ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 19 Μαΐου 2020

ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ




Η τροπολογία που κατέθεσε αίφνης το υπουργείο για την απευθείας μετάδοση του μαθήματος κατάφερε να φέρει άπαντες απέναντί του.


της Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου


Γονείς και καθηγητές όλων των αποχρώσεων στη συντριπτική τους πλειονότητα συντάχθηκαν κατά του μέτρου, καθώς η αναμετάδοση του μαθήματος εκθέτει ανηλίκους σε άγνωστους τρίτους. Η δικαιολογία ότι μπορεί να φαίνονται μόνο ο εκπαιδευτικός και ο πίνακας δείχνει πόσο απέχουν όλοι αυτοί που σχεδιάζουν την εκπαιδευτική πολιτική από την πραγματικότητα.


Το μάθημα δεν είναι διάλεξη, μία στατική διαδικασία όπου ο καθηγητής στέκεται μπροστά στον πίνακα λέγοντας το ποίημά του και οι μαθητές από κάτω γράφουν. Το μάθημα είναι μία δυναμική διαδικασία και οι μαθητές εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό με διάφορους τρόπους. Αυτό άλλωστε ζητάει και το ίδιο το υπουργείο. 


Που θα δείχνει η κάμερα και ποιος θα ακούγεται όταν οι μαθητές θα απαντούν σε ερωτήσεις, θα εργάζονται ομαδικά, όταν κάποιο παιδί σηκωθεί στον πίνακα να λύσει άσκηση, θα κάνει μία παρουσίαση της εργασίας του, θα εκφράσει μία απορία;


Πιστεύουν ότι τα παιδιά μέσα στην τάξη είναι στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα; Μπορεί, λέει, ο καθηγητής να σταματάει τη λήψη. Ο εκπαιδευτικός δηλαδή, που πρέπει να είναι ψυχή τε και σώματι στο μάθημα, θα κάθεται να έχει στον νου του ανά πάσα στιγμή να σταματήσει τη λήψη, γιατί ένα παιδί πετάχτηκε να πει κάτι άσχετο, ένα άλλο πείραξε τον συμμαθητή του, δύο τσακώθηκαν μέσα στο μάθημα, ένας άλλος μαθητής είπε λάθος απάντηση και οι υπόλοιποι γέλασαν.


Για να αναφέρω ενδεικτικά ελάχιστα από τα περιστατικά που διαχειριζόμαστε καθημερινά στην τάξη. Το μάθημα δεν θα καταγράφεται, λένε. Ένα κινητό να βάλεις μπροστά από την οθόνη αναμετάδοσης, το μάθημα καταγράφεται ωραιότατα. Μετά επεξεργάζεσαι την ταινία και γελοιοποιείς τον καθηγητή που σου έβαλε κακό βαθμό, αυτόν που σου έδωσε αποβολή ή τον συμμαθητή σου που θέλεις να κοροϊδέψεις.


Τον βάζεις να μιλάει και να κινείται fast forward ή slow motion, τον μοντάρεις με σώμα ζώου ή γυμνό, βάζεις γελοίους υπότιτλους και μουσικά, του παραποιείς τα χαρακτηριστικά, τον ανεβάζεις στα κοινωνικά δίκτυα και ιδού το αποτέλεσμα της απευθείας μετάδοσης. Μα σου λέει, «άμα γίνει αυτό, υπάρχουν ποινές».


Μιλάμε για παιδιά που δεν έχουν ιδέα από ποινικές προεκτάσεις των πράξεών τους. Εδώ έχουν κάψει αυτοκίνητα και έχουν χτυπήσει εκπαιδευτικούς και συμμαθητές τους, θα κολλήσουν στο βίντεο;


Όσο για τους υπέρμαχους της έκθεσης ανηλίκων σε αγνώστους, η διάλεξη που βλέπω ότι στηρίζουν και νομίζουν ότι είναι μάθημα δεν σημαίνει ότι συνεπάγεται και μάθηση. Αν η κάμερα γυρίσει στην τάξη την ώρα της διάλεξης, το πιο πιθανό είναι ότι αυτή ή θα κοιμάται ή θα παίζει τρίλιζα και ο εκπαιδευτικός θα μιλάει μόνος του.




Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF