Η ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΣΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, 

ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, 

μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. 

Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε: 

αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. 

Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;

ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσσα.

Όχι εγώ, είπε η αγελάδα, τέλειωσε το ωράριο μου.

Όχι εγώ, είπε η πάπια, σήμερα έχω ημιαργία.
Όχι εγώ, είπε το γουρούνι, έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας.
Όχι εγώ, είπε η χήνα, ψάχνω για δουλειά.
Θα το κάνω τότε μόνη μου, είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα. Κι έτσι κι έκανε. Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο.
Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι; ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
Όχι εγώ, είπε η πάπια, σήμερα κάνω στάση εργασίας.
Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου, είπε το γουρούνι.
'Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου, είπε η αγελάδα.
Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας, είπε η χήνα.
Θα το κάνω τότε μόνη μου, είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα. 

Κι έτσι κι έκανε. Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί.
Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί; ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσσα.
Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα, είπε η αγελάδα.
Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης, είπε η πάπια.
Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης, είπε το γουρούνι.
Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνος βοηθός, είπε η χήνα.
Θα το κάνω τότε μόνη μου, είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες. Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί, σε όλη η φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα. Όλα θέλανε - για την ακρίβεια απαιτούσαν - μερίδιο απ' το ψωμί. 

Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσσα είπε, Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου.
Αίσχος - Κερδοσκοπία! φώναξε η αγελάδα.
Καπιταλιστική βδέλλα! ούρλιαξε η πάπια.
Απαιτώ ίσα δικαιώματα, διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω.
Και γράψανε σε πλακάτ ''Αδικία'', ''Η μικρή κόκκινη κλώσσα να φορολογηθεί'', ''Να κρατικοποιηθεί το ψωμί'', ''Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο'', ''Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού'' και κάνανε πορεία γύρω - γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.
Τότε ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσσα.

Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου. Μα εγώ δούλεψα μόνη μου, για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε, είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα. Ολομόναχή μου, τα έκανα όλα.
Ακριβώς, είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης. Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και η εσύ μικρή κόκκινη κλώσσα, θα πρέπει να δώσεις φόρο την μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες, να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών, οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;

Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσσα καλά 

-με το ένα τέταρτο της φρατζόλας- 

και τα υπόλοιπα ζώα με τις ολόκληρες φρατζόλες ακόμα καλύτερα. 

Κι από τότε, 

η μικρή κόκκινη κλώσσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτήν τη φάρμα 

και πήγαινε σε άλλη φάρμα. 

Οι γείτονές της όμως, 

η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα 

αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα,

γιατί η μικρή κόκκινη κλώσσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί...

Εκ του ιστολογίου ''xristianos.net''

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ: ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΙΜΑΤΑΙ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

1. Ἀρμένιοι, Κόπτες, Συροϊακωβίτες καί Αἰθίοπες εἶναι αἱρετικοί. Τό «μή μεταίρειν ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν», καί τό «Ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι», δηλαδή τό νά μή μετακινοῦμε τά ὅρια πού ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας καί τό νά ἀκολουθοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες, σταθερό καί ἀπαραβίαστο γνώρισμα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καί ζωῆς, ἄρχισε νά παραβιάζεται ἀπό τόν περασμένο αἰώνα τοῦ διαθρησκειακοῦ καί διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, καί ἡ παραβίαση αὐτή ἐξακολουθεῖ ἐντονώτερα κατά τόν παρόντα 21ο αἰώνα. Μεταξύ ἀλήθειας καί πλάνης, μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὑπάρχουν σαφῆ ὅρια καί εὐδιάκριτα, πού τά ἔθεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεπνεύστως σέ Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους, ἀλλά καί στά θεοφώτιστα συγγράμματά τους.

του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση
Ὁμότιμου Καθηγητή Θεολογικῆς Σχολῆς του Α.Π.Θ.

Ὁ Μονοφυσιτισμός τόν ὁποῖον ἀκολουθοῦν καί πρεσβεύουν οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Κόπτες, οἱ Συροϊακωβίτες καί οἱ Αἰθίοπες ἔχει καταδικασθῆ ἀπό τήν Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο (451) ὡς Χριστολογική αἵρεση, ὅπως καί οἱ πρωτοστάτες αὐτῆς τῆς αἱρέσεως Διόσκορος καί Σεβῆρος, τούς ὁποίους ὅλοι οἱ ἀνωτέρω αἱρετικοί τιμοῦν ὡς ἁγίους, ἐνῶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τούς ἀναθεματίζουμε ὡς αἱρετικούς στό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας», πού διαβάζεται ἤ πού πρέπει νά διαβάζεται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί μετά τήν Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο τοῦ 451 οἱ ἑπόμενες σύνοδοι, ὅπως καί οἱ ἑπόμενοι μεγάλοι Ἅγιοι Πατέρες, Μάξιμος Ὁμολογητής, Ἰωάννης Δαμασκηνός, Μ. Φώτιος ἐπανέλαβαν τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Τί ἄλλο θέλαμε λοιπόν, τί ἄλλο χρειαζόμασταν, οἱ σύγχρονοι Ὀρθόδοξοι ἀπό τό νά ἀκολουθοῦμε τούς θεοφώτιστους Ἁγίους Πατέρες καί νά μή γκρεμίζουμε τά σύνορα ἀνάμεσα στήν Ὀρθοδοξία καί στήν αἵρεση;

2. Τά ὅρια Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως ἔπεσαν στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Τά σύνορα αὐτά παραβιάσθηκαν πολλές φορές ἀπό τόν περασμένο αἰώνα στούς προβληματικούςΘεολογικούς Διαλόγους, ἀλλά καί στίς συχνές καί ἐπαναλαμβανόμενες συμπροσευχές μεταξύ Ὀρθοδόξωνκαί αἱρετικῶν, ἀκόμη περισσότερο καί στήν μερική μυστηριακή διακοινωνία μεταξύ τοῦ ὈρθοδόξουΠατριαρχείου Ἀντιοχείας καί τῶν μονοφυσιτῶν Συροϊακωβιτῶν, στήν ὁποία θά ἀναφερθοῦμε προσεχῶς. Καί αὐτή ἡ παραβίαση ἐπισημοποιήθηκε, τό γκρέμισμα ἐπικυρώθηκε, ἀπό τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016, ὅπου οἱ αἱρέσεις ὀνομάσθηκαν Ἐκκλησίες. Εἶναι λοιπόν τώρα εὔλογο καί ἀναμενόμενο τό δογματικό χάσμα τῆς αἱρέσεως, ἡ ἄβυσσος τῆς πλάνης καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ, νά ἐκλείψουν, καί πολλοί ἀπό τούς «Ὀρθοδόξους», πού θεωροῦν τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ὡς ἀληθινή καί Ὀρθόδοξη σύνοδο, νά συμπεριφέρονται πρός τούς αἱρετικούς σάν νά ἦταν Ὀρθόδοξοι καί νά τούς ὀνομάζουν μάλιστα Ὀρθοδόξους. Αὐτό συνέβη γιά πολλοστή φορά αὐτές τίς ἡμέρες, καί αὐτό μᾶς παρακίνησε νά ἐπικαιροποιήσουμε παλαιότερο σχετικό ἄρθρο μας, παρουσιάζοντας τίς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας σχετικά μέ τούς Μονοφυσίτες, τίς θέσεις τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων. Σ᾽ αὐτήν τήν Ἐκκλησία ἀνήκουμε καί ὄχι στήν «ἐκκλησία» τοῦ Κολυμπαρίου καί τῶν Οἰκουμενιστῶν.

3. Ἐπίορκοι οἱ καθηγηταί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν. Συγκεκριμένα, ὅπως ἔγινε εὐρέως γνωστό, ἐπεσκέφθη τήν Ἀθήνα ὁ Συροϊακωβίτης, δηλαδήΜονοφυσίτης, πατριάρχης Ἀντιοχείας καί Πάσης Ἀφρικῆς Ἰγνάτιος-Ἐφραίμ Β´, μέ τήν εὐκαιρία τῆςἀναγόρευσής του σέ ἐπίτιμο διδάκτορα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ἀπό τό Τμῆμα Θεολογίας τῆςΘεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τί νά πεῖ κανείς γι᾽ αὐτήν τήν ἀπόφαση, γι᾽ αὐτό τό κατάντημα τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, πού ἔγιναν παραρτήματα Οἰκουμενιστικῶν-Συγκρητιστικῶν Κέντρων; Ὡς παλαιός καθηγητής καί διδάσκαλος πολλῶν ἀπό τούς νεωτέρους καθηγητάς καί στήν Ἀθήνα καί στήν Θεσσαλονίκη μόνον τήν θλίψη, τήν ἀπογοήτευση καί τήν πικρία μπορῶ νά ἐκφράσω, ὅπως καί τήν εὐχή νά ἐπαναφέρουν τίς Θεολογικές Σχολές στόν Ὀρθόδοξο δρόμο, στό δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἁπλῶς τούς ὑπενθυμίζω ὅτι, σύν τοῖς ἄλλοις, καθίστανται, ἄν ὄχι ψεύδορκοι, ὁπωσδήποτε ἐπίορκοι, διότι παρέβησαν τήν μεθ᾽ ὅρκου ὑπόσχεσή τους ὡς διδάκτορες τῆς Θεολογίας «τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἐσαεί τηρήσειν ἀκέραια καί ἀκίβδηλα, ταῖς θείαις Γραφαῖς αὐτῷ τε τῷ Ἱερῷ Εὐαγγελίῳ καί ταῖς τῶν Ἀποστόλων διδασκαλίαις καί τοῖς τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπίσμασιν ἀπαρατρέπτως ἑπόμενος καί μηδέν τούτοις ἀντίδοξον μηδ᾽ ἀπηχές μηδ᾽ ἀλλότριον μηδ᾽ ἑτέρους διδάξειν μήτ᾽ αὐτός ἀποδέξασθαι».

Δέν γνωρίζουν ἤ ξέχασαν ἤ ἀδιαφοροῦν γιά τό ὅτι οἱ Μονοφυσίτες ἀπό τίς ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδου ἀπέρριψαν τίς τέσσερες καί ἀναγνωρίζουν μόνον τίς τρεῖς πρῶτες, ἰδιαίτερα δέ στρέφονται ἐναντίον τῆς Δ´ ἐν Χαλκηδόνι, πού πρώτη τούς καταδίκασε, γι᾽ αὐτό καί ὀνομάζονται Ἀντιχαλκηδόνιοι; Ὅτι δέν δέχονται τό μεγάλο βασικό χριστολογικό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος περί τοῦ ὅτι ὁ Χριστός ἔχει δύο φύσεις, θεία καί ἀνθρώπινη, ἑνωμένες στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως; Ὅτι οἱ Θεολογικοί Διάλογοι πού κάναμε μαζί τους δέν τούς ἔπεισαν νά ἀναγνωρίσουν τήν Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο καί τίς μετά ἀπό αὐτήν καί ὅτι δέν θέλουν νά ἀριθμήσουν δύο φύσεις ἑνωμένες στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό καί χαρακτηρίζονται ὀρθῶς ὡς Μονοφυσίτες; Τόν πατριάρχη λοιπόν αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν ἀνακήρυξαν διδάκτορα τῆς «Ὀρθοδόξου» Θεολογίας καί μποροῦν νά καθησυχάζουν τήν συνείδησή τους ὅτι τηροῦν τόν ὅρκο πού ἔδωσαν ὅτι θά τηροῦν ἀκέραια τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι θά ἀκολουθοῦν χωρίς παρεκκλίσεις τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί δέν θά διδάξουν οὔτε θά δεχθοῦν κάτι ἀντίθετο πρός αὐτές; Κρίμα καί ἐντροπή.

4. Ὀρθόδοξοι οἱ Μονοφυσίτες κατά τόν ἀρχιεπίσκοπο καί τόν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Αὐτόν λοιπόν τόν αἱρετικό μονοφυσίτη πατριάρχη παρουσίασε καί συνόδευσε ὁ ἀρχιεπίσκοποςἹερώνυμος στόν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο. Καί ἐκεῖνος μέ τήν σειρά του εὐθυγραμμιζόμενος πρός τούς καθηγητάς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, πρός τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί πρός τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο τόν ὀνόμασε Ὀρθόδοξο. Ἄς σημειώσουμε ὅτι ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας πρό ἡμερῶν παρέστη στίς ἑορτές γιά τά πενήντα χρόνια (50) ἀπό τήν ἵδρυση καί λειτουργία τῆς «Ὀρθόδοξης Ἀκαδημίας Κρήτης» στό Κολυμπάρι, ἐκεῖ πού ἔλαβε χώρα πρό δύο ἐτῶν ἡ «Σύνοδος», καί δέν ἐφείσθη ἐπαίνων καί ἐγκωμίων καί γιά τήν ψευδοσύνοδο καί γιά τόν πρωτεργάτη της πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Ἀπευθυνόμενος λοιπόν πρός τόν Συροϊακωβίτη πατριάρχη εἶπε ὁ Προκόπης Παυλόπουλος: «Θερμά συγχαρητήρια γιά τήν προσπάθεια πού κάνετε, ὁ Θεός μαζί σας. Νά θυμᾶστε· ὁ ἀγώνας γιά τήν Ὀρθοδοξία καί μεγάλος καί θά δικαιωθεῖ». Ἀγωνίζεται λοιπόν γιά τήν Ὀρθοδοξία αὐτός πού δέν δέχεται ἀπό τίς ἑπτά οἰκουμενικές συνόδους τίς τέσσαρεες (Δ´, Ε´, ΣΤ´, καί Ζ´) καί ἀπορρίπτει τό βασικό χριστολογικό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος γιά τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως καί ἀδιαιρέτως; Τόσο μεγάλη σύγχυση καί διαστροφή στίς ἔννοιες καί στά πράγματα!

Ὁ παριστάμενος ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος κατά τήν συνάντηση τοῦ μονοφυσίτη πατριάρχη μέ τόν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας περιέπεσε πρό ἐτῶν στό ἴδιο λάθος, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, κατά τήν συνάντησή του μέ τόν πρόεδρο τῆς Ἀρμενίας στήν ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν στίς 10-1-2011, ὅταν ὁ τελευταῖος ἐπεσκέφθη τότε τήν Ἑλλάδα. Στήν προσφώνησή του λοιπόν πρός τόν πρόεδρο τῆς Ἀρμενίας ὀνόμασε ὁ ἀρχιεπίσκοπος τούς Ἀρμενίους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ εἶναι μονοφυσίτες αἱρετικοί. Τότε λοιπόν γράψαμε ἄρθρο μέ τίτλο «Οἱ Ἀρμένιοι δέν εἶναι Ὀρθόδοξοι Μακαριώτατε», πού δημοσιεύθηκε στό περιοδικό Θεοδρομία (13/2011 σελ. 3-8), καί σέ ἄλλα ἔντυπα. Ὅσα ἐγράψαμε ἐκεῖ ἰσχύουν καί γιά τούς Συροϊακωβίτες, τούς Κόπτες καί τούς Αἰθίοπες. Γι᾽ αὐτό τό ἀναδημοσιεύουμε στή συνέχεια, χωρίς καμμία μεταβολή, ὥστε νά πληροφορηθοῦν οἱ ἀληθινοί Ὀρθόδοξοι ποῦ ὁδηγεῖται ἀπό κάποιους «ποιμένες» ἡ φίλη Ὀρθοδοξία. 

Εκ του ιστολογίου ''Σάλπισμα Ζωής''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΠΡΟΟΡΙΖΕΙ ΔΙΑ ΔΙΚΟΝ ΤΟΥ!

Διηγείτο ο Γέρων, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
''... Με εύρισκεν ο δάσκαλος μόνον μου μέσα εις την τάξιν και συχνά να κλαίω''.
- Τί έχεις; με έλεγεν. Διατί δεν πηγαίνεις και συ να παίξεις;
Τί σε πονά;
- Το κεφάλι μου πονά, του έλεγα.
Άλλην ημέραν, με έβλεπεν πάλιν που έκλαιγα.
- Τί έχεις; με έλεγεν.
- Η κοιλιά μου πονά.
Αυτό όμως εγένετο συχνά. Μίαν ημέραν, επήγεν ο δάσκαλος εις την μητέραν μου και της είπε: Διατί, της λέγει, δεν πηγαίνετε τον μικρόν εις τον ιατρόν; Συχνά κλαίει, τον ερωτώ διατί, και άλλοτε μου λέει πονά το κεφάλι μου, άλλοτε η κοιλιά του...
Την άλλην ημέραν η μητέρα μου με επήρε εις ένα εξωκκλήσιον και εκεί με ηρώτησε:
- Τί έχεις παιδί μου, και συχνά εις το σχολείον κλαις;
Τί σε πονά;
- Δεν με πονά τίποτα, μητέρα της απαντώ, αλλά όταν θυμάμαι εσένα που όλο κλαις, δεν ημπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου! Θυμάμαι που κλαίγεις εις το δωμάτιον. Μήπως κλαίγεις δια την πτώχειαν μας;
Θα μου πεις;
- Εγώ, παιδί μου - με απαντά- δεν κλαίγω δι΄αυτά, αλλά κλαίγω και παρακαλώ τον Θεόν δι΄όλον τον κόσμον΄και περισσότερον κλαίγω δι΄εσένα. Βλέπω σημάδια σε σένα, που δείχνουν ότι ο Θεός σε προορίζει για δικόν Του και να ακολουθήσεις τον δρόμον Του. σύ, βλέπω, δεν μοιάζεις με τα άλλα παιδιά. Παρακαλώ, λοιπόν, τον Θεόν, να σε αξιώσει να γίνεις αυτό που σε έχει προορίσει και να μη σε εγκαταλείψει
ποτέ!
Εγώ, όπως βλέπεις, ηπανδρεύθην και ηκολούθησα τον κοσμικόν βίον. Δεν είναι τίποτα, παιδί μου. Εσύ μη μπλέξεις με τον κόσμον και θέλω να μου υποσχεθείς, εδώ μπροστά εις τας Εικόνες: Εάν θέλεις να γίνεις Καλόγηρος ή Παπάς, να αφιερωθείς ολόκληρος εις τον Θεόν, και να έχεις την ευχήν μου από τώρα. Έχω αυτήν την απαίτησιν από εσένα.
Μου δίδεις τον λόγον σου;
Την κοίταξα. Όλο δάκρυα εις το πρόσωπόν της. Εσιώπησα.
Σκέφθηκα ολίγον και της λέγω:
- Ναι, μητέρα, της απάντησα.
- Σήμερα, τα λέγουν αυτά οι μητέρες; ερωτά ο Γέρων Ιερώνυμος, απευθυνόμενος εις ημάς...

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκ του βιβλίου της Σωτηρίας Νούση ''Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ 1883-1966'', Ζ' Έκδοση, Φεβρουάριος 2010.

Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας

ΑΝΑΒΟΛΗ ΕΠ΄ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΣΤΗ ΜΕΡΟΛΗΨΙΑ

Αναβολή επ’ αόριστον!

Αυτή είναι η τελευταία ενημέρωση που έχουμε, όσον αφορά την εξέλιξη του Εφετείου στην Θεσσαλονίκη 

για την υπόθεση των Εσφιγμενιτών πατέρων (ανάμεσα στους οποίους κατηγορείται και ο Άγιος Καθηγούμενος, Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος).

Ευχαριστούμε τις χιλιάδες των φίλων και αδελφών οι οποίοι με κάθε τρόπο στηρίζουν την δοκιμαζόμενη αδελφότητα και τον Άγιο Γέροντά της. 

Οι προσευχές όλων μας είναι κοντά τους. 

Η Κυρία Θεοτόκος θα δικαιώσει τους αδίκως κατηγορουμένους πατέρες.

Θερμή παράκληση: 

για όποιες εξελίξεις έχουμε στο θέμα αυτό, είναι αυτονόητο ότι με άμεσες αναρτήσεις θα ενημερώνουμε όλους σας.

Παρακαλούμε όμως στο μεταξύ μην στέλνετε e-mails γιατί αφενός είναι τόσες χιλιάδες, ώστε κινδυνεύει να πέσει η σελίδα μας, 

αφετέρου είναι αδύνατο να διαχειριστεί η συντακτική επιτροπή το πλήθος των μηνυμάτων σας 

και να απαντάει στον κάθε έναν προσωπικά. 

Το γεγονός ότι από χθες που αναρτήθηκε η ανακοίνωση σχετικά με το Εφετείο μέχρι κι αυτήν την στιγμή, 

έχουμε λάβει γύρω στα 580.000 μηνύματα λέει πάρα πολλά.

Ευχαριστούμε για την κατανόηση

Η Συντακτική Επιτροπή της σελίδας μας:

fb/filoi.tis.gnisias.Esfigmenou

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Από το Άγιον Όρος, ο γέροντας Σάββας Λαυριώτης, εκ μέρος των Αγιορειτών Πατέρων μας έστειλε αυτό το κείμενο προς δημοσίευση.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

“Τί ἑπλάνησας ἡμᾶς, Κύριε ἀπό τῆς ὁδοῦ σου; Ἐσκλήρυνας τάς καρδίας ἡμῶν, τοῦ μή φοβεῖσθαι;” ( Ἠσ.ξ, 17). “ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμέ καί οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καί ὀπίσω ἀνωφελοῦς ( τῶν εἰδώλων), ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’ ,8). Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι φῶς καί λύχνος στήν ζωὴ μας.Τά ἀναγνώσματα τῶν ἀκολουθιῶν, τά τροπάρια καί τά συναξάρια εἶναι μέσα στήν καθημερινότητα τοῦ μοναχοῦ.Τά ἀνωτέρω προφητικά, διαβάζουμε κατά τόν ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. 

Στήν ἐποχή μας ζοῦμε, ἀκοῦμε καί βλέπουμε πράγματα ἀπίστευτα. Ἕνα τέτοιο ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινό εἶναι καί τό κατωτέρω γεγονός. Διαβάσαμε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο (26 Ὀτωβρίου 2018, ἀρ. φυλ. 2232)-μία ἀπό τίς ἐλάχιστες ἀγωνιστικές ἐφημερίδες, πού ἔχουν ἀπομείνει καί ἡ πιό πολύχρονη ἐπί πενήντα χρόνια καί πλέον ἱστορία, στήν ὁποία ἔγραφαν κάποτε ἐξέχοντες ἁγιορεῖτες, ὅπως ὁ Ἡγούμενος Γαβριήλ καί ὁ μοναχός Θεόκλητος οἱ Διονυσιάτες κ.ἄ, γράφει, λοιπόν, ὃτι οἱ Μητροπολῖτες Δράμας Παῦλος καί Νεαπόλεως Βαρνάβας μαζί μέ τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους Πέτρο, μετέβησαν τήν 14ην Ὀτωβρίου εἰς μουσουλμανικό (μωαμεθανικό) νεκροταφεῖον, ὅπου συμπροσευχήθηκαν μέ Ἰμάμη διά συγγενῆ σημαίνοντος ἐπιχειρηματίου (Τούρκου). Δημοσιεύει δέ καί φωτογραφία, ὅπου μέ σηκωμένα τά χέρια δέονται ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ Τούρκου. 

Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπό video, τό ὁποῖο ἔχει κυκλοφορήσει καί μπορεῖ κάποιος νά τό δεῖ, καί τά ὁποῖα ἀπό μόνα τους μιλᾶνε. Τί συμβαίνει, λοιπόν; Ἐπίσκοποι καί ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι, ἄφησαν τό Εὐαγγέλιο κι ἔπιασαν τὀ Κοράνιο, ἄφησαν τόν Χρισταινισμό καί προσχώρησαν στόν Μωαμεθανισμό; Ἄλλαξαν μέ λίγα λόγια θρησκεία; Δέν θέλουμε νά πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Μήπως ὅλα αὐτά φανερώνουν τό μυστήριον τῆς ἀνομίας, κάτι πού ἐδῶ καί χρόνια διενεργεῖται διά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί πού θά εἶναι ὁ ἔσχατος πειρασμός τῆς Ἐκκλησίας; 

Ἔχει περάσει, ἤδη, ἕνας μήνας καί περιμέναμε ἀπό τό θεσμικόν ἃγιον Ὄρος, τήν Ἱερά Κοινότητα, ὃτι θά εἶχε ἐπιληφθεῖ, ἑνός τόσο σοβαροῦ θέματος. Ἄν ζοῦσαν οἱ παλαιοί ἁγιορεῖτες πατέρες σήμερα, θά κλαίγανε, ὃπως οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης.“ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμέ καί οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καί ὁπίσω ἀνωφελοῦς ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’,8).  Τόσοι Ἡγούμενοι, τόσοι Ἱερομόναχοι, Πνευματικοί καί Μοναχοί σέ Μοναστήρια, Κελλιά καί Σκῆτες, δέν ἐνδιαφέρονται πιά γιά τά θέματα τῆς πίστεως;  Τά ἐκ τῆς Εὐρώπης μασωνικά κονδύλια μέ τά ὁποῖα οἱ Μονές ''ἐξωραΐζουν'' μέ χλιδή καί πολυτέλειες τό Ἅγιον Ὄρος, ὥστε νά τό κάνουν πιό ἑλκυστικό καί τουριστικό, κατασκανδαλίζοντας τόν λαό, ὁ ὁποῖος ζεῖ μέσα στήν φτώχεια καί πεινάει, εἶναι πιό ἀγαπητά, θεάρεστα καί πατροπαράδοτα; Μήπως τά οἰκονομικά θέματα ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία γιά τήν σωτηρία μας; 

Ἐμεῖς, ὅμως, πῶς μποροῦμε νά σιωπήσουμε μπροστά σέ μία τέτοια ἀσέβεια! Θά σηκωθοῦν καί οἱ πέτρες ἐναντίον μας. Ὡς ἐλάχιστοι, ἁπλοί καί ἄσημοι ἁγιορεῖτες μοναχοί, γιά λόγους, λοιπόν, καθαρά συνειδήσεως καί ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ὅπως ἔχουμε, ἤδη διαχωρίσει τήν θέση μας ἐκκλησιολογικῶς, ὃσον ἀφορᾶ τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης, κατά τήν ὁποίαν ἀνεγνωρίσθησαν συνοδικῶς οἱ Παπικοί οἱ Μονοφυσῖτες καί ἡ πανσπερμία τῶν Προτεσταντῶν, ὡς Ἐκκλησίες, κάτι τό ὁποῖο ἀντιβαίνει στήν ὀρθόδοξη πίστη μας καί τό ἔχουμε ἀναλύσει ἁγιοπατερικῶς καί θεολογικῶς στό δημοσιευθέν κείμενο “Ὁμολογία πίστεως”, ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, μέ τήν ἴδια αἴσθηση εὐθύνης καταγγέλουμε καί τό παρόν γεγονός, ἐνώπιον τῆς θεσμικῆς ἀρχῆς τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου. 

Ὁ ἐν λόγῳ ἁγιορείτης ἡγούμενος, δέν μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ, διά ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν Ἱερῶν κανόνων. Πῆγε σέ καθαρά θρησκευτικό χῶρο, σέ Μωαμεθανικό νεκροταφεῖο καί συμπροσευχήθηκε μέ Ἰμάμη, δεόμενος ὑπέρ ἀναπαύσεως, ὄχι αἱρετικοῦ μόνον, ἀλλά καί ἀλλοθρήσκου, αὐτό εἶναι ἀνήκουστο. Εἶναι συνάμα ἀξιοσημείωτο, καί πολύ ὀδυνηρό, ὅτι πρώτη φορά στήν ἱστορία, ἁγιορεῖτες, τολμοῦν καί συμμετέχουν σέ συμπροσευχές καί μάλιστα προχωροῦν ἀπό τόν διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό, καθότι, τελευταίως, ἔχουν προηγηθεῖ καί ἀπό ἄλλους ἁγιορεῖτες μοναχούς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς παπικούς, μέσα σέ ναούς, ὅπως στό Φανάρι, στήν Σμύρνη κ.ἀ, καί ὅλοι αὐτοί σύν τοῖς ἄλλοις καυχῶνται ὅτι εἶναι καί ἀπόγονοι μεγάλων νηπτικῶν Γερόντων... Γιά ὅλα αὐτά, θά θέλαμε νά καταθέσουμε, ὄχι δικές μας προσωπικές κρίσεις, ἀλλ' ὅπως κάνουμε πάντα, θά προβάλλουμε τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἀς δοῦμε πρῶτα τί μᾶς λέγουν περί τῆς θρησκείας τοῦ Μωάμεθ καί τούς Μωαμεθανούς μέ τούς ὁποίους τόσο ἄνετα συμπροσευχήθηκε ὁ ἐν λόγῳ ἡγούμενος καί οἱ ἐπίσκοποι. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἁγιορείτης, ἕνας ἀπό τούς μεγαλυτέρους Πατέρες καί θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν κατά τό 1354 ταξίδευε διά θαλάσσης πρός τήν Κωνσταντινούπολι διά νά μεσιτεύσει μέ σκοπό νά ἐπέλθει εἰρήνη στήν ἐμφύλια διαμάχη, μεταξύ τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καί τοῦ Καντακουζηνοῦ, συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπό τούς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ἤδη εἶχαν καταλάβει ὁλόκληρη τήν Μ. Ἀσίαν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας ἀπό τήν πίστι καί τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ καί τῶν ἀρχόντων. Ὡς αἰχμάλωτος ὤν ἐκλήθη τρεῖς φορές σέ διάλογο μέ τόν Ἐμίρη τῶν Ἀχαιμενίδων Τούρκων, (ὄχι βέβαια σάν τούς διαλόγους πού κάνουν οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές), καθώς καί μέ τούς Χιόνες, δηλαδή ἐξισλαμισμένους Χριστιανούς, τότε μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, ὡμολόγησε μέ παρρησία: 

α) Ὅτι ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, ὁ Πατήρ ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. β) Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἁπλός προφήτης, ἀλλά ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ διά μέσῳ ὅλων τῶν Προφητῶν προφητευόμενος.  γ) Ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό τρόπαιο καί ἡ σημαία τοῦ Χριστοῦ ( καί δέν τόν ἔβγαζε γιά νά μή προσβάλλει τούς Μωαμεθανούς εἰσβολεῖς, πού ἔχουν φέρει στήν πατρίδα μας, ὅπως κάνουν οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές -Ἀρχιεπίσκοποι, κ.ἄ).

Καί... δ) στήν ἐρώτησι τοῦ Τασιμάνη (ἄρχοντα), ἐσεῖς πῶς δέν δέχεσθε τόν δικὸ μας προφήτη καί δέν πιστεύετε στό βιβλίο του, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀπήντησε μέ θάρρος, φέροντας μαρτυρίες καί ἀπό τό ἴδιο τό Κοράνιο, λέγοντας: Ὃτι ὁ Χριστός μαρτυρεῖται, ἀπό τόν Μωϋσῆ καί ἀπό ὅλους τούς Προφῆτες καί αὐτός μόνο λέγεται ὅτι εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀνά τούς αἰῶνες, καί μόνος αὐτός γεννήθηκε ἀπό Παρθένο Μητέρα. Αὐτός μόνος ἀνελήφθηκε στούς οὐρανούς καί διαμένει ἀθάνατος καί μόνο σέ αὐτόν ἐλπίζουμε ὅτι θά ἔλθει νά κρίνει ζῶντες καί νεκρούς.Ὅλα αὐτά ὁμολογοῦνται καί ἀπό ἐσᾶς τούς Τούρκους, γι αὐτό ἐμεῖς πιστεύουμε στόν Χριστό καί στό Εὐαγγέλιό Του. 

Τόν δέ Μουχάμετ δέν τόν εὑρίσκουμε οὔτε ἀπό τούς προφῆτες νά μαρτυρεῖται, οὔτε τίποτε θαυμαστό καί ἀξιόλογο ἔχει ἐπιτελέσει καί πού ὁδηγεῖ στήν πίστι, γι αὐτό καί δέν πιστεύουμε σ αὐτόν οὔτε στό βιβλίο του (τό Κοράνιο), πού παρέδωσε. (βλ. Φιλοθέου Κοκκίνου, Βίος Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ε.Π.Ε, τ,70, σ.345 373). Καί ἐπιγραμματικά ἔλεγε:” Τοῖς πάντων βαρβάρων βαρβαρώτατοι τό δυσεβές, θεομισές καί παμμίαρον τοῦτο γένος, πιστεύουν ἀνθρώπῳ ψιλῶ καί θνητῷ, Μωάμεθ οὖτος”. (...). Εἶναι ἀρκοῦντος ἱκανά ὅλα αὐτά γιά νά μᾶς ἀποδείξουν πῶς μιλοῦσαν καί ὁμολογοῦσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τήν πίστι τους ἐνώπιον τῶν ἀλλοθρήσκων καί αἱρετικῶν.

Ἄς δοῦμε ἀκόμη καί ἕναν ἄλλον ἁγιορείτη ἅγιο, τόν μεγάλο Διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς σκαβωμένης Ρωμιωσύνης, τόν ὅσιο Νικόδημο, ὅπου καί αὐτός ζῶντας μέσα στήν σκλαβιά τῆς Τουρκοκρατίας, ὄχι μόνο δέν ἔκανε διπλωματία καί πολιτική μέ τούς ἀλλοθρήσκους, ἀλλ ἀπεναντίας δίδασκε διά τῶν ἁγιοπνευματικῶν συγγραμμάτων του, καί προετοίμαζοντας πολλούς νεομάρτυρες διά τό μαρτύριο, ἀνεδείχθη ἀλλείπτης τῶν Νεομαρτύρων καί μᾶς παρέδωσε τά συγκινητικά μαρτυρολόγιά τους, ὅπως τά κατέγραψε στό Νέο Μαρτυρολόγιο, γράφοντας. ”...πολλοί ἐκ τῶν Νεομαρτύρων τούτων ἐλεήσαντες τήν ἀπώλειαν τῶν ἀλλοπίστων, ἐπῆγαν ἐπί τούτου εἰς τό μαρτύριον καί ἐκήρυξαν εἰς αὐτούς τήν ἀλήθειαν, διδάσκοντές τους νά ἀφήσουν τό σκότος, εἰς τό ὀποῖο εὑρίσκονται καί νά προστρέξουν εἰς τό φῶς τῆς τοῦ Χριστοῦ θεοσεβείας καί πίστεως, ἵνα μή κατακριθῶσιν ἐν τῷ ἀσβέστῳ πυρί τῆς κολάσεως” (Λόγος εἰς τούς Νεομάρτυρες). 

Βλέπουμε μέ τί παρρησία γράφει γιά τήν μοναδικότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τῆς Ὀρθοδοξίας καί πῶς ἐλέγχει τούς ἀλλοθρήσκους, προκειμένου νά διαφυλλάξουν οἱ Χριστιανοί τήν πίστη τους; Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἁγιορείτης καί αὐτός, μέ πόσο ἱεραποστολικό ζῆλο, ἀποστολικῶς διέτρεξε σέ ὁλόκληρη τήν ρωμηωσύνη, σέ βουνά καί θάλασσες, καί πολλά χωριά, τά ὁποῖα ἄλλα εἶχαν ἀλλαξοπιστίσει καί ἄλλα ἀλλαξογλωσσίσει, ὕστερα ἀπό ἀφόρητες πιέσεις, αὐτός μέ τόν εὐαγγελικό καί ἀποστολικό του λόγο, τά ἐπανέφερε στήν πατροπαράδοτη πίστη, καί στό τέλος μαρτύρησε καί ο ἴδιος ἀπό τούς Τουρκαλβανούς!

Καί, ὅπως ποιητικότατα γράφει καί ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στήν ἀσματική Ἀκολουθία: «Νέοι Μάρτυρες παλαιάν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν Ὀρθοδόξων, καί στερρῶς ἠγωνίσθησαν...» ( Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). «Τῆς Τριάδος τήν δόξαν ἀνακηρύττοντες, τῶν Χριστιανῶν καρδίας χαράν πληρώνετε, καί τῆς Ἄγαρ τήν φυλήν αἰσχύνην λίπετε, Νεομάρτυρες κλεινοί ἡ δόξα τῶν Ὀρθοδόξων...» (Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). Ὅλοι αὐτοί «οἱ καρτερόψυχοι, τῇ τοῦ Χριστοῦ δυνάμει θωρακισθέντες, εἰς τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως ἀπεδύσαντο, τήν τῶν Ἀγαρηνῶν ἀσέβειαν θριαμβεύσαντες, τήν δέ τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐν παρρησίᾳ ἀνακηρύξαντες» (Ὁ Οἶκος τῶν Νεομαρτύρων). 

Ὅποιος, λοιπόν ἐγκύψει τόσο στήν ἀσματική ἀκολουθία ὅσο καί στόν ἐξαίσιο πανηγυρικό ἐγκωμιαστικό λόγο τοῦ ὁσίου, θά γευθεῖ λίγο ἐκ τῆς ἐσταυρωμένης, ἐκείνης γλυκύτητος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού πυρπολοῦσε τίς ψυχές τῶν Νεομαρτύρων. Αὐτός θά νοιώσει τί θά πεῖ θεϊκός ἔρωτας τῶν μαρτύρων, καί τί σχέσι μπορεῖ νά ἔχει αὐτός μέ τήν σημερινή ἄγευστη, πλαδαρή, οἰκουμενιστική ἀγαπολογία τῶν '' ποιμένων'' μας. Κατόπιν ὅλων τούτων, καθώς καί πολλά ἄλλα πού θά μποροῦσε κάποιος νά παραθέσει, εἶναι πιά τελείως ξεκάθαρο καί ἠλίου φαεινώτερον, ὅτι αὐτά πού διενεργοῦνται, σήμερα δέν εἶναι καθόλου τυχαῖα. Ζοῦμε πλέον μιά ὁλοκληρωμένη, μεθοδευμένη καί ἐν ἐπιγνώσει ἀποστασία ἀπό τήν πατροπαράδοτη Ὀρθόδοξη πίστη, τήν ὁποία κατεργάζονται μάλιστα, ὡς πρωτεργάτες, οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες, πατριάρχες, ἐπισκόποι, ἡγουμένοι, ἱερεῖς, θεολόγοι, εἶναι καί αὐτά ἀπό τά σημεῖα τῶν καιρῶν.

Ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀς μή ξεχνᾶμε μοιράζει Κοράνια, συμποσιάζεται στό Ραμαζάνι, συμπροσεύχεται μέ ὅλες τίς θρησκεῖες καί διακηρύσσει ξακάθαρα: «Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες πρέπει νά φέρουμε στό προσκήνιο τίς πνευματικές ἀρχές τού Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς εἰρήνης. Αλλά γιά νά τό πετύχουμε αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι στό πνεῦμα τοῦ ἑνός Θεοῦ, Ρωμαιοκαθολικοί, καί Ὀρθόδοξοι Προτεστᾶνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καί Ἰνδοί, Βουδισταί». (Ἐπίσκεψις ἀρ. 494, σ.23, Γενεύη 1994). Αὐτοῦ τό ὅνομα μνημονεύεται, ἑπτάκις τῆς ἡμέρας στό ἅγιον ὄρος, “ὡς ὀρθοτομῶν τόν λόγον τῆς ἀληθείας-Ὀρθοδοξίας.”.... Αὐτοί εἶναι οἱ ψευδοποιμένες, γιά τούς ὁποίους ἐδῶ καί 2000 χρόνια μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ἡ Γραφή, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες. “Ἐγένοντο δέ καί ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καί ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καί τόν ἀγοράσαντα αὐτούς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινήν ἀπώλειαν”. (Πετρ. Β, 1). 

Τό μεγάλο πρόβλημα, ὅμως δέν εἶναι πλέον αὐτοί, διότι αὐτοί ἔχουν ἀκολουθήσει, ἤδη τήν ὁδόν τῆς ἀπωλείας, δέν προσκυνοῦν πλέον τόν Χριστόν. Τό μεγάλο πρόβλημα εἶναι ἐμεῖς τί κάνουμε ἀπέναντι ὅλων αὐτῶν; Αὐτό εἶναι τό ζητούμενον καί τό ἀναγκαῖον, τό ὁποῖον θά πρέπει πολύ σοβαρά νά μᾶς προβληματίσει, «ὁ ποιήσας καί διδάξας οὗτος μέγας κληθήσεται». Δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε ἡ διάγνωσι μιᾶς ἀσθενείας, ἄν δέν προχωρήσουμε καί στήν θεραπεία, διαφορετικά παίζουμε χαρτοπόλεμο. Ἐκεῖνο τό ὁποῖο, σήμερα γιά τούς περισσοτέρους ἐκ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, εἶναι ἀκατανόητον, εἶναι τό θέμα τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς.

Ἡ λέξις ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ στή θεολογική γλῶσσα τῶν Πατέρων εἶναι βαρυσήμαντη καί ἔχει σωτηριολογική σημασία. Διά τό θέμα τῆς κοινωνίας, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς κάνει λόγο καί μᾶς παραγγέλλει νά φεύγουμε μακρυά ἀπό τούς ψευδοποιμένες - λυκο-ποιμένες : «...ὁ μισθωτός καί οὐκ ὤν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσί τά πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τόν λύκον ἐρχόμενον καί ἀφίησι τά πρόβατα καί φεύγει καί ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτά. ὁ δέ μισθωτός φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστί καί οὐ μέλει αὐτῷ περί τῶν προβάτων» (Ἰω. 10, 12,13). Ὁ Κύριος, ἐξάλλου, ὅταν ζοῦσε ἐπί τῆς γῆς, μήπως εἶχε καμμία σχέσι, κοινωνία πνευματική, μέ τήν θρησκευτική ἐξουσία, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τούς Γραμματεῖς, τούς Φαρισαίους καί Σαδδουκαίους τῆς ἐποχῆς του; 

Καί συνεχίζει ὁ Κύριος «... ἀλλ ὑμεῖς οὐ πιστεύετε, οὐ γάρ ἐστέ ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν (δέν ἀνήκουν ὅλα τά πρόβατα στόν Χριστὸ), καθώς εἶπον ὑμῖν, τά πρόβατα τά ἐμά τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγώ γινώσκω αὐτά» (Ἰω. 10,26). Τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ γνωρίζουν τήν φωνή Του, καί ἔχουν ἐντολή νά ἀκολουθοῦν μόνο τούς ἀληθινούς ποιμένες καί ὄχι τούς ψευδοποιμένες ἤ λυκοποιμένες. Καί συνεχίζει: ”ὁρᾶτε καί προσέχετε ἀπό τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καί Σαδδουκαίων... ἀπότῆς διδαχῆς αὐτῶν” (Ματθ. 16, 6-120.

Ἡ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς λειτουργεῖ, ὅπως ἡ ζύμη, ἡ ὁποία ζυμώνει ὅλον τό φύραμα εἴτε πρός τό καλό εἴτε πρός τό κακό. Καί ὁ Ἀπόστολος «Ὦ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος (φεύγοντας μακρυά, διακοπή κοινωνίας) τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), ἥν τινές ἐπαγγελλόμενοι περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν (ὡδηγήθηκαν στήν ἀπώλειαν).» ( Α Τιμ. 6, 20). Aὐτή τήν διδασκαλία ἐκφράζει ἐπιγραμματικά καί ὁ Μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Φώτιος “ Πλάνη ποιμένων ναυάγιον τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς” ( P.G: 102, 698). Ἡ Ὀρθόδοξος δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ἐπικυρωθεῖ πολυμερῶς καί πολυτρόπως διά μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὑποχρεωτικῆς ἀποδοχῆς ἀπό τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί οἱ ἐντολές. Δέν ὑπάρχουν δυνητικοί κανόνες, (ἄν θέλω ἐφαρμόζω ἕναν κανόνα, ἄν θέλω δέν τόν ἐφαρμόζω), ὅπως δέν ὑπάρχουν καί δυνητικές ἐντολές. 

Περί δέ τῶν συμπροσευχῶν ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες: Ὁ ΞΕ’ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων π.χ. λέγει: « Eἴ τις Κληρικός, ἤ λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καθαιρείσθω καί ἀφοριζέσθω». Καί σχολιάζοντας ὁ Ζωναρᾶς λέγει «Mέγα ἁμάρτημα ὁ κανών ἡγεῖται... τίς συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; Ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου κατά τόν μέγαν Ἀπόστολον;». (Πηδάλιον σ.84). Ἐδῶ καί μία πεντηκονταετεία διερευνώντας κανείς τήν πορεία τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων, θά διαπιστώσει ὅτι ἀκολουθήθηκαν κινήσεις καί ἐπιλογές οἱ ὁποῖες ἦταν προαποφασισμένες μέ προκαθορισμένα πλαίσια στά ὁποῖα ἔπρεπε νά κινηθοῦν, καί τά πλαίσια αὐτά δέν ἦταν ἄλλα ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου (1962-65). Ὅλα αὐτά ἐκφράζονται διά μέσῳ, ΚΥΡΙΩΣ τῶν συμπροσευχῶν καί ἐπιφέρουν τήν μεγίστη ἀλλοίωσιν στό ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ.

Κατόπιν ὅλων τούτων προκύπτουν τά ἑξῆς ἐρωτήματα: 

α) Ποία θά εἶναι ἡ στάσις τῆς ἰδίας ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου; Καθότι ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἡγουμένου κοινωνεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀδελφότητα, πού σημαίνει, ὅ,τι πράττει ὁ Ἡγούμενος εἶναι σύμφωνος καἰ ὅλη ἡ ἀδελφότης, γιά αὐτό καί σέ ὅλα τά ἔγγραφα τῆς Μονῆς ὑπογράφονται “ καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί”. Μνημονεύουν καθημερινά στίς θ. λειτουργίες τό ὄνομά του, δέχονται τήν εὐλογία του, κοινωνοῦν ἀπό τά χέρια του καί συλλειτουργοῦν μαζί του. Αὐτά ὅλα δέν εἶναι ἁπλᾶ τυπικά, εἶναι θέματα οὐσίας, διότι πρϋποθέτουν ταυτότητα πίστεως, δηλαδή ἡ ἀδελφότητα ἔχει τήν ἴδια πίστι μέ τόν ἡγούμενο, ὅπως καί ἀντιθέτως. 

Ἡ πατερική θεολογία ὁρίζει ὅτι ὁ “ ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ, καί αὐτός ἀκοινώνητός ἐστιν”, (Θεόδωρος Βαλσαμών) δηλαδή, ὅσοι κοινωνοῦν μέ αἱρετικούς μολύνονται διά τῆς κοινωνίας τους μέ τούς αἱρετικούς τήν ἴδια τήν αἵρεσι. Ὁ β’, κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου λέγει: “ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν καί τοῦτον ἀκοινώνητον ἔστω”., διότι “ Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξαντο τοῦτο” (Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἐπιστολή πρός Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγον). Καθώς ἐπίσης σοβαρό πρόβλημα προκύπτει καί στούς λαϊκούς ἀδελφούς, πού θά φιλοξενοῦνται, διότι θά ἔχουν καί αὐτοί πρόβλημα μολυσμοῦ.

β) Οἱ ἄλλοι Ἡγούμενοι καί οἱ λοιποί ἐν Χριστῷ συναγιορεῖτες μοναχοί, οἱ ὁποῖοι θά μεταβαίνουν στήν Μονή, καί αὐτοί ἔχουντας ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, ἐμμέσως θά ἀποδέχονται καί τήν συμπροσευχή του. Καί γενικῶς οἱ ἁγιορεῖτες, τί στάσι θά τηρήσουν; Θά συνεχίσουν νά ἀνέχονται αὐτή τήν οἰκουμενιστική πορεία τῆς Μονῆς, τήν ὁποία ἀκολουθοῦν καί πολλές ἄλλες Μονές; 

γ) Βάσει τῶν ἀνωτέρω τό ἐρώτημα πού τίθεται πρός τήν Ἱερά Κοινότητα εἶναι τό τί βούλεται νά πράξει. Τό πρέπον πρός τά ἱερά θέσμια τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν τόπου εἶναι νά καλέσει σύγλησι ἐκτάκτου Συνάξεως πρός ταχείαν ἐπίλυσι τοῦ ζητήματος, τό ὁποῖον ἤδη συζητᾶται εὐρέως ἐντός καί ἐκτός ἁγίου ὄρους. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι παλαιότερα ἡ αὐτή Ἱ. Κοινότης ἔγραφε: “Τό Ἅγιον Ὄρος διετήρησε ἀνέκαθεν τήν αὐτοσυνειδησία του ὅτι παραμένει Χάριτι Χριστοῦ πιστός θεματοφύλακας τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεως, τήν ὁποίαν οἱ θεοκήρυκες Ἀπόστολοι παρέδωσαν στήν Ἐκκλησία καί οἱ θεοφόροι Πατέρες μας μέ τίς ἅγιες οἱκουμενικές Συνόδους διετήρησαν διά τῶν αἰώνων ἀπαραχάρακτη”. (Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους, Ο.Τ., ἀρ. φ. 1801, 9 10 2009). 

Τό ἅγιον ὄρος, ἐκτός ἀπό Ὁσίους καί ἀσκητές, ἀνέδειξε καί πλῆθος ὁσιομαρτύρων καί νεομαρτύρων. Ἡ ὑπεράσπισι μέχρι θανάτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, συνόδευε πάντοτε τούς ἀσκητικούς καί νηπτικούς ἀγῶνες τους, ἀφοῦ “ οὐδέν ὠφελεῖ βίος δογμάτων διεστραμμένων” (ἅγιος χρυσόστομος). Εὐχόμεθα ὁ Ἱερός ἡμῶν Τόπος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, πού τιμᾶ τόσο πολύ ὅλος ὁ κόσμος, νά διαφυλάξει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἐάν θέλουμε νά ἔχουμε τήν εὐλογία, τήν χάριν καί τήν σκέπην τῆς, Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία, ὑπενθυμίζουμε, ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἑνωτικοῦ καί λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου ἐναντίον τῶν ἁγιορειτῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν παύσει νά τόν μνημονεύουν, εἶπε ἐκεῖνα τά φοβερά λόγια:“ ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου”.

Ὡς Ἁγιορεῖτες, λοιπόν, δέν μᾶς ὠφελοῦν σέ τίποτε οἱ ἑορτές καί οἱ πανηγύρεις πρός τόν ἃγιον Κοσμᾶ τόν Πρῶτον καί τούς Ὁσιομάρτυρες ἐπί Βέκκου, ἐάν δέν τούς μιμηθοῦμε καί στήν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι καιρός, λοιπόν Ὁμολογίας. Ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων ἐναρέτων Γερόντων, ὁ Γέρων Σάββας ὁ Καψιαλιώτης, ἄνθρωπος, πού συνδύαζε ἁρμονικά τήν ἄσκηση μέ τήν ὁμολογία, ἔλεγε χαρκτηριστικά καί ἐπιγραμματικά « Ἔχω ἔξι δεκαετίες στό Σχῆμα, θέλω νά εἶμαι σύμφωνος μέ τόν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶ τόν Πρῶτο, γιατί δύο δρόμοι ὑπάρχουν. Ὁ ἕνας ὁδηγεῖ στούς ἀφορισμένους καί τυμπανιαίους τῆς Λαύρας καί ὁ ἄλλος στό μαρτυρικό στεφάνι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ του Πρώτου».

Εὐχόμεθα σέ ὅλους μας καλή φώτιση καί μετἀνοια. 

Καλή ὁμολογία γιά νά ἔχουμε καί καλή ἀπολογία . 

Ἀμήν.

Εκ του ιστολογίου ''ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γέροντας Σάββας ο Λαυριώτης

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ;

Αυτή είναι η αποτρόπαια εμβληματική εικόνα μιας σχεδόν ολόκληρης ίσως κοινωνίας. 

Ένα πραγματικό βύθιον άγος, ακριβώς στον αντίποδα εκείνης της εκούσιας θυσίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα. 

Εικόνα αντάξια ενός άθλιου παρακράτους που υποδύεται το κράτος.

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Που θωπεύει προκλητικά όσους την καίνε, ενώ εξουθενώνει ως φασίστες όσους την αγαπούν, εκσφενδονίζει χημικά σε όσους τη σηκώνουν, βεβηλώνει χυδαία τη μνήμη του ήρωα που μόλις προχτές έδωσε τη ζωή του γι’ αυτήν.

Εικόνα αντάξια ενός ελεεινού μηδενιστικού συρφετού πλεγματικών μισελλήνων που παριστάνει ξετσίπωτα την κυβέρνηση.

Αντάξια μιας στρατιάς ψυχανώμαλων φασιστοειδών με…αντιεξουσιαστικό ιδεασμό, που φόρεσαν κουκούλες και τάχθηκαν ν’ αφοδεύουν νυχθημερόν πάνω σε ιερά και όσια αιώνων.

Αντάξια της στυγνής τρομοκρατίας που ασκούν ανενόχλητα όλα αυτά τα σιχαμερά τάγματα εφόδου, βγαλμένα από τα πιο μαύρα υπόγεια της Ιστορίας.

Αντάξια και μιας Δικαιοσύνης, που βρίσκεται σε επιθανάτιο ρόγχο, μιας Αστυνομίας, που απλά έχει πάψει να υφίσταται, καθώς και κάθε άλλου ατιμασμένου πια θεσμού που πνέει τα λοίσθια μέσα στην καταθλιπτική ντροπή της γύρω αλητείας και ασυδοσίας.

Αντάξια όμως και μιας ολόκληρης χώρας, που απέμεινε σιωπηλή να τα ανέχεται όλα αυτά, δειλή, ευνουχισμένη και υποταγμένη (ενώ ακόμη κι αν υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις, είναι ελάχιστες, σπασμωδικές και πάντα προς τη λάθος κατεύθυνση, πάντοτε ξοδεύοντας ελπίδες πάνω σε όλο και νέα σκύβαλα και ειδωλόθυτα, πάντοτε οδηγώντας προς ακόμη πιο απόκρημνα μονοπάτια).

Χανόμαστε ως λαός μέσα στον βούρκο, όχι απλώς ανήμποροι να ξυπνήσουμε, αλλά – ακόμη χειρότερα – αρνούμενοι πεισματικά να το πράξουμε.

Σαν να ζεις τις Τελευταίες Ημέρες της Πομπηίας, να έχεις καθημερινά στα χείλη σου την πρόγευση της ολικής καταστροφής, αλλά ακόμη και οι μαύροι καπνοί του ηφαιστείου, που συνεχώς πυκνώνουν, να μην είναι ικανοί να σε συνεφέρουν.

Τι είναι άραγε αυτό που θα μας αφυπνίσει;

Πόσο επώδυνο θα είναι και τρομακτικό εν τέλει;

Εκ του ιστολογίου ''Ας μιλήσουμε επιτέλους''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΟΙ ΘΕΛΟΝΤΕΣ ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΕΙΝ ΔΙΩΧΘΗΣΟΝΤΑΙ

Στίς 23 Νοεμβρίου (ν.ἡμ.) πραγματοποιεῖται στό Ἐφετεῖο Θεσσαλονίκης, ἡ ἐκ νέου ἐκδίκαση τῆς ὑπόθεσης ἐσφιγμενιτῶν πατέρων (ἀνάμεσά τους κι ἐγώ ὡς Καθηγούμενος τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου, Ἀρχιμανδρίτης Μεθόδιος), μέ σκοπό τήν τιμωρία τῶν δῆθεν ἀξιόποινων ποινικῶν μας ἐγκλημάτων. 

Γιά ὅσους γνωρίζουν τούς ἀγῶνες τῆς μονῆς μας, εἶναι ἠλίου φαεινότερο ὅτι ὅλα ὅσα ἐναντίον μας στοιχειοθετοῦνται, ἕναν καί μοναδικό σκοπό ἐξυπηρετοῦν. Στό νά πλήξουν, νά μειώσουν καί νά εὐτελίσουν τόν δίκαιο καί εὐλογημένο ὁμολογιακό ἀγώνα, τόν ὁποῖο ἀπό δεκαετιῶν ἡ ταπεινή μονή μας ἔχει ἀρχίσει, ἐνάντια στούς προδότες τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνάντια στούς ἐχθρούς της Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τοῦ Υἱοῦ Αὐτῆς, ἐνάντια στήν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν διωχθήσονται», διατρανώνει στεντορεία τῆ φωνῆ ἐδῶ καί αἰῶνες ἡ Ἁγία Γραφή καί φαίνεται ὅτι τελικά αὐτό εἶναι τό μεγάλο μας ἔγκλημα, ἡ προσήλωσή μας στήν εὐσέβεια. Διότι εἶναι ἀντιληπτό ὅτι στήν διεφθαρμένη πλέον ἐποχή μας, τό νά εἶσαι ὑπέρμαχος τῆς γνήσιας Ὀρθοδοξίας, τό νά μήν ἀποδέχεσαι ἀλλοίωση, διαστρέβλωση ἢ τήν παραμικρή ἀπόκλιση στά θέματα τῆς Πίστεως, ἀποτελεῖ σοβαρό μειονέκτημα ἢ μᾶλλον ἔγκλημα. Συνιστᾶ τήν ἀσθένεια τῆς «πνευματικῆς ἀρτηριοσκλήρωσης», τό φαινόμενο τοῦ «θρησκευτικοῦ φονταμενταλισμοῦ» ἢ ὅσους ἄλλους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς ἔχουν ἐπινοήσει οἱ σημερινοί θολολόγοι νεωτεριστές ψευδοκληρικοί καί οἱ παρατρεχάμενοί τους.

Πρός ὅλους τούς ἀνωτέρω δυστυχισμένους καί προσκυνημένους, ἡ Μονή μας ἀνακοινώνει ὅτι κάθε προσπάθεια νά ἀνακοπεῖ ἢ νά ἀναχαιτιστεῖ ἡ πορεία της πρός τήν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν εἶναι δυνατόν νά ἐμποδιστεῖ. 

Οἱ Σπαρτιάτες συνήθιζαν νά λένε: «Ἡ τᾶν ἢ ἐπί τάς» φανερώνοτας τό ἀγέρωχο καί τό ἀδούλωτο τῆς ψυχῆς τους. Κι ἐμεῖς ὡς ἄλλοι σπαρτιάτες τῆς Ὀρθοδοξίας διατρανώνουμε πρός πάσα κατεύθυνση ὅτι, κανένα τέχνασμα, καμιά ἀπειλή δέν δύναται νά ἀνακόψει τήν προσήλωσή μας στά πατρῶα ὀρθόδοξα δόγματα, τίς ἱερές παραδόσεις καί τούς ἱερούς κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, καί ὅτι μέ ὅσες καί ὅποιες δυνάμεις μᾶς ἀπομείνουν, ἔστω κι ἂν εἶναι οἱ πιό ἐλάχιστες, θά ζοῦμε, θά ἀναπνεύουμε καί θά ἀγωνιζόμαστε γιά ἕνα καί μοναδικό ἰδανικό. Στό νά κάνουμε πράξη τό ρητό: «οὐκ ἀρνησόμεθα φίλη ὀρθοδοξία οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας. Ἐν σοί ἐγεννήθημεν, καί σοί ζῶμεν, καί ἐν σοί κοιμηθησόμεθα. Εἰ δέ καλέσει καιρός καί μυριάκις ὑπέρ σου τεθνηξόμεθα». (Ἰωσήφ Βρυένιος)

Εὐχέτης πρός Κύριον,

Ο Κ Α Θ Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Ο Σ 

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Αρχιμανδρίτης Μεδόδιος και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Η' ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ 2018

Κυριακή 12 (25) Νοεμβρίου 2018

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΕΙΡΗΝΙΚΟΙ ΡΕΜΒΑΣΜΟΙ

Κατά το τέλος του χειμώνα οι μέρες πιάνανε και μεγαλώνανε. 

Πολλές φορές έκανε μπουνάτσα μέρα – νύχτα. 

Η θάλασσα ήτανε σα γυαλί. 

Καθόμουνα κατά το βράδυ και κοίταζα το μπουγάζι που σκοτείνιαζε σιγά σιγά. 

Το κοίταζα ψηλά από το παραθύρι μου εκεί που έπινα τον καφέ μου. 

Άλλες φορές πάλι έβγαινα και καθόμουνα σ’ ένα βράχο. 

Οι πέτρες , τα χώματα, τα χορτάρια ήτανε καθαρά και πλυμένα από τις χειμωνιάτικες βροχές.

του Φώτη Κόντογλου

Τούτα που βλέπω από τη βίγλα που κάθουμαι είναι σαν ένα πανόραμα και γεμίζει την καρδιά μου από χαρά, σα να κοιτάζω τον Παράδεισο. Δοξάζω το Θεό που τα θεμελίωσε για να τα χορτάσει ο άνθρωπος ο αχάριστος. Με τη σοφία του και από το κακό κάνει να βγει καλό, από τα πιο φοβερά κάνει να βγούνε τα πιο ήμερα κι ειρηνικά, από τα άσχημα τα έμορφα. Σ’ όποιο μέρος βρέθηκε ηφαίστειο κι η οργή του αναποδογύρισε τον κόσμο κι ανακάτεψε τη στεριά με τη θάλασσα και σφεντονιστήκανε βράχια μεγάλα και κομματιαστήκανε τα βουνά, περιχυμένα από λιωμένα σίδερα κι η θάλασσα έβρασε σα λεβέτι, σε κείνο το μέρος ίσια ίσα σαν καταλαγιάσει η κοσμοχαλασιά βγαίνει μια καινούρια πλάση, στολισμένη με κάποιες εξωτικές χάρες. 

Εκεί μαζεύει η φύση όλα τα παράξενα και τα έμορφα και τα συνταιριάζει με τέτοιον τρόπο, που τα βλέπει ο άνθρωπος και μαγεύεται - ας είναι και ο πιο αναίσθητος. Ενώ άλλα μέρη, που δεν πάθανε τίποτα, μήτε σεισμούς μήτε καμιά αναταραχή και μετατόπιση, είναι στην όψη συνηθισμένα και κουραστικά. Δε γίνεται τάχα το ίδιο και με την ψυχή του ανθρώπου, που αν δεν περάσει από φωτιά δεν καθαρίζεται και δεν ντύνεται με τη στολή της αθανασίας και της δόξας;

Παίρνω μια πέτρα κοκκινωπή στο χέρι μου, μια πέτρα που βρίσκεται από τότε που γίνηκε ο κόσμος και τη κοιτάζω. Είναι πασαλειμμένη με μαύρη σκουριά σα πίσσα, από τον καιρό που ήρθε στον κόσμο - κι αυτή κι ο βράχος που κάθουμαι. Ξύνω τη σκουριά με το νύχι μου και συλλογίζουμαι πως αυτή η πέτρα που βαστώ, κειτότανε εκεί πέρα χωρίς να μετατοπιστεί, χωρίς να αλλάξει ολότελα, σε καιρό που περνούσανε από τον κόσμο ακαταμέτρητοι άνθρωποι, γενεά απάνω στη γενεά, ως που γεννήθηκα κι εγώ κι οι άλλοι ανθρώποι, που ζούνε σήμερα στον κόσμο. Πολέμοι γινόντανε, ο Μεγ’ Αλέξαντρος γεννήθηκε και πέθανε, οι τοτινοί γινήκανε αρχαίοι, λογής λογής πράγματα φανερωθήκανε στον κόσμο κι όλα περάσανε και ξεχαστήκανε κι αυτή η πέτρα κειτότανε εκεί που κειτότανε, ίδια κι απαράλλαχτη. Αυτά που λέγω σα να τα έβλεπα καθαρά μπροστά μου, συλλογιζόμουνα το πως ήρθα κι εγώ στον κόσμο, κοίταζα και την πέτρα που βαστούσα στο χέρι μου κι ανατρίχιαζα. Και μ΄ όλα ταύτα ήμουνα ήσυχος, μακάριος, ειρηνεμένος σα να κοιμόμουνα κι έβλεπα όνειρο.

Άξαφνα φανερωνότανε ένα καΐκι, που ερχότανε από η μέσα θάλασσα και καβατζάριζε τ’ Αϊτού τη Φωλιά. Περνούσε σύρριζα από το βράχο που ήτανε στεφανωμένος με τις πρασινάδες κι έσκιαζε το σκούρο νερό, αφήνοντας από πίσω του μιαν ασημένια γραμμή, σαν την πάπια, που είχε πετάξει πρωτύτερα, Η μέρα έφευγε σιγά σιγά Η θάλασσα άλλαζε, τα βουνά μαυρίζανε. Από την αντικρυνή στεριά έφτανε στα αυτιά μου το χαρούμενο γάβγισμα ενός σκυλιού κι η αντιλαλιά του πήγαινε κι έσβηνε κατά τις άκριες του μπουγαζιού κι ύστερα γινότανε ξανά ησυχία. Από την άλλη μεριά κατά την Νησοπούλα φαινότανε μια ψαρόβαρκα, μια κουρίτα, που έριχνε τα δίχτυα. Ως να γυρίσω να τη δω, το καΐκι είχε αλαργάρει κατά τον γραίγο κι είχε ανοίξει τα πανιά του, γιατί βρήκε τ’ αγεράκι που καλάριζε από το πέλαγο, από τον κόλπο ου Αδραμυτιού κι άρχιζε να βολτατζάρει.

Η ψύχρα μ΄ έκανε να σηκωθώ. Γύρισα κι είδα κατά το βοριά. Το καΐκι φαινότανε θαμπά μέσα στο μισοσκόταδο. Σκαμπανέβαζε μαπαταρισμένο κι οι αφροί ασπρίζανε τη μάσκα του. Ο Αποσπερίτης φάνηκε ψηλά μέσα στο σκούρο χάος του ουρανού. Κατά το βασίλεμα ο ουρανός έφεγγε ακόμη απάνω από τη Νησοπούλα κι ήτανε σα συντεφένιος. Η κουρίτα είχε αράξει στο νησάκι κι απάνω του τρεμόσβηνε ένα μικρό φως, η φωτιά που ανάψανε οι ψαράδες. Στάθηκα για μια στιγμή κι ύστερα μπήκα στο καλύβι μου.

Από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου ''Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου'', εκδόσεις ''ΑΓΚΥΡΑ'', Αθήνα 2009.
''Σε τούτη τη συλλογή διηγημάτων του, ο κυρ Φώτης Κόντογλου αναπολεί και καταγράφει γεγονότα και ιστορίες της λατρεμένης πατρίδας του, του Αϊβαλιού. 
Της μικρής πολιτείας, όπου έζησε τα νεανικά του χρόνια, που είναι κρυμμένη κάπου εκεί μες στα μπουγάζια και τις ακρογιαλιές της βλογημένης Ανατολής. Θρηνώντας την απώλειά της, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ερχομό του στην Ελλάδα, μας μιλάει νοσταλγικά για τους "αρχαίους ανθρώπους" της, μας διηγείται με αυθόρμητη ειλικρίνεια τις προσωπικές ιστορίες τους, πότε για αγίους, πότε για απλοϊκούς ξωμάχους, μα κάποτε και για κακούργους και ληστές. Ως γνήσια ανατολίτικη ψυχή, γίνεται συχνά κήρυκας της απλότητας, της φυσικότητας. 
Με το πλούσιο εσωτερικό του θησαύρισμα μας μεταγγίζει ανεπαίσθητα τη γλυκιά ειρήνη της φύσης. Μας μιλά για μια γαλήνη μυστική, που ο ίδιος βίωσε, επιζητώντας άλλοτε τη μοναξιά μέσα σε όμορφα τοπία της πατρίδας του και άλλοτε παρατηρώντας ακόμα και τις πιο απλές και ασήμαντες παρουσίες της φύσης και ιδιαίτερα της αγαπημένης του θάλασσας. 
Συνδυάζει με επιτυχία μέσα του την ανατολίτικη μακαριότητα απέναντι στο φαινόμενο της ζωής με τη δική του στοχαστική ιδιοσυγκρασία, η οποία τον οδηγεί συχνά σε θρησκευτική κατάνυξη, όταν αποκαλύπτεται μπροστά του "η άβυσσος της θεϊκής αρμονίας του κόσμου". 
Ενυπάρχει έτσι μέσα στο λόγο του και η εκστατική φωνή του καλλιτέχνη, του αγιογράφου, που αποκαλύπτεται ταπεινά και αβίαστα μπροστά στην ομορφιά και το μυστήριο της φύσης''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Σκίτσο Φώτη Κόντογλου.

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ

Το παράδειγμα Καμίνη και ο νόμος του Καλλικράτη 

για 5ετή θητεία

της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου

'Εργο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι να ασχολείται με την καθημερινότητα των δημοτών και ουσιαστικά να διασφαλίζει την ποιότητα της ζωής τους. Αυτό προϋποθέτει ότι ο δήμαρχος θα είναι γνώστης των προβλημάτων, θα είναι κάτοικος της πόλης και θα έχει τη βούληση να ασχοληθεί με την ουσία των θεμάτων και όχι με την εξυπηρέτηση διαφόρων συμφερόντων. Η Αθήνα υπέφερε επί εννιά έτη, καθώς ο δήμαρχός της δεν διέθετε κανένα από τα παραπάνω στοιχεία για αυτή τη θέση.

Το μόνο που διέθετε ήταν την αμέριστη στήριξη των ΜΜΕ και των κομμάτων που τον κατέβασαν, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ., που τον παρουσίασαν ως μία δήθεν ανεξάρτητη υποψηφιότητα. Συγχρόνως ήταν ο σοβαρός, ο μετριοπαθής, ο νοικοκύρης. Τα αποτελέσματα της σοβαρότητας, της μετριοπάθειας και της νοικοκυροσύνης τα ζούνε οι Αθηναίοι, όσοι έχουν απομείνει, στο πετσί τους. Και δεν τα ζούνε μόνο, τα μυρίζουν κιόλας.

'Υστερα από μία εντελώς αποτυχημένη τετραετία, που παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως εξαιρετικά πετυχημένη, όπου η πόλη είχε μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε Καμπούλ, όπου η επιχειρηματικότητα ορισμένων κλάδων άλλαζε χέρια και πέρναγε σε περίεργα κυκλώματα, όπου η εγκληματικότητα είχε αρχίσει να φουντώνει, όπου οι Αθηναίοι εγκατέλειπαν τα σπίτια τους για πιο ανθρώπινες περιοχές, ο κ. Καμίνης διεκδίκησε άλλη μία θητεία, με επιχείρημα ότι ήθελε να ολοκληρώσει το έργο του.

Πράγματι το έργο του το ολοκλήρωσε. Εγκατέστησε τον κ. Σόρος και διάφορες ΜΚΟ μέσα στον δήμο, για να προχωρήσουν τον εποικισμό. τους παραχώρησε χώρους και δρόμους για συσσίτια και για να κάνουν διάφορες τσαντιροδραστηριότητες, λες και η Αθήνα ήταν καμία βομβαρδισμένη πόλη και τα ράντσα, τα καζάνια, τα ιατρεία και οι πάγκοι με τα ρούχα έπρεπε να στήνονται σε δρόμους και πλατείες. Επί σειράν ετών η μιζέρια ήταν η ουσία των λόγων και της πολιτικής του. Το περίεργο σε όλο αυτό ήταν ότι όσο πιο άθλια γινόταν αυτή η πόλη τόσο πιο πολλά βραβεία μάζευε ο κ. Καμίνης. Φταίμε εμείς μετά να υποψιαζόμαστε τι παίζεται πίσω από αυτές τις βραβεύσεις. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι για άλλα πέντε χρόνια σε μια αθλιότητα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών, πέραν της εξαθλίωσης και της ερήμωσης της Αθήνας, ήταν τελικά ένα σωρό αθηναϊκές ιδιοκτησίες να περάσουν σε χέρια ξένων, υπηκόων τρίτων χωρών, κυρίως Κινέζων, Αράβων και Ισραηλινών.

Ο Καλλικράτης δεν προβλέπει κανέναν τρόπο να ξηλώνεται ένας κακός δήμαρχος. Προβλέπει, ωστόσο, 5ετή θητεία, αν είναι δυνατόν, για όποιον, ικανό ή ανίκανο, αναλάβει τη δημαρχία. Κοινώς, με τον νόμο αυτό ο δήμαρχος είναι ένας δικτατορίσκος, που για πέντε χρόνια μπορεί να βιάζει μία πόλη. Δεν το λες και δημοκρατία αυτό.

Η Ελένη Παπαδοπούλου είναι Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών 

του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle.

Εκ της ιστοσελδας ''δημοκρατία''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΟΔΥΝΑΤΑΙ

Κυριακή 5 (18) Νοεμβρίου εκκλ. ημερ.
Ε' Λουκά  Γαλακτίωνος και Επιστήμης οσιομ/ρων
Τριών Νέων Μεγάλων Ιεραρχών

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΠΥΡΟΥ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Από την ταφή του σκηνώματος του αειμνήστου Γέροντος  Χρυσοστόμου Σπύρου (1923-2014) 

Ὁ μακαριστός Γέροντας π. Χρυσόστομος, κατά κόσμον, Χρῖστος Σπύρου, γεννήθηκε στίς 24 Ἰουνίου 1923 στήν Ἐρμιόνη Ἀργολίδος. Ὑπῆρξε τό τελευταῖο τέκνο τῆς πολύτεκνης οἰκογενείας τοῦ Λαζάρου καί τῆς Χαριτίνης Σπύρου. Μετά τήν στοιχειώδη καί γυμνασιακήν ἐκπαίδευσιν, σπούδασε εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὑπηρέτησε ὡς καθηγητής Θεολογίας σέ διάφορα ἐκπαιδευτικά Ἱδρύματα, καθώς καί εἰς τήν Ἀναργύρειον καί Κοργιαλένειον Σχολήν Σπετσῶν. 

Τό ἔτος 1959, διακατεχόμενος ἀπό τόν πόθον τῆς μοναστικῆς ζωῆς, προσῆλθε εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας Πάρου, ὅπου ἐμόνασε ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος π. Φιλοθέου Ζερβάκου. Μέ τήν εὐλογίαν του ἀσκήτευσε γιά ἕνα διάστημα εἰς τό Θεοβάδιστον Ὄρος Σινᾶ. Τό ἔτος 1972, μετέβη εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ὕδρας Σπετσῶν καί Αἰγίνης, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, ὅπου ὡς Πνευματικός καί Ἱεροκήρυκας ἀνέπτυξε πλουσίαν ἱεραποστολικήν καί φιλανθρωπικήν δρᾶσιν. 

Παράλληλα, διαβλέποντας τόν κίνδυνον ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου, ἔκανε πύρινα κηρύγματα κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό ἔτος 1983, ἀποτειχίσθηκε ἀπό  τήν κρατοῦσαν Ἐκκλησίαν, ἀποστέλλοντας ἔγγραφον Ὁμολογίαν πρός τόν Μητροπολίτην Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, κυρόν Ἱερόθεον, συμπαραστατούμενος ὑπό συσσώμου τῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων Σπετσῶν. Ἔκτοτε ξεκίνησε ὁ διωγμός ἀπό τήν προϊσταμένην ἀρχήν, ἐναντίον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος καί τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος. 

Ὡστόσο, χάριτι Θεοῦ καί μέ τήν συνδρομήν τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων καί πνευματικῶν τέκνων, ὁ σεβαστός Γέροντας Χρυσόστομος καί ἡ Ἀδελφότης ἐξῆλθαν νικηταί. Παρά τάς ἀντιξοότητας, τήν 4ην Ἰανουαρίου 1985 ἵδρυσε τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Γοργοεπηκόου καί Μυροφόρων Σπετσῶν. Ἀπό τήν νέαν ἔπαλξιν ἀφωσιώθηκεν ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τόν ἀντιοικουμενιστικόν ἀγῶνα καί ταυτόχρονα ἐργαζόταν νυχθημερόν διά τήν πνευματικήν προκοπήν τοῦ ποιμνίου του. Τό παρόν πόνημα ἀποτελεῖ ἀπόρροιαν τοῦ ἀκραιφνοῦς ὀρθοδόξου φρονήματός του. 

Ὅπως ἀναφέρουν χαρακτηριστικά, πνευματικά τέκνα τοῦ Γέροντος: «Μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη του, τήν ταπείνωσή του, τόν χαριτωμένο καί βιωματικό του λόγο, τούς πολύαθλους ἀσκητικούς του ἀγῶνες, ἀλλά κυρίως μέ τήν περίτρανη Ὁμολογία του, μᾶς δίδαξε τί σημαίνει Χριστός καί Ὀρθοδοξία. Ἡ ζωή του ἦταν μιά διαρκής θυσία!... Σάν πολύτιμος σταλακτίτης στάλαζε καθημερινά στήν καρδιά μας τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!... Μᾶς μύρωνε μέ τίς εὐωδίες Του, πού κρατᾶνε αἰώνια!... Μέ τήν δική του πορεία μᾶς ἔδειξε τόν δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια τρυφή, τήν αἰώνια μακαριότητα. Ἡ κρυστάλλινη καθαρότατη ψυχή του ἀντανακλοῦσε στό πρόσωπό του τό Φῶς τῆς Θεότητας καί τά κάλλη τοῦ Παραδείσου. 

Ἐκεῖ τώρα εἶναι ἡ ψυχή του, ἕνα ὁλόλαμπρο ἀστέρι, πού καταυγάζει μέ τό φῶς του τό Οὐράνιο Πνευματικό Στερέωμα, μαζί μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο καί ἄλλους ὁμολογητάς ἁγίους... Ἐκεῖ, ὅπου δοξολογεῖται ἀκατάπαυστα τό Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ...». Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς ἐν Κυρίῳ στίς 30 Μαΐου 2014 (π.ἡ.) (Μνήμη Ὁσίου Ἰσαακίου Δαλμάτων τοῦ Ὁμολογητοῦ). Τοῦ Γέροντος Χρυσοστόμου ἡ μνήμη εἴη αἰωνία!

Εκ της επισήμου ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.