Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Κάποτε η ενάρετη πνευματική οδηγός της, η κυρία Αμαλία Φαραζουλή, είπε στην φωτισμένη Πηνελόπη: ''Επολεμήθησαν όλοι... Θα πολεμηθούμε κι εμείς!'' Πώς άρα γε να ερμηνευθή αυτή η διαβεβαίωσις;... Πάντως, είναι γεγονός, ότι η θέλησις της χαριτωμένης κόρης δοκιμάσθηκε ποικιλοτρόπως.
Η ορφάνια και η φυσική ομορφιά της ήσαν οι κύριες πηγές των πειρασμών της... Με την Χάρι όμως του Ουράνιου Νυμφίου της, δεν αντιμετώπισε ποτέ το δίλημμα της επιλογής... Ήταν πλήρως δοσμένη σε Εκείνον... Την κατέθελγε το κάλλος Του... Και με την Χάρι Του όλα τα ξεπερνούσε...
Οι συγγενείς της έβλεπαν στον γάμο την ασφάλεια και την ευτυχία της Πηνελόπης... Και της πρότειναν διάφορα συνοικέσια. ''Ποιός θα σε προστατεύση;...'', την ερωτούσαν ανήσυχοι. Εκείνη όμως έμενε ήσυχη και απόλυτα εμπιστευμένη στην Πρόνοια του Θεού...
Παλαιότερα, όταν ζούσε η αγαπημένη γιαγιά της, συνήθιζε να ψάλλη: ''Τον Νυμφίον, αδελφοί, αγαπήσωμεν...''. Τότε η γιαγιά επενέβαινε: ''Ακούς;... ''Νυμφίον''... Ακούς;...''. ''Ναι, γιαγιά μου, ακούω...''. Και η γιαγιά έμενε με την ελπίδα και τις ανησυχίες της... Η Πηνελόπη αταλάντευτη, πορευόταν τον δρόμο της υψηλής αφιερώσεώς της...
Και πάντοτε με την ενίσχυσι και καθοδήγησι των θεοφιλών αδελφών Φαραζουλή. Είναι αξιοσημείωτο, ότι η στάσις της έναντι του γάμου ήταν ευαγγελική... Δεν αισθανόταν γι' αυτόν μία νοσηρά απέχθεια... Δεν υποτιμούσε αυτόν... Έλεγε στις πνευματικές της μητέρες: ''Εγώ δεν μισώ τον γάμο... Ο Θεός τον έδωσε... Μόνο για τον εαυτό μου δεν θέλω αυτόν...''. Και αυτές απαντούσαν: ''Κι εμείς το ίδιο...''.
Είχε λοιπόν βαθειά συναίσθησι της πνευματικής επιλογής της. Τούτο μαρτυρεί και ο σοφός τρόπος, με τον οποίον ενεθάρρυνε τον εαυτό της στον αγώνα για την υπερνίκησι των διαφόρων εμποδίων. Έλεγε πολύ χαρακτηριστικά, ότι ο δρόμος του γάμου είναι ίσιος, επίπεδος.. Ενώ ο δρόμος της παρθενίας είναι πολύ ανηφορικός...
''Το να γλυστράη κανείς ή να σκοντάφτη στην ανηφόρα δεν είναι παράξενο... Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι στρίβει για να κατέβη...''. Η χαριτωμένη παιδούλα, γεμάτη από ιερό ενθουσιασμό, ήταν ήδη στις αρχές του πολύ ανηφορικού αυτού δρόμου... Τα πονηρά πνεύματα αγρυπνούσαν... Ήθελαν να την αποτρέψουν από την ανοδική εκείνη πορεία... Να μην φθάση στα υψίπεδα και τα ξέφωτα της θεώσεως.
Οι ακάθαρτοι λογισμοί άρχισαν να πολιορκούν την αγνή καρδιά της... Ο πόλεμος επίμονος... Υποφέρει πολύ... Το φέρει βαρέως... Η θέλησίς της δεν λυγίζει... Όμως η θλίψις πάει να διώξη την χαρά... Τότε, το πάθος της για την παρθενία οδηγεί την ανδρεία Πηνελόπη σε ένα πραγματικό τόλμημα: ''Χριστέ μου'', προσεύχεται γονατιστή.
''Σε παρακαλώ!... Δεν αντέχω αυτούς τους λογισμούς!... Αγαπώ την αγνότητα... Ποθώ να αφιερωθώ στην Αγάπη Σου!... Δος μου, Σε ικετεύω την λέπρα του Γιεζί! Και απάλλαξέ με από τις ακάθαρτες σκέψεις!...''. Η τολμηρή πράγματι αυτή προσευχή, γεμάτη πίστι θερμή και απλότητα θαυμαστή, σείει τις πύλες του Ουρανού.
Δεν πρόλαβε να σηκωθή... Εκεί, πεσμένη στο έδαφος, νοιώθει έναν οξύτατο και ανυπόφορο κνησμό πίσω, στην έδρα!... Αιφνιδιάζεται!... Πετάγεται επάνω... Εξετάζει και διαπιστώνει, ότι στο σημείο εκείνο είχε παρουσιαθή μια δερματοπάθεια... Ένα πράγμα σαν λέπι, σε μέγεθος μεγάλου κέρματος!...
Από τότε άρχισε ένα μαρτύριο για την τολμηρή παιδούλα... Μέχρι τα ενενήντα της χρόνια υπέφερε αφάνταστα... Ο κνησμός την ταλαιπωρούσε τις ώρες της προσευχής... Επίσης, όταν είχε επισκέψεις... Τότε, το μαρτύριο κορυφωνόταν...
Όμως, το θαύμα έγινε!... Από την στιγμή εκείνη άρχισε μεν ο ισόβιος σταυρός της, αλλά ξέχασε τελείως τι ήταν ακάθαρτος λογισμός!... Ζούσε σε άλλο κόσμο... Πέντε περίπου χρόνια προ της οσιακής κοιμήσεώς της, όταν μου εκμυστηρεύθηκε την συγκλονιστική αυτή περιπέτειά της, εσχολίαζε με πνευματική πλέον ωριμότητα:
''Ο Κύριός μου με λυπήθηκε, Πατέρα μου... Δεν μου έδωσε εκείνο ακριβώς που ζήτησα, την λέπρα του Γιεζί... Πώς θα άντεχα;... Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ τι ζητάμε από τον Θεό... Εκείνος γνωρίζει το συμφερώτερο για την ψυχή μας...''.
Αργότερα, όταν ήταν Νοσοκόμος στην Αθήνα, την είδαν οι καλύτεροι γιατροί... Όλοι την διαβεβαίωσαν, ότι το παράδοξο και βασανιστικό νόσημα ούτε μεταδίδεται, ούτε θεραπεύεται: ''Θα το πάρης μαζί σου στον τάφο...''. Μόνη της παρηγοριά στις δυνατές κρίσεις του κνησμού θα ήταν στο εξής, εκτός από τις κομπρέσσες με χλιαρό νερό και κάποιες ειδικές αλοιφές, ότι υποφέρει χάριν της αγγελομιμήτου Αγνότητος για την Αγάπη του Νυμφίου της.
Ένα έτος προτού να αφήση την ζωή αυτή, ο φιλάνθρωπος Κύριός μας απάλλαξε την δούλη Του από το γλυκό μαρτύριο... Το νόσημα εξαφανίσθηκε!... Με το παράδοξο τούτο σημείο, ο νους της, αυτό το ''αναιδές όρνεον'', κατά τους Πατέρας, είχε εξημερωθή και εξαγνισθή... Οι πτήσεις του πλέον στους αιθέρες της Χάριτος ήσαν άνετες και αδιάκοπες...
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 69 - 72, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου