ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ

Συνέντευξη Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος

Τοποτηρητού της Ιεράς Επισκοπής Μοραβίας

σε Ιστοσελίδα και Περιοδικό Θρησκειολογικού περιεχομένου της Τσεχίας

– Είστε Επίσκοπος. Στην Ορθόδοξη παράδοση, ο επίσκοπος συνήθως προέρχεται από το μοναχισμό. Ποια ήταν η δική σας πορεία προς τον μοναχισμό και την ιεροσύνη;

Ήταν φυσιολογική πορεία κάποιου που από βρέφους ζούσε στην Εκκλησία και υπηρετούσε με όλες του τις δυνάμεις αυτήν και το έργο της. Από πολύ μικρής ηλικίας, εδώ και 50 χρόνια ψάλλω στο Αναλόγιο της Εκκλησίας, σπούδασα τα εκκλησιαστικά γράμματα, αφιερώθηκα στον Μοναχισμό, υπηρέτησα ως Διάκονος και Πρεσβύτερος επί δύο περίπου δεκαετίες και από του 2007 ανυψώθηκα χωρίς να το θελήσω και χωρίς να το επιδιώξω (μάλλον προσπάθησα με κάθε μέσο να το αποφύγω) στην Αρχιερωσύνη. Αυτό ήταν φαίνεται το θέλημα του Θεού. Πρόκειται για μεγάλη τιμή για την οποίαν ευχαριστώ απείρως την θεία Φιλανθρωπία, αλλά και για μεγάλο Σταυρό, για την άρση του οποίου ζητώ ταπεινά την θεία βοήθεια και τις προσευχές όλων όσων με σέβονται και αγαπούν.

– Υπήρξε κάποιο καθοριστικό γεγονός ή εσωτερική εμπειρία που επηρέασε αποφασιστικά την απόφασή σας να γίνετε μοναχός;

Η αγάπη μου για τον Θεό και την Εκκλησία.

– Ο Μητροπολίτης Κυπριανός ήταν γνωστός και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Πώς σας επηρέασε πνευματικά;

Ο κατά Θεόν Γέροντάς μου μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός (+2013) ήταν ο άθρωπος που με επηρέασε σημαντικά για να αποφασίσω την αφιέρωσή μου. Χρειαζόμουν βοήθεια, ώθηση και έμπνευση. Αυτός με έκειρε Μοναχό και με χειροτόνησε στους δύο πρώτους βαθμούς της Ιερωσύνης. Του οφείλω ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου πρόσφερε, με δίδαξε και με παραδειγμάτισε. Ηταν άνθρωπος πνευματικός, προσεκτικός, διακριτικός. Ήταν άνθρωπος τάξεως, μεθοδικότητος, δημιουργικότητος. Άνθρωπος ουσίας που μπορούσε να διακρίνει το σημαντικό από το ασήμαντο, το κύριο από το δευτερεύον. Άνθρωπος επίμονος στο καλό, καρτερικός στις δοκιμασίες, άνθρωπος θυσίας και προσφοράς. Αληθινός Πνευματικός Πατέρας και Κοινοβιάρχης του Μοναχισμού. Στην όλη πορεία του υπήρξαν βεβαίως και σημεία αμφιλεγόμενα ως προς τις εκκλησιαστικές επιλογές του (η προσωπική του ζωή ήταν χριστοκεντρική, ευχαριστιακή και ολοκάθαρη), αλλά περί τούτου αποφαίνεται ο Θεός και η ιστορία. Το έργο και οι άνθρωποι που άφησε πίσω του ομιλούν επίσης αφ’ εαυτών και ο έχων οφθαλμούς βλέπειν βλεπέτω.

– Στην Ελλάδα η κύρια Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Εσείς όμως ανήκετε στην Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος. Στη χώρα μας αυτή η διαφορά δεν είναι σαφής. Πώς θα την εξηγούσατε στους Τσέχους Ορθοδόξους;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος αποτελεί την επίσημη Εκκλησία της χώρας μας, στην οποίαν ανήκει θεωρητικά η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων. Η διοίκηση της Εκκλησίας αυτής πριν από έναν αιώνα, το 1924, εισήγαγε στην ζωή και την λατρεία της Εκκλησίας το λεγόμενο Νέο Ημερολόγιο, σύμφωνα με πολιτική εντολή, αλλά και σε εκπλήρωση της επιθυμίας ανωτάτων νεωτεριστών κληρικών, οι οποίοι είχαν αποστασιοποιηθεί από την Ορθόδοξη Παράδοση και επιθύμησαν να εισάγουν Καινοτομίες, προκειμένου να προσεγγίσουν με τους ετεροδόξους Χριστιανούς της Δύσεως. Ο κοινός εορτασμός μαζί τους, σύμφωνα με το δυτικό γρηγοριανό ημερολόγιο που ισχύει στην πολιτική ζωή, αποτελούσε πρώτο μέτρο αυτής της προσέγγισης, μέσα στο πνεύμα του Οικουμενισμού.

Το Οικουμενικό κίνημα που εμφανίσθηκε κυρίως μεταξύ των Διαμαρτυρομένων Χριστιανών (Προτεσταντών) για ενιαία ιεραποστολική δράση και μαρτυρία, όπως και για κοινή κοινωνική αποστολή, βρήκε απήχηση και μεταξύ Ορθοδόξων κληρικών και καθηγητών, οι οποίοι είχαν σπουδάσει στην Δύση και είχαν επηρεαστεί από πολιτικές και θρησκευτικές τάσεις που κυριαρχούσαν στην εποχή τους. Όμως, σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση για να υπάρξει κοινός εορτασμός με τους ετεροδόξους, όπως και κοινή δράση και μαρτυρία στον κόσμο μαζί τους, θα πρέπει προηγουμένως να επιτευχθεί ομόνοια στην πίστη της μίας και μοναδικής αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού. Αυτή ιστορικά ταυτίζεται με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή η διαπίστωση ήταν και είναι η αληθινή ομολογία των Ορθοδόξων Χριστιανών, εφόσον η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει και βιώνει αυτό που παντού και πάντοτε αποτελούσε την Αλήθεια της Εκκλησίας, την εμπειρία και συνείδηση των γραπτών Μνημείων της, όπως και την πίστη και συνείδηση των Αγίων της παλαιών και συγχρόνων.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΥΠΕΡ ΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΝ ΚΤΗΤΟΡΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ

 

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ (1925)

H Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ (1925) by ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

(Εκ του ιστοτόπου της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής)

Τήν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα τῆς 13ης πρός 14ην Σεπτεμβρίου τοῦ 1925, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς γνησιότητος τῆς᾿Ορθοδοξίας εἶχαν συγκεντρωθεῖ στό ἐξωκκλήσιον τοῦ῾Αγίου᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, στούς πρόποδες τοῦ῾Υμηττοῦ. ᾿Επρόκειτο νά τελεσθῆ ῾Ιερά ᾿Αγρυπνία γιά τήν ἑορτή τῆς ῾Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σύμφωνα μέ τό πατροπαράδοτον ἑορτολόγιον τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ὑπό τό ἄγριο βλέμμα τῆς χωροφυλακῆς. Τότε, στίς ἔνδεκα καί μισή κοντά στά μεσάνυχτα, τόν ᾿Αττικό οὐρανό καταυγάζει μέ τήν λάμψη του ὁ Τίμιος Σταυρός. Σάν οὐράνιος προβολέας, κατά τίς μαρτυρίες τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, φωτίζει ὁλόκληρη τήν περιοχή γύρω ἀπό τό μονύδριο τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου. Καλύπτει δέ μέ τό κατάλευκό του ἱλαρόν φῶς καί αὐτή τήν λάμψη τῶν ἀστέρων. Παρά τό σιωπητήριο πού ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐπέβαλε στόν τύπο μέ τήν στήριξη τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, μιά ἐφημερίδα τόλμησε νά σπάση τή σιωπή καί νά δημοσιεύσει τήν ἀλήθεια, τό θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ῏Ηταν ἡ ἐφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», ἡ ὁποία δημοσίευσε τήν ἑπομένη ἡμέρα, τό ἀνακοινωθέν τοῦ Συλλόγου τῶν ᾿Ορθοδόξων, τῆς διοικούσης ἀρχῆς τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων· «῾Ο "Σύλλογος τῶν ᾿Ορθοδόξων", ἀνεγνωρισμένον Σωματεῖον,συμφώνως πάντοτε πρός τό Παλαιόν ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον εἰς τό ὁποῖον ἐμμένει ἀκλόνητος, τήν εἰσαγωγήν τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν θεωρῶν ἀντιθρησκευτικήν καί ἀντικανονικήν, ἑώρτασε σήμερον 14ην Σεπτεμβρίου, κατά τό ἐν λόγῳ ἡμερολόγιον, τήν ἑορτήν τῆς ῾Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Πρός τοῦτο ἀπό τῆς 9ης νυκτερινῆς τῆς χθές πλέον τῶν δισχιλίων μελῶν τοῦ Συλλόγου συνηθροίσθησαν ἐν τῷ ἐξοχικῷ ναῷ τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου ἐτελέσθη ἀγρυπνία. ᾿Εννοεῖται, ὅτι ἡσυγκέντρωσις αὕτη τῶν πιστῶν δέν διέλαθε τήν προσοχήν τῶν ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, ἅτινα ἀπό τῆς 11ης νυκτερινῆς παρηκολούθησαν τήν ἀκολουθίαν χάριν τῆς τάξεως, ὡς εἶπον. ᾿Αλλά οἱαδήποτε κι' ἄν ἦτο ἡ ἐκεῖ ἀποστολή των, ὀλίγα λεπτά μετά τήν ἐκεῖ ἄφιξίν των ἑκόντα ἄκοντα ἠναγκάσθησαν νά προστεθῶσι καί ταῦτα εἰς τό πλῆθος τῶν πιστῶν, τούς ὁποίους δέν ἐχώρει ἤδη οὐδέ ὁ ἐξωτερικός περίβολος τοῦ ναοῦ, ἕνεκα λόγων ἀνωτέρων πάσης ἀνθρωπίνης διαταγῆς ἤ ἐξουσίας. ῾Η ὥρα ἦτο 11η καί ἡμίσεια πρό τοῦ μεσονυκτίου, ὅτε ἀκριβῶς ἄνωθεν τοῦ ναοῦ καί μέ κατεύθυνσιν ἐξ ᾿Ανοτολῶν πρός Δυσμάς ἐνεφανίσθη φωτεινός λευκός Σταυρός τοῦ ὁποίου ἡ λάμψις περιοριζόμενη μόνον ἐπί τοῦ Ναοῦ καί τοῦ ἐκκλησιαζομένου πλήθους ἐξηφάνιζεν ἐντελῶς τήν λάμψιν τῶν ἀστέρων, κατηύγαζε δέ τόν Ναόν καί τόν περίβολον, ὡς νά κατηυθύνετο ἐπ' αὐτῶν ἠλεκτρικός προβολεύς. ῾Η ὁριζοντία γραμμή τοῦ οὐρανίου τούτου Σταυροῦ ἔκλινεν πρός τά δεξιά, πρός τό κάτω δέ μέρος τῆς καθέτου γραμμῆς του ἐσχηματίζετο μικρότερος Σταυρός διά τῆς παρεμβολῆς ἑτέρας μικροτέρας ὁριζοντίας γραμμῆς. Τό οὐράνιον τοῦτο σημεῖον ἦτο ὁρατόν συνεχῶς ἐπί ἡμίσειαν ὥραν καί κατόπιν ἤρξατο σβενύμμενον ὀλίγον κατ' ὀλίγον. Τό τί ἐπηκολούθησε μετά τήν ἐμφάνισην τοῦ οὐρανίου τούτου σημείου ἀδύνατον νά περιλάβῃ ἀνθρωπίνη ἀφήγησις. Πάντες οἱ ἐκκλησιαζόμενοι γονυπετεῖς καί κλαίοντες ἐκ τῆς συγκινήσεως ἤρχισαν ψάλλοντες καί δοξολογοῦντες τόν Κύριον ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ. Τά ὄργανα τῆς ἐξουσίας παραιτοῦνται τῆς ἀποστολῆς των καί ἀνευρίσκουσι εἰς τά βάθη τῆς καρδίας των τήν πίστιν τῶν παιδικῶν των χρόνων.῞Ολος ὁ χῶρος ἐκεῖνος μεταβάλλεται εἰς μίαν γωνίαν ἄλλου τινός κόσμου ὑπέργειου. ῞Ολοι κατέχονται ὑπό ἀνεκφράστου ἱερᾶς συγκινήσεως, ὅλοι κλαίουσιν. ῾Η ἀγρυπνία συνεχισθεῖσα ἐτελείωσε περί τήν 4ην πρωϊνήν, ὁπότε ὁλόκληρος ἐκεῖνος ὁ ἀνθρώπινος χείμαρρος ἤρχισε κατερχόμενος πρός τήν πόλιν διηγούμενος ἀνά πᾶν βῆμα τό νυκτερινόν θαῦμα, ἐκ τῆς συγκινήσεως τοῦ ὁποίου συνείχοντο πάντες.

Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1925)

ΦΩΤΟΛΑΜΠΗΣ ΑΝΕΦΑΝΗ Ο ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΚΑΘΟΔΗΓΩΝ, ΣΤΗΡΙΖΩΝ, ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ...

π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΛΩΡΟΣ Ο ΑΟΙΔΗΜΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ κ. ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2015)

Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ (14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1925)

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ (1925)

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ 90 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2015)

ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΠΙ ΤΗ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΕΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΡΟΔΟΠΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (14-27/9/2015)

Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1925) - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΠΤΕΣ

Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1925) - Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΗΣ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ (1925)

Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1925)

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΗΣ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ (1925)

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ...! Ο ΣΤΑΥΡΟΣ...!

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ ΑΝΕΦΑΝΗ, ΦΩΤΙΖΩΝ ΕΝ ΝΥΚΤΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ...

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΩΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΦΩΤΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΜΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2022)

ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ 90 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2015)

Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΦΩΤΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2022)

Ὁμιλία στὴν τρίτη ἐμφανίση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἱερὸς Καθεδρικὸς Ναὸς Ἁγίου Ἀθανασίου Ν. Φιλαδελφείας

Κυριακὴ μετὰ τὴν ὕψωσιν τοῦ Τ. Σταυροῦ, 19-9/2-10-2022

ὑπὸ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου

«Λίαν εὔφρανας τοὺς ὀρθοδόξους, καὶ κατήσχυνας τοὺς καινοτόμους», ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς καὶ πράγματι ἡμέρα χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἡ σημερινή, διότι ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθότητας τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος. Ἐπιβεβαίωση, ὄχι μὲ λογικοὺς συνειρμοὺς ἀνθρωπίνων ἐπιχειρημάτων, ἀλλὰ ἐπιβεβαίωση ἄνωθεν, ἀπὸ Θεοῦ, διὰ θαύματος δημοσίως γενομένου καὶ ἀναμφισβητήτου.

Τὸ γεγονὸς συνέβη τὸ ἔτος 1925, ἕνα ἔτος μετὰ τὴν ἐπάρατη ἐπιβολὴ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας. Τότε στὴν Ἑλλάδα, οἱ εὐλαβέστεροι τῶν πιστῶν διέγνωσαν ὅτι αὐτὴ ἡ καινοτομία ἐπιβάλλεται «διὰ λόγους οἰκουμενικούς», δηλαδὴ οἰκουμενιστικούς. Ἀντιλήφθηκαν ὅτι αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα μίας ἀκολουθίας καινοτομιῶν, προκειμένου νὰ διευκολυνθεῖ ἡ διαδικασία ἐκφραγκεύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ σύνθημα ποὺ κυριάρχησε μεταξύ τους. Νὰ μὴ φραγκέψουμε! Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ εὐσεβεῖς πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στὴν καινοτομία, συνέστησαν τὸν «Σύλλογο τῶν Ὀρθοδόξων» καὶ προσπαθοῦσαν νὰ λειτουργοῦνται ὀρθοδόξως σὲ ἐξωκκλήσια καὶ ἰδιωτικοὺς ναούς, ἐξυπηρετούμενοι ἀπό τοὺς λίγους ἀγωνιστὲς κληρικοὺς οἱ ὁποῖοι εἶχαν μείνει πιστοὶ στὶς παραδόσεις.

Ἕνας ἐξ᾽ αὐτῶν ἦταν ὁ πατὴρ Ἰωάννης Φλῶρος πολύτεκνος καὶ ἐν χηρείᾳ διατελῶν Πρεσβύτερος. Συνεννοήθηκαν λοιπὸν μεταξύ τους οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῶν γύρω περιοχῶν, νὰ ἑορτάσουν τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μὲ ἀγρυπνία στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττό.

Τὸ ἑσπέρας τῆς 13ης Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1925 (π.ἡ.), ἄρχισαν νὰ μαζεύονται στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πιστοὶ ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μέχρι καὶ ἀπό τὴν Σαλαμίνα καὶ τὴν Ἐλευσίνα, ἀλλὰ καὶ ἄλλα μέρη.

Ἄλλωστε τὸ ἐξωκκλήσι αὐτὸ ἦταν τὸ συνηθισμένο μέρος ὅπου ἐκκλησιάζονταν οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς μεγάλες ἑορτές. Ὅπως ἦταν φυσικό, αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ μείνει μυστικὸ γιὰ πολύ. Οἱ διωκτικὲς ἀρχές τὸ ἔμαθαν καὶ ἔστειλαν μία διμοιρία ἀνδρῶν τῆς χωροφυλακῆς προκειμένου νὰ συλλάβουν τὸν ἱερέα καὶ νὰ διαλύσουν τὴν σύναξη τῶν πιστῶν.

Πλὴν ὅμως, ὁ ἀριθμός τῶν πιστῶν ἦταν μεγάλος. Περισσότερα ἀπὸ 2.000 πρόσωπα τοὺς ὑπολόγισαν ἡ διωκτικὲς ἀρχές, ὁπότε μὴ δυνάμενοι ἐκ τῶν πραγμάτων οἱ χωροφύλακες νὰ πράξουν κατὰ τὶς ἐντολές τους, στάθηκαν σὲ μία ἄκρη καὶ παρακολουθοῦσαν εὐλαβικά τὴν ἀγρυπνία.

Γύρω στὶς 23:30΄, ἐνεφανίσθη ἐπάνω ἀπό τὸ ἐκκλησάκι ἕνας φωτεινὸς λευκὸς σταυρὸς ὁ ὁποῖος φώτιζε ὡσὰν ἠλεκτρικὸς προβολέας τὸ ναΐδριο καί τοὺς πιστοὺς γύρω του. Τότε οἱ πιστοὶ ἔξω ἀπό τὸ ἐκκλησάκι ἄρχισαν νὰ ἀναφωνοῦν: «ὁ Σταυρός, ὁ Σταυρός».

Αὐτοὶ ποὺ ἦταν μέσα στὸ ἐκκλησάκι ἄκουγαν τὶς φωνὲς καὶ νόμιζαν ὅτι οἱ ἀπὸ ἔξω φώναζαν: «ὁ στρατός, ὁ στρατός», καὶ ἔσπευσαν νὰ ἐνδύσουν τὸν ἱερέα μὲ κουλουριώτικα ροῦχα καὶ μαντήλα γιὰ νὰ τὸν προφυλάξουν ἀπό τὴν ἀπειλούμενη σύλληψη. Μετὰ ἀπὸ λίγο διαπίστωσαν ὅτι δὲν ἦταν ὁ στρατὸς ἀλλά τὸ θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Αὐτὸ τὸ θαῦμα τὸ εἶδαν καὶ οἱ ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς καί, ὅπως δήλωσε ἕνας ἐξ᾽ αὐτῶν, ὅλοι κατέθεσαν ἐνόρκως περιγράφοντας αὐτὸ τὸ ὁποῖο εἶδαν, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ἀποσιωπήθηκε.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας. Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν. Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.

Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησίας μας, η οποία διασώζει, μόνη Αυτή, ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ’ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.

Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.

Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,13), διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (Α΄Κορ.1,17», επειδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (Α΄Κορ.1,30) ως ο «Εσταυρωμένος» (Α΄Κορ.1,23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως αίσχιστος κακούργος.

Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι’ αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5,8-10). Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο!

Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3,1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς. Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση.

Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄Ιωάν.4,8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή. Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως. Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμονος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια, διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι’ αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Κυριακή Μετά την Ύψωση, Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Μάρκ. η΄ 34

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με, καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: «Η ΥΨΙΣΤΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2023)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ή ΕΧΕΙ ΠΑΤΗΘΕΙ;

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2023)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: «ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2024)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

[Υπομνηματισμός στα εδάφια Ματθ. 16 ,24-27]

«Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι (: Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: “Εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί ακόμη και θάνατο σταυρικό και βίαιο. Κι ας με ακολουθήσει μιμούμενος σε όλα το παράδειγμά μου· και να μη διστάσει να προβεί στις αποφάσεις και τις θυσίες αυτές)»[Ματθ.16,24].

«Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής· πότε δηλαδή; Όταν ο Πέτρος λίγο πριν είχε πει: « Ἵλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο(:ο Θεός να σε φυλάξει, Κύριε, από όσα φοβερά μας είπες ότι θα σου συμβούν· Δεν πρέπει να σου συμβούν αυτά)»[Ματθ.16,22]· και άκουσε ως απάντηση από τον Κύριο: « Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων (:Πήγαινε πίσω μου και φύγε από μπροστά μου, σατανά˙ μου είσαι εμπόδιο στο δρόμο του καθήκοντός μου και πειρασμός· διότι δεν φρονείς εκείνα που αρέσουν στον Θεό, αλλά εκείνα που αρέσουν στους ανθρώπους)»[ Ματθ. 16,23]·

διότι δεν αρκέστηκε στην επιτίμηση μόνο, αλλά θέλοντας να δείξει και με το παραπάνω και το ότι τα λόγια του Πέτρου ήταν άτοπα και ανάρμοστα και να αποκαλύψει και το κέρδος που θα πήγαζε από το Πάθος, λέγει: «Εσύ μου λέγεις: “ο Θεός να σε φυλάξει και να σε ευσπλαχνιστεί, ώστε να μη σου συμβεί αυτό”· εγώ όμως σου λέγω ότι δεν είναι μόνο επιβλαβές για σένα και ολέθριο το να με εμποδίσεις και να δυσφορείς για το Πάθος μου, αλλά ότι ούτε θα μπορέσεις να σωθείς εάν και εσύ ο ίδιος δεν είσαι προετοιμασμένος με κάθε τρόπο να πεθάνεις». Για να μη νομίσουν δηλαδή ότι είναι ανάξιο Αυτού το να πάθει, διδάσκει σε αυτούς το κέρδος του πράγματος, όχι μόνο με όσα είχαν προηγηθεί, αλλά και με όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν.

Στο περιστατικό που καταγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη, λοιπόν, λέγει: «Ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει(:Αληθινά σας λέω, εάν το μικρό σπυρί του σιταριού δεν πέσει στη γη και δεν σαπίσει μέσα στο χώμα, μένει απλώς ένας μόνο σπόρος και δεν πολλαπλασιάζεται. Εάν όμως με τη σπορά του στη γη πεθάνει και ταφεί, βγάζει πολύ καρπό. Έτσι κι εγώ, εάν πεθάνω, όπως ο Πατέρας μου όρισε, θα καρποφορήσω τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους)»[Ιω.12,24]. Στην αντίστοιχη περικοπή του Ματθαίου στο συγκεκριμένο σημείο [Ματθ.16,24], διδάσκοντας αυτό σε μεγαλύτερο βάθος, δεν περιορίζει τον λόγο μόνο στον Εαυτό του, περί του ότι πρέπει δηλαδή να πεθάνει, αλλά επεκτείνει αυτόν και προς εκείνους. «Είναι δηλαδή τόσο το κέρδος αυτού του πράγματος, ώστε και για σας το να μη θέλετε μεν να πεθάνετε να είναι φοβερό, ενώ το να είστε όμως έτοιμοι προς αυτό να είναι αγαθό».

Αλλά αυτό μεν το δηλώνει με όσα λέγει στη συνέχεια, ενώ τώρα εξετάζει αυτό από μία μόνο σκοπιά. Και πρόσεχε ότι δεν ομιλεί κατά τρόπο καταναγκαστικό· διότι δεν είπε ότι «και αν θέλετε, και αν δεν θέλετε, πρέπει να πάθετε εσείς αυτό»· αλλά τι είπε; «Εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει». «Δεν εκβιάζω, δεν εξαναγκάζω, αλλά τον καθένα αφήνω κύριο της προαιρέσεώς του· για τον λόγο αυτό λέω: «εάν κάποιος θέλει»· διότι προς αγαθά προσκαλώ· όχι προς κακά και δυσάρεστα, όχι προς κόλαση και τιμωρία, για να αναγκάσω».

Πράγματι λοιπόν αυτή η ίδια η φύση του πράγματος είναι ικανή να προσελκύσει. Και λέγοντας αυτά προσείλκυε ακόμη περισσότερο· διότι εκείνος μεν, ο οποίος χρησιμοποιεί βία, πολλές φορές αποτρέπει τον ακροατή του · εκείνος όμως που αφήνει ελεύθερο τον ακροατή να κάνει τις επιλογές του, περισσότερο τον προσελκύει· διότι έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη βία η ελεύθερη εκλογή. Για τον λόγο αυτόν ο Κύριος έλεγε: «εάν κάποιος θέλει». «Είναι μεγάλα», λέγει, «τα αγαθά τα οποία σας προσφέρω και τέτοια, ώστε να σπεύδετε με τη θέλησή σας». Πράγματι δεν θα ήταν δυνατόν να προσελκύσει κανείς με τη βία, ούτε και αν ακόμη πρόσφερε χρυσό και έθετε θησαυρό μπροστά μας. Εάν λοιπόν προς εκείνα δεν προσελκύει κανείς με βίαιο τρόπο, πολύ περισσότερο ο Θεός προς τα επουράνια αγαθά· διότι εάν δεν σε πείθει να προστρέξεις η φύση του πράγματος, ούτε να λάβεις είσαι άξιος, αλλά ούτε και εάν λάβεις, θα γνωρίσεις καλώς εκείνο που έλαβες.

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν αναγκάζει, αλλά προτρέπει, σεβόμενος την ελευθερία μας. Επειδή λοιπόν φαίνονταν να διαδίδουν πολλά, και ιδιαιτέρως να στενοχωριούνταν γι’ αυτό που τους είπε, λέγει: «δεν χρειάζεται να θορυβείστε και να ταράζεστε. Εάν δεν θεωρείτε ότι αυτό που σας έχει ειπωθεί είναι αίτιο αναρίθμητων αγαθών και θα σας οδηγήσει στη σωτηρία σας, δεν εκβιάζω, ούτε εξαναγκάζω, αλλά εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει, αυτόν προσκαλώ. Μη νομίζετε όμως ότι τούτο είναι το να με ακολουθείτε, αυτό το οποίο πράττετε τώρα ακολουθώντας με. Είναι ανάγκη να υπομείνετε πολλούς κόπους, πολλούς κινδύνους εάν έχετε σκοπό να με ακολουθήσετε. Δεν πρέπει λοιπόν, Πέτρε, επειδή τώρα με ομολόγησες Υιό του Θεού, να περιμένεις για τον λόγο αυτό και μόνο στεφάνους και να νομίζεις ότι είναι αρκετό αυτό για σένα για τη σωτηρία σου, και να αισθάνεσαι λοιπόν τον εαυτό σου ασφαλή και αναπαυμένο, διότι τάχα πραγματοποίησες το παν με το να με ομολογήσεις απλά με τα λόγια.

Μπορώ βέβαια επειδή είμαι Υιός του Θεού, να μη σε αφήσω να λάβεις πείρα των δυσχερειών· δεν το θέλω όμως αυτό για χάρη σου, ώστε να συνεισφέρεις και ο ίδιος κάτι και να γίνεις άξιος για μεγαλύτερες τιμές». Ούτε βέβαια, εάν κανείς είναι κριτής των αγώνων και έχει αθλητή ένα φίλο του, θα θελήσει να τον στεφανώσει απλά και μόνο από εύνοια, αλλά και για τους δικούς του κόπους, και προπαντός γι’ αυτό, επειδή τον αγαπά· έτσι και ο Χριστός αυτούς τους οποίους ιδιαιτέρως αγαπά, αυτούς κατεξοχήν θέλει να προκόπτουν, και με τη δική τους προαίρεση και όχι μόνο από τη βοήθειά Του.

Πρόσεξε, όμως, ότι και τον λόγο κάνει υποφερτό. Δεν περιορίζει λοιπόν τις δυσκολίες και τα εμπόδια μόνο σε αυτούς, αλλά και παρουσιάζει την αλήθεια αυτή και τη διδασκαλία κοινή για όλη την οικουμένη, λέγοντας: «Εάν κάποιος θέλει», είτε γυναίκα, είτε άνδρας, είτε άρχοντας, είτε αρχόμενος, ας ακολουθεί αυτήν την οδό. Και φαίνεται μεν εκ πρώτης όψεως ότι ένα πράγμα έχει πει, τρία όμως είναι αυτά που λέει· το «ας απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του», το «ας σηκώσει τον σταυρό του» και το «ας με ακολουθήσει»· και τα μεν δύο είναι αλληλένδετα, το άλλο όμως ειπώθηκε ως κάτι ξεχωριστό. Αλλά ας δούμε πρώτα τι άραγε σημαίνει το να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Ας μάθουμε προηγουμένως τι σημαίνει να αρνηθούμε κάποιον άλλο άνθρωπο και τότε θα κατανοήσουμε πληρέστερα τι περίπου σημαίνει να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Τι σημαίνει λοιπόν να αρνηθούμε έναν άλλον άνθρωπο; Εκείνος ο οποίος αρνείται κάποιον άλλον, λόγου χάριν τον αδελφό του ή τον δούλο του, ή οποιονδήποτε άλλον, και αν ακόμη τον δει να μαστιγώνεται ή να αλυσοδένεται ή να οδηγείται σε φυλακή ή οτιδήποτε άλλο να πάσχει, δεν τον συμπαρίσταται, δεν τον βοηθεί, δεν κάμπτεται, δεν υποφέρει κάτι χάριν αυτού, επειδή άπαξ διαπαντός αποξενώθηκε από αυτόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.

Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον Κεφ. Η. 34 – 38, θ. 1.

«Τω καιρώ εκείνω, προσκαλεσάμενος ο Ιησούς τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς: όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ άν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τί γάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοίς: αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Απόδοση:

Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές του και τους είπε: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τί θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τί μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας διαβεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού». (Επιμέλεια κειμένου: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη) Ομιλία του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως, περί της αληθούς ελευθερίας «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

Ο άνθρωπος, πλασμένος για να εικονίζει μικρογραφικώς επί της γης την απειρομεγέθη εικόνα του Θείου Δημιουργού, ήταν απαραίτητο να είναι προικισμένος με τις ιδιότητες του Θεού, ώστε να έχει την αναφορά του σ’ Αυτόν. Ως εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος έπρεπε να είναι oν αυτοσυνείδητον, ελεύθερον και αυτεξούσιον, διότι oν χωρίς συνείδηση της υπάρξεώς του, χωρίς ελευθερία, χωρίς εξουσίαν επί του εαυτού του, είναι ανάξιο της υψηλής αυτής κλήσεως, του υψηλού αυτού προορισμού που του επεφύλαξε η μεγάλη βουλή του Θείου Δημιουργού. Η ελευθερία άρα του ανθρώπου είναι αναγκαία συνέπεια της μεγάλης αποστολής του, της διαπλάσεώς του και της παρουσίας του μέσα στον κόσμο, και επομένως προσόν αναγκαίον και σεβαστόν.

Χωρίς την ελευθερίαν ο άνθρωπος θα ήταν ισότιμος με τα λοιπά ζώα, η δουλεία θα υπέτασσε τις ενέργειές του, και θα οδηγούσε τις σκέψεις του μέσα σε έναν περιορισμένον κύκλον, όπου θα περιεστρέφετο. Οι ιδέες του καλού και του αγαθού θα ήσαν άγνωστοι σ’ αυτόν, θα αγνοούσε τι είναι αισχρόν, τι κακόν, τι ψευδές, και δεν θα είχε εξουσίαν αυτενεργείας, δυνατότητα να εξέλθει από τον περιορισμένον κύκλο των εμφύτων ορμών. Η άγνοια του καλού, του αγαθού, του αληθινού θα καθιστούσε τον άνθρωπον ένα oν ανήθικον, θα διέγραφε την ηθικήν ως λέξιν εστερημένην νοήματος, αφού οι πράξεις του θα ήσαν ηθικώς αδιάφοροι, και γι’ αυτό, αχαρακτήριστοι. Η αδιαφορία αυτή και ομοιότης του χαρακτήρος των πράξεων δεν θα διήγειρε καμμίαν αίσθησιν ή εντύπωσι στον νου και στην καρδία του ανθρώπου· η έλλειψις αυτή θα καθι­στούσε την μεν καρδίαν ασυνείδητον, τον δε νου νωθρό και αδρανή·

η ασυνειδησία και η νωθρότης θα επέπιπταν ως σκιερά νέφη και θα εκάλυπταν την θαυμαστήν εικόνα του θείου Δημιουργού, που τόσο λαμπρώς και θαυμασίως εκαλλιτεχνήθη από το δημιουργικόν του χέρι, στην οποία διαλάμπει η αγαθότης, η σοφία και η δύναμίς του και θα τον ημπόδιζαν να ιδή και να γνωρίση τον Πλάστην του και Δημιουργόν του σύμπαντος. Θα αγνοούσε τον Θεόν και τα θεία ιδιώματά του και έτσι η δημιουργία ουδέποτε θα εδόξαζε, θα υμνούσε, θα έψαλλε και θα ευχαριστούσε με επίγνωσι και συνείδησι τον Θεόν.

Ο άνθρωπος επλάσθη για να εικονίζει τον Θεόν επί της γης. Ο Θεός τον έκαμεν oν νοερόν και αυτεξούσιον για να πράττει το θέλημα Αυτού, το οποίον έγραψε μέσα στην καρδίαν του, και το κατέστησε και ιδικόν του θέλημα. Σκοπός της διαπλάσεώς του ήταν να γνωρίσει η δημιουργία τον Θεόν. Επλάσθη λοιπόν για να γνωρίσει τον Πλάστην και Δημιουργόν του, επλάσθη για να υψούται προς τον Θεόν, για να δοξάζει τον Θεόν· επλάσθη με σκοπόν η δημιουργηθείσα κτίσις να αινή ενσυνειδήτως τον θείον Δημιουργόν της. Το αυτεξούσιόν του λοιπόν, το νοερόν και το ηθικώς ελεύθερον, του εδόθησαν για να εκπληρώνει τον μέγα προορισμόν του, την μεγάλην αποστολή του, να συνδέει την γη με τον Ουρανό και να μην αποκλίνει δεξιά ή αριστερά, αλλά να βαδίζει την ευθείαν οδό, πράττοντας μόνο το αγαθόν, το εγγεγραμμένον στην καρδία του, το οποίον και αυτός ορμεμφύτως αγαπά. Διότι αλλιώς, εάν αποκλίνει από τον προορισμό του, γίνεται ανελεύθερος και «εξομοιούται τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις» (Ψαλμ. μη’ 12, 20). Ο άνθρωπος είναι αληθώς ελεύθερος πριν απομακρυνθεί από το αγαθόν, και ενόσω συνταυτίζει την θέλησή του προς το θέλημα του Θεού. Όμως ευθύς ως αποκλίνει από την ευθείαν, αποβαίνει όντως ανελεύθερος, η ελευθερία του πλέον είναι ψευδής επίδειξις ψευδούς ελευθερίας.

Η ελευθερία του ανθρώπου, όταν υποτάσσεται στον νόμο του Θεού, δεν περιορίζεται, διότι Αυτός, ως θείος, είναι άπειρος, το δε άπειρον όχι μόνον δεν περιορίζει την ελευθερία, αλλά την συνεκτείνει και την συναυξάνει, όταν ο άνθρωπος τον ακολουθεί. Αιτιολογώντας το καθήκον που έχει ο άνθρωπος να ακολουθεί το θέλημα του Θεού, ο φιλόσοφος και μάρτυς Ιουστίνος μας συμβουλεύει: «Ο Θεός εποίησε τον άνθρωπον ελεύθερον και αυτεξούσιον, ώστε αυτό που από ιδικήν του υπαιτιότητα έχασε, με την αμέλεια και την παρακοήν του, να του το δωρίσει πάλιν ο Θεός διά φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης, εάν ο άνθρωπος υπακούσει σ’ Αυτόν. Όπως δηλαδή ο άνθρωπος παρήκουσε και επέφερε στον εαυτόν του τον θάνατον, έτσι και εάν υπακούσει στο θέλημα του Θεού, ημπορεί να κερδίσει την αιώνιο ζωή. Διότι ο Θεός μας έδωσε εντολές άγιες, τις οποίες όποιος τηρήσει ημπορεί να σωθεί, και επιτυγχάνοντας την ανάσταση, να κληρονομήσει την αφθαρσίαν». Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγον ο άνθρωπος οφείλει να φυλάττει με ευλάβεια τον νόμο του Θεού, και να πράττει το θέλημα Αυτού, διότι ως εικόνα του Θεού είναι υποχρεωμένος να εκπληρώνει τον σκοπόν της επί γης αποστολής του. Αλλιώς μέλλει να κατακριθεί ως παραβάτης των καθηκόντων του, επειδή ελησμόνησε την αποστολήν του, και εξ αιτίας της αμελείας του έκαμε κακήν χρήσιν του αυτεξουσίου, και παρεδόθη στα πάθη και τις επιθυμίες.

Το αυτεξούσιον του ανθρώπου είναι βεβαίως ανεπηρέαστον· ο βαθμός της ελευθερίας αυτού καταδεικνύεται από τον τρόπο με τον οποίον ο Κύριος τον προσκαλεί: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν…». Ο Σωτήρ καλεί τον άνθρωπον οπίσω του και τον αφήνει ελεύθερον να αποφασίση περί του σπουδαιότατου τούτου ζητήματος, να τον ακολουθήση ή να πάρη τον ιδικόν του δρόμο. Ήλθε για να σώση τον άνθρωπο και όμως δεν παραβιάζει το αυτεξούσιον αυτού. Τον προσκαλεί να λάβη ενεργόν μέρος στην σωτηρίαν του και όμως δεν επηρεάζει καθόλου το αυτεξούσιον αυτού.

Από την μελέτη της ιστορίας της απολυτρώσεως βλέπουμε τον Υιόν του Θεού γινόμενον άνθρωπον υπέρ της σωτηρίας του ανθρώ­που, πορευόμενον προς το εκούσιον Πάθος με σκοπόν να «άρη την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. α’, 29), να βαστάση τους μώλωπες τους ιδικούς μας, να εκπληρώση το μέγα μυστήριον της Οικονομίας και να συμφιλιώση τον άνθρωπον με τον Θεόν, και εν τούτοις δεν παραβιάζει καθό­λου το αυτεξούσιον του ανθρώπου. Ιδού η κεκλεισμένη πύλη του Παραδείσου ανοίγεται και η πυρίνη ρομφαία, η οποία φυλάττει την είσοδον αυτού, απομακρύνεται και η φωνή του Δεσπότου προσκα­λεί τον άνθρωπο, που ήταν πριν αποκλεισμένος, να εισέλθη δια μέ­σου αυτής στον τόπο της καταπαύσεως· αυτός όμως αφήνεται ελεύθερος, αν θέλη να εισέλθη ή όχι.

Η επίσημος αναγνώρισις της ελευθερίας μας εκ μέρους του Σωτήρος, μας διδάσκει ότι η σωτηρία μας δεν πραγματούται μόνον από την απόλυτον ενέργεια της χάριτος του Θεού, αλλά και από την συγκατάθεση και την σύγχρονον ενέργεια του ανθρώπου. Περί της αναγκαιότητος αυτής ιδού τι λέγουν οι σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας· ο θείος Χρυσόστομος λέγει: «η χάρις, μολονότι είναι χάρις, σώζει όσους το θέλουν», και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει: 

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εορτάζεται με λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου. Την μέρα αυτή γιορτάζεται η διπλή ανεύρεση του Σταυρού πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Χριστός μας. Η Αγία Ελένη, το 326 μ.Χ. πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει τον Θεό για τους θριάμβους του γιου της, Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Θείος ζήλος, όμως, έκανε την Αγία Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές. Ύστερα, η Αγία Ελένη οδηγήθηκε στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, τον γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών. Ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε. 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335: Ο Πατριάρχης Μακάριος ύψωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως. Την ημέρα του εορτασμού έως και σήμερα, στις Εκκλησίες μοιράζεται βασιλικός, ώστε οι πιστοί να θυμούνται τον τρόπο που βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός που μαρτύρησε ο Χριστός. Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού 613 μ.Χ: Οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Αφού τον μετέφεραν στη χώρα τους, θεώρησαν τον Σταυρό μαγικό, εξαιτίας κάποιων θαυμάτων που έγιναν. 14 Σεπτεμβρίου 629: Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, μετά την οριστική νίκη του εναντίον των Περσών, ανέκτησε το ιερό σύμβολο της Χριστιανοσύνης και το μετέφερε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποτέλεσε μέρος του θριάμβου του και στη συνέχεια στα Ιεροσόλυμα. Τελικά, η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.

Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ...

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ''Η ΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ''

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ''ΤΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΥΡΩΣΙΜΟ''

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ. ΕΜΕΙΣ;

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ

ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ: ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ 

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΥ: ''Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ''

ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ: ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΟΥ: ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ - Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΘΑΝΑΤΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ: Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟ ΣΤΑΥΡΟ

ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ - Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΦΥΛΑΞ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ: ΣΥΝΤΟΜΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ: Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ: ΣΥΝΤΟΜΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Αγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου της Ρωσικής Διασποράς (1985)

Στὴν τάξη αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἐπιδεικνύει τὴν μεγαλειώδη πράξη ποὺ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπιτέλεσε γιὰ μᾶς, κατερχόμενος ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ στὴν γῆ, καὶ ἀπὸ τὴν γῆ στὰ καταχθόνια, ὥστε -ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀρέσκονται νὰ τονίζουν- νὰ ἀναζητήσει, νὰ βρεῖ καὶ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

Ὅμως, εἶναι ἀνάγκη νὰ σημειώσουμε τὴν ἑξῆς διαφορά: ἀπὸ τὸν Θρόνο τοῦ Θεοῦ κατῆλθε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Θεὸς Παντοδύναμος καὶ Ἀπεριόριστος, ἡ μόνη Θεότης. Καὶ ἀφοῦ ἐκπλήρωσε τὸ μέγα ἔργο, τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, Αὐτὸς ἀνῆλθε καὶ πάλι στοὺς Οὐρανούς, ἀλλὰ δὲν ἦταν πλέον ὁ Υἱὸς καὶ μόνον τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς αὐτὸς ποὺ ἀνερχόταν, ἀλλὰ ἦταν Θεάνθρωπος. Ἕνα Πρόσωπο, μία Ταυτότης, ἤ, καλύτερα σύμφωνα μὲ τὴν Πατερικὴ ὁρολογία, μία Ὑπόστασις, ἀλλὰ σὲ δύο Οὐσίες καὶ Φύσεις: Θεοῦ καὶ Ἀνθρώπου.

Διότι, στὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ Θεότητα καὶ ἡ Ἀνθρωπότητα ἑνώθηκαν πλήρως καὶ παντοτινά, γιὰ ὅλη τὴν αἰωνιότητα, καὶ ποτὲ δὲν θὰ συμβεῖ κάποια ἀλλαγὴ σὲ τοῦτο. Ἐν τῷ μεταξύ, καὶ ἡ Θεία Φύση καὶ ἡ Ἀνθρώπινη Φύση (στὸν Σωτῆρα Χριστὸ) διατηροῦν ὅλες τὶς ἰδιότητές τους καὶ μόνον διὰ Θαύματος εἶναι ποὺ αὐτὲς ἑνώθηκαν σὲ ἕνα Πρόσωπο.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀρέσκονται νὰ τονίζουν, ὅτι ὁ Κύριός μας ἀνερχόμενος ἀπὸ τὴν γῆ στὸν Οὐρανό, φώτισε τὴν ὁδὸ γιὰ μᾶς. Ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι πιστὴ σὲ Αὐτὸν βλέπει σὲ αὐτὸ τὴν ἐκπλήρωση τῆς λαμπρᾶς ὑποσχέσεώς Του ὅταν ἔλεγε: «ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται» (Ἰω. ιβ΄ 26). Καὶ τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἔχει διανοίξει τὴν ὁδὸ ἀπὸ τὴν γῆ στὸν Οὐρανὸ γιὰ μᾶς, τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Μόνον νὰ προσέχει ἡ κάθε χριστιανικὴ ψυχή, ὥστε νὰ μὴν λάβει μαζί της ἐπίγειες ματαιότητες στὸν Οὐρανό.

Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ζήσουμε ἐδῶ στὴν γῆ μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε ὅταν φθάσει τὸ τέλος αὐτῆς τῆς πρόσκαιρης ζωῆς, νὰ θεωρηθοῦμε ἄξιοι τῆς εὐλογημένης ζωῆς τοῦ Παραδείσου. Δηλαδή, νὰ εἴμαστε ἀπασχολημένοι, νὰ ζοῦμε καὶ νὰ γευόμαστε ἐνῶ εἴμαστε ἀκόμη ἐδῶ στὴν γῆ, αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει στὰ σκηνώματα τοῦ θείου Παραδείσου καὶ στὴν αἰώνια καὶ μακάρια ζωή.

Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ γνωρίζουμε, ὅτι τρίτη («μέση») ὁδὸς δὲν ὑπάρχει: ἄν ἡ ψυχὴ δὲ σωθεῖ, ἄν δὲν κληρονομήσει τὶς μονὲς τοῦ Παραδείσου, ἄν δὲν κατασκηνώσει σὲ αὐτές, τότε βέβαια θὰ πέσει στὴν θανατηφόρα ἄβυσσο τοῦ ἅδου· δὲν ὑπάρχει τρίτος δρόμος!

Γι’ αὐτὸ ἄς προσέχουμε τὶς ψυχές μας, Χριστιανοί, γιὰ νὰ προετοιμασθοῦμε προκειμένου νὰ γίνουμε δεκτοὶ στὶς κατοικίες τοῦ Παραδείσου καὶ ὄχι στὴν φρικτὴ ἄβυσσο τῆς κολάσεως, στὴν ὁποίαν ὑπάρχει μόνον ὀδύνη καὶ στεναγμὸς καὶ οὐδεμία ἀπολύτως ἀνακούφιση ἢ ἐλπίδα.

ΣΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ηχητικό απόσπασμα εκ του ιστοτόπου 
της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Ατικής

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ. ΕΜΕΙΣ;

Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΦΥΛΑΞ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

Οἱ Χιλιαστές, οἱ λεγόμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», δὲν χρησιμοποιοῦν καὶ δὲν τιμοῦν τὸν Τίμιο Σταυρό.

Ὁ Σταυρός, λέγουν,

ὑπῆρξε ὄργανον ἐγκλήματος καὶ εἶναι ἐντροπὴ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε καὶ εἰδωλολατρία νὰ τὸν τιμοῦμε.

Πρὸ τοῦ Σταυροῦ οἱ Χιλιαστὲς ταράσσονται, ἐκφράζονται δὲ περὶ αὐτοῦ μὲ βλάσφημα λόγια.

Ἀλλά, ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ καὶ τιμᾶ τὸν Τίμιο Σταυρὸ μὲ ἔννοια ὑψηλή,

ἱερὴ καὶ συμβολική.

Α.΄Ἱερὸ Σύμβολο. Ὅπως τὸ νόμισμα ἔχει δύο ὄψεις, ἔτσι καὶ ὁ Σταυρός: κατὰ τὴν μία ὄψι,

ὁ Σταυρὸς εἶναι ὄργανον ἐγκλήματος· ἀλλά, κατὰ τὴν ἄλλη ὄψι, εἶναι ὄργανον Θυσίας καὶ Εὐεργεσίας.

Στὸν Σταυρό, δὲν προσηλώθη καὶ ἐθανατώθη ἁπλῶς ὁ Χριστὸς καὶ Σωτήρας μας·

προσηλώθη 

καὶ τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας (Κολ. β΄ 14)· ἐθανατώθη ἡ ἔχθρα μεταξὺ ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. β΄ 16).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ καὶ τιμᾶ τὸν Σταυρὸ ὡς Σύμβολο Θυσίας,

τῆς Μεγάλης Θυσίας τοῦ Χριστοῦ,

ἀπὸ τὴν Ὁποία ἀπορρέει ἡ Χάρις, ὁ Ἁγιασμὸς καὶ ἡ Σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου· ἀλλὰ 

καὶ ὡς σύμβολο πάσης ἄλλης Θυσίας, στὴν Ὁποίαν καλεῖται νὰ ὑποβληθῆ ὁ κάθε Χριστιανός.

Βλέποντας ὁ πιστὸς τὸν Σταυρό· κάμνοντας τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ· προσκυνώντας καὶ ἀσπαζόμενος τὸν Σταυρό, σκέπτεται Αὐτὸν τὸν Ἐσταυρωμένο Κύριό του, ὁμολογεῖ τὴν Θυσία Του καὶ προσκυνεῖ λατρευτικὰ Αὐτόν. 2. Ὁ Σταυρὸς δηλαδὴ δὲν τιμᾶται αὐτὸς καθ᾿ ἑαυτόν, ἀλλ᾿ ἐν σχέσει πρὸς τὸν Χριστόν. Ἂν ἐτιμᾶτο αὐτὸς καθ᾿ ἑαυτόν,ἀσχέτως πρὸς τὸν Χριστό, ἡ τιμή του θὰ ἦταν πράγματι εἰδωλολατρία, ὅπως ἦταν ἡ τιμὴ τοῦ χαλκίνου ὄφεως ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἐζεκίου.

Τότε, οἱ Ἰσραηλῖτες δὲν ἔβλεπαν τὸν χάλκινο ὄφι ὡς μέσον, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς ἔσωζε αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς δηλητηριώδεις ὄφεις ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Μωϋσέως· ἀλλά, ἔβλεπαν καὶ ἐθυμίαζαν τὸν ὄφι ἀσχέτως πρὸς τὸν Θεό, ὡς μαγικὸ πρᾶγμα ἢ εἴδωλο, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἐζεκίας κατέστρεψε αὐτὸν (Δ΄ Βασ. ιη΄ 4). Ὁ Σταυρός, χρησιμοποιούμενος καὶ τιμώμενος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἦταν καὶ εἶναι ὅπως ὁ χάλκινος ὄφις ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Μωϋσέως καὶ ὄχι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἐζεκίου. Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι εἴδωλον, ἀλλὰ Σύμβολον. Ἂν οἱ Χιλιαστὲς δὲν τιμοῦν τὸν Σταυρό, ἐπειδὴ δήθεν ὑπῆρξε ὄργανον ἐγκλήματος, τότε νὰ μὴν χρησιμοποιοῦν καὶ μάχαιραν, διότι καὶ ἡ μάχαιρα εἶναι ὄργανον ἐγκλήματος.

Ἀναρίθμητοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν διὰ μαχαίρας. Ἀλλὰ ἐμεῖς, θὰ ἀντιτείνουν οἱ Χιλιαστές, χρησιμοποιοῦμε τὴν μάχαιραν ὄχι ὡς ἐγκληματικὸ ὄργανο, ἀλλὰ γιὰ νὰ κόβουμε τὸν ἄρτον κλπ. Εὖ καὶ καλῶς!... Καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χρησιμοποιοῦμε τὸν Σταυρὸ, ὄχι ὡς ἐγκληματικὸ ὄργανο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐνθυμούμεθα καὶ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν Θυσία τοῦ Κυρίου μας, ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀντὶ ἡμῶν. Β.΄ Μαρτυρίες Ἁγιογραφικὲς. Ἀναφέρουμε μερικὰ χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης, στὰ ὁποῖα ὁ Σταυρὸς ἔχει σαφῶς συμβολικὴ ἔννοια. 3. α.«Ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος».(Ματθ. ι΄ 38. Ἰδὲ καὶ Λουκ. ιδ΄ 27) β.

Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».(Ματθ. ιστ΄ 24. Ἰδὲ καὶ Μάρκ. η΄ 34· Λουκ. θ΄ 23). Διὰ τῶν λόγων τούτων ὁ Χριστός μας, προτοῦ ἀκόμη νὰ σταυρωθῆ,προβάλλει τὸν Σταυρὸν ὡς Σύμβολον Θυσίας. γ. «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὖ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται, κἀγὼ τῷ κόσμῳ». (Γαλ. στ΄ 14).

Ὁ Σταυρὸς ἐδῶ δὲν σημαίνει τὸ ἔγκλημα τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ τὴν Θυσία τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καυχᾶται γιὰ τὸν Σταυρό,καὶ μάλιστα μόνον γι᾿ Αὐτόν. Ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό,καὶ κάθε πραγματικὸς Χριστιανὸς καυχᾶται γιὰ τὸν Σταυρό. δ. «Πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες». (Φιλιπ. γ ΄ 18-19). Καὶ ἐδῶ, ὁ Σταυρὸς ἔχει συμβολικὴ ἔννοια· σημαίνει τὴν Θυσία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Ἀπόστολος ὁμιλεῖ γιὰ συγχρόνους πρὸς αὐτὸν «ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ».

Ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ στοὺς σημερινοὺς Χιλιαστές, ὄχι μόνο διότι τὸ ἰδανικό τους εἶναι ἐπίγειο, ὑλιστικὸ καὶ σαρκικό, ἀλλὰ καὶ διότι ἐκφράζονται ὑβριστικῶς γιὰ τὸ Σύμβολο τῆς Θυσίας. Ἐπίσης, ἰσχύει καὶ γι᾿ αὐτοὺς σήμερα,ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι «σκάνδαλον» (Γαλ. ε΄ 11)· καὶ ἀκόμη, ὅτι ὁ λόγος περὶ Σταυροῦ εἶναι «μωρία». (Α΄ Κορινθ. α΄ 18) 4 Γ.΄ Χρῆσις καὶ θαύματα. α. «Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν καὶ Ἀαρὼν λέγων· Ἄνθρωπος ἐχόμενος αὐτοῦ κατὰ τάγμα, κατὰ σημαίας, κατ᾿ οἴκους πατριῶν αὐτῶν, παρεμβαλέτωσαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ· ἐναντίοι κύκλῳ τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου παρεμβαλοῦσιν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ.

Καὶ οἱ παρεμβάλλοντες πρῶτοι κατὰ ἀνατολάς... Οἱ δὲ Λευῗται οὐ συνεπεσκέπησαν ἐν αὐτοῖς καθ᾿ ἃ ἐνετείλατο Κύριος τῷ Μωϋσῇ... Οὕτω παρενέβαλον κατὰ τάγμα αὐτῶν καὶ οὕτως ἐξῇρον, ἕκαστος ἐχόμενοι κατὰ δήμους αὐτῶν,κατ᾿ οἴκους πατριῶν αὐτῶν». (Ἀριθ. β΄ 1-34). Ὅπως βλέπουμε, στὸ κεφάλαιο β΄ τῶν Ἀριθμῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰσραηλιτικὸς Λαὸς στὴν ἔρημο, καὶ ὅταν ἐστρατοπέδευε καὶ ὅταν ἐβάδιζε, εἶχε τὴν ἑξῆς διάταξι:

Τρεῖς Φυλὲς (Ἰούδα, Ἰσσάχαρ, Ζαβουλών), ἦσαν πρὸς ἀνατολάς· • τρεῖς Φυλὲς (Ρουβήν, Συμεών, Γάδ), ἦσαν πρὸς νότον· • τρεῖς Φυλὲς (Εὐφραίμ, Μανασσῆ, Βενιαμίν), ἦσαν πρὸς δυσμάς· • καὶ τρεῖς Φυλὲς (Δάν, Ἀσήρ, Νεφθαλί), ἦσαν πρὸς βορρᾶν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ διατεταγμένες Φυλὲς ἐσχημάτιζαν Σταυρό. Ὅπως βλέπουμε καὶ στὸ γ΄ κεφάλαιο τῶν Ἀριθμῶν, ἀκόμη καὶ οἱ Λευῗτες, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὴν Ἱερατικὴ Φυλή, ἦσαν διατεταγμένοι μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε καὶ αὐτοὶ ἐσχημάτιζαν Σταυρό. Ἔτσι, οἱ Δώδεκα Φυλὲς ἐσχημάτιζαν μεγάλο Σταυρὸ καὶ οἱ Λευῗται ἐσχημάτιζαν μικρότερο Σταυρὸ ἐντὸς τοῦ πρώτου.

Στὸ κέντρο τῶν δύο Σταυρῶν ἦταν ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου. Δηλαδή, οἱ Ἰσραηλῖτες ἦσαν διατεταγμένοι πάντοτε σὲ σχηματισμὸ Σταυροῦ, σὲ σταυροειδῆ φάλαγγα, πρὸς ἀπόκρουσιν τῶν ἐχθρῶν καὶ διαφύλαξιν τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου. β. «Καὶ ἐξελθὼν (ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ) παρετάξατο τῷ Ἀμαλήκ. Καὶ Μωϋσῆς καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἀνέβησαν ἐπὶ τὴν κορυφὴν τοῦ βουνοῦ. Καὶ ἐγίνετο ὅταν ἐπῇρε Μωϋσῆς τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἰσραήλ· ὅταν δὲ καθῆκε τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἀμαλήκ.

Αἱ δὲ χεῖρες Μωϋσῆ βαρεῖαι· καὶ λαβόντες λίθον ὑπέθηκαν ὑπ᾿ αὐτόν, καὶ ἐκάθητο ἐπ᾿ αὐτοῦ,καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἐστήριζον τὰς χεῖρας αὐτοῦ, ἐντεῦθεν εἷς καὶ ἐντεῦθεν εἷς. Καὶ ἐγένοντο αἱ χεῖρες Μωϋσῆ ἐστηριγμέναι ἕως δυσμῶν ἡλίου. Καὶ ἐτρέψατο Ἰησοῦς τὸν Ἀμαλὴκ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν φόνῳ μαχαίρας». (Ἐξόδ. ιζ΄ 10-13). Ἐδῶ περιγράφεται παραδοξότατο περιστατικό!... Ὁ Μωϋσῆς στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ ὑψώνει τὰ χέρια του καὶ ἐκτείνει αὐτά, ὁριζοντίως. Καὶ ὅσο κρατεῖ τὰ χέρια του σταυροειδῶς στὴν θέσι αὐτή, νικοῦν οἱ Ἰσραηλῖτες. Ὅταν δὲ κατεβάζη τὰ χέρια του, νικοῦν οἱ Ἀμαληκῖτες.

Τότε, ὁ Ἀαρὼν καὶ ὁ Ὢρ λαμβάνουν θέσι ἐκατέρωθεν τοῦ Μωϋσέως καὶ ὑποβαστάζουν τὰ χέρια του μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, ὁπότε οἱ Ἀμαληκῖτες κατατροπώνονται. Ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὸ παραδοξότατο αὐτὸ περιστατικὸ γίνεται ἀμέσως κατανοητό: ἐκ τοῦ βουνοῦ ἐκείνου, ὅπου ὕψωνε ὁ Μωϋσῆς τὰ χέρια του σταυροειδῶς μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, μεταφερόμεθα ἀμέσως στὸν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ. Ὑψώνοντας καὶ ἐκτείνοντας τὰ χέρια του ὁ Μωϋσῆς ἐσχημάτιζε μὲ τὸ σῶμα του τὸν τύπο τοῦ Σταυροῦ.

Ὁ Σταυρὸς ἦταν καὶ εἶναι ὅπλον ἀήττητον κατὰ ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν. γ. «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καὶ θὲς αὐτὸν ἐπὶ σημείου (ἐπὶ ξύλου, κατὰ τὸ Ἑβραϊκόν), καὶ ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτὸν ζήσεται. Καὶ ἐποίησε Μωϋσῆς ὄφιν χαλκοῦν καὶ ἔστησεν αὐτὸν ἐπὶ σημείου (ἐπὶ ξύλου,κατὰ τὸ Ἑβραϊκόν), καὶ ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καὶ ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν καὶ ἔζη». (Ἀριθμ. κα΄ 8-9). Τὸ «σημεῖον» ἢ «ξύλον», ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν χάλκινο ὄφι πρὸς ἐνατένισιν καὶ σωτηρίαν ἀπὸ τοὺς θανατηφόρους ὄφεις τῆς ἐρήμου, συμφώνως πρὸς τὸν λόγον τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν. γ΄ 14), ἦταν τύπος τοῦ Σταυροῦ.

Διὰ μέσου τοῦ Σταυροῦ ἡ σωτηρία ἀπὸ τοὺς νοητοὺς ὄφεις, τοὺς δαίμονες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ δαίμονες φρίττουν ἐπὶ τῇ θέᾳ τοῦ Σταυροῦ. δ. «Κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς ἐκραταίωσε Κύριος τὸ ἔλεος Αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους Αὐτόν. Καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν». (Ψαλμ. ρβ΄ [ργ΄] 11-12).Μὲ τὶς φράσεις: «τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς» καὶ «ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν», ὁ Ψαλμωδὸς σύρει δύο νοητὲς γραμμές, μία κάθετη καὶ μία ὁριζόντια, καὶ ἔτσι σχηματίζει νοητῶς Σταυρόν.

Διὰ μέσου τοῦ Σταυροῦ ἡ κραταίωσις τοῦ ἐλέους καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις τῶν ἀνομιῶν μας. ε. «Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν·Δίελθε μέσην τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ δὸς τὸ σημεῖον ἐπὶ τὰ μέτωπα τῶν ἀνδρῶν τῶν καταστεναζόντων καὶ τῶν κατοδυνωμένων ἐπὶ πάσαις ταῖς ἀνομίαις ταῖς γινομέναις ἐν μέσῳ αὐτῆς». (Ἰεζ. θ΄ 4). Ἐν ὄψει τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ, ὁ Θεὸς εἶπε: τὰ μέτωπα τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐθλίβοντο γιὰ τὶς ἀνομίες τῆς πόλεως, νὰ σφραγισθοῦν μὲ τὸ «σημεῖον», ὥστε νὰ διαφυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπερχομένη καταστροφή.

Ἀντὶ τῆς λέξεως «σημεῖον», τὸ ἑβραϊκὸ κείμενο ἔχει τὴν λέξι «ταῦ», ἡ ὁποία εἶναν τὸ ὄνομα τοῦ γράμματος τ,τελευταίου γράμματος στὸ ἑβραϊκὸ ἀλφάβητο. Τὸ γράμμα τοῦτο στὴν ἀρχαία ἑβραϊκὴ γραφὴ εἶχε τὸ σχῆμα σταυροῦ (†). Πρβλ. τὸ Ἑλληνικὸν Τ καὶ τὸ Λατινικὸν t. Δηλαδὴ ὁ Θεὸς εἶπε, ὅτι τὰ μέτωπα τῶν εὐσεβῶν θὰ πρέπει νὰ σφραγισθοῦν μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ!... Ὡς φαίνεται, τὸ σταυροειδὲς γράμμα τῆς ἀρχαίας ἑβραϊκῆς γραφῆς εἶχε ἀποκτήσει μυστικὴ καὶ συμβολικὴ σημασία· γι᾿ αὐτό, στὴν ἑλληνικὴ μετάφρασι ἀπεδόθη τοῦτο μὲ τὴν λέξι «σημεῖον».

Ἤδη λοιπόν, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε δώσει τὸν Σταυρὸ ὡς σημεῖον σωτηρίας τῶν πιστῶν. (Πρβλ. Ματθ. κδ΄ 30· Ἀποκ. ζ΄ 3-4· θ΄ 4) 7 Δ.΄ Προσοχὴ στὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ! «...Καὶ ἐσὺ νὰ σμίγης τὰ τρία σου δάκτυλα τῆς δεξιᾶς χειρός... 1. Βάνεις τὴν χεῖρα σου εἰς τὴν κεφαλήν σου... καὶ λέγεις: Καθὼς οἱ Ἄγγελοι δοξάζουσι τὴν Ἁγίαν Τριάδα εἰς τὸν οὐρανόν, ἔτσι καὶ ἐγὼ ὡς δοῦλος δοξάζω καὶ προσκυνῶ τὴν Ἁγίαν Τριάδα· καὶ καθὼς τὰ δάκτυλα εἶναι τρία, εἶναι ξεχωριστά, εἶναι καὶ μαζί, ἔτσι καὶ ἡ Ἁγία Τριὰς εἶναι τρία Πρόσωπα, ἀλλ᾿ εἷς Θεός...2.

Kατεβάζων τὸ χέρι σου εἰς τὴν κοιλιάν σου, νὰ λέγης: Σὲ προσκυνῶ καὶ Σὲ λατρεύω, Κύριέ μου, ὅτι κατεδέχθης καὶ ἐσαρκώθης εἰς τὴν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου διὰ τὰς ἁμαρτίας μας... 3. Τὸ βάζεις πάλιν εἰς τὸν δεξιόν σου ὦμον καὶ λέγεις: Σὲ παρακαλῶ, Θεέ μου, νὰ μὲ συγχωρήσης καὶ νὰ μὲ βάλης εἰς τὰ δεξιά Σου μὲ τοὺς δικαίους... 4.

Βάνοντάς το πάλιν εἰς τὸν ἀριστερὸν ὦμον, λέγεις: Σὲ παρακαλῶ, Κύριέ μου, μὴ μὲ βάλης εἰς τὰ ἀριστερὰ μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς... 5. Ἔπειτα, κύπτοντας κάτω εἰς τὴν γῆν: Σὲ δοξάζω, Θεέ μου, Σὲ προσκυνῶ καὶ Σὲ λατρεύω, ὅτι καθὼς ἐβάλθηκες εἰς τὸν τάφον, ἔτσι θὰ βαλθῶ καὶ ἐγώ... 6. Καὶ ὅταν σηκώνεσαι ὀρθός, φανερώνεις τὴν Ἀνάστασιν καὶ λέγεις: Σὲ δοξάζω καὶ Σὲ προσκυνῶ, Κύριέ μου, ὅτι ἀνέστης ἐκ νεκρῶν διὰ νὰ μᾶς χαρίσης ζωὴν αἰώνιον...». 9. Ε.΄ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ: «Αὐτὸ σημαίνει ὁ Σταυρός!».

Ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. «Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ πανσεβάσμιε, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου» Σαρακοστὴ τοῦ 2008... Στὴν εὐλογημένη Πατρίδα μας ὑπάρχουν ἀκόμη ‒ὁ Θεὸς γνωρίζει πόσοι‒ ἅγιοι ἀνώνυμοι Ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι σὲ ἀπόμακρες τοποθεσίες καὶ σὲ ἀπρόσιτα βουνά, ὅπως καὶ οἱ παλαιοὶ Ἀσκητές, ζοῦν μόνον μὲ τὸν Θεό, προσευχόμενοι γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ὦ προσφορὰ ἀνεκτίμητη, ποὺ παρατείνει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς!...

Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, παρ᾿ὅτι μορφωμένος καὶ ἐπιτυχημένος στὴν ἐπαγγελματική του σταδιοδρομία, πόθησε τὸ «μέλι» τῆς ἡσυχίας καὶ τῆς οὐσιαστικῆς ἀγαπητικῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεό. Ἔγινε Μοναχὸς καὶ ἀσκητεύει ἐπάνω σ᾿ ἕνα βουνὸ τῆς Πατρίδος μας, ὅπου καὶ παλαιότερα ὑπῆρχαν Ἀσκητήρια. Ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος ποὺ κατὰ καιροὺς τὸν βλέπει, εἶναι ἕνας πνευματικός του ἀδελφός, ὁ ὁποῖος τοῦ πηγαίνει τὸ παξιμάδι του. Σ᾿ αὐτὸν ἀφηγήθηκε μετὰ δακρύων ὁ σεβαστὸς αὐτὸς Ἀσκητὴς τοῦ 21ου αἰῶνος τὸ γεγονὸς ποὺ τοῦ συνέβη.

Στὶς ἀρχὲς τῆς φετεινῆς Σαρακοστῆς (2009), θέλησε ν᾿ ἀνέβει σὲ μιὰ ψηλότερη κορυφὴ γιὰ νὰ ἡσυχάσει, ὅπου παλαιότερα ἀσκήτευε κάποιος ἄλλος καὶ ὅπου ὑπῆρχε μιὰ μικρὴ σπηλιὰ κι ἕνας μεγάλος ξύλινος Σταυρὸς μπηγμένος στὸ ἔδαφος, ἡ θέα τοῦ ὁποίου τὸν ὁδηγοῦσε στὴν ἀνάβασή του.

Τὸ ἔδαφος ὅμως ἦταν ἐξαιρετικὰ βραχῶδες καὶ σκαρφάλωνε μὲ μεγάλη δυσκολία. Γιὰ μιὰ στιγμὴ κατάλαβε ὅτι βρέθηκε σὲ ἀδιέξοδο. Γλιστροῦσε... Οἱ πέτρες, στὶς ὁποῖες εἶχε πατήσει πρὶν λίγο,εἶχαν κυλίσει κάτω καὶ δὲν μποροῦσε πλέον οὔτε νὰ προχωρήσει οὔτε ὅμως καὶ νὰ ἐπιστρέψει! Ἀπὸ κάτω ἔχασκε γκρεμὸς ἑκατοντάδων μέτρων! Γατζωμένος καθὼς ἦταν σὲ κάποια βράχια, ἄρχισαν νὰ κουράζονται τὰ χέρια του.

Σὲ λίγο θὰ κατρακυλοῦσε στὸ χάος, τὸ ὁποῖο κατέληγε στὴν θάλασσα! Σ' αὐτὴ τὴν τραγικὴ στιγμὴ δάκρυσε καὶ σήκωσε τὰ μάτια του ψηλά... Στὸ ἐπίπεδο ποὺ ἤθελε νὰ φθάσει καὶ τὸ ὁποῖο ἦταν ψηλότερα ἀπ᾿ αὐτὸν ἀρκετὲς δεκάδες μέτρα, εἶδε τὸν Σταυρὸ ποὺ δέσποζε. Τότε φώναξε μ᾿ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς του:

«Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ πανσεβάσμιε, σῶσον με τῇ δυνάμει Σου!»

Αὐτὸ ἦταν!...

Μιὰ ἀόρατη δύναμη χωρὶς νὰ τὸ καλοκαταλάβει,

τὸν πῆρε καὶ τὸν ἔφερε ἐπάνω στὸ πλάτωμα ποὺ ἦταν ὁ Σταυρός!...

Ἐκεῖ ἐπὶ ὥρα ἔκλαιγε μπροστὰ στὸν Σταυρὸ ἀπὸ συγκίνηση κι εὐγνωμοσύνη...

Ὅλη δὲ τὴν νύχτα αὐτὴ ποὺ ἦρθε,

τὴν πέρασε γονατιστὸς μπροστά Του μὲ ἀλησμόνητη κατάνυξη καὶ δάκρυα...

Ἂν γνωρίζαμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ Κυρίου μας,

πόσο θὰ χρησιμοποιούσαμε τὸ Θεϊκὸ αὐτὸ ὅπλο, ποὺ τρέμουν οἱ δαίμονες!... Οἱ παλαιοὶ πιστοὶ Χριστιανοὶ

 καὶ οἱ ἄμεσοι πρόγονοί μας, οἱ μητέρες, οἱ γιαγιάδες μας, τὸ ἤξεραν. Πονοῦσε κάποιος;...

Φοβόταν κάποιος;...

Ἔπαιρναν λαδάκι ἀπ᾿ τὸ καντηλάκι τους, σταύρωναν τὸ πονεμένο μέρος καὶ ἡ Θεία βοήθεια ἐρχόταν ἀμέσως.

Κάθε πιστὴ μητέρα ἢ γιαγιὰ ἦταν κι ἕνας ἄμισθος γιατρὸς μὲ τὴν Χάρι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἂς τὶς μιμηθοῦμε...

Ἀμήν!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο:
«Ἐκφράσεις τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου»
ἔκδοσις Ἱερᾶς Γυναικείας Μοναστικῆς Ἀδελφότητος Παναγίας Βαρνάκοβας
σελ.20-22, Εὐπάλιο Δωρίδος Φωκίδος 2009. Ἐπιμέλ.ἡμετ.
Ἐκδίδεται ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων
Ἀφίδνες Ἀττικῆς.
Μὲ τὴν εὐλογία καὶ ἐπιστασία τοῦ † Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ
τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος
Επιμέλεια κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