ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΡΔΗΝ... ΣΕ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ...

...ΚΑΙ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ'' ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ... 

...ΚΑΙ ''ΠΙΣΤΟΣ'' ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΩΤΗΣ... 

...ΚΑΙ ''ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ'' ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΟΣ...

Ο Οικουμενιστής Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε ομιλία του σήμερα Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018 στο διαθρησκειακό συνέδριο, με θέμα:

«Promoting peacful coexistence and common citizenship», 

''Για την προώθηση της ειρηνικής συνύπαρξης και την κοινή ιθαγένεια'' 

που διοργανώνει το Διαθρησκειακό Ίδρυμα «ΚAICIID Dialogue Center» στην Βιέννη της Αυστρίας.

Όπως αναφέρει η ανακοίνωση της ιστοσελίδας ''KAICIID DIALOGUE CENTRE'' ΕΔΩ: ''Στην εναρκτήρια ομιλία του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος απηύθυνε χαιρετισμούς και ευχαρίστησε όσους ταξίδευαν για αυτή τη σημαντική ιστορική προσπάθεια. "Είναι πραγματικά μια εξαιρετική χαρά για μας να είμαστε στην παρουσία τόσων πολλών ακούραστων εργαζομένων για την ειρήνη που έχουν ταξιδέψει στη Βιέννη αυτή την εβδομάδα για να συμμετάσχουν σε αυτό το συνέδριο και να αντιμετωπίσουν τις αυξανόμενες απειλές που πλήττουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το άνοιγμα και την ειρήνη στον σημερινό κόσμο», είπε: 

"Μπορεί η δουλειά μας εδώ να αποφέρει καρπούς κατά τη διάρκεια μιας σύγχυσης και δύσκολης εποχής στην ιστορία μας". Παρά την πάλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα επί πολλές δεκαετίες, πολλές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να νομοθετούν νόμους που εισάγουν διακρίσεις και χρησιμοποιούν βία για να καταπνίξουν και να αρνηθούν την ελευθερία της θρησκείας ή των πεποιθήσεων των πολιτών τους, συνέχισε ο κ. Βαρθολομαίος. "Τα τελευταία χρόνια, το ποσοστό των χωρών με υψηλά ή πολύ υψηλά επίπεδα κοινωνικών εχθροπραξιών εναντίον θρησκευτικών μειονοτικών ομάδων αυξάνεται σταθερά σε όλο τον κόσμο", συνέχισε. 

"Οι συνθήκες σε πολλά μέρη του κόσμου δεν είναι καθόλου ιδανικές." Η συμβολή της θρησκείας είναι κρίσιμη για την υπέρβαση της παγκόσμιας κρίσης, κατέληξε. "Η αγάπη ξεπερνά την ανθρώπινη ικανότητα. Είναι ένα θεϊκό δώρο ", είπε. "Ως εκ τούτου, πιστεύουμε ακράδαντα ότι για να το επιτύχουμε απαιτεί πολύ περισσότερο από την ανθρώπινη αυθόρμητη ανταπόκρισή μας. Απαιτεί κάτι πολύ περισσότερο από την απλή μας βούληση να ακολουθήσουμε την πρόσκληση του Θεού. Υπονοεί μια διαχρονική και συνεχή απάντηση, μια δέσμευση μέσω της πίστης, της προσευχής και του πνευματικού αγώνα - με άλλα λόγια, μέσω της θρησκείας''.

Γ. Δ.

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ''ΑΥΛΗΝ ΕΞΩΘΕΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ''

Ομιλία του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 

την Κυριακή της Ορθοδοξίας 

από το ιερό βήμα του καθολικού της Ιεράς Μονής 

Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Φυλή Αττικής. 

Θαυμάσιος λόγος για την γνησιότητα της Πίστης, τους Οικουμενιστές που εξέπεσαν της Αληθείας και παραδόθηκαν στα Έθνη και την από ετών ερμηνεία της Αποκάλυψης (1972) του μακαριστού π. Χαραλάμπου Βασιλόπουλου για την παναίρεση του Οικουμενισμού: 

''...Οι έξω του Ναού ομοιάζουν με τους σύγχρονους Οικουμενιστές. Οι ψευτοχριστιανοί που ζουν έξω από τον Ναό - το πραύλιο - μοιάζουν με τους σημερινούς Οικουμενιστές, διότι και οι Οικουμενιστές παρουσιάζονται στην εποχή μας σαν χριστιανοί και προσπαθούν να μας πείσουν, ότι αυτοί είναι η Εκκλησία. Εν τούτοις, όμως είναι έξω από τον Ναό και το θυσιαστήριο. Δεν έχουν καμμία σχέση με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ευρίσκονται μακρυά από την Ορθοδοξία και μακρυά από την Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Ο Οικουμενισμός είναι συγκρητισμός, είναι αίρεση αιρέσεων, είναι άθροισμα Ψευδών και Πλανών, αγκαλιάζει όλες τις χριστιανομάχες σκοτεινές δυνάμεις και στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας. Και όμως... με υποκρισία ομιλεί δήθεν εν ονόματι του Χριστού και της Εκκλησίας...''

Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Συχνὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ ἀκοῦμε, ὅπως καὶ ἀπόψε, τὴν λέξι Ρωμηοσύνη, ἡ ὁποία ἔχει ἕνα μεγάλο καὶ βαρὺ σημασιολογικὸ εὖρος, καὶ θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθῶ σὲ αὐτὸ ἐν συντομίᾳ, διότι ἔτσι θὰ συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα τὴν σοβαρότητα τῆς Διακονίας μας, παρὰ τὶς ὁποιεσδήποτε ἀδυναμίες μας. Ὁ Ἑλληνισμός, ὑπὸ τὴν Ἐθνικὴ καὶ Πολιτισμική του ἔννοια, τὸ Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ Ἔθνος, ἡ Ἑλληνικὴ Φυλή, ἡ Ὁποία ἔχει διατηρήσει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσι κατὰ τὴν περίοδο μάλιστα τῆς ἐξελληνισμένης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας, μὲ κέντρο τὴν Κωνσταντινούπολι· αὐτὸς ὁ Ἑλληνισμός, αὐτὸ τὸ Ἔθνος, καλεῖται Ρωμηοσύνη. Ἀλλὰ καὶ βαθύτερα: 

ἡ Ρωμηοσύνη περιέχει τήν ἑλληνική ψυχή, τό φρόνημα καί τά ἰδανικά τοῦ Ρωμαίϊκου· 

τίς ἰδιότητες καί τό ἦθος, τά ὁποῖα διεμόρφωσε ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσι καί ἡ Ἱστορία τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ: 

τό φιλότιμο, τήν λεβεντιά, τό μεράκι, τήν παλληκαριά κ.ἄ. Ἑλληνισμός, λοιπόν, Ὀρθοδοξία, Ρωμαίϊκο καί Ρωμηοσύνη· ὅλα αὐτά ἀλληλοπεριχωρούμενα, τά θεῖα καί ἀνθρώπινα, μία διαχρονική πρότασις αὐθεντικῆς Ζωῆς, εἶναι αὐτά, τά ὁποῖα διακονοῦμε, μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ· 

εἶναι αὐτά, τά ὁποῖα προσφέρουμε στόν συνάνθρωπό μας καί ἰδίως στά παιδιά μας. 

Ἡ πολυεπίπεδος καί πολύμορφος κρίσις, ἡ ὁποία πλήττει σήμερα τόν ἀνήσυχο πολίτη ἑνός παγκοσμιοποιημένου κοινωνικοῦ περιβάλλοντος, ὑπογραμμίζει τό διπλό χρέος μας: 

α. νά παραμείνουμε σταθερά προσκολλημένοι στήν Παράδοσι τῆς Ρωμηοσύνης μας καί νά ἐμβαθύνουμε εἰς Αὐτήν, ὥστε νά ἔχουμε ζῶσα σχέσι μαζί Της· 

β. νὰ προσέξουμε ἰδιαιτέρως τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ τῆς Παραδόσεως αὐτῆς: τὴν Ἀγάπη ἐν Χριστῷ, ἡ ὁποία εἶναι εἰρηνοποιός, εἶναι γεφυροποιός. Ὅλοι ἔχουμε διαπιστώσει, ὅτι στὸ γενναῖο ἄθλημα τῆς συνεργασίας γιὰ ἕναν ἱερὸ σκοπό, παντοῦ καὶ συνεχῶς ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς ρήξεως, τῆς διαφωνίας, τῆς ἀντιπαλότητος, τῆς ἐντάσεως καὶ ταραχῆς... Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἀναδεικνύεται ἡ θυσιαστικὴ προσπάθεια νὰ διατηρήσουμε τὶς γέφυρες ἐπικοινωνίας, νὰ λειτουργήσουμε ὡς εἰρηνοποιοί, νὰ συμβιβάσουμε τὰ ἀντιμαχόμενα μέρη, ὥστε ἑνωμένοι διὰ τῆς ἐν Χριστῷ Ἀγάπης, νὰ εἴμεθα ἐν συνεχείᾳ πειστικοὶ στὸ εὐρύτερο περιβάλλον μας, καὶ νὰ λειτουργοῦμε ὡς γέφυρες γνωριμίας αὐτοῦ μὲ τὸν Χριστό μας. Ἀγαπητοὶ Συνδιάκονοι καὶ Συνεργάτες· Ἐμεῖς, ὅσοι ἔχουμε ἐνταχθῆ ἐθελούσια στὴν Διακονία μας, στὸ Ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε ἕνα ἐξαιρετικὸ προνόμιο, διότι ἡ ἀγάπη μας, ὅπως βεβαίως καὶ κάθε Χριστιανοῦ, δοκιμάζεται στὴν συνεργασία μας, στὴν κα- θημερινότητα, δὲν παραμένει ψιλὴ θεωρία, ἀλλὰ ἀσκεῖται σταθερὰ σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο. Οἱ Συνδιακονοῦντες καὶ Συνεργάτες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας ἀνακαλύπτουν ἐμπειρικὰ τὴν Ἀγάπη, ὄχι ὡς ἕνα σύνηθες αἴσθημα ἀνθρωπιᾶς, εὐαισθησίας καὶ συναισθηματισμοῦ, ἀλλ᾿ ὡς ἕνα θεῖο Χάρισμα ἀπὸ τὴν μετοχή μας στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ γνήσιος Χριστιανός δέν χαρακτηρίζεται τόσο ἀπό τίς καλωσύνες καί τά κατορθώματά του, 

διότι αὐτά δέν ἀποτελοῦν τόν σκοπό του· 

ὅσο ἀπό τήν βαθειά καρδιακή πραγματικότητα, ὅτι ὅλα μετέχουν στήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἐκφράζουν τήν Ἀγάπη αὐτήν· 

τότε, ὁ Χριστιανός αὐτός δίνει πρωτίστως αὐτό πού εἶναι καί κατόπιν –ἂν χρειασθῆ– δίνει αὐτό πού ἔχει· 

δημιουργεῖ δηλαδή γέφυρα, 

γιά νά περάση τό εἶναι τῆς ἀγαπώσης καρδίας του στό εἶναι τοῦ ἄλλου καί ἔτσι νά πραγματοποιηθῆ ἡ συναδέλφωσις καί νά ἐπικρατήση ἡ εἰρήνη στίς καρδιές. 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές, Συνδιάκονοι, Συνεργάτες καὶ Συνοδοιπόροι· Κλείνω μὲ τὴν παράκλησι αὐτή: ἂς συνεχίσουμε τὴν θυσιαστικὴ προσφορά μας· ἂς ἐπιτρέψουμε στὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἔχη ὡς Συνεργοὺς στὴν καλλιέργεια τοῦ Ἀγροῦ Του· ἂς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν Πρόνοιά Του· ἂς μὴ λησμονοῦμε νὰ θέτουμε τὸν Κύριο καὶ Δεσπότη μας στὴν Ἀρχὴ καὶ στὸ Τέλος κάθε προσπαθείας μας· ἂς ἐμβαθύνουμε στὴν πολύτιμη Κληρονομιὰ τῆς Ρωμηοσύνης μας· ἂς γινώμεθα κάθε στιγμὴ Γεφυροποιοί, ἀγαπῶντες καὶ εἰρηνεύοντες ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους· πρὸς δόξαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τῆς Ἐγγυητρίας καὶ Πανυμνήτου Θεοτόκου. Ἀμήν! Σᾶς εὐχαριστῶ!

† ὁ Ὠ. κ` Φ. Κ. 

+ Τῷ δὲ Θεῷ δόξα καὶ εὐχαριστία! 

Εκ του ορθοδόξου περιοδικού ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ'', 

που εκδίδει η Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής, αριθμός τεύχους 10, Μάρτιος - Μάιος 2017, σελ. 3-4. 

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού,  

η οποία εξεφωνήθη στην Εκδήλωση Ευγνωμοσύνης 

επί τη λήξει της Περιόδου Ι΄ (2016-2017) Ποιμαντικών, Κατηχητικών, Κοινωνικών καί Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων 

της Ιεράς Μητροπόλεως Ωρωπού καί Φυλής, την  Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, 15/28.5.2017, Φυλή Αττικῆς. 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΝΤΟΣ,''ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ'' ΕΚΤΟΣ,''ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ'' ΕΝΤΟΣ - ΕΚΤΟΣ - ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤΑ'' ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ...

Επί τη εορτή της Α' Κυριακής των Νηστειών, γνωστής ως Κυριακής της Ορθοδοξίας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα επιστολής του σύγχρονου Αγίου και εξορίστου Ομολογητή της Ορθοδοξίας μας Χρυσοστόμου Καβουρίδη, θέτοντας παράλληλα τρία βασικά ερωτήματα προς προβληματισμό και μόνο: 

α. Τη αυτή ημέρα είναι δυνατόν να την εορτάζουν οι σχίστες, ετεροδιδάσκαλοι, φύσει και θέσει παναιρετικοί Οικουμενιστές, που σκήλευσαν και σύλησαν το σώμα της Εκκλησίας μετατρέποντάς την σε διοικητική κοινότητα αιρετικών δοξασιών και νεοδογματικών αλχημειών;

β. Τη αυτή ημέρα είναι δυνατόν να την εορτάζουν και οι κοινωνούντες με την συγκρητιστική αίρεση των εσχάτων, που ενώ ηχηρώς και μεγαλοφόνως την απορρίπτουν και την καταδικάζουν, ωστόσο βρίσκονται σε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία μαζί της;

γ. Τη αυτή ημέρα είναι δυνατόν να την εορτάζουν και νεοαποτειχιζόμενοι ή νεοαποτειχισθέντες που συντάσσονται ανέξοδα και ανερυθρίαστα με την ημερολογιακή καινοτομία, επιχειρώντας ουσιαστικά  διάκριση μεταξύ ''πλημμελημάτων'' και ''εγκλημάτων'' μιας παναίρεσης όπως είναι ο Οικουμενισμός;  

Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Συρρακουσών και Αγίας Τριάδος Αβέρκιος της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς αναρωτιόνταν; 

''Είναι οι όροι ''χριστιανός'' και ''ορθόδοξος'' ακριβείς εις τους χρόνους μας; 

Για να απαντήσει: ''Εσχάτως, ο όρος «Ορθόδοξος» έχει επίσης παύσει εις μεγάλον βαθμόν να εκφράζῃ αυτό που σημαίνει, διότι ακόμη και εκείνοι οι οποίοι, ενώ εις την πραγματικότητα έχουν αποστατήσει από την γνησίαν Ορθοδοξίαν και έχουν γίνει προδόται της Ορθοδόξου Πίστεως και Εκκλησίας, εξακολουθούν να αυτοαποκαλώνται «Ορθόδοξοι»!... 

Εύχεσθε!

                                                                                   

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

''...Κατόπιν πάντων τούτων ερωτώμεν τους λογίους και διανοουμένους ορθοδόξους 'Ελληνας· ποιοι εξυπηρετούν την εθνικήν ενότητα και ιδεολογίαν, οι Ιεράρχαι εκείνοι, οίτινες διά του Παπικού εορτολογίου, ου μόνον διέσπασαν την καθόλου ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά και διήρεσαν τους ορθοδόξους χριστιανούς εις δύο ημερολογιακάς μερίδας, ή ημείς οίτινες προσπαθούμεν να άρωμεν το αίτιον της διαιρέσεως διά της επαναφοράς του πατρίου και ορθοδόξου εορτολογίου και προς αναστήλωσιν του ορθοδόξου χριστεπωνύμου πληρώματος τής Ελληνικής Εκκλησίας; 

Ας μη παρασύρωνται οι διανοούμενοι και λόγιοι Έλληνες από τας ψευδείς και ασυνείδητους διακηρύσεις του Μακαριωτάτου, ότι το Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον δεν έχει καμμίαν σχέσιν με την ορθοδοξίαν και την εθνικήν ιδεολογίαν, διότι ο ίδιος, ως θεολόγος και ιστορικός ωμολόγησεν ότι τούτο έχει τόσο σοβαράν εκκλησιαστικήν σημασίαν, ώστε η μονομερής τούτου μεταβολή αποτελεί λόγον Εκκλησιαστικού σχίσματος και ζημιοί σπουδαίως και τα Εθνικά συμφέροντα. 

Καί προς περισσοτέραν πίστωσιν των λεγομένων υφ' ημών παραθέτομεν την γνωμοδότησιν της προς μελέτην του Εκκλησιαστικού ημερολογίου διορισθείσης ειδικής Επιτροπής, ης Μέλος ετύγχανε και ο τότε θεολόγος Καθηγητής του Εθνικού Πανεπιστημίου, και νυν Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. 

«Λαβόντες υπ' όψιν, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ως και αι λοιπαί ορθόδοξοι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, 

αν και ανεξάρτητοι εσωτερικώς είναι όμως στενώς συνδεδεμένοι 

προς αλλήλας και ηνωμέναι διά της Αρχής της πνευματικής ενότητας τής Εκκλησίας, 

αποτελούσαι μίαν και μόνην την ορθόδοξον Εκκλησίαν 

και συνεπώς ουδεμία τούτων δύναται να χωρισθή των λοιπών και αποδεχθή νέον ημερολόγιον 

χωρίς να καταστή Σχισματική απέναντι των άλλων. 

Όθεν και η Εκκλησία της Ελλάδος, 

όπως μεταβάλη το Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον είναι απαραίτητον και οφείλει, ίνα μη αποσχισθή 

των λοιπών ορθοδόξων Εκκλησιών και τουθ' όπερ ου μόνον την ενότητα και αρμονίαν της ορθοδόξου Εκκλησίας 

θέλει καταστρέψει και την δύναμιν αυτής μειώσει, αλλά και από Εθνικής απόψεως είναι ασύμφορον και επιζήμιον». 

Συνεπεία δε της γνωμοδοτήσεως ταύτης εξεδόθη και επί Βασιλέως Γεωργίου του Βου και το Βασιλικόν Διάταγμα της 18ης Ιανουαρίου 1923, δι' ου αναγνωρίζεται μεν το νέον ημερολόγιον διά την Πολιτείαν, αλλά διά την Εκκλησίαν αναγνωρίζεται το ανέκαθεν καθιερωμένον Ιουλιανόν ημερολόγιον. Τοσούτων, ούτως εχόντων επαφίεται εις την ευθυδικίαν των λογίων και διανοουμένων Ελλήνων να κρίνωσι, αφ' ενός μεν την στάσιν και την πολιτείαν του Μακαριωτάτου, όστις άνευ ουδεμιάς σπουδαίας ανάγκης και σοβαρού εκκλησιαστικού και εθνικού λόγου εισήγαγε το παπικόν εορτολόγιον εν τη Εκκλησία προς σκανδαλισμόν και διαίρεσιν των Ορθοδόξων Ελλήνων, ανοίξας ούτω μίαν πυορροούσαν πληγήν εις την καρδίαν της Ελληνικής Εκκλησίας και αφ' ετέρου την στάσιν και την πολιτείαν ημών, οίτινες αγωνιζόμεθα, ίνα άρωμεν το αίτιον του σκανδάλου και της διαιρέσεως, επαναφέροντες το ορθόδοξον εορτολόγιον προς αναστήλωσιν της ορθοδοξίας και ένωσιν παντός του ορθοδόξου Χριστεπωνύμου πληρώματος της Εκκλησίας. 

Εν είδει επιλόγου προβάλλομεν εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον τα εξής ερωτήματα: Α) Διατί αι μετά την πρώτην Οικουμενικήν Σύνοδον την καθορίσασαν την εορτήν του Πάσχα την πρώτην Κυριακήν μετά την εαρινήν πανσέληνον, ληφθείσης ως βάσεως της ισημερίας του Ιουλιανού ημερολογίου, αι λοιπαί εξ Οικουμενικαί Σύνοδοι δεν προέβησαν εις την διόρθωσιν δήθεν του λάθους του Ιουλιανού ημερολογίου μολονότι οι Πατέρες εγίνωσκον την πλημέλειαν τούτου;  Β) Διατί και μετά ταύτα, όταν ο Πάπας επειράθη να έπιβάλη το Γρηγοριανόν ημερολόγιον και εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, αι πανορθόδοξοι Σύνοδοι αι συνελθούσαι εν Κων/πόλει (1583, 1587, 1593) επί Οικουμενικού Πατριαρχάρχου Ιερεμίου του Β’ κατεδίκασαν αυτό, χαρακτηρίσασαι ως μίαν καινοτομίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης ως παγκόσμιον σκάνδαλον και ως αυθαίρετον καταπάτησιν των θείων και ιερών Κανόνων;  

Γ) Διατί o αυτός Μακαριώτατος απεφάνθη ως θεολόγος και ιστορικός εις την έκθεσιν της προς μελέτην του ημερολογιακού ζητήματος καταρτισθείσης υπό του υπουργείου των Θρησκευμάτων επιτροπής, 

ότι η μονομερής αποδοχή νέου ημερολογίου υπό της Εκκλησίας της Ελλάδος αποτελεί λόγον σχίσματος και ζημιοί σπουδαίως και τα εθνικά συμφέροντα; 

Δ) Διατί επί Οικ. Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ’ άπασαι αι ορθόδοξοι Έκκλησίαι απέκρουσαν το Γρηγοριανόν ημερολόγιον ως αντορθόδοξον και αντικανονικόν πρωτοστατούντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου;  

Ε) Διατί ο Αρχιεπίσκοπος εις την εορτήν του Πάσχα έρχεται μαζί μας να εορτάση και περιμένει ημάς δύο Κυριακάς, ίνα άνοίξη μαζί μας το Τριώδιον και δεν ξεύρει ποιον Ευαγγέλιον και ποιον Απόστολον να αναγνώση κατά τας δύο ταύτας Κυριακάς, διότι δεν προβλέπει περί τούτων ο Πασχάλιος Κανών;  

ΣΤ) Διατί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος απέκρυψε από την Σύνοδον της Ιεραρχίας την διαμαρτυρίαν, ην απηύθυνεν εις Αυτόν ως εμπνευστήν και πρωτεργάτην της ημερολογιακής καινοτομίας, ο αείμνηστος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος, χαρακτηρίσας αυτήν ως Δογματικώς και Κανονικώς αποκρουστέαν και απόβλητον; 

Ζ) Διατί και με ποιον δικαίωμα ο Μακαριώτατος προέβη εις την εξαφάνισιν της νηστείας των Αγίων Άποστόλων, τουθ’ όπερ γίνεται όταν το Πάσχα κατά το νέον ημερολόγιον συμπίπτη κατά Μάιον όπως εφέτος; Η) Διατί ο Μακαριώτατος και οι οπαδοί του εχωρίσθησαν, παρά την ρητήν απαγόρευσιν των θείων και ιερών Κανόνων (56ος της 6ης Οικ., 19ος της εν Γάγγρα και 17ος της εν Λαοδικεία) διά της αποδοχής του νέου ημερολογίου από τους Ορθοδόξους και συνεορτάζουσι μετά των ετεροδόξων τας εορτάς του Αγίου Δωδεκαημέρου και πάσας τας ακίνητους τοιαύτας των Αγίων Αποστόλων και της Θεομήτορος; Θ) Διατί παρέβη ο Μακαριώτατος Αποστολικάς και Συνοδικάς Διατάξεις, επενεγκών διά του νέου ημερολογίου μίαν σύγχυσιν εις τον υπό του Πασχαλίου Κανόνος καθορισθέντα ενιαύσιον Κύκλον των Κυριακών, ούτως ώστε να αγνοή ο ιερεύς ποιον Ευαγγέλιον να αναγνώση κατά τας Κυριακάς αίτινες αφηρέθησαν διά του νέου ημερολογίου μέχρι της ανοίξεως του Τριωδίου, να διαγράφει εκκλησιαστικός ακολουθίας και άλλας να αναβάλη; Ι) Διατί ο Μακαριώτατος να μη δείξη μίαν αλληλεγγύην, ένα σεβασμόν προς την γνώμην των λοιπών ορθοδόξων Εκκλησιών και δη των κατ’ Ανατολάς Πατριαρχών και εξαιρέτως του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπερ απεξένωσε τόσων νεοημερολογιτών προσκυνητών κατά τας Αγίας ημέρας των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, καθ’ ας εβαπτίζοντο οι προσκυνηταί μετά του Τιμίου Σταυρού εις τον Ιορδάνην ποταμόν; ΙΑ) Διατί ο Μακαριώτατος περιεφρόνησε την απόφασιν της Ιεραρχίας, όπως θέση εις εφαρμογήν το νέον ημερολόγιον, αφού συνεννοηθή πρώτον μετά των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών και εν έτος αργότερον από της λήψεως της αποφάσεως προς διαφώτισιν και προπαρασκευήν του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού; 

ΙΒ) Και τελευταίον 

διατί ο Μακαριώτατος δεν εσεβάσθη την υπό την προεδρίαν Αυτού ληφθείσαν απόφασιν της Συνόδου της Ιεραρχίας, ήτις κατεδίκασε την χρήσιν δύο ημερολογίων υπό Κανονικών Ιερέων, ως πλήττουσαν εις τα καίρια την θρησκευτικήν και εθνικήν ενότητα του ορθοδόξου λαού αποφανθείσα περί τούτου ως εξής: 

«Η παραδοχή δύο τυχόν ημερολογίων έστω και αν το εν εξ αυτών θεωρηθή ημερολόγιον οικονομίας και ανοχής, αποτελεί πλήγμα καιριώτατον κατά της θρησκευτικής και εθνικής ενότητας του λαού. 

Δεν είναι δυνατόν η αυτή εορτή να εορτάζηται δις εντός δεκατριών ημερών υπό των αυτών λειτουργών, εφ’ όσον ούτοι ως χριστιανοί και Μέλη της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι υποχρεωμένοι να μετέχουν ψυχικώς άπαξ εις τα της εορτής. 

Κατά δε την δευτέραν τυχόν επανάληψιν της αυτής εορτής και πανηγύρεως θα εκινδύνευον να λαμβάνουν μέρος μηχανικώς άνευ σεβασμού προς τα τελούμενα, άνευ εσωτερικού θρησκευτικού ψυχισμού''.  

Απόσπασμα επιστολής του Αγίου Χρυσοστόμου του νέου Ομολογητή  
''ΠΡΟΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ'', 
εκ των ''Απάντων πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου 1871-1955'', τόμος Α', κεφάλαιο 11, 
έκδοση Ι. Μ. Αγίου Νικοδήμου Ελληνικού Γορτυνίας. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΝΟΙΞΟΝ ΜΟΙ ΠΥΛΑΣ ΖΩΟΔΟΤΑ

Φεύγοντας από το εξομολογητήριο, με ψυχές καθαρές, χρειάζεται να προσέξουμε ιδιαίτερα. Πολλοί λέμε πως μετά την εξομολόγηση αισθανόμαστε «ξαλαφρωμένοι». Όμως η εξομολόγηση δεν είναι ένα ναρκωτικό. Ίσα-ίσα θα πρέπει να φεύγουμε με βαθύτερη συνείδηση της αμαρτωλότητάς μας, με συνεχή προβληματισμό, αλλά και με δυνατή αίσθηση της άπειρης αγάπης του Θεού, που, παρ’ όλη την κατάντια μας, μας δέχεται. Ο αγώνας μας θα πρέπει να γίνει εντονώτερος. Να διορθώσουμε τα λάθη μας. Να μην ξαναγυρίσουμε στα ίδια αμαρτήματα. Να εργαζόμαστε με επιμέλεια τις εντολές του Θεού. Ο αγώνας αυτός οπωσδήποτε δεν είναι εύκολος. Είναι επίπονος και οδυνηρός. Δυστυχώς όλοι μας δεν έχουμε τη διάθεση να επιδιώξουμε με υπομονή και επιμέλεια την θεραπεία των παθών μας. 

Θέλουμε άμεσα αποτελέσματα ∙ όλα να γίνουν εδώ και τώρα. 

Είμαστε άνθρωποι των «κουμπιών», του αυτοματισμού και ζητάμε όλα να αλλάξουν αμέσως. 

Πάμε στον πνευματικό και νομίζουμε πως αυτός έχει κάποιο μαγικό ραβδί που θα βοηθήσει αυτόματα. 

Όμως μια αμαρτωλή και παθολογική κατάσταση, που τη χτίζουμε ολόκληρες δεκαετίες, δεν αλλάζει σε μια στιγμή. 

Ο ιερέας είναι γιατρός ψυχών, όχι μάγος και αγύρτης. 

Και η θεραπεία μας δεν μπορεί να γίνει μέσα σε λίγα λεπτά , με κάποια μαγική και άρα ψεύτικη ενέργεια∙ αλλά με τη δική μας γνήσια μετάνοια, με τον δικό μας αγώνα, με υπομονή και επιμέλεια, κάτω από τη χάρη του Θεού. 

Με το να εξομολογηθούμε δύο, τρεις φορές δεν σημαίνει ότι ζήσαμε την μετάνοια στην πληρότητά της. 

Η μετάνοια είναι ένας ατέλειωτος δρόμος, μια διαρκής κατάσταση που δεν σταματάει ποτέ. Δεν υπάρχει τέλος στη μετάνοια, γιατί τούτο θα σήμαινε τέλεια ομοίωση με τον Χριστό. Στο Γεροντικό, μέσα από ένα θαυμάσιο περιστατικό, βλέπουμε πώς ζούσαν οι άγιοι τη μετάνοια: 

«Έλεγαν για τον Αββά Σισώη, ότι, όταν έμελλε να τελευτήση και κάθονταν οι πατέρες γύρω του, έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο. 

Και τους λέγει: 

“Να ο Αββάς Αντώνιος ήλθε”. 

Και μετά από λίγο λέγει: “Να η χορεία των προφητών ήλθε”.

Και πάλι το πρόσωπό του περίσσια έλαμψε και είπε: 

“Να, η χορεία των αποστόλων ήλθε”. 

Και έλαμψε πάλι το πρόσωπό του πιο πολύ. Και ιδού, ήταν σαν να μιλούσε με κάποιους. 

Και τον ρώτησαν οι γέροντες, λέγοντας: “Με ποιόν μιλάς πάτερ;”. 

Και εκείνος είπε: “Να οι Αγγελοι ήλθαν να με πάρουν και παρακαλώ να με αφήσουν για να μετανοήσω λίγο ακόμη”. 

Και του λέγουν οι γέροντες: “Δεν έχεις ανάγκη να μετανοήσης, πάτερ”. 

Και τους είπε ο γέρων: 

“Σας βεβαιώνω, ότι δεν βλέπω να έχω κάμει αρχή”. 

Και πληροφορήθηκαν όλοι ότι είναι τέλειος. Και πάλι, ξαφνικά, έγινε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο. Και φοβήθηκαν όλοι. Και τους λέγει: “Βλέπετε, ο Κύριος ήλθε και λέγει: Φέρτε μου το σκεύος της ερήμου”. Και ευθύς παρέδωσε το πνεύμα. Και έγινε σαν αστραπή. Και γέμισε όλο το κελλί από ευωδία». Σ’ αυτήν την ατέλειωτη πορεία πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να ξανακυλήσουμε στην αμαρτία. Ας μην απελπιστούμε. Το ιατρείο της μετανοίας είναι πάντα ανοικτό. «Το να πέσει κανείς είναι ανθρώπινο. 

Το να μείνει κανείς στην πτώση , δεν είναι ανθρώπινο, αλλά σατανικό», λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Διαβάζουμε πάλι στο Γεροντικό: «Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Σισώη, λέγοντας: “Τι να κάμω, Αββά, οπού έπεσα;” . Του λέγει ο γέρων: “Να σηκωθής πάλι. Λέγει ο αδελφός: “Σηκώθηκα και πάλι έπεσα”. Και λέγει ο γέρων: “Να σηκωθής πάλι και πάλι”. Λέγει τότε ο αδελφός: “Έως πότε;”. Λέγει ο γέρων: “Έως ότου σε βρη ο θάνατος, είτε στο καλό είτε στην πτώση. Σε όποια κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος, σ ́ αυτή και φεύγει”». Ο Θεός πάντα μας περιμένει. Δεν μας απαρνιέται ποτέ. 

«Ρωτήθηκε ὁ Ἀββάς Μιώς ἀπό κάποιον στρατιωτικό, ἂν ὁ Θεός δέχεται μετάνοια. 

Κι ἀκεῖνος, ἀφοῦ τόν κατήχησε μέ πολλά λόγια, τόν ρωτᾶ: 

“Πές μου, ἀγαπητέ. Ἂν σοῦ σχισθεῖ ἡ χλαμύδα, τήν πετᾶς”; 

Λέγει: “Ὄχι, ἀλλά τήν ράβω καί τήν ξαναχρησιμοποιῶ”. 

Τοῦ λέγει τότε ὁ γέρων: 

 ''Ἂν λοιπόν σύ τό ροῦχο το λυπᾶσαι, ὁ Θεός τό πλάσμα του δέν θά το λυπηθεῖ;''

Εκ του βιβλίου ''Επιστροφή Μετάνοια και εξομολόγηση. Επιστροφή στο Θεό και στην Εκκλησία του'', 

του Μητροπολίτη Αργολίδας Νεκταρίου Αντωνοπούλου, 2013. 

Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ...

…Τη θυμάμαι ν’ ανάβει το κερί και το θυμιατό, να βράζει στάρι και να ξεφλουδίζει ρόδια κι αμύγδαλα. Έπειτα ετοίμαζε το πιάτο και το ακουμπούσε κεντρικά στο τραπέζι.
«Είναι για τις ψυχές», μας έλεγε.
Τίποτε το μακάβριο σ’ όλα αυτά, αλλά αόριστη μια γλύκα που έδενε με τον δριμύ αέρα της πιο ανυπόμονης άνοιξης και μ’ έναν ήλιο - βασιλιά που βασίλευε χωρίς να πάψει ούτε στιγμή να βασιλεύει.
Ποιες ήταν οι ψυχές; Πού ήταν; Δεν ξέραμε. Απλώς τη χαζεύαμε που θυμιάτιζε τις κρεμασμένες φωτογραφίες στο σαλόνι. Είχαμε, βλέπεις, έτσι την ευκαιρία να τρυπώνουμε σ’ αυτό το διαρκώς κλειστό και κρύο δωμάτιο που το λειτουργούσαμε μόνο στις γιορτές. 

Εξ’ ου και το μεταφορικό του όνομα «Σιβηρία».
Έπειτα, σαν να γαλήνευε, καθόταν να μπαλώσει ένα ρούχο ή να σιδερώσει, ενώ το πρόσωπό της χαραζόταν από μια ακτίδα του ήλιου. Ο φεγγίτης ήταν ακριβώς από πάνω της. Κι εμείς χαζεύαμε τις άπειρες σκόνες που χόρευαν και στροβιλίζονταν μέσα στο πεδίο του φωτός.
Να ’ταν αυτές οι ψυχές; Και να ’ρχονταν έτσι πρόθυμα σαν αστραφτερά τίποτε, απλώς για να της στεφανώσουν το κεφάλι; Ο πατέρας της, η μητέρα της, τ’ αδέλφια της, οι φίλοι της που δεν ζούσαν, αλλά που υπήρχαν στην καθημερινή της ομιλία σαν παραμύθι, σαν παρηγορία. 

Αβίαστα, λες και τους μιλούσε. 

Σαν να ήταν μόλις χθες η αναχώρησή τους…

Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''Προσκυνητής''. 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ

Σε άκρως οικογενειακή ατμόσφαιρα και όπως αρμόζει στην σπουδαιότητα της Ακολουθίας, τελέσθηκε την Κυριακή της Τυρινής, το απόγευμα ο πρώτος κατανυκτικός Εσπερινός, ο της Συγχωρήσεως, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Αχαρνών. Στην Ακολουθία χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, κ. Χρυσόστομος με τη συμμετοχή κληρικών της Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Αττικής και Βοιωτίας Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, προέτρεψε όλους να εισέλθουν φέτος «ουσιαστικά» στο στάδιο της νηστείας. 

Πρώτο βήμα για τον αγώνα μας αυτό, είναι να αποβάλουμε τα έργα του σκότους και να ενδυθούμε τα έργα του φωτός. Να συγχωρήσουμε όσους μας έχουν λυπήσει και αντιστοίχως να ζητήσουμε και εμείς συγχώρηση. Η καθαρή και ήσυχη συνείδηση είναι το σημείο ενάρξεως του αγώνα για το φωτισμό· η προσευχή, η ελεημοσύνη και η συγχωρητικότητα είναι τα όπλα για τους επερχόμενους πειρασμούς. Η αγάπη και η συγχώρηση είναι βασικά γνωρίσματα του αληθινού Χριστιανού. Ο Επίσκοπός μας, στο πλαίσιο της ομιλίας του, αφηγήθηκε μία πραγματική ιστορία, εξαιρετικά παραδειγματική, που άγγιξε τις ψυχές όλων μας. 

Η ιστορία αφορούσε δύο καρδιακούς φίλους, καλούς Χριστιανούς, που στην πορεία της ζωής τους -ο ένας ως Ιερωμένος και ο άλλος ως λαϊκός- πήραν διαφορετικές κατευθύνσεις, χωρίστηκαν, αποστράφηκαν, ζήλεψαν, συκοφάντησαν και μίσησαν ό ένας τον άλλο. 

Όταν ο κληρικός κλήθηκε να μαρτυρήσει για την αγάπη του Κυρίου δια του απαγχονισμού, ο παλιός του φίλος -λαϊκός- έτρεξε να δώσει και να πάρει συγχώρεση, πριν εκείνος παραδώσει την ψυχή του. 

Αν αυτό συνέβαινε ο κληρικός θα αποτελούσε πιθανόν έναν από τους εκλεκτούς μάρτυρες του Θεού, ενώ ο λαϊκός θα ζούσε χριστιανικά με την ικανοποίηση και τη χαρά της συγχώρεσης. 

Αντί αυτού, ο ανυποχώρητος λόγω ζήλιας κληρικός, αρνήθηκε τη συγχώρεση στο συνάνθρωπο, έχασε τη Χάρη του Θεού και κατόπιν αρνήθηκε τον ίδιο τον Κύριο. 

Στον άκουσμα της προδοσίας του Χριστού, ο έχων επίγνωση λαϊκός, παραδέχτηκε και βροντοφώναξε την Ορθόδοξη πίστη του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο μαρτύριο και να λάβει το πολυπόθητο στέφανο. 

Αυτή, είπε ο Επίσκοπός μας, είναι η δύναμη και η αξία της συγχωρητικότητας και ολοκλήρωσε την ομιλία του με την ευχή άπαντες να έλθουμε εις εαυτόν, να επιτρέψουμε το φως του Κυρίου να φωτίσει τη ψυχή μας, ιδιαιτέρως σε αυτή την περίοδο της Αγίας και μεγάλης Σαρακοστής με στόχο την πνευματική μας αφύπνιση. Τέλος, ο Σεβασμιώτατος διάβασε την Συγχωρητική Ευχή και όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, έδωσαν τον ασπασμό της συγγνώμης.

Εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Αττικής και Βοιωτίας 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 

Εις τους αίνους της Κυριακής της Τυρινής ψάλλουμε το Ιδιόμελο: 

Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, 

ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς Νηστείας ἀγῶνα, 

οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καί ἀναλαβόντες τήν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, 

τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄῤῥηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν, 

καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην, ἀντί μαχαίρας τήν νηστείαν, 

ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν. 

Ὁ ποιῶν ταῦτα, τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον, 

παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως. 

Είναι πολλοί οι πνευματικοί και οι γεροντάδες, οι οποίοι συμβουλεύουν τα πνευματικά τους παιδιά να μην ανησυχούν για την κατάσταση στην Εκκλησία μετά την σύνοδο της Κρήτης. Είναι πολλοί αυτοί που νανουρίζουν τον πιστό λαό ώστε να κοιμάται τον «βαθύ ύπνο» απέναντι στα «πεπραγμένα» και κακώς «θεσμοθετημένα» της συνόδου του Κολυμπαρίου. Είναι πολλοί οι πνευματικοί πατέρες που δεν δέχονται ούτε λέξη πάνω στο φλέγον θέμα του θεσμοθετημένου πλέον οικουμενισμού, αλλά συνιστούν μόνο προσευχή με την δικαιολογία, ότι αυτά είναι μόνο για τους Ιεράρχες !!! 

Μάλιστα «ιδιόμορφη γερόντισσα», απ’ αυτές που ούτε καλόγριες είναι, ούτε σε μοναστήρι κανονικό μένουν… συμβούλευσε πριν λίγες μέρες, πνευματική μου θυγατέρα με τα εξής λόγια: «Αχ αδελφούλα μου Ιωάννα, μη… μην ασχολείσαι με αυτά… θα χάσεις την ψυχούλα σου… Εσύ μόνο προσευχή!!». Ας έλθουμε λοιπόν στο παραπάνω τροπάριο. Εισερχόμενοι στο στάδιο των αρετών αυτοί που θέλουν να είναι «νόμιμοι αθλητές» ποια όπλα προτρέπει ο υμνωδός να χρησιμοποιήσουν; Ναι… αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα…. Ναι… αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού…Πως όμως θα αντιπαρατεθούν στις επιβουλές του εχθρού; Βέβαια.. φορώντας ως θώρακα την προσευχή.. Βέβαια.. φορώντας ως περικεφαλαία την ελεημοσύνη.. Βέβαια..έχοντας στο χέρι ως «μάχαιραν».. την νηστεία..

Αλλά καλά μου παιδιά στον πόλεμο αυτόν τον πνευματικό.. μετράει πρώτα-πρώτα το κάστρο, πάνω στο οποίο θα πατάμε. 

Το κάστρο πάνω στο οποίο θα οχυρωθούμε. 

Και ποιο είναι αυτό το κάστρο; 

Ο υμνωδός προτρέπει… «ὡς τεῖχος ἄῤῥηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν». 

Κάστρο και τείχος άρρηκτο λοιπόν η Πίστη μας. Ποια Πίστη όμως; 

Οποιαδήποτε πίστη, ή μόνο η αληθινή, έτσι όπως παραδίδεται από τους Άγιους Πατέρες της Εκκλησίας μας; 

Δυστυχώς η σύνοδος της Κρήτης δεν μπορεί να θεωρηθεί ακόλουθη των Οικουμενικών Συνόδων. 

Είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι ανέτρεψε τα θέσμια και τις παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων. 

Όσοι λοιπόν εισέλθουμε στο στάδιο των αρετών ας κάνουμε έλεγχο. 

Το κάστρο πάνω στο οποίο μας τοποθετούν οι «σύγχρονοι» νεο-πατέρες της Εκκλησίας, είναι το «άρρηκτο τείχος της Ορθοδοξίας»; 

Είναι το «άρρηκτο τείχος της Ορθοδοξίας», όταν το τείχος αυτό δομείται από όλες τις μετα-πατερικές αθλιότητες; 

Και εκείνοι βέβαια έχουν δικαίωμα μέσα στο σκοτάδι του οικουμενιστικού τους παροξυσμού να λένε ότι θέλουν. Εμείς όμως δεν πρέπει να ελέγξουμε πάνω σε τι είδους τείχος θα πατάμε για να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις του εχθρού; Καλά μου παιδιά την Κυριακή που έρχεται, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, θα φωνάξουμε μαζί με τους Άγιους Πατέρες της εβδόμης οικουμενικής συνόδου: «Αύτη η πίστις των Αποστόλων, Αύτη η πίστις των Πατέρων, Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, Αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξε». 

Ας ρωτήσουμε αυτούς που μετείχαν και αυτούς που υπέγραψαν τα κείμενα της Κρήτης. 

Είναι σύμφωνοι με την Ορθόδοξη Πίστη όταν ονόμασαν τους βλάσφημους και αιρετικούς παπικούς, Εκκλησία; 

Είναι σύμφωνοι με την Ορθόδοξη Πίστη όταν ονόμασαν Εκκλησία αυτούς που δεν προσκυνούν την «Άχραντον εικόνα του Κυρίου»; 

Και στο κάτω-κάτω της γραφής είναι σύμφωνοι με την Ορθόδοξη Πίστη, όταν δέχονται εν ώρα Θείας Λειτουργίας τους «αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες» να παρίστανται θρασύτατα ενώπιον των Αγίων Μυστηρίων; 

Η απάντηση είναι ένα γιγαντιαίο όχι. 

Αυτοί λοιπόν οι μετα-πατέρες και μεταπατερικοί… οι ακολουθούντες ως τυφλοί την πομπή του φρικτού οικουμενισμού… ας κοιτάξουν να μετανοήσουν… 

Και βέβαια είναι σαφές ότι δεν μπορούν να γίνονται κριτές των Ορθοδόξως φρονούντων έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού, αγωνιστών πατέρων.
Καλό αγώνα.

Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''Ακτίνες''. 
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η φωτογραφία ανήκει στην σελίδα του f.b. ''Ιερά Μονή Εσφιγμένου''.

 π. Φώτιος Βεζύνιας

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ω, ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Μᾶς ἀφηγεῖται σήμερα ἕνας Ἱερέας τοῦ Βελιγραδίου τὸ ἀσυνήθιστο γεγονὸς μὲ μία ἐκδιδόμενη γυναίκα στοὺς δρόμους τοῦ Βελιγραδίου. Μία μέρα λίγο πρὶν βραδιάσει βάδιζε στοὺς δρόμους γιὰ τὴν «δουλειά» της. Καθὼς περνοῦσε δίπλα σ᾿ ἕναν κῆπο βλέπει ἕναν ἄνθρωπο νὰ ἑτοιμάζεται νὰ ἀπαγχονιστεῖ. Ἔδεσε τὸ σχοινὶ στὸ κλαδὶ τοῦ δέντρου καὶ μὲ μιᾶς τὸ ἔβαλε γύρω ἀπὸ τὸν λαιμό του. Ἡ γυναίκα σβέλτα πήδησε πάνω ἀπὸ τὴν περίφραξη, τράβηξε τὸ μικρό της μαχαίρι ἀπὸ τὴν τσέπη κι ἔκοψε τὸ σχοινί, ὁπότε ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε στὸ χῶμα λιπόθυμος. Τοῦ ἔκανε μαλάξεις ὥσπου συνῆλθε. 

Τότε τῆς εἶπε ὁ αὐτόχειρας: «Γιατί τό ᾿κανες; 

Ἐγώ δέν μπορῶ νά ζήσω, δέν ἔχω στόν ἥλιο μοῖρα. 

Ἐξαιτίας τῆς φτώχιας μου, ἤθελα νά τελειώσω μ’ αὐτή τή μίζερη ζωή». 

Ἡ γυναίκα ἔβγαλε ὅσα χρήματα εἶχε μαζί της καί τοῦ τά ἔδωσε, ὑποσχόμενη ὅτι θά τόν βοηθᾶ κι ἄλλο ὥσπου νά βρεῖ δουλειά. 

Καί συνέχισε ἡ γυναίκα τήν δική της ἄπρεπη «δουλειά» καί μέρος ἀπό τά κέρδη της ἀπ᾿ αὐτή τήν «δουλειά», πήγαινε σ᾿ ἐκεῖνον τόν φτωχό καί τοῦ ἔδινε γιά νά συντηρηθεῖ. 

Ὅμως μετὰ ἀπὸ ἕξι ἑβδομάδες ἡ γυναίκα ἔπεσε στὸ κρεβάτι βαριὰ ἄρρωστη. Τῆς κάλεσαν τὸν Ἱερέα. Στὴν παρουσία τοῦ Ἱερέα ἐκείνη, ἤδη ἑτοιμοθάνατη, ἄρχισε νὰ λέει: «Ὦ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, γιατί ἤρθατε σ ᾿ ἐμένα;... Μὰ δὲν ξέρετε, πόσο βρώμικη καὶ ἁμαρτωλὴ γυναίκα εἶμαι ἐγώ;...». Λίγο μετὰ πάλι φώναξε: «Ὦ Κύριε Χριστέ, μὰ κι Ἐσὺ ἦρθες σ᾿ ἐμένα τὴν ἁμαρτωλή;... Γιὰ ποιό λόγο τὸ ἀξιώθηκα αὐτό;... Μὰ μόνο μὲ τὸ ὅτι ἔσωσα ἐκεῖνον τὸν φτωχὸ ἀπ᾿ τὸν θάνατο; Ἀλοίμονο σ᾿ ἐμένα τὴν ἀνάξια!... Ὤ, πόσο εἶναι μεγάλο τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ!...». Λέγοντας αὐτὸ ἄφησε τὴν ψυχή της, καὶ τὸ πρόσωπό της ἔλαμψε σὰ νὰ φωτιζόταν μὲ κερί. Νά, τὶ σημαίνει νὰ σώσεις τὴν ψυχὴ ἑνὸς ἀνθρώπου. Νά, πὼς μία πράξη ἐλέους πρὸς τὸν πλησίον σκεπάζει πολλὲς ἁμαρτίες! 

Εκ του περιοδικού της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

''ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ'', 

αριθμός 10, Ιούνιος 2017.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἐμμανουήλ, σελ. 193- 194, ἐκδόσεις «Χρόες», Δεκέμβριος 2010. 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ

Ομιλία του αειμνήστου πνευματικού πατρός ημών 

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α', 

στον Εσπερινό της Κυριακής της Τυρινής έτει 1998.

Καλή Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή 

με προσευχητική κατάνυξη και πλουσίους καρπούς μετανοίας.

ΤΑ ΝΕΡΑ... ΤΑΡΑΧΤΗΚΑΝ

Μην περιμένεις τα νερά να ηρεμήσουν ξανά. Καμιά φορά αυτό δεν γίνεται ποτέ. Μα κι αν γίνει, τώρα πια ξέρεις πόσο εύκολα αλλάζουν όλα μέσα σε μια στιγμή. Πίστεψες, λοιπόν, πως η ζωή είναι λιμνάζον ύδωρ. Πως εξασφάλισες την ηρεμία μιας στασιμότητας. Και δεν είχες αντιληφθεί πως ένα φθινοπωρινό φύλλο είναι αρκετό να ταράξει τα νερά. Ούτε και πως τα λιμνάζοντα δημιουργούν πάντα έναν βούρκο, βρομιά, δυσωδία. Χρόνια ολόκληρα έζησες με αυτό.

Σε βαθμό που τόσο πολύ το συνήθισες, τόσο αναλλοίωτο το θεώρησες. Κι έπεσε άξαφνα ένας βράχος που κανε τα νερά να ταραχτούν, τη λάσπη να ξεχειλίσει, την εικόνα να αλλάξει ολοκληρωτικά. Και τώρα; Μην περιμένεις τα νερά να ηρεμήσουν ξανά. Καμιά φορά αυτό δεν γίνεται ποτέ. Μα κι αν γίνει, τώρα πια ξέρεις πόσο εύκολα αλλάζουν όλα μέσα σε μια στιγμή. Και να μην το είχες ξαναζήσει; Θυμάσαι τότε που μέσα σε λίγες μέρες άλλαξε όλη σου η ζωή; Θυμάσαι που τα όσα έκτιζες για χρόνια γκρεμίστηκαν μέσα σε λίγες ώρες;  


Θυμάσαι την αβεβαιότητα που έζησες για μεγάλο χρονικό διάστημα; Είναι πραγματικά περίεργο πώς επανήλθες τόσο εύκολα σε κείνη τη νιρβάνα της αυτοϊκανοποίησης και της στασιμότητας. Κι ούτε διεκδίκησες το δικαίωμα της άποψής σου, της συμμετοχής σου. Αποδέχθηκες ξανά τους «φωστήρες», παρασύρθηκες από τις μεγάλες τους κουβέντες και πίστεψες πως σου είχαν προσφέρει μια νέα σταθερότητα, μια νέα ηρεμία. Επαναπαύτηκες κι εσύ περιμένοντας τα καλύτερα. Κι ούτε που σκέφθηκες ποτέ πως το νόμισμα θα έχει πάντα δύο όψεις. Δεν σου είπε κανείς να υιοθετήσεις τη μια ή την άλλη άποψη. 


Να ’σαι πιο ενεργός, να αναπτύξεις τη δική σου θεώρηση, να αναζητήσεις τον δικό σου ρόλο. Αυτό είναι που έπρεπε κι αυτό είναι που δεν έκανες. Ακόμα κι όταν όλα γύρω σου άλλαζαν, ακόμα κι όταν δημιουργούνταν συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορούσες να χωρέσεις τον δικό σου προβληματισμό, τις δικές σου ανησυχίες, τις δικές σου προσδοκίες. Έμεινες έρμαιο αυτών που έκαναν το πρόβλημά σου επάγγελμα. 


Τώρα τα νερά ταράχτηκαν. Βράχηκες ξαφνικά σαν νόμιζες πως ήσουν μακριά, πως δεν κινδύνευες. Κι ίσως είναι χρήσιμο κι αυτό. Έτσι, για να ξυπνήσεις και να αναθεωρήσεις συνολικά τη ζωή σου. Γιατί, τίποτα δεν είναι στάσιμο, τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα αναμορφώνονται. Κι αν κάτι έχει πια σημασία, είναι σε αυτή την αέναη διεργασία της ζωής, να δηλώνεις παρουσία. 


Όχι με στερεότυπα αλλά με μια συνεχή διάθεση ρεαλιστικής ερμηνείας των όσων σε περιβάλλουν. Και με συμμετοχή. Κάποιοι το έκαναν και μια και δυο και τρεις φορές. Δεν βρήκαν τη δική σου ανταπόκριση κι αφέθηκαν κι αυτοί έρμαια στις ορέξεις των δικών τους «σωτήρων»...

Εκ του ιστολογίου ''ΠΟΛΙΤΗΣ''. 

Σχέδιο του Κων/νου Ξενόπουλου

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Γιώργος Κασκάνης