Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 33-37.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
<<Εάλω η Πόλις>>!
Οι Ορθόδοξοι οι <<επί τα όρη λάβετε κοπετόν>>
και οι <<επί τας τρίβους της ερήμου>> του κόσμου τούτου <<θρήνον>>
(Ιερ. θ' 10).
<<Εάλω η Πόλις>> (Ιεζ. λγ' 21).
Η αίρεσις των πεπτωκότων παπικών κηρύσσεται εν Κωνσταντινουπόλει γυμνή πλέον τη κεφαλή. <<Ενεκαυχήσαντο οι μισούντες>> την Ορθοδοξίαν <<εν μέσω της εορτής>> (Ψαλμ. 73, 4).
Επ ευκαιρία της τελευταίας θρονικής εορτής του Οικουμενικού Πατριαρχείου, επεσκέφθη το Φανάριον αντιπροσωπεία του Βατικανού. Κατά την συνάντησιν, οι αιρετικοί παπικοί συμπροσηυχήθησαν μετά των του Πατριαρχείου και αντηλλάγησαν μηνύματα και λόγοι κακής ομολογίας.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος εδέχθη τους κακοδόξους λόγους του επί κεφαλής της αντιπροσωπείας καρδιναλίου Βίλλεμπραντς, περί συνεορτασμού <<εν κοινωνία πίστεως, εν ενότητι αγάπης>> και <<εκκλησιαστικής κοινωνίας>> (<<Επίσκεψις>>, 15.12.1977, σ. 3, 4).
Απεκάλεσε τον τούτον της αιρέσεως αδελφόν εν πίστει, διά της φράσεως <<Σεβασμιώτατε εν Χριστώ αδελφέ>> (ένθ' ανωτ. σ. 6.). Περιεπτύχθη νοερώς τον αιρεσιάρχην του Παπισμού ως τον <<αγαπητόν εν Χριστώ Αρχιποιμένα της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αδελφόν Πάπαν Παύλον τον ΣΤ'>> (ένθ' ανωτ. σ. 9).
Ανεγνώρισεν εις τούτον την θέσιν <<του πρεσβυτέρου αδελφού>> του και <<του Πρώτου Επισκόπου της Χριστιανοσύνης>> (ένθ. ανωτ. σ. 6). Ωμολόγησε κοινά τα Μυστήρια του Παπισμού και της Ορθοδοξίας, και <<κοινήν εν προκειμένω την παρακαταθήκην της πίστεως>>! (ένθ' ανωτ. σ. 8).
Τί έστι τούτο; Ομολογία του Παπισμού. Άρνησις της Ορθοδοξίας. Παράβασις του θείου Νόμου. Έξοδος από της Εκκλησίας. Μετάθεσις εις την αίρεσιν. Ανταλλαγή του φωτός διά του σκότους, της αληθείας διά του ψεύδους, της Χάριτος διά του αναθέματος.
Ασεβής αναγνώρισις του αιρεσιάρχου Πάπα και ένωσις μετά της παπικής αιρέσεως, της οποίας το μέρος (εις την λίμην του πυρός και του θείου>>, καθ' ότι <<ψευδοπροφήτης>> (Αποκ. κ' 10). Όντως! <<Πώς έπεσαν δυνατοί>>; (2 Βασ. α' 27).
Εσπούδασαν γαρ <<εγκαταμίξαι το ψεύδος τη αληθεία και τη ευσεβεία την ασέβειαν>> (Αλεξάνδρου Αλεξανδρείας, P.G. 18, 573). Σκοτισθέντες <<ουδέν ηγήσαντο (εθεώρησαν) το πράγμα, ουδέ διαφέρειν
ευσέβειαν ασεβείας ενόμισαν>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 285) οι δυστυχείς, ως και πάντες οι απ' αιώνος αιρετικοί, οίτινες τω <<Αντιχρίστω την οδόν παρασκευάζουσιν>> (Μ. Αθανασίου, αυτόθι). Τί προς ταύτα;
Η εντολή του Κυρίου: <<Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είσι λύκοι άρπαγες>> (Ματθ. ζ' 15). Διό <<έκαστος από του πλησίον αυτού φυλάξασθε>> (Ιερ. θ' 4),
και ακούσατε την (άλλην φωνήν εκ του ουρανού λέγουσαν' εξέλθετε εξ' αυτής ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσατε ταις αμαρτίαις αυτής, και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβητε>> (Αποκ. ιη' 4). Εάλω η Πόλις, επειδή πάντες οι φιλούντες αυτήν ηθέτησαν εν αυτή, εγένοντο ατή εις εχθρούς>> (Θρ. Ιερ. α' 2). (ΚΟ. 1-3-'78).
