ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2024

π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ»

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του π. Πλακίδα Deseille:
«Είσοδος στο Μυστήριο των Μυστηρίων».
Εκδόσεις «Έαρ», Ιανουάριος 2019.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



...«Το μυστήριο των Χριστουγέννων μας προσανατολίζει προς το μυστήριο του Πάσχα: ο Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, ώστε, τριάντα χρόνια μετά, να σταυρωθεί και να αναστηθεί, να αναληφθεί στους ουρανούς και να μας στείλει το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής. Υπάρχει μια θαυμαστή ενότητα σε όλο αυτό το σχέδιο του Θεού, ο Οποίος από την κλήση του Αβραάμ μας οδηγεί μέχρι τη γέννηση της Εκκλησίας την Πεντηκοστή. Όλα τα γεγονότα της παιδικής ηλικίας του Χριστού, όπως μας τα διηγούνται οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς -ο μεν άγιος Λουκάς, με περισσή φροντίδα για την ακρίβεια, ασφαλώς θα πληροφορήθηκε πολλά από τη Θεοτόκο και άλλους μάρτυρες των παιδικών χρόνων του Κυρίου, ο δε άγιος Ματθαίος θα πήρε ασφαλώς πολλές πληροφορίες κυρίως από την οικογένεια του Ιωσήφ -όλα λοιπόν τα γεγονότα αυτά, που επίσης μας στρέφουν προς το μυστήριο του θανάτου και της Αναστάσεώς Του, τα διατρέχουμε το ένα μετά το άλλο στη διάρκεια των ημερών που έρχονται. Η Γέννηση στη φάτνη, όπως εύγλωττα το περιγράφει, το παρουσιάζει η εικόνα της Αναστάσεως, μας παραπέμπει στον Χριστό εντός του τάφου, στον Χριστό περιτυλιγμένο όχι πια στα σπάργανα, αλλά στα οθόνια της ταφής. Οι μάγοι θυμίζουν όλα τα ειδωλολατρικά έθνη που θα κληθούν μια μέρα να ενωθούν με τον Ισραήλ, με το μικρό «κατάλειμμα», το υπόλοιπο του λαού αυτού που συμβολίζεται από τους ποιμένες, ώστε να συγκροτηθεί η Εκκλησία, ο νέος Ισραήλ, ο οποίος τοποθετείται ως συνέχεια ολοκλήρου του αρχαίου Ισραήλ, όλης της τόσο θαυμαστής ιστορίας της σωτηρίας. Θα πρέπει να μένουμε έκπληκτοι με τον τρόπο που κύλησε το σχέδιο του Θεού, ένα σχέδιο που φανερώνεται με μια εκπληκτική ενότητα διά μέσου των αιώνων. Δεν μπορούμε παρά να πούμε κι εμείς μαζί με τον Ψαλμωδό: «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε' πάντα εν σοφία εποίησας» (Ψαλμ. ργ' [103] 24). Πράγματι, ο Κύριος έπλασε με σοφία όλη την δημιουργία και όλο το έργο αυτό δεν είχε άλλο σκοπό παρά αυτή τη νέα κτήση που εκπληρώνεται μπροστά στα μάτια μας σήμερα με την ανάγνωση αυτού του Ευαγγελίου, το οποίο μας διηγείται τη Γέννηση του Σωτήρος, του νέου αδάμ και σημείο εκκίνησης της καινής αυτής κτίσεως. Ταυτόχρονα όμως μαζί με το θάμβος μπροστά στο όλο έργο του Κυρίου που ολοκληρώθηκε εν χρόνω οφείλουμε να σκεφθούμε ότι τιμώντας το μέσα στη Θεία Λατρεία καθίσταται αληθινά επίκαιρο για μας. Η Γέννηση του Χριστού αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων ξαναγίνεται όσο ποτέ άλλοτε κάτι που συμβαίνει μέσα μας· πρέπει να υποδεχθούμε τον Χριστό στην καρδιά μας, για να μεταμορφωθούμε εν Αυτώ, για να εξαφανίζεται όλο και περισσότερο το εγώ μας, ο παλαιός εαυτός μας, για να ζει όλο και περισσότερο ο Χριστός μέσα μας. Καλούμαστε να γίνουμε ένα μαζί Του και να ξαναζήσουμε στην πνευματική μας ζωή το μυστήριο του Χριστού, όπως το θεωρούμε στα Ευαγγέλια. Οφείλουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας, για να Τον δεχθεί μέσα, να υποδεχθούμε τη χάρη, τις άκτιστες ενέργειες του αναστημένου Χριστού, ο οποίος έρχεται να ανανεώσει μέσα μας το μυστήριο της Γεννήσεώς Του, ώστε όλη μας η ζωή να είναι μετοχή στο μυστήριο του θανάτου και της Αναστάσεώς Του». (σελ. 48-51 εκ του βιβλίου).



π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (1ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (2ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (3ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (4ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (5ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (6ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (7ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (8ο ΜΕΡΟΣ)


π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (9ο ΜΕΡΟΣ)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF