ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΒΙΤΡΙΝΑ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Η Εκκλησία του Χριστού είναι επίσημα υπό διωγμό. Πίσω από την ευδιάκριτη κατάργηση της δημοκρατίας κρύβεται επιμελώς η ανενεργοποίηση και η η αφαιρετική εικόνα της ενοχλούσης Εκκλησίας. Η από χρόνια μεθοδευμένη απαξίωση και υποβάθμιση του θεσμού της ενεργείται σταδιακά, με την γνωστή ρήση του Γκαίμπελς και τους υποκριτικούς θεατρινισμούς των τεκτονικών κομμάτων. Το κράτος τις τελευταίες μέρες δίνει ρεσιτάλ διαφήμισης στο χρυσούν παρακράτος. Οι κρατούντες στα ευαγή κρατητήρια της ΓΑΔΑ, οσονούπω θα εμφανιστούν ως προβλητέοι ήρωες, ως πατριδοκάπηλοι σωτήρες και ως μαρτυρικοί ομολογητές της παντελώς άγνωστης γι' αυτούς, Ορθοδοξίας. Όμως, φαλαγγίτες Παναγούληδες δεν υφίστανται, ο Γιάννης Αγιάννης ποτέ δεν φορούσε μαύρα και ο Μικρός Ήρωας ήταν θεοσκέπαστος, ευσεβής παριώτης. Από την άλλη, ο Οικουμενισμός χτυπάει εκ των έσω, με την αλλοίωση του ορθόδοξου φρονήματος και των πατερικών παραδόσεων της Εκκλησίας. Μην έχετε την οποιαδήποτε ψευδαίσθηση, πως μασονικοί ράβδοι εν μέρει, ποιμένουν εκ δεξιών το ποίμνιο, το οποίο βέβαια, εγκλωβισμένο σε πλανερές, κατευθυνόμενες νουθεσίες, φοβάται ν' αντιδράσει. Λίγες οι φωνές που ανθίστανται, ο π. Ζήσης, ο π. Μεταλληνός, ο ευσεβέστατος θεολόγος κ. Νίκος Σωτηρόπουλος, οι ορθόδοξοι αδελφοί μας του Πατρίου Ημερολογίου και μετά, τίποτα... Ο λαός χειραγωγείται σε μια δρομολογημένη βία, γιατι ο απώτερος στόχος του κατοχικού συστήματος είναι ο εμφυλιακός προσδιορισμός, ώστε η μνήμη να λακίσει από τις καθημερινές επισκέψεις της μεταναζιστικής τρόικας στην χώρα μας. Την δεκαετία του '80, υπήρχε ένα άκρως ποιοτικό, συμβολικό τραγούδι, που έλεγε: Πίσω απ' την βιτρίνα η Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, η Ελευσίνα. Πίσω απ' την βιτρίνα όλα αυτά...

                                                                       

 Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΜΙΚΡΟΥ ΕΜΒΡΥΟΥ

Δύο γέροντες ζούσαν μαζί πολλά χρόνια και ποτέ δεν μάλωναν. 

Είπε λοιπόν ο ένας

στον άλλον... 

Ας μαλώσουμε κι εμείς μια φορά, όπως οι άνθρωποι. 

Μα δεν

ξέρω, πως γίνεται το μάλωμα, απάντησε ο άλλος. 

Να, είπε ο πρώτος. 

Θα βάλω μια

μικρή πλίθα στην μέση και θα λέω, πως είναι δική μου. 

Εσύ πάλι θα λες, ότι δεν

είναι δική μου, αλλά δική σου. 

Και έτσι θα γίνει η αρχή. 

Έβαλε λοιπόν... στην

μέση την πλίθα και είπε στον άλλον. 

Αυτή είναι δική μου. 

Όχι είπε αυτός, δική

μου είναι... 

Ε, αν είναι δική σου, πάρε την και πήγαινε, αποκρίθηκε ο πρώτος.

Και έφυγαν, χωρίς να μπορέσουν, να μαλώσουν.

Οι άγιοι άνθρωποι, 

ούτε στα

μαλώματα μπορούν, ούτε στα υποκριτικά καμώματα, 

γιατι έχουν ταπεινότητα

μικρού εμβρύου...

 

Ευεγερτινός

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

 

Είκοσι και δύο χρόνια επιστροφής, τ' αγκάθια έγιναν κόκκινα ρόδα πάνω στο γερμένο δέντρο, που υποβάσταζε την αιωρημένη απουσία ενός πρόωρα γερασμένου ανθρώπου. Σκυνθρωπές, μεσόκοπες, ηλικίες, οι φαντασμένες αμαρτίες που ξέφτισαν με τα χρόνια στο πνευματικό αμόνι της προσευχητικής ανάβασης. Ουρανοβάτης Γέροντας, ο ραβδούχος, χαμογελαστός ποιμένας που έδειχνε με το δάκτυλο τον γυρισμό στο σπίτι. Όλα - ψυχή μου - μύριζαν ωραία στις ανάσες ευθυτενών, κυπαρισσένιων ρασοφόρων, που θωρούσαν την προσευχή εγγενή, δικό τους συντοπίτη. Εκείνο το αναστημένο απόγευμα θύμιζε μισοτελειωμένο, μικρό καμβά, που έσταζε από τα φρέσκα, αραιωμένα χρώματα. Το εξομολογητήριο ασφυκτιούσε σκανδαλωδώς από την εξαγόρευση κατεστραμμένων πράξεων και αποτυχημένων λόγων. Νύχτωνε σιγά στον ασπροβαμμένο αυλόγυρο, σκορπισμένοι πιστοί έμοιαζαν φωτεινοί, χωματένιοι άγγελοι, που ίπταντο πάνω απ' τον λευκό σταυρό του τρούλλου. Μόνο το πεύκο λύγισε στα ακατάληπτα, μυστικά, σφραγισμένα ειπωθέντα, οι γαρδένιες, τα βασιλικά και οι καμέλιες έγιναν φίλοι, μαζί μ' εκείνους που ανέπνεαν μαζί τους την ευωδία του παρευρισκόμενου Θεού. Όταν, μετά από ώρες άνοιξε η σιδερένια πόρτα, η άσχημη, ρυτιδιασμένη γραία της εκ πεδιόθεν, αιμορραγούσας αμαρτίας, μεταμορφώθηκε σε κοκκινομάγουλο, ντροπιασμένο νήπιο, που άρχιζε τότε, να επιχειρεί απρόβλεπτους, χαρωπούς βηματισμούς στην ασβεστωμένη έξοδο. Ο ουρανός έγινε αίφνις, ομαδική ταξιαρχία κατάλευκων αγγέλων, που έσερναν τον χορό σε υπερφυσικό, ακατάληπτο, παραδεισένιο γάμο. Η χαρά εκείνη ήταν η ανείπωτη ομορφιά ενός Χριστού, που ακόμα μια φορά κατέβηκε, για ν' ανεβάσει έναν από χρόνια εκπεσσόμενο πιστό. Οι ερινύες έγιναν πια σκονισμένα βιβλία που έκλεισαν ερμητικά στη λήθη,τα λάθη σβήστηκαν με την γομολάστιχα μιας ανοιξιάτικης, ανθισμένης μετανοίας, κι εκείνος βάδιζε πλέον στην ανηφόρα μιας θεοδώρητης, μαρτυρικής θυσίας, που πλέον ήταν δρόμος χωρίς γυρισμό, μεθυστική, θυμιασμένη καλοσύνη στην σκοτεινή ερημία του θορυβώδους πλήθους...

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος
       

ΓΡΑΙΚΟΛΑΤΙΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ,ΡΑΓΙΑΔΕΣ ΕΚΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

 

Είναι κάποιοι Οικουμενιστές, που ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς. «Γραικολατίνους» τους ονομάζει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. «Φευκτέον αυτούς», λέγει. Να τους αποφύγουμε. Να μη τους ακολουθήσουμε στη σφαλερή τους πορεία. Είναι οι μοντέρνοι και φιλελεύθεροι ορθόδοξοι! Είναι οι συνθηκολόγοι της Πίστης. Είναι οι ενδοτικοί και «ενωτικοί Γραικολατίνοι», έτοιμοι πάντα να ξεπουλήσουν τα ιερά και όσια της Ορθοδοξίας. Στ' όνομα, τάχα, της αγάπης, είναι πρόθυμοι να πέσουν και να προσκυνήσουν τους αιρετικούς. Είναι πρόθυμοι να πουλήσουν τα πρωτοτόκια της ευλογημένης Ορθοδοξίας, αντί «πινακίου φακής»! Δεν τους είναι δύσκολο να επαναλάβουν νέες προδοτικές «ενωτικές» Φερράρες και Φλωρεντίες. «Υπέρ της των πάντων ενώσεως» εύχεται και παρα­καλεί η Εκκλησία μας. Την ενότητα και ένωση των Εκ­κλησιών ποθούμε βαθύτατα όλοι και προσευχόμαστε και την επιζητούμε. Ποτέ, ωστόσο, υποταγή στους ετερόδοξους. Προϋπόθεση για την ένωση, είναι η επιστροφή των πλανεμένων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την Εκκλησία των Αποστόλων και της Παραδόσεως. Ή ένωση είναι α­νέφικτη, δίχως την άρση των διαφορών. Θεία Κοινωνία από «κοινό Ποτήριο» τότε μόνο είναι δυνατή, σαν υπάρ­ξει δογματική ενότητα.Όπως είπε ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Νείλος Καβάσιλας,σαν απομακρυνθεί η αιτία, τότε μονάχα εί­ναι δυνατό να έχουμε την ελπίδα για ειρήνη και ενότη­τα, σαν όμως η αιτία εξακολουθεί να υπάρχει, τότε μά­ταιη κάθε προσπάθεια...Αλλά και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιερε­μίας ο Β', απάντησε στους Βυττεμβεργίους Λουθηρανούς θεολόγους: «Μηδέν παρά τα διατεταγμένα τοις ιεροίς Αποστόλοις και ταις αγίαις Συνόδοις μεταχειρίζεσθαι η φρονείν. Ο γαρ τούτον τον όρον φνλάττων ορθώς, συγχορευτής ημίν εσται, συγκοινωνός και ομόπιστος. Ο γαρ τους προειρημένους κανόνας απαναινόμενος και κα­τά των Αποστόλων όμοσε χωρών και κατά των Αγίων αναίδην φερόμενος Αποστόλων, τίνα αν σχοίη προς η­μάς κοινωνίαν; Τις δέ μερίς μεθ' ημών έσται τούτω;» Τί­ποτε λέγει, δεν πρέπει να παραδεχόμαστε και δεχόμαστε, ούτε να φρονούμε, αντίθετα απ' όσα διατάξανε οι Από­στολοι και οι άγιες Σύνοδοι. Γιατί, όποιος φυλάσσει τούτο τον όρο, θάναι φίλος και σύντροφος μαζύ μας και θάχει την ίδια πίστη με μας. Μα όποιος αρνείται τους ό­ρους τούτους κι' ορμά ενάντια στους Αποστόλους και α­νεμπόδιστα, ποιά επικοινωνία θα μπορούσε νάχει με μας; Ποιό μερίδιο και ποιά συμμετοχή θάχει τούτος ο άνθρωπος μαζύ μας;

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

ΜΗ ΚΛΕΙΝΕΤΕ ΤΟ ΓΟΝΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

 

Αφήνω συμβουλήν εις τους πιστούς και πνευματικά μου τέκνα να ακολουθούν την Εκκλησίαν... Εάν ενω­θούν με τους Λατίνους, τότε, να χωρήσουν, να αποχωρήσουν τελείως ακολουθούντες εκείνο το οποίον παρελάβομεν και τους α­γίους Πατέρας. Εάν ο ποιμήν είναι αληθής, οφείλετε να ακολουθήτε τον αληθή ποιμένα. Εάν δεν είναι αληθής, ακολουθήτε τον Χριστόν, ο Οποίος είναι αληθής.Οι Άγιοι Πατέρες δεν επλανήθησαν διότι είχον ταπείνωσιν, είχον το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον τους ωδήγει και δεν τους άφηνε να πλανηθούν.Πως είναι δυνατόν, να τιμήση κάποιος τους τοιού­τους (νεωτεριστάς Αρχιερείς), οι οποίοι συνετάραξαν την Εκκλησίαν, εκλόνισαν τας πεποιθήσεις των Ορθοδόξων Χριστιανών, και να υπακούση εις αυτούς, όταν αυτοί με πλατύ το στόμα κηρύττουν εναντίον των Αγίων Αποστόλων;....Ως γέρων πνευματικός λέγω εις τα πρόβατα του Χριστού προσέξατε, μη δεχθήτε φιλίαν και ένωσιν με τον Πάπαν, διότι ο Πάπας, εάν και την όψιν του προσώ­που του άλλαξε εναντίον της εντολής του Θεού (Λευϊτ. Α'9)..., εάν και ήλλαξε την μορφήν του σώματος και μετεμορφώθη εις γυναίκα, την γνώμην του δεν την άλλαξε.Δια να γίνη ένωσις με τους παπιστάς και τον Πάπα, πρέπει ο Πάπας να μετανοήση και να επιστρέψη εις την μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, την οποίαν μας παρέδωκε ο Χριστός, δια των Αγίων Απο­στόλων και των Αγίων Πατέρων των επτά Οικουμενι­κών Αγίων Συνόδων. Ο Πάπας απεσχίσθη και οφείλει να επιστρέψη εις την μίαν πίστιν, την οποίαν παραχάρα­ξαν εις το εν βάπτισμα, το όποιον κατήργησαν και το α­ντικατέστησαν με ράντισμα και επίχυσιν ύδατος, και εις τα δόγματα και ιεράς παραδόσεις, τας οποίας τελείως κατεφρόνησαν. Και εάν θέλουν διάλογους και συζητή­σεις αυτά πρέπει να γίνουν επάνω εις το σύμβολον της πίστεως εις δέκα λεπτά της ώρας. Συμφωνείτε; αποπτύετε την πλάνην και τας αιρέσεις σας; επιστρέφετε εις τον Θεόν και την Αγίαν Εκκλησίαν; Σας δεχόμαστε. Δεν δέχεσθε; πηγαίνετε εκεί που σας στέλλουν οι Άγιοι Από­στολοι, οι Άγιοι Πατέρες και αι επτά Οικουμ. Σύνοδοι, εις το ανάθεμα....Εάν ημείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εφυλάττωμεν ό­σα η πίστις ημών υπαγορεύει, όλα τα έθνη, ως λέγει ο θείος Χρυσόστομος, θα εγένοντο Χριστιανοί. Διότι ο­ποία πίστις ανέδειξεν Αποστόλους, Μάρτυρας, Ομολογητάς, Οσίους και δικαίους; Η Ορθόδοξος. Οποία πίστις ετέλεσε μεγάλα ένδοξα και θαυμαστά σημεία; Η Ορθόδοξος. Δίκαιον είναι να είπωμεν τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών και οποία πίστις ως η ημετέρα πίστις, η Ορθόδοξος!

 Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

ΤΟΥΣ ΜΙΛΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΝ ΤΟΥΣ ΘΡΟΝΟΥΣ

Είναι τολμηρό, αγαπητοί μου, να ζωγραφίζη, τολμηρότερο να ψάλλη, κι ακόμα πιο τολμηρό να ομιλή κανείς για το Χριστό· πάντοτε μεν, αλλά μάλιστα σήμερα, που ενώπιόν μας είναι ο Εσταυρωμένος, μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης. Ζαλίζεται το μυαλό, τραυλίζει η γλώσσα. Κι όχι μόνο η δική μας φτωχή γλώσσα, μα και η γλώσσα των μεγαλυτέρων ρητόρων της Εκκλησίας, αλλά και των αγγέλων και αρχαγγέλων. Μόλις τολμούμε και λέμε: «Προσκυνούμέν σου τα πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου ανάστασιν».Από όλα τα ιερά κείμενα, αποστόλων ευαγγελίων και προφητειών, εκλέγω ένα λόγο που είπε ο Χριστός την τελευταία νύκτα της επιγείου ζωής του στον κήπο της Γεθσημανή. Η σπείρα με τον Ιούδα έρχονταν να τον συλλάβουν· ο θάνατος πλησίαζε με βήματα γοργά· το πικρό «ποτήριον» φαινόταν στο βάθος του ορίζοντος. Τότε ο Κύριος στρέφεται στους μαθητάς του και τους λέει: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου». Τι άραγε να σημαίνουν τα λόγια αυτά του Κυρίου μας; Ας εξετάσουμε με ιερά κατάνυξι.«Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου». Εκ πρώτης όψεως, αγαπητοί μου, ο λόγος αυτός φαίνεται παράξενος. Διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι Θεός· αυτό είναι το δόγμα, η μεγαλυτέρα αλήθεια της πίστεώς μας. Αφού λοιπόν είναι Θεός αληθινός και ως Θεός είναι απρόσβλητος από τον ανθρώπινο πόνο, πώς λέει ότι είναι «περίλυπος»;Βεβαίως είναι Θεός. Είναι όμως «διπλούς την φύσιν» (δοξ. στιχ. πλ. δ΄), Θεός και άνθρωπος, και στον λόγο αυτόν εκφράζεται ως άνθρωπος· εδώ ομιλεί η ανθρωπίνη φύσις. Από την ώρα που ο Χριστός έγινε άνθρωπος, δοκιμάζει και αυτός όλα τα ανθρώπινα πλην της αμαρτίας. Είναι λυπημένος ο Χριστός. Αλλά δεν είναι μόνο σ'ημερα λυπημένος· πάντοτε υπήρξε ο Άνθρωπος του πόνου. Από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρις ότου είπε: «Τετέλεσται»,η ζωή του ήταν ζωή θλίψεως. Σήμερα όμως η θλίψι του φτάνει στο κατακόρυφο, πλέει σε ωκεανό θλίψεως. Τι άραγε τον κάνει να πη το λόγο αυτό; ποια είναι η θλίψις του Χριστού μας; Ο Χριστός δεν μιλάει εδώ για πόνους σωματικούς· μιλάει για άλλο πόνο, πόνο ψυχικό. Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου. Γιατί; ποιος είναι ο πόνος αυτός;Κατά άνθρωπον δεν πέρασε ούτε θα περάση από τη γη αγιωτέρα φυσιογνωμία από τον Ιησούν Χριστόν. Δίδαξε αλήθειες υψηλές, ρήματα αιώνια· «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος» .Ο Σωκράτης και οι μαθηταί του, εάν ζούσαν στην εποχή του, θα κάθονταν κοντά του, θα εγγράφονταν μαθηταί στο σχολείο του και θα έλεγαν: «Είς ημών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός».Ο Χριστός δεν δίδαξε μόνο· έκανε και θαύματα αναρίθμητα, σημεία μεγάλα και θαυμαστά. Είπε στο λεπρό: «Καθαρίσθητι» στον τυφλό: «Ανάβλεψον» στον παράλυτο: «Άρον τον κράβατόν σου» είπε στον άνεμο: «Σιώπα», στη θάλασσα: «Πεφίμωσο» στα στοιχεία της φύσεως: «Ησυχάστε»· είπε στον υιό της χήρας: «Εγέρθητι» στο Λάζαρο: «Δεύρο έξω» στους νεκρούς: «Αναστηθήτε». Και μόνο αυτά; Ο Χριστός ό,τι δίδαξε το εφήρμοσε. Η αρετή του ξεπέρασε τα ανθρώπινα μέτρα, έφθανε τα άστρα «εκάλυψεν ουρανούς».Κανείς δεν θα μπορέση ποτέ να απαντήση στο ερώτημά του: «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» .Αντί λοιπόν ο λαός να στεφανώση με τα καλύτερα άνθη τον ιδεώδη αυτόν άνθρωπο, για τον οποίο ο Πιλάτος τους είπε: «Ίδε ο άνθρωπος»,ο Χριστός εισέπραξε τα «λουλούδια» της μαύρης αχαριστίας των Ιουδαίων. Και τι δεν άκουσε ο Υιος της Παρθένου! Είσαι «φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών» είσαι «Σαμαρείτης και δαιμόνιον έχεις», είσαι «πλάνος» (Ματθ. 27,63)· βγάζεις τα δαιμόνια «εν τω άρχοντι των δαιμονίων», με τη δύναμι του «Βεελζεβούλ».Τα «ωσαννά» των βαΐων σύντομα τα διαδέχθηκε το: «σταυρωθήτω». Να γιατί ο Χριστός λέει «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου».Αλλά έχει κι άλλη αιτία λύπης, πιο μεγάλη: είναι η εγκατάλειψις των μαθητών του. Δεν τον καταλάβαιναν, δεν τον υπήκουαν· τους μιλούσε για ταπείνωσι, κι αυτοί ονειρεύονταν θρόνους· έδειξαν ολιγοπιστία, αμφιβολία. Η συμπεριφορά τους πολλές φορές τον λύπησε. Και η λύπη κορυφώθηκε σε τρία γεγονότα που συνέβησαν στο στενό τους κύκλο: ένας τον πρόδωσε για τριάντα αργύρια, ο άλλος τον αρνήθηκε εμπρός σε μια υπηρέτρια, και οι άλλοι διασκορπίσθηκαν και τον άφησαν μόνο. Να προχωρήσουμε τώρα πιο βαθειά; Αν εξετάσουμε τον εαυτό μας, θα δούμε ότι η πιο μεγάλη αιτία λύπης του Χριστού, για την οποία είπε: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου»,είμαστε αδελφοί μου βέβαια, όλοι εμείς οι Χριστιανοί. Οι Εβραίοι μια φορά τον σταύρωσαν, εμείς τον σταυρώνουμε καθημερινώς. Το προείδε στην όλη αμαρτωλότητα και αθλιότητά μας. Ο Σωκράτης μπορεί να θεωρηθή σαν Χριστιανός προ Χριστού· εμείς, λαϊκοί και κληρικοί, συχνά ζούμε σαν ειδωλολάτρες μετά Χριστόν.«Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου». Και φθάνουμε τώρα στην καρδιά της υποθέσεως. Παρακαλώ προσέξτε. Είναι περίλυπος η ψυχή τού Χριστού μας, διότι πρόκειται να μπη – πού; Στη μαύρη σπηλιά που δεν τόλμησε να μπη κανένας κι όποιος μπήκε δεν ξαναβγήκε. Θα μπη εκεί μέσα, θα παλέψη στήθος με στήθος, και θα βγη νικητής και θριαμβευτής. Ποια είναι η μαύρη σπηλιά; Είναι εκείνο που εμείς δεν το φοβόμαστε, το υποτιμούμε και παίζουμε μαζί του· είναι η αμαρτία· οι αμαρτίες μου, οι αμαρτίες σας, οι αμαρτίες όλου του κόσμου. Αυτός τώρα θα τις φορτωθή· και ενώ είναι ο αναμάρτητος, θα γίνη «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».Επειδή λοιπόν προβλέπει αυτή την δεινή ώρα που, αυτός ο Αθώος, θα έλθη σε επαφή με την άβυσσο της ανθρωπίνης αμαρτίας, γι’ αυτό λέει: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου».Μας συγκινεί ο λόγος αυτός του Χριστού μας. Μας συγκινεί διότι είναι λόγος ανθρώπινος, λόγος που εκφράζει την οδύνη της ανθρωπίνης φύσεως. Το: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» είναι και δικό μας. Διότι ποιος, (σάς ερωτώ), ποιος από μας δεν δοκίμασε τ’ αγκάθια του ανθρωπίνου πόνου; Αν υπάρχη νησί που να μην το αγγίζουν απ’ όλες τις μεριές τα κύματα, τότε θα βρεθή και άνθρωπος που να μην τον αγγίζη ο πόνος. Κι αν ακόμη υποτεθή ότι η επιστήμη βρίσκει τρόπο να θεραπεύση όλες τις σωματικές ασθένειες, ο πόνος της ψυχής όμως θα μένη. Κι όταν η ψυχή πονάη, τι να τα κάνης τ’ άλλα; Γι’ αυτό είπα, ότι ο λόγος αυτός του Χριστού μας εκφράζει.Ελάτε, αδέρφια μου, για λίγο την ημέρα αυτή να κατεβούμε τα σκαλοπάτια της θλίψεως. Μικρά παιδιά στο νησί μου, παίζοντας στην ακροθαλασσιά, ακουμπούσαμε το αυτί μας κάτω στην αμμουδιά κι ακούγαμε τη θάλασσα να βογγάη· ελάτε λοιπόν ν’ ακούσουμε τώρα πώς βογγάει η ανθρώπινη ψυχή και λέει κι αυτή: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου».Δεν ακούτε; Το λέει η νεαρά χήρα που παλεύει τώρα μόνη της. Το λένε τα ανήλικα ορφανά που έμειναν χωρίς προστάτη. Το λένε οι κρατούμενοι πίσω απ τα κάγκελα των φυλακών όλου του κόσμου. Το λένε οι άρρωστοι που στενάζουν στα κρεβάτια των νοσοκομείων. Το λέει ο φτωχός οικογενειάρχης. Το λέει ο αδικούμενος εργάτης. Το λέει και ο πατέρας που μόχθησε για το παιδί του κι αυτό γίνεται άσωτος υιός, το λέει η μάνα που βλέπει την κόρη της να παίρνη το δρόμο της ατιμίας. Το λέει η απατημένη γυναίκα, που την άφησε ο άντρας της, το λέει κι ο απατημένος σύζυγος που έχασε τη γυναίκα του. Το λέει τέλος και όλη η πατρίδα μας, που δοκιμάζει την αχαριστία των «φίλων» που ξέχασαν τις θυσίες της, και βλέπει τους εχθρούς της να υψώνουν κεφάλι και ρωτάει μαζί με τον προφήτη Ιερεμία· «Ινατί ότι οδός ασεβών ευοδούται;» .Αλλ’ ας μη μείνουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, μόνο στο: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου». Ο Χριστός δεν είπε μόνο το λόγο αυτό. Από τα άγια χείλη του Υιού της Παρθένου βγήκαν και κάποια άλλα λόγια. Εκείνος είπε: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε! εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Στον κόσμο θα δοκιμάσετε θλίψι, αλλά έχετε θάρρος, εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο.Ας έλθουν λοιπόν οι λύπες, οι δοκιμασίες, οι θλίψεις· ας σείεται η γη, ας μαίνεται η κόλασις· θαρσείτε πιστοί, θαρσείτε Έλληνες, θαρσείτε λαοί! Τα δεινά θα περάσουν. Η νίκη ανήκει στα παιδιά του Χριστού· ον, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

Μακαριστού Ιεράρχου

π. Αυγουστίνου Καντιώτη

ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Πως μας θωρείς ακίνητος; που τρέχει ο λογισμός σου, τα φτερωτά σου τα όνειρα;
Γιατί στο μέτωπό σου να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσες χρυσές αχτίδες,
όσες μας διδ' η όψη σου παρηγοριές κ' ελπίδες;
Γιατί στα ουράνια χείλη σου να μη γλυκοχαράζει, πατέρα, ένα χαμόγελο;

Γιατί να μη σπαράζει μέσα στα στήθη σου η καρδιά,
και πως στο βλέφαρό σου ούτ' ένα δάκρυ επρόβαλε, ούτ' έλαμψε το φως σου;
Ολόγυρά σου τα βουνά κ' οι λόγγοι στολισμένοι το λυτρωτή τους χαιρετούν.
Η θάλασσ' αγριωμένη από μακρά σ' εγνώρισε και μ' αφρισμένο στόμα φιλεί,
πατέρα μου γλυκέ, το ελεύθερο το χώμα, που σε κρατεί στα σπλάχνα του.

Θυμάται την ημέρα που, πατέρα μου, σ' εδέχτηκε.
Θυμάται στο λαιμό σου, το ματωμένο το σχοινί,
και στ' άγιο πρόσωπό σου τ' άτιμα τα ραπίσματα,
το βόγγο, τη λαχτάρα, του κόσμου την ποδοβολή.
Θυμάται την αντάρα, την πέτρα που σου εκρέμασαν,
τη γύμνια του νεκρού σου,
το φοβερό το ανέβασμα του καταποντισμού σου;

Το μάρμαρο μένει βουβό και θε να μείνει ακόμα,
ποιος ξέρει ως πότ' αμίλητο το νεκρικό σου στόμα.
Κοιμάται κι ονειρεύεται και τότε θα ξυπνήσει,
όταν στα δάση, στα βουνά, στα πέλαγα, βροντήσει το φοβερό μας κήρυγμα.
"Χτυπάτε, πολέμαρχοι! Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του πατριάρχη!"

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΝΑ ΕΥΛΟΓΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΝΑ ΑΝΟΙΓΩΜΕΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΝ

Ὁ πανάγαθος Θεός τόν Σταυρόν μᾶς ἐχάρισεν. Μέ τόν Σταυρόν νά εὐλογοῦμεν καί τά Ἄχραντα Μυστήρια, μέ τόν Σταυρόν νά ἀνοίγωμεν καί τόν Παράδεισον, μέ τόν Σταυρόν νά κατακαίωμεν καί τούς δαίμονας, Πρῶτα ὅμωςκαί ἐμεῖς νά ἔχωμεν τό χέρι μας καθαρόν ἀπό ἁμαρτίες καί ἀμόλυντο.

Καί τότε, ὡσάν κάνωμεν τόν σταυρόν, κατακαίεται ὁ διάβολος καί φεύγει. Εἰδέ καί εἴμασθε μεμολυσμένοι μέ ἁμαρτίες, δέν πιάνεται ὁ σταυρός ὁπού κάνομεν.

Ὅθεν ἀδελφοί μου, ἤ τρῶτε ἤ πίνετε κρασί ἤ νερόν ἤ περιπατεῖτε ἤ δουλεύετε νά μή σᾶς λείπει αὐτός ὁ λόγος ἀπό τό στόμα σας καί ὁ σταυρός ἀπό τό χέρι σας. Καί ἄν ἠμπορῆτε τό ἡμερόνυκτο νά κάμετε καί πενῆντα καί ἑκατό κομποσχοίνια, καλόν καί ἅγιον εἶναι ἔργον.

Καί νά προσεύχεσθε πάντο τε τήν αὐγήν καί τό βράδυ καί μάλιστα τό μεσονύκτιον ὅλον ὁπού εἶναι ἡσυχία. Ἀκούσατε, Χριστιανοί μου, πῶς πρέπει νά γίνεται ὁ σταυρός καί τί σημαίνει. Μᾶς λέγει τό ἅγιον Εὐαγγέλιον πώς ἡ ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, δοξάζεται εἰς τόν οὐρανόν περισσό τερον ἀπό τούς Ἀγγέλους.

Τί πρέπει νά κάμης καί ἐσύ; Σμίγεις τά τρία σου δάκτυλα μέ τό δεξιόν τό χέρι σου καί μήν ἠμπορώντας νά ἀνεβῆς εἰς τόν οὐρανόν νά προσκυνήσης, βάνεις τό χέρι σου εἰς τό κεφάλι σου, διατί τό κεφάλι σου εἶναι στρογγυλό καί φανερώνει τόν οὐρανόν καί λέγεις μέ τό στόμα: Καθώς ἐσεῖς οἱ Ἄγγελοι δοξάζετε τήν ἁγίαν Τριάδα εἰς τόν οὐρανόν ἔτσι καί ἐγώ ὡς δοῦλος ἀνάξιος δοξάζω καί προσκυνῶ τήν ἁγίαν Τριάδα.

Καί καθώς αὐτά εἶναι τρία, εἶναι ξεχωριστά εἶναι καί μαζί, ἔτσι εἶναι καί ἡ ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, τρία πρόσωπα καί Ἕνας μόνος Θεός.Κατεβάζεις τό χέρι σου ἀπό τό κεφάλι σου καί τό βάνεις εἰς τήν κοιλίαν σου καί λέγεις:

Σέ προσκυνῶ καί σέ λατρεύω, Κύριέ μου, ὅτι κατεδέχθης καί ἐσαρκώθης εἰς τήν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου διά τάς ἁμαρτίας μας.Τό βάζεις πάλιν εἰς τόν δεξιόν σου ὦμον καί λέγεις:

Σέ παρακαλῶ, νά μέ συγχωρήσης καί νά μέ βάλης εἰς τά δεξιά Σου μέ τούς δικαίους.Βάνοντάς το πάλιν εἰς τόν ἀριστερόν ὦμον λέγεις: Σέ παρακαλῶ, Κύριέ μου, μή μέ βάλης εἰς τά ἀριστερά μέ τούς ἁμαρτωλούς.

Ἔπειτα κύπτοντας κάτω εἰς τήν γῆν: Σέ δοξάζω, Θεέ μου, Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, ὅτι, καθώς ἐβάλθηκες εἰς τόν τάφον, ἔτσι θά βαλθῶ καί ἐγώ. Καί ὅταν σηκώνεσαι ὀρθός, φανερώνεις τήν Ἀνάστασιν καί λέγεις:

Σέ δοξάζω, Κύριέ μου, Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, πώς ἀναστήθηκες, ἀπό τούς νε κρούς διά νά μᾶς χαρίσης τήν ζωήν τήν αἰώνιον. Αὐτό σημαίνει ὁ πανάγιος Σταυρός.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΟ ΚΑΘΕ ΜΙΚΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Σταυρός μας έχει το βάρος των τρωκτικών αμαρτιών μας,ζυγίζει τα έκπτωτα πάθη των εγκάθετων λογισμών μας,ο σταυρός της Ελλάδας γέρνει ανάπηρα στο μουχλιασμένο χώμα,αμετανόητη γραία στην πνευματική φαρέτρα του ερωτευμένου με την πέννα,αθόρυβου,αποστασιοποιημένου ποιητή,θρηνώ τις ξεπεσμένες αμαρτίες μου,πονώ στις εκδιώκουσες,σακαταμένες ερινύες μου,που κυνηγούν την εκπορνευόμενη ψυχή μου τα βράδυα,μεσάνυχτα και κάτι,με ενοχές ανείπωτες και ντροπές ξετσίπωτες,σκοτάδια σταυρωμένα στην μνήμη οι αμαρτίες,φορτώνουν τα ζύγια του σταυρού στην αμετανοησία ενός έρημου διαβάτη,που χάσκει τραγωδιακά χαμένος στην περισσή ανωνυμία του προσκυνημένου πλήθους,έξω από την Εκκλησία παίζει κρυφτό ο θάνατος,αναρίθμητα,μαύρα πτερωτά σακατεύουν την ελπίδα στην δημοσιά χαράματα,πού ν' ακουμπήσεις το απροσμέτρητο βάρος της ψυχής σου ανάμεσα σε σιδερένια κάγκελα και αγκαθωτά,σκληρά συρματοπλέγματα,παγωμένες καρδιές οι άνθρωποι,κρυμμένοι στην γωνιά ενός βρώμικου,τσιμεντένιου δρόμου,λιθοβολούν αχόρταγα το θεόφαντο στρατί ενός νοσταλγικού,μετανιωμένου γυρισμού,στήνουν οδοφράγματα και απαγορευτικά διατάγματα στην πάγκαλη ομορφιά μιας εύμορφης,μαλαματένιας Πίστης,τα πρόβατα κι αν χαθούν,τα φωνάζει ο ποιμένας τους,ψάχνουν βουλιμικά τον κακοτράχηλο,χαραγμένο δρόμο,ανάμεσα σε πυκνά,δασώδη μονοπάτια κι απόμακρους,εγκλωβισμένους όχτους,γλύκα στα μάτια η θεατή,χαμένη επιστροφή,χαρά στους καλούς,υποτακτικούς αγγέλους,που φτερουγίζουν ασύμμετρα στα βαμβακερά σύννεφα ενός ένυδρου,θαλασσινού ουρανού,σάλπιγγες που ορθώνονται περήφανες στην υπερκόσμια μουσική ανεκλάλητων,ακατανόητων ήχων,μύριες,αγγελικές ταξιαρχίες ζωγραφίζουν παιχνίδια στον υγρό,από δάκρυα αέρα,χαμογελάει ο Πατήρ στον γυρισμό κάθε,μικρού Χριστού,τέτοια ευτυχία ψυχή μου δεν γράφτηκε σε κανένα έντεχνο,λαοφιλές τραγούδι,τέτοια ακατάσχετη ευφροσύνη δεν την ακούμπησε στο χέρι κανένας φτασμένος ποιητής,τέτοιες επαναστάσεις ανήκουν αποκλειστικά σε Ορθοδόξους!

 

* Γεώργιος Αγιοκυπριανίτης

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ Η ΨΕΥΤΙΚΗ, Η ΓΗΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΤΑΙΑ

Και γω, αδελφοί μου, που ηξιώθην και εστάθηκα εις αυτόν τον άγιον τόπον τον

αποστολικόν δια την ευσπλαχνίαν του Χριστού μας εξέτασα πρώτον δια λόγους 

σας και

έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν

είστε ασεβείς αιρετικοί άθεοι, αλλ’ είστε βαπτισμένοι εις το όνομα του Πατρός 

και

του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και είσθε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού

μας Και

όχι μόνο δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια σας να φιλήσω. 

Διότι ο

καθένας από λόγου σας είναι τιμιώτερος απ’ όλον τον κόσμον. Πρέπει δε να 

ηξεύρετε

και η ευγένειά σας διά λόγου μου, το ηξεύρω πώς άλλοι σας λέγουν άλλα, όμως αν 

ίσως και θέλετε 

να μάθετε την πάσαν αλήθειαν, εγώ σας την λέγω.

Η πατρίδα μου η ψεύτικη, η γήϊνος και ματαία, είναι από του Αγίου Άρτης και 

από την

επαρχίαν Απόκουρο. Ο πατήρ μου, η μήτηρ μου, το γένος μου, ευσεβείς ορθόδοξοι

χριστιανοί Είμαι λοιπόν και εγώ αδελφοί μου, άνθρωπος αμαρτωλός χειρότερος 

από όλους.Είμαι όμως δούλοςτου Κυρίου μας Ιησού Χριστού του Εσταυρωμένου 

και Θεού Όχι

πως εγώ είμαι άξιος να είμαι δούλος του Χριστού αλλ’ ο Χριστός μου με 

καταδέχεται

δια την ευσπλαχνίαν Του. Τον Χριστόν μαςλοιπόν, αδελφοί μου, πιστεύω, δοξάζω 

και

προσκυνώ Τον Χριστόν μας παρακαλώ να με καθαρίσει από κάθε αμαρτίαν 

ψυχικήν και

σωματικήν. Τον Χριστόν μας παρακαλώ να με δυναμώσει να νικήσω τους 

εχθρούς.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΛΩΡΙΑ ΕΠΩΛΗΣΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΜΑΣ

Ακούετε, αδελφοί μου, ο άνθρωπος τι κακόν παθαίνει όταν αμαρτάνη και τον εγκαταλείψη ο Θεός; Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος. Μεγάλην ευσπλαχνίαν έχει ο Θεός, αλλά έχει και μεγάλην οργήν· και καθώς επαίδευσε τους Εβραίους, παιδεύει και ημάς, ανίσως και δεν κάμνωμεν καλά.

Βάνει ο Θεός τον βασιλέα μέσα εις την Ιερουσαλήμ και θανατώνει χίλιες εκατόν είκοσι χιλιάδες Εβραίους, και τόσον, οπού έγινε το αίμα ωσάν θάλασσα. Τριάντα φλωρία επώλησαν οι Εβραίοι τον Χριστόν μας, τριάντα εις το φλωρί επώλησεν ο Χριστός μας χίλιες χιλιάδες Εβραίους.

Εσύ έμαθες και πωλείς τον Χριστόν, και εκείνος δεν ημπορεί να σε πωλήση; Και τώρα μη δυνάμενοι οι Εβραίοι να τον μετασταυρώσουν τον Χριστόν, κάθε Μεγάλην Παρασκευήν τον κάνουν από κερί και τον σταυρώνουν, και ύστερα τον καίουν· ή παίρνουν ένα αρνί και το κτυπούν με τα μαχαίρια και το σταυρώνουν αντί του Χριστού.

Ακούετε κακίαν των Εβραίων και του διαβόλου; Καθώς γεννηθή το Εβραιόπαιδον, αντί να το μαθαίνουν να προσκυνή τον Θεόν, οι Εβραίοι, παρακινούμενοι από τον πατέρα των τον διάβολον, ευθύς οπού γεννηθή, το μαθαίνουν να βλασφημά και να αναθεματίζη τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας·

και εξοδεύουν πενήντα, εκατόν πουγγία να εύρουν κανένα χριστιανόπουλο να το σφάξουν, να πάρουν το αίμα του, και με εκείνο να κοινωνούν.

Ο διάβολος θέλει να πίνωμεν το αίμα των παιδίων, και όχι ο Θεός. Ο Χριστός μας παραγγέλλει να ευχώμεθα για όλον τον κόσμον. Ο Εβραίος, όσον και αν είνε φίλος σου, πήγαινε, καλημέρισέ τον, και βάλε το αυτί σου να ακούσης τι σου λέγει.

Εσύ τον εύχεσαι και τον χαιρετάς, και εκείνος σε καταράται και σου λέγει, κακή ημέρα σου, διότι η καλή ημέρα είνε του Χριστού, και δεν θέλει ούτε να την ακούση ούτε να την είπη ο Εβραίος.

Κοίταξε εις το πρόσωπον ένα Εβραίον όταν γελά· τα δόντια του ασπρίζουν, το πρόσωπόν του είνε ωσάν πανί αφωρισμένο, διότι έχει την κατάραν από τον Θεόν, και δεν γελά η καρδία του.

Έχει τον διάβολον μέσα του οπού δεν τον αφήνει. Κοίταξε και ένα χριστιανόν εις το πρόσωπο, ας είνε και αμαρτωλός· λάμπει το πρόσωπόν του, χύνει η χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Σφάζει ο Εβραίος ένα πρόβατον, και το μισό το εμπροσθινόν το κρατεί δια λόγου του, και το πισινόν το μουτζώνει και το πωλεί εις τους χριστιανούς δια να τους μαγαρίση.

Και αν σου δώση ο Εβραίος κρασί ή ρακί, είνε αδύνατον να μη το μαγαρίση πρώτον· και αν δεν προφθάση να κατουρήση μέσα, θα πτύση.

Όταν αποθάνη κανένας Εβραίος, τον βάζουν μέσα εις ένα σκαφίδι μεγάλο και τον πλένουν με ρακί, και του βγάνουν όλην του την βρώμα, και εκείνο το ρακί το φτιάνουν με μυριστικά, και τότε το πωλούν εις τους χριστιανούς ευθηνότερον, δια να τους μαγαρίσουν.

Πωλούν ψάρια εις την πόλιν οι Εβραίοι; Ανοίγουν το στόμα του οψαρίου και κατουρούν μέσα, και τότε το πωλούν εις τους χριστιανούς.
 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

ΚΑΘΕ ΑΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΗ

<<...Και βέβαια είμαστε ορθόδοξοι. 

Και δηλώνουμε ευθαρσώς,

πως, όταν βγούμε στην εξουσία,θα ξυρίσουμε όλους τους παππάδες,

που δεν κάνουν σωστά το έργο τους και θα βγάλουμε τα ράσσα απ' αυτούς,

που δεν τιμούν την πατρίδα.

Ο παππάς, όταν πιστεύουμε, ό,τι δεν κάνει σωστά,

θα παίρνει δρόμο...>> 

Από συνέντευξη του Ν. Μιχαλολιάκου

Tο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής αναζητείστε το στους υπηρεσιακούς θαλάμους της Λεωφόρου Κατεχάκη, στις σκοτεινές υπόγες των μυστικών υπηρεσιών της ΚΥΠ. Eίναι το ερωτικώς εννοούμενο παρακράτος κάθε εξουσίας, διαφεντεύεται από νυν και αεί ένστολους γραφιάδες των γραφείων Εσωτερικών Πληροφοριών. Oι μισθοδοτούμενοι χαφιέδες δεν κυκλοφορούν με το Ευαγγέλιο στο χέρι, μην πλανάσθε. Ουδεμία σχέση έχουν με την Μάννα Ορθοδοξία, χρησιμοποιούν την Πίστη ως πικάντικη σαλάτα στις φασιστικές, βουλιμικές ορέξεις τους. Στις ανορθόδοξες επιτάσσεις τους παντρεύονται ο νεοπαγανισμός, η αρχαιολατρεία και ο σατανισμός. Ο ορθώς εννοούμενος Ορθόδοξος βάζει στεφάνι στο κεφάλι του, με του Χριστού την Πίστη την Αγία,είναι κατά βίον αποκλειστικά Θεόφρων και όχι Ναζιστόφρων. Η Ορθοδοξία, ως Μάννα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά της. Όταν άλλοι ανακάλυπταν εσχάτως την Οικολογία, την Φιλανθρωπία και τον Εθελοντισμό, απλά να υπενθυμίσουμε, πως αυτά τα καταδεικνύει η Χριστιανική διδασκαλία δυο χιλιάδες χρόνια τώρα. Δεν ανακαλύφθηκε αίφνις η Αμερική. Όλες αυτές οι διαφημιζόμενες φιλανθρωπίες φορούν τους βελζεβουλικούς χιτώνες των Δρακουμέλ Μασόνων. Τεκτονισμός και Χρυσή Αυγή είναι ομογάλακτα αδέφια που ζουν κοινοβιακά κάτω από την ίδια στέγη, δηλώνουν λαοφιλείς, αλλά συνάπτουν σχέσεις με το Κράτος, κηρύττουν εαυτούς ορθοδόξους, πλακώνοντας στο ξύλο την διαφορετικότητα της γνώμης! Όταν άλλοι βαδίζουν με σταυρό, αυτοί προχωρούν με ρόπαλο! Η προσευχητική εξέγερση του Ορθοδόξου ανθίσταται στην βία μιας δαιμονικής σιδερογροθιάς. Αντιθέτως η βία του Πιστού είναι η νήψη κι η εγρήγορση. Όσοι φορούν μαύρο χιτώνα δεν είναι πάντα ιερείς, όσοι μαγειρεύουν με Χριστό δεν είναι πάντα χριστιανοί και κυρίως κάθε Αυγή δεν είναι πάντα Χρυσή!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΑΓΓΕΛΟΙ ΒΑΣΤΟΥΣΑΝ ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής αξιώθηκε, να δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του. Κάποτε, σε μια θεία λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη ή βασιλεία… », ο άγιος είδε φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό και να καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα....χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτα.

Αργότερα, όταν άρχισε να ψάλετε ο τρισάγιος ύμνος από το λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν κι έψαλλαν μαζί τους. Στον Απόστολο, φανερώθηκε ο μακάριος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη. Στο «Αλληλούια», μετά τον Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό σαν ένα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί.

Και στο Ευαγγέλιο, κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια. Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο όσιος ν’ ανοίγει ο ουρανός και να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. “Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον ‘Αμνό, το Χριστό και Υιό του Θεού και να!

Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο Βρέφος! Το κρατούσαν στα χέρια τους άγγελοι, πού το έφεραν και το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, που ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά.

Ήρθε ή στιγμή της μεγάλης εισόδου. Ο λειτουργός πλησίασε για να πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο και το άγιο ποτήριο, τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος. ‘Όταν βγήκαν τα ‘Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους να φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ’ το λειτουργό.

Δύο Χερουβείμ και Δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους. Όταν ο ιερέας έφτασε στην αγία τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. τα Δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του λειτουργού και τα Δύο Σεραφείμ στ’ αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος να τα βλέπει.

Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε. Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων. Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «…μεταβαλών τω Πνευματί σου τω Άγίω. Αμήν. Αμήν. Αμήν». Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Βρέφος. Το αίμα Του το έχυσε στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο δισκάριο.

Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά κι ευλαβικά. Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο Άρτο εκφωνώντας «τα άγια τοις αγίοις», ενώ ο λαός έψαλλε «ΕΙς άγιος, εις Κύριος…», κάποιος από το εκκλησίασμα στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά:

Γιατί, πάτερ, ο ιερέας λέει «τα άγια τοις αγίοις»; -για μας όλους το λέει, παιδί μου. Και σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού να προσέλθει όποιος είναι άγιος! Και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, πού ήταν απλοϊκός. Να… Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις να γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο.

Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις. Αν περιγελάς η ορίζεις η κατακρίνεις το συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε. Αν όμως δεν είσαι, φύγε. Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Ό άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. “Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο. Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη μετάληψη. ‘Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι.

Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή. Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν να εξαφανίζονταν από την αγία λαβίδα, έτσι πού ο αμαρτωλός φαινόταν να μην παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Κι έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του. 

Όταν τελείωσε ή λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των αγίων αγγέλων! Ξαφνικά ή στέγη του ναού σαν να σχίστηκε στα δύο. Από κει οι άγγελοι ανέβασαν το Παιδί στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.

Από τον βίο του Αγίου Νήφωνος
επισκόπου Κων/λεως.

ΦΥΛΑΞΑΤΕ ΤΑ ΠΟΙΜΝΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΙΩΞΑΤΕ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ

Δεν αρκεί, δεν ωφελεί μόνον να γνωρίζουμε τον νόμο του Θεού, τις εντολές, τα δόγματα, τους κανό­νας, τις αποστολικές και πατερικές παραδόσεις, αλλά και να φυλάττουμε αυτές. Ο Κύριος είπε «Ος δ' αν ποίηση και διδάξη ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βα­σιλεία των Ουρανών» (Ματ. 5, 19) και «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον τον Θεού και φυλάσσοντες αυ­τόν» (Λουκ. 11, 29).... Άγιοι Αρχιερείς, φύλακες της Μιας, Αγίας, Κα­θολικής και Αποστολικής Εκκλησίας..., προσέξατε παρακαλώ θερμώς και ικετεύω μετά δακρύων. Προβατόσχημοι λύκοι, εισελθόντες στην αυλή των λογικών προβάτων διά της πολιτικής και της αντίχριστου Μα­σονίας, ζητούν να καταργήσουν τα διατεταγμένα από τους πανσόφους Αγίους Αποστόλους και τους θεοφόρους Αγίους Πατέρας, και να εξευρωπαΐσουν, εκλατινίσουν και εκμοντερνίσουν. Αυτούς και όλους τους καταφρονητάς των Αποστολικών και Πατερικών Πα­ραδόσεων, να αποβάλετε ως λοιμώδεις λύκους από την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να μη καταστήσουν αυτήν αιρετική, πανθεϊστική και παναιρετική με όσα ξένα και αιρετικά επιδιώκουν να εισαγάγουν... Άγιοι Αρχιερείς, προσέξατε, φυλάξατε τα ποί­μνια τα όποια σας ενεπιστεύθη ό Κύριος, διώξατε τους λύκους. Εκείνους πού λέγουν και πράττουν παρά τα διατεταγμένα, συστήσατε εις αυτούς μετάνοια....Η Εκκλησία έχει ανάγκη από πολλούς εργάτες, όχι χλιαρούς και φιλοσώματους, αλλ' αληθινούς, με πίστη και ζήλο, αυταπάρνηση και αγάπη ολόψυχο πρός τον Θεό και τον άνθρωπο... Λοιπόν αυτοί οι μεγάλοι και τρανοί οι ψευδώς τιτλοφορούμενοι ως αλάθητοι και παναγιώτατοι, φουσκωμένοι από εωσφορικήν υπερηφάνειαν, εχθροί της Ορθοδοξίας και των πιστώς ακολουθώντων την ορθόδοξον πίστιν και τας αποστολικάς και πατερικάς πα­ραδόσεις, επόμενον να μας πολεμήσουν, να εξασκή­σουν βίαν, αλλά εμείς να μένωμεν στερεοί εις την πί­στιν και να μη φοβηθώμεν... Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χρίστου, μας παραγγέλλει  Μη συγκοι­νωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλ­λον δε και ελέγχετε. Εις περιστάσεις κατά τας οποίας περιφρονείται ή υβρίζεται η αγία Ορθόδοξος πίστις μας επιτρέπεται έλεγχος ακόμη και θυμός δίκαιος, α­παγορεύεται δε η σιωπή. Αλλά και ο έλεγχος να γίνε­ται με διάκρισιν και σύνεσιν, όχι με ταραχήν και θυμόν υπερβολικόν.

 Επιστολή Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου

Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Το να μη μιλάς για τον Χριστό, που σου δίνει το φώς, τον αέρα, το ψωμί, τα πάντα, είναι αμαρτία, αχαριστία.Οπως  λοιπόν η αγία Φωτεινή μιλούσε για τον Χριστό, έτσι να μιλάς και εσύ για Αυτόν.Να μιλάς μέσα στο σπίτι. Είσαι πατέρας; Οταν βραδιάζει φώναξε την γυναίκα και τα παιδιά σου και μίλα τους για τον Χριστό. Πάρε και διάβασε το Ευαγγέλιο.Θα πεθάνεις μια μέρα και όλα θα τα ξεχάσουν τα παιδιά και τα λεφτά και τα πλούτη. Ενα δεν θα ξεχάσουν ποτέ . Οτι τους μιλούσες για τον Χριστό. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη μάνα, τον πατέρα και τη γιαγιά που τους μιλούσαν για τον Χριστό.Δάκρυα μου έρχονται στα μάτια όταν θυμάμαι το πατρικό μου σπίτι... Μας μιλούσαν για τον Χριστό.Στη Ρωσία άθεοι ήταν. Καμπάνα δεν χτυπούσε, κήρυγμα δεν επιτρεπόταν, το κατηχητικό απαγορευόταν. Παιδάκι να πλησιάσει παπάς δεν τολμούσε. Στα σχολεία πολεμούσαν την πίστη. Πώς κρατήθηκε η εκκλησία; Ποιός δίδασκε τα παιδιά για το Χριστό; Οι Ρωσίδες μανάδες και οι γιαγιάδες. Μακάρι να πιστεύαμε εμείς εδώ όπως εκείνες. Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, παίρνανε τα παιδιά , τα γονάτιζαν μπροστά στην εικόνα του Χριστού και τους κάνανε μάθημα.Στο άθεο εκείνο καθεστώς έβλεπες στρατιώτες και αξιωματικούς και δικαστές που πιστεύανε στο Χριστό. Και απορούσαν οι άπιστοι, ποιός τους δίδαξε τη θρησκεία!Οχι μόνο δεν έσβησε η πίστη στη Ρωσία, αλλά και θριάμβευσε. Γιατί; Γιατί υπήρχαν οι Σαμαρείτισσες.Πάρτε λοιπόν και εσείς τα παιδιά σας και μιλήστε τους για το Χριστό.Θα γεράσεις μια μέρα και θα πεθάνεις . Αλλά όταν σε θυμάται το παιδάκι θα λέει: Αχ καλή μου μάνα που μου σταύρωνες τα χεράκια και με μάθαινες την προσευχή, ευλογημένη να είσαι!Εγώ δεν σας λέω να πάτε στην Αφρική και να κηρύξετε το Χριστό, αλλά μέσα στο σπίτι σας.Σου έδωσε τη γλώσσα ο Θεός, όχι για να βρίζεις, να καταριέσαι και να στέλνεις το παιδί σου στο διάβολο, όχι για να βλαστημάς και να κουτσομπολεύεις, όχι για να συκοφαντείς και να αισχρολογείς. Οχι για να κάθεσαι με τις ώρες στα καφενεία και στις τηλεοράσεις και να συζητάς τα αίσχη που βλέπεις..Σου έδωσε τη γλώσσα ο Θεός για να πείς μόλις σηκωθείς το πρωί: Ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έδωσες το φώς. Και όταν έρθει το μεσημέρι να πείς: Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έδωσες το ψωμί. Και όταν βραδιάζει να πείς: Σε ευχαριστώ Θεέ μου που με φύλαξες όλη την ημέρα.Σήκω την Κυριακή να πας στην εκκλησία και να υμνήσεις τον Θεό.Να μιλάς για τον Χριστό και μόνο για τον Χριστό. Με τη ζωή σου και το παράδειγμα σου. Τότε θα είσαι χριστιανός. Αλλιώς δεν θα είσαι χριστιανός αλλά θα είσαι χειρότερος από τους Σαμαρείτες και χειρότερος από τους Τούρκους, χειρότερος από όλους.Είθε ο Θεός τα λίγα αυτά που είπαμε με απλά λόγια, να μας φωτίσει να τα κατανοήσουμε , και μιμούμενοι και εμείς την Σαμαρείτισσα να είμεθα πιστά και αφοσιωμένα τέκνα της Αγίας μας Εκκλησίας. Αμήν.

 Μακαριστός επίσκοπος π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΝΑΚΙΔΑ

Ο επίσκοπος είναι εξ' ορισμού ποιμένας,λαχταράει για την βιοτή του ποιμνίου του,λογίζει τον εαυτό του, ως εταυρωμένο μοναχό που συμπάσχει για τον δοκιμαζόμενο πλησίον του,δεν είναι υπηρεσιακή στάθμη,ούτε διοικητικός τίτλος,να βλέπει την απατηλή ανοδό του,ως θριαμβευτική άνοδο στα γραφειοκρατικά καθήκοντα ενός δημοσίου ανδρός,παράγει πνευματικό έργο περισσότερο,παρά κόβει την κόκκινη κορδέλλα σε εγκαίνια καλλωπιστικών κτιρίων,δεν του ταιριάζει η εκκοσμίκευση και η επί σκοπού συναλλαγή με πολιτικές βινιέτες,τα ακριβά αυτοκίνητα με την προσθήκη πινακίδων που δηλώνουν το αξίωμα,είναι αυτοδιαφημιζόμενη εκτροπή,κανείς τσοπάνος στο μαντρί του δεν βάζει πινακίδα και καμμία στάνη δεν βλέπει τον ποιμένα της,ως πολιτικό Καλοχαιρέτα,ο κοινωνικός ιστός οσονούπω διαλύεται,οι μαυραγορίτες κάνουν τις τελευταίες αγορές σε τιμή ευκαιρίας,το πολιτικό σύστημα παραπαίει στηριζόμενο σε ξένες βακτηρίες,που φτιάχτηκαν,για να φανεί ο θάνατος ως φυσική συνέπεια και όχι,ως εξόφληση συμβολαίου θανάτου,οι δημόσιοι άρχοντες εμπτύουν έναν λαό,που παρακολουθεί με αγωνία ένα κακοφτιαγμένο θρίλερ,στο... τέλος θα κλείσει η τηλεόραση και θ' αρχίσουν τα διαχρονικά δάκρυα του Έλληνα Καίλα,η χώρα αυτή γέννησε την γκρίνια και έτεκε το κλάμμα,τραγωδιακή συρραφή αιώνων που θέλει τον ήρωα, να αναδύεται μέσα από την καμμένη τέφρα του,η παρακμή είναι εδώ και κάθεται στον θρόνο της,έχει τα σημάδια μιας αμετανόητης πόρνης που θυμάται με βουλιμική νοσταλγία τους παλιούς,αξέχαστους καιρούς και πεθαίνει με την θύμιση του τελευταίου της πελάτη.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

 

Η λειτουργία έδυε στην Μονή της μετανοίας. Χριστοφόροι πιστοί χαμογελούν στα κερασένια χείλη ενός αμνοικού Χριστούλη. Αποκαταστάθηκε η τάξη στην αφροσύνη της καρδιάς, ανθισμένα πρόσωπα διαθλώνται στα θυμιάματα ψυχών, που αίφνις έβγαλαν καρπό, όπως τα ξεραμένα στάρια στην κίτρινη, απλωμένη γη, πήραν τον Χριστό, κέρδισαν τον Ουρανό, νίκησαν τον κόσμο. Η Κυριακή είναι ουράνια γιορτή, πλουμιστό τραπέζι με πνευματικά, εύμορφα καλούδια, που γεύονται οι ταπεινοί κι ανυπόκριτοι πιστοί. Η Άνοιξη που προπορεύεται ενός βαρύ, μικρόψυχου χειμώνα, η κόκκινη Λαμπρή που τελειούται στους αχόρταγους για Χριστό, ''βουλιμικούς ανθρώπους''. Κάθε Κυριακή  Χριστός Ανέστη, κατηφορίζουν φορτωμένοι στο δισάκι τους το πνεύμα της αγάπης, ασπάζονται αδυσώπητα στο αναστημένο κάτοπτρο μιας ανυπέρβλητης, θεοδωρούσας πίστης, αγκαλιάζονται τα χέρια που σμιλεύουν την ελπίδα, δακρύζουν τα μάτια που στάζουνε χαρά. Αυτή είναι η Ορθοδοξία, προσευχητικό ξέσπασμα μεγαλόψυχης αγάπης σε άγονη, στειρωμένη γη, η ανθοφορία της αμυγδαλιάς σε καρποφόρο χώμα, η γονυπετούσα προσευχή που εισακούγεται στην νυχτερινή θυσία. Όλες οι Κυριακές είναι πολύχρωμες, υμιασμένες ανθοδέσμες, άνθη του αγρού που αντιστέκονται στην ξέφρενη μανία ενός επίβουλου ανέμου, τα πτερωτά του ουρανού που αναπαύονται στο γαλανό πέπλο της πλάσης που απλώνεται. Οι Κυριακές των Ορθοδόξων φορούν το ρούχο της ελπίδας, χιονάτες, ολόλευκες νυφούλες που καθαίρονται σε ταπεινόφρονες, ενδεείς υπάρξεις, το βαθύ μπλε της θάλασσας που ευωδιάζει με γαλανή αρμύρα τα χλοερά, καταπράσινα λιβάδια. Τα μεγαλόψυχα σπίτια των ανθρώπων που φιλοξενούν αδιάλειπτα το άγιο πνεύμα του Θεού, ευφρόσυνες ψυχές που αναπαύονται στην ζέση της μητρικής, θελκτικής αγκάλης, το χέρι του πατέρα στην έξοδο κινδύνου, το παλιό κλειδί της πόρτας αφημένο στο περβάζι!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

ΟΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ

Θέλων ο Κύριος να δείξη το μέγα κακόν οπού απετόλμησαν να κάμουν τα τέκνα του διαβόλου, οι Εβραίοι, εσκότισε τον ήλιον από τας εξ ώρας έως τας εννέα εις όλον τον κόσμον, αι πέτραι εσχίζοντο, όλη η γη έτρεμεν.

Ετέθη ο Κύριος εις τον τάφον, και ευθύς ανεστήθησαν χιλιάδες νεκροί, οπού ήσαν χιλιάδες χρόνους αποθαμένοι, και εκήρυξαν πως μόνον ο Χριστός είνε Υιός και λόγος του Θεού, και Θεός αληθινός, και ζωή των νεκρών. Πρέπει και ημείς οι ευσεβείς χριστιανοί από σήμερον και ύστερα να μη κλαίωμεν τους αποθαμένους ωσάν τους ασεβείς και απίστους, οπού δεν ελπίζουν ανάστασιν.

Ούτος ο κόσμος, αδελφοί μου είνε ωσάν μια φυλακή. Πότε πρέπει να χαίρεται ο άνθρωπος; Όταν εμβαίνη εις την φυλακήν ή όταν ελευθερώνεται από την φυλακήν; Ποιοι φαίνεται, όταν εμβαίνει εις την φυλακήν, τότε πρέπει να κλαίη και να λυπήται, και όταν εξέρχετια από την φυλακήν, τότε πρέπει να χαίρεται.

Έτσι, αδελφοί μου, να μη λυπήσθε δια τους αποθαμένους, αλλά να αγαπάτε τους αποθαμένους, κάμνετε ότι ημπορείτε δια την ψυχήν των, συλλείτουργα, μνημόσυνα, νηστειας, προσευχάς, ελεημοσύνας. Και όσες γυναίκες φορείτε λερωμένα δια τους αποθαμένους σας, να τα βγάλετε διότι βλάπτετε και τον εαυτόν σας και τους αποθαμένους. Φυσικόν είνε ο άνθρωπος να γεννηθή και να αποθάνη.

Όταν γεννώμεθα, τότε πρέπει να κλαίωμεν, και όταν αποθνήσκωμεν, να χαιρώμεθα και μάλιστα να μην κλαίεται δια τα μικρά παιδιά, οπού είνε ωσάν Άγγελοι μέσα εις τον παράδεισον. Το παιδί σου του Θεού ήτο και όταν σου το εχάρισε ο Θεός, σε ετίμησε και τώρα πάλιν οπού σου το επήρε, σου ετίμησε το παιδί σου να χαίρεται πάντοτε εις τον παράδεισον, και συ να κάθεσαι να κλαις είνε άπρεπον.

Ένας βασιλεύς σου γυρεύει το παιδί σου να το κάμη βεζίρη και χαίρεσαι να του το δώσης πολύ μάλλον δεν πρέπει να χαίρεσαι οπού σε ηξίωσεν ο πανάγαθος Θεός και επήρε καρπόν από την βρωμισμένην κοιλίαν σου, και σου έβαλε το παιδί σου μέσα εις τον παράδεισον, και σου το φυλάγει να σου το παραδώσει εις την Δευτέραν Παρουσίαν να λαμπη περισσότερον από τον ήλιον, δια να λάβης τον μισθόν σου να χαίρεσαι πάντοτε μαζί του;

Είνε μερικοί οπού έχουν τον διάβολον εις την καρδίαν των και λέγουν πως δεν είνε ανάστασις και δεν είδατε καμμίαν φοράν αναστηθή κανένας άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι οπού είνε εδώ, πρωτού να γεννηθούν, δεν ήσαν αποθαμένοι;

Καθώς ηδυνήθη ο Κύριος και μας ανέστησεν από την κοιλίαν της μητρός μας, έτσι δύναται να μας αναστήση και από την κοιλίαν της γης. Η κοιλία της μητρός μας και ο τάφος τι διαφέρει; Δεν βλέπωμεν φανερά την ανάστασιν;

Όταν κοιμώμεθα, δεν είμεθα ωσάν αποθαμένοι; Ο ύπνος τι είνε; Μικρός θάνατος, και ο θάνατος μεγάλος ύπνος. Και καθώς τι σιτάρι οπού πίπτει εις την γην, ανίσως και δεν βρέχη να σπηθή να γίνη ωσάν χυλός, δεν φυτρώνει, έτσι και ημείς οπού αποθνήσκομεν και θαπτόμεθα εις την γην.

Ανίσως και δεν αθάπτετο πρώτον εις τον τάφον ο Χριστός μας, δεν μας επότζε την ζωήν την αιώνιον και την ανάστασιν. Δεν βλέπετε φανερά τα χόρτα πως τα ανασταίνει ο Θεός από την γην κατ’ έτος; Γνώσιν δεν έχωμεν, χριστιανοί μου, να στοχασθώμεν τα πάντα.

Όλα μας τα εχάρισεν ο Θεός. Όθεν δια το παρόν, αδελφοί μου, σας παρακαλώ να ειπήτε και δι’ όλους τους αποθαμένους τρεις φοράς: ο Θεός συγχωρήσοι και ελεήσοι αυτούς.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

ΠΕΣ ΤΕ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ,ΣΑΣ ΧΑΡΙΖΩ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όλοι, αδελφοί μου, γευόμεθα και γνωρίζουμε τι καρπό κάνει το αμπέλι. Αλλά και ο κάθε Χριστιανός πρέπει να καρποφορή. Δέντρο είνε κι αυτός. Ποιοι είνε οι καρποί του; Εμένα ρωτάτε τον άκαρπο; Ρωτήστε τον απόστολο Παύλο. Ανοίξτε στην προς Γαλάτας επιστολή, κεφάλαιο 5, στίχο 22. Διαβάστε ποιοι είνε οι καρποί του πνευματικού ανθρώπου, εκείνου που πίστεψε στο Χριστό κ' έκανε την καρδιά του ναό του αγίου Πνεύματος. Λοιπόν «ο καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Πρώτος καρπός είνε η αγάπη, δεύτερος η χαρά, τρίτος η ειρήνη, τέταρτος η μακροθυμία, πέμπτος η χρηστότης, έκτος η αγαθωσύνη, έβδομος η πίστις, όγδοος η πραότης, ένατος η εγκράτεια. Υπάρχουν αυτά;Αγάπη. Δεν είσαι μόνος πάνω στον πλανήτη. Να σκέπτεται και τους άλλους. Αν κοιτάς μόνο τον εαυτό σου, δεν έχεις αγάπη. Κι όταν λείπη η αγάπη, που είνε η βασίλισσα, κοντά σ' αυτήν λείπει και η ακολουθία της. Δηλαδή,Λείπει η χαρά. Μη βλέπεις που οι άνθρωποι γελούν εξωτερικώς και καγχάζουν, στο βάθος δεν έχουν χαρά, φαρμάκι στάζει η καρδιά. Έπειτα η ειρήνη. Η Εκκλησία μας παρακαλεί «υπέρ της άνωθεν ειρήνης», «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», και εύχεται «Ειρήνη πάσι». Τα έθνη κάνουν συσκέψεις για την ειρήνη. Αλλά πού ειρήνη; Είνε σαν το περιστέρι του Νώε, που πετούσε μα δεν είχε πού να πατήση, πού να σταθή. Μακροθυμία. Πλατειά πρέπει να 'νε η καρδιά, να υπομένη, να συγχωρή όλους, μα εμάς η καρδιά μας είνε στενή, με μίση και εκδικήσεις. Αντί της μακροθυμίας υπάρχει μικροψυχία.Αντί χρηστότητος έχουμε μοχθηρία, και αντί αγαθωσύνης έχουμε κακία. Δεν αισθανόμεθα χαρά όταν βλέπουμε τον άλλο να προοδεύη. Αντιθέτως, μοιάζουμε με κάποιον που ήταν μέσα σ' ένα καράβι, έπεσαν σε φουρτούνα και θα πνίγονταν όλοι, καμμιά πεντακοσαριά, κι αυτός ανέβηκε στο κατάρτι, να δη πώς θα πνιγούν πρώτα οι άλλοι, και τελευταίος να πνιγή αυτός.Μετά η πίστις, η εμπιστοσύνη. Πάει πλέον κι αυτή. Σε ποιον να εμπιστευθής; Ποιο είνε το πιο ιερό συμβόλαιο; Ο γάμος; Κι αυτόν όμως σήμερα το έκαναν κουρέλι. Φυλαχτήτε οι άντρες από τις γυναίκες, οι γυναίκες από τους άντρες, οι γονείς από τα παιδιά, όπως λέει ο προφήτης Ιερεμίας (βλ. 9,4). Μήπως υπάρχει πραότης; Ταραγμένες είνε οι συνειδήσεις, αγριεμένες οι ψυχές.Και τέλος η εγκράτεια, που σήμερα χλευάζεται. Ω νέοι, μη σπάτε σαν άλογα τα χαλινάρια, δοκιμάστε τον καρπό της εγκρατείας από το δέντρο του Χριστού.Πού είνε λοιπόν αυτοί οι καρποί; Άκαρποι μείναμε. Και ερωτώ, γιατί το αμπέλι του Χριστού δεν έχει καρπούς; Ω συ δεσπότη μου με τη μίτρα τη χρυσή και την πατερίτσα, που υψώνεις τα χέρια και λες «...και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην και κατάρτισαι αυτήν», τι έκανες για το αμπέλι αυτό; Κ' εσύ ο ιεροκήρυκας κ' εσύ ο κληρικός κ' εσύ ο μοναχός κ' εσύ ο θρησκευτικός σύλλογος, τι κάνατε για το αμπέλι αυτό; Αμπέλι ξέφραγο κατήντησε η πατρίδα μας και «μονιός άγριος» (αγριογούρουνο) την κατέφαγε (Ψαλμ. 79,13).Συχνά, αδελφοί μου, στ' αμπέλια πέφτει περονόσπορος. Ο Θεός λέει στο Δευτερονόμιο, Λαέ μου, αν μ' ακούσης, θα έχης ευλογία, αν δε μ' ακούσης, θα φυτεύης αμπέλια και δε θα τρως ούτε ένα τσαμπί (βλ. Δευτ. 28,30). Κατάρα στ' αμπέλια, κατάρα στις ελιές, κατάρα στη γη. Γιατί κατάρα; Διότι ασεβούμε και βλαστημούμε το Θεό. Τι καθυστερημένος καλόγερος! θα πήτε. Πέστε με, καθυστερημένο, σας χαρίζω την προοδευτικότητα, και μένω με το Χριστό τον Κύριό μου. Εγώ πιστεύω, ότι πίσω από τις καταστροφές υπάρχει τιμωρία Θεού, «κακούς κακώς απολέσει αυτούς».Κ' εμείς, όπως είπαμε, κλήματα είμαστε. Μας φύτεψε ο Θεός για να φέρουμε καρπούς, έργα αγαθά, έργα αγάπης, αλληλεγγύης, συμπόνιας, ελέους, έργα Χριστού. Γιατί «η πίστι μόνη της, χωρίς έργα, είνε νεκρά» (Ιακ. 2,17). Έργα αγάπης ζητά η πίστι μας, ως συμπλήρωμα. Πού είνε λοιπόν η έμπρακτη αγάπη μας;Αδελφοί, να μετανοήσουμε. Αν δε μετανοήσουμε, θα έχη εφαρμογή και σ' εμάς το «κακούς κακώς απολέσει αυτούς». Και οι πέτρες που πατούμε θα γίνουν φίδια να μας φάνε. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, αριστεροί και δεξιοί, όλων των χρωμάτων, ας μετανοήσουμε και ας ζήσουμε κατά το Ευαγγέλιο του Χριστού, ω η δόξα και το κράτος εις τούς αιώνας, αμήν.

Μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΘΥΣΙΑΣ

Οι θύμισες που χορεύουν στο παράξενο δείλι, καλοκαιρινή υπόμνηση ενός παιδικού

ημερολογίου που δεν τελείωσε ποτέ, αγάπες αποκλειστικές στην εφηβική μοναδικοτητά

τους, υποκλινόμενες κλίνουν το γόνυ στον Ποιητή των Πάντων κι εμείς υπερφίαλοι εραστές του

λόγου, ποιητές δεν είμαστε, μόνο παλάτια ξέρουμε να χτίζουμε στην άμμο, χρωματιστές ζωγραφιές

στο βαθύ μπλε της θάλασσας ξέρουμε να κάνουμε, ιδανικοί αυτόχειρες στις σειρήνες των ακούσιων

λογισμών, νοούμε τον σταυρό μόνο για τους άλλους, τη θυσία ευκόλως την μεταθέτουμε στον

επόμενο που θά' ρθει, έτσι θα περάσει κι η νύχτα αυτή, μ' ένα Απόδειπνο ευκόλως θα κάνουμε απόσβεση των

εφάμαρτων λογισμών μας...

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

ΕΑΡΙΝΕΣ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ

Έτσι έκαιγε το κάρβουνο στο θυμαρίσιο λιβάνι της ξύλινης τάβλας,

αδέσποτα ψίχουλα, μετέωρα στη στρώση του χρόνου,

το πάτωμα θύμιζε μωσαικό θυμήσεων, βουτηγμένες στη λήθη,

μυρίζαμε το πανηγύρι της άνοιξης, στον ερχομό του πατέρα,

τ' άσπρο κρασί πνιγόταν στην αγκαλιά της γυάλινης κανάτας,

κι οι ευχές ανέπνεαν το μύρο της μέρας, καλοσύνη καιρού δα,

Κυριακάτικες ανάσες, αφημένες στο πλουμιστό τραπέζι της μάννας.

Γεώργιος Δ. Δημακόπουλος