ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΑΣΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ''ΠΣΕ''

<<...Αν δε συνυπολογισθή η διάβρωσις αυτών των ιδίων των εξ ορθοδόξων Οικουμενιστών από τον μακροχρόνιο

συγχρωτισμό τους με τους ετεροδόξους εντός ενός θεσμικού πλαισίου λειτουργίας και δράσεως, που κάθε άλλο παρά

εγγυάται μία ανεμπόδιστη και αδέσμευτη Εκκλησιαστική δράσι, τότε πρέπει να παραδεχθούμε την πικρή αλήθεια,

ότι το <<άλλας>> έγινε <<άναλον>>!...>>

του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

Από όσα παραθέτουν διά μακρών οι υποστηρικταί του <<ΠΣΕ>> στον χώρο την εν Καινοτομία ορθοδοξίας, για να αποδείξουν ότι οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι εντός του Συμβουλίου έχουν ουσιαστική και αισθητή μαρτυρία και συνεισφορά στην λειτουργία του, με εμφανή επηρεασμό θεολογικό, λειτουργικό, διακονικό κλπ. στις διάφορες ενότητές του, δυνάμεθα κριτικώς να παρατηρήσουμε τα εξής:

Όντως υπάρχει μια διεργασία εντός του <<ΠΣΕ>>, κάποτε φιλότιμη, εργώδης και κοπιώδης, για έναν ορθόδοξο προσανατολισμό σε κάποιες περιοχές - πτυχές του. Οι προσπάθειες όμως αυτές είναι μετέωρες και απέλπιδες έναντι ταύτης της πνευματικής πραγματικότος του <<ΠΣΕ>>, ως Οργάνου, και των ετεροδόξων μελών του.

Εφ' όσον δεν υπάρχει κοινή πίστις και τούτο δεν πρόκειται να επιτευχθή θεσμικά εντός του Συμβουλίου, και εφ' όσον επίσης δεν υπάρχει [επισήμως τουλάχιστον] κοινή ευχαριστιακή/λειτουργική ζωή και δεν είναι κατ' ουσίαν οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί οντολογικά ένα πνευματικό Σώμα με το Συμβούλιο και με τους ετεροδόξους,

η εμβάθυνσις στην Καθολικότητα, Συνοδικότητα, Λειτουργία, Ευχαριστία, Διακονία, Οικολογία κλπ. από κοινού μαζί τους, για να τους προσφέρουν βοηθητικό υλικό προς διδαχή, εμπλουτισμό, ή και μικρό ή μεγάλο επηρεασμό, είναι αθεμελίωτη και καταδικασμένη σε αποτυχία.

Διότι δημιουργεί την ψευδαίσθησι ότι γίνεται πρόοδος σε θεολογικό και πρακτικό επίπεδο, ενώ το <<ΠΣΕ>> δεν αποτελεί εγγενώς το θεόθεν αποκαλυφθέν και δοθέν πλαίσιο καλλιεργείας και βιώσεως όλων των ανωτέρω Οροδόξων Αρχών και Όρων.

Όλα αυτά προσφέρονται και απευθύνονται στους ετεροδόξους ως σύνολο, εν τω Συμβουλίω, και όχι μεμονωμένα ως ομολογίες ή πρόσωπα. Όμως το Συμβούλιο, έστω και αν θεωρητικά το απορρίπτη, τίθεται υπεράνω πάντων και διαθέτει μία de facto δική του εκκλησιαστική υπόστασι, έκφρασι και δράσι.

Οπότε, μία ορθόδοξη συνεισφορά σε ποιούς τελικά απευθύνεται και σε τί αποβλέπει; Στο Συμβούλιο ως σύνολο, το οποίο υποτίθεται ότι δεν διαθέτει υπερεκκλησιαστικό χαρακτήρα ή στις επί μέρους ομολογίες και στους οπαδούς τους;

Όμως, και συνολικώς και μεμονωμένως, υπάρχει απλώς μια διάθεσις πιθανού εμπλουτισμού από τους ορθοδόξους, αλλά σαφώς όχι μεταστροφής στην Ορθοδοξία, ως Πλήρωμα Αληθείας, Πίστεως και Ζωής.

Τούτο έχει υπεραποδειχθή εδώ και 60 έτη! Είναι λοιπόν πιθανόν να υπάρχη από μέρους του <<ΠΣΕ>> ή των ετεροδόξων μελών του μία εκλεκτική υιοθέτησις κάποιων όψεων ή μορφών της Αληθείας, οι οποίες όμως δεν είναι δυνατόν να επενεργήσουν και να λειτουργήσουν αποκομμένες από το οργανικό σύνολό τους, εντός ανθρωπογενών ορίων αναμεμιγμένων με τόσα λάθη και ψεύδη!

Ακόμη και υποθετικώς οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί δεν υφίσταντο κανένα άλλο θλιβερό επακόλουθο από την μακροχρόνια συμμετοχή τους στο <<ΠΣΕ>>, ουσιαστικά ματαιοπονούν κοπιάζοντες σε αλλότριο χώρο, στον <<οικουμενικό αμπελώνα>>

και στο <<οικουμενικό στερέωμα>>, εκτός ίσως από την πρόκλησι μιας επιφανειακής ευφορίας χριστιανικής αλληλεγγύης, συνδιακονίας, αλληλοβοηθείας, συμπροβληματισμού, συμπροσευχής και εν γένει <<συλλειτουργίας>>.

Ήδη όμως όλα αυτά συνιστούν την αίρεσι της <<κοινής διακονίας>> και της συγκρητιστικής συνοδοιπορίας! Οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί δεσμεύτηκαν ακρίτως σε μία αβέβαιη και ρευστή περιπέτεια, γεμάτη καινοφανείς πειραματισμούς'

και τόσο αυτή τους περιέπλεξε, ώστε να μη διαννοούνται τους εαυτούς των άνευ αυτής. Και τούτο, διότι εξ αρχής έθεσαν ως βάσι της προσπαθείας τους την πίστι, ότι είναι <<σύσσωμοι>> (βλ. Διάγγελμα του 1920) με όλο το άθροισμα των ετεροδόξων και έτσι το να ανήκουν στο <<ΠΣΕ>> είναι <<πλέον περιεκτικόν>> από το να ανήκουν στην επί μέρους Εκκλησία τους (βλ. <<Δήλωσι Τορόντο>> του 1950).

Η άποψις όμως αυτή και αυθαίρετη είναι, και αθεμελίωτη είναι, και προδοτική είναι, αλλά και αδιέξοδη είναι. Διότι, δεν ισχύει πραγματικά και εμπειρικά. Είναι ένα ψεύδος!

β6. Συνέχεια της Κριτικής: το <<άλας>> γίνεται <<άναλον>>

Ο προβληματισμός όμως είναι βαθύτερος. Οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί συμμετέχοντες στο έργο του <<ΠΣΕ>>, εδήλωσαν εκτός των άλλων, ότι δεν παρίστανται με κριτική διάθεσι 76, αλλά για να βοηθήσουν τους εταίρους των να ιδούν την πλήρη αλήθεια, την οποία οι ίδιοι κατέχουν.

Εγείρονται όμως δύο σοβαρά προβλήματα: Πρώτο, ότι οι ίδιοι οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί εκτίθενται σε επηρεασμό εκ μέρους των ετεροδόξων, εφ' όσον η σχέσι τους είναι αμφίδρομη.

Οι ετερόδοξοι άλλωστε συνεχίζουν χωρίς φραγμό την νεωτεριστική τους πορεία και απομακρύνονται ακόμη περισσότερο και από αυτή την κάπως παραδοσιακή μορφή πίστεως και ήθους, που ίσως διακρατούσαν προ τινος.

Η δυναμική της αποστατικής αλλοτριώσεώς τους είναι τόσο ραγδαία και εμφανής (συγκρητιστική ανάμειξις χριστιανισμού με πρωτογενείς μορφές πολιτισμού και θρησκείας, χρήσις άφυλης γλώσσας, ανεξέλεγτη εισδοχή νέων μελών, τριτοκοσμικές θεολογίες πολιτικού περιεχομένου, φεμινισμός, γυναικεία ιερωσύνη,

ελαφρά ηθική, επευλόγησις σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων και διαστροφών, δικαιολόγησις ή ανοχή των εκτρώσεων κλπ) και η μεταφορά αυτής της αλλοτριώσεως εντός του <<ΠΣΕ>> είναι τόσο έντονη, ώστε οι κατ' όνομα ορθόδοξοι να ευρίσκωνται

σε συνεχή επιφυλακή, αμηχανία, διαμαρτυρία και απογοήτευσι, διαπιστώνοντες ότι ακόμη και η θεωρούμενή τους ως πενιχρή επιτυχία τους σε κάποιους τομείς, να εξανεμίζεται από την πρακτική των εταίρων τους 77.

Και στο σημείο αυτό τίθεται οξέως το δεύτερο πρόβλημα. Η Εκκλησία ως <<στύλος και εδραίωμα της αληθείας>> 78, δρα στον κόσμο Ευαγγελικά και Λυτρωτικά, δηλαδή όχι μόνον αγαπητικά, αλλά και ελεγχτικά, ομολογιακά και κριτικά, με αποτέλεσμα ή να μεταστρέφη ή να διώκεται.

Η Προφητική παρουσία και δυναμική Της στον κόσμο, την φέρνει σε μια κατάστασι ασυμβατότητος και ασυμβιβάστου μαζί του. Αν αυτό απωλεσθή, θα σημαίνη ότι η Εκκλησία έχασε την ποιότητα της αποστολής Της και ότι  τα μέλη Της και οι εκπρόσωποί Της εκκοσμικεύθηκαν.

Επομένως, η παρουσία των εξ ορθοδόξων Οικουμενιστών εντός του <<ΠΣΕ>>, κρινομένη από τα αποτελέσματά της, αποδεικνύει ότι η θρυλλούμενη <<μαρτυρία>> της δεν συνάδει με την ζωή και αποστολή της. 

Άλλωστε, εφ' όσον η φύσις του <<ΠΣΕ>> δεν έχει αποσαφηνισθή επαρκώς μέχρι σήμερα [από την πλευρά την ιδική του], η παρουσία και η δράσις των ορθοδόξων εντός αυτού είναι αδιευκρίνιστη.

Υπάρχει σαφής αβεβαιότης περί του πώς δύναται η Ορθοδοξία να φέρη εις πέρας την σωτήρια αποστολή της εντός ενός Διομολογιακού Οργανισμού, ο οποίος δεν είναι ούτε κόσμος, ούτε εκκλησία.

Τα πενιχρά αποτελέσματα της δήθεν μαρτυρίας της στον κόσμο των ετεροδόξων, δύνανται άρα γε να θεωρηθούν ως όντως αποστολική, προφητική και χαρισματική παρουσία και δράσις; Βεβαίως και όχι!

Αν δε συνυπολογισθή η διάβρωσις αυτών των ιδίων των εξ ορθοδόξων Οικουμενιστών από τον μακροχρόνιο συγχρωτισμό τους με τους ετεροδόξους εντός ενός θεσμικού πλαισίου λειτουργίας και δράσεως, που κάθε άλλο παρά εγγυάται μία ανεμπόδιστη και αδέσμευτη Εκκλησιαστική δράσι, τότε πρέπει να παραδεχθούμε την πικρή αλήθεια, ότι το <<άλλας>> έγινε <<άναλον>> 79!...

Όμως, έως πότε;

76. Στυλιανός Τσομπανίδης, ένθ' ανωτ., σ. 273-274. Βλ. επίσης, σ. 309. <<Οι ορθόδοξοι πιστεύουν ότι συνιστούν τη μία αληθινή εκκλησία, αλλά δεν προβάλλουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως κριτή της εκκλησιαστικότητας ή μη των λοιπών χριστιανικών κοινοτήτων. Αυτό εκφράζεται με την παρακάτω αρχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας: <<Γνωρίζουμε πού είναι η Εκκλησία, δεν έχουμε όμως την εξουσία να εκφέρουμε κρίση και να πούμε πού δεν είναι η Εκκλησία>>. Επίσης, η ορθόδοξη αντιπροσωπία στην Β' Γενική Συνέλευσι του <<ΠΣΕ>> στο Έβανστον (1954) εξεδήλωσε χαρακτηριστικά: <<Δεν προτιθέμεθα να κρίνουμε ή να επικρίνουμε άλλες εκκλησίες ή ετερόδοξες ομολογίες, αλλά ήλθαμε να τις βοηθήσουμε να δουν την αλήθεια, να διαφωτίσουμε τις σκέψεις τους με αδελφικό τρόπο, πληροφορώντας τες για τη διδασκαλία της μίας αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, την οποίαν διεφύλαξε αναλλοίωτη η Ορθόδοξη Εκκλησία>> (Αυτόθι, σ. 310).

77. Βλ. πρόσφατη διαπίστωσι του Οικουμενιστού πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου, ότι η ανάδειξις στην ηγεσία της <<Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας>> μιας γυναίκας <<επισκόπου>>, απέδειξε περίτρανα ότι ο πεντακονταετής δμερής διάλογος μεταξύ τους δεν απέφερε ουσιαστικά απολύτως τίποτε! (<<Primate of the Russian Orthodox Church: Many, Protestant communnities do not enen try to really preach Christian values in secular society but rather prefer to adapt to its standards>>, 08-02-2010, http://www.monspat.ru/2010/02/02/news12461/).

78. Α' Τιμ. γ' 15.

79. Μάρκ. θ' 50.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>

Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,

Εκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης, Φυλή Αττικής 2017, σελ. 55-60.

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ (ΜΕΡΟΣ 6ον)

 

<<Εις ερώτησιν του Διοικητού:

- Διατί, πάτερ, απεσκιρτήσατε της αδελφότητος και εφέρατε την αναρχίαν εις την Μονήν και δεν συμπροσεύχεσθε μετά των άλλων πατέρων;

ο π. Αββακούμ με πραότητα και ταπείνωσιν απήντησεν.

Κύριε, Διοικητά, έχετε μελετήσεις τους Ιερούς Κανόνας του Πηδαλίου; - Τί γράφει το Πηδάλιον, πάτερ, απήντησεν ο Διοικητής.

- Αφού αγνοείτε το περιεχόμενόν του, διαβάστε το πρώτα και κατόπιν ελάτε να μας κρίνετε. Η απάντησίς του εκρίθη από της Γεροντίας

ως περιφρόνησις της Αρχής και εξωρίσθη εις την Ι. Μ. Ξηροποτάμου. Έτσι ο πτωχός Αββακούμ απεμακρύνετο διά τρίτην φοράν της μετανοίας του>>!

Ο αοίδιμος Αγιορείτης Γέροντας π. Αββακούμ (1894-1978) υπήρξε ένα σκεύος εκλογής της Θείας Χάριτος, που λάμπρυνε την Ορθοδοξία στο <<Περιβόλι της Παναγίας μας>>, χάριν της επίμονης και αδιάλειπτης ασκήσεώς του, αλλά και της ορθοτομημένης πνευματικής του στάσης έναντι των Καινοτόμων του εορτολογικού <<πραξικοπήματος>>. Πράος, πρόσχαρης, ταπεινός, προσευχητικός, ασκητικότατος, με μία γνήσια και ανόθευτη κατά Θεόν ευγένεια προς όλους, πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του σε ένα μικρό αυτοσχέδιο κελλάκι του Αγίου Φανουρίου στη Βίγλα. Εκεί με άλλους ζηλωτές της εποχής του επιδίδετο σε μεγάλες προσευχητικές ασκήσεις, ώστε το αγαπημένο του, χοντρό και μάλλινο κομποσκοίνι του να βρίσκεται συνεχώς επάνω του. Ο π. Αββακούμ είχε αποστηθίσει εντός του εξ' ολοκλήρου την Αγία Γραφή με ένα θαυμαστό και υπερκόσμιο τρόπο, ώστε ν' αναγκάσει κάποτε και αυτόν τον Νικόλαο Λούβαρη (γνωστό Οικουμενιστή θεολόγο) να υποκλιθεί στην ακατάληπτη πνευματική του κατάσταση. Ο π. Αββακούμ είχε εξορισθεί (τρις) από την Μονή της Μεγίστης Λαύρας λόγω του ιερού ζήλου του προς τις ιερές Παραδόσεις, μέχρι να κατασκευάσει το ταπεινό ησυχαστήριό του στη Βίγλα, αλλά και κάποιες φορές είχε παρεξηγηθεί από πολλούς συνασκητές του, επειδή από ευγένεια ανταπέδιδε τους ασπασμούς που του έκαναν Μοναχοί της Καινοτομίας. Ο π. Αββακούμ ανήκε σε αυτήν την κάστα των διακριτικών Μοναχών, που δεν ταύτιζε επ' ουδενί την Αποτείχιση με την Απομόνωση, την αγάπη προς τα Παραδεδομένα με τον Φανατισμό και την Οίηση. Με τα χρόνια έγινε γνωστή η εξαϋλωμένη και αποστεωμένη εμφάνισή του, η άνευ ορίων ταπεινότητά του και η γνήσια αγαπητική του προσέγγιση προς τους πάσχοντες αδελφούς του -λαϊκούς και κληρικούς- τους οποίους θεωρούσε Όλους αμέτρως ανωτέρους απ' αυτόν! Στο θαυμάσιο βιβλίο του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+2007) που αναφερόμαστε, υπό τον τίτλο <<ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ 1894 - 1978>>, καταγράφουμε ενδεικτικά την κατάθεση ψυχής ενός ανωτέρου δικαστικού, που τον γνώρισε από κοντά, και γεύθηκε σιμά του τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος! Σημειώνει: <<Ήτο, (ο π. Αββακούμ) όσα ερχότανε τότε με τόση χάρι, αφέλεια και βαθυτάτη ταπείνωση να μου εμπιστευθή, ανεπιτήδευτα, φυσικά, με τα γλυκά φωτεινά του μάτια, τα εξαϋλωμένα από τη νηστεία, αγρυπνία, αδιάλειπτη ευχή, για να με στηρίξη και μένα, εικοσάχρονο παιδόπουλο τότε, και αφού πάντα μού' βαζε <<μετάνοια>>, μ' αγκάλιαζε με άψογη οικειότητα, μ' αποκαλούσε <<πατέρα του>>. Πράγματι με καθήλωνε! [...] Άκακος, αμόλυντος, παιδικός, αρνησίκοσμος, ακτήμων με συναίσθηση μελλοθανάτου, με δίαιτα συνήθως <<κουκίων βρεγμένων και αγρίου μέλιτος>> μαγνήτευε κόσμο παρά το ψυχρό, πενιχρό ξυλοκρέββατό του, με σανίδια κι ένα σκαμνί κι ένα φτωχό πάγκο για διάβασμα - γράψιμο, γιατί ήτανε σοφός κι είχε μάθει, ότι καταχώνεται σε βάραθρο ή βόθρο η ψυχή που ποθάει υλικά, γήινα, φθαρτά. Ιδού το απαστράπτον ιδανικόν του, η παραδεισιακή του τέρψη, τρυφή, μακαριότητα>>! Μέσα σε λίγα λόγια, μια ενδεικτικά αδρή <<προσωπογραφία>> του αειμνήστου Γέροντος, που μέσα από τις σελίδες του εν λόγω βιβλίου θα οσμιστούμε το αυθεντικό άρωμα της Ορθοπραξίας και θα γευθούμε τα κεχαριτωμένα εκχυλίσματα της Αγιοπνευματικής Χάριτος. Δόξω τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

Αρχάς του 1927 η Μονή της Λαύρας ηθέλησε να δώση ένα τέλος εις την συνεχιζομένην διάστασιν της αδελφότητος. Προς επιτυχίαν αυτού εκάλεσε της συνεδρίας της Γεροντίας της, εις την οποίαν θα ανακρίνετο διά μίαν ακόμη φοράν το θέμα των ζηλωτών πατέρων.

Προτάσει του ζηλωτού ιατρού π. Αθανασίου (Καμπανάου) εξελέγη ως αντιπρόσωπος των ζηλωτών της Μονής ο π. Αββακούμ, ο οποίος την ωρισμένην ημέραν και ώραν παρουσιάσθη εις το Συνοδικόν της Μονής, όπου παρευρίσκοντο οι Γεροντάδες μετά του Διοικητού.

Εις ερώτησιν του Διοικητού: - Διατί, πάτερ, απεσκιρτήσατε της αδελφότητος και εφέρατε την αναρχίαν εις την Μονήν και δεν συμπροσεύχεσθε μετά των άλλων πατέρων; ο π. Αββακούμ με πραότητα και ταπείνωσιν απήντησεν.

Κύριε, Διοικητά, έχετε μελετήσεις τους Ιερούς Κανόνας του Πηδαλίου; - Τί γράφει το Πηδάλιον, πάτερ, απήντησεν ο Διοικητής. - Αφού αγνοείτε το περιεχόμενόν του, διαβάστε το πρώτα και κατόπιν ελάτε να μας κρίνετε.

Η απάντησίς του εκρίθη από της Γεροντίας ως περιφρόνησις της Αρχής και εξωρίσθη εις την Ι. Μ. Ξηροποτάμου. Έτσι ο πτωχός Αββακούμ απεμακρύνετο διά τρίτην φοράν της μετανοίας του!

Μετά δίμηνον περίπου, επειδή επανηγύριζε η Μονή της εξορίας του (9 Μαρτίου), προσεκλήθη να παραστή εις την αγρυπνίαν και ο Πολιτικός Διοικητής, ο οποίος αμέσως μετά την αγρυπνίαν ανεχώρησε επειγόντως διά ημιόνου προς Καρυάς.

Τότε ο π. Αββακούμ βρήκε την ευκαιρία, πιάνωντας τον χαλινό του ζώου και περιπατών πλησίον αυτού, να του επεξηγή με τον χαρισματούχο τρόπον του, διατί αντέδρασαν οι Πατέρες του Αγίου Όρους εις την ημερολογιακήν καινοτομία και τί λέγουν περί αυτής της δικαίας αντιδράσεώς των τα κείμενα της Εκκλησίας.

Η απλότης του, η μεγάλη γνώσις του της Αγίας Γραφής και το παιδικόν και ενθουσιώδες εις την ομιλίαν του, έπεισαν αμέσως τον Διοικητήν, ότι πρόκειται περί αγνού ιδεολόγου και εναρέτου ανδρός.

Μόλις έφθασε στις Καρυές εζήτησε αμέσως να γίνη ανάκλησις της εξορίας του. Έτσι μετ' ολίγας ημέρας τον εδέχετο και πάλι στην αγκαλιά της η Μ. Λαύρα. Μετά την επιστροφήν του όμως, επειδή οι συναγωνισταί του ζηλωταί πατέρες της Λαύρας είχαν σχεδόν όλοι φύγει εξ' αυτής,

άλλοι εκουσίως και άλλοι στανικώς, μερικοί δε που απέμειναν ηκολούθησαν το Καθολικόν, δεν ανεπαύθη και ανεχώρησε μετά τινος εναρέτου παραδελφού του ζηλωτού, ονόματι Γελασίου, και εγκαταστάθηκαν προχείρως εις την περιοχήν της ασκητικής Βίγλας.

Εκεί άρχισαν και την οικοδομήν του ναϋδρίου του Αγίου Φανουρίου, ρυθμίζοντες συγχρόνως και την γύρω του Ναού περιοχήν διά την οικοδομήν του μελλοντικού Κελλίου.

Το 1939 όμως ο π. Γελάσιος αφήκε τον π. Αββακούμ διά να γηροκομήση τον εις βαθύ γήρας ευρισκόμενον μόνον του Γέροντα Μοναχόν Γαβριήλ, άνδρα μεγάλης αρετής, ο οποίος είχε ωραίον Κελλίον εις την περιοχήν της Βίγλας επ' ονόματι των <<Εισοδίων>>.

Εις το ναϋδριον του Κελλίου αυτού έγινε μεγαλόσχημος περί το 1942 ο π. Αββακούμ από τον παράδελφόν του Γελάσιον. Τώρα εις το Κελλίον αυτό ασκούνται οι ευλαβέστατοι ζηλωταί πατέρες Γαβριήλ και ο π. Παύλος, ο υποτακτικός του.

Έτσι η αγάπη του διά τας παραδόσεις της Εκκλησίας, η ανιδιοτελής και αγνή, η υπεράνω κόπων και ταλαιπωριών προτιμώσα την διακράτησιν του θείου θελήματος, έγινε αιτία να εξέλθη εις την έρημον της Βίγλας, η οποία του εδωροφόρησε με την σειράν της τόσα πνευματικά αγαθά, ομού βεβαίως μετά των πικρίδων αυτής και ιδρώτων...

Όταν δε κάποτε τον ερώτησε ένας πολύ αγαπητός του Λαυριώτης Μοναχός, ο π. Εφραίμ, γιατί έγινε ζηλωτής, η απάντησίς του ήτο συγκλονιστική εις ειλικρίνειαν και ρεαλισμόν:

<<Διότι θα μου ζητήση λόγον ο Θεός>>' θα μου πη: <<Αββακούμ, εσύ που εγνώριζες τον νόμον της Εκκλησίας, πώς τον κατεπάτησες;>>. Σημειωτέον ότι το νέον ημερολόγιον εχαρακτήριζε ως <<θυσία του Κάϊν>>.

Παρ' όλην όμως αυτήν την αυστηρότητα που κρατούσε ο ίδιος, στους άλλους ήτο πολύ επιεικής, ουδέποτε δηκτικός, σεβόμενος την προσωπικήν ελευθερίαν και γνώμην.

Η τήρησις του χρυσού αυτού κανόνος έγινε αιτία να παρεξηγηθή από πολλούς συναδέλφους του ζηλωτάς, οι οποίοι μη δυνάμενοι να προχωρήσουν πέρα του γράμματος και του φαινομένου, επεθύμουν να τυποποιήσουν την συμπεριφοράν και το ήθος εκάστου ζηλωτού, προς αποφυγήν <<παραφωνιών>>...

Δι' αυτούς ήτο παραφωνία όταν μερικές φορές ο γερο - Αββακούμ αντεπέδιδε τον απασμόν σε μερικούς νεοημερολογίτας επισκόπους ή ιερείς, οι οποίοι πρώτοι αυτοί έσπευδον να τον χειροφιλήσουν.

Αγνοούσαν όμως ότι κάτω από το φαινομενικόν τραχύ και αγροίκον της παρουσίας του π. Αββακούμ εκρύπτετο μια ψυχή παιδική, απλή, ευγενής, όλο αγάπη, η οποία διέθετε ιδικά της μέτρα συμπεριφοράς,

τα οποία ενώ δεν πρόδιδαν την ουσίαν, εθυσίαζον μόνον τον τύπον με τελικόν και πάλιν σκοπόν την διακονίαν της ουσίας, επί τη ελπίδι της προσελκύσεως του ασπαζομένου διά της οδού της μετριοπαθείας και οικονομίας.

Κάτι παρόμοιον συνέβη αναφορικώς προς την συμπεριφοράν του απέναντι των συνασκητών και επισκεπτών του. Πολλάκις, μας είπαν, τον είδαν να θυμώνη και να εκφράζεται με κινήσεις ανάρμοστες δι' ασκητήν.

Δεν ηθέλησαν όμως ποτέ να εξετάσουν μήπως αυτά αποτελούσαν ειλικρινείς, ανυπόκριτες φωτογραφίες του χαρακτήρος του π. Αββακούμ, ο οποίος όπως το παιδί, ενώ θα φωνάξη σε μια στιγμή

και ίσως και θα βρίση, την επομένη αγκαλιάζει το ίδιο πρόσωπο και το παρακαλή να συνεχίσουν το παιχνίδι, χωρίς καν να θυμηθή τί είχε συμβή προ στιγμής!

Στον π. Αββακούμ δεν μπόρεσε να βρη τόπον ο φορμαλισμός, η υποκρισία του τύπου και της ετικέττας, τα οποία στην πραγματικότητα αποτελούν ωραία ταφόπλακα γέμουσα κάτωθέν της οστέων και πάσης ακαθαρσίας...

Ο γερο - Αββακούμ ήτο ο αυτός έξω και έσω. Η ασκητική του αγωγή, η πολλάκις μέχρι αίματος εγγίσασα, του είχε αφαιρέσει ή μάλλον δεν είχε αφήσει να δημιουργηθούν όλες αυτές οι μανούβρες των λεπτοτήτων και αβροφροσυνών,

τα εξωτερικά αυτά και περιφερειακά στολίδια της διαγωγής μας, με αποτέλεσμα να αποστρέφεται ακαριαίως, ίσως και ενστικτωδώς, κάθε τι το περισσόν και εσφαλμένον, όπως θα έκανε ένας λοχίας στους στρατιώτες του εν καιρώ μάχης.

Ο ασκητής της Βίγλας ευρίσκετο συνεχώς εν πολεμική εγρηγόρσει, η οποία έκανε άλλους πατέρας του αρχαίου μοναχισμού να ομιλούν μόνοι τους ή και να χειρονομούν, πράγμα για τους πολλούς... αλλόκοτον και σκανδαλώδες.

Γι' αυτό ωμιλούσε και ζωηρά, πολλάκις και απότομα, διακόπτοντας χωρίς οίκτον τον ομιλητήν, όταν ετρέπετο εκείνος σε πράγματα επουσιώδη, άσχετα ή έχοντα σχέση με την κατάκρισιν'

γι' αυτό θύμωνε και εχειρονόμει σε άλλη περίπτωση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνη ότι κατέβαινε το <<πάθος>> του θυμού στην καρδιά, ή ότι η απότομος χειρονομία απετέλει έκφραση αναιδείας και υπερηφάνου διαθέσεως.

Απλούστατα ήσαν απαθείς εκδηλώσεις του χαρακτήρος του, όπως αυτός διεμορφώθη κάτω από την σκληρά ασκητική αγωγή δεκαετηρίδων, της οποίας αγωγής διά να είμεθα άγευστοι παρερμηνεύουμε και κατηγορούμε τις εκφράσεις της.

Ο π. Αββακούμ ήτο ο αείποτε κατάκοπος μοναχός των Συναξαρίων, ο συναιχών παλεύων με τα πέντε θηρία των αισθήσεών του, ώστε δαμάζοντας αυτάς να τας <<παραστήση καθαράς τω Χριστώ>>, υπηρετρίας του πνεύματος και μόνον.

Καιρός όμως να επισκεφθούμε τον ωραίον λειμώνα των αρετών του Γέροντος, αφήνοντες εις άλλους να ψαύουν και να κακολογούν τα αγκάθια των ποικίλων ρόδων του...

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σειρά αναρτήσεων εκ του βιβλίου

του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+ 2007),

<<ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ 1894 - 1978>>,

εκτύπωση - βιβλιοδεσία ΑΘΗΝΑ Α.Ε., έκδοσις δ', σελ. 30-33, Αθήναι 2002.

ΑΓΑΠΩ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ

<<...Όταν έφθασε, οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν σιωπηλοί και ενώ ερωτούσε απορημένος και ανήσυχος πού είναι ο αδελφός του, τον ωδήγησαν σε ένα ξέφωτο στο δάσος.

Εκεί, αντίκρισε ένα θέαμα φρικιαστικό: Ο ιερέας αδελφός του, ο πολυαγαπημένος του παπα Δημήτρης, ήταν κομματιασμένος μπροστά του! Αλλού το σώμα, αλλού η κεφαλή, αλλού τα χέρια!...

Ο π. Καλλίνικος σάστισε, αναφώνησε, λιποθύμησε... Έμαθε, ότι ο αγαπημένος του αδελφός είχε πέσει θύμα αθώο άδικης και άγριας σφαγής του Συμμοριτοπολέμου! Οι σφαγείς του ήσαν Έλληνες αντάρτες...

[...] Και μετά από πενήντα χρόνια... - Τους περίμενα. Γνώρισα ποιοί είναι. Αχ το αδελφάκι μου... άδικα..., και άρχισε ξανά να κλαίει. Τους συγχώρησα... Και εδώ..., κι έδειξε το επιτραχήλιο που είχε φορεμένο στο λαιμό του!...>>.

Ο Γέροντας Καλλίνικος Μουστίκος γεννήθηκε στην Σάμο το 1914 και εκοιμήθη μόλις πριν μία δεκαετία, στις 18.5.1999 εδώ στην Αθήνα. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της ευσεβούς οικογενείας του και έγινε και αυτός, όπως και τα άλλα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του, Ιερομόναχος.

Τον Ιούλιο του 1944, ενώ ο π. Καλλίνικος υπηρετούσε σε Ναό των Αθηνών στα δύσκολα εκείνα χρόνια της Κατοχής, έλαβε την κατεπείγουσα είδησι να σπεύση στην περιοχή της Εδέσσης στην Μακεδονία, όπου υπηρετούσε σε ένα χωριό κοντά στην λίμνη Άρνισα, ο τρίτος αδελφός του, ο παπα-Δημήτρης.

Όταν έφθασε, οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν σιωπηλοί και ενώ ερωτούσε απορημένος και ανήσυχος πού είναι ο αδελφός του, τον ωδήγησαν σε ένα ξέφωτο στο δάσος. Εκεί, αντίκρισε ένα θέαμα φρικιαστικό:

Ο ιερέας αδελφός του, ο πολυαγαπημένος του παπα Δημήτρης, ήταν κομματιασμένος μπροστά του! Αλλού το σώμα, αλλού η κεφαλή, αλλού τα χέρια!... Ο π. Καλλίνικος σάστισε, αναφώνησε, λιποθύμησε...

Έμαθε, ότι ο αγαπημένος του αδελφός είχε πέσει θύμα αθώο άδικης και άγριας σφαγής του Συμμοριτοπολέμου! Οι σφαγείς του ήσαν Έλληνες αντάρτες... Έκτοτε, η υγεία του π. Καλλινίκου κλονίσθηκε,

η σκηνή που αντίκρισε ποτέ δεν τον εγκατέλειψε, ο πόνος του ήταν πάντοτε αβάστακτος και συχνά ξεσπούσε σε λυγμούς και ψιθύριζε:

<<Το αδελφάκι μου, τί έκανε το αδελφάκι μου; Δεν έκανε τίποτε! Άδικα το κομμάτιασαν! Τέτοιο θάνατο!>>... Και συνέχιζε: <<Και να τους ήξερα (τους φονιάδες) και να ερχόντουσαν να με βρουν, πάλι θα τους συγχωρούσα!>>... 

Η ζωή του π. Καλλινίκου κύλισε στην προσφορά, στην αγάπη, στην διακονία του πάσχοντος, στην εξομολόγησι, στην προσευχή. Και ο Κύριός μας, για την αγάπη και την ανεξικακία του, τον εστόλισε με πλούσια χαρίσματα, τα οποία ο σεβαστός Γέρων απέκρυπτε επιμελώς στο θησαυροφυλάκιο της αγίας ταπεινώσεώς του.

Βίωνε την αγάπη και επέμενε στην αγάπη. Στα πολυπληθή πνευματικά του τέκνα επανελάμβανε συνήθως την φράση μιας ευχής εκ της Ευχαριστίας μετά την Θείαν Μετάληψιν: <<Εις αγάπην ανυπόκριτον>>! 

Ύστερα ερωτούσε: <<Έχουμε αγάπη ανυπόκριτο;>>, και κουνούσε το κεφάλι... Στις Συνάξεις των πνευματικών του τέκνων, άρχιζε και τελείωνε με την αγάπη: <<Αγάπη! Έχετε αγάπη μεταξύ σας; Σας ερωτώ;... Αγάπη και Ομόνοια να έχετε>>...!

Μιλούσε πάντοτε με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια: <<Η αγάπη είναι ίδια σε όλους. Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν... Τον πλούσιο και τον πτωχό, τον εχθρό και τον φίλο, τον αμαρτωλό και τον ευσεβή.

Η αγάπη είναι ίδια σε όλους. Ίδια! Καταλάβατε;>>. Ύστερα, συνέχιζε: <<Να λυπάσθε για την λύπη που νιώθει ο αδελφός. Βεβαιώστε τον για την αγάπη σας>>. Στους εγγάμους συμβούλευε: <<Να έχετε αγάπη. Γιατι εδώ που ζούμε είναι δύσκολη η ζωή>>.

Σε γνωστό του ζεύγος, συμβούλευε: <<Χρήστο ν' αγαπάς την Κατερίνα. Κατερίνα ν' αγαπάς τον Χρήστο. Και να μη μαλώνετε... Προτού έλθει η νύχτα, να μιλάτε μεταξύ σας. Για να μη σας βρει η άλλη μέρα μαλωμένους>>.

Άλλοτε έβαζε <<Κανόνα>> στην Εξομολόγησι να διαβάζουν καθημερινώς τον Ύμνο της Αγάπης του Αγίου Αποστόλου Παύλου, επέμενε δε στην έμπρακτη ένδειξι αγάπης, στην επιείκεια και την συγχωρητικότητα.

Της δε αγαπητικής φροντίδος του δεν εξαιρούνταν ούτε τα ζώα (γάτες), αλλά ούτε και αυτά τα μυρμήγκια!... Η ζωή του π. Καλλινίκου πέρασε με την ελπίδα της Αναστάσεως, ενώ μέσα του αιμορροούσε η πληγή της Σταυρώσεως από τον πόνο για τον κατακρεουργημένο αδελφό του.

Και τελικά βίωσε την Ανάστασι της Αγάπης, σαν φωτεινό και ολάνθιστο στέφανο στην ευώδη και μαρτυρική πορεία του. Τον Νοέμβριο του 1944, που ο Γέροντας είχε ήδη πατήσει τα ογδόντα του,

πενήντα ακριβώς χρόνια μετά τον σφαγιασμό του αδελφού του, επεφυλάχθη στον Γέροντα Καλλίνικο η τιμή να κερδίση την καλήν νίκην της ζωής του και να ομοιάση στον Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου!

Τί ακριβώς συνέβη; Σύμφωνα με μία πνευματική του θυγατέρα, τα πράγματα εξελίχθηκαν ως εξής: <<Περίμενα έλθω από την πόρτα του Εξομολογητηρίου, για να μπω μέσα. Άνοιξε η πόρτα και βγήκαν δύο άνθρωποι.

Ο ένας φορούσε ένα καπέλο (τραγιάσκα). Μπήκα μέσα και βρήκα τον Γέροντα αναστατωμένο, κι έκλαιγε... Του είπα: - Πατέρα μου, τί σας συμβαίνει; Δεν αισθάνεσθε καλά; Η συγκίνηση έπνιγε τη φωνή του.

Δε μιλούσε. Ξαναμίλησα: - Να σας δώσω λίγο νερό; Τί σας έκαναν αυτοί οι άνθρωποι; - Ελευθερία, τώρα εξαντλήθηκα. Δεν μπορώ άλλο. Θα σταματήσω την Εξομολόγηση. Είμαι μεγάλος... Είμαι κουρασμένος.

Είμαι γεροντάκι... - Τους συγχώρησα. Πάντα ευχόμουν γι' αυτούς. Σήμερα ήλθαν... Αχ!, κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Είχε ραγίσει η καρδιά μου. Δεν άντεχα να βλέπω τον Παππούλη να κλαίει έτσι.

Φοβήθηκα ότι θα πάθει κάτι... Αφού ηρέμησε λίγο, με ύφος πονεμένο είπε: - Τους περίμενα. Γνώρισα ποιοί είναι. Αχ το αδελφάκι μου... άδικα..., και άρχισε ξανά να κλαίει. Τόλμησα μόνον να ψελλίσω.

- Ποιούς περιμένατε; - Τους φονιάδες του αδισκοτωμένου αδελφού μου! - Τους φονιάδες; - Ναι. Τους συγχώρησα. Τους συγχώρησα... Και εδώ..., κι έδειξε το επιτραχήλιο που είχε φορεμένο στο λαιμό του!...>>.

Μία άλλη πνευματική θυγατέρα του Γέροντα Καλλινίκου, η οποία άκουσε την διήγησι, προσέθεσε: <<Θαύμασα την συγχωρητικότητα του Γέροντα Καλλινίκου. Γιατι σήμερα δεν υπάρχει συγχώρηση.

Δε συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας, ούτε για μια κουβέντα του. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ειλικρινά, έχω συγκλονισθεί!...>> 14. Οπωσδήποτε, έχουμε κι εμείς συγκλονιστή από το εκπληκτικό αυτό σύγχρονο παράδειγμα.

Η ευθύνη που εναπόκειται ενώπιόν μας είναι μεγάλη. Ο Κύριός μας ερωτά και εμάς συνεχώς μέσω του κάθε <<ελαχίστου>> αδελφού, με τον οποίο ταυτίζεται: <<Αγαπάς με; Φιλείς με; Συγχωρείς με;>>.

Μας ερωτά και μας κρίνει! Άλλωστε η στάσι μας απέναντι στην Αγάπη δεν θα μας κρίνη οριστικά στο φοβερό Κριτήριο;... Δίνουμε καθημερινές εξετάσεις στο σχολείο της ζωής, που είναι σχολείο σκληρής εφαρμογής έμπρακτης αγάπης και συγχωρήσεως.

Το ερώτημα του Χριστού μας είναι επίμονο και συνεχίζει να απευθύνεται σε όλους μας: <<Με αγαπάτε; Έχετε αγάπη μεταξύ σας;>>... Αδελφοί και Αδελφές, ας φανούμε άξια τέκνα του Πνευματικού μας πατρός,

ο οποίος ήταν Πατέρας Αγάπης, και ας απαντήσουμε και ας απαντούμε καταφατικά στα ανωτέρω ερωτήματα, με την θετική επιμαρτυρία της συνειδήσεως και των έργων μας!

Ας ζούμε και ας υπάρχουμε αληθινά, δηλαδή αγαπητικά! Ας διαβούμε άφοβα και σταθερά από την γη μέχρι τον ουρανό διά της αγάπης, που <<είναι η μόνη γέφυρα επάνω στον γκρεμό του θανάτου απ' αυτόν στον άλλο κόσμο, από την πρόσκαιρη στην αιώνια ζωή>> 15!...

Ένας Άγιος μας προτρέπει αγαπητικά: <<Για το καλό μας, για την ευτυχία μας, ας δώσουμε τουλάχιστον μια υπόσχεση, πως από σήμερα, από τώρα, από τούτη τη συγκεκριμένη στιγμή θ' αγωνισθούμε πάνω απ' όλα ν' αγαπήσουμε το Θεό [και το συνάνθρωπο] και να τηρούμε το άγιο θέλημά Του 16!

<<Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ>>! Αμήν.

14. Παναγιώτου Αγαλιώτου, Γέρων Καλλίνικος ο Εξομολογών. Ο τλευταίος της παλαιάς φρουράς, Αθήνα 2006, σελ. 78-79, 87. 190, 200, 262, 263, 264, 304, 318-319 (Μαρτυρία - Τεκμηρίωσι περί της συγχωρήσεως του Γέροντος Καλλινίκου προς τους φονιάδες του αδελφού του), 392, 416.

15. Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, έκδ. Εν πλω, Αθήνα 2006, σελ. 85.

16. Φιλοκαλία των Ρώσων Νηπτικών, Γ', Ο Άγιος Γερμανός της Αλάσκας, Αγάπη Θεού, μετάφρ. - επιμέλεια Π. Μπότση, Αθήνα 1995, σελ. 101.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>

Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,

Εκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης, Φυλή Αττικής 2017, σελ. 24-29.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΤΟΜΟΣ Β' (ΜΕΡΟΣ 9ον)

 << Ώδε επεφάνοι η ευδοκία του Θεού περί της Μονής ταύτης>> 

Η εικόνα του Χριστού μας, στο σημείο που ο αείμνηστος Πνευματικός πατήρ μας 

Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Α' 

επληροφορήθη την ευδοκία της Θ. Χάριτος για την ίδρυση της 

Ιεράς Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Φυλή Αττικής.

Μετά την παρουσίαση αποσπασματικών κειμένων από τον Α' Τόμο του βιβλίου <<Επίσκοπος Μαγνησίας Χρυσόστομος Νασλίμης (1910-1973) Ακατάβλητος αγωνιστής Πίστεως και Υπομονής>> από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμη, προβαίνουμε στην μερική παρουσίαση και του δευτέρου εκδοθέντος Τόμου, του μνημειώδους αυτού έργου. Και αυτό, γιατι αγγίζει -όχι μόνο τον χώρο του ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας μας- αλλά και ευρύτερα, ακριβώς γιατι περιγράφει σχολαστικά -κατά το δυνατόν- και την περιρρέουσα εκκλησιαστική κατάσταση της πρώτης εικοσιπενταετίας του δευτέρου μισού του 20ού αιώνα και δη των ετών (1950-1975). Κι εδώ ισχύει ό,τι και κατά την παρουσίαση του πρώτου Τόμου. Αναρτούμε μια σειρά από αποσπασματικά κείμενα μαζί με τις παραπομπές τους, προσπαθώντας να μην αλλοιωθεί η συνάφεια, η συνοχή και φυσικά το νόημα των γραφομένων. Με την ελπίδα, ότι η ολοκληρωμένη και επιτυχής αυτή πνευματική προσπάθεια της έκδοσης και του δευτέρου Τόμου του εν λόγω βιβλίου θα βρει απήχηση έτι περισσότερο στο φιλαναγνωστικό μας κοινό, ευχόμαστε καλή ανάγνωση και εντρύφηση σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή, τα γνωστά <<πέτρινα χρόνια>> των διώξεων, του παποκαισαρισμού και της διοικούσης, εκκλησιαστικής αποδόμησης.

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μετά την έκδοση του Τόμου Α' του παρόντος έργου προ έτους και την ευμενή υποδοχή του στον χώρο μας και ευρύτερα, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ολοκληρώσουμε το μνημειώδες έργο μας, με τον παρόντα Τόμο Β'. Εκφράζουμε για την δωρεά αυτή την ευχαριστία μας στον Θεό των όλων, διότι ένα κυριολεκτικό όραμα ζωής εκπληρώνεται. Η βιογράφηση του σχεδόν πλήρως αγνώστου μέχρι τώρα Μακαριστού Αρχιερέως Μαγνησίας Χρυσοστόμου Νασλίμη (+1973) ήταν έργο μακροχρόνιο και δύσκολο. Και δεν θα επιτελείτο, αν δεν συνέτρεχαν αρκετοί παράγοντες, οι οποίοι με την βοήθεια του Θεού μας έδωσαν τα απαραίτητα εναύσματα, το αναγκαίο δυσεύρετο υλικό, την φιλάδελφη βοήθεια, την φιλάνθρωπη κατανόηση και συμπαράσταση και την συγκινητική ενίσχυση και κάλυψη. Εκτός της προσωπικής επισταμένης ερεύνης για εξεύρεση υλικού, μας χαρίσθηκε σχεδόν μέχρι τελευταίας στιγμής σπουδαίο και ανεκτιμήτου αξίας αρχειακό υλικό, βάσει του οποίου ήμασταν σε θέση να σχηματίσουμε την όσο το δυνατόν καλύτερη, πληρέστερη και αντικειμενικότερη γνώση του Βιογραφουμένου μας, αλλά και του όλου πλαισίου της εποχής και ιδίως των πραγμάτων της Εκκλησίας μας, που έζησε και έδρασε. Τα όσα γράψαμε στην Εισαγωγή του Τόμου Α' ως προς την αιτία για την ενασχόλησή μας αυτή και τον τρόπο εργασίας μας στην εκπόνηση του όλου εγχειρήματος, όπως και τα σχετικά με τις προτροπές μας στον αγαπητό αναγνώστη για τον τρόπο μελέτης και αντιμετωπίσεως των γραφομένων, ισχύουν και για τον παρόντα Τόμο Β' και δεν θα επαναλάβουμε κάτι επ' αυτών. Μόνον, κάνουμε ταπεινά έκκληση για προσεκτική και πλήρη μελέτη, στην σειρά εκθέσεως του υλικού, και όχι πρόχειρη, βεβιασμένη και αποσπασματική, η οποία να περιλαμβάνει οπωσδήποτε και τις υποσημειώσεις, και μάλιστα τις εκτενείς. Και τούτο, διότι σε αυτές δεν παρέχεται μόνον η γνωστοποίηση των πηγών, για το αξιόπιστο των γραφομένων, αλλά συνήθως περιέχονται σημαντικά στοιχεία πληροφοριακά, συμπληρωματικά, επεξηγηματικά, όπως και αξιολογικά, τα οποία φωτίζουν πολύπλευρα το κύριο μέρος του κειμένου, η δε αγνόησή τους στερεί τον αναγνώστη από ουσιώδες μέρος του υλικού του όλου έργου.

Από την Εισαγωγή του βιβλίου

Κ.5. Τελευταίες δραστηριότητες

Η είσοδος στο νέο έτος 1966, κατόπιν όσων ευχαρίστων είχον συντελεσθεί έως και την εκπνοή του προηγουμένου έτους, έδιναν οπωσδήποτε σε όλους τους πονούντας για την πρόοδο του ιερού Αγώνος της Εκκλησίας μας ελπίδες αγαθές.

Όμως, όπως προαναφέραμε, ο Βιογραφούμενός μας Αρχιερέας επεδείκνυε μία σπουδή και φροντίδα, που επεδείκνυε πως διατελούσε υπό την αίσθηση ότι του απέμενε ελάχιστος ακόμη χρόνος ανεμποδίστου δράσεως.

Ανέμενε κάποια δοκιμασία και προετοιμαζόταν προσευχητικώς, χωρίς να χάνει την πραγματικότητα. Επέτεινε μάλιστα τις προσπάθειές του για απόδοση προσφοράς υπέρ του κοινού καλού.

Σαν στρατιώτης Χριστού βρισκόταν σε διαρκή ετοιμότητα για ό,τι είδους αποστολή ή και δοκιμασία τον ανέμενε'  σαν καλός Οικονόμος εξαγόραζε τον καιρόν του ακατάπαυστα εργαζόμενος επί των επάλξεων'

και σαν ευγνώμων δούλος δεν έπαυε να ευχαριστεί τον Θεόν <<εν παντί>>, για όλα όσα έστελνε η Χάρις Του και για τα ευχάριστα και για τα δυσάρεστα. Η μεγάλη εορτή των αγίων Θεοφανείων

κινητοποίησε και πάλι όλους τους φορείς της Εκκλησίας μας σε κοινή συστράτευση, για τον καθορισμό του προγράμματος και την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος.

Η Ιερά Σύνοδος απεφάσισε η Θ. Λειτουργία να τελεσθεί από τον Σεβ. Σαλαμίνος Γερόντιο με δύο ιερείς και δύο Διακόνους, ο δε πανηγυρικός να ανατεθεί στον γλαφυρό ρήτορα,

τολμούμε να πούμε τον καλύτερο Ιεροκήρυκα της Ιστορίας της Εκκλησίας μας και το πιο λαμπρό ανάστημα στην πορεία της, άγιο Μαγνησίας Χρυσόστομο.

Η εορτή τελέσθηκε πράγματι με κάθε μεγαλοπρέπεια, η συμμετοχή των πιστών ανήρχετο σε πολλές χιλιάδες, παρέστησαν 60 Ιερείς και εικοσάδα Μοναχών, ο δε Αρχ/πος Αυξέντιος πλαισιωμένος από τους Σεβ/τους Μαγνησίας Χρυσόστομο και Σαλαμίνος Γερόντιο.

Ο Σεβ. Διαυλείας Ακάκιος είχε σταλεί στην συμπρωτεύουσα κατά παράκληση των εκεί αδελφών, ώστε να παρίσταται Αρχιερέας στην τελετή αυτή για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη από της ενάρξεως του ιερού Αγώνος μας.

Μετά τον Αγιασμό των Υδάτων, ο Σεβ. Μαγνησίας εξέφρασε, ως εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου, την ευαρέσκειά της στους συντελέσαντας στον εορτασμό Κληρικούς και λαϊκούς, καθώς και στις αρχές και υπηρεσίες, για την συμπαράσταση, βοήθεια και παρουσία τους 49.

Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Σεβ. Μαγνησίας Χρυσόστομος σε επιστολή του της 23.1.1966 από την Αθήνα προς την Ηγουμένη Φεβρωνία της Ιεράς Μονής Υπαπαντής, ενημερώνει ότι έλαβε την πρόσκλησή τους να παρίσταται στην Πανήγυρη της Ιεράς Μονής τους.

Πληροφορεί δε ότι σύμφωνα με απόφαση της Ιεράς Συνόδου θα ανέλθει στην Θεσσαλονίκη για την Πανήγυρη του Ναού των Αγίων Τριών Ιεραρχών, όπου και θα παραμείνει <<μέχρι και της Κυριακής των Απόκρεω>> 50.

<<Συν Θεώ δε την επαύριον Δευτέραν 1 Φεβρουαρίου, με το πρώτον λεωφορείον θα αναχωρήσω προς Υμάς. Σκέπτομαι αντί της Ελευθερουπόλεως να σταθμεύσω εις το Μαυροβούνιον, διότι και πλησιέστερα προς την Μονήν τούτο είναι, και ολιγώτερος θόρυβος γίνεται 51.

Κάμετε λοιπόν αγάπην και στείλετε μίαν κατάλληλον αδελφήν εις Μαυροβούνιον κατά τις 9 το πρωί της Δευτέρας με δύο ζώα. Ίσως έλθη και η Μαρία με την Δέσποιναν. Μερ' ευχών και ευλογιών εγκαρδίων>> 52.

Η Πανήγυρη της Μονής ήταν πράγματι ιδιαιτέρως ευλογημένη. Εγράφη από την Μονήν: <<Οι περισσότεροι από τους παρευρεθέντας εις τα Εγκαίνια [του παρελθόντος Σεπτεμβρίου]

ηυτύχησαν ν' ακούσουν ακόμη μίαν φοράν, τον χειμώνα κατά την πανήγυριν της Ιεράς Μονής, τον Χρυσορρόα της Ορθοδόξου Εκκλησίας Επίσκοπον Μαγνησίας κ. κ. Χρυσόστονον>> 53.

Ήταν προφανώς η τελευταία φορά που είδαν και άκουσαν τον άνθρωπο του Θεού υγιή, διότι πλέον θα τον ξανάβλεπαν καθηλωμένο στον σταυρό της ασθενείας, διδάσκοντα όχι με την γλώσσα, αλλά με την όλη εσταυρωμένη ύπαρξή του.

Η τελευταία του επιστολή προς την Μονή της Υπαπαντής πρέπει να είναι η της 23.2.1966 από τον Βόλο, όπου πληροφορεί ότι ο π. Αντώνιος [δεν διευκρινίζεται ποιός] <<κατόπιν συνεννοήσεως μετ' εμού, θέλει έλθει εις την Ιεράν Μονήν την προσεχή Δευτέραν της Δ' Εβδομάδος Νηστειών, ήτοι 1 Μαρτίου, διά να κείρη την δόκιμον Μοναχήν.

Θα΄έλθη εις Ελευθερούπολιν και φροντίσατε την Δευτέραν να τον συναντήσετε. Μετ' ευχών διαπύρων>> 54. Λίγο νωρίτερα, κατά την μεγάλη και λαμπρά ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας του έτους εκείνου, ο Σεβ. Μαγνησίας Χρυσόστομος είχε ορισθεί

ως ο κεντρικός Ομιλητής του Συνοδικού Εορτασμού, που έλαβε χώρα στην αίθουσα του ιδρύματος των Τριών Ιεραρχών στην Αθήνα, <<παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου, πολλών κληρικών, επισήμων, πολιτικών και πλήθους ευσεβών χριστιανών. 

Τα της ευταξίας ανέλαβε το Διοικ. Συμβούλιον της ΠΘΕΟΚ>> 55. Μετά την ευλόγηση από τον Αρχ/πο Αυξέντιο, καλλίφωνοι Ιεροψάλτες απέδωσαν ύμνους της περιόδου.

<<Κατόπιν εδόθη ο λόγος εις τον Σεβ. Επίσκοπον Μαγνησίας κ. Χρυσόστομον, όστις ανέπτυξε καταλλήλως το υψηλόν νόημα της Ορθοδοξίας εν συσχετισμώ με την ηθικήν χριστιανικήν πληρότητα>> 55. 

Επίσης, μίλησε και ο νομικός Νικήτας Αναγνωστόπουλος περί του παλαιοημερολογιτικού ζητήματος από νομοκανονικής και συνταγματικής απόψεως. Τέλος, ο Σεβ. Μαγνησίας επεσφράγισε

την Εκδήλωση με ευχαριστίες στον Πρόεδρο του ιδρύματος κ. Βαρυμπομπιώτη για την παραχώρηση της αιθούσης, όπως και ευχές εις όλους τους προσελθόντες>> 55.

Το κείμενο της τελευταίας αυτής δημόσιας Ομιλίας του Βιογραφούμενού μας Αρχιερέως δεν έχουμε, διότι όπως διευκρινίζεται και από το φωτογραφικό στιγμιότυπο που δημοσιεύουμε είχε ενώπιόν του μόνον κάποιες σημειώσεις και το πιθανότερον είναι ότι μίλησε από στήθους. 

Μόνον ένας δεινός Ομιλητής και άριστος χειριστής του λόγου δύναται σε μία τέτοιας σημασίας επίσημη Εκδήλωση να μιλήσει χωρίς κείμενο ενώπιον του ακροατηρίου του.

Την Β' Κυριακή των Νηστειών του έτους εκείνου, ο Σεβ. Μαγνησίας Χρυσόστομος προχείρισε σε Αναγνώστη και Υποδιάκονο και χειροτόνησε Διάκονο τον εκ Καλλιφωνίου Καρδίτσης Σεραφείμ Παπαϊωάννου στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου Βόλου 56.

Την δε 30.3.1966, Τρίτη της Διακαινησίμου, ο Σεβ. Μαγνησίας Χρυσόστομος τέλεσε τα Εγκαίνια του Ιερού Ναού Πέτρου και Παύλου στα Φάρσαλα 57, οπότε και προήγαγε σε Πρεσβύτερο τον Διάκονο π. Σεραφείμ Παπαϊωάννου. 

Αυτή πρέπει να ήταν η πρώτη και μόνη ιερατική χειροτονία που επιτέλεσε ο Ιεράρχης της Μαγνησίας, ο πολύ απαιτητικός και προσεκτικός και στο θέμα αυτό.

Τα δε Εγκαίνια του Ναού των Φαρσάλων ήταν τα τελευταία εκ των αρκετών που είχε τελέσει, όπως προαναφέραμε σε διάφορα σημεία εν τοις έμπροσθεν.

Τον π. Σεραφείμ, έγγαμο και σε κανονική ηλικία, ευλαβή και καλλίφωνο, ο Σεβ. Μαγνησίας είχε καθοδηγήσει και του ενέπνευσε τον ιερό πόθο να υπηρετήσει την Εκκλησία, όπως και έγινε 58.

Ομοίως συνέβη και με τον π. Γεώργιο Κεπάπογλου, τον οποίον από έφηβο διέκρινε για τον ζήλο του και τον εκτιμούσε για την σύνεση, τις γνώσεις και την θυσιαστικότητά του, σκοπεύοντας να τον χειροτονήσει 58.

Όμως τον πρόλαβε η ασθένεια και έτσι ο π. Γεώργιος χειροτονήθηκε τελικά περί τα τέλη του έτους εκείνου, όπως θα δούμε, από έτερον Αρχιερέα.

Είχαμε αφήσει και το θέμα του Αστορίας Πέτρου, το οποίο συνέχισε να εκκρεμεί. Ο Αστορίας, όπως πηροφορούμεθα από επιστολή του της 17.3.1966 προς τον Μαγνησίας Χρυσόστομο,

έστειλε αρχάς του έτους εκείνου επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο στην Ελλάδα και αναρωτιόταν γιατί μέχρι της στιγμής εκείνης δεν αξιωνόταν κάποιας απαντήσεως.

Εν πρώτοις, ευχαριστεί τον αποδέκτη του για την αποστολή ευχών και για την προτεινόμενη μελλοντική συνεργασία. Υποθέτει όμως ότι δεν έλαβε απάντηση από την Ιερά Σύνοδο,

διότι μετά την συμφωνία με την ΠΘΕΟΚ και τον αποκλεισμό χειροτονίας Επισκόπου, κάποιοι ενδιαφερόμενοι ίσως να στρέφονται εναντίον του για την ματαίωση των ελπίδων τους.

Ζητεί δε από τον Μαγνησίας Χρυσόστομο να προβή σε υπόμνηση να του απαντήσουν, δηλώνοντας ότι θα παραμείνει πάντοτε στην πρώτη γραμμή του Αγώνος, προς λύπην των ψευδαδέλφων, και θα δίδει το παρόν όπου τον καλεί το καθήκον 59.

Εν τούτοις σε επιστολή του Αρχ/που Λεοντίου προς τον Αστορίας Πέτρο του Αγίου Πάσχα του έτους εκείνου (28.3.1966), ο Ρώσος Αρχιερέας παρακαλεί τον αποδέκτη του να μην του ζητεί να υπεισέρχεται στα πράγματα των Ελλήνων του Πατρίου,

διότι αυτό που προηγείται δεν είναι η αναμενόμενη συμφωνηθείσα χειροτονία του π. Χρυσοστόμου Κιούση (περί της προαγωγής του οποίου όπως φαίνεται ενδιαφερόταν ο Αστορίας και ήθελε την παρέμβαση του Αρχ/που Λεοντίου προς τούτο),

αλλά η ειρηνική και σοβαρή πορεία των πραγμάτων από τους υπάρχοντες Επισκόπους στην Ελλάδα, προτρέποντάς τον να συνδράμει και ο ίδιος σε αυτό και να φροντίσει για την συμφιλίωση όλων συνιστώντας υπομονή.

Λυπείται που οι φιλοδοξίες, όπως φαίνεται, συσκιάζουν την πραγματικότητα και παραπονείται επίσης ότι το ενδιαφέρον του παρεξηγείται από πολλούς στην Ελλάδα

και ότι επίσης δεν έχει λάβει απάντηση σε επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο, πράγμα οφειλόμενον ίσως στην μη καλή κατάσταση των πραγμάτων εν Ελλάδι 60.

49. Βλ. ΦΟ, αρ. φ. 484-485/15.1.1966, σελ. 1, 9-11.

50. Το Άγιον Πάσχα το έτος εκείνο ήταν πρώϊμο, ήτοι την 28η Μαρτίου π. η.

51. Οι θεοφοβούμενοι Κληρικοί είναι πάντοτε προσεκτικοί και διακριτικοί και αποφεύγοντες ει δυνατόν και τον θόρυβο, όπως και κυρίως την αφορμή για αρνητικά σχόλια εις βάρος της αποστολής τους, από τους προθύμους στις επικρίσεις των ρασοφόρων απροσέκτους ανθρώπους.

52. Αρχείον Ιεράς Μονής Υπαπαντής του Χριστού Χορτοκοπίου.

53. Ιστορικόν της Ιεράς Μονής Υπαπαντής του Χριστού, ένθ' ανωτ. σελ. 66.

54. Αρχείον Ιεράς Μονής Υπαπαντής του Χριστού Χορτοκοπίου.

55. Βλ. ΦΟ, αρ. φ. 488/1.3.1966, σελ. 7. Φωτογραφίες από την Εκδήλωση παρατίθενται στο επόμενο τεύχος της <<Φωνής>> (αρ. φ. 489/15.3.1966, σελ. 4-5), ενώ αυτή που εμείς δημοσιεύουμε είναι από το Αρχείον της Ιεράς Μονής Υπαπαντής του Χριστού Χορτοκοπίου.

56. Βλ. ΦΟ, αρ. φ. 489/15.3.1966, σελ. 5.

57. Βλ. ΦΟ, αρ. φ. 492/1.5.1966, σελ. 4.

58. Σύντομη Βιογραφία του Μαγνησίας κυρού Χρυσοστόμου Νασλίμη, κείμενο δακτυλογραφημένο, Ιεράς Γυναικείας Μονής <<Υπαπαντής του Χριστού>> Ελευθερουπόλεως, α. χ., σελ. 8-9. Ο Σεβ. Μαγνησίας έτρεφε συμπάθεια και προς τον Αθανάσιο Ποστάλα εκ Λαρίσης από την νεότητά του, τον νυν γηραιό Μητροπολίτη Λαρίσης και Πλαταμώνος της Εκκλησίας μας (μαρτυρία Αιδ. Πρωτ. Π. Γεωργίου Κεπάπογλου).

59. Αρχείον Χρυσοστόμου Νασλίμη.

60. Αρχείον Αστορίας Πέτρου (η επιστολή του Αρχ/που Λεοντίου σε αγγλική μετάφραση εκ του ρωσικού πρωτοτύπου μας εστάλη από τον Σεβ. Μητροπολίτη Αμερικής κ. Δημήτριο της Εκκλησίας μας τον οποίον και ευχαριστούμε).

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αποσπασματικές αναρτήσεις από τον Β' Τόμο του βιβλίου

<<ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910 - 1973)

ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ Πίστεως>>,

που συνέγραψε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Έκδοση ''Γενικού Ταμείου Εκκλησίας Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος>>,

σελ. 439-445, Αθήνα 2020.