Διακοπή μνημοσύνου
<<Καιρός τω παντί πράγματι.>> (Εκκλ. γ' 1). Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας. <<Συντετέλεσται>> (1 Βασ. κ' 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Δημητρίου και των συν αυτώ.
Δεν υπολείπεται πλέον, προς πλήρη κοινωνίαν τούτου μετά της αιρέσεως του Παπισμού, ειμή απλή συνιερουργία μετά του αμετανοήτου αιρεσιάρχου Πάπα και το κοινόν μετ' αυτού ποτήριον εν ασεβεία, άτινα επιποθούνται παρ' αμφοτέρων και επιδιώκοντα δημοσία! Κλαύσατε και αναγγείλατε:
Πέπτωκε Δημήτριος και οι συν αυτώ, και διαθέτει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησεν, ο δυστυχής, και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας.
Ωμολόγησε την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν εν τη οικουμενιστική παναιρέσει, <<δημοσία... γυμνή τη κεφαλή επ' Εκκλησίας>> (ΙΕ' Κανών της ΑΒ Συνόδου), και παραμένει γηθοσύνως αμετανόητος.
Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται διά του ΛΑ' Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ' Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, π ε ρ ί χ ω ρ ι σ μ ο ύ και δ ι α κ ο π ή ς
του μνημοσύνου του αιρετίζοντος Δημητρίου είναι επιταγή Θεού και καθήκον παντός Ορθοδόξου, μάλιστα δε κληρικού και δη Επισκόπου αξίου. Διότι <<ο φιλών πατέρα... υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος>>, λέγει Κύριος (Ματθ. ι' 37).
Ο κοινωνών Δημήτριος αιρέσει κοινωνεί. Ο μνημονεύων Δημήτριον συνεπάγεται μετά τούτου τη αιρετική απωλεία. Ο μη μνημονεύων Δημήτριον και τους συν αυτώ αποτειχίζει εαυτόν εκ <<ψευδεπισκόπων>> και ψευδοδιδασκάλων>>, λέγει το Πνεύμα το Άγιον εν τη Εκκλησία (ΙΕ' Κανών ΑΒ Συνόδου).
Οι μη κοινωνούντες Δημητρίω και τοις συν αυτώ είναι <<τιμής και αποδοχής άξιοι, ως οι Ορθόδοξοι>>, παραγγέλλουσιν οι Άγιοι διά του αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων (P.G. 87, 3369 - 3372) και του ΙΕ' Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. <<Σώζον σώζε την σεαυτού ψυχήν>>, είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. ιθ' 17).
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ
ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;
Με βήματα κάπως ανήσυχα αυτή τη βραδυά ο νεαρός Μοναχός πλησίασε το κελλί του Γέροντά του, του γνωστού σ' όλο το Όρος ασκητού και πνευματικού παπα - Αγάθωνα, για να του αναφέρη
σύμφωνα με την μοναχική τάξη τα <<πεπραγμένα>> της ημέρας, τις πτώσεις και τις νίκες του στον αόρατο πόλεμο των λογισμών, απ' τον οποίο, ως γνωστόν, εξαρτάται η κατά Θεόν προκοπή κάθε μοναχού.
Όταν άκουσε το <<αμήν>>, μετά το διακριτικό κτύπημα και το: δι' ευχών των αγίων Πατέρων>>, μπήκε στο κελλάκι και κατευθύνθηκε στο συνηθισμένο σκαμνάκι του, και αφού κάθισε σεμνά απέναντι στον Γέροντά του, άρχισε πολύ διαφορετικά αυτή τη φορά τον διάλογό τους.
-Γέροντα, γιατί κλαις; Μέρες τώρα σε παρακολουθώ να έχης συνεχώς δακρυσμένα τα μάτια σου και δεν γνωρίζω το γιατί. Τί συμβαίνει; -Πώς να μη κλαίω παιδί μου Ιλαρίων, βλέποντας αυτά που γίνονται στον Όρος, στο περιβόλι της Παναγίας μας;
-Εννοείς τους δρόμους Γέροντα, και το πλήθος των αυτοκινήτων, ή την Εξαρχία του Πατριαρχείου που ήλθε και ζητά να επιβάλλη το μνημόσυνο, όπου δεν ακούγεται μέχρι σήμερα το όνομα του Πατριάρχη;
-Και αυτά παιδί μου, είναι φοβερά, απάντησε ο αγαθός ασκητής, αλλά το φοβερώτερο είναι άλλο' η πτώση των Αγιορειτών ιερέων, αυτών που διευθύνουν τον Τόπο μας και φορούν το πετραχήλι.
Ο Ιλαρίων δεν εκατάλαβε τί εννοούσε ο Γέροντάς του, γι' αυτό τον κύτταζε ερωτηματικά, δείχνοντας έτσι την απορία του. -Θέλω να πω, συνέχισε ο παπα - Αγάθων για την ευθύνη των ιερέων
αντιπροσώπων και ειδικώς των ηγουμένων και Προϊσταμένων των Μοναστηρίων, οι οποίοι τις τελευταίες ημέρες υπέγραψαν τις πιο παράνομες αποφάσεις εναντίον Αγιορειτών συναδέλφων των.
Διότι, χωρίς κανένα φόβο παιδί μου, εδέχθησαν σαν έγκυρη την παράνομη και αντικανονική απόφαση του Πατριαρχείου, που το το 1974 διέταξε τον αποσχηματισμό τριών Εσφιγμενιτών μοναχών και την καθαίρεσιν του ηγουμένου τους κυρού Αθανασίου (+1975).
Και όχι μόνο αυτό, αλλ' απεφάσισαν προ ημερών και την απέλαση του νέου ηγουμένου της Μονής αρχιμ. Ευθυμίου μαζί με δύο άλλους συνεργάτες του μοναχούς, διότι επιθυμούν ομού με όλους τους λοιπούς αδελφούς του Μοναστηρίου να κρατήσουν όλα όσα μας παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες.
Θεέ μου, συνέχισε με τρεμάμενη φωνή ο ασκητικός άνδρας, πώς είναι δυνατόν μετά από τέτοιες πράξεις να πλησιάζουν το άγιον θυσιστήριον... <<νίπτοντες εν αθώοις τας χείρας>> και να τολμούν συγχρόνως να δημοσιογραφούν περί νοεράς προσευχής, δακρύων και συνεχούς Θ, Μεταλήψεως, ως <<μέσων καθάρσεως και θεοποιήσεως του ανθρώπου>>;!..
Πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι με τα έργα τους αυτά υπηρετούν τους εχθρούς της Ορθοδοξίας; -Και τί θα γίνει τώρα; ρώτησε με πόνο ο Ιλαρίων' δεν υπάρχει κανείς να τους ελέγξη; -Παιδί μου, είσαι πολύ νέος, γι' αυτό και αγνοείς πολλά.
Εγώ σε λίγο θα φύγω, διότι πέρασα πια τα ογδόντα, γι' αυτό πρέπει να σου πω σήμερα, μια που μου έδωσες την ευκαιρία, μερικά πράγματα για να τα γνωρίζης. Αύριο θα μείνης μόνος και θα πρέπει να έχης σαν πολύτιμα εφόδια στη ζωή σου μερικά από τα διδάγματα που χάρισε σε μας ή πείρα, μετά από τόσα χρόνια παραμονής στο αγιασμένο βουνό.
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 33-37.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου