Μέριασε ο Γέροντας, και κρύφτηκε στην μάντρα,
Οταν τα διηγήθηκε στον υποτακτικό του, εκείνος οργισμένος τον ρώτησε:
-Γιατί γέροντα δεν με φώναζες να τον πιάσουμε ;
Ο ίδιος μας έκλεψε και πέρσι και μένει αμετανόητος!
"Πού ξέρεις παιδί μου; του απάντησε ο Γέροντας..''
''Ίσως φέτος μετανοήσει..."
-"Κι αν το ξανακάνει;.." Ξέσπασε ο υποταχτικός.
"Ε, τότε πρέπει παιδί μου να τρέξω... για να του ανοίξω και να του τα δώσω εγώ, για να μην ξανακλέψει...
Έσκυψε ο υποταχτικός του φίλησε το χέρι, κι έφυγε πνιγμένος στα δάκρυα...
ώσπου ο κλέφτης να τελειώσει το έργο του...
και κολάσει για τρίτη φορά την ψυχή του..."

Η φωτογραφία της ανάρτησης ανήκει στην Σελίδα του f.b. ''Ιερά Μονή Εσφιγμένου.'' 
Εκ του Ιστολογίου ''Αγιορείτικο Βήμα.'' 
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΙΝΟΥΣΑ

«Αγαπητοί, ας μη γινόμαστε αγριότεροι από τα ζώα. 

Εκείνα όλα τα έχουν κοινά και κανένα δεν έχει περισσότερα από τα άλλα· 

εσύ όμως αν και είσαι άνθρωπος, γίνεσαι πιο σκληρός από θηρίο, 

όταν κλείνεις ερμητικά σε ένα σπίτι τις τροφές που θα αρκούσαν για να θρέψουν χιλιάδες φτωχούς. 

Και βέβαια, 

δεν είναι μόνο η φύση κοινή σε μας, αλλά και άλλα περισσότερα· 

ο ουρανός είναι κοινός και ο ήλιος και η σελήνη και τα αστέρια και ο αέρας και η θάλασσα 

και η γη και η ζωή και ο θάνατος και τα γηρατειά και οι αρρώστιες και η υγεία και η ανάγκη για τροφή και ενδυμάτων. 

Πώς λοιπόν δεν είναι παράλογο 

αυτοί που μοιράζονται τόσα πολλά μεταξύ τους στα χρήματα να είναι τόσο πλεονέκτες, 

και να μη διατηρούν την ίδια ισονομία; 

Γιατί ο θάνατος απομακρύνει από την απόλαυση, αλλά οδηγεί στην τιμωρία. 

Για να μη γίνει λοιπόν κάτι τέτοιο, ας εφαρμόσουμε την ελεημοσύνη. 

Γιατί αυτή είναι η βασίλισσα των αρετών, η οποία θα μας απαλλάξει από την τιμωρία. 

Ας κάνουμε τα περιττά χρήσιμα, 

αφού παραμερίσουμε τον πολύ πλούτο, και την ημέρα της κρίσεως, 

ακόμη κι αν έχουμε διαπράξει χιλιάδες παραπτώματα, 

ο Θεός θα μας συγχωρήσει.»

Η φωτογραφία της ανάρτησης ανήκει στον Πρεσβύτερο π. Μιχαήλ Κωνσταντινίδη ΕΔΩ! 

Αφορμή για το όμορφο, λιτό και διδακτικό κείμενο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσορρήμονος περί Ελεημοσύνης 

στάθηκαν οι επιχειρήσεις ελεημοσύνης πολλών συναμαρτωλών αδελφών μας 

αυτές τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, επειδή Πρέπει... 

Αν δεν υπάρχει συγκατάβαση της καρδιάς στις ενέργειες του νοός, 

οποιαδήποτε πράξη φιλανθρωπίας κηρύσσεται αυτομάτως ως ουκ εγένετο... 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

- Γέροντα, προηγουμένως, μου μιλήσατε για τον Γέροντα Μισαήλ. 

Πείτε κάτι περισσότερο, αν δεν είσθε κουρασμένος. 

 - Ναι, κόρη. 

Εγώ πολλά ωφελήθηκα από εκείνον. 

Πάντα με ευγνωμοσύνη τον ενθυμούμαι. 

Ιδίως από την αγάπη του διά την ησυχία και διά την προσευχή. 

Είχε μεγάλο πόθο μέσα του δια την προσευχή. 

Όλος φλόγα. 

Αλλού δεν το είδα αυτό. 

Η προσευχή του τον αναβίβαζε εις τον ουρανό. 

Αγαπούσε πολύ και επιμελείτο την κατανυκτική προσευχή. 

Τον βλέπαμε, τακτικά απεμακρύνετο, 

έφευγε σε μακρινά εξωκκλήσια ή μοναστήρια 

και γύριζε το βράδυ ή την άλλη μέρα ή και αργότερα.

Ήταν έγγαμος, αλλά δεν ήταν με την γυναίκα του. Αδέλφια ήταν ("Σ": δηλ. δεν είχαν ερωτικές σχέσεις). Πήγαινε, δούλευε στα χωράφια, τους βοηθούσε, άλλα έφευγε. Μόνος του έμενε ή στα εξωκκλήσια. Συνάφειες με κόσμο δεν είχε. Δεν μιλούσε εύκολα. Μόνος του δούλευε και μετά έφευγε. Εγώ τον είχα καταλάβει, αν και μικρός ήμουν, και συχνά τον πλησίαζα ή πήγαινα μαζί του. Πολλές φορές, στην εκκλησία που εκκλησιαζόμασταν, εκείνος έμενε έξω, δηλαδή μπροστά στον κυρίως ναό, κοντά στους ψαλτάδες, σε μια κολώνα, όχι μέσα στο ιερό. 

Και όταν έφθανε ο παπάς στο «εξαιρέτως» κλπ., σιγά-σιγά έβγαινε έξω, τον χάναμε. Και μετά ή τον βλέπαμε πάλιν στο τέλος ή και καθόλου. Μια φορά ενθυμούμαι, κάποιες γυναίκες το είχαν προσέξει και συμφώνησαν, όταν φύγει, με τρόπο και αυτές να βγουν, να τον παρακολουθήσουν πού υπάγει και να δουν, τι έκανε. Πράγματι μια Κυριακή, μόλις τον είδαν, που με σκυφτό το κεφάλι σιγά-σιγά βγήκε έξω, με προσοχή τον ακολούθησαν από μακριά. Τον είδαν ότι πήγε σ ένα ερημοκκλήσι μέσα εις ένα βράχο. Σε λίγο πήγαν και εκείνες και έβαλαν τ' αυτί τους στη πόρτα ν' ακούσουν. Εκείνος δεν έβλεπε πίσω τι γινόταν, ούτε, ότι τον ακολούθησαν. 

Έλεγε λοιπόν μέσα δυνατά, διάφορα λόγια δικά του, προσευχές με φωνή δυνατή, με κλάματα. Κλαυθμούς, οδυρμούς, λόγια πού τα έπνιγε ο λυγμός του. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα. Μετά από λίγο εκείνος, μόλις τελείωσε, ξαφνικά άνοιξε την πόρτα για να επιστρέψει και όταν τις είδε, θύμωσε και έφυγε. Τότε οι γυναίκες ζήλεψαν. Είχαν μεγάλη ευλάβεια και είπαν την άλλη μέρα: «Μόνο αυτόν ακούει ό Θεός. Να δοκιμάσουμε και εμείς μία ήμερα να προσευχηθούμε, όπως εκείνος». Αλλά να δεις, κόρη, το θαύμα. Μία ημέρα φανερώθηκε ένας καλόγηρος εις τον Μισαήλ και του λέγει: «Μισαήλ, αυτές τις γυναίκες που έρχονται εις την εκκλησία και σε ακολούθησαν, να τες καλέσεις εις ένα μεγάλο σπίτι, εις το τάδε (ένα που ήταν κατάλληλο, μεγάλο και κάπως υπόγειο). 

Κάλεσε και όποιον θέλεις εσύ. Μόνον αντίθετα πρόσωπα να μη είναι και θα έλθω και εγώ να σας διδάξω την κατανυκτική προσευχή». Ο ίδιος, λοιπόν ο Μισαήλ, που τόσον καιρό δεν τούς έδειχνε και δεν μιλούσε, τες κάλεσε και αυτές και έμενα και άλλους. Αντίθετοι δεν ήσαν, δηλαδή που δεν είχαν ευσέβεια και αγάπη διά την προσευχή. Εκάθησαν όλοι και σε λίγο ήλθε και ο καλόγηρος και έκαμε κατανυκτική προσευχή. Τα λόγια που έλεγε και τα δάκρυα πού έχυνε, έκαμαν και εμάς όλους να κλαίγομεν. 

Απλά λόγια, τα 'βγάλε απ' την καρδιά του, και φανέρωναν πόθο, αγάπη προς τον Θεό. Μετά την κατανυκτική προσευχή, που κράτησε σχεδόν ύλη την νύκτα έστρωσαν, και όλοι σαν τα πρόβατα εδώ και εκεί στα δωμάτια εκείνα κοιμηθήκαμε. Στην Ανατολή ήταν μεγάλα τα δωμάτια, αλλά και οι άνθρωποι τότε με σέβας και καθαρότητα, πράγματι σαν τα πρόβατα. Τρεις νύχτες έγιναν αυτό, δηλαδή ο καλόγηρος δίδαξε την προσευχή, την κατανυκτική. 

Την τρίτη νύκτα, μπροστά μας, μόλις τελείωσε, έγιναν άφαντος ο καλόγηρος! Από τότε ο Μισαήλ έδέχετο να πηγαίνουν εις τες εκκλησίες ή τα σπίτια όπου προσηύχετο και οι άλλοι, διά να κάμνουν την κατανυκτική προσευχή. Συχνά πήγαιναν και νεόνυμφες, των οποίων οι άνδρες έλειπαν, έμπορεύοντο κλπ., ντυμένες με παλαιά και με μαύρα, διά να μη γνωρισθούν. 

Αν τούς άκουγε κανείς κόρη, 

που δεν γνωρίζει από πνευματικά, 

που δεν έχει νοιώσει πολλή αγάπη για τον Χριστόν μας, 

θα νόμιζε, 

ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι τρελοί. 

Κι όμως, 

αυτά που λέγανε με τέτοιον τρόπο, 

ήτο διότι με πολλή αγάπη τα έλεγον και εθεώρουν, 

όπως δίδαξε ο καλόγηρος εκείνος που ήτο άγγελος ή άγιος, 

ήτο, ως να έβλεπαν τον πατέρα τους τον Θεό εκείνη την ώραν 

και ήθελαν να Του τα πουν όλα, 

όπως το παιδί λέγει τα παράπονά του, 

τις επιθυμίες του και τα θελήματα του εις την μητέρα του.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου της  Σωτηρίας Νούση ''Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ 1883 - 1966'', Ζ' έκδοσις, Φεβρουάριος 2010.

Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

 

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε 

ἡ κατά σάρκα γεννήσασα τόν Θεόν Λόγον, 

γνωρίζω ὅτι δέν εἶναι εὐπρεπές, 

οὐδέ ἄξιον εἰς ἐμέ τόν πανάσωτον, 

τόν ἔχοντα μεμολυσμένους τούς ὀφθαλμούς καί τά χείλη ἀκάθαρτα, 

νά ἴδω τήν εἰκόνα Σου τῆς Ἁγνῆς, τῆς Ἀειπαρθένου, 

τῆς ἐχούσης τό σῶμα καί τήν ψυχήν καθαρά καί ἀμόλυντα, 

ἀλλ᾽ ἀπεναντίας πρέπει νά μισηθῶ ὁ ἄσωτος καί νά ἐπιτιμηθῶ ὑπό τῆς ὑμετέρας καθαρότητος. 

Πλήν ἐπειδή ὁ Θεός τόν Ὁποῖον ἐγέννησες, 

ἔγινεν ἄνθρωπος ὅπως καλέσῃ τούς ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν, 

λαμβάνω καί ἐγώ τό θάρρος καί προσέρχομαι πρός Σέ, 

παρακαλῶν μετά δακρύων. 

Πρόσδεξε τήν παράκλησίν μου διά τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν πολλῶν καί χαλεπῶν πταισμάτων μου καί παρακάλεσον τόν Μονογενῆ Σου Υἱόν καί Θεόν ὅπως ἐλεήσῃ τήν ἀθλίαν καί ταλαίπωρον ψυχήν μου. Διότι διά τό πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου ἐμποδίζομαι νά στρέψω τό βλέμμα μου πρός Αὐτόν καί νά ζητήσω συγχώρησιν καί διά αὐτό σέ προβάλλω μεσίτριαν. 

Ἀπολαύσας πολλῶν καί μεγάλων δωρεῶν παρά τοῦ δημιουργήσαντός με Θεοῦ, ἐφάνην ἄθλιος καί ἀχάριστος ὁμοιωθείς μέ τά ἀνόητα κτήνη· πτωχεύσας εἰς τάς ἀρετάς, πλουτήσας εἰς τά πάθη, βεβαρυμένος μέ ἐντροπήν, ἐστερημένος θείας παρρησίας, κατακεκριμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ, θρηνούμενος ὑπό τῶν ἀγγέλων, χλευαζόμενος ὑπό τοῦ δαίμονος καί μισούμενος ὑπό τῶν ἀνθρώπων· ἐλεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεως, ἐντρεπόμενος διά τά πονηρά μου ἔργα, νεκρός ὑπάρχων πρό τοῦ θανάτου καί πρό τῆς κρίσεως αὐτοκατάκριτος καί πρό τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως τυγχάνων αὐτοτιμώρητος ὑπό τῆς ἀπογνώσεως. 

Διά τοῦτο καταφεύγω εἰς τήν ἰδικήν Σου καί μόνην βοήθειαν, Δέσποινα Θεοτόκε, ὁ μυρίων ταλάντων ὀφειλέτης, ὁ ἀσώτως τήν πατρικήν οὐσίαν δαπανήσας, ὁ παρανομήσας ὑπέρ τόν Μανασσῆν, ὁ γενόμενος ἄσπλαχνος ὑπέρ τόν πλούσιον, ὁ λαίμαργος δοῦλος, τό δοχεῖον τῶν πονηρῶν λογισμῶν, ὁ θησαυροφύλαξ τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λόγων καί ὁ ξένος πάσης ἀγαθῆς ἐργασίας. Ἐλεήσόν μου τήν ταπείνωσιν καί συμπάθησόν μου τήν ἀσθένειαν. 

Μεγάλην ἔχεις τήν παρρησίαν πρός τόν ἐκ Σοῦ τεχθέντα καί οὐδείς δύναται ὡς Σύ, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ. Δι᾽ ὅλα ἔχεις τήν ἰσχύν ὡς ὑπερέχουσα πάντων τῶν κτισμάτων καί δέν εἶναι ἀδύνατον εἰς Σέ οὐδέν, ἐάν θελήσῃς. Μή λοιπόν παραβλέψῃς τά δάκρυά μου, μή ἀηδιάσῃς τόν στεναγμόν μου, μή ἀποστραφῇς τόν πόνον τῆς καρδίας μου, μή ἐντροπιάσῃς τήν πρός Σέ προσδοκίαν μου, ἀλλά διά τῶν μητρικῶν Σου δεήσεων βίασον τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ καί ἀξίωσόν με τόν ταλαίπωρον καί ἀνάξιον δοῦλόν Σου ν᾽ ἀπολαύσω τό πρῶτον καί ἀρχαῖον κάλλος καί τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν παθῶν, διά νά ἐλευθερωθῶ ἀπό τάς ἁμαρτίας καί νά γίνω ὑπηρέτης τῆς δικαιοσύνης, νά ἐκδυθῶ τόν μιασμόν τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς καί νά ἐνδυθῶ τόν ἁγιασμόν τῆς ψυχικῆς καθαρότητος, νά νεκρωθῶ διά τόν κόσμον καί νά ζήσω ἐν τῇ ἀρετῇ. 

Ὁδοιποροῦντά με συνόδευσον, πλέοντα ἐν θαλάσσῃ σύμπλευσον, ἀγρυπνοῦντα με ἐνίσχυσον, θλιβόμενον παρηγόρησον, ὁλιγοψυχοῦντα παρακάλεσον, ἀσθενοῦντα δώρησόν μου τήν ἴασιν, ἀδικούμενον ρῦσαί με, συκοφαντούμενον ἀθώωσον, εἰς θάνατον κινδυνεύοντα προφθάσασα λύτρωσόν με, εἰς τούς ἀοράτους ἐχθρούς δεῖξον με καθ᾽ ἑκάστην φοβερόν. Ναί ὑπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ἐπάκουσον τῶν οἰκτρῶν δεήσεων καί μή μέ ἐντροπιάσῃς ἀπό τῆς προσδοκίας μου. 

Τόν βρασμόν τῆς σαρκός κατάπαυσον, τήν ἐν τῇ ψυχῇ μου ἀγριωτάτην ταραχήν κατεύνασον, τόν πικρόν θυμόν καταπράϋνον, τόν τύφον καί τήν ἀλαζονίαν τῆς ματαίας οἰήσεως ἐκ τοῦ νοός μου ἀφάνισον, τάς νυκτερινάς φαντασίας τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τάς καθημερινάς ἀκαθάρτους προσβολάς ἀπομάκρυνον τῆς καρδίας μου. Παίδευσόν μου τήν γλῶσσαν ἵνα ὁμιλῇ τά συμφέροντα, δίδαξον τούς ὀφθαλμούς μου νά βλέπουν ὀρθῶς τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, ἐνίσχυσον τούς πόδας μου ἵνα βαδίζουν τήν μακαρίαν ὁδόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τάς χεῖράς μου ἁγίασον ἵνα ἀξίως αἴρω αὐτάς πρός τόν Ὕψιστον. 

Καθάρισόν μου τό στόμα ἵνα μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται τόν Πανάγιον Πατέρα καί Θεόν. Ἄνοιξόν μου τά ὦτα, ἵνα ἀκούω αἰσθητῶς καί νοητῶς τά ὑπέρ μέλι καί κηρίον γλυκύτερα λόγια τῶν Ἁγίων Γραφῶν καί βιῶ ταῦτα ἐνισχυόμενος ὑπό Σοῦ. Δός μοι καιρόν μετανοίας, λογισμοῦ ἐπιστροφήν, ἐλευθέρωσόν με ἐξ αἰφνιδίου θανάτου καί ἀπάλλαξόν με κατακεκριμένον ὑπό τῆς συνειδήσεως. Καί τελευταῖον ἐλθέ κοντά μου κατά τόν χωρισμόν τῆς ψυχῆς μου ἀπό τοῦ ἀθλίου μου σώματος, ἵνα ἐλαφρύνης τήν ἀφόρητον αὐτήν βίαν, ἀνακουφίσῃς τόν ἀνέκφραστον πόνον, παρηγορήσῃς τήν ἀπαραμύθητον στενοχωρίαν. 

Ἵνα τῆς σκοτεινῆς μορφῆς τῶν δαιμόνων λυτρώσῃς, παραμερίζουσα τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους καί σχίζουσα τά χειρόγραφα τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν. Καί ἵνα μέ οἰκειώσῃς μέ τόν Θεόν καί μέ καταξιώσῃς τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παραστάσεως ἐν τῷ φοβερῷ Κριτηρίῳ καί νά μέ κάμῃς κληρονόμον τῶν αἰωνίων καί ἀδιαφθόρων ἀγαθῶν. 

Ταύτην τήν ἐξομολόγησιν Σοῦ κάμνω Δεσποινά μου Θεοτόκε, τό φῶς τῶν ἐσκοτισμένων μου ὀφθαλμῶν καί παραμυθία τῆς ζωῆς μου, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς καί προστασία μου, τήν ὁποίαν δέξου εὐμενῶς καί καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί ἀξίωσόν με εἰς τήν παροῦσαν ζωήν ἀκατακρίτως νά μετέχω τοῦ Παναγίου καί ἀχράντου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ.

Εἰς δέ τήν μέλλουσαν, 

τῆς γλυκυτάτης οὐράνιας τροφῆς τοῦ Παραδείσου, 

ἔνθα εἶναι ἡ κατοικία πάντων τῶν εὐφραινομένων. 

Τούτων δέ τῶν ἀγαθῶν τυχών ὁ ἄθλιος, 

δοξάζω εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ Υἱοῦ Σου 

καί Θεοῦ τοῦ δεχομένου πάντας τούς μετανοοῦντας ἐξ ὅλης ψυχῆς 

διά Σέ τήν γενομένην μεσίτριαν καί ἐγγυήτριαν πάντων τῶν ἁμαρτωλῶν, 

διότι διά Σοῦ Πανύμνητε καί Ὑπεράγαθε Δέσποινα 

περισώζεται ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπίνη φύσις 

αἰνοῦσα καί εὐλογοῦσα 

Πατέρα καί Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, 

τήν Παναγίαν Τριάδα.

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς