ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 2024

 



γαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·


Εὑρισκόμενοι στὴν παραμονὴ ἐνάρξεως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, αἰσθανόμαστε εὐγνώμονες στὸν Κύριο καὶ Θεό μας γιὰ τὸ δώρημα τῆς νηστείας καὶ τὴν χάρη τῆς ἐγκρατείας. Διότι μᾶς δίνεται καὶ πάλι ἡ εὐκαιρία νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ στεφανωθοῦμε, νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ νὰ πλησιάσουμε στὸ ἀγαθό.


Τὸ στάδιο τῶν Νηστειῶν εἶναι κῆπος Ἀρετῶν φωτεινῶν καὶ ὁλάνθιστων, ποὺ εὐωδιάζουν τὴν ψυχή, ἁπαλύνουν τὴν ζωὴ καὶ καταγράφονται στὸν Οὐρανό. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ πνευματική μας ζωὴ χρειάζεται ἀνακαίνιση καὶ ἐνίσχυση, ὤθηση καὶ ἐπιτάχυνση. Καὶ ἡ ἁγία Νηστεία εἶναι τὸ πιὸ κατάλληλο μέσον γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ ὅσα μᾶς θλίβουν καὶ μᾶς συγχύζουν, ὥστε νὰ στραφοῦμε ἀπερίσπαστα καὶ ἀνάλαφρα σὲ νέες πνευματικὲς ἀναβάσεις.


Νηστεία, ὅταν γίνεται μὲ συνετὴ διάκριση, περιχαρὴ διάθεση, ἁγία ἀποφασιστικότητα καὶ εἰλικρινὴ ἐπιθυμία, ἀποφέρει θαυμάσια ἀποτελέσματα ψυχοσωματικά: ἐνισχύει καὶ ἀναδεικνύει τὴν θεία Εἰκόνα στὸν ἄνθρωπο, στερεώνει τὴν ἀρετή, ἐκδιώκει τὴν ἁμαρτία, ἐλαφρύνει τὸ σῶμα.


Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μαρτυροῦν ἐκ πείρας τὴν Νηστεία ὡς «μητέρα προσευχῆς, πηγὴ φρόνησης, δάσκαλο ἡσυχίας, λαμπρότητα σωφροσύνης, ὑπεράσπιση κάθε ἀρετῆς» (Ἅγιος Ἰσαὰκ Σῦρος, Λόγοι Ἀσκητικοί, ΚΖ΄, ἐκδ. «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2022). Αὐτὴ εἶναι ὅπλο ποὺ ἔχει κατασκευάσει ὁ Θεὸς καὶ μὲ αὐτὸ ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας μας Χριστός, κατὰ τὴν τεσσαρακονθήμερη νηστεία Του στὴν ἔρημο, νίκησε τὴν δύναμη τοῦ ἐχθροῦ καὶ ἔβαλε τὸ στεφάνι τῆς νίκης στὴν φύση μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πονηρὸς διάβολος ὅταν βλέπει αὐτὸ τὸ νικητήριο ὅπλο σὲ κάποιον ἄνθρωπο, φοβεῖται ἐνθυμούμενος τὴν ἧττα του στὴν ἔρημο ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ ἡ δύναμή του συντρίβεται.


γαπητοὶ Ἀδελφοί·


ν πρέπει νὰ εἴμαστε ἀληθινοὶ Χριστιανοί, τότε ὀφείλουμε νὰ ἀποτελοῦμε πραγματικὴ ἀπομίμηση καὶ σφραγῖδα Χριστοῦ. Γιὰ νὰ ὁμοιάσουμε στὸν Κύριό μας καὶ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὶς παγῖδες τοῦ πονηροῦ, τὶς ὁποῖες τοποθετεῖ σὲ κάθε μας βῆμα γιὰ νὰ μᾶς ἐξαπατήσει, χρειάζεται ὁπωσδήποτε νηστεία καὶ ἐγκράτεια. Ἐκδυθήκαμε τὸν φωτεινὸ Χιτῶνα τῆς Χάριτος καὶ χάσαμε τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, διότι παρακούσαμε στὴν θεία Ἐντολὴ τῆς Νηστείας.


Λοιπόν, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον, καὶ γιὰ νὰ ἐνδυθοῦμε τὴν θεία λαμπρότητα, χρειάζεται Νηστεία τόσο σωματική, ὅσο καὶ ἀσώματη (βλ. Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, Ὁμιλία περὶ Εὐποιΐας).


σωματικὴ νηστεία εἶναι ἀποχὴ ἀπὸ τὶς ἀρτύσιμες τροφές, τὶς ὡραῖες καὶ εὔγευστες, πρᾶγμα θεμελιῶδες γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἀρετῆς, ἀλλὰ ὄχι ἀρκετό. Ἀπαιτεῖται ταυτόχρονα καὶ ἡ ἀσώματη νηστεία, ποὺ εἶναι ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν. Γιὰ νὰ λάβουμε θεῖον ἔλεος καὶ συγχώρηση, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε καθαρότητος νοῦ καὶ καρδίας, γιὰ νὰ τύχουμε θείας ἑνώσεως καὶ εὐλογίας, εἶναι ἀναγκαῖος ὁ συνδυασμὸς σωματικῆς καὶ ἀσώματης νηστείας.


Διότι ἄν νηστεύουμε ἀπὸ τροφές, ἀλλὰ δὲν συγχωροῦμε καρδιακὰ ὅσους μᾶς ἔπταισαν, ἤ δὲν περιορίζουμε τὰ πολλὰ λόγια καὶ μάλιστα τὶς κατακρίσεις, ἤ δὲν περιμαζεύουμε τὰ μάτια μας ἀπὸ ἀπρεπεῖς περιηγήσεις, ἤ δὲν ἐλεοῦμε ὅσο περισσότερο μποροῦμε τοὺς συνανθρώπους μας, τότε ἡ νηστεία μας χάνει τὸ νόημα καὶ τὴν ἀξία της. Ὅταν νηστεύουμε, τὸ πνεῦμα μας πρέπει νὰ εἶναι ταπεινό, τὸ πρόσωπο χαρωπὸ καὶ ἡ καρδιὰ φιλόθεη καὶ φιλάνθρωπη, εὐκατάνυκτη καὶ συγκαταβατική.


ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας φροντίζει ἰδίως ὥστε οἱ εὐκαιρίες προσευχῆς κατὰ τὴν κατανυκτικὴ περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς νὰ εἶναι πιὸ πυκνὲς καὶ ἐκτενεῖς. Νὰ διαβάζουμε μὲ ἐπίγνωση τὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο στὸ σπίτι μας τὸ βράδυ, ἀκόμη κι ἄν δὲν μποροῦμε νὰ ἐκκλησιασθοῦμε στὸν Ναό. Νὰ πηγαίνουμε στὶς κατανυκτικὲς Προηγιασμένες Θεῖες Λειτουργίες γιὰ νὰ προσφέρουμε τὸ θυμίαμα τῆς προσευχῆς μας, ἐφ’ ὅσον τὸ ἐπιτρέπει τὸ πρόγραμμά μας. Νὰ σπεύδουμε στοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας μας τὰ βράδια τῆς Παρασκευῆς, γιὰ νὰ τὴν ἔχουμε Σκέπη καὶ Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Νὰ προστρέχουμε στὴν Μετάνοια καὶ τὴν Ἐξομολόγηση μὲ ἐπιμέλεια, γιὰ νὰ καθαίρεται ἡ ψυχή μας λαμπρῶς. Νὰ κοινωνοῦμε τακτικὰ τῶν θείων καὶ ἀχράντων Μυστηρίων -μὲ πίστη καὶ πόθο, γιὰ νὰ γινόμαστε μέτοχοι ζωῆς Αἰωνίου!


γαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·


Κύριός μας ἀναμένει τὸν καλό μας ἀγῶνα ἐγκρατείας σὰν θυσία καθαρὴ καὶ εὐπρόσδεκτη, διότι οἱ ἀναθυμιάσεις τῶν φρικτῶν ἁμαρτιῶν τῆς ἀνθρωπότητος στὶς ἡμέρες μας ἔχουν μολύνει τὸ πᾶν. Ἡ Νηστεία καὶ ἡ Μετάνοιά μας εἴθε νὰ ἀποτελοῦν τὸ ἰσχυρὸ ἀντίρροπο στὸν ὄγκο τῆς ἀνομίας καὶ ἀποστασίας, ὥστε νὰ μὴ ἐκσπάσει ἡ δίκαιη ὀργὴ τοῦ Θεοῦ στὸν ταλαίπωρο κόσμο, ἀλλὰ νὰ ὑπερισχύσει ἡ ἄπειρη θεία Ἀγαθότητα καὶ Φιλανθρωπία Του ὑπὲρ πάντων ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν!




Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν



Ἐλάχιστος εὐχέτης πρὸς Κύριον



Ὁ Μητροπολίτης



+Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης



Λάρισα, Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, 4/17-3-2024




Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF