ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ'' ΔΙΝΕΙ ΑΡΤΟ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ

Ο Αρχιερατικός Προϊστάμενος της ενορίας Αγίου
Δημητρίου στο Aachen της Γερμανίας,
ο γνωστός Οικουμενιστής Επίσκοπος Λεύκης
Ευμένιος (Ταμιωλάκης)

Ή 

Παπικός ψευδοεπίσκοπος μοίρασε ''άρτο'' σε  Ορθοδόξους

Το ρεπορτάζ της ''Ρομφαίας'' έχει ως εξής: ''Αντιμέτωποι με ένα σοκαριστικό γεγονός ήρθαν οι ενορίτες του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αάχεν της Γερμανίας το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019. Συγκεκριμένα μετά το πέρας του Εσπερινού του Αγίου Δημητρίου, οι πιστοί αντί να λάβουν αρτοκλασία από τον ιερέα του Ναού, έλαβαν από Καθολικό Επίσκοπο! Είναι απορίας άξιον από που πήρε άδεια ο εν λόγω Καθολικός Επίσκοπος, ώστε να μοιράζει αρτοκλασία σε Ορθόδοξους Χριστιανούς. Οι εικόνες αυτές προσβάλουν τον Ορθόδοξο λαό και την νοημοσύνη τους.... και όπως λέει η γνωστή παροιμία "φωνή λαού οργή Θεού".

Συνεχίζοντας το ρεπορτάζ μπορούμε να προσθέσουμε και τα ακόλουθα: Αρχιερατικός Προϊστάμενος της ενορίας του Αγίου Δημητρίου στο Aachen της Γερμανίας είναι ο γνωστός Οικουμενιστής Επίσκοπος Λεύκης Ευμένιος (Ταμιωλάκης), ο οποίος πριν από τέσσερα χρόνια εόρτασε τα πενήντα έτη της αιρετικής ''ποιμαντορίας'' του στο ομώνυμο ναό, με λαούτα, βιολιά και κοντραμπάσο! 

Μεταξύ άλλων καλεσμένοι στο διαχριστιανικό εκείνο ''gala'' ήταν οι Μητροπολίτες Γερμανίας κ. Αυγουστίνος, Πέτρας και Χερσονήσου κ. Νεκτάριος, Αυστρίας κ. Αρσένιος και Ιωαννίνων κ. Μάξιμος. Οι Επίσκοποι Αριανζού κ. Βαρθολομαίος, βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας, ο Νεαπόλεως κ. Πορφύριος της Εκκλησίας της Κύπρου και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στο Ντύσσελντορφ κ. Γρηγόριος Δελαβέκουρας. 

Επίσης ο Ρωμαιοκαθολικός Επίσκοπος του Άαχεν με τους βοηθούς ''Επισκόπους'' του, άλλοι αξιωματούχοι της Ρωμαιοκαθολικής και Ευαγγελικής ''Εκκλησίας'', Κληρικοί της Μητροπόλεως Γερμανίας καθώς επίσης και από Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρώπης, ο Έλληνας στρατιωτικός ακόλουθος στο επιτελείο του ΝΑΤΟ στη Γερμανία, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών με επικεφαλής τον Δήμαρχο Άαχεν κ. Marcel Philip και αντιπροσωπείες των Ομογενειακών Φορέων και Οργανώσεων της περιοχής.

Στο βίντεο ακούγεται η δικαιολογημένη καθ' όλα φωνή μιας γυναίκας, να ψελλίζει: ''Θα τρελαθώ! Δεν υπάρχει αυτό που ζω!'' Κι όμως... το περισσότερο ανησυχητικό και από αυτό το συγκρητιστικό momentum είναι η απάθεια, η αδιαφορία κι η νωθρότητα που διακρίνει τους πιστούς, που παίρνουν τον ''άρτο'' από τα χέρια ενός αιρετικού ψευδεπισκόπου, έτσι, δίχως να συμβαίνει τίποτα! Έχουμε ξαναγράψει, ότι περισσότερο και από την προσβολή της αίρεσης είναι η Συνήθειά της, που μετατρέπεται με τον καιρό σε Αποδοχή, σε μια εναρμονισμένη, Οικουμενιστική καθεστηκυία τάξη, σε ένα μενού ετοιμοπαράδοτων, αιρετικών προσφορών. Απλά το Σάββατο, ο Συγκρητιστικός Τιμοκατάλογος περιείχε ''Πολίτικο ''κιμά'' στο φούρνο με Λατίνικα ''σπαγγέτι''! Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΕΘΝΟΣ'' ΔΕΥΤΕΡΑΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

   Πρωτοσέλιδο Εφημερίδας ''ΕΘΝΟΣ'' Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου 1940 by ΓΙΩΡΓΟΣ   Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

''Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. 

Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. 

Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: 

"Αυτό σημαίνει πόλεμο". 

Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. 

Μου απήντησε ΟΧΙ.

Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: 

ΟΧΙ! 

Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως''

Από τα ''Απομνημενεύματα'' του Ιταλού Πρεσβευτή στην Αθήνα, Εμμανουέλε Γκράτσι (1891-1961)

Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΣΕΧΤΑ ΤΗΣ OCU

Την ειρηνική επιστολή προς τον Μητροπολίτη Κιέβου Επιφάνιο απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Η επιστολή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου έχει ημερομηνία 21 Οκτωβρίου, δύο ημέρες μετά το συλλείτουργο με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Θεσσαλονίκη. 

Η Εκκλησία της Ελλάδος με την επιστολή αυτή, γίνεται η πρώτη Εκκλησία που επισήμως αναγνωρίζει την νέα Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας.

Πηγή: https://www.romfea.gr

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ

   Πνευματική Σκιαγραφία Μακαριστού Μητροπολίτου και Πατρός ημών κ. Κυπριανού by ΓΙΩΡΓΟΣ   Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

Εκ της Ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΚΘ' ΜΕΡΟΣ)

Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΘ' Μέρος

Πόσην υψίστην σημασίαν απέδιδαν οι  Π α τ έ ρ ε ς  της Εκκλησίας εις την ενότητα αυτής και πως, ως π ρ ό τ ι σ τ ο ν  δ ό γ μ α  εκήρυσσον την συμφωνίαν απασών εις τα της τελέσεως της εξωτερικής λατρείας, αποδεικνύουν οι μέχρι τούδε δημοσιευθείσαι υφ' ημών δηλώσεις και επιστολαί αυτών. Πόσον επομένως θανάσιμον είναι το πραξικόπημα της υ π ό  μ ι α ς  μ ό ν ο ν  ή και υπό δύο ή τριών Εκκλησιών καινοτομίας εις την αρχαίαν εκκλησιαστικήν τάξιν και την δισχιλιετή  π α ρ ά δ ο σ ι ν, 

άνευ κοινής συμφωνίας απασών των Εκκλησιών, είναι αυτονόητον, ως είναι υφ' αυτού νοητόν, ότι τοιαύτη μ ο ν ο μ ε ρ ή ς  καινοτομία διασπώσα την ενότητα της Εκκλησίας, την διά Κανόνων Οικουμενικών Συνόδων καθιερωμένην και κατωχυρωμένην, είναι απηγορευμένη και καταδικαστέα πολύ περισσότερον της προσβολής ωρισμένης τινός δογματικής αποφάσεως. 

Πρέπει όμως να φέρωμεν εις φως και άλλων ακόμη Πατέρων και μεγάλων Εκκλησιαστικών και ιστορικών ανδρών γνώμας περί τούτου, διά να μη καταλίπωμεν και την ελαχίστην αμφιβολίαν, ότι η αποφασισθείσα α υ θ α ι ρ έ τ ω ς  και μ ο ν ο μ ε ρ ώ ς  μεταβολή του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου α π η γο ρ η ύ ε τ ο,  ω ς προσβάλλουσα την υπέρ παν δόγμα αναγκαίαν τήρησιν της ε ν ό τ η τ ο ς  και σ υ μ φ ω ν ί α ς  απασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών. 

ΣΤ') Ο εκ των Πατέρων Άγιος Επιφάνιος, επίσκοπος Κύπρου (367 μ.χ.) εις την κατά του σχίσματος των Αβδιανών ομιλίαν του, λέγει τα εξής εν σχέσει προς την αιτίαν της συγκλήσεως της εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, ην απέδιδον τινές, εις την επέτειον της εορτής του γενεθλίου του Μεγάλου Κωνσταντίνου: 

''...Ου γαρ διά το γενέθλιον ο Βασιλεύς επιμελήσατο, αλλά διά την  Έ ν ω σ ι ν  τ η ς  Ε κ κ λ η σ ί α ς. Εν γαρ Πάσχα Χριστός βούλεται και τούτο λογίζεται και προσδέχεται, τον αφιλονείκως  επιτελούντα μέτοιγε μετά των μετ' ακριβείας ποιούντων, μετά πάσης της Αγίας Εκκλησίας της κατά πολλούς τρόπους την εορτήν. Και οι μεν από Κωνσταντίνου εσχίσθη το Πάσχα πιθανόν τοις τούτο συκοφαντούσι. Επειδή δε προ του Κωνσταντίνου τα σχίσματα ην, και ην χλεύη Ελλήνων λεγόντων και χλευαζόντων της εν τη Εκκλησία διαφωνία επί Κωνσταντίνου διά της των επισκόπων σπουδής συνηνώθη μάλλον το σχίσμα εις μίαν ομόνοιαν. 

Τί ουν τούτου έστι προυργαίτερον και χαριέστατον από περάτων εν μια ημέρα απαλλάττειν λαώ Θεώ συμφωνιών τε και αγρυπνιών και τ α ς α υ τ ά ς  η μ έ ρ α ς  ί σ α ς  φ έ ρ ε ι ν  ε ν  τ ε  α γ ρ υ π ν ί α ς  κ α ι  δ ε ή σ ε σ ι  κ α ι  ο μ ο ν ο ί α  κ α ι  λ α τ ρ ε ί α, ν η σ τ ε ί α  τε  κ α ι  ξ η ρ ο φ α γ ί α  κ α ι  α γ ν ε ί α  και ταις άλλαις, ταις κατά την πανσεβάσμιον  ταύτην ημέραν αγαθαίς Θεώ ευαρεστήσεσι; (Migne 42. 371)  Ζ')  

Ο μακάριος Θεοδώρητος, διάσημος της Εκκλησίας Πατήρ, ακμάσας τον αιώνα και ολίγον βραδύτερον Ιωάννου του Χρυσοστόμου ομιλεί σαφέστερον περί του  τ ο ύ τ ο υ  χ ρ ό ν ο υ  απανταχού εορτασμού των εορτών της ορθοδοξίας, ως επιβάλλει το δόγμα της ενότητος της Εκκλησίας, το οποίον ανέτρεψεν η αυθαιρεσία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Εν επιστολή του προς Ερμησιγένην πάρεδρον, ο Θεοδώρητος λέγει τα εξής: 

''Ηνίκα των ανθρώπων, ο της αγνοίας κατεκέχυτο ζόφος, ου τας αυτάς άπαντες εορτάς επιτέλουν, αλλά διηρημένας είχον κατά πόλεις τας πανηγύρεις. Εν Ήλιδι μεν γαρ Ολύμπια ην... Επειδή δε το νοερόν φως την αχλύν εκείνην εσκέδασε πανταχού γης και θαλάσσης, ηπειρώται και νησιώται κοινή του Θεού και Σωτήρος ημών επιτελούσι τας εορτάς και ένθα αν τις αποδομήσαι θελήση καν π ρ ο ς  ή λ ι ο ν  α ν ί σ χ ο ν τ α , κ αν  π ρ ο ς  δ υ ό μ ε ν ο ν, π α ν τ α χ ο ύ  τ η ν  α υ τ ή ν  ε υ ρή σ ε ι  κ α τ ά  τ ο ν  α υ τ ό ν  χ ρ ό ν ο ν  ε π ι τ ε λ ο υ μ έ ν η ν  π α ν ή γ υ ρ ι ν. 

Τούτου δη χάριν και διά γραμμάτων αλλήλους οι γειτονεύοντες προσφθεγγόμεθα την εκ της εορτής εγγινομένην θυμωδίαν σημαίνοντες. Τούτο καγώ νυν ποιώ και την εορταστικήν πρόσρησιν τη ση μεγαλοπρεπεία προσφέρω΄ αντιδρώσει δε και αυτή πάντως την ίσην και τιμήση τον νόμον της εορτής''. (Migne 83, 1241). Η') Αναλυτικώτερον ομιλεί ο Μέγας Βασίλειος περί του αναγκαίου της εν τη Εκκλησία σ υ μ φ ω ν ί α ς,  ο μ ο ν ο ί α ς  και ευταξίας, λέγων τα εξής: 

''Ει γαρ των προς εν πνεύμα αποβλεπόντων και βασιλεί χρωμένων ενί ίδιον ευταξία μετά συμφωνίας΄ άρα διαφωνία πάσα και διάστασις σημείον αναρχίας. Κατά δη τον αυτόν λόγον, η τοιαύτη προς τε τας εντολάς του Κυρίου και προς αλλήλους διαφωνία και εν ημίν ευρισκομένη κατηγόρημα αν είη η αναχωρήσεως του αληθινού Βασιλέως κατά το: 

''Μόνον ο κατέχων άρτι έως αν εκ μέσου γένηται΄ η αρνήσεως αυτού κατά το ''Είπεν άφρων εν καρδία αυτού ουκ έστι Θεός''. Ου καθάπερ σημείον τι ή έλεγχον επιφέρει το: ''Διεφθάρησαν και εβδελύχθησαν εν επιτηδεύμασι... Ίνα μη ή σχίσματα εν τω σώματι, αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη υπό μιας δηλαδή κινούμενα της ενοικούσης ψυχής. Τίνος ένεκεν ούτως οικονομήθη: Εγώ μεν αίμα ίνα σώζηται τοιαύτη ακολουθία τε και ευταξία πολλώ πλέον παρά τη Εκκλησία του Θεού, προς ην είρηται. 

Υμείς δε έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους΄ κρατούσης δηλονότι και συναπτούσης έκαστον τω άλλω προς ομόνοιαν της μιας και μόνης αληθώς κεφαλής, ήτις εστίν ο Χριστός... Είτα αυτού του μονογενούς υιού του Θεού και Κυρίου και Θεού ημών Ι. Χριστού βοώντος'', δι ου τα πάντα εγένετο: ''Κ α τ α β έ β η κ α  ε κ  τ ο υ  ο υ ρ α ν ο ύ  ο υ χ  ί ν α  π ο ι ώ  τ ο  θ έ λ η μ α  τ ο  Ε μ ό ν,  α λ λ ά  τ ο  θ έ λ η μ α  τ ο υ  π έ μ ψ α ν τ ό ς μ ε  Π α τ ρ ό ς'' και ότι: ''απ' εμαυτού  ποιώ ουδέν΄ και εντολήν έλαβον τι είπω και τι λαλήσω'' και του πνεύματος του Αγίου του διαιρούντος μεν τα μεγάλα και θαυμαστά χαρίσματα ενεργούντος δε τα πάντα εν πάσι λαλούντος τε αφ' εαυτού ουδέν, αλλ' όσα αν ακούση παρά του Κυρίου ταύτα λαλούντος.  

Πώς ου πολλώ μάλλον ανάγκη πάσαν την Εκκλησίαν του Θεού σπουδάζουσαν τηρείν την ενότητα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της Ειρήνης πληρούν εκείνο το εν ταις πράξεσιν ειρημένον, ότι του πλήθους των πιστευόντων ην η καρδία και η ψυχή μία ουδενός μεν δηλονότι το ίδιον βούλημα ιστώντος, πάντων δε κοινή ζητούντων εν ενί τω Αγίω Πνεύματι το του ενός Κυρίου Ι. Χριστού θέλημα του ειπόντος: 

''Καταβέβηκα εκ του ουρανού, ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός΄ προς ον φησί: Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ, ί ν α  π ά ν τ ε ς  ε ν  ώ σ ι ν''. Εν τούτοις και πλείοσι τοις σεσιωπημένοις ούτως σαφώς και αναντιρρήτως αναγκαίον μεν είναι πληροφορηθείς την παρά πάσης ομού της του Θεού Εκκλησίας, κατά το θέλημα του Χριστού, εν πνεύματι Αγίω συμφωνίαν, επικίνδυνον δε και ολέθριον εν τη προς αλλήλους διαστάσει την προς Θεόν απήθειαν. (Ο γαρ απειθείν φησί τω Υιώ ου όψεται την ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μενεί επ' αυτών (Migne 32 περί κρίματος Θεού). 

Δεν νομίζομεν, ότι είναι ανάγκη άλλων μαρτυριών και επιχειρημάτων, ίνα αποδειχθή οπόση υψηλή σημασία αποδίδεται υπό των Πατέρων εις την ανάγκην της ενότητος της Εκκλησίας περί πάντων των ενδιαφερόντων αυτής ζητημάτων και, ότι συνεπώς εις ουδένα Αρχηγόν της Εκκλησίας ή εις ουδεμίαν Εκκλησίαν ήτο και είναι επιτετραμμένον να λύη κοινά της Εκκλησίας ζητήματα μονομερώς και αυθαιρέτως, άνευ κοινής συμφωνίας απασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών. 

Και έπρεπε να παραβλεφθή και θυσιασθή πάσα άλλη πολιτικοκοινωνική ιδέα χάριν της ενότητος της Εκκλησιαστικής, η διάσπασις της οποίας ήτο, είναι θα μείνη παράπτωμα παράξενον και πράξις εγκληματική. Θα εξετάσωμεν εις τα επόμενα άρθρα τα της προσβολής των  π α ρ α δ ό σ ε ω ν  της Εκκλησίας, εις ας υπάγεται και η τήρησις του Εκκλησιαστικού ημερολογίου.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 

''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',

που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

την Τετάρτη 4 Απριλίου 1928, 

έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.949, σελ. 1η. 

Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΠΟΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ

Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΙ ''ΒΓΗΚΕ Ο ΣΠΟΡΕΑΣ ΝΑ ΣΠΕΙΡΕΙ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ ΤΟΥ''

Βγήκε ο Κύριος να σπείρει τον σπόρο του. Πού; Στις καρδιές των ανθρώπων γιατί αυτές είναι τα χωράφια που δέχονται τα πνευματικά σπέρματα. Από αυτές άλλες μοιάζουν με δρόμο, καταπατημένες κατά κάποιο τρόπο και καταπιεσμένες από τους πονηρούς λογισμούς και τα πάθη και από τους επόπτες αυτών, τους πονηρότατους δαίμονες, άλλες μοιάζουν με πετρώδη γη, όσες από μικροψυχία και πώρωση δεν μπορούν να συγκρατήσουν μέχρι το τέλος τα σπέρματα της διδασκαλίας και να καρποφορήσουν με αυτά καρπούς προς αιώνια ζωή, και άλλες μοιάζουν με γεμάτο από αγκάθια έδαφος, επειδή το ενδιαφέρον τους συγκεντρώνεται στα κτήματα και τον πλούτο και τις πρόσκαιρες απολαύσεις και στα προερχόμενα από αυτές.

Καθώς λοιπόν παρατηρούνται πολλές διαφορές στις καρδιές των ανθρώπων, «βγήκε» λέγει, «ο σπορέας να σπείρει τον σπόρο του· και καθώς έσπερνε, άλλος έπεσε στο δρόμο και καταπατήθηκε και το κατέφαγαν τα πετούμενα του ουρανού». Ένα μέρος λοιπόν, λέγει, ότι έπεσε στο δρόμο, δηλαδή σε καρδιές που ή ήταν έξω από την κύρια και ευθεία οδό, γι’ αυτό και καταπατήθηκε από τους πονηρούς δαίμονες που περπατούν στον κακότοπο, ή ήταν στην πονηρή οδό αυτών, γι’ αυτό και τα πετεινά τού ουρανού, δηλαδή τα εναέρια πονηρά πνεύματα, τον κατέφαγαν και τον αφάνισαν, και έτσι οι άνθρωποι εκείνοι είναι σαν να μη άκουσαν καθόλου τον λόγο τού Θεού· γιατί λέγει, «εκείνοι που έπεσαν δίπλα στο δρόμο είναι οι άνθρωποι που άκουσαν, έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί από τις καρδιές τους τον λόγο, για να μη σωθούν πιστεύοντας».

«Και άλλο μέρος», λέγει, «έπεσε στην πέτρα», ενώ ο Ματθαίος λέγει, «στα πετρώδη μέρη», δηλαδή σε πωρωμένη και σκληρή καρδιά, μέσα στην οποία δεν μπορεί να εισχωρήσει ο λόγος, ώστε να την κυριεύσει με δύναμη και να ριζωθεί κατά κάποιο τρόπο μέσα σ’ αυτήν. Γι’ αυτό και λέγει, «αφού φύτρωσε, ξηράθηκε, γιατί δεν είχε ικμάδα»· δηλαδή, αφού έμεινε λίγο και φάνηκε να προοδεύει κάπως, έπειτα εξαφανίσθη­κε, καθώς προέκυψαν κάποιοι πειρασμοί, χωρίς να μπορέσει να φέρει τέλειο καρπό εξ’ αιτίας τής αδυναμίας της προαίρεσης· γιατί λέγει, «εκείνοι που έπεσαν πάνω στην πέτρα είναι εκείνοι που όταν ακούσουν τον λόγο τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα, αλλά πιστεύουν προσωρινά, και σε καιρό πειρασμού απομακρύνονται».

«Και άλλο μέρος έπεσε ανάμεσα στα αγκάθια», δηλαδή σε καρδιές που είναι τελείως προσκολλημένες στα σωματικά και πρόσκαιρα και βιοτικά και βυθισμένες στις φροντίδες γι’ αυτά και στις ηδονές από αυτά. Γι’ αυτό και αφού βλάστησαν τα τέτοια αγκάθια μαζί με τον σπόρο, τον κατέπνιξαν και τον αφάνισαν. Γιατί λέγει, «αυτό που έπεσε στα αγκάθια είναι εκείνοι που άκουσαν τον λόγο, αλλά πορευόμενοι μέσω των φροντίδων και του πλούτου και των ηδονών τού βίου πνίγονται μαζί μ’ αυτά και δεν φέρουν καρπό». 

Αφού ο Κύριος απομάκρυνε έτσι και αποδοκίμασε και εκείνους που δεν πρόσεξαν στη διδασκαλία τού θείου Πνεύματος, και που αυτοί είναι όσοι έπεσαν δίπλα στο δρόμο, και εκείνους που πρόσεξαν βέβαια, αλλά για λίγο, και που είναι αυτοί που μοιάζουν με πετρώδη γη, και εκείνους που τη δέχθηκαν οπωσδήποτε και την κρατούν με γνώση, αλλ’ έχουν διαφθαρεί από τον πλούτο και τη δόξα και την απόλαυση (γιατί αυτοί είναι οι ακανθώδεις), έπειτα με την παραβολή εισάγει και παρουσιάζει ποιοι είναι οι ευδόκιμοι, λέγοντας: 

«Το άλλο μέρος έπεσε στο εύφορο το έδαφος», δηλαδή σε ψυχή που έχει καλή και αγαθή προαίρεση, η οποία και δέχεται με προθυμία και κρατεί μέσα της τον λόγο τής διδασκαλίας, μη επιτρέποντας στους εχθρούς τής σωτηρίας της να δημιουργήσουν μέσα από αυτήν είσοδο, και τον φυλάσσει υπομονετικά, μένοντας με σταθερότητα στα όσα άκουσε, με το να υποφέρει, με γενναιότητα τους πειρασμούς και τελεσφορεί, απορρίπτοντας τον χρηματιστικό και απολαυστικό και ρευστό βίο, και φέρει καρπό, όπως λέγει ο θείος Μάρκος, «που ανεβαίνει και αυξάνει σε τριάντα και εξήντα και εκατό φορές περισσότερο».

Θα μπορούσε όμως κάποιος να ονομάσει αυτά δουλεία, μισθοφορία, υιότητα. Πραγματικά αυτός που πλησιάζει τον Θεό αληθινά, πρώτα βέβαια ως υπεύθυνος είναι δούλος εξ αιτίας τής πρώτης ανυποταξίας και ανυπακοής, έπειτα, αφού δουλεύσει, επιθυμεί και μισθό, και αφού προκόψει στην αγάπη, είναι σαν υιός πλέον, που έχει φθάσει στην κατοχή τής αρετής και υπακούει κατά τρόπο φυσικό και αβίαστο στον ουράνιο Πατέρα. Ας προσπαθήσομε, αδελφοί, ή τη θεία υιοθεσία να κερδίσομε με την αγάπη προς τον Θεό, την απομάκρυνση από όλα τα γήινα, και τη διαρκή προσευχή και ψαλμωδία και απερίσπαστη προσήλωση σ’ αυτά, ή να συνταχθούμε με τους μισθωτούς, κατορθώνοντας την σε όλα εγκράτεια κατά τον αγώνα, ή να συναριθμηθούμε με τους δούλους πενθώντας τις προηγούμενες αμαρτίες μας· όποιος είναι έξω και από τα τρία αυτά, είναι έξω από τον χορό των σωζομένων.

Ας ακούσομε λοιπόν, αδελφοί, και εμείς με σύνεση, παρακαλώ, προ πάντων το ότι δεν είπε ο Κύριος, ότι βγήκε να οργώσει τα λογικά χωράφια, ούτε να κατακόψει δυο και τρεις φορές και να ξερριζώσει τις ρίζες τών άγριων βοτανών και να καταθρυμματίσει τους βώλους, δηλαδή να προκαλλιεργήσει τις καρδιές και τις διά­νοιές μας, αλλά βγήκε απευθείας να σπείρει. Γιατί; Επειδή η πριν από τη σπορά καλλιέργεια αυτή της ψυχής πρέπει να γίνεται από μας. Γι’ αυτό και ο πρόδρομος του ευαγγελίου τής χάριτος από πριν προέτρεπε με μεγάλη φωνή, λέγοντας, «ετοιμάσατε την οδό τού Κυρίου, κάμετε ευθείς τους δρόμους του», και «μετανοείτε, γιατί πλησίασε η βασιλεία τών ουρανών».

Ετοιμασία βέβαια και αρχή μετάνοιας είναι η αυτομεμψία, η εξομολόγηση, η αποχή από τα κακά. Αλλά και επί πλέον απειλεί εκείνους που δεν είναι έτσι προετοιμασμένοι, ώστε να φέρουν καρπούς άξιους της μετάνοιας· γιατί λέγει· «κάθε δένδρο που δεν κάμνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά». Εκκοπή ασφαλώς είναι η απόφαση του Θεού εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν αμετανόητα, σύμφωνα με την οποία, αφού αποσπασθούν και από την παρούσα και από τη μέλλουσα ζωή, παραπέμπονται, αλλοίμονο, στην άσβεστη γέεννα του πυρός.

Ας μετανοήσομε λοιπόν, αδελφοί, και ας δείξομε καρπούς άξι­ους της μετάνοιας· ας απομακρυνθούμε καθένας από τις κακίες του· ας μάθομε να λέμε και να πράττομε καλά· ας καταστήσομε τους εαυτούς μας πρόθυμους για την υποδοχή τού ουράνιου σπέρματος, του λόγου τής ζωής· ας σταματήσομε τη γλώσσα μας από τα κακά (ποιά είναι αυτά; η ματαιολογία, η κατηγορία, η καταλα­λιά), και τα χείλη μας, ώστε να μη εκστομίζουν όρκους και ψεύδη και φλυαρίες. Προφανώς αυτά είναι τα από την παραβολή λεγόμενα πονηρά πετεινά τού ουρανού, τα οποία κατατρώγουν και αφανίζουν το καλό σπέρμα. Γιατί κάθε λόγος είναι κατά κάποιο τρόπο εναέριο πτηνό· γι’ αυτό και κάποιοι ονόμασαν τους λόγους πτερόεντες. 

Ο πονηρός όμως λόγος, βγαίνοντας από τον πονηρό θησαυρό τής καρδιάς, σαν από φωλιά, μέσω του στόματος, αφαιρεί τον αγιασμό τής ψυχής· γι’ αυτό και ο Κύριος λέγει αλλού, ότι «αυτά που βγαίνουν από το στόμα είναι εκείνα που μολύνουν τον άνθρωπο». Να μη βγαίνει λοιπόν λόγος σάπιος από το στόμα σας αλλ’ εκείνος που είναι ικανός να προσφέρει εποικοδόμηση σ’ όσους τον ακούνε. Κανένας λοιπόν από σας να μη είναι τόσο προσηλωμένος στα βιωτικά, ώστε ν’ απολιθωθεί κατά κάποιο τρόπο από αυτά, και να μη μπορεί ν’ ανοίγει τα αυτιά και την καρδιά στη δροσιά των λόγων τής διδασκαλίας τού Πνεύματος. 

Γιατί δηλαδή το χώμα τής γης, όταν δέχεται τη βροχή, φουσκώνει και μαλακώνει και λιπαίνεται, ενώ το κεραμίδι μένει σκληρό και ξηρό και αδιάλυτο; όχι γιατί η γη θερμαίνεται με τις ακτινοβολίες τού ηλίου, αλλά δεν κατακαίεται, γι’ αυτό και έχει ανοιχτούς τους πόρους προς υποδοχή τής βροχής, ενώ το κεραμίδι κατακαιόμενο από τη βίαια επαφή με τη φωτιά έχει τους πόρους στο βάθος δυνατά σφραγισμένους και κλειστούς, ώστε να μη μπορούν να δέχονται τη βροχή, έστω και αν είναι πάρα πολύ λεπτή; Έτσι και αυτός που κατέχεται από τα σωματικά και τα γήινα και τα βιωτικά σκληρύνεται υπερβολικά και για πάντα στην καρδιά και έχοντας νεκρωμένη τη διάνοια πριν επιστρέψει στη γη δεν συναισθάνεται την από τον Θεό διδασκαλία· 

Αυτός όμως που χρησιμοποιεί τον κόσμο αυτό και σύμφωνα με την παραίνεση του αποστόλου δεν κάνει κατάχρηση αυτού, θα είναι έτοιμος να ζητεί και ν’ ακούει με σύνεση και να ενεργεί με ζήλο και προθυμία και τα ουράνια· και όχι μόνο ν’ ακούει έτσι, αλλά και να κρατά μέσα του τη διδασκαλία και να την μετατρέπει σε έργο, για να μακαρισθεί από τον Κύριο εξομοιούμενος με τον πιστό και φρόνιμο δούλο· γιατί λέγει· «αυτός που ακούει τους λόγους μου και τους εφαρμόζει, αυτόν θα τον θεωρήσω όμοιο με φρόνιμο άνδρα». Αυτός που παραδίδεται αποχαυνωμένος στη γαστριμαργία και το υπερβολικό ποτό και τις απολαύσεις και τη μέθη να μη το κάνει αυτό στο εξής, αλλιώς μάταια θα δεχθεί το ουράνιο σπέρμα, τον λόγο τής διδασκαλίας. Γιατί δεν θα μπορέσει να φανεί καρποφόρα γη για τον Θεό. 

Όλοι εσείς γνωρίζετε ότι, όταν το υγρό υπερχειλίζει στα σπαρμένα χωράφια, αυτά δεν μπορούν να φέρουν καρπό· πώς λοιπόν θα μπορέσει να παρουσιάσει ουράνιο καρπό μια καρδιά που είναι καταμουσκεμένη με απολαύσεις και κρασοπότια; Αυτός που περιέπεσε σε κάποια ακαθαρσία πορνείας ας επιστρέψει και ας απομακρυνθεί απ’ αυτήν και ας καθαρίσει τον εαυτό του με τη μετάνοια. «Μήπως δηλαδή αυτός που πέφτει δεν σηκώνεται, ή αυτός που απομακρύνεται δεν επιστρέφει;». Γιατί αν κυλιέται σ’ αυτόν τον βόρβορο, πώς δεχόμενος το θείο μύρο θα το κρατήσει μέσα του αβλαβές, το πολύτιμο μαργαριτάρι, εννοώ τον σωτήριο λόγο; 

Το μαργαριτάρι δεν φοριέται σε χοίρο, και το μύρο από τους συνετούς δεν ανακατεύεται με τον βόρβορο· γιατί είτε κάποιος χύσει αυτό και το αναμίξει με την κοπριά, είτε το βάλει σε ακάθαρτο σκεύος, όμοια αχρειώνει και καταστρέφει το μύρο, αν και βέβαια το θείο μύρο είναι απαθές· αλλ’ αυτό που θα πάθαινε, αν ήταν παθητό, αχρειωνόμενο, αυτό οπωσδήποτε θα πάθει αυτός που το τοποθέτησε σε τέτοιο σκεύος και δεν απομακρύνεται από την αμαρτία. Ο πλεονέκτης να σταματήσει στο εξής την πλεονεξία του, αλλά και να δίνει από όσα έχει σε εκείνους που δεν έχουν. Γιατί, αν δεν το κάνει αυτό, δεν θα διαφύγει τη θεία οργή, και αν δεν διαφύγει τη θεία οργή, πώς θα υποδεχθεί το θείο σπέρμα; 

Γιατί προς εκείνους που ερώτησαν, πώς θα αποφύγομε τη θεία οργή, ο Ιωάννης, ο Πρόδρομος του Κυρίου, έλεγε· «όποιος έχει δύο χιτώνες να προσφέρει τον ένα σε εκείνον που δεν έχει, και όποιος έχει τρόφιμα να κάνει το ίδιο». Και γενικά ο καθένας σας τ’ αγκάθια και τα τριβόλια της αμαρτίας που έθρεψε μέσα του με την εμπαθή και φιλήδονη ζωή να τα ξερριζώσει με τη μετάνοια. Γιατί έτσι θα καλλιεργήσει τον εαυτό του και θα ετοιμασθεί για την υποδοχή τού σωτήριου σπέρματος και, αφού το λάβει, θα τελεσφορήσει και θα καρποφορήσει την αιώνια ζωή, για την οποία ζωή όχι μόνο τις ορέξεις τού σώματος αλλά, αν χρειασθεί, και την ίδια τη ζωή μας να προσφέρομε, γιατί έτσι θ’ ακολουθήσομε τα δεσποτικά ίχνη και θα γίνομε μέτοχοι τής με τη χάρη του Χριστού δόξας και βασιλείας, ζώντας μαζί μ’ αυτόν και δοξαζόμενοι μαζί του αιώνια.

Και μάρτυράς μας αδιάψευστος είναι ο κορυφαίος των μαρτύρων, ο θαυματουργός και μυροβλύτης Δημήτριος, στου οποίου την εικόνα γονατίζουν και παρίστανται χαρούμενοι βασιλείς και ιερείς, επειδή ακολούθησε τα δεσποτικά ίχνη με τον βίο και τον λόγο και τα πάθη, τού οποίου ευπρόσδεκτος πανηγυριστής και κοινωνός τής προκηρυσσόμενης ήδη τελετής θα είναι όχι γενικά οποιοσδήποτε, αλλ’ όποιος έχει προετοιμασθεί με τη μετάνοια. Γιατί, αυτός που απομακρύνθηκε από κάθε υλική προσπάθεια και, σύμφωνα με τον Παύλο, απέδειξε τον εαυτό του ολόκληρον ευωδία σε τέτοιο βαθμό, ώστε μετά την άθληση ν’ αναδείξει και τη σορό του πηγή ευωδέστατων μύρων, πώς θα δεχθεί να χορεύει γύρω του και να αναπέμπει ύμνους αυτόν που αναδίδει εμπαθή ύλη και εκπέμπει σαπίλα από αθεράπευτους μώλωπες αμαρτημάτων; 

Γιατί, σύμφωνα μ’ αυτό που έχει γραφεί, «δεν είναι ωραίος ο ύμνος των μαρτύρων σε στόματα αμαρτωλών». Ώστε λοιπόν, προεορτάζοντας, ας προκαθαρίσομε επίσης τους εαυτούς μας για την επερχόμενη κύρια ημέρα τής πανηγύρεως του μεγαλομάρτυ­ρα, ώστε, αφού ευφρανθούμε πνευματικά με την ανάμνηση των άθλων του για τον Χριστό και τον πριν από τους άθλους κατά Χριστόν βίο του και ευφρανθούμε μαζί μ’ αυτόν, να λάβομε αυτό αρραβώνα τής ελπιζόμενης από μας συμβίωσης μαζί με τους αιώνια ευφραινόμενους στους ουρανούς. Αυτή τη συμβίωση είθε να επιτύχομε όλοι μας με τις πρεσβείες τού πολιούχου τής πόλης μας και Χριστομάρτυρα προς δόξα τού Πατέρα και τού Υιού και τού αγίου Πνεύματος, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com

 Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 11, 

Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»

Ο ΣΠΟΡΕΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Ὁ σπόρος κάθε φυτοῦ ἔχει μιά καί μόνη ἀποστολή: νά δώσει καρπό. Ὡς πρός τά ὑλικά πράγματα αὐτό συμβαίνει ἀπό τήν ἐποχή τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Οἱ σπόροι βλαστάνουν κατά θαυμαστό τρόπο καί οἱ καρποί τρέφουν ἀνθρώπους καί ζῷα.

Ἡ παραβολή, ὅμως, τοῦ Χριστοῦ πού ἀκούσαμε ἀναφέρεται στά πνευματικά πράγματα : Στήν Πίστη, στήν ἀγάπη, στήν ταπείνωση καί τή μετάνοια, ὅλα γιά τήν δόξα τοῦ Πλάστη μας. Κατά τόν ἴδιο τρόπο, ὅπως στήν ὑλική φύση, ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Κυρίου ἔχει ἕνα καί μοναδικό σκοπό: Τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων μέσα ἀπό τήν πνευματική καρποφορία. Ἐδῶ ὅμως, χρειάζεται προσοχή. Ἀπαιτεῖται ἐγρήγορση καί αὐτοκριτική . Ὁ κάθε πιστός ὀφείλει νά περιβάλει τόν ἑαυτόν του μέ τίς τέσσερις ἐκδοχές τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Καί νά κατατάξει τήν καρδιά του σέ ὅποια περίπτωση πνευματικοῦ «ἐδάφους» ἀνήκει μέχρι τώρα.

Ἔτσι ὑπάρχει τό ἐνδεχόμενο νά ἀνακαλύψουμε μέσα μας τήν «ἄγονη ὁδό», δηλαδή τήν παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ μας στόν ἔκθετο πνευματικά δρόμο, ὅπου οἱ διάφορες ὑλιστικές θεωρίες μᾶς παρασύρουν σ’ἕνα κόσμο χωρίς Θεό. Ἡ δεύτερη ἐκδοχή –νά πέσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σέ πέτρινη καρδιά- χρειάζεται μεγάλη προσοχή! Μεγάλη, ἐπειδή μπορεῖ νά ἐνθουσιαστήκαμε ἀπό τό Θεῖο κήρυγμα, ἀλλά αὐτός ὁ ἐνθουσιασμός δέν εἶχε βαθειά ρίζα καί τό φυτό τῆς πίστεως ξεράθηκε προτοῦ κἄν πρασινίσει.

Ἡ τρίτη κατηγορία (στήν ὁποία ἀνήκουμε οἱ περισσότεροι Χριστιανοί) ἀναφέρεται στήν ἀπρονοησία νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό τά ζιζάνια. Καί τέτοια πνευματικά ζιζάνια ὑπάρχουν πολλά: ἡ ἐναγώνια φροντίδα γιά τά καθημερινά, ἡ μέριμνα γιά τίς ἀπολαύσεις, τό ἐνδιαφέρον μόνο γιά τόν ἑαυτό μας, τό αἴσθημα «δικαίου» πού μᾶς πνίγει ζητώντας πολλές φορές ἐκδίκηση, ἡ φιλοχρηματία, ἡ πνευματική ὀκνηρία, οἱ ἔριδες γιά πράγματα ἀσήμαντα, καί τόσα ἄλλα.

Ἡ κατηγορία τῆς «ἀγαθῆς γῆς», ἡ τέταρτη, εἶναι ἡ κατηγορία ἐκείνων πού «ἠγάπησαν πολύ». Πού ἡ ἀγάπη τους εἶναι πρός τόν Θεό μας, ἀλλά καί πρός τούς ἀδελφούς Του καί ἀδελφούς μας. Ἀσφαλῶς δέν εἶναι τέλειοι, οὔτε ἀναμάρτητοι οἱ πιστοί τῆς τέταρτης κατηγορίας. Ἀλλά καί αὐτές τίς ἀτέλειές τους φροντίζουν νά τίς ἐπουλώνουν μέ τήν διαρκῆ μετάνοια, διατηρώντας τό πνευματικό τους χωράφι σέ σταθερῆ γονιμότητα.

Καθώς εἴδαμε, Χριστιανοί μου, ἡ ἀρχή τῆς θεραπείας μας, σέ ὅποια κατηγορία κι ἄν ἀνήκουμε, εἶναι ἡ διάγνωση. Μέ τήν βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας νά μπορέσουμε νά συνειδητοποιήσουμε πόσο δεκτικοί εἴμαστε στόν σπόρο – Λόγο τοῦ Χριστοῦ. Καί στήν συνέχεια μέ τήν μετάνοια καί τήν ἀγάπη νά μπορέσουμε νά διακρίνουμε τί θέλει νά μᾶς πεῖ ὁ Θεῖος Διδάσκαλος.

Πηγή: http://imkythiron.gr

Κυριακή Δ' Λουκά:

Η Παραβολή του Σπορέως

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

Ο ΣΠΟΡΕΑΣ ΚΥΡΙΟΣ:

Ο Κύριος συχνά χρησιμοποιούσε παραβολές για να κάνει το λόγο πιο παραστατικό βοηθώντας να εντυπωθεί καλύτερα στις ανθρώπινες ψυχές και να φέρει στα μάτια τους εικόνες συμβολικές που συμβολίζουν παραστατικότερα τη διδασκαλία Του. 

Η Παραβολή του Σπορέα ξεκινά με τη φράση: “εξήλθε ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον”. Κατά το σύνολο των Πατέρων ο Σπορέας είναι ο Κύριος. Εξήλθε λοιπόν ο Κύριος όχι τοπικώς, αφού είναι πανταχού παρών, αλλά τροπικώς. ΄Έγινε πλησιέστερος σε μας με την ενανθρώπισή του. Επειδή εμείς, λόγω τον αμαρτημάτων μας, δε μπορούσαμε να τον προσεγγίσουμε, βγαίνει εκείνος σε μας. Βγαίνει να σπείρει το λόγο της Αληθείας. Κι όμως από τα μέρη του σπόρου αυτού, τρία χάνονται και ένα καρποφορεί!

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΤΩΝ ΑΚΡΟΑΤΩΝ: Α' ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ:

Μέρος του σπόρου, λέει η περικοπή, έπεσε κοντά στο δρόμο. “Ποιος είναι ο δρόμος; Είναι ο υπερήφανος άνθρωπος, που η καρδία του είναι σκληρή, καταπατημένη από βιοτικές μέριμνες, και ακούει τον λόγον του Θεού και τον δέχεται μετά πάσης χαράς, μα έχει λιγοστή ευλάβειαν στο Χριστό, και πηγαίνει με τον διάβολον, και μένει η πέτρα άκαρπη.”, λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Οι άνθρωποι που παρομοιάζονται με δρόμο είναι οι οκνηροί και οι αδιάφοροι. Όμως, πρώτη αιτία που δεν καρποφορεί ο λόγος του Θεού είναι η ανευλάβεια. Και την ανευλάβεια τη δημιουργεί κυρίως η εωσφορική υπερηφάνεια, η ιδέα ότι τα ανώτερα(;) πνεύματα, δεν έχουν ανάγκη τα απλά λόγια του εὐαγγελικού κηρύγματος. 

Σε αλαζόνες ανθρώπους τους φαίνονται μωρία! Αυτοί, “δοκούντες σοφοί είναι” θέλουν ν᾿ ακούν ρητορεία Δημοσθένους ή διαλεκτική Σωκράτους!… Όμως ξεχνούν ότι το κήρυγμα, ο θείος λόγος, δεν είναι κοσμική λογοτεχνία. Όπως, επί παραδείγματι, ο γιατρός συνιστώντας ένα φάρμακο δε ρητορεύει! Έτσι κι ο λόγος Θεού συμπυκνωμένος είναι απλά το: «Μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μάρκ. α΄15). Δυστυχώς τα θέματα περί μετανοίας δε συγκινούν αυτούς που αρέσκονται σε φιλολογικά φληναφήματα. Ακούν αδιάφορα ή γελούν σαρκάζοντες, όπως οι “φιλοσοφούντες” ακροαταί του αποστόλου Παύλου όταν εκείνος τούς έλεγε ότι οι νεκροὶ θ᾿ αναστηθούν. 

Τέτοιοι ακροατές μοιάζουν με τον πατημένο δρόμο της παραβολής. Όπως δε βγαίνουν λουλούδια στη δημοσιά, που την πατούν άνθρωποι και οχήματα, έτσι και στην ψυχή του αλαζόνα δεν ανθεί ο λόγος του Θεού. Η υπερηφάνεια σκλήρυνε τή συνείδησή τους. Η σκληρή τους καρδιά έγινε πέρασμα των δαιμόνων, που δεν αφήνουν ούτε ένα σπόρο στήν επιφάνειά της. Μόνο αν ταπεινωθούμε ≪ως παιδία ≫ (Ματθ. 18,3), ο λόγος του Θεού θα ριζώσει. Ειδάλλως ακόμη κι αν κηρύττεται από έναν Χρυσόστομο ἢ Μέγα Βασίλειο, στην καρδιά του υπερήφανου είναι ματαιοπονία.

Β' ΟΙ ΔΕΙΛΙΑΖΟΝΤΕΣ:

Μέρος του σπόρου έπεσε στην πέτρα, όπου το χώμα ήταν λιγοστό. Έτσι αυτό φύτρωσε, αλλά επειδή δεν είχε ρίζα, γρήγορα ξεράθηκε. Με την πέτρα συμβολίζονται οι πιό ασθενείς χαρακτήρες. Τα πετρώδη μέρη που δέχτηκαν το σπόρο είναι αυτοί που ακούν το λόγο και τον δέχονται αμέσως με χαρά, δέ ριζώνει όμως μέσα τους βαθιά αλλά είναι προσωρινός. Κι όταν έρθει θλίψη ή διωγμός εξ αιτίας του λόγου, σκανδαλίζονται αμέσως. Έτσι εκτός από την υπερήφανη καρδιά υπάρχει και η δειλή. Οι δειλοί ακούν αρχικά με ευλάβεια και χαρά το κήρυγμα. Συγκινούνται ή και δακρύζουν. Όμως, όταν έρθουν περιστάσεις αποδεικνύεται, ότι τέτοιοι ακροατές δεν έχουν ρίζα και βάθος. Αν εξαιτίας τήρησης του θείου νόμου απειλούνται υλικά τους συμφέροντα, θα υποχωρήσουν, θα πουν ψέμα, θά καταπατήσουν την αργία της Κυριακής, θ᾽ αγνοήσουν φιλίες, υποχρεώσεις.

Πόσο μάλλον σε περίπτωση διωγμού! Γι' αυτούς ισχύει το: “Καλή η Θρησκεία, εφ᾿ όσον δε ζητάει θυσίες”. Μόλις προκύψει ο σταυρός-διωγμός, τότε τα “ωσαννά” σταματούν, ο ενθουσιασμός εκμηδενίζεται, ο ζήλος μαραίνεται, και ο δειλός γίνεται “ρίψασπις”. Αν, για παράδειγμα, συμβεί δυστύχημα στην οικογένεια, έρθει ο θάνατος, ο δειλός τότε ταράζεται, γογγύζει κατα της θείας πρόνοιας. Παύει να εκκλησιάζεται και να προσεύχεται(!), υπακούοντας στον εξής περίπου “εμπορικό” συλλογισμό: ≪Αφού ήμουν τόσο καλός, γιατί να μου έρθει το δυστύχημα;≫. Προφανώς πριν το ατύχημα ο ίδιος θα μπορούσε να προσευχόταν ως εξής: ≪Σε αγαπῶ, Κύριε! πρέπει να μου δώσεις όλα τ᾽ αγαθά. Έτσι θα σ᾽ αγαπώ περισσότερο!≫.

Τέτοιος άνθρωπος είναι συμφεροντολόγος, λάτρης του “άλυπου βίου”, υπολογιστής θρήσκος. Αν ο Κύριος αφαιρέσει κάτι από τά είδωλα που λατρεύει, τότε φεύγει πικραμένος από κοντά του. Αν, όμως, αγαπούσε το Θεό ανιδιοτελώς, θά έμενε πιστός μέχρι τέλους. Αυτοί, λοιπόν οι “ακούσαντες” μοιάζουν με πετρώδη γη, στην οποία έπεσε ο σπόρος καί βλάστησε, αλλά με τις πρώτες καυστικές ακτίνες ≪εξηράνθη διά το μη έχειν ικμάδα ≫ (Λουκ. η΄6).

Γ' ΟΙ ΤΡΥΦΗΛΩΣ ΣΧΟΛΑΖΟΝΤΕΣ:

Μέρος του σπόρου έπεσε στ' αγκάθια. Τα τελευταία όταν ψήλωσαν έπνιξαν τα μόλις φυτρωμένα φυτά. “Ποία είναι τα ακάνθια; Ακάνθια είναι ο πόρνος, που ακούει τον λόγον του Θεού και ύστερον όμως έρχονται τα πορνικά πάθη και τoν πνίγουν, και χάνεται και μένουν και τα ακάνθια άκαρπα”. (Α. Κοσμάς Αιτωλός) Άκαρποι οι υπερήφανοι, άκαρποι οι δειλοί, αλλ᾿ άκαρποι και όσοι κυριεύονται από βιοτικές μέριμνες, απάτη του πλούτου και ηδονές.

Απ᾽ το πρωί ως το βράδυ ο κόσμος κινείται πυρετωδώς σ᾽ ένα κύκλο μυρίων μεριμνών. Δεν είναι μόνο οι φροντίδες γιά τροφή και ρούχο. Σ΄ αυτές προσθέτει και νέες περιττές φροντίδες, συχνά κωμικές: Η γυναίκα για καλλυντικά, βαφές και αρώματα ξοδεύοντας χρήματα αλλά και ώρες πολύτιμες, ο άνδρας πάλι δε μπορεί χωρίς χαρτοπαίγνιο, τυχερά παιχνίδια, απολαύσεις Βάκχου καί Ἀφροδίτης. Ψυχή που κυλιέται μέσα στίς φροντίδες αυτές μοιάζει, κατά την παραβολή, με χωράφι, που δέχτηκε τον καλό σπόρο, αλλά μαζί με το σπόρο φύτρωσαν και αγκάθια, που μεγάλωσαν, απορρόφησαν τους χυμούς της γης κι έπνιξαν τα τρυφερά στάχυα.

Συνεπώς, πρέπει να αφαιρεθούν απ᾽ το χωράφι τ᾽ αγκάθια, για ν᾽ αναπτυχθούν και να καρποφορήσουν τα στάχυα. Ανάλογα πρέπει να ξεριζωθούν από τις ψυχές οι μέριμνες για τα μάταια, η μανία του πλούτου και των ηδονών του βίου, για να αναπτύσσονται οι αρετές του Ευαγγελίου. Είναι όμως η τρυφή αγκάθια; Δεν το γνωρίζουμε όσοι παραφερόμαστε από τό πάθος. Οι φρόνιμοι γνωρίζουν ότι η τρυφή προξενεί περισσότερο πόνο από τ’ ἀγκάθια, κι ότι ακόμη η τρυφή περισσότερο από τη μέριμνα καταδαπανά την ψυχή. Ούτε τόσο βασανίζεται κάποιος από τη φροντίδα, όσο από την αφθονία. 

Κι όπως τ’ αγκάθια απ’ όπου κι αν τα κρατήσουμε ματώνουν τα χέρια, ομοίως και η τρυφή και πόδια και χέρια και το κεφάλι και τα μάτια κι όλα τά μέλη γενικά τα καταστρέφει. “Και είναι ξηρή και άγονη. Φέρνει πρόωρα γηρατειά, αμβλύνει τις αισθήσεις, σκοτίζει το λογισμό, τραυματίζει την οξύτητα του νου, κάνει το σώμα πλαδαρό. Γι’ αυτό κι οι πτώσεις είναι αδιάκοπες και πυκνά τα ναυάγια. Τίποτα δεν είναι τόσο εχθρικό και βλαβερό στο σώμα, όσο η τρυφή. Τίποτα δεν οδηγεί στη διάρρηξη και τη διάλυση το σώμα, όσο η ασωτία” (άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). Όμως, ας μην ξεχνάμε πως λίγες λέξεις άκουσαν οἱ Νινευίτες από τον Ιωνά κι έδειξαν μετάνοια. Λίγα είδε κι άκουσε ο εκατόνταρχος Λογγίνος τη Μεγάλη Παρασκευή κι οδηγήθηκε στην πίστη και στο μαρτύριο. 

Πρέπει λοιπόν να συντριβεί με την ταπείνωση ο βράχος της υπερηφάνειας, να καούν με τη φλόγα της προσευχής τ᾽ αγκάθια των μεριμνών, να οργωθεί βαθειά με το αλέτρι της αυταπάρνησης ο αγρός του βίου μας, να υψωθεί στο κέντρο η σημαία του σταυρού για να τη βλέπουν και νά φεύγουν τα εναέρια πνεύματα και να μην “κλέβουν” το θείο σπόρο. Φράκτης αυτού του αγρού ας είναι η αδιάλειπτος προσευχή, ενώ ο καρπός θα αναπτυχθεί ποτίζοντάς τα με δάκρυα μετανοίας. Έτσι ο αγρός εκείνος θα θυμίζει αυτόν που ψάλλει η Εκκλησία μας: “Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας.”

Δ' Η ΓΟΝΙΜΗ ΓΗ

Τέλος το τέταρτο μέρος του σπόρου έπεσε στην καλή, γόνιμη γη κι έδωσε καρπό τριάντα ως εκατό φορές περισσότερο. “Ποία είναι η καλή γη που έκαμε τα εκατόν, τα εξήκοντα και τα τριάκοντα; Εκατόν έκαμε ο τέλειος άνθρωπος, εξήκοντα ο μεσαίος και τριάκοντα ο κατώτερος”. (Α. Κοσμάς Αιτωλός). Όμως δεν αρκεί να είμαστε μόνο καλοί ακροατές του Ευαγγελίου. Η ≪καλή γη≫ που φέρει πολλή καρποφορία, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου, είναι αυτοί οι οποίοι ≪ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι καί καρποφορούσιν εν υπομονή≫. ≪Κατέχουσι≫, δηλαδή κρατούν μέσα τους το λόγο του Θεού και δεν αδιαφορούν, όπως εκείνοι που άφησαν το σπόρο να πέσει στο δρόμο. ≪Και καρποφορούσιν εν υπομονή≫, δηλαδή δείχνουν υπομονή στις θλίψεις και τους πειρασμούς, κι έτσι ο λόγος του Θεού ριζώνει βαθιά στις ψυχές τους και δε χάνεται, όπως στο πετρώδες έδαφος. Ακόμη, δεν αφήνουν τα αγκάθια να αναπτυχθούν γύρω τους, δεν τους απορροφούν δηλαδή οἱ βιοτικές μέριμνες κι οι κοσμικές επιθυμίες, αλλά επιμελούνται τον αγρό της ψυχής τους. Τον καθαρίζουν από τα πάθη και φροντίζουν την καλλιέργεια των αρετών.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ:

Όπως ο πραγματικός σποριάς δεν ξεχωρίζει το χωράφι του, αλλά απλά ρίχνει το σπόρο παντού και χωρίς διάκριση, έτσι κι ο Κύριος δεν ξεχωρίζει τους ακροατές Του σε πλούσιους και φτωχούς, σοφούς ή μη, οκνούς ή εργατικούς. Μάλιστα, ο Κύριος λέγοντας την παραβολή αυτή δείχνει και στους Μαθητές Του να μην απογοητεύονται, ακόμη κι όταν χάνονται οι περισσότεροι από όσους δέχονται το λόγο. Ας θυμόμαστε, πάντως, πως δεν φτάνει ένα μέρος της αρετής για τη σωτηρία. Ο πιστός, σύμφωνα με την περικοπή, χρειάζεται πρώτα ακριβή ακρόαση (ή και μελέτη) και παντοτινή θύμηση κι έπειτα ανδρεία, έπειτα περιφρόνηση του πλούτου κι απελευθέρωση απ’ όλα τα βιωτικά. Αντιθέτως η τρυφή και η αδιαφορία οδηγούν στην πνευματική ακαρπία.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΥΠΡΙΑΝΟ

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΚΗ' ΜΕΡΟΣ)

Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. 

Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. 

Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε 

κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. 

Φιλοξενούσε 

στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', 

δημοσίευε

 -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' 

και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', 

όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. 

Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε 

υπό την μορφή 

συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε

 μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. 

Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον 

στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, 

ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας 

και

μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά 

στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΖ' Μέρος

Ανεπτύχθη χθες, ότι ο κύριος λόγος των Οικουμενικών Συνόδων και των Τοπικών ήτο η επίτευξις ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή ς  ε ν ό τ η τ ο ς .  Η δε παραβίασις των κανόνων των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων διά τούτο κυρίως απαγορεύεται και διά τούτο ωρίσθησαν ποιναί καθαιρέσεων και αναθεματισμού διά την παρέμβασιν αυτών, ίνα μη διασπάται η εκκλησιαστική ενότης. Αναφέραμεν δε εις το χθεσινόν άρθρον: 

Α') Τον Ε' Κανόνα των Αγίων Αποστόλων διά την επιτέλεσιν της εορτής του Πάσχα και 

Β') Επιστολάς του Αποστόλου Παύλου συνιστώντος την ε ν ό τ η τ α  και την αποφυγήν σχισμάτων. Εκτός τούτων έχομεν: 

Γ') Τους Κανόνας και εν γένει τας διατάξεις της εν Νικαία συνελθούσης Α' Οικουμενικής Συνόδου. Είναι γνωστόν, ότι η Α' εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδος συνήλθε κατά το έτος 325 επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου, όστις και συνήγαγεν εν Νικαία της Βιθυνίας 318 πατέρας, λαβών και ο ίδιος μέρος εις την Σύνοδον ταύτην μετά του Μεγάλου Αθανασίου, του Νικολάου και Σπυρίδωνος (των έπειτα αγίων) και άλλων. 

Είναι γνωστόν επίσης, ότι απησχολήθη η Σύνοδος αύτη κυρίως διά την αίρεσιν του Αρείου και εδογμάτισε τα του Συμβόλου της Πίστεως. Η Σύνοδος αύτη επίσης ώρισε και τον χρόνον, καθ' ον ώφειλε να τελήται η εορτή του Πάσχα και διά την οποία εκρίθη αναγκαία  κ α θ ο λ ι κ ή  σ υ ν ε ν ό η σ ι ς, διότι ο προηγουμένως ορισθείς διά το Πάσχα Κανών των Αγίων Αποστόλων, λόγω της δυσχερούς συνεννοήσεως, δεν ήτο αρκετός να συνενώση πάντας τους χριστιανούς διά την επιτέλεσιν της εορτής. 

Ίνα λοιπόν ''Ο ι  α ν ά  π ά σ α ν  τ η ν  Ο ι κ ο υ μ έ ν η ν  χ ρ ι σ τ ι α ν ο ί  τ ο ν  α υ τ ώ  ε ο ρ τ ά ζ ω σ ι  χ ρ ό ν ο ν'' παρέστη ανάγκη να λύση και τα της εορτής του Πάσχα Οικουμενική Σύνοδος. Μολονότι δεν είναι καιρός γνωστοί, οι περί της εορτής του Πάσχα Όροι και Κανόνες της Α' εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, καταφαίνεται όμως εκ των αποφάσεων των μετέπειτα Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, αίτινες αναφέρονται εις τας περί της εορτής του Πάσχα διατάξεις της Α' Οικουμενικής Συνόδου. 

Έχομεν όμως τας αποφάσεις της πρώτης ταύτης Οικουμενικής Συνόδου διατυπωμένας εις την σ υ ν ο δ ι κ ή ν  ε π ι σ τ ο λ ή ν  των συμμετασχόντων εις την Σύνοδον Αγίων Πατέρων προς τους αδελφούς αυτών, των μη φθάσαντες να λάβωσι μέρος εις την εν Νικαία Σύνοδον. Η συνοδική αυτή επιστολή έχει ως εξής: 

''Τη αγία και μεγάλη, χάριτι Θεού Αλεξανδρέων Εκκλησία και τοις κατά την Αίγυπτον και Λιβύην και Πεντάπολιν αγαπητοίς αδελφοίς, οι εν Νικαία συναχθέντες και την μεγάλην και Αγίαν Σύνοδον συγκροτήσαντες Επίσκοποι εν Κυρίω χαίρειν. Επειδή της του Θ. χάριτος και του Θεοφιλεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου συναγαγόντας ημάς εκ διαφόρων επαρχιών και πόλεων η μεγάλη και Αγία Σύνοδος εν Νικαία συνεκροτήθη, εξ απάσης της Ιεράς Συνόδου αναγκαίον εφάνη και προς ημάς αποσταλήναι γράμματα, ιν' ουδέν τι έχοιτε τινα μεν εκινήθη και εξητάσθη τινα δε έδοξε και εκρατύνθη...'' 

Αφού δε αναφέρεται ενταύθα η καταδίκη της ασεβείας του Αρείου, εν τέλει η Συνοδική απόφασις λέγει τα εξής: ''Ευαγγελιζόμεθα δε υμάς και περί της  σ υ μ φ ω ν ί α ς   του αγιωτάτου ημών Πάσχα, ότι τρεις υμετέρες προσευχές κατωρθώθη και τούτο το μέρος, ώστε πάντας τους Εώας αδελφούς, τους το πρότερον μη ποιούντας σύμφωνα Ρωμαίοις και υμίν και πάσι τοις εξ αρχής φυλάττουσι το Πάσχα, εκ του δεύρο μεθ' υμών άγειν. Χαίροις ουν επί τοις κατωρθώμασι και επί τη κοινή ειρήνη και συμφωνία... (Migne 82.930). 

Εκ της επιστολής ταύτης καταφαίνεται, ποσον εμερίμνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας διά την  ε ν ό τ η τ α  πασών των Εκκλησιών και ποιους αγώνας κατέβαλον διά την επιτυχίαν αυτήν. Ονομάζουν δε  κ α τ ό ρ θ ω μ α  το, ότι επέτυχον να εωρτάζεται  κ ο ι ν ώ ς  υ π ό  π ά ν τ ω ν  μία τόσον μεγάλην εορτήν, ως η του Πάσχα, και χαίρουν διότι επέτυχον κοινήν ειρήνην και συμφωνίαν εις όλας τας Εκκλησίας. Την Συνοδικήν ταύτην επιστολήν υπέγραψαν οι λαβόντες μέρος Πατέρες εις την εν Νικαία Σύνοδον. 

Εκτός όμως της Συνοδικής ταύτης επιστολής, έχομεν επιστολήν αυτού του Βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου ''προς τους απολειφθέντας επισκόπους περί των εν τη Συνόδω τυπωθέντων''. Η επιστολή αύτη έχει ως εξής: ''Πείραν λαβών εκ της των κοινών ευπραξίας, ώστε της θείας δυνάμεως πέφυκε χάρις, τούτον προ πάντων έκρινα είναι μοι προσήκειν σκοπόν, όπως παρά τοις μακαριωτάτοις της καθόλου εκκλησίας πλήθεσι π ί σ τ ι ς  μ ί α  κ α ι  ε ι λ ι κ ρ ι ν ή ς  α γ ά π η  ο μ ο γ ν ώ μ ω ν  τ ε  π ε ρ ί  τ ο ν  π α γ κ ρ α τ ή  Θ ε ό ν  ε υ σ έ β ε ι α  τ η ρ ε ί τ α ι. 

Αλλ', επειδή τούτο ετέρως ουχ οίον τε ακλινή και βεβαίαν τάξιν λαβείν, ει μη εις ταυτόν πάντων ομού, ήγουν των πλειόνων επισκόπων συνελθόντων εκάστοτε των προσηκόντων τη αγιωτάτη θρησκεία διάκρισις γένοιτο. Τούτου ένεκα πλείστων όσων συναθροισθέντων και αυτός δεκαθάπερ εις εξ αυτών ετύγχανον συμπαρών. Ου γαρ ας νησαίμην, αν εφ' ω μάλιστα χαίρω συνθεράπων υμέτερος πεφυκέναι άχρι τοσούτου άπαντα της προσηκούσης τεχύκηκεν εξετάσεως, άχρις ου η τω πάντων Εφόρω Θεώ αρέσκουσα γνώμη προς την της ενότητος συμφωνίαν εις φως προήχθη, ως μηδέν έτι προς διχόνοιαν ή πίστεως αμφισβήτησιν υπολείπεσθαι. 

Ένθα και περί της Αγιωτάτης του Πάσχα ημέρας γενομένης ζητήσεως, έδοξε κοινή γνώμη καλώς έχειν, επί μιας ημέρας πάντας τους απανταχού επιτελείν. Τί γαρ ημίν κάλλιον, τι δε σεμνότερον υπάρξαι δυνήσεται, του την εορτήν ταύτην, παρ' ης την της αθανασίας ειλήρα μεν ελπίδα, μία τάξει και φανερώ λόγω παρά φύσιν αδιαπτώτως φυλάττεσθαι; Προς τούτοις, κακείνο πάρεστι συνοράν, ως εν τηλικούτω πράγματι και τοιαύτης θρησκείας εορτή, διαφωνίαν υπάρχειν εστίν αθέμιτον. 

Μίαν γαρ ημίν την της ημετέρας ελευθερίας ημέραν, τουτέστιν την του Αγιωτάτου πάθους, ο ημέτερος παρέδωκε Σωτήρ΄ μίαν είναι την καθολικήν Αυτού Εκκλησίαν βεβούληται, ης ει και τα μάλιστα εις πολλούς τε και διαφόρους τόπους τα μέλη διήρηται, αλλ' όμως ενί πνεύματι, τουτέστι τω θείω θελήματι θάλπεται. Λογισάσθω δε η της Υμετέρας Οσιότητας αγχίνοια, όπως έστι δυνατόν τε και απρεπές κατά τας αυτάς ημέρας, ετέρους μεν νηστείας σχολάζειν, ετέρους δε συμπόσια συντελείν΄ 

και μετά της του Πάσχα ημέρας, άλλους μεν εν εορταίς και ανέσεσιν εξετάζεσθαι, άλλαις δε ταις ωρισμέναις εκδεδόσθαι νηστείαις. Διά τούτο γουν, της προσηκούσης επανορθώσεως τυχείν και προς μίαν διατύπωσιν άγεσθαι τούτο η θεία Πρόνοια βούλεται, ως έγω γε άπαντας ηγούμαι συνοράν... Τούτων ούτω στοιχούντων ασμένως δέχεσθε την ουράνιον χάριν και θείαν ως αληθή εντολήν. Παν γαρ ό,τι αν εν τοις αγίοις των επισκόπων συνεδρίοις, πράττηται, τούτο προς την θείαν βούλησιν έχει την αναφοράν. 

Διό πάσι της αγαπητοίς ημών αδελφοίς εμφανίσαντες τα προγεγραμμένα, ήδη και τον προειρημένον λόγον και την παρατήρησιν της αγιωτάτης ημέρας υποδέχεσθαι τε και διατάττειν οφείλετε΄ ίνα επειδάν προς την πάλαιμοι ποθουμένην της υμετέρας διαθέσεως όψιν αφίκωμαι εν μια και τη αυτή ημέρα την αγίαν μεθ' υμών εορτήν επιτελέσαι δυνηθώ, και πάντων έκεκεν μεθ' υμών ευδοκήσω, συνορών την διαβολικήν ωμότητα από της της θείας δυνάμεως διά των ημετέρων πράξεων ανηρημένην, ακμαζούσης πανταχού της ημετέρας πίστεως και ειρήνης και ομόνοιας. Ο Θεός υμάς διαφυλάξοιεν, αγαπητοί αδελφοί''. 

Είναι τόσον εύγλωττον και τόσον σαφές το γράμμα τούτο του Μεγάλου Κωνσταντίνου Βασιλέως του και συμμετασχόντος εις την Α' Οικουμενικήν Σύνοδον, περί του σκοπού ον επεδίωκε διά του καθορισμού της ημέρας του Πάσχα, ώστε δεν υπάρχει ανάγκη να αναζητήσωμεν αλλαχού τον σκοπόν τούτον. Θα αναπτύξωμεν όμως εις το επόμενον άρθρον ειδικώτερον την επιστολήν ταύτην του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ην ενισχύουν και άλλων μεγάλων Επισκόπων γνώμαι, ας επίσης θα ίδωμεν εις το επόμενον.

Συνεχίζεται 

Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 

''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',

που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

την Κυριακή 1 Απριλίου 1928, 

έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.946, σελ. 1η. 

Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.