ΚΑΛΑ... ΕΣΥ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΣ;

Παλαιότερη ανάρτησή μας για την Σοφία Βέμπο, με αφορμή την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου και την επέτειο του ''ΟΧΙ'', μετά από παράκληση αναγνωστών μας να την ξαναδημοσιεύσουμε.

Η κυβέρνηση με την συνεργασία του Δήμου Αθηναίων εξήγγειλε για δεύτερη συνεχή χρονιά, 

πρόγραμμα εκδηλώσεων για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς στις 12 Οκτωβρίου. 

Αναρτήθηκε η λίστα των τραγουδιστών, καθώς και τα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν, τραγούδια του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, συνθέσεις 

του Μίκυ Θεοδωράκη, 

του Θάνου Μικρούτσικου και άλλων συνθετών. Απουσιάζει ακατάληπτα, εκπληκτικά και απερινόητα το όνομα της Σοφίας Βέμπο! 

Γιατί; 

Γιατι οι πολυδαίδαλες, σεχταριστικές συνιστώσες αυτής της -αριστερά- αφροδισιακής κυβέρνησης, που βαυκαλίζεται ιδεαλιστικά με τις αυτόχειρες ιδεοληψίες 

μιας ουτοπικής 

και ευτελισμένης διαχειριστικά ''ευρωπαικής'' λαοκρατίας αποκηρύττει ως ''ταμπού,'' 

με πολιτική σαδιστικού ολοκληρωτισμού και μειομένης προκατάληψης, τα λαοφιλή, αντιστασιακά τραγούδια αυτής της Ελληνίδας ηρωίδας Σύμβολο.

 

Ο υπουργός της Παιδείας για πολλοστή φορά -έστω και σχηματικά προς το παρόν- έχει απορρίψει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου και έχει εισηγηθεί την αντικατάστασή της από την 12η Οκτωβρίου, που είναι και η ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας. Γιατί; Γιατί η 28η Οκτωβρίου είναι η επέτειος του ΟΧΙ και αυτό το τελεσίδικο ''no passaran'' δεν εκφράστηκε -δυστηχώς γι' αυτούς- από έναν αριστερό ινστρούχτορα, αλλά από έναν εθνικιστικό δικτατορίσκο και, ως εκ τούτου η ιστορική αυτή κατάποση είναι ιδιαίτερα δύσπεπτη για την αριστερίστικη γαστέρα του κ. Φίλη. Είναι εκπληκτικά περίεργο και λογικά ανερμήνευτο. 

Η κυβέρνηση αυτή, η οποία δεν εκ-τρέφεται -ως διατείνεται- από κανενός είδους απαγορευτικό ταμπού, κοινωνικό αποκλεισμό ή επιβεβλημένη απαγόρευση, να διέπεται από τέτοιους συνειδησιακούς ρεβανσισμούς που προτάσσει, η προσφιλής γι' αυτούς δικτατορία του προλεταριάτου! Το μόνο που λείπει αυτήν την στιγμή από τους Έλληνες είναι ο κοινωνικός διχασμός με εμφυλιοπολεμικές υπενθυμίσεις ''συνασπισμένου'' αυτισμού. Οι παραβατικά πεπαιδευμένοι αυτοί κοινοβουλευτικοί λαθρεπιβάτες, αφού ταρρίχευσαν μαζί με τους προηγούμενους κομματικούς εμιγκρέδες το σώμα των Ελλήνων, σχεδιάζουν τώρα στυλιστικά και το φέρετρό του! Οι στρατιωτικές παρελάσεις καταργήθηκαν, τα σχολεία μεταβλήθηκαν σε τεκτονικού τύπου μυητικές συνεδριάσεις, ο ηλεκτρονικός Τύπος συρρικνώνεται χάριν μιας καθεστωτικής, αφηνιασμένης προπαγάνδας κι ένα ψεύτικο γκοβέρνο -παντελώς ridicolo- προσπαθεί να χορτάσει την φτώχεια με παλαιωθέντες, αναχρονιστικές ιδέες. 

Η χώρα μυρίζει σήψη. Αυτοί που δηλώνουν, ως υπέρμαχοι υπερασπιστές του πλουραλισμού των ιδεών είναι οι πρώτοι που θα έκαναν -δημόσια- υπαίθριο πλειστηριασμό του ιστορικού πλούτου των Ελλήνων. Κάψτε το Βυζάντιο μαζί με τους Παλαιολόγους, κρεμάστε την Εκκλησία στην αγχόνη της αιρετικής παραβατικότητά σας, φτιάξτε ναζιστικά σχολεία παροχής κομματικών υπηρεσιών, καταργήστε τον Τύπο, κονσερβοποιήστε την χώρα, διαλύστε την οικογένεια, εκβάλλετε τους Έλληνες στο εξωτερικό και φυτέψτε με εισαγόμενα δενδρίλια τον σπόρο του Ισλάμ. Αποδομείται ιστορικά, πολιτισμικά και εκκλησιαστικά αυτό το κράτος από μια νεοποχίτικη κυβέρνηση ενός ιδεολογικού, εξουσιολάγνου αχταρμά, που αφού εκπορνεύθηκε σε γιάνκικους και εβραικούς οίκους ανοχής, πήρε επιτέλους τον πρωταγωνιστικό ρόλο του εθνικού μας επιβήτορα! 

Τα στρατιωτικά εμβατήρια, οι εθνικοί παιάνες νίκης στους πολέμους, τα τραγούδια του Τραιφόρου, του Σουγιούλ και του Αντίκ, ως και αυτός ο Εθνικός Ύμνος αποτελούν πλέον για τους κυβερνητικούς εξωμότες αυτής της μοιχεπιβάτικης, ξεπουλημένης εξουσίας, υπό οριστική απόσυρση. Η Σοφία Βέμπο, που κανείς φίλαυτος με την εξουσία Φίλης δεν μπορεί να ακυρώσει με την επιβολή, την υπερβολή και την διαβολή, μετράει αντίστροφα τον χρόνο της κυβερνητικής τελείωσής του. Και η Ελληνίδα ηρωίδα θα συνεχίζει -ακόμη και σήμερα- να εμψυχώνει πατριωτικά τους Έλληνες, θυμίζοντας, πως, αν και οι Γερμανοί, κατοχικοί ιμπεριαλιστές -διά νόμου- της απαγόρευαν να τραγουδάει γιατι ξεσήκωνε τα πλήθη, εκείνη συνέχιζε. Η απαγορευτική αυτή διαταγή είχε αριθμό εμπιστευτικού πρωτοκόλλου 13/2, ημερομηνία εκδόσεως την 9ην Αυγούστου 1941 και ήταν υπογεγραμμένη από τον Κάρλο Μέολι, αντισυνταγματάρχη των Καραμπινιέρων. 

Όμως, στις 17 Αυγούστου 1941, ημέρα Κυριακή, στο θέατρο «Αθήναιον» στην συμβολή των οδών Πατησίων και Μάρνη, απέναντι ακριβώς από το Εθνικό Μουσείο, συνέβη κάτι το εντελώς απροσδόκητο, που επέδρασε αποφασιστικά στη ζωή της Βέμπο. Εκείνη επισκέφθηκε εθιμοτυπικά το θέατρο, στη βραδινή του παράσταση, για να χαιρετίσει τους συναδέλφους της, που έπαιζαν ένα συνηθισμένο κατοχικό έργο. Το θέατρο ήταν κατάμεστο από θεατές και όταν αντελήφθησαν την παρουσία της Βέμπο, άρχισαν ρυθμικά, δυνατά και επίμονα να ζητούν να τους τραγουδήσει το αγαπημένο τους τραγούδι «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά...». Αυτό -βεβαίως- ήταν απαγορευμένο από τις Αρχές Κατοχής και συνεπώς επικίνδυνο και για τη Βέμπο, αλλά και για το θέατρο. Εκείνη, λοιπόν, αρνήθηκε ευγενικά για τους λόγους αυτούς, αλλά το κοινό, πάντοτε ζωηρό, απαιτητικό και αμετάπειστο συνέχισε να της ζητά να τραγουδήσει. 

Η Βέμπο έμεινε διστακτική στην αρχή. 

Πάλεψε μέσα της η ψυχρή λογική της γυναίκας, με τη φλογερή εθνική παρόρμηση της Ελληνίδας. 

Και νίκησε τελικά η Ελληνίδα. 

Ανέβηκε ύστερα γρήγορα στη σκηνή, άρπαξε βιαστικά στα χέρια της το μικρόφωνο και με εκείνη την υπέροχη δυνατή φωνή της, άρχισε να τραγουδά το τραγούδι της «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά...». 

Και τότε ολόκληρο το θέατρο σείστηκε κυριολεκτικά από ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. 

Κατόπιν, όλοι οι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι και σαν μια μυριόστομη χορωδία, συνόδευσαν συγκινημένοι την Σοφία στις μελωδικές στροφές του υπέροχου τραγουδιού της. 

Αλλά αυτό πια δεν ήταν τραγούδι. 

Ήταν πολεμικό εμβατήριο, ήταν αγωνιστικός Θούριος, ήταν νικητήριος Παιάνας... 

Κι έτσι, εκείνο το βράδυ, η θεατρική παράσταση από μια συνηθισμένη καλλιτεχνική εκδήλωση εξελίχθηκε -εντελώς αυθόρμητα- σ' ένα ξέφρενο πατριωτικό παραλήρημα, σ' ένα έξαλλο εθνικό πανηγύρι, σε μια δημόσια λαική εορτή! 

Κι όπως έλεγε ο Δημήτρης Καμπούρογλου: ''Παραπονούμεθα διά την ασθενή μνήμην μας, ενώ θα έπρεπε μάλλον να παραπονούμεθα διά την ασθενή λήθην μας. 

Όπερ σημαίνει: ''Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει!''

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ: ΔΙΔΑΧΗ ΣΤΗ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

Κυριακή Δ' Λουκά: 

Διδαχή εις την παραβολήν του Σπορέως 

(Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός)

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός, αδελφοί μου, έχει πολλά και διάφορα ονόματα.
Λέγεται Θεός, λέγεται Υιός Θεού, λέγεται και υιός ανθρώπου, λέγεται και σοφία, λέγεται και ζωή, λέγεται και ανάστασις΄ και ανάμεσα εις τα άλλα λέγεται και γεωργός, επειδή σπείρει τον σπόρον.
Όπως ο ίδιος είπεν εις την παραβολήν του αγίου και ιερού Ευαγγελίου:
ήταν ένας γεωργός και εβγήκεν από το σπίτι του, επήρε σπόρον και επήγε να σπείρη εις τα χωράφια του.
Και εκεί που έσπερνε δεν έπεσεν εις ένα μέρος ο σπόρος εκείνος.
Άλλος έπεσεν εις την στράταν, άλλος εις την πέτραν, άλλος εις τα ακάνθια και άλλος εις την καλήν γην.

Εκείνος ο σπόρος που έπεσεν εις την στράτα δεν εφύτρωσε, 

διατί η γη ήταν σκληρά και καταπατημένη από τους διαβάτας, και ήλθαν τα πετεινά του αέρος και τον έφαγαν τον σπόρον εκείνον, και έμεινεν η στράτα άκαρπη. 

Έπεσε και άλλος σπόρος επάνω εις την πέτραν, είχεν ολίγον χώμα, εφύτρωσε και αυτός ο σπόρος, μα καθώς εβγήκεν ο ήλιος τον επύρωσεν, και μην έχοντας ρίζαν εξηράνθη, και έμεινεν άκαρπος και αυτός 

ο σπόρος. 

Έπεσε και άλλος σπόρος ανάμεσα εις τα ακάνθια, εφύτρωσε και αυτός, όμως εβγαίνοντας τα ακάνθια τον έπνιξαν και εχάθη και αυτός 

ο σπόρος. 

Εκείνος πάλιν ο σπόρος που έπεσεν εις την γην την καλήν, εκαρποφόρησεν, αλλά δεν είχεν όλη η γη εκείνη την ίδιαν απόδοση. 

Λόγου χάριν έσπειρεν σε ένα χωράφι ένα κιλόν σιτάρι και έκαμεν εκατόν. 

Άλλος σπόρος έπεσε σε πτωχοτέραν γην και έκαμεν εξήκοντα, έπεσε και άλλος σπόρος σε αχαμνότερη και έκανε τριάκοντα.

Τώρα με φαίνεται αυτήν την παραβολήν να την εκαταλάβατε κομμάτι καλλίτερα, μα ακόμη όχι τόσον καλά. Μου φαίνεται εύλογον να την ειπούμεν ακόμη απλότερα. Και πρώτον να ειπούμεν ποίος είναι ο γεωργός, δεύτερον ποίον είναι το σπίτι του γεωργού, τρίτον ποίος είναι ο σπόρος, τέταρτον ποία είναι τα χωράφια, πέμπτον ποία είναι η στράτα, έκτον ποία είναι η πέτρα, έβδομον ποία είναι τα ακάνθια, όγδοον ποία είναι η καλή γη που έκαμεν εις το ένα κιλό τα εκατό, τα εξήκοντα, τα τριάκοντα. Τώρα με φαίνεται να την καταλάβετε αυτήν την παραβολήν καλλίτερα. Ο Κύριός μας λοιπόν, που όπως είπαμε είναι ο γεωργός, εβγήκεν από το σπίτι του. Ποίον είναι το σπίτι του Χριστού μας; Η πατρική ουσία, ο πατρικός κόλπος. Πώς εβγήκεν ο Κύριος από την πατρικήν φύσιν και πώς εμείς οι ευσεβείς χριστιανοί πιστεύομεν, δοξάζομεν και προσκυνούμεν την ένσαρκον οικονομίαν του Χριστού μας; Πώς εκαταδέχθη ο Υιός και Λόγος του Θεού, και Θεός αληθινός, και ζωή των απάντων, και εσαρκώθη εις την κοιλίαν της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, όλος μέσα εις την κοιλίαν της Θεοτόκου, και τέλειος άνθρωπος, όλος μέσα εις την πατρικήν φύσιν και όλος πανταχού; 

Καθώς οι ακτίνες του ηλίου είναι όλες μέσα εις τον ήλιον, και όλες εξαπλωμένες εις όλον τoν κόσμον, και όλες πανταχού, έτσι είναι και ο Κύριος΄ όλος μέσα εις την πατρικήν ουσίαν και όλος μέσα εις την κοιλίαν της Θεοτόκου και πανταχού. Ενός ανθρώπου τώρα ημπορεί ο νους του να είναι όλος εις την πόλιν και όλος εις το σπίτι του, εις τα παιδιά του, και πάλιν όλος ο νους του να είναι μέσα εις το κεφάλι του χωρίς να λείπει τίποτες. Ο άνθρωπος που είναι πλάσμα του Θεού το έχει αυτό το χάρισμα, και δεν θα δύναται ο Θεός να είναι όλος εις τον ουρανόν και όλος εις κάθε μέρος; Έτσι, αδελφοί μου, εβγήκεν ο Κύριος από το σπίτι του και επήρε σπόρον να σπείρει τα χωράφια του. Ποία είναι τα χωράφια του; Είναι οι καρδίες των ανθρώπων. Ποίος είναι ο σπόρος; Είναι το άγιον και ιερόν Ευαγγέλιον, το να πιστεύωμεν και να βαπτιζώμεθα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, και να έχωμεν την αγάπην εις τoν Θεόν και εις τους αδελφούς μας. Και καθώς ο γεωργός οργώνει το χωράφι και σπέρνει τoν σπόρον, έτσι και ο Κύριος όργωσε τις καρδίες των ανθρώπων με την διδασκαλίαν του, και μας εφύτευσε την ζωήν την αιώνιον. 

Ποία είναι η στράτα; Είναι ο υπερήφανος άνθρωπος, που η καρδία του είναι σκληρά, καταπατημένη από τις μέριμνες τις βιοτικές, και ακούει τον λόγον του Θεού και τον δέχεται μετά πάσης χαράς, μα έχει ολίγην ευλάβειαν εις τον Χριστόν, και πηγαίνει με τον διάβολον, και μένει η πέτρα άκαρπη. Ποία είναι τα ακάνθια; Ακάνθια είναι ο πόρνος, που ακούει τον λόγον του Θεού και αυτός΄ ύστερον όμως έρχονται τα πορνικά πάθη και τoν πνίγουν, και χάνεται και μένουν και τα ακάνθια άκαρπα. Ποία είναι η καλή γη που έκαμε τα εκατόν, τα εξήκοντα και τα τριάκοντα; Εκατόν έκαμε ο τέλειος άνθρωπος, εξήκοντα ο μεσαίος και τριάκοντα ο κατώτερος. Μα το κεκρυμμένον νόημα που έχει μέσα τούτη η παραβολή δεν το εκαταλάβατε, και μου φαίνεται εύλογον, αδελφοί μου, να σας ειπώ από ένα παράδειγμα εις κάθε ένα, δια να καταλάβετε καλλίτερα αυτήν την παραβολήν. Και πρώτον ας αρχίσωμεν από την στράταν να ειπούμεν. Έχομεν πολλά παραδείγματα να ειπούμεν. Ας αφήσωμεν τα πολλά και ένα να ειπούμε μόνον, μας φθάνει δια να καταλάβωμεν. 

Τον παλαιόν καιρόν, χριστιανοί μου, ήταν ένας άνθρωπος και ελέγετο το όνομά του Μανασσής. Τον αξίωσεν ο Πανάγαθος Θεός και έγινε βασιλεύς εις τους Εβραίους. Πενήντα δύο χρόνους εβασάνιζε τους Εβραίους με πολλά παιδευτήρια. Αυτός δεν ήκουεν τον λόγον του Θεού, ήταν σκληροκάρδιος, δεν εμετανόησεν η καρδία του, ήταν στράτα καταπατημένη. Βλέποντας ο πανάγαθος Θεός την κακήν του γνώμην τί κάμνει; Σηκώνει ένα βασιλέα μέσαθε από την Ανατολήν, και τον πολεμεί και τον παίρνει σκλάβον, και τον εκλείδωσε μέσα εις ένα καζάνι αποβραδύς με σκοπόν την άλλην ημέραν να τον κάψει, να τον κάμει θυσίαν εις τα είδωλα. Τί κάμνει ο Μανασσής εκεί μέσα εις το χάλκωμα που ήταν κλεισμένος; Ενεθυμήθη τις αμαρτίες του, έκλαυσε, επαρακάλεσε τον Θεόν να τον ελευθερώσει, και πάλιν άλλην φοράν αμαρτίαν να μη κάμει. Βλέποντας ο Θεός την καλήν του γνώμην, ήκουσε την μετάνοιάν του. Εδέχθη τα δάκρυά του και στέλνει έναν άγγελον και τον ελευθερώνει από εκείνον τον κίνδυνον. Ύστερον επούλησεν τα πράγματά του και τα εμοίρασεν ελεημοσύνην, και επήγεν και ασκήτευεν εις όλην του την ζωήν με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, κακοπαθίες και επήγεν εις τον Παράδεισον να χαίρεται πάντοτε. 

Αν ίσως, αδελφοί μου, και είναι εδώ κανένας από την ευγένειάν σας, και είναι η καρδία του σκληρά, καταπατημένη ωσάν του Μανασσή, ως υπερήφανος, ας μετανοήσει, ας ενθυμηθεί τις αμαρτίες του, ας κλαύσει, και να είναι βέβαιος πως ο Θεός, καθώς εδέχθη την μετάνοιαν εκείνου του Μανασσή, δέχεται καθενός, και την ιδικήν σου και την ιδικήν μου. Τώρα μου φαίνεται με το παράδειγμα αυτό να εκαταλάβατε την στράτα, τι θέλει να ειπεί. Είπαμε δια την στράταν, τώρα να ειπούμεν και δια την πέτραν. Έχομεν πολλά παραδείγματα, ας αφήσωμε τα πολλά και ας ειπούμεν ένα, ας πάρωμεν δηλ. τον Απόστολον Πέτρον παράδειγμα. Την Μεγάλην Πέμπτην το βράδυ, ηξεύροντας ο Κύριος, ως καρδιογνώστης Θεός πάντα τα μέλλοντα και μάλιστα την καρδίαν των Εβραίων και του Ιούδα, εκάθισεν ο Κύριος και εδίδαξε τους Αποστόλους πολλά και διάφορα νοήματα. Ανάμεσα εις τα άλλα τους είπε και τούτον τον λόγον: Να ηξεύρετε, μαθηταί μου, πως ένας από εσάς, θε να με πουλήσει εις τους Εβραίους δια τριάντα φλωριά, και θε να με περιγελάσουν οι Εβραίοι, να με υβρίσουν, να με δείρουν, να με σταυρώσουν. 

Όμως μη λυπάσθε, μαθηταί μου, διατί εγώ θέλω να σταυρωθώ δια να σταυρώσω την αμαρτίαν και τον διάβολον, και να δώσω ζωήν εις τους ανθρώπους. Και την τρίτην ημέραν έχω να αναστηθώ, και η Ανάστασίς μου θέλει προξενήσει χαράν εις τον ουρανόν, χαράν εις την γην, χαράν εις τον Αδην, φαρμάκι και σπαθί δίστομον εις την καρδίαν των Εβραίων, και μάλιστα του διαβόλου. Να ηξεύρετε και τούτο, μαθηταί μου, πως τώρα εδώ είστε όλοι μαζωμένοι, τότε έχετε να με αφήσετε και να φύγετε όλοι σας. Απεκρίθη ο Πέτρος και λέγει: Κύριε, όλοι αν σε αρνηθούν, αμή εγώ δεν σε αρνούμαι. Τότε του λέγει ο Κύριος: Πέτρε, μη καυχάσαι. Λέγει ο Πέτρος: Όχι, Κύριε, εγώ είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου δια την αγάπην σου. Του λέγει πάλιν ο Κύριος: Καλά, Πέτρε, ο καιρός θέλει το δείξει. Λέγει ο Πέτρος: Όχι, Κύριε, μη γένοιτο εις τον αιώνα να σε αρνηθώ ποτέ. Του λέγει πάλιν ο Κύριος: Πέτρε, μη καυχάσαι. Εσύ τώρα που λέγεις πως δεν με αρνείσαι, εσύ πρώτος έχεις να με αρνηθείς απόψε προτού να λαλήσει ο πετεινός, όχι μία ή δύο φορές έχεις να με αρνηθείς, αλλά τρεις. Διατί καλλίτερα ήξευρεν ο Κύριος την καρδίαν του Πέτρου παρά όπου την ήξευρεν ο Πέτρος. Πάλιν λέγει ο Πέτρος: Όχι Κύριε, όλοι αν σε αρνηθούν, μα εγώ δεν σε αρνούμαι ποτέ. Του λέγει ο Κύριος: το σιτάρι όταν το πυρώσει ο ήλιος, τότε φαίνεται πως είναι ριζωμένον, αν δεν ξηρανθεί. 

Ομοίως και κάθε χριστιανός, όταν του έλθει πειρασμός και δεν αρνηθεί τον Χριστόν, τότε φαίνεται πως είναι χριστιανός. ΉλΘεν η ώρα, παρεδόθη ο Κύριος με το θέλημά Του εις τας χείρας των παρανόμων Εβραίων, ευθύς εφύγαν οι Απόστολοι, καθώς είπεν ο Κύριος. Επήραν οι Εβραίοι τον Χριστόν μας και τoν επήγαν εις τα παλάτια του Αννα και του Καϊάφα, του Σατανά, και ευθύς άρχισαν και τον εξέταζαν τον Χριστόν μας από που είναι. Επήγεν ο Πέτρος και έστεκεν από μακρυά δια να ιδεί τι τoν κάμνουν τον Χριστόν μας. Έρχεται ένας Εβραίος και λέγει του Πέτρου: και εσύ μαζί με τoν Χριστόν είσαι; Σου πρέπει να σε θανατώσωμεν και εσένα. Απεκρίθη ο Πέτρος και λέγει: δεν είμαι μαζί του, δεν τoν γνωρίζω τι άνθρωπος είναι. Ακούετε, αδελφοί μου, τι έκαμεν ο Πέτρος; Ηρνήθη τoν Χριστόν και επήγε με τoν διάβολον, διατί εκείνος που αρνείται τoν Θεόν δεν έχει αλλού που να πηγαίνη, παρά με τον διάβολον. Πρωτύτερα έστεκε να ιδεί ο Πέτρος τι τoν κάμνουν τoν Χριστόν, ύστερα εκοίταζε την πόρταν να φύγει. Έρχεται άλλος Εβραίος και λέγει του Πέτρου: και εσύ με τoν Χριστόν είσαι; Σου πρέπει να σε θανατώσωμεν και εσένα. Λέγει πάλιν ο Πέτρος, δια δευτέραν φοράν: δεν τον είδα, δεν τoν ηξεύρω τoν Χριστόν τι άνθρωπος είναι. Όταν επλησίασε κοντά εις την πόρταν να φύγει, τoν πιάνει και άλλος Εβραίος και του λέγει: και συ μαζί με τoν Χριστόν είσαι. Εγώ σε γνωρίζω. Σου πρέπει να σε σταυρώσωμεν και εσένα. Λέγει ο Πέτρος: να έχω το ανάθεμα αν ίσως και τoν είδα, αν τoν ηξεύρω τι άνθρωπος είναι. 

Ακούσετε, αδελφοί μου, τι υπεσχέθη πρωτύτερα, να χύσει και το αίμα του ο Πέτρος δια την αγάπην του Χριστού μας, και τώρα που τoν εξέταζαν τoν Πέτρον δια τoν Χριστόν, παρευθύς τoν ηρνήθη και επήγε με τον διάβολον, ηρνήθη την ζωήν την αιώνιον και επήγεν εις τoν θάνατον. Και καθώς ηρνήθη ο Πέτρος τoν Χριστόν – ω του θαύματος – ελάλησεν ευθύς ο πετεινός, καθώς είπεν ο Κύριος. Ακούοντας ο Πέτρος τoν πετεινόν, εκάηκεν η καρδία του, και εβγαίνοντας έξω από την πόρταν, έπεσε με το κεφάλι κάτου εις την γην και κλαίοντας με μαύρα και πικρά δάκρυα έκαμαν τα μάτια του δύο βρύσες και έτρεχαν ωσάν ποτάμι. Και πάντοτε, όταν άκουε τoν πετεινόν ο Πέτρος εις όλην του την ζωήν, έκλαιεν, ενθυμούμενος την άρνησιν οπού έκαμεν του Χριστού. Εσταυρώθη ο Κύριος με το θέλημά του, ανέστη την τρίτην ημέραν, εφανερώθη εις επτά γυναίκες μυροφόρες, τις ευλόγησε και τις εχαροποίησε λέγοντάς τους: Πηγαίνετε να ειπήτε των Αποστόλων μου πως αναστήθηκα και να έλθουν εις την Γαλιλαίαν, εκεί τους καρτερώ. Είπετε και του Πέτρου να έλθει.

 

Και διατί εξεχώρισεν τον Πέτρον; 

Τάχα δεν ήταν και αυτός απόστολος του Χριστού; 

Μα διατί τoν εξεχώρισε; 

Δια να στοχασθεί ο Πέτρος πως εδέχθη την μετάνοιάν του ο Κύριος, τα δάκρυά του και τoν εσυγχώρησεν. 

Επήγαν οι Απόστολοι εις τoν Χριστόν και έλαβαν την χάριν του Παναγίου Πνεύματος. 

Επήγε και ο Πέτρος, αλλά έστεκε σκυθρωπός ωσάν εντροπιασμένος. 

Του λέγει ο Χριστός: Πέτρε, Πέτρε, με αγαπάς;

 Και ερωτώντας τον τρεις φορές του εδιόρθωσε τις τρεις αρνήσεις, και του εσυγχώρησε το σφάλμα του ο Κύριος και του εχάρισε την πρώτην καθέδρα καθώς την είχε και πρώτα. 

Ύστερον επεριπάτησεν ο Πέτρος από Ανατόλην έως Δύσιν και έκαμε χιλιάδες χριστιανούς. 

Τον έπιασεν ένας βασιλεύς από την Παλαιάν Ρώμην, και του έλεγε να αρνηθεί τoν Χριστόν και να προσκυνήσει τα είδωλα. 

Του λέγει ο Πέτρος: 

Τoν Χριστόν τoν ηρνήθην τρεις φορές, τώρα, βασιλέα, δεν τoν αρνούμαι πλέον, και ό,τι θέλεις κάμε μου, μόνον σε παρακαλώ να με σταυρώσεις με το κεφάλι κάτου δια περισσοτέραν αισχύνην. 

Τoν επαίδευσε με πολλά παιδευτήρια ο βασιλεύς τoν Πέτρον, ύστερα τον εσταύρωσε με το κεφάλι κάτου, και παρέδωσε την αγίαν αυτού ψυχήν εις τας χείρας του Χριστού μας, και επήγεν εις τoν Παράδεισον να χαίρεται πάντοτε. 

Τώρα αν ίσως και είναι εδώ κανένας από την ευγένειάν σας ωσάν τoν Πέτρον, οπού ηρνήθη τoν Χριστόν, ας κλαύσει, ας μετανοήσει, και να είναι βέβαιος πως, καθώς εδέχθη του Πέτρου τα δάκρυα, δέχεται και εσένα, μόνον να μη πέσεις εις απελπισίαν.

Απόσπασμα από τις ''Διδαχές'' του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, όπως δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο ''ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ'' ΕΔΩ.

(18ος αιών – «Διδαχές» Ε’ διδαχή, σελ. 248, «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», σελίς 325 και εξής.

Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς).

Για το ιστολόγιο ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ, επιμέλεια, παρουσίαση Γιώργος Δ. Δημακόπουλος.
Η Αγιογραφία της ανάρτησης ανήκει στον αγιογράφο Δημήτρη Μανιάτη,
τον οποίο και ευχαριστούμε.

ΕΝΑ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟΤΑΤΟ ΑΡΘΡΟ: ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΝ;

Την «άμεση δημοκρατία» του... Χίτλερ εκθειάζει ο πρόεδρος της ουκρανικής Βουλής!
Ταυτόχρονα, η απόφαση αναγνώρισης του αυτοκεφάλου της ουκρανικής εκκλησίας,
δυναμιτίζει την έτσι και αλλοιώς ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα εκεί.
Επίσης, δεν προμηνύει τίποτα θετικό στις ελληνορωσικές σχέσεις...
Όταν πριν από 15 μέρες
από αυτή τη στήλη έγραψα το άρθρο για το «προεκλογικό αυγό του φιδιού στην ευρωπαΐζουσα Ουκρανία»,
ίσως κάποιοι σκέφθηκαν πως με ένα παράδειγμα δεν μπορείς να «κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου…».
Πριν «πετεινός λαλήσει τρεις», 

να και η συνέχεια αλλά και η επιβεβαίωση των φόβων εκείνων των στοιχείων περί «αυγού του φιδιού…». 

«Ο κορυφαίος άνθρωπος 

που εφάρμοσε στην πράξη την άμεση δημοκρατία ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ»… 

Φράση 

την οποία εκστόμισε το τρίτο πρόσωπο στην κρατική ιεραρχία της Ουκρανίας, ο πρόεδρος της Βουλής, Αντρέι Παρουμπίι… 

«Μελέτησα την άμεση δημοκρατία 

σε επιστημονικό επίπεδο και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο μέγας φύρερ είχε ιδιαίτερη συμβολή 

στην ανάπτυξη της», μας ενημερώνει ο κοινοβουλευτικός και όχι μόνο, ηγέτης της νέο ουκρανικής «δημοκρατίας»…

του Δημήτρη Λιάτσου

Να και ορισμένα άλλα στοιχεία της βιογραφίας του «επιστήμονα» Αντρέι Παρουμπίι. Το Φεβρουάριο του 2014, ήταν ο κομμεντάντ (υπεύθυνος) του Μαϊντάν, της κεντρικής πλατείας όπου έγιναν οι διαδηλώσεις και το μακελειό με δεκάδες θύματα. Ο Παρουμπίι εθεάθη να κουβαλά στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του τουφέκια με διόπτρες για την ομάδα των ακροβολιστών που είχε στηθεί σε δυο κτήρια γύρω από την πλατεία και έβαλε ταυτόχρονα κατά των διαδηλωτών και των αστυνομικών. Ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα με 37 νεκρούς άνδρες της ομάδας ειδικών αποστολών και ακόμα περισσότερους διαδηλωτές. Όπως είναι τραγικά γνωστό στην ιστορία, όταν αρχίσει να κυλά αίμα, τίποτα δεν γυρίζει πίσω… Ο Παρουμπίι, σε μια ευνομούμενη κοινωνία, θα έπρεπε να είναι φυλακή. Στην Ουκρανία της… Ευρώπης έγινε πρόεδρος της Βουλής!

Ο Παρουμπίι και το εθνικιστικό σκυλολόι του μοίραζαν όπλα στους πληρωμένους δολοφόνους που έφεραν από τη Γεωργία, την ίδια ώρα που η αμερικανίδα ΥΦΥΠΕΞ, Βικτώρια Νούλαντ, μοίραζε μπισκότα στους διαδηλωτές. Α, στο «ανθρωπιστικό» αυτό έργο της είχε στο πλευρό της τον τότε αμερικανό πρέσβη στο Κιέβο, Τζέφρι Πάιατ!!! Για περισσότερες πληροφορίες για το ποιόν του Παρουμπίι, απευθυνθείτε στον, κατά τα άλλα, «ευγενέστατο και γλυκομίλητο» κ. Πάιατ, στην Αθήνα.

Ίσως να δεχτεί να σας πει και για τις τηλεφωνικές συνομιλίες με την προϊσταμένη του για το ποιον θα βάλλουν πρόεδρο, ποιον πρωθυπουργό, (Γιατς… τον Γιατσενιούκ) και τον γνωστό πρωταθλητή πυγμαχίας, Κλιτκό (Κλιτς), δήμαρχο Κιέβου! Τους είχαν και με συνθηματικά ονόματα βλέπεις… Αυτά, για να μην ξεχνιόμαστε… Μετά τη δήλωση Παρουμπίι περί Χίτλερ και… δημοκρατίας, μια σειρά βουλευτές του ζήτησαν να παραιτηθεί αλλά, φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

Άλλωστε, ο χιτλερισμός στις δομές εξουσίας της Ουκρανίας δεν ξενίζει όσους έχουν έστω μια γενική εικόνα των πεπραγμένων εκεί. Να, τον περασμένο Απρίλη, τη μέρα των γενεθλίων τού Χίτλερ, στέλεχος της τοπικής Βουλής της πόλης Λβοφ, η Μαριάννα Μπατιούκ, έστελνε συγχαρητήρια από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Για το διπλωμάτη Μαρουσίνετς που εξηγούσε στους ομοϊδεάτες του ότι ο φασισμός αποτελεί «τίτλο τιμής», γράψαμε…

Παρακάτω, η ουκρανική Ομοσπονδία ποδοσφαίρου κατάφερε να «πείσει» την ΟΥΕΦΑ να της επιτρέψει να αναγράφεται στη φανέλα των παικτών, πέρα από την ονομασία της χώρας, τον αριθμό και το όνομα του παίκτη, όπως λένε οι κανονισμοί, και τις λέξεις, «Δόξα στην Ουκρανία»! Το σύνθημα αυτό ήταν το κεντρικό στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο των ενόπλων εθνικιστικών ομάδων στα δυτικά της Ουκρανίας. Με το όπλο στο χέρι και φωνάζοντας αυτό το σύνθημα, εξόντωσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους ανοίγοντας το δρόμο στα χιτλερικά στρατεύματα να φτάσουν πιο γρήγορα στο Κιέβο. Είναι ένα τεράστιο θέμα που αφήνει έκθετη την ηγεσία της ΟΥΕΦΑ…

Το ίδιο διάστημα με διαταγή του ΥΠΑΜ Ουκρανίας, στον εξής στο στρατό η προσφώνηση θα είναι η ίδια: Слава Украине героям слава,Ζήτω η Ουκρανία,ζήτω οι ήρωες… Ακριβώς όπως και επι Χίτλερ… Έτσι, για να μη θεωρηθεί από κάποιον ότι τα λεγόμενα από το βήμα της ουκρανικής Βουλής αποτελούν «μεμονωμένο» παράδειγμα. Η γλώσσα του μίσους, της άκρατης μισαλλοδοξίας και των πρακτικών της ακροδεξιάς αποτελεί μέτρο στους πολιτικούς θύλακες εξουσίας στο Κιέβο.

Μέσα σε αυτό το πλέγμα αξιών έρχεται η απόφαση του οικουμενικού πατριάρχη Βαρθολομαίου να αναγνωρίσει το αυτοκέφαλο της ουκρανικής εκκλησίας, όπως του είχε ζητήσει επίμονα τον περασμένο Μάιο ο πρόεδρος της χώρας αυτής, Πιότρ Ποροσένκο. Μια ενέργεια που, αν μη τι άλλο, ρίχνει «λάδι στη φωτιά» της διένεξης που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό και στο θέμα αυτό. Δεν υπεισέρχομαι σε καθαρά εκκλησιαστικά ζητήματα, αν και διαβάζω την ανακοίνωση του ρωσικού Πατριαρχείου ότι «η ευθύνη για την ενέργεια αυτή ανήκει προσωπικά στον Βαρθολομαίο και τα πρόσωπα που τον στηρίζουν…».

Αναλογίστηκε κανείς ότι η τοποθέτηση δυο εξάρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Κιέβο, (από τις ΗΠΑ και τον Καναδά), είναι πολύ πιθανό να δράσει ως θρυαλλίδα στην ένταση που κρατάνε τους πιστούς οι Ουκρανοί εθνικιστές με τα προγκρόμ και τις καταλήψεις εκκλησιών που ανήκουν στη ρωσική εκκλησία; Είναι γνωστό στους εμπνευστές της απόφασης ότι μέχρι τώρα δεκάδες ναοί έχουν λεηλατηθεί και αρπαχτεί απο τους πιστούς, παπάδες έχουν εξοστρακιστεί και απειλείται η ζωή τους απο τα έξαλλα εθνικιστικά στοιχεία;

Μένω στην προσέγγιση του πολύ καλού γνώστη, αναλυτή, Σεμιόν Μπογκτοσάροφ, ο οποίος δηλώνει ότι μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, η αρμένικη και η ελληνική εκκλησία της Πόλης βρίσκονται κάτω από την αυστηρή επιτήρηση των οθωμανικών-τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Μεγάλη επίδραση έχει στη συνέχεια ο αμερικανικός παράγοντας. Και επίσης, είναι γνωστή (και λογική) η επι μέρους χρηματοδότηση από το ελληνικό ΥΠΕΞ. Για το πόσο έπαιξε ρόλο η Άγκυρα στη μεθόδευση της απόφασης Βαρθολομαίου για το αυτοκέφαλο της ουκρανικής εκκλησίας, είναι θέμα προς διερεύνηση.

Για τους άλλους δύο παράγοντες, ΥΠΕΞ Ελλάδας και κυρίως ΗΠΑ, και μόνο η παρουσία του πρεσβευτή Πάγιοτ στην Ελλάδα, οι συνεχείς ρωσοφοβικές δηλώσεις του και η προηγούμενη θητεία του στο Κιέβο το καθοριστικό διάστημα πριν και κατά τη διάρκεια των αιματηρών γεγονότων, αφήνει ανοικτά πολλά ερωτηματικά. Τα όσα, πρωτόγνωρα, για το επίπεδο των ελληνορωσικών σχέσεων συνέβησαν από τα μέσα Ιουλίου και μετά που οδήγησαν σε μια ακραία όξυνση των σχέσεων, δίνουν τροφή για σκέψεις που κάθε άλλο παρά αισιόδοξες μπορεί να είναι.

Το ότι το πολιτικό με το θρησκευτικό είναι αλληλένδετα το πιστοποιεί 

και το γεγονός της άτυπης «ντιρεκτίβας» του ΥΠΕΞ, να κόβονται οι Ρώσοι μοναχοί και κληρικοί που ζητάνε βίζα να επισκεφθούν τη χώρα μας
και τα μοναστήρια.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η άρνηση επίδοσης βίζας στο μητροπολίτη Πετρούπολης, Βαρσονούφιο, ο οποίος είναι και κορυφαίο στέλεχος του ρωσικού Πατριαρχείου.
Η βίζα είχε ζητηθεί ακριβώς από τη διοίκηση του Πατριαρχείου, στη Μόσχα…
Αλήθεια, 

θέλουμε προσκυνηματικό τουρισμό από την ομόδοξο Ρωσία για τον οποίο τόσο πάλεψε ο ΕΟΤ τα τελευταία χρόνια;
Ποιοι είναι εκείνοι που επιδιώκουν να μετατρέψουν την κοινή πίστη Ελλήνων και Ρώσων
από στοιχείο σύνδεσης ανά τους αιώνες, σε σημείο ρήξης;
Και, τέλος,
σε πόσους Ουκρανούς ιεράρχες που επιθυμούν να επισκεφθούν την Ελλάδα και τα μοναστήρια της, απαγορεύτηκε η είσοδος;

Εκ του ιστολογίου Sputnik.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ Η ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

του Παναγιώτη Κατραμάδου

Ἐνῶ σήμερον ζῶμεν εἰς δημοκρατικά καθεστῶτα τό Φανάρι, 

ἀποφασίζει καί διατάζει, 

ὅπως ὁ «Σουλτάνος» τῆς Τουρκίας ἢ ὁ ἀκροδεξιός Ποροσένκο τῆς Οὐκρανίας. 

Διά νά θεραπεύση τάχα τό «σχίσμα» ἀπεφάσισε νά περιβάλη τό σχίσμα μέ αὐτοκέφαλον! 

Οἱ χειρισμοί του, μέ ἀποκορύφωμα τήν πραξικοπηματικήν ἀπόδοσιν αὐτοκεφάλου 

εἰς τούς ἀποκομμένους ἀπό ὅλας τάς Ἐκκλησίας σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας, ἀνεβίωσε ζοφεράς μνήμας. 

Τραγικώτερος ὅλων ὅμως ὑπῆρξεν ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖον προσεπάθησε τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως 

νά δικαιολογήση τά ἀνιέρως πραχθέντα. 

Το ἀνακοινωθὲν τῆς 11ης Ὀκτωβρίου 2018 θὰ ἀποτελῆ ἐσαεὶ μνημεῖον ἐκκλησιαστικῆς ἀσυδοσίας. Θὰ παραθέσωμεν καὶ θὰ σχολιάσωμεν κάθε σημεῖον αὐτοῦ ἀκολούθως. Ἡ ὀλέθριος ἀντικανονικὴ ἀπόφασις «Τὸ ἱερὸν σῶμα ἠσχολήθη ἰδιαιτέρως καὶ διὰ μακρῶν μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸν θέμα τῆς Οὐκρανίας, παρόντων καὶ τῶν Ἐξάρχων τῶν ἀποσταλέντων εἰς Οὐκρανίαν, ἤτοι τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπισκόπου Παμφίλου κ. Δανιὴλ καὶ τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Edmonton κ. Ἱλαρίωνος, καί, κατόπιν διεξοδικῶν συζητήσεων, ἀπεφάσισε: 1) Νὰ ἀνανεώση τὴν ἤδη εἰλημμένην ἀπόφασιν, ὅπως τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον χωρήση εἰς τὴν χορήγησιν αὐτοκεφαλίας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας». Ὡς εἴχομεν προειδοποιήσει ἐκ τῶν στηλῶν τοῦ «Ο.Τ.» ἤδη ἀπὸ τὰς ἀρχὰς Αὐγούστου, τὸ Φανάρι εἶχε προαποφασίσει τί θὰ πράξη ἄνευ οἱασδήποτε συνεννοήσεως. 

Ἡ κλῆσις τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς Ἰνδίκτου ἦτο ἐπίδειξις ἰσχύος πρὸς τὴν Μόσχαν. Παραλλήλως ἐδέσμευε τοὺς Μητροπολίτας μὲ ἀνακοίνωσιν πρὸς αὐτοὺς τῶν ἀποφάσεων ὡς δεδομένων. Μία «χούφτα ἐξαθλιωμένων Ρωμιῶν τῆς Ἰνσταμπούλ», ὅπως προσφάτως εὐστόχως τοὺς ἐχαρακτήρισεν ὁ κ. Χρ. Γιανναρᾶς, μὲ ἀπολυταρχικὸν τρόπον θεωροῦν ὅτι κατευθύνουν τὴν Ἐκκλησίαν, ἐπειδὴ σιωποῦν οἱ Μητροπολῖται. «2) Νὰ ἀνασυστήση τὸ ἐν Κιέβῳ τὸ γὲ νῦν Σταυροπήγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἓν ἐκ τῶν πολλῶν ἐν Οὐκρανίᾳ Σταυροπηγίων Αὐτοῦ ἐκ τῶν παρελθόντων αἰώνων». Ἐκδήλως παρουσιάζεται τὸ Σταυροπήγιον δίκην Νουντσιατούρας! Διαλογίζονται ἐξουσιαστικῶς καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικῶς. Τὰ ὑπερ­όρια Σταυροπήγια -ἂν καὶ ἀντικανονικὰ- ἀνεφύησαν μετὰ τὴν κατάληψιν τοῦ ἀνατολικοῦ τμήματος τοῦ Βυζαντίου ἀπὸ τοὺς Ἄραβας προκειμένου νὰ προστατεύσουν τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἀξιοποίησίς των δίκην «νατοϊκῆς βάσεως» εἶναι ὅλως δι’ ὅλου ἀπαράδεκτος!

Ἐνεθυμήθη τὸ Φανάρι ἔπειτα ἀπὸ ἑκατονταετίας νὰ ἀνασυστήση Σταυροπήγιον, ὡς νὰ πρόκειται διὰ διεκδίκησιν ἰδιοκτησίας. «3) Κατὰ τὰς κανονικὰς προνομίας τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως δέχηται ἐκκλήτους προσφυγὰς ἀρχιερέων καὶ ἄλλων κληρικῶν ἐκ πασῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, νὰ δεχθῆ τὰς σχετικὰς αἰτήσεις τοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο καὶ τοῦ Μακαρίου Μαλετὶτς καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, οἵτινες εὑρέθησαν ἐν σχίσματι ὄχι διὰ δογματικοὺς λόγους, καὶ νὰ ἀποκαταστήση αὐτοὺς μὲν εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν ἢ ἱερατικὸν αὐτῶν βαθμόν, τοὺς δὲ πιστοὺς αὐτῶν εἰς ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν». Πρόκειται περὶ ἀπάτης! Δέν ὑφίσταται ἔκκλητον. Κατά τούς Ἱερούς Κανόνας τό ἔκκλητον ἴσχυε διά προσφυγήν καταδικασθέντος Ἐπισκόπου ἀπὸ τὴν τοπικήν σύνοδον πρός τήν σύνοδον τῆς εὐρυτέρας ἐπαρχίας, τῆς ἰδίας βεβαίως καὶ ὄχι ἑτέρας Ἐκκλησίας. 

Ἡ διάταξις περί ἐκκλήτου πού ὑπάρχει εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην τῆς Ἑλλάδος διά προσφυγήν εἰς τό Φανάρι εἶναι ἀντικανονική. Εἰς καμίαν ἄλλην Ἐκκλησίαν δέν ὑπάρχει. Δυστυχῶς «παρεισέφρυσε», μέ ἐπέμβασιν τοῦ τότε Μητροπολίτου Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1977, μέ δόλιον ἀντάλλαγμα τό Φανάρι νά βοηθήση τόν κυρὸν Χριστόδουλον νά γίνη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν. Τό ἀντικανονικόν τοῦ ἐκκλήτου, καταφαίνεται εὐκόλως, διότι οὔτε οἱ δώδεκα ἀδίκως ἐκθρονισθέντες Μητροπολῖται τό ἐχρησιμοποίησαν, ὁ δέ διαβόητος καί καθαιρεθείς Μητροπολίτης πού προσεπάθησε νά τό ἐνεργοποιήση διά τήν δικαίωσίν του ἀπέτυχεν. Ἡ Κανονικότης ἐπιβάλλει πρωτοβάθμιον καί δευτεροβάθμιον δικαστήριον ἐντὸς τῆς ἰδίας Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας καί οὐδέν ἕτερον. Ἑπομένως, ἡ παροῦσα ἀπόφασις εἶναι ἄκυρος καὶ δὲν ἐμπίπτει ἐπ’ οὐδενὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ ἐκκλήτου. Νὰ σημειώσωμεν ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα κανονικὸν προνόμιον. 

Ὁ Θεόδωρος Βαλσαμὼν εἰς τὴν «μελέτη χάριν τῶν πατριαρχικῶν προνομίων» διευκρινίζει: «ἕκαστος γὰρ τῶν Πατριαρχῶν, τὴν μὲν ἀπονεμηθεῖσαν αὐτῷ διοίκησιν ἐνεργήσει μονοειδῶς, ἵνα μὴ συγχέωνται τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν τὰ προνόμια… καντεῦθεν οὐδὲ ἔχει τὶς ἕτερος οἰκείῳ δικαίῳ ἐνορίαν, ἢ ἄλλο τί δίκαιον ἱερατικόν, ἀλλ’ ἐκεῖ­νο καὶ μόνον τὸ μέρος τῆς διοικήσεως ἱερατικῶς ἐνεργεῖ, τὸ δοθὲν αὐτῷ παρὰ τῆς πατριαρχικῆς θείας μεγαλιότητος… τῶν πέντε κεφαλῶν ἡ μὲν ἐνέργεια καὶ τὰ προνόμια ταυτίζονται…». Ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι ἔχουν τὰ ἴδια προνόμια, τὰ ὁποῖα δὲν ὑπερβαίνουν τὰ ὅρια δικαιοδοσίας των. «4) Νὰ ἄρη τὴν ἰσχὺν τοῦ Συνοδικοῦ Γράμματος Ἐκδόσεως τοῦ ἔτους 1686, τοῦ ἐκδοθέντος διὰ τὰς τότε περιστάσεις, διὰ τοῦ ὁποίου ἐδίδετο, κατ’ οἰκονομίαν, τὸ δικαίωμα εἰς τὸν Πατριάρχην Μόσχας νὰ χειροτονῆ τὸν ἑκάστοτε Μητροπολίτην Κιέβου, ἐκλεγόμενον ὑπὸ τῆς Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεως τῆς Ἐπαρχίας αὐτοῦ καὶ ὀφείλοντα νὰ μνημονεύη «ἐν πρώτοις» τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς ἔνδειξιν κανονικῆς ἐξαρτήσεως». 

Εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετος πρὸς τὴν θεολογίαν καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἤθη ἡ περιγραφομένη στάσις. Κατ’ ἀρχὰς πρόκειται διὰ μονομερῆ ἐνέργειαν. Εἰς τοιούτου εἴδους ἀποφάσεις ἔχει προηγηθῆ διμερὴς συμφωνία, εἰδάλλως οὔτε τὸ Συνοδικὸν Γράμμα θὰ ἦτο δεκτὸν ἐξ ἀρχῆς. Πῶς λοιπὸν καταλύεται ἀπὸ τὸν ἕνα συμβαλλόμενον ἡ συμφωνία; Κατὰ δεύτερον, ἂν τὸ Φανάρι δίδη καὶ αἴρη ὅποτε αὐτὸ νομίζει Συνοδικὰς ἀποφάσεις ποὺ ἀφοροῦν εἰς δικαιοδοσίας τότε αὐτὸ παράγει –ἐκτὸς ἀπὸ ἀναταραχὴν- ἐκκλησιολογικὴν ἀνισότητα, κατὰ τὴν ὁποίαν ὑπάρχει ἕνας (ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ διακοσμητικὴ περὶ αὐτὸν Σύνοδος), ὁ ὁποῖος δίδει καὶ αἴρει προνόμια καὶ αὐτοκεφαλίας εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας, χωρὶς αὐτὸς νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ κανένα. Ἑπομένως ἵσταται ὑπεράνω ὅλων ὡς «ἀρχὴ» καὶ «πηγὴ» αὐτῶν, ὡς ὁ Πάπας. Κατὰ τρίτον, ὅλαι αἱ ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου ποὺ ὁρίζουν ἄλλος νὰ διοικῆ, ἀλλοῦ νὰ ὑπάγωνται, ἄλλον νὰ μνημονεύουν δὲν εὑρίσκουν ἔρεισμα πουθενὰ εἰς τὴν Παράδοσιν παρὰ μόνον εἰς τὴν αὐθαιρεσίαν. «5) Νὰ κάμη ἔκκλησιν πρὸς πάσας τὰς ἐμπλεκομένας πλευρὰς νὰ ἀποφεύγουν καταλήψεις Ναῶν, Μονῶν καὶ ἄλλων περιουσιακῶν στοιχείων, ὡς καὶ πᾶσαν πρᾶξιν βίας καὶ ἐκδικητικότητος, εἰς ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ». 

Ἡ τελευταία αὐτὴ παράμετρος καθιστᾶ ἔνοχον τὸ Φανάρι διὰ τὰ ὅσα θὰ συμβοῦν. Ἡ ἔκκλησις διὰ ἀποφυγὴν τῶν βιαιοπραγιῶν δηλώνει ὅτι τὸ Φανάρι ἔχει πλήρη συνείδησιν ὅτι ἡ πρᾶξις του αὐτὴ πυροδοτεῖ ἀναπόφευκτα συμπλοκάς. Προβαῖνον λοιπὸν εἰς τὴν παροχὴν αὐτοκεφαλίας εἰς σχισματικοὺς καὶ καθηρημένους καίτοι γνωρίζει τί θὰ συμβῆ συνεπάγεται ὅτι φέρει ἀκεραίαν τὴν εὐθύνην ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Οἱ κίνδυνοι διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ προτάσεις Ἡ βεβιασμένη αὐτὴ κίνησις τοῦ Φαναρίου δὲν θὰ ἔχη συνεπείας μόνον διὰ τὰς ἐνδοορθοδόξους σχέσεις, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Εἶναι βέβαιον ὅτι μετὰ ἀπὸ τὴν ἀναγνώρισιν αὐτὴν θὰ ἀκολουθήση καὶ ἡ ἀναγνώρισις τῆς κακῶς λεγομένης «Μακεδονικῆς Ἐκκλησίας – Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος», ἡ ὁποία ὄχι μόνον θὰ διαρρήξη τὰς σχέσεις της μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας ἀλλὰ καὶ θὰ ἐξεγείρη τὸν λαὸν κατὰ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας. 

Παραλλήλως τὸ Φανάρι ἔθεσεν ἐν ἰσχύι τὴν θεωρίαν του ὅτι δύναται νὰ δίδη καὶ αἴρη τόμους, πράξεις κ.λπ. Τότε δὲν εἶναι ἀπίθανον νὰ κινδυνεύσουν καὶ οἱ κακῶς λεγόμεναι «Νέες Χῶρες». Ἂν μάλιστα συμβῆ κάποια ἀναταραχὴ εἰς τὰ Βαλκάνια, καθὼς τόσον τὰ σύνορα τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἐπαναχαράσσονται καὶ τὸ κράτος τῶν Σκοπίων κλυδωνίζεται, ἕνας ἄξων Σκοπίων-Μακεδονίας-Θράκης-Τουρκίας-Οὐκρανίας, ποὺ θὰ ἐλέγχεται ἐκκλησιαστικῶς ἀπευθείας ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν εἶναι ἐνδεχόμενος. Ἄλλωστε προσφάτως ὁ κ. Χρ. Γιανναρᾶς ἔγραψεν εἰς τὴν ἐφημερίδα «Καθημερινὴ» τὴν πρότασιν «Στοὺς μοιραίους «Συνοδικοὺς Τόμους» τῶν ὅρων τῆς αὐτοκεφαλίας ὁ Οἰκουμενικὸς θὰ ἐπιφέρει τὴ διορθωτικὴ μετονομασία: «αὐτοκέφαλη Ἀρχιεπισκοπὴ Μόσχας, Ἀθηνῶν, Βελιγραδίου, Βουκουρεστίου, Σόφιας, Τιράνων». Μὲ δεσμοὺς συνοδικῆς ἀλληλοπεριχώρησης». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ σχέδιον πρὸς τὸ ὁποῖον κατατείνουν τὰ γεγονότα εἶναι νὰ ἀπορροφήση τὸ Φανάρι τὰς Τοπικὰς Ἐκκλησίας, ὡς ὑποκειμένας εἰς Σύνοδον, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Πατριάρχης δὲν θὰ εἶναι ἕνας τῶν Προκαθημένων, ἀλλὰ Προκαθήμενος ὑπαριθμουμένων εἰς αὐτὸν Ἀρχιεπισκόπων! 

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί αἱ Θεολογικαί Σχολαί ὀφείλουν νά ἐγκαλέσουν τό Φανάρι διότι, 

ἀφ’ ἑνός ἵδρυσε παρά τήν ρητήν ἀπαγόρευσιν τῶν Ἱ. Κανόνων δευτέραν Κανονικήν Ἐκκλησίαν 

ἐντός τῶν ὁρίων μιᾶς περιφερείας. 

Ἀνυπολογίστους συνεπείας θά ἔχη ἀνάλογος ἐνέργεια εἰς τά Σκόπια! 

Τό ὅτι αὐτό συμβαίνει εἰς τήν «διασποράν» δέν δικαιολογεῖ, ἀλλά μᾶλλον ἐπιτάσσει 

νά μή ἐπαναλαμβάνωνται τά ἴδια ἐγκλήματα. 

Ἀφ’ ἑτέρου ἐνήργησε μόνο χωρίς κἄν νά λάβη ὑπ’ ὄψιν τήν γνώμην τῶν ἄλλων 13 ἰσοτίμων καθ’ ὅλα Προκαθημένων. 

Ἐπιπροσθέτως, νά τοῦ διαμηνύσουν ὅτι μία τοπική Ἐκκλησία γίνεται «αὐτοκέφαλος» 

ὄχι ὅταν τήν κηρύσση ἕνα Πατριαρχεῖον, 

ἀλλά ὅταν τήν ἀναγνωρίσουν καί αἱ 14 Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. 

Ἡ ἑπομένη κίνησις τοῦ Πατριάρχου, 

ὅταν ὀλίγον θά καταλαγιάση ἡ ὑπόθεσις, θά εἶναι ἡ ἀποπομπή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς, 

καθώς ἕως τώρα δέν ἔπρεπε νά ἀνακινηθῆ ζήτημα μέ τάς ΗΠΑ.

 Φοβούμεθα ὅτι πολύ σύντομα θά καταφθάση ἡ στιγμή πού τό Φανάρι θά ἀκούση ἀπό τόν οὐρανόν τήν φράσιν: 

«Σύ ἀπώσω ἐπίγνωσιν, κἀγώ ἀπώσομαί σε τοῦ μή ἱερατεύειν μοι» 

(Ὠσηέ δ΄ 6).

Εκ του ιστολογίου ''Ορθόδοξος Τύπος''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Agiography by David Khidasheli

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ!

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του θεοφιλεστάτου 

Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος, 

την Κυριακή (Γ' Λουκά) 8/21 Οκτωβρίου 2018 εκκλ. ημ., 

στην ανάσταση του υιού της χήρας στη Ναίν.

[...] O θάνατος ισοπεδώνει τον άνθρωπο. Έρχεται και δείχνει τη ματαιότητα. Έρχεται και λέει ότι: ξέρετε, όλοι είστε ίσοι. Ο θάνατος, όπως έλεγε ένας ιεροκήρυκας σύγχρονος, ''ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης!''... Κανέναν δεν ξεχωρίζει και όλους μπορεί να τους πάρει ανά πάσα στιγμή και ενώπιόν του δεν έχει καμία διάκριση. 

του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

Εξαφανίζονται όλες οι διακρίσεις. ''Πού βασιλεύς ή στρατιώτης ή πλούσιος ή πένης ή δίκαιος ή αμαρτωλός'', που λέμε και στα τροπάρια της κηδείας. Όλοι ένα είναι! Μπροστά στο θάνατο δεν έχει διαφορά. Και ο άρχοντας και ο υπόδουλος και ο στρατηγός και ο απλός στρατιώτης και ο πατριάρχης και ο απλός διάκονος... Όλοι μπροστά στο θάνατο είναι ίσοι! 

Αλλά ο θάνατος είναι πολύ τραγικός. Εκτός από τη ματαιότητα που μας δείχνει, ''πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον''. Μας δηλώνει και τη μεγάλη μας αδυναμία. Οι άνθρωποι που μένουν πίσω, μπορούν να σκεφθούν και να φιλοσοφήσουν και να πουν, τι γίνεται; Αξίζει να σκοτωνόμαστε εδώ πέρα για εξουσίες και υπάρχοντα, για ηδονές και ένα σωρό άλλα περίσσια και βλαβερά συνήθως, τα οποία θα μείνουν πίσω και δεν θα μας ακολουθήσουν; 

Και ίσα-ίσα, αν είναι αμαρτωλά, όχι μόνο δεν θα μας ακολουθήσουν, αλλά θα κολλήσουν πάνω στη ψυχή μας ό,τι δεν πρέπει να υπάρχει. Τέτοια βάρη και αμαρτίες που θα κατακρίνουν και θα καταδικάσουν τη ψυχή, γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία και να σκέφτεται ο άνθρωπος, πως ζει; Πώς βαδίζει, τι λέει, τι πράττει, τι επιδιώκει, τι επιθυμεί; Προς τα που δηλαδή είναι η κατεύθυνσή του. Όλα αυτά πρέπει να τα σκεφθεί ο άνθρωπος. 

Εφόσον δεν είμαστε αθάνατοι και δεν ξέρουμε την ώρα του θανάτου, αλλά -παρά ταύτα- οι άνθρωποι μπροστά στο θάνατο, όταν μάλιστα πεθάνει ένας μικρότερος, όταν οι γονείς θάψουν παιδιά είναι πολύ οδυνηρό πράγματι. Είναι πολύ μεγάλο βάρος και ασήκωτο, γιατι είναι κάτι πολύ ''αφύσικο'', αλλάζει η τροπή και η φορά των πραγμάτων. Τα παιδιά κανονικά θάβουν τους γονείς, αφού γεράσουν και όχι οι γονείς τα παιδιά... Όταν ένας γονέας θάβει το παιδί του, πως αισθάνεται; Όχι απλώς οδύνη, αλλά και μεγάλη ντροπή!... 

Μεγάλη ντροπή και αισθάνεται και το βάρος των βλεμμάτων όλου του άλλου κόσμου, που τον κοιτάζει παράξενα. Είναι τώρα στον οίκτο των άλλων ανθρώπων και οι άλλοι άνθρωποι σκέφτονται, ότι αυτοί ήταν πολύ αμαρτωλοί και τιμωρήθηκαν... Έτσι το βλέπει -δυστυχώς- αυτός ο κόσμος... Σαν τιμωρία...! Ότι, αν πεθάνει κάποιος νεότερος είναι σαν τιμωρία... Τιμωρία, γι΄αυτούς που έμειναν για να σηκώσουν αυτό τον φοβερό σταυρό. 

Δεν είναι πάντα τιμωρία αδελφοί! Αλλά γνωρίζω, ότι υπάρχει ένα τεράστιο ψυχολογικό βάρος, όταν γονείς θάβουν το παιδί τους και λένε: τώρα πρέπει να δικαιολογηθούμε, να πούμε και να φωνάξουμε, ότι δεν είμαστε οι πιο αμαρτωλοί που μας βρήκαν αυτά τα άσχημα και το πιο φοβερό και τρομερό, ο θάνατος. Θυμάμαι -πριν αρκετά χρόνια- που ήμουν ακόμη ιερέας, έτυχα σε μια κηδεία ενός νέου παιδιού, ήταν λίγο πάνω από τα είκοσι. Στρατιώτης, ένα παλικάρι δυο μέτρα και από μια ασθένεια ''έφυγε'' στα γρήγορα. Και φυσικά οι γονείς του ήταν απαρηγόρητοι, στην εκκλησία έκλαιγαν και φώναζαν και χτυπιόντουσαν. 

Και θυμάμαι τους γονείς -κυρίως τον πατέρα- να φτάσει να πει: μα εγώ δεν έκανα κακό σε κανέναν, γιατί μου έτυχε αυτό; Εγώ είμαι αθώος, έλεγε ο πατέρας! Εντάξει θα έλεγε κανείς: δεν σε καθήσαμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Δεν σε καταδικάσαμε άνθρωπέ μου, είσαι στον πόνο σου τώρα. Ναι, αυτός ήταν στον πόνο του, αλλά αισθανόταν μέσα του, ότι έπρεπε να απολογηθεί. Έπρεπε να απολογηθεί στον κόσμο, ότι δεν έφταιγε αυτός, δεν έκανε καμιά μεγάλη αμαρτία. 

Όμως δεν είναι ανάγκη να φταίμε, ούτως ή άλλως θνητοί είμαστε. Αφού γεννηθήκαμε θα πεθάνουμε. Ο Θάνατος -όπως είπαμε δεν έχει διάκριση. Δεν κοιτάζει τα χρόνια, παίρνει και θερίζει -αδιάκριτα- πολλές φορές και βρέφη ακόμη. Θα καθόμαστε να απολογούμαστε, μα είμαστε θνητοί. Το βλέπουν οι άνθρωποι σαν τιμωρία, αλλά πολλές φορές είναι ευλογία! 

Πολλές φορές λέει η Αγία Γραφή από την Παλαιά Διαθήκη, ότι ο Θεός -λέει- εκλέγει μερικές ψυχές, τις εκλέγει, είναι εκλογή Του και θέλει να τις πάρει για να μην μολυνθούν από την κακία και τον δόλο του κόσμου και του πονηρού και να μην κολαστούν! Αλλά θέλει να τις σώσει. Και θέλει να τις σώσει από νέες! 

Τι θα πούμε στον Θεό; Θα τον κατηγορήσουμε, γιατι εξέλεξε κάποιες ψυχές, αφού ο Κύριος τις έδωσε; Από την ανυπαρξία ερχόμαστε στην ύπαρξη. Ποιος μας φέρνει; Οι γονείς; Οι γονείς είναι τα μέσα. Ο Θεός ό,τι πει γίνεται! [...]

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα ομιλίας του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
στην Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής,
την Κυριακή 8/21 Οκτωβρίου 2018 εκκλ. ημ.

ΑΓΡΥΠΝΙΕΣ ΣΤΗΝ Ι. Μ. ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ, ΦΥΛΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Εκ της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

ΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΤΡΙΑΔΙΤΣΑ κ. ΦΩΤΙΟΥ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ

Βίντεο της Ιεράς Μητρόπολης Τριάδιτζα Βουλγαρίας κατά το συλλείτουργο που τελέστηκε στην Ιερά Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής, την Δευτέρα  2/15 Οκτωβρίου 2018 εκκλ. ημ., ημέρα της εορτής των Αγίων. 

Προεξῆρχε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικος, καί ἔλαβαν μέρος ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Τριάδιτζα κ. Φώτιος, Πρωθιεράρχης τῆς ἐν Βουλγαρίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, ὁ οἰκεῖος Ἱεράρχης Σεβ. Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καί Φυλῆς κ. Κυπριανός καί οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Πειραιῶς & Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς & Βοιωτίας κ. Χρυσότομος, Φιλίππων & Μαρωνείας κ. Ἀμβρόσιος, καί Δημητριάδος κ. Φώτιος, οἱ Θεοφ. Ἐπίσκοποι Σουτσάβας κ. Σωφρόνιος, Ἰασίου κ. Γλυκέριος καί Γαλατσίου κ. Διονύσιος ἐκ Ρουμανίας, ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Βεσσαραβίας κ. Ἄνθιμος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιος καί Γαρδικίου κ. Κλήμης, καί ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Ἔτνα καί Πόρτλαντ κ. Αὐξέντιος. Ἐπίσης, ἔλαβαν μέρος πολλοί Ἱερεῖς καί τέσσερις Ἱεροδιάκονοι. Παρέστη μέγα πλῆθος πιστῶν, ὡς καί πολλοί ἐπίσημοι. 

Κατά τήν διάρκεια τοῦ Κοινωνικοῦ εόρτιο λόγο στά ἑλληνικά, τόν ὁποῖον εἶχε ἑτοιμάσει, ἀνέγνωσε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Τριάδιτζα κ. Φώτιος, ἀναφερθείς στήν μεγάλη σημασία τῆς ἑνώσεως τῆς Γνησίων Ὀρθοδόξων στίς δύσκολες ἡμέρες μας. Στήν Ἀπόλυση, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Καλλίνικος ἀναφέρθηκε μέ συντομία στήν μεγάλη σημασία τῆς ἑνώσεώς μας μετά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Βουλγαρίας, κατά τήν παροῦσα δυσχερῆ συγκυρία διεθνῶς, καί τό ἐλπιδοφόρο της μήνυμα, ὁ δέ Θεοφ. Γαρδικίου κ. Κλήμης ἀπηύθυνε ἐκ μέρους τῆς πανηγυριζούσης Μονῆς εὐχαριστίες καί εὐχές στούς προσελθόντας Κληρικούς καί λαϊκούς.

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΕΝΑ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» ο τ. Υπουργός Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιάς δήλωσε στο Υπουργικό Συμβούλιο πριν δύο ημέρες ότι:

«Ποια 45 εκατομμύρια; 11 εκατομμύρια ευρώ έχω στο υπουργείο Εξωτερικών και από αυτά το 50% πάει στην Εκκλησία. Και μάλιστα δεν τα δίνω εγώ, τα δίνει το υπουργείο Οικονομικών. Ευκλείδη πες του σε παρακαλώ!»

Την επομένη έγινε γνωστό στον δημοσιογραφικό κόσμο ότι τα μυστικά κονδύλια «διοχετεύονται για την στήριξη ορθοδόξων εκκλησιών και γενικά της ορθοδοξίας», δηλ. στα ελληνόφωνα Πατριαρχεία και στις Ι. Μητροπόλεις του εξωτερικού που ανήκουν κατά πλειονότητα στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Η Ελλάς με την συγκατάθεση της Εκκλησίας της Ελλάδος ενισχύει το Φανάρι και αυτό λαμβάνει αποφάσεις που διαταράσσουν την Ορθοδοξία και πιθανώς θα προκαλέσουν αιματοχυσία στην Ουκρανία;

Το Υπ. Εξωτερικών έδωσε αναφορά για τα κονδύλια, το Πατριαρχείο θα δημοσιεύσει που ξοδεύονται αυτά; Πόσα χρήματα τελικά ξοδεύτηκαν για το Κολυμπάρι και την μακροχρόνια προετοιμασία του, ποτέ δεν εδόθη λογαριασμός…

Εκ της ιστοσελίδας orthodoxostypos.
Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΟΙ ΗΠΑ... ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΑΝ...

Νέο μήνυμα στέλνει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, καλώντας όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να σεβαστούν τη θρησκευτική ελευθερία, αλλά και το δικαίωμα της διοικητικής αυτοδιάθεσης των πιστών.

Στην ανακοίνωση που υπογράφει ο ίδιος ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επισημαίνει ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επαναλαμβάνουν την ισχυρή τους υποστήριξή στη θρησκευτική ελευθερία και στην ελευθερία των μελών θρησκευτικών ομάδων, συμπεριλαμβανομένης της Ορθόδοξης κοινότητας της Ουκρανίας, να διοικούν τη θρησκεία τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας ζητά τόσο από τους εκκλησιαστικούς όσο και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που εμπλέκονται στο θέμα της αυτοκεφαλίας να επιδείξουν «αυτοσυγκράτηση», «ανεκτικότητα» και «κατανόηση» στις κινήσεις τους προκειμένου να διασφαλιστούν οι αξίες της ευημερίας και της ειρήνης.

«Υποστηρίζουμε την ικανότητα των Ουκρανών να λατρεύουν σύμφωνα με τις επιλογές τους και ελπίζουμε ότι αυτό θα γίνει σεβαστό από όλους. Η ανεκτικότητα, η αυτοσυγκράτηση και η κατανόηση είναι το κλειδί για να εξασφαλιστεί ότι τα άτομα με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις μπορούν να ζουν και να ευημερούν μαζί με ειρήνη. Καλούμε τους εκκλησιαστικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους να προωθήσουν ενεργά αυτές τις αξίες σχετικά με την κίνηση προς την ίδρυση μιας αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Πομπέο.

Εκ του ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.