ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2022

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «ΓΙΝΑΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΡΑΤΩΝ»;



«Γίναμε κοινωνία τεράτων;» Ὅλοι εὐθυνόμαστε κατὰ ποικίλους τρόπους καὶ βαθμοὺ


Συγκλονισμένη ἡ κοινὴ γνώμη παρακολουθεῖ τὶς συνεχεῖς καὶ συγκλονιστικὲς ἀποκαλύψεις σχετικὰ μὲ τὸ κύκλωμα τῆς παιδεραστίας καὶ τῆς μαστροπείας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς μεθόδους βιασμοῦ ἀνηλίκων. Ἐκεῖνο ποὺ ἀκούγεται ἐπανειλημμένως ἀπὸ τοὺς δημοσιογράφους καὶ τοὺς ἀναλυτὲς τῆς ἐπικαιρότητας εἶναι ἡ λέξη «σαπίλα», ὅτι σάπισε ἡ κοινωνία. Σὲ ἐφημερίδα μάλιστα πανελλαδικῆς ἐμβέλειας τέθηκε τὸ ἐρώτημα: «Γίναμε κοινωνία τεράτων;». Ὄντως, πρόκειται γιὰ εἰδεχθῆ ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται σὲ ἀνήλικα παιδιά, ποὺ τραυματίζουν ὄχι μόνον τὸ σῶμά τους, ἀλλὰ πρὸ παντὸς τὴν ψυχή τους, καὶ καταστρέφουν τὸ μέλλον τους. Σὲ αὐτὴν τὴν ἀποκάλυψη ὅλοι ἔδειξαν τὸν ἀποτροπιασμό τους καὶ δὲν φείδονται σκληρῶν λέξεων γιὰ νὰ στιγματίσουν τέτοιες ἀνώμαλες πράξεις. Φυσικά, καταδικάζουμε τέτοιες ἐνέργειες καὶ πράξεις ποὺ προσβάλλουν τὴν ἀνθρωπιά μας, ἀλλὰ καὶ τὴν χριστιανοσύνη μας, γιατὶ ὅλοι ὅσοι ἐμπλέκονται σὲ τέτοια ἀποτρόπαια ἐγκλήματα εἶναι βαπτισμένοι Χριστιανοὶ καὶ βιάζουν ἀνήλικα παιδιὰ ποὺ εἶναι, ἐπίσης, βαπτισμένα. Ὅμως, αὐτὸν τὸν τελευταῖο καιρὸ προβληματιζόμαστε ἔντονα ἀπὸ ὅσα ἔρχονται στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας καὶ ἀπὸ ὅσα παραμένουν στὸ σκοτάδι. Κυρίως προβληματιζόμαστε ἀπὸ τὸ ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ρίξουμε τὸν λίθο τοῦ ἀναθέματος στοὺς ἄλλους, ἐνῶ ἡ εὐθύνη πέφτει ἐπάνω μας. Ὅλοι κάνουμε τὸν εἰσαγγελέα καὶ καταγγέλλουμε τέτοια εἰδεχθῆ ἐγκλήματα, ἐνῶ εὐθυνόμαστε κατὰ ποικίλους τρόπους καὶ βαθμούς. Μιλοῦν πολλοὶ γιὰ «σαπίλα» τῆς κοινωνίας, χωρὶς νὰ ἐντοπίζουν ποιὸς εὐθύνεται γι’ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ὑπάρχει σοβαρὸ πρόβλημα, ὅταν τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης καὶ Ψυχαγωγίας «Γίναμε κοινωνία τεράτων;» Ὅλοι εὐθυνόμαστε κατὰ ποικίλους τρόπους καὶ βαθμοὺς  προκαλοῦν, ἀφοῦ παρουσιάζουν στὰ προγράμματά τους τέτοια πρότυπα ζωῆς καὶ προτρέπουν τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἕναν ἡδονιστικὸ τρόπο ζωῆς. Ποιό εἶναι τὸ περιεχόμενο τῶν περισσοτέρων τηλεοπτικῶν σίριαλς; Φόνοι, ἀπιστίες, ἀπαγωγές, ἄκρατη σεξουαλικὴ ζωὴ καὶ πολλὰ ἄλλα. Ἐπὶ πλέον, ἡ κοινωνία δὲν ἔχει προστατευτικά πλαίσια καὶ βασικὲς ἀρχές, ἀφοῦ τὸ σύνθημα ποὺ ἐπικρατεῖ εἶναι ὁ ἄκρατος ἡδονισμὸς καὶ ἡ εὐδαιμονία. Ἔτσι, ἀποσαρθρώθηκαν οἱ ὑγιεῖς κοινωνικὲς ἀντιστάσεις. Γιὰ τὸ φρικτὸ περιστατικὸ ποὺ ἦλθε τελευταῖα στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας δημιουργοῦνται πολλὰ ἐρωτήματα: Τί ἔκανε τὸ ὠργανωμένο Κράτος σὲ μιὰ φτωχὴ πολύτεκνη οἰκογένεια; Ποιά εἶναι ἡ προσφορὰ τῶν κοινωνικῶν δομῶν σὲ μιὰ οἰκογένεια μὲ προβληματικοὺς γονεῖς; Τί ἔκανε τὸ Σχολεῖο, ἡ γειτονιά, ἡ Ἐκκλησία γιὰ νὰ βοηθήσουν τὰ παιδιὰ αὐτὰ ποὺ μεγαλώνουν σὲ μιὰ πολύτεκνη προβληματικὴ οἰκογένεια;... Χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ ἐξισώσουμε τὶς εὐθῦνες, οὔτε νὰ κάνουμε συμψηφισμό, θὰ θέλαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὅλοι εὐθυνόμαστε κατὰ ποικίλους τρόπους καὶ βαθμοὺς γι᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση, καὶ ὅλοι θὰ δώσουμε λόγο στὸν Θεό, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν γιατὶ κλείνουμε τὰ μάτια σὲ ἐνέργειες διεστραμμένων ἀνθρώπων, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ γιατὶ ἀφήνουμε ἀπροστάτευτες οἰκογένειες μὲ οἰκονομικὰ προβλήματα καὶ κυρίως ἀφήνουμε ἀπροστάτευτα παιδιὰ στὶς πιὸ εὐαίσθητες ἡλικίες. Συζητώντας μὲ παιδιὰ στὰ Σχολεῖα (Γυμνάσιο-Λύκειο), διαπιστώσαμε ὅτι, ἐνῶ παλαιότερα μᾶς ἐρωτοῦσαν γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, τὴν προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω γιὰ τὶς προγαμιαῖες σχέσεις, τώρα δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ θέματα αὐτά, ἀφοῦ ἄλλα τοὺς ἀπασχολοῦν. Μᾶς ἐρωτοῦν γιὰ τὴν αὐτοκτονία, τὶς ἐκτρώσεις, τὴν ἐνδοοικογενειακὴ βία, τὴν ὁμοφυλοφιλία κλπ. Αὐτὸ δείχνει, ὅτι ἡ κοινωνία ἔχει ἀλλάξει προσανατολισμό. Καί, φυσικά, ὅλοι εὐθυνόμαστε γι᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση κατὰ διαφόρους βαθμούς.




Ὁ Ἐρανιστὴς


† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς


4.12.2022 ἐκ. ἡμ.,


† Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας




Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF