ΠΡΟΒΑ ΝΥΦΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΟ ΝΥΜΦΩΝΑ

Τώρα έφτασε η απερινόητη ρωγμή του Χρόνου, 

που η Ιστορία αντιστρέφεται σε ρόλο παντομίμας. 

Τώρα διαχωρίζεται η ήρα από το στάρι. 

Τώρα ενισχύεται ο δάκος που τρώει την ελιά. 

Τώρα αποτειχίζονται ιερείς, 

που αρνούνται, 

να συμμετάσχουν σ' αυτό το οικουμενιστικό θέατρο των Εσχάτων, 

που θιασάρχης του είναι ο ίδιος, ο Αντίχριστος. 

Τα ζεστά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν 

έτι περισσότερο ευπρόσιτα στις πνευματικές αναζητήσεις των πατέρων. 

Φρόντιζαν επιμελώς, ν' αναστηλώνουν τα παλαιά κτίρια του Άθωνα, 

αλλά την έρημη την Πίστη, 

την άφησαν απογυμνωμένη στην γωνία. 

Η Ομολογία κατάντησε γραφειοκρατική αλληλογραφία ημετέρων, 

η Ορθοπραξία εξ' απαλών ονύχων, θεωρητική εντρύφηση 

και η Πατερική Θεολογία ένα καλογυαλισμένο, μπρούτζινο μπαούλο, 

αφημένο, ως μουσειακό έκθεμα.

Μετά από έναν βαθύ ύπνο συνήθως επικρατεί η οκνηρία. 

Τότε πνευματικά άεργοι και ουμανιστικά ξετσίπωτοι 

θα θωρούμε το βδέλυγμα της ερημώσεως εγκατεστημένο 

στα μάτια, στ' αυτιά και στο βλέμμα των ανθρώπων...

 

 

 ...Και να που φτάσαμε στην στιγμή της Αλήθειας, 

στο ειμαρμένο μεταίχμιο του Χρόνου
να απολαμβάνουμε δυστηχείς τις ανομίες,
που αιρετικοί,εκκλησιαστικοί δεσμώτες φυλάκισαν
τα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού,
στο αποσαθρωμένο καναβάντζο αυτής της Εσχατιάς, της Ιστορίας.
Οι στρουθοκαμηλικοί λεονταρισμοί λαμβάνουν τέλος,
η αντιμετώπιση της αντίχριστης Πανθρησκείας του Αντιχρίστου
με χιλιογραμμένα κομφετί και λευκές, κάτασπρες, λεκτικές σερπαντίνες
ολοκλήρωσαν πια το αποκριάτικο πανηγύρι της οικουμενιστικής επέλασης
και τα δωρεάν αντιοικουμενιστικά ψηφίσματα
πάνε εξ' ολοκλήρου στις εύπεπτες καλένδες της αφυπνιστικής ανυπαρξίας.
Ο Πάπας πηγαίνει την Κυριακή στο Φανάρι
για τις τελευταίες Πρόβες Νυφικού της οικουμενιστικής Αποστασίας
και το 2016 η ένωση με τους Λατίνους θ' αποτελεί μια ιστορική,
βδελυγματική πραγματικότητα.
Ο λύκος και η κοκκινοσκουφίτσα ετοιμάζονται ίνα εισέλθουν εις γάμου κοινωνίαν,
όπου λύκος,
ο πιο αιρετικός Πατριάρχης όλων των εποχών,
κατά σημείωση του αειμνήστου Νικολάου Σωτηροπούλου
και κοκκινοσκουφίτσα,
η Λατίνα παπαδίνα ντυμένη στα κόκκινο της φωτιάς,
που έκανε τον λύκο να υποκύψει στις άγριες, θελκτικές ορέξεις της!

Εννέα κατ' ευφημισμόν ''Ορθόδοξα Πατριαρχεία'', ως κλητοί παράνυμφοι καλούνται, να επισημοποιήσουν τα του γάμου, να επιμεληθούν τους καλεσμένους τους και φυσικά να φροντίσουν για τα πνευματικά, εκκλησιολογικά εδέσματα, που θα τους παράσχουν. Δεν τίθεται θέμα καν για το, ποιός θα τελέσει το ''μυστήριο''; Δεν είναι άλλος από τον πνευματικό πατέρα τους, αυτόν τον Εωσφόρο, που θέλει ''ίνα πάντες ενώσι εις μίαν ποίμνιν''. Τα εννέα ''Ορθόδοξα Πατριαρχεία'' είναι τύποις ''Ορθόδοξα'', αφού όλα βρίσκονται υπό το μαύρο πέπλο του Οικουμενιστικού Νυμφώνα! Το Πατριαρχείο της Αντιοχείας έχει ενωθεί από καιρό με τους αιρετικούς μονοφυσίτες, σύγχρονοι επίγονοι του αφορισμένου Αρείου, το Αλεξάνδρειας επιτελεί χρόνια τώρα μικτούς γάμους και βαπτίσεις με αυτούς τους κόπτες, ενώ το Ιεροσολύμων, από τότε που ανέλαβε προγραμματισμένα και παραβατικά ο Θεόφιλος ο Γ,΄ επανέφερε το Πατριαρχείο στο Π.Σ.Ε, από εκεί που ο μακαριστός Διόδωρος το είχε βγάλει. Το Πατριαρχείο της Ρωσίας, αν και έφυγε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών για κυρίως πολιτικούς λόγους, είναι τεκτονικά οικουμενιστικοποιημένο, της Ρουμανίας του κ. Δανιήλ είναι πλήρες υποταγμένο στο άρμα του Οικουμενισμού, ενώ στο Πατριαρχείο της Σερβίας ο. κ. Ειρηναίος,συνεπικουρούμενος από τα ''πνευματικοπαίδια'' του αειμνήστου πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς έχει αρχίσει από χρόνια ένα πογκρόμ διώξεων κατά οιασδήποτε αντιοικουμενιστιής φωνής, αρχής γενομένης από τον Μητροπολίτη Ράσκας - Πριζρένης κ. Αρτέμιο. Και το ποίμνιο; Το ποίμνιο έχει ήδη υποστεί αυτήν την οικουμενιστική διαστροφή στο D.N.A του, έχει μολυνθεί απερίγραπτα από τον οικουμενιστικό ιό μιας πλαστικοποιημένης και σαθρής Αγαπολογίας, όπου ο Χριστός, που είναι η Αγάπη έχει διαχωριστεί επιμελώς απ' την Αλήθεια! Κι όμως ο Χριστός είναι Αγάπη εν Αληθεία! Αυτά τα δυο είναι απερίσπαστα, όπως και τα πρόσωπα της Τρισηλίου Θεότητας είναι ενωμένα. Ο πνευματικός αυτός εκφυλισμός έχει αποκλείσει τεχνιέντως τους Πατέρες από τα μάτια των ανθρώπων και τους έχει αντικαταστήσει με τους γέροντες, που (περίεργα γιατί) κανείς από αυτούς δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με την παναίρεση που αυτοφιλοξενήθηκε στο σπίτι τους. Οι γέροντες υπερέβηκαν των Θεοφόρων Πατέρων, αγιοποιούνται οι ακίνδυνοι και αποκόπτονται οι λίαν επικίνδυνοι. Η αγιοποίηση του εθνομάρτυρα και μόνο, Χρυσοστόμου Σμύρνης, γνωστού τέκτονα της πόλης, προιδέασε σ' ένα βαθμό, για το τι θ' ακολουθήσει. Στο μέλλον θα αγιοποιούνται πρότυπα ανθρώπων, όπως ο Αναστάσιος Αλβανίας, ο Περγάμου Ζηζιουλας ή ο Εφραίμ της Βιστωνίδας...Πρόσωπα, όπως ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος ή ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης θα θεωρούνται αποβλητέα. Οι χριστιανοί μας ήδη έχουν μεγαλύτερη παρρησία σε σύγρονους γέροντες, απ' ότι στους Αγίους. Ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ αποτελεί μια αποκαλυπτική ταυτοποίηση του Οικουμενισμού στο πρόσωπό του. Διοικούσε επί χρόνια μικτή Μονή (κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων), συναγελαζόταν με αγγλικανούς ''ιερείς'' και καθολικούς πάστορες και έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα για τους τροφούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός έχει κατά καιρούς εκφράσει δημοσία την επιφύλαξή του περί του γέροντος αυτού, που τόσο διαφημίστηκε από ημετέρους χορηγούς ''αγίων''. Η γερόντισσα Γαβριηλία αποτελεί μια άλλη, ιδεατή περίπτωση οικουμενιστικής ανάδειξης και φιλενωτικής ομαδοποίησης. Προβάλλεται επιμόνως το προφίλ μιας μοναχής, που επί χρόνια τελούσε ιεραποστολή στην Αφρική σχεδόν πάντοτε με την βοήθεια και επιστασία καθολικών φίλων της, που υπερτερούσαν τον αριθμό, από αυτόν των ορθοδόξων, πάντοτε στο όνομα μιας τεκτονικά διανθισμένης, απερινόητης Αγάπης. Στο όνομα αυτής της γενικόλογης, βερμπαλιστικής και ουμανιστικής Αγάπης καταστρατηγείται τεχνιέντως η Πατερική υφή της Ορθοδοξίας. Τα αναθέματα δεν αποκόπηκαν όλως τυχαίως, η ημερολογιακή καινοτομία δεν έγινε για αστρονομικούς και ... διαπλανητικούς λόγους και οι λόγοι Βαρθολομαίου για αγίους, που στο παρελθόν υπέπεσαν σε πλάνη, διακόπτοντας τις αγαστές σχέσεις Ρωμαιοκαθολικισμού και Ορθοδοξίας και πάλι δεν έγιναν επί συμπτώσει! Τώρα, έναν αιώνα σχεδόν οικουμενιστικής χειραγώγισης των τοπικών Εκκλησιών, εκ του αποτελέσματος γίνονται απερίφραστα αντιληπτές, όλες οι επιδέξιες καινοτομίες και οι εκκλησιαστικές προσθαφαιρέσεις Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων από την δεκαετία του 1920 και εντεύθεν. Η Μεταπατερική Θεολογία του Ιγναντίου δεν είναι τίποτ' άλλο, από μια απλά πιστοποιημένη, πνευματικά παραβατική εγκαθίδρυση μιας παναιρετικής εκκλησιολογίας, που ήδη ευδοκιμεί τα μάλλα στον χώρο της κρατούσης Εκκλησίας. Και η απόλυτη σιγή συνεχίζεται ακάθεκτη... Οι αγιορείτικες μονές, που επί Αθηναγόρα είχαν διακόψει το μνημόσυνό του, χρόνια τώρα τηρούν σιγήν απερίφραστη, μυστικοπαθούς ιχθύος. Τα ζεστά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν έτι περισσότερο ευπρόσιτα στις πνευματικές αναζητήσεις των πατέρων... Φρόντιζαν επιμελώς,ν' αναστηλώνουν τα παλαιά κτίρια του Άθωνα, αλλά την έρημη την Πίστη, την άφησαν απογυμνωμένη στην γωνία!...

 

Η Ομολογία κατάντησε γραφειοκρατική αλληλογραφία ημετέρων,

η Ορθοπραξία εξ' απαλών ονύχων θεωρητική εντρύφηση 

και η Πατερική Θεολογία ένα καλογυαλισμένο, μπρούτζινο μπαούλο, αφημένο,
ως Μουσειακό έκθεμα.
Μετά από έναν βαθύ ύπνο συνήθως επικρατεί η οκνηρία.
Οι σημερινοί αγιορείτες αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων,
πλην της Εσφιγμένου και κάποιων ζηλωτών πατέρων
σε σκήτες και κελλιά.
Η Μονή Εσφιγμένου αποδείχθηκε περίτρανα,
πως ήταν και είναι η Μονή, που αντιστάθηκε έμπρακτα και
όχι άλογα στην Νεοταξικούς δεσμώτες του σβησμένου από χρόνια Φαναρίου.
Είναι αυτοί,
που κουβαλούσαν επί χρόνια τους απαξιωτικούς χαραχτηρισμούς
του σχισματικού, του φανατικού, του καταληψία, του αντάρτη.
Στα βαρύκουα αυτιά των ιλαρών, λαλίστατων, βερμπαλιστών της Πίστης,
η Ορθότητά της έγινε συνώνυμο ακραιφνούς φανατισμού και οι Θεοφόροι Πατέρες,
αιμοσταγείς τζιχαντιστές του πρόσφατου παρελθόντος.
Όταν κάποτε αλλάξουν τα πράγματα,
κανείς δεν θα θυμάται τους σημερινούς δήμιους Χριστοκτόνους
μιας δημοσιουπαλληλικής, αλότριας και απουσιάζουσας, κρατικοδίαιτης Εκκλησίας.
Θα θυμάται όμως το μικρό ποίμνιο των λογικών προβάτων,
που συνάντησαν κάποια στιγμή στον λόγο του Χριστού μας,
''οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» ( Ματθ . 18, 19-20).
Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Ο ΑΚΟΛΑΣΤΟΣ ΕΥΝΟΥΧΟΣ ΤΟΥ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΑΦΕΝΤΗ

  

Σέ μιά στιγμή τόν πλησίασε (τόν Ἅγιο Ἀνδρέα τόν διά Χριστόν σαλό) ἕνας νεαρός εὐνοῦχος, δοῦλος κάποιου πλούσιου ἄρχοντα. 

Τό πρόσωπό του ἦταν ροδαλό καί τό δέρμα του λευκό. Ὄμορφος, ξανθός καί λεπτεπίλεπτος, φοροῦσε ροῦχα 

πολυτελή καί μύριζε ἀπό μικριά ἀρώματα. 

Ἦταν συνομήλικος, γείτονας καί φίλος τοῦ Ἐπιφανίου (φίλου καί μαθητῆ τοῦ Ἁγίου). Στό χέρι του κρατοῦσε μιά ἁρμαθιά χουρμάδες. 

Βλέποντας τόν ὄσιο γυμνό, ἀπόρησε καί ρώτησε ταραγμένος τόν Ἐπιφάνιο:-Ποιός εἶναι αὐτός φίλε μου;

 Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στό κρύο καί κάθεται κάτω σάν θαλασσοδαρμένος;

-Τί νά σοῦ πῶ, δέν ξέρω. Φαίνεται πώς τόν νοῦ του τόν ἔχει αἰχμαλωτίσει ὁ πονηρός, γι” αὐτό γυρίζει ἐδῶ κι ἐκεῖ σάν τρελός (ὁ Ἐπιφάνιος γνώριζε ὅτι ὁ ὅσιος παριστάνει τόν σαλό, ἀλλά δέν εἶχε εὐλογία ἀπό τόν Ἅγιο νά τόν φανερώσει στόν κόσμο).Ὅλοι οἱ δαιμονισμένοι ἔτσι κάνουν, ξεσκίζουν τά ροῦχα τους καί κυκλοφοροῦν γυμνοί, χωρίς νά αἰσθάνονται τό κρύο ἤ τή ζέστη.Ὁ εὐνοῦχος συμπόνεσε τόν ὄσιο καί τοῦ ἔδωσε τούς χουρμάδες.-Πάρε αὐτά γιά τήν ὥρα, τοῦ εἶπε, δέν ἔχω τίποτ” ἄλλο μαζί μου.Ὁ ὅσιος, ὅμως, πού μέ τά νοερά μάτια ἔβλεπε τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς του, τόν κοίταξε βλοσυρά καί τοῦ εἶπε:-Οἱ σαλοί δέν δέχονται δῶρα ἀπό κωλοφονίους (ἐννοώντας τούς ὁμοφυλόφιλους, κάνοντας λογοπαίγνιο μέ τήν λέξη κολοφώνιο πού εἶναι εἶδος λάχανου).Ἐκεῖνος δέν κατάλαβε τό ὑπονοούμενο καί εἶπε:-Εἶσαι πραγματικά τρελός. Χουρμάδες βλέπεις καί για κολοφώνια τούς περνᾶς;-Πήγαινε, δόλιε, στό δωμάτιο τοῦ κυρίου σου, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ μακάριος, καί κάνε μαζί του την βδελυρή ἁμαρτία τῶν Σοδομιτῶν, γιά νά σοῦ δώσει κι ἄλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Οὔτε τό φῶς τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν βλέπεις, οὔτε τήν ἀγριότητα τῆς γέεννας γνωρίζεις, οὔτε τόν ἄγγελό σου, πού σέ ἀκολουθεῖ καταλυπημένος, ντρέπεσαι.Τί θά γίνει μ' ἐσένα, βρωμερέ, πού συχνάζεις στίς γωνιές μαζί μέ ἄλλους καί κάνεις πράξεις ἀφύσικες, πράξεις πού οὔτε τά σκυλιά τίς ξέρουν, οὔτε οἱ χοῖροι, οὔτε τά φίδια; Ἀπό ποῦ τά ἔμαθες αὐτά, ἀκάθαρτε; Κρίμα στά νιάτα σου, πού τά πλήγωσε ὁ σατανάς καί τά γκρέμισε εὔκολα στά τρίσβαθα τοῦ ἅδη. Πρόσεξε, μή συνεχίσεις ἔτσι, γιά νά μή θίξει φωτιά ὁ Θεός καί σέ κάψει, κι ἔτσι ἀπό τή μιά φωτιά πέσεις πρόωρα στήν ἄλλη, τήν αἰώνια!Ἡ ταραχή τοῦ εὐνούχου ἦταν φανερή. Εἶχε κατακοκκινίσει ἀπό τήν ντροπή του.-Ἀλίμονό μου! μπόρεσε μόνο νά ψελλίσει.-Τί ἔπαθες φίλε μου; τόν ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος. Γιατί κοκκίνισες ἔτσι; Ὡστόσο μήν περιφρονήσεις τά λόγια του. Ἄν ἡ συνείδησή σου σέ ἐλέγχει γιά κάτι ἀπ' αὐτά πού σοῦ εἶπε, φρόντισε νά διορθωθεῖς.Εἶσαι νέος κάι εὔκολα ξεγελιέσαι ἀπό τόν σατανά.Αὐτός εἶναι φοβερός, εἶναι πανοῦργος καί μοχθηρός συνάμα. Μᾶς σπρώχνει στήν ἁμαρτία, γιά νά ἔχει κι ἐμᾶς μαζί του στή φωτιά τῆς γέεννας καί νά παρηγοριέται.Ὁ εὐνοῦχος ἔφυγε μέ τό κεφάλι κατεβασμένο, δίχως νά πεῖ τίποταὉ Ἐπιφάνιος σήκωσε τόν ὅσιο καί μπῆκαν στό σπίτι του. Βρῆκαν τό τραπέζι στρωμένο. Κάθησαν κι ἔφαγαν. Ὅταν τελείωσαν, ὁ Ἐπιφάνιος ρώτησε τόν ὅσιο:-Γιατί, κύριέ μου, μίλησες τόσο σκληρά στόν φίλο μου;-Ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι φίλος σου, γι' αὐτό τοῦ μίλησα ἔτσι. Ἄν δέν ἦταν φίλος σου, δέν θά τοῦ ἔλεγα οὔτε μιά λέξη. Σκοπός μου δέν εἶναι νά ἐλέγχω τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά νά βαδίζω στόν ἴσιο δρόμο, πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό.-Ἀφοῦ, ὅμως, εἶναι δοῦλος καί βιάζεται ἀπό τόν ἀφέντη του, τί μπορεῖ νά κάνει ὁ καημένος;-Τό ξέρω πώς εἶναι δοῦλος, εἶπε ὁ ὅσιος, πρέπει νά ὐπηρετεῖ τόν ἀφέντη του μόνο στίς ὑλικές του ἀνάγκες, ὄχι στά ἔργα τοῦ διαβόλου καί στίς ἄνομες πράξεις, καί μάλιστα σ' αὐτό τό σιχαμερό, σ' αὐτό τό καταραμένο ἁμάρτημα, πού οὔτε στά ἄλογα ζῶα τό συναντᾶμε! Τί ἄνθρωπος εἶναι, ἀφοῦ δέν αἰσθάνεται τή δυσοσμία τῆς κοπριᾶς καί δέν φεύγει μακριά της;-Ἄν, ὅμως, ὁ ἀφέντης του, ξαναεἶπε ὁ Ἐπιφάνιος, τόν προστάξει νά κάνει κάποια ὑπηρεσία, ἀκόμα καί ἁμαρτωλή, καί ὡς δοῦλος δέν ὑπακούσει, ξέρεις τί τόν περιμένουν-καί βρισιές καί ξύλο καί τόσα ἄλλα βάσανα.-Αὐτό, παιδί μου, εἶναι τό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἐννοοῦσε ὁ Κύριος, ὅταν ἔλεγε:«Μακάριοι εἶναι ὅσοι διώκονται γιά τήν ἀρετή, γιατί σ' αὐτούς ἀνήκει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. 5, 10). Ἄν οἱ δοῦλοι δέν ὐποκύπτουν στή βδελυρή σοδομιτική ἐπιθυμία τῶν κυρίων τους, εἶναι μακάριοι καί τρισμακάριοι, γιατί μέ τά βάσανα πού θά ὐποφέρουν, θά στεφανωθοῦν ἀπό τόν Κύριο σάν μάρτυρες.

Όσιος Ανδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός

Από το βιβλίο της Ι. Μ. Παρακλήτου

 ''Όσιος Ανδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός''

Πηγή: Καιόμενη Βάτος

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...

 Σήμερα, 25η Νοεμβρίου 2014 ημέρα Τρίτη

 

Επιδόθηκε στην γνήσια Ιερά Μονή Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω, η υπ' αριθμ. 116/05-06-2...013 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής, από τον δικαστικό επιμελητή Παναγιώτη Στ. Λάμπρου,συνοδεία αστυνομικών σύμφωνα με το διατακτικό της οποίας, καλούνται οι πατέρες της Μονής:1) Διέταξε την άμεση διάλυσή της και την απέλαση των μοναχών από το Άγιο Όρος.2) Ο Ηγούμενος και τα υπόλοιπα μέλη της Γεροντίας αυτής κρατούν υπό κατάληψη την κείμενη στο Άγιο Όρος ιδιοκτησία της και αρνούνται να την αποδώσουν.3) Προφασίζονται οι Κατσουλιέριδες ότι οι γνήσιοι πατέρες της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου κατέχουν παράνομα δύο κτίσματα του Αντιπροσωπείου (Κελλιού) της (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) στις Καρυές.4) Ότι για τις πράξεις τους αυτές οι καθ'ων καταδικάστηκαν τελεσίδικα με αποφάσεις του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης.5) Προφασίζονται επίσης, και εδώ είναι το μεγαλείο της φιλαργυρίας!!! Ότι προτίθεται να επισκευάσει το καταληφθέν τμήμα του Αντιπροσωπείου της στις Καρυές, το οποίο είναι σε κακή κατάσταση, και για το λόγο αυτό πέτυχε (!!!) την ένταξη του έργου στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ από το οποίο θα διατεθούν 1.450.000 ευρώ (!!!!!!!), με τον όρο ότι οι εργασίες θα υλοποιηθούν σε 24 μήνες από την ημερομηνία έναρξης τους την 1η Μαρτίου 2013.6) Ότι η έναρξη των εργασιών είναι αδύνατη λόγω της κατάληψης των επίδικων κτισμάτων του Αντιπροσωπείου από τους καθ'ων.7)Λόγω του κινδύνου απένταξης του έργου από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ, ζήτησε:α) Να υποχρεωθούν τόσο οι ίδιοι, καθώς και κάθε τρίτος που έλκει από αυτούς δικαιώματα να αποδώσουν στην νέα αδελφότητα των ψευδοεσφιγμενιτών Κατσουλιέρηδων τα εξής όμορα κτίσματα που βρίσκονται στο κτίριο του Αντιπροσωπείου (Κελλίου) (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) της Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές του Αγίου Όρους, ήτοι:1) κτίσμα που εμφαίνεται με το γράμμα α' και αποτυπώνεται με τα γράμματα ΡΣΧΠΡ στο σχετικό τοπογραφικό διάγραμμα και αποτελείται από τρεις (3) ορόφους, με εμβαδό ανά όροφο περίπου 88,92 τ.μ. και συνολικό εμβαδό 266,76 τ.μ. και 2) κτίσμα που εμφαίνεται με το γράμμα β' και αποτυπώνεται με τα γράμματα ΠΧΞΟΠ στο ίδιο ως άνω σχετικό τοπογραφικό διάγραμμα και αποτελείται από δύο (2) ορόφους, με εμβαδό ανά όροφο περίπου 187,72 τ.μ. και συνολικό εμβαδό 375,44 τ.μ.Επίσης επισημαίνεται ότι, η νέα αδελφότητα των ψευδοεσφιγμενιτών Κατσουλιέρηδων με την με αριθμό κατάθεσης 703/113Μ/15-04-2013 έφεσή της, σε συνέχεια της οποίας εκδόθηκε η ως άνω υπ' αριθμ. 116/05-06-2013 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής, πλην της ήδη προαναφερθείσας επιβληθείσας υποχρέωσης των Πατέρων της Μονής για παράδοση της νομής των άνω κτισμάτων, αιτήθηκε:β) την απαγόρευση στους Πατέρες της Μονής και σε κάθε τρίτο που έλκει από αυτούς δικαιώματα κάθε πράξης διατάραξης της νομής στα εν λόγω ακίνητα (κτίσματα),γ) την επιβολή σε βάρος εκάστου των παραπάνω αναφερομένων προσώπων (Πατέρων) προσωπικής κράτησης και χρηματικής ποινής για κάθε παραβίαση της εκδοθείσας δικαστικής απόφασης και δ) την καταδίκη τους στην καταβολή της κριθείσας δικαστικής δαπάνης.Τέλος, αρμόδιος δικαστικός επιμελητής παραγγέλεται λόγω της παρέλευσης έτους από την επίδοση προηγούμενης επιταγής προς εκτέλεση να επιδώσει εκ νέου αμέσως και νομίμως στον υποτιθέμετο τοποτηρητή μοναχό του Αντιπροσωπείου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Άθω στις Καρυές και τους συν αυτώ, διαμένοντες στο κεντρικό κτίριο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος λόγω καταλήψεως προς γνώση τους και για την επέλευση των συνεπειών του νόμου επιτασσόμενον -τους ίδιους και κάθε τυχόν άλλον που εξαρτά από αυτούς συμφέρον ή δικαίωμα- να του αποδώσουν αμέσως τα ακίνητα του νόμου επιτασσόμενον στο διατακτικό της απόφασης.Διαφορετικά θα ενεργηθούν όλες οι κατά νόμο πράξεις εκτέλεσης.Σήμερα πάλι η ομάδα των ψευδοεσφιγμενιτών σφετεριστών με “ηγούμενο” τον κ. Βαρθολομαίο Γαζέτα, κόπτονται να μην χάσουν την ένταξη του έργου στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ από το οποίο θα διατεθούν 1.450.000 ευρώ, με τον όρο ότι οι εργασίες θα υλοποιηθούν σε 24 μήνες από το την ημερομηνία έναρξής τους την 1η Μαρτίου 2013. Η προθεσμία τελειώνει γιαυτό κόπτονται να διώξουν οπωσδήποτε τους Πατέρες δια της βίας από το κτίριο αντιπροσωπείο της Μονής γιαυτό και οι μοναχοί του €υρώ έστειλαν σήμερα δια του δικηγόρου τους κ. Διογένη Καραγιαννακίδη τον δικαστικό επιμελητή κ. Παναγιώτη Στ. Λαμπρο συνοδεία δύο αστυνομικών. Ο οποίος είχε διατάξει και την τελευταία επίθεση στο κονάκι στις Καρυές χρησιμοποιώντας το bobcat για να χτυπήσει την πόρτα του κονακίου με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μοναχός από μέσα. Είχε την “ηθική” συμπαράσταση ομάδας μισθοτών μπράβων και αλλοδαπών λαθρομεταναστών. Τόλμησε ο αδιάντροπος να παραστεί και να επιδόσει την σχετική απόφαση στα χέρια του Αγίου Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου +Αρχιμανδρίτη κ.κ. Μεθοδίου.Ουαί της αναισχυντίας τους !!!Στην ανάρτηση επισυνάπτονται αποσπάσματα των σχετικών παραπάνω αναφερομένων δικαστικών εγγράφων καθώς και φωτογραφικό υλικό από την στιγμή της επίδοσής τους στην είσοδο της Ιεράς Μονής και ειδικότερα στο πρόσωπο του Πανοσιολογιότατου Καθηγούμενου +Αρχιμανδρίτη κ.κ. Μεθοδίου.

 Συνέλληνες, πάντες εν Χριστώ αδελφοί

 

Όταν η θλιβερά εξαμελής αδελφότης υπό τον Χρυσόστομο Κατσουλιέρη μοτωνομάσθη το 2004 σε Ι.Μ.Εσφιγμένου ανακοινώσαμε ότι αρχίζει ο διωγμός της Μονής μας. Η Ιερά Κοινότης από την άλλη, σε μια προσπάθεια να συγκαλύψει από την κοινή γνώμη το βίαιο πρόγραμμά των, ανεκοίνωσε ότι κανείς διωγμός δεν υφίσταται, ότι οι Γνήσιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής προσπαθούν να κερδίσουν εντυπώσεις, να φανούν δήθεν ως μαρτυρικοί ήρωες.Μετά από δέκα χρόνια διωγμού, μετά από την στέρησι κάθε περιουσίας της Μονής τους, μετά από την κατάσχεσι των οχημάτων και των σκαφών τους και την απαγόρευσι χρήσεως νέων, μετά την απαγόρευσι χρήσεως των σκαφών της γραμμής Αγίου Όρους, μπορούσαμε να προβλέψωμε το ύπουλο στρατηγικό σχέδιο ενός αδίστακτου Πατριάρχου. Μετά όμως από το γεγονός της κατασχέσεως του κονακίου της Θεσσαλονίκης, το οποίον οι πατέρες χρησιμοποιούσαν για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψι, έγινε πασιφανής ο επικίνδυνος «μαλακός» πόλεμος που ασκεί εις βάρος τους ο προβατόσχημος φονικός λύκος του Φαναρίου: Να κτυπήσει τους πατέρας της Ιεράς Μονής μας στο ευαίσθητο σημείο της ιατρικής φροντίδος.Τώρα ακολουθεί η επίδοση της απόφασης της βίαιας αποβολής των Πατέρων από το κονάκι Αντιπροσωπείο της Γνήσιας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές.Γιατί βιάζεται τόσο ο κ. Βαρθολομαίος και τα μίσθαρνα όργανά του;. Οι λίγοι ψευδοεσφιγμενίτες του είναι πλούσιοι και καλοχορτασμένοι. Άν και περιφέρονται μόνο 5 από αυτό, το ..προς εξαφάνισι «είδος», όμως ζούν πλουσιοπαρόχως με όσα ζούσαν όλοι μαζί, οι σχεδόν εκατόν πενήντα μοναχοί και λαïκοί της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου. Προς τί η ανάγκη; Γιατί τόση και τέτοια βία; Αποκλεισμός απο πολυάρθμη αστυνομική δύναμι στη Θεσσαλονίκη και τώρα στις Καρυές!!!… Προς τι η σύλληψι των πατέρων στα κονάκια και η βίαια αποβολή τους με κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα;.. Τί γελοιότητες είναι αυτές; Πού εφορμείτε ..εν Χριστώ αδελφοί, προς εγκληματίες και τρομοκράτες;.Δεν εντρέπεται και δεν ερυθριά ο νεοταξίτης πατριάρχης, ο βραβευμένος για την προάσπισι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λογικό. Δέν εντρέπονται όμως οι αξιωματικοί του Αστυνομικού Σώματος που παρέταξαν και θα παρατάξουν ξανά δυνάμεις εναντίον των Εσφιγμενιτών μοναχών στο Αντιπροσωπείο της Ιεράς Μονής στις Καρυές; Δεν γνωρίζετε, αδέλφια του ποτέ τιμημένου Αστυνομικού Σώματος, ποιοί είναι οι αληθινοί Εσφιγμενίτες; Σε ποιούς φορέσατε χειροπέδας, και σε ποιούς θα στρέψετε και πάλι τα όπλα σας; Και τώρα θα το ξανά επαναλάβετε; Οι αληθινοί Εσφιγμενίτες είναι οι φορείς όλης της εθνικής σας μνήμης, αδέρφια μας ! Είναι οι παππούδες, οι πατέρες, και οι Έλληνες αδελφοί σας, αδέρφια μας. Είναι με μια λέξι οι «γεροντάδες» σας που σας φιλοξενούσαν στο Άγιον Όρος και άκουγαν τον πόνο και τα πάθη σας. Σε ποιούς στρέφετε τα όπλα, αδέλφια; Σε αυτούς που θέλουν να περισώσουν όλα όσα θα χρειαστείτε αργότερα για να διδάξετε τα παιδιά σας; Πού θα βρείτε, νομίζετε, τις αξίες της ιεράς μας παραδόσεως; Από την Ψυχολογία και την Ψυχιατρική; Απο το διαδίκτυο; Ή από το Φανάρι των οικουμενιστών; Μή κτυπάτε τους πατέρας σας, αδέλφια!Απο την άλλη, αναλογίζεσθε από ποιόν κατευθύνεσθε; Απο αυτόν τον νεοταξίτη πράκτορα του Φαναρίου που αγωνιά να μας «φραγκέψη». Από αυτόν που απεμπολεί τα ιερά και τα όσια του έθνους μας. Απο τον Οικουμενικό Πατριάρχη που ενώ απολαμβάνει την αναγνώρισι των ισχυρών αρχόντων του αιώνος τούτου, φοβάται και τρέμει ολίγους φτωχούς μοναχούς. Διότι ΑΥΤΟΣ που φοβάται και αγωνιά πρέπει να είναι μάλλον ο κ. Βαρθολομαίος. Πώς αλλιώς να δικιολογήσουμε την κατάσχεσι των κονακίων που δεν χρειάζεται ούτε αυτός ούτε οι ψευδοεσφιγμενίτες; Και για τους γνήσιους Εσφιγμενίτες μοναχούς, όπως μέχρι τώρα είχε, έτσι και στο μέλλον θα έχει την φροντίδα τους ο Άγιος Θεός. Αντιθέτως ο κ. Βαρθολομαίος αγωνίζεται στένωντας να ανεβεί τον χάρτινο πύργο της νεοταξικής αποστολής του, να μας ενώσει με τον εωσφορικό παπισμό. ΆΝ, λοιπόν, ΆΝ την ώρα της υπογραφής, την ώρα της υποταγής μας στον παπισμό, ακουστεί, έστω κι από μακρυά, ο Εσφιγμενιτικός ψίθυρος, υπάρχει πιθανότητα ο χάρτινος πύργος να καταρρεύσει! Τους τρέμει τους γνήσιους Εσφιγμενίτες, σας λέω.. Ναί, αδελφοί εν Χριστώ ηγαπημένοι, εκείνος είναι αυτός που φοβάται. Έτσι πάντοτε οι φορείς του ψεύδους φοβούνται τους φορείς της αληθείας. Γι' αυτό και ξεσπά σε τέτοια μέτρα εναντίον απόρων μοναχών.Η έξοδος στον κόσμο με τόσους περιορισμούς ήταν όντως για τους γνήσιους πατέρες της Εσφιγμένου μια ταλαιπωρία. Βρίσκανε τουλάχιστον ανάπαυσι στο κονάκι της Θεσσαλονίκης. Τώρα πλέον η «πατρική» πατριαρχική πρόνοια τους στέρησε κι αυτό. Τώρα προσπαθεί να τους στερήσει και το αντιπροσωπείο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές. Και να εκβάλει διά της βίας τους εκεί διαμένοντας πατέρες με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας ως και της ιδίας της ζωής τους. Ο αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος υποβάλλει την γνήσια αδελφότητα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου σε μία ακόμα ταλαιπωρία που θα κρατήσει όμως εντός της ψυχής των πατέρων την ελπίδα της σωτηρίας. Σε πρόσφατη επαφή που είχαμε με την Ιερά Μονή Εσφιγμένου οι πατέρες μας ανακοίνωσαν ότι έρχονται για ακόμα μια φορά στην ευχάριστη θέσι - άν και επώδυνη συγχρόνως - να ανακοινώσουν, ότι θα συνεχίσουν με νέα, πρόσθετη χαρά την ασυγκατάβατη στάσι στους οικουμενιστές νεοταξίτες. Ότι αυτοί, είναι και θα είναι πάντοτε στη θέσι τους. Στη θέσι που παρέλαβαν απο τους αγίους πατέρας, την οποία και θα διατηρήσουν με κάθε κόστος. Σ' αυτην την ευλογημένη θέσι της ακριβείας, της αληθούς ομολογίας της πίστεως, θα μείνουν σταθεροί προσδοκούντες και ευχόμενοι να επιστρέψουν κάποτε στο μέλλον κι αυτοί οι τωρινοί τους διώκτες, το Άγιον Όρος και αυτό το Πατριαρχείο μας, η πνευματική μάνα του κόσμου. Μέχρι τότε θα υποστούν με υπομονή το μένος και το τρόμο ενός αναξίου πατριάρχου. Διότι κάποιος πρέπει επι τέλους να αντισταθεί!

 ΑΔΕΛΦΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

 

Κοινοποιήστε-προωθήστε σε άπαντας τους Ορθοδόξους Έλληνες Χριστιανούς να υπερασπιστούν με οποιονδήποτε τρόπο τα Άγια των Αγίων της Ιεράς Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Παραδόσεώς μας, την Γνήσια Ιερά Μονή Εσφιγμένου με Καθηγούμενο τον Πανοσολογιότατο +Αρχιμανδρίτη κ.κ. Μεθόδιο και τους συν αυτώ εν Χριστώ πατέρας της Ιεράς Μονής.Αλίμονο στους Κατσουλιέρηδες με τοποτηρητή τον “ηγούμενο” κ. Βαρθολομαίο Γαζέτα.Αποτέλεσμα των πράξεών τους είναι να γίνει πάλι θέατρο στα μάτια του κόσμου ο Αγιορειτικός Μοναχισμός.Τα χαρτιά που έχουν και διεκδικούν τα πάντα υπό την κυριότητά τους, δεν είναι νομίμως κτηθέντα, τους δόθηκαν κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους, αλλά δυστυχώς, φέρουν την υπογραφή και την “ευλογία” του αλλοτριωθέντος εκ της Ορθοδοξίας λόγω των παναιρετικών του φρονημάτων, “πατριάρχου” Βαρθολομαίου Αρχοντώνη και της Ιεράς Κοινότητος. Ακόμη και νόμιμα να θεωρούνται, κάθε “νόμιμον” δεν είναι και ηθικόν.Όλοι σχεδόν οι Αγιορείτες αλλά και όσοι λαϊκοί πληροφορούνται, ομολογούν ότι το δίκαιο είναι της γνήσιας Ι.Μ. Εσφιγμένου. Οι σφετεριστές Κατσουλιέρηδες με τις ενέργειες αυτές αποδεικνύουν την πνευματική τους γυμνότητα. Και όσοι τους υπερασπίζονται ας μην λυσμονούν ότι οι αδικίες αυτές και τα σκάνδαλα, θα έχουν την ένδικον μισθαντοδοσία.Είναι πολύ λυπηρή η σκληρότητα και η αμετανοησία τους.

 

Οι Διαχειριστές της σελίδας ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

 

Για περισσότερες πληροφορίες:

 

Καθηγούμενος της γνήσιας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω +Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος κιν.τηλ.: +30 6973 345 170

Ιερομόναχος Γρηγόριος,τοποτηρητής της γνήσιας Ιεράς Μονής

Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω κιν.τηλ.: +30 6973 345 171

 

ΧΑΡΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΠΟΝΑ

Έλεγε ο Γέροντας Ιωακείμ πριν την αλλαγή τού ημερολογίου, την Κυριακή της Ορθοδοξίας το εσπέρας,

 είδαν μία λευκή ταινία στον ουρανό, από την ανατολή ως τη δύση, που τον χώριζε στα δύο.

 Όλοι είπαν ότι κάτι το σοβαρό θα συμβεί. 

Πατέρες που είχαν έλθει από τον κόσμο έλεγαν πως μία δαιμονισμένη,

 αν έβλεπε μοναχό, έλεγε: Θα έλθω στο Όρος και θα κάνω κάθε καλύβα μητρόπολη, 

κάθε κελλί αρχιεπισκοπή, κάθε ησυχαστήριο Οικουμενική Σύνοδο και κάθε μοναστήρι πατριαρχείο. 

Όταν άλλαξε το ημερολόγιο ήλθε ο πειρασμός και χώρισε τους πατέρες.

Και τότε κατάλαβαν,πως αυτοί,που έφεραν το νέο ημερολόγιο,δήθεν για λόγους αστρονομίας, έφεραν τον ίδιο τον πειρασμό μέσα στην Εκκλησία.

Όταν διάβασαν και την εγκύκλιο του 1920,περί νέου ημερολογίου για να εορτάζεται το Πάσχα

 σχεδόν ταυτόχρονα από Ορθοδόξους και Καθολικούς,κούνησαν απογοητευτικά το κεφάλι...

Ο παπα-Ιωνάς ο Καυσοκαλυβίτης (+1765), ο υποτακτικός και βιογράφος τού οσίου Ακακίου, έλεγε: Θα έλθει ένας καιρός που οι πατέρες θ' ακούνε την καμπάνα τού Κυριάκου και θα πηγαίνουν άλλου και όχι στο Κυριάκο. Κι έλεγε ο οσιακής βιοτής μακάριος παπα-Ιωνάς: Πατέρες μη χωρίζετε από την καμπάνα τού Κυριακού, μην κάνετε ανυπακοή στην καμπάνα.... Και άλλοτε έλεγε: Εύχεσθε πατέρες εκτενέστερον, να μην έλθει εκείνη η ώρα, αλλά δεν θα την αποφύγετε. Θα δημιουργηθούν φατρίες και θα τυραννήσουν τον τόπο....Ο Γ. Αρσένιος είχε πει στον Γ. Ιωακείμ με παράπονο για την αποτυχία τού ζητήματος του ημερολογίου: Οι πατέρες πριν πάνε έξω, για να εργασθούν κι ενεργήσουν για τη διόρθωση τού ημερολογίου, είχαν τη σύμφωνη γνώμη του εγκλείστου Καλλινίκου του Ησυχαστοϋ τού Κατουνακιώτου.Έλεγε ο Γ. Ιωακείμ πως καλό είναι ο μοναχός να γίνεται μεγαλόσχημος. Τη γνώμη αυτή έχουν όλοι οι καλοί παλαιοί πατέρες. Αυτό που κάνουν ορισμένοι, να γίνονται την τελευταία ώρα, όταν καταλάβουν ότι θα πεθάνουν, θεωρείται ως η θυσία τού Κάϊν, ότι τη νεότητά τους δεν την έδωσαν στον Χριστό, παρά μόνο τα γεράματα τους. Όταν μπορούσαν, ως νέοι, να κάνουν αγώνες δεν έκαναν, λέγοντας πως θα κάνουν όταν γεράσουν. Μα όταν γεράσουν και να θέλουν δεν μπορούν να κάνουν μετάνοιες, μεγάλες νηστείες κι αγρυπνίες.Λέγεται πως οι παλαιοί Ξηροποταμηνοί μοναχοί γίνονταν με ρασοευχή κι ορισμένοι ούτε σταυροφόροι. Κάποτε πήγε ένας Ξηροποταμηνός στον παράδεισο κι απόρησαν οι εν τω παραδείσω Ξηροποταμηνοί που τον είδαν, νομίζοντας, ότι το μοναστήρι τους είχε καταστραφεί και δεν έχει μοναχούς και τού έλεγαν: Από τα άλλα μοναστήρια έρχονται τακτικά πατέρες, ενώ από το δικό μας έχουμε καιρό να δούμε κι έρχεσαι εσύ, ύστερα από αρκετά χρόνια. Αυτό οφείλεται στ' ότι οι άξιοι μεγαλόσχημοι είναι οι μοναχοί εκείνοι που θ' αναπληρώσουν το εκπεσών τάγμα τού εωσφόρου. Οι σωζόμενοι ρασοφόροι και σταυροφόροι μοναχοί πηγαίνουν σε άλλο τόπο τού παραδείσου. Ο Ξηροποταμηνός μοναχός που πήγε με τους άλλους ήταν μεγαλόσχημος.Το να γίνεται κανείς σε μεγάλη ηλικία μεγαλόσχημος παρατηρείται συχνά στους Ρώσους, οι οποίοι υπερτιμούν το μέγα αγγελικό σχήμα λέγοντας: Αν δεις ένα πατριάρχη κι ένα μεγαλόσχημο, πρώτα θα φιλήσεις το χέρι τού μεγαλόσχημου. Γι' αυτό και στη Ρωσία γενικώς γίνονται λίγοι μεγαλόσχημοι. Εμείς όμως δεν έχουμε τέτοια παράδοση κι ούτε σημαίνει πως οποίος δεν είναι μεγαλόσχημος τού επιτρέπεται ν' αμελεί τα μοναχικά του καθήκοντα.Έλεγε ο Γέροντας Ιωακείμ πως πρόλαβε στο Άγιον Όρος πολύ καλούς πατέρες. Βέβαια οι καλοί δεν φαίνονται, κρύβονται. Υπήρχαν όμως αληθινοί αγωνιστές και άνθρωποι μεγάλης υπομονής. Επίσης είχαν πενία, κόπωση, μεγάλες ακολουθίες, πολύωρες ορθοστασίες, πολλές αγρυπνίες και στα μοναστήρια και στα καλύβια. Τότε έβγαζαν το ψωμί με τον ιδρώτα τους, δεν περίμεναν, δεν είχαν και δεν ήθελαν βοήθεια από τους κοσμικούς, όπως σήμερα. Πολλοί πατέρες αγόραζαν μόνο ενδύματα, τα όποια συχνά τα μπάλωναν, και αλάτι. Αρκούνταν σε αυτά που παρήγαγαν. Ούτε έβγαιναν συχνά από το Άγιον Όρος, αρκετοί, τότε, δεν είχαν βγει ποτέ από τότε που ήλθαν. Μόνο στα Κελλιά που είχαν πολλές λεπτοκαρυές και ιδίως σ' εκείνα που ήσαν αγιογράφοι περνούσαν ίσως κάπως πιο άνετα. Το εργόχειρο της αγιογραφίας απέδιδε, γιατί τότε, η λεγόμενη αγία Ρωσία, έκαμε πολλές παραγγελίες στο Άγιον Όρος εικόνων, για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια της, από ευλάβεια, και το θεωρούσε ιδιαίτερη ευλογία να έχει κάτι από το Περιβόλι της Παναγίας. Αυτοί είχαν και κάποια άνεση για να επιδιορθώνουν τα Κελλιά τους.Επίσης πολλά θαύματα έβλεπαν τότε οι άγιοι πατέρες, από τα τίμια λείψανα, τις ιερές εικόνες, τους τιμώμενους αγίους της μονής ή τού Κελλιού. Εκτός των αγίων Αναργύρων και του αγίου Παντελεήμονος πολλά θαύματα έκανε και ο άγιος Αρτέμιος, γιατί αρκετοί πατέρες από τη μεγάλη ορθοστασία, έπασχαν από κήλη, την οποία ο άγιος θεραπεύει. Ο άγιος Νικόλαος επίσης είχε συχνές θαυματουργικές επισκέψεις σ' εκείνους που ταξίδευαν, ασχολούνταν με την αλιεία κι είχαν βάρκες. Ο άγιος Μηνάς είχε καθημερινώς ταξίματα, άλλος έταζε μια λαμπάδα και άλλος μία λειτουργία για αντικείμενα που έχαναν. Όλοι έτρεχαν στον άγιο Μηνά και πολλά από τα απολεσθέντα τα έβρισκαν με θαυματουργικό τρόπο.Στο Κελλί του Χατζηγιώργη στην Κερασιά, όπου είχαν θαυματουργή εικόνα τού αγίου Μηνά, την παραμονή μιας πανηγύρεως, κατά την ώρα της αρχής της αγρυπνίας, ήλθε ένας φτωχός λαϊκός, που είχε χάσει το ζώο του. Οι πατέρες τού είπαν να ξεκουραστεί και τον παρηγορούσαν. Εκείνος ήταν απαρηγόρητος, γιατί το ζώο αυτό ήταν μεγάλη βοήθεια στη φτώχεια του. Την ώρα εκείνη ακούστηκαν δυνατά κτυπήματα στην εξώθυρα. Πήγαν να δουν ποιος κτυπά έτσι δυνατά, είδαν το ζώο, το έδιωχναν, μα δεν έφευγε. Ο φτωχός που βγήκε να δει, είδε πως ήταν το μουλάρι του. Ευχαρίστησαν όλοι τον άγιο.Πολλά θαύματα ετελούντο κατά τις μνήμες εορταζόντων αγίων, στις πανηγύρεις μονών και Κελλιών. Κακοκαιρίες σφοδρές, εμπόδια μεγάλα και διάφορα, την τελευταία ώρα διαλύονταν κι όλα πήγαιναν καλά.Τα θαύματα είναι πάμπολλα, αυτά που ξέρουν οι ίδιοι οι μοναχοί, η συνοδεία τους, και οι πνευματικοί τους. Άπειρα τα θαύματα από θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας και των αγίων, των μονών και των Κελλιών. Πολλά διηγούνται οι Σλάβοι και ιδίως οι Ρώσοι, κυρίως θαύματα της Παναγίας, του αγίου Νικολάου και του αγίου Παντελεήμονος.Διηγείτο ο Ρώσος παπα-Ισαάκ στον Γ. Ιωακείμ, που εκοιμήθη γύρω στο 1960 στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος, πως όταν ήταν στο Παντοκρατορινό Κελλί των Δώδεκα Αποστόλων στην Καψάλα, του έλεγαν οι Γεροντάδες του για ένα θαύμα που έγινε στο Κελλί τους, πριν το 1917. Λέγεται πως το Κελλί αυτό ήταν παλαιά Κυριάκο της εκεί σκήτης. Σε μια Ρωσίδα παρουσιάσθηκε η Παναγία και της είπε να στείλει βοήθεια στο Κελλί αυτό: Μη στενοχωρείσαι, θα σε κάνω καλά, μόνο στείλε κάτι στο Κελλί των Αγίων Αποστόλων στο Άγιον Όρος... Εκεί βρίσκεται η εικόνα μου η Γοργοεπήκοος. Όταν έλαβαν οι πατέρες το γράμμα, θαύμασαν για τη βοήθεια της Παναγίας προς τη Ρωσίδα και το Κελλί τους. Μιά εικόνα που είχαν έτοιμη, της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, για να τη στείλουν στη Ρωσία, δεν την έστειλαν και παρήγγειλαν άλλη στους αγιογράφους. Σήμερα το Κελλί είναι ακατοίκητο και η εικόνα αυτή δεν υπάρχει εκεί.Λέγουν οι παλαιοί πατέρες, πως πολλοί των πατέρων που άγιασαν στον ιερό αυτό τόπο, δεν φανερώνονται μετά την κοίμηση τους, μόνο και μόνο για να τιμάται η Παναγία και προς αυτή ν' απονέμεται όλη τους η ευλάβεια.

 

Ακόμη και των γνωστών οσίων των μονών, των σκήτεων και των Κελλιών 

ή μετά την κοίμηση δράση και τιμή είναι περιορισμένη και δεν κάνουν παρά πολλά θαύματα, 

όπως άλλοι άγιοι στον έξω κόσμο.

 Ο λόγος είναι ένας, για να έχει το προβάδισμα στην τιμή η Θεοτόκος.

Εν τούτοις έχουμε και παραδείγματα αρκετά επεμβάσεων των τοπικών αγίων στη ζωή των μοναχών. 

Ο Γέροντας Εφραίμ, αντιπρόσωπος της μονής Γρηγορίου, έλεγε στον Γ. Ιωακείμ: 

Έναν αδελφό, που ήταν διάκος, τον πολεμούσε ο λογισμός να φύγει από το μοναστήρι, 

αρρώστησε όμως βαρειά κι έπεσε στο κρεβάτι. Πριν ξεψυχήσει πήγε ο αδελφός 

που τον υπηρετούσε, να πάρει τα ρούχα του, για να τα πλύνει. 

Του λέγει: 

Κάνε υπομονή μέχρι να έλθω, πάω να πλύνω τα ρούχα. Του λέγει ο ετοιμοθάνατος: 

Τα πήρε τα ρούχα η γυναίκα εκείνη με τα μαύρα, που ήταν πριν εδώ... 

Και λέγοντας αυτά παρέδωκε το πνεύμα του. 

Η γυναίκα ήταν η οσιομάρτυς Αναστασία, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος 

των λειψάνων της φυλάγεται στη μονή.

 Τούτο συνέβη μάλλον το 1953.

Πηγή: Ορθόδοξος Κόσμος

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΕΡΗΜΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

 

 

Ένας δόκιμος της συνοδείας νόμισε ότι οι Γεροντάδες για να καυχηθούν,

 ότι είχαν ένα άγιο μεταξύ τους, 

ρίχνουν άρωμα στην κάρα. 

Την πήρε κρυφά και την έρριξε στη στέρνα με βάρος, για να μην φαίνεται.

 Οι Γεροντάδες την έχασαν και δεν ήξεραν τι έγινε και ποιος την πήρε.

 Μετά δώδεκα ημέρες την έβγαλε ο δόκιμος από την στέρνα και πάλι ευωδίαζε.

 Και πίστεψε πράγματι ότι επρόκειτο περί αγίου μοναχού.

Αντίθετα

 ο Γέροντάς του που ήταν από την Κέρκυρα δεν έλυωσε και η αιτία ήταν μάλλον

 πως περιφρονούσε τους γείτονές του και ποτέ δεν πήγαινε στις πανηγύρεις και τις λειτουργίες τους.

 

Ένας ηγούμενος επισκέφθηκε άλλο ετοιμοθάνατο αδελφό και τον ρώτησε: Γέροντα, πως πας, τι καταλαβαίνεις, θα σωθούμε; Τού απαντά ταπεινά εκείνος: Αγαθάς ελπίδας έχουμε Γέροντα, από αυτά που βλέπω, αγαθάς ελπίδας έχουμε...Στη Μ. Λαύρα ήταν τα τελευταία χρόνια ένας ευλαβέστατος εκκλησιαστικός ο Γ. Θεόφιλος, ο οποίος πολύ αγαπούσε τον κτίτορα της μονής, όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη. Ήθελε να είναι ακοίμητα τα κανδήλια τού τάφου και της εικόνας τού οσίου, και τον παρακάλεσε όταν σβύνουν να τον ειδοποιεί. Πράγματι κατά τρόπο θαυμαστό τού παρουσιαζόταν ο άγιος, ημέρα και νύκτα και τού έλεγε ποιο καντήλι του δεν ανάβει. Ο άγιος τού μήνυσε και τον ακριβή χρόνο τού θανάτου του.Στη μονή Διονυσίου ο Γ. Ιάκωβος έβλεπε τον προστάτη της μονής Τ. Πρόδρομο να λιχνίζει τους καλούς από τους σκάρτους. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν «Ω ευλογημένο κοινόβιο!».Έλεγε ο Γ. Ιωακείμ στη σκήτη της Αγίας ΑΓ. Άννης υπήρχε μια Καλύβη έπ' ονόματι των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης. Κάποτε, όταν πήρε την Καλύβη νέος Γέροντας, θεώρησε καλό ν' αλλάξει τους εορταζομένους αγίους και ν' αφιερώσει σε άλλο άγιο το ναό, επειδή την ίδια ημέρα εορτάζει το Κυριάκο. Ένας Γέροντας της σκήτης είδε ένα Γέροντα και μία Γερόντισσα να κατηφορίζουν και τους λέει με όλη την απλότητά του: Πού πάτε και που είσασθαν εσείς; Και τού λέγουν: Μας έδιωξαν από το σπίτι μας και πάμε στο Κυριάκο... Μετά κατάλαβαν όλοι, όσοι το έμαθαν, ότι επρόκειτο για τους αγίους Θεοπάτορες... Στο Παντοκρατορινό Κελλί τού Αγίου Νικολάου (Χατζούδα) ήταν ένας καλός Γέροντας παπά-Μελέτιος πνευματικός, που ήταν κι αυτός από τη συνοδεία τού Χατζηγιώργη, ο οποίος είχε πλούσια βιβλιοθήκη και πολλές γνώσεις.Στα καλογέρια του δεν επέτρεπε ποτέ να εργασθούν Κυριακές και αργίες, γιατί το θεωρούσε βαρειά αμαρτία. Εκείνοι είπαν, πως θα πάνε να δουν τα μελίσια, που τα είχαν στην Καψάλα. Δεν πήγαν όμως εκεί και πήγαν στον λάκκο, στη σκήτη τού Κουτλουμουσίου, όπου υπήρχαν ψάρια, για να ψαρέψουν. Εκεί είναι ένα μέρος που τραβιούνται τα νερά και το λέγουν φονιά, γιατί παλαιότερα πνίγηκαν άνθρωποι. Εκεί μπροστά τους, δίχως να μπορούν να τον βοηθήσουν και τον σώσουν, πνίγηκε ο ένας της συνοδείας, για την ανυπακοή τους. Δεν τολμούσαν να επιστρέψουν στο Κελλί τους και πως να το πουν στον Γέροντά τους. Το είπαν σε άλλους Γέροντες πνευματικούς, οι οποίοι μεσολάβησαν να τού το πουν με τρόπο. Λυπήθηκαν τότε όλοι οι πατέρες της περιφερείας Καρυών για τον πνιγμένο και τους παρήκοους μοναχούς. Ο Γέροντας τους παπα-Μελέτιος εκοιμήθη από τη λύπη του.Ήταν ένας υποτακτικός είχε μεγάλη επιθυμία να πάει να δει τη μητέρα του. Ο Γέροντας δεν ήθελε. Οι άλλοι πατέρες τού Κελλιού επέμεναν να τον αφήσει. Συνενοήθηκαν μαζί της, να έλθει από την Καισαρεία στην Κωνσταντινούπολη, κι εκεί θα πήγαινε ο γιος της να τη συναντήσει, με τη συνοδεία ενός αδελφού. Δύο φορές την εβδομάδα πήγαινε και ερχόταν πλοίο από τη Ρωσία στο Άγιον Όρος, το οποίο στάθμευε και στην Πόλη. Με αυτό κανόνισαν να πάνε. Πήγανε να βάλουν μετάνοια στον Γέροντα για την αναχώρηση. Ο Γέροντας ήταν κατάκοιτος. Μόλις το άκουσε άρχισε να κλαίει, ως να τον αποχαιρετούσε. Οι άλλοι τον καθησύχαζαν, πως σε λίγες ήμερες θα είναι πάλι εδώ. Σε λίγες ημέρες όμως επέστρεψε μόνο ο συνοδός του, ο άλλος έμεινε για πάντα στον κόσμο.Στο Κελλί της Κερασιάς Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ζούσαν Ρώσοι μοναχοί. Τελευταίος της παλαιάς συνοδείας ήταν ο Ελληνο-Ρώσος παπά -Ακάκιος, ο οποίος είχε υποτακτικούς δύο αδέλφια από τη Μυτιλήνη" τον παπά- Αβέρκιο και τον μοναχό Πρόχορο.Κάποτε ανέβηκαν στην κορυφή τού Άθωνος και διανυκτέρευσαν στο Κάθισμα της Παναγίας, εκεί που είχε εμφανισθεί η Παναγία στον όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη. Ο παπά-Αβέρκιος, ενώ τού είπε ο Γέροντάς του να μην πάει, πήγε να κοιμηθεί σ' ένα , μοναχικό κελλί και κλείδωσε την πόρτα. Το βράδυ τού παρουσιάσθηκε ο δαίμονας και τον έδειρε. Ο παπά-Αβέρκιος φώναζε. Πήγε ο Γέροντας Ακάκιος, πήρε τον σταυρό, έκανε μια προσευχή, αλλά ο δαίμονας δεν έφευγε και ο παπά-Αβέρκιος αδυνατούσε ν' ανοίξει και την πόρτα. Τότε ο παπά-Ακάκιος πήγε από το παράθυρο και λέγει στον δαίμονα: Με ποιο δικαίωμα εσύ κτυπάς τον δικό μου υποτακτικό; Με τα λόγια αυτά ο δαίμονας εξαφανίσθηκε, γιατί είναι γνωστό πως μόνο ο Γέροντας έχει δικαίωμα επί τού υποτακτικού του, και έτσι φάνηκε η πνευματική υπεροχή τού Γέροντος και το επικίνδυνο της ανυπακοής.Στο σπήλαιο που υπάρχει απέναντι από το Κουτλουμουσιανό Κελλί των Αγίων Αποστόλων, που ήταν το αρχαίο μονύδριο τού Αλυπίου, πλησίον της σκήτης τού Αγίου Παντελεήμονος, έμενε επί τριάντα έτη περίπου με μεγάλη εγκράτεια και πτωχεία ο μοναχός Θεόδουλος.Ορισμένοι τον θεωρούσαν πλανεμένο κι άλλοι τον ευλαβούντο. Συνήθως εκκλησιαζόταν στο ναό τού Πρωτάτου. Μετά τον Πρώτο τού Αγίου Όρους πήγαινε και προσκυνούσε αυτός. Το ίδιο έκαμε και στις πανηγύρεις, όπου έπιανε το πρώτο στασίδι, και στις θέσεις της τραπέζης. Πολλοί νόμιζαν πως είναι ανόητος και γι' αυτό τα κάνει αυτά. Τον μάλλωναν, αλλά αυτός επέμενε στις πρωτοκαθεδρίες. Ο Γ. Ιωακείμ έλεγε: Αν ήταν απλός θα ήξερε και να ταπεινωθεί κι όχι μόνο να υπερηφανευτεί....Κάποτε πήγε στη μονή της Μ. Λαύρας και νυχτώθηκε και μέχρι να ξημερώσει καθόταν έξω και προσευχόταν. Τού παρουσιάσθηκαν δαίμονες ως μοναχοί και τού έλεγαν: Ορίστε, άγιε τού Θεού, προσεύχεσαι και σείεται το μοναστήρι, ορίστε να φιλοξενηθείς, να έλθει η ευλογία τού Θεού στο μοναστήρι... Έλεγε ο Γ. Ιωακείμ: Ήταν ένας από αυτούς που βλέπανε κι ακούγανε δαίμονες, είχε έλθει κι αυτός από την Αμερική, που νομίζουν πως από την αρετή τους βλέπουν αυτά. Κρίμα στους κόπους και τους αγώνες τόσων χρόνων. Πόση προσοχή χρειάζεται μη θυσιασθούμε στο λιμάνι...Ο μοναχός Χρυσόγονος ζούσε στο εργατόσπιτο τού Κουτλουμουσιανού Κελλιού των Αγίων Αποστόλων (Αλυπίου). Το εργόχειρό του ήταν να βάφει ρούχα. Τις βαφές τις κατασκεύαζε μόνος του από ρίζες δένδρων. Ζούσε με μεγάλη πενία, που ήταν πράγματι αξιοθαύμαστη. Το καθημερινό του φαγητό ήταν ψωμί, που το βουτούσε στο νερό και λίγη ζάχαρη ή παξιμάδι. Αυτή ήταν η παντοτεινή τροφή του, εκτός αν πήγαινε σε καμμία γειτονική πανήγυρη και τού πρόσφεραν κάτι. Τα ενδύματά του φτωχά και τα σκεπάσματα του παλιά τσουβάλια. Άνοιγε μια τρύπα στα τσουβάλια, φορούσε τέσσερα -πέντε από αυτά κι έτσι περνούσε τους χειμώνες, δίπλα στο τζάκι. Ήταν πολύ ήσυχος και καλός μοναχός.Διηγείτο ο Γ. Ιωακείμ πως σαν τον π. Χρυσόγονο πτωχός, ήταν κι ένας μοναχός στη Βίγλα, που δεν θυμάται τ' όνομά του. Ζούσε σ' ένα καλύβι δίχως ναό με μεγάλη στέρηση. Μόνο όταν τέλειωνε το λάδι από το φανάρι του, το οποίο το άναβε όταν πήγαινε στις νυκτερινές λειτουργίες των γύρω πατέρων, οδηγούσε τα βήματα του στη Ρουμανική Σκήτη ή στη Μ. Λαύρα. Βλέποντας το λυχνάρι του οι πατέρες, δίχως να τους πει τίποτε, ήξεραν, το γέμιζαν και τού έδιναν και κάτι. Στο καλύβι του ζούσε ως άσαρκος. Όταν πήγαινε στις λειτουργίες με ντροπή έτρωγε κάτι ελάχιστο.Η καταγωγή του ήταν από το χωριό Μαζέϊκα των Καλαβρύτων. Εκάρη μοναχός στο Κελλί Άγιος Νικόλαος, εξάρτημα άλλοτε τού παρακείμενου μονυδρίου τού Ραβδούχου, σήμερα της μονής Παντοκράτορος. Ένα διάστημα κοινοβίασε στο μονή Εσφιγμένου και είχε το διακόνημα τού τυπικάρη. Διακρινόταν για το φιλακόλουθο, τη μεγάλη ευλάβεια, την αντοχή στους σωματικούς κόπους και την υπομονή του. Όταν προείδε τον θάνατό του, επέστρεψε στο μετάνοια του. Οι παραδελφοί του και ο Γέροντάς του τον υποδέχθηκαν με χαρά, γιατί ποτέ δεν τους είχε στενοχωρήσει, παρά μόνο με τη φυγή του.Μετά τρία έτη από τον ήσυχο θάνατό του έγινε η εκταφή του και η κάρα του ευωδίαζε. Επειδή διεδόθη το γεγονός, πήγαιναν πολλοί να την προσκυνήσουν. Ένας δόκιμος της συνοδείας νόμισε ότι οι Γεροντάδες για να καυχηθούν, ότι είχαν ένα άγιο μεταξύ τους, ρίχνουν άρωμα στην κάρα. Την πήρε κρυφά και την έρριξε στη στέρνα με βάρος, για να μην φαίνεται. Οι Γεροντάδες την έχασαν και δεν ήξεραν τι έγινε και ποιος την πήρε. Μετά δώδεκα ημέρες την έβγαλε ο δόκιμος από την στέρνα και πάλι ευωδίαζε. Και πίστεψε πράγματι ότι επρόκειτο περί αγίου μοναχού.Αντίθετα ο Γέροντάς του που ήταν από την Κέρκυρα δεν έλυωσε και η αιτία ήταν μάλλον πως περιφρονούσε τους γείτονές του και ποτέ δεν πήγαινε στις πανηγύρεις και τις λειτουργίες τους. Είχε μόνιμο εφημέριο τον παπα-Χαράλαμπο από την Καλύβη τού Αγίου Χαραλάμπους της σκήτης τού Κουτλουμουσίου. Αυτά τα διηγήθηκε στον Γ. Ιωακείμ ο τελευταίος διάδοχος τού Κελλιού τού Αγίου Νικολάου ο Γ. Σάββας, που εκοιμήθη στο Φιλοθεΐτικο Κελλί Άγιος Δημήτριος το 1988.Ο Χατζηγιωργιάτης Γ. Ευλόγιος από το Κελλί τού Αγίου Γεωργίου τού Φανερωμένου διηγείτο στον Γ. Ιωακείμ συχνά, πολλά θαύματα που είχε ζήσει ο ίδιος από τον άγιο Γεώργιο. Πολλές φορές όταν έσβυνε το καντήλι τού αγίου τη νύχτα, άκουγε τον άγιο με το άλογό του στον διάδρομο τού Κελλιού να πηγαίνει πέρα-δώθε. Άκουγε ο Γέρο Ευλόγιος το ποδοβολητό τού αλόγου, ξυπνούσε, και πήγαινε στην εκκλησία κι άναβε το καντήλι.Αρκετές φορές οικονόμησε ο άγιος τα της πανηγύρεως, ενώ υπήρχαν μεγάλες και διάφορες δυσκολίες. Την τελευταία ώρα επενέβαινε ο άγιος και φρόντιζε για όλα.

 

Μία φορά έχασε ο Γ. Ευλόγιος το άλογό του. 

Ψάχνοντας για να το βρει και κουρασμένος καθώς ήταν, περιπλανήθηκε 

σε διάφορα μέρη και βρέθηκε σ' ένα δύσβατο τόπο.

 Εκεί τού επετέθησαν οι δαίμονες και τον κτυπούσαν. 

Έλεγε πως είχε μετρήσει μέχρι δεκαεφτά δαίμονες. 

Ο Γέροντας χαριτολογώντας, όταν τού το διηγείτο, τού είπε: 

Καλά, Γέροντα, δεν κυτούσες να φύγεις, παρά καθόσουν και τους μετρούσες;

Ο ευλογημένος Γέροντας Ευλόγιος έζησε ογδόντα χρόνια στο Άγιον Όρος. 

Στα νειάτα του έκανε εφτά χρόνια να φάει λάδι και στα γεράματά του έξι.

 Αγαπούσε πολύ την Παναγία. 

Όταν ήταν μικρός τον επισκέφθηκε η Παναγία στο χωριό του, το Αχλάδι Ευβοίας, 

και τού είπε: 

Πήγαινε κι εγώ θα είμαι πάντα μαζί σου. 

Σε μια αγρυπνία, της εορτής τού Ακάθιστου, που την τιμούσε ιδιαίτερα,

 είδε άγγελο Κυρίου να θυμιάζει την εικόνα της. 

Προείδε το τέλος του κι εκοιμήθη στις 11.4.1948.

Πηγή: Ορθόδοξος Κόσμος

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος γεννήθηκε στην Γαλάτη της Παφλαγονίας 

(Μικρά Ασία) το 948 ή το 958 (κατά τον Π.Κ.Χρήστου).

Η ζωή του αγίου Συμεών συμπίπτει σε μεγάλο μέρος με τη βασιλεία του

 Βασίλειου Β’ του Βουλγαροκτόνου (976-1025).

Σε ηλικία περίπου έντεκα χρονών οι γονείς του τον έφεραν στην Κωνσταντινούπολη, 

για να σπουδάσει στα σχολεία της πρωτεύουσας και να μπει στη συνέχεια στην υπηρεσία του αυτοκράτορα. 

Ο θείος του Βασίλειος κατείχε σημαντική θέση στην αυλή. 

Ο νεαρός όμως Συμεών αρνήθηκε την μεγάλη αυτή τιμή καθώς και το να 

συνεχίσει τις σπουδές του μετά το γυμνασιακό στάδιο, σε ανώτατες σχολές. 

Φαίνεται ότι για ένα διάστημα έζησε την άτακτη ζωή ενός νέου της πρωτεύουσας. 

Τελικά γνώρισε τον άγιο Συμεών τον Ευλαβή (917-987), γέροντα μοναχό 

της Μονής του Στουδίου. Συνεχίζει να εργάζεται όπως και πριν μέσα στον κόσμο,

 αλλά επισκέπτεται συχνά τον πνευματικό του πατέρα.

 

Ο Συμεών ο Στουδίτης στην αρχή του έδωσε ένα ελάχιστο πρόγραμμα ασκητικής ζωής, και για ανάγνωσμα τον “Πνευματικό Νόμο” του Μάρκου του Μοναχού. Τότε έζησε και την πρώτη του εμπειρία. Τον πλημμύρισε το άκτιστο φως και τον γέμισε χαρά, έτσι που έχασε τον εαυτό του και τον γύρω του κόσμο.

Αυτή όμως η πρώτη καρποφόρα περίοδος, που ο άγιος Συμεών απέδιδε στις προσευχές του πνευματικού του πατέρα, δεν κράτησε πολύ. Ξαναγύρισε στην κοσμική και άστατη ζωή που ζούσε πριν.

“Εις λάκκον και και ιλύν βυθού αισχρών εννοιών τε και πράξεων εμαυτόν ο άθλιος εναπέρριψα, κακεί κατελθών τοις εγκεκρυμμένοις εν τω σκοτεί περιέπεσον, εξ ων ουκ εμαυτόν εγώ μόνον, αλλ’ ουδέ ο σύμπας κόσμος εις εν αθροισθείς εκείθεν αναγαγείν με και των χειρών αυτών εξελέσθαι ηδύνατο”.

Φαίνεται ότι ακόμα και σ’ αυτή την περίοδο, που κράτησε έξι ή επτά χρόνια, ο άγιος Συμεών δεν διέκοψε ολότελα τις σχέσεις του με τον πνευματικό του πατέρα. Τελικά θαυματουργικά απελευθερώνεται και μπαίνει δόκιμος στη Μονή του Στουδίου σε ηλικία 27 ετών.

Λίγο αργότερα ο ηγούμενος τον κάλεσε και του ζήτησε να εγκαταλείψει τον πνευματικό του πατέρα. Ο Συμεών αρνήθηκε και εγκατέλειψε την Μονή του Στουδίου. Μπήκε ως δόκιμος στο γειτονικό μοναστήρι του αγίου Μάμαντος του Ξηροκέρκου.

Έγινε σύντομα μοναχός, χειροτονήθηκε ιερέας και μετά τρία χρόνια σε ηλικία 31 χρονών εκλέχθηκε ηγούμενος από τους μοναχούς του αγίου Μάμαντος με τη συγκατάθεση του Πατριάρχη Νικολάου του Χρυσοβέργη. Γίνεται διάσημος στην Κωνσταντινούπολη, άλλοι τον τιμούν και άλλοι του επιτίθενται.

Μετά τα πρώτα εύκολα βήματα στην πνευματική ζωή, που τον οδήγησαν γρήγορα στην θεωρία του ακτίστου φωτός, πορεύεται τον δύσκολο δρόμο της ασκήσεως με υπομονή για να συντελεστεί η αφομοίωση της Χάρης.

Μετά από μεγάλο και τραχύ διάστημα ασκητικού αγώνα αξιώθηκε να δει πάλι το άκτιστο φως, αλλά αμυδρότερα. Οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται από την αντίδραση των ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν το νόημα των πνευματικών του αγώνων. Παρά τις πολυάριθμες εμπειρίες δεν έχει γνωρίσει ακόμη τον Θεό και αισθανόταν βαθιά ανικανοποίητος.

Τελικά μέσα στο άκτιστο φως βιώνει προσωπική συνάντηση και κοινωνία με τον Χριστό. Στη συνέχεια αυτή η κατάσταση γίνεται μόνιμη. Από αγάπη προς τον πλησίον και από τη μεγάλη του επιθυμία να κάνει όλο τον κόσμο μέτοχο αυτής της χάρης, φανερώνει στους άλλους την εμπειρία του και τους προτρέπει ν’ ακολουθήσουν αυτόν τον πνευματικό δρόμο.

Πλέον αισθάνεται την βεβαιότητα ότι δεν είναι αυτός που καλεί αλλά ότι ο Ίδιος ο Χριστός καλεί τους ανθρώπους δια του αγίου Συμεών. Το μοναστήρι του ήταν σε άθλια κατάσταση. Αγωνίζεται για την ανοικοδόμηση του και για την πνευματική καθοδήγηση των μοναχών. 

Πάντα κήρυττε την δυνατότητα της ένωσης με τον Θεό στην παρούσα ζωή. Ο δρόμος που οδηγεί σε αυτή την ένωση, η εφαρμογή των εντολών του Χριστού, η οδός η στενή και τεθλιμμένη του σταυρού, οι ασκητικοί αγώνες.

Τονίζει ότι αρχίζουμε να συμμετέχουμε στην ανάσταση του Χριστού ήδη από τον παρόντα κόσμο. Ήδη από εδώ αρχίζουμε να βλέπουμε τον Χριστό. Η διδασκαλία δεν απευθυνόταν σε ερημίτες και αναχωρητές μοναχούς. Απευθυνόταν σε συνηθισμένους μοναχούς ενός κοινοβίου της πρωτεύουσας και σε έναν ευρύτερο κύκλο πιστών.

Ο άγιος Συμεών είχε πεποίθηση ότι στα λόγια και τη διδασκαλία του εμπνεόταν από το άγιο Πνεύμα. Διευκρινίζει ότι μιλάει τόσο συχνά για τον εαυτό του και για τις εμπειρίες του επειδή θέλει και τα πνευματικά του παιδιά να μοιραστούν τα ίδια με αυτόν δώρα.

Στο μοναστήρι του αγίου Μάμαντος έρχονται πολύ καινούριοι μοναχοί. Σχηματίστηκε μια ομάδα μαθητών πιστών και αφοσιωμένων. Ανάμεσα τους ένας πρώην επίσκοπος της Ιταλίας με το όνομα Ιερόθεος. Στο λαό της Κωνσταντινούπολης γίνεται όλο και περισσότερο γνωστός. Πολλά σημαντικά πρόσωπα τον επισκέπτονται αναζητώντας πνευματική καθοδήγηση. Μερικοί όμως από τη συνοδεία του δεν μπορούν να συνεχίσουν. Μια ψυχρότητα άρχισε να εισχωρεί.

Δημιουργείται μια ομάδα που αντιδρά. Υπάρχει ένταση ανάμεσα στον άγιο Συμεών και σε μια μερίδα μοναχών. Παρά την εχθρότητα που συναντούσε εξακολουθεί να καλεί τους μοναχούς, που ήταν κάτω από την καθοδήγηση του, σε μια ανώτερη πνευματική ζωή, που να αναζητά τον θείο φωτισμό. Δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά την άνοδο του στην ηγουμενία, ένα μέρος των μοναχών του αγίου Μάμαντος, περίπου 30, επαναστατούν εναντίον του.

Μια μέρα ενώ κήρυττε στην εκκλησία την ώρα του όρθρου, όπως συνήθιζε, τον διέκοψαν βίαια. Έπεσαν πάνω του “ωσεί θήρες” με την πρόθεση να τον πετάξουν έξω από το μοναστήρι. Η απόπειρα απέτυχε χάρη στην ηρεμία του αγίου Συμεών, που έμεινε “άσειστος” στη θέση του, “υπομειδιών και φαιδρόν ατενίζων προς τους αλάστορας”.

Οι επαναστάτες αφού έκαναν πολύ θόρυβο έσπασαν τις κλειδαριές της πόρτας του μοναστηριού και έτρεξαν διασχίζοντας την πόλη προς το Πατριαρχείο. Ο Πατριάρχης Σισσίνιος (995-998) εξόρισε από το μοναστήρι τους μοναχούς. Η ποινή ακυρώθηκε μετά από μεσολάβηση του αγίου Συμεών. Το 1005 παραιτήθηκε ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια ηγουμενίας.

Ο άγιος Συμεών ταλαιπωρήθηκε επίσης λόγω της επίθεσης που δέχτηκε από τον πρώην μητροπολίτη Νικομηδείας Στέφανο. Ο Στέφανος ήταν πολιτική προσωπικότητα και παράγοντας της διπλωματίας, “ανήρ ελλόγιμος και επί σοφία και αρετή διαβόητος και πειθοί μαλάξαι ικανός γνώμην σκληράν και ατίθασσον”.

Συνέβη κάποτε να συναντηθούν οι δύο άνδρες στο Πατριαρχείο και ο σύγκελος Στέφανος επωφελήθηκε από την ευκαιρία, για να θέσει μια δύσκολη θεολογική ερώτηση στον Συμεών, ελπίζοντας να τον παγιδέψει και να δείξει έτσι την άγνοια του. “Πως χωρίζεις τον Υιόν από του Πατρός, επινοία ή πράγματι;”

Ο άγιος υποσχέθηκε να δώσει γραπτή την απάντηση του. Στην απάντηση του ανασκευάζει τις προϋποθέσεις της ερωτήσεως του Στεφάνου, εξηγώντας την πραγματική έννοια των τριαδικών διακρίσεων στο Θεό, που είναι μέσα στις διακρίσεις Του αδιαίρετος και ένας κατά τη φύσι Του. Επίσης στηλιτεύει όλους εκείνους –και εδώ αναφέρεται στο σύγκελλο- που τολμούν να θεολογούν, χωρίς να έχουν μέσα τους το Πνεύμα του Θεού:

Η σύγκρουση ήταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς τρόπους θεολογίας και κατανόησης της πνευματικής ζωής. Γράφει σχετικά ο Π. Κ. Χρήστου: “Ο Συμεών ο Νέος ο Θεολόγος έζησε σ’ εποχή αξιοσημείωτης ακμής όλων των τομέων του δημόσιου βίου στο Βυζάντιο, πολιτικού, οικονομικού, πολιτιστικού, εκκλησιαστικού· σύμφωνα με την χρονολογία μου από το 958 έως το 1036.

…Το Βυζάντιο είχε τώρα την άνεση να οργανώσει επάνω σε νέες βάσεις την ανώτατη παιδεία που επρόκειτο ν’ αποβεί πρότυπο για τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, τα οποία θα εμφανίζονταν λίγο αργότερα, να δώσει νέα ώθηση στην ανάπτυξη της φιλοσοφίας και των επιστημών, να οργανώσει συστηματικά την κοινωνική μέριμνα … Ηγούμενος ακόμη, ο ευγνώμων μαθητής είχε συστήσει εορτασμό για τον διδάσκαλο (τον Συμεών τον Ευλαβή, τον Στουδίτη), ευθύς μετά τον θάνατό του.

Τον εγνώριζε καλά από τα παιδικά του χρόνια κι επίστευε ότι δεν είναι σωστό να κρύβει τα θεία χαρίσματά του, ότι έχει χρέος να τα διακηρύσσει. Συνέταξε λοιπόν το συναξάρι του, εφιλοπόνησε εγκώμια και συνέθεσε ύμνους σ’ αυτόν. Ο εορτασμός συνεχίστηκε απρόσκοπτα μερικά έτη, αλλ’ έπειτα άρχισε η αντίδρασις. Το έναυσμα γι’ αυτήν Έδωσε ο Στέφανος, μητροπολίτης Νικομηδείας, ένας αξιόλογος ιεράρχης με σοβαρή μόρφωση και σημαντικές ικανότητες, αλλά δεμένος σφικτά με μια συμπεριφορά που συνδύαζε κοσμική συμβατικότητα με παραδοσιακή αυστηρότητα.

Δεν ήταν διατεθειμένος ν’ ανεχθεί νεωτερισμούς σαν αυτόν που ήθελε να εισαγάγει ο Συμεών.Το θέμα που τους εχώριζε δεν ήταν τόσο ασήμαντο όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Δεν επρόκειτο για την καθιέρωση της μνήμης ενός επί πλέον αγίου, αλλά περί μιας θεμελιώδους αρχής της χριστιανικής πίστεως· αν δηλαδή το Άγιο Πνεύμα ενεργεί στην Εκκλησία και σήμερα, όπως άλλοτε, ή έπαυσε η ενέργεια του· αν η πνευματική τελείωσις είναι κατάστασις που μπορεί να την κατακτήσουν και σήμερα οι πιστοί, όπως άλλοτε, ή είναι μια παρωχημένη υπόθεσις.

Ένας άλλος Συμεών, ο Μεταφραστής, λίγες δεκαετίες ενωρίτερα είχε διασκευάσει επί το λογιώτερο και ευσεβέστερο τους βίους αγίων και τους είχε εκδώσει στην μνημειώδη συλλογή του, το “Μηνολόγιο”. Παρατηρώνταν υψηλός βαθμός σεβασμού προς τους αγίους αυτήν την εποχή· αλλά οι άγιοι ήσαν όλοι παλαιοί. Η γενική εντύπωσις ήταν τότε ότι η αγιότης είναι προνόμιο των παλαιών εποχών και δεν μπορεί να αναδειχθούν τώρα νέοι άγιοι. Και αυτήν την γνώμη εκπροσωπούσε ο Στέφανος Νικομηδείας.

Το κήρυγμα του Συμεών είναι ότι η τελειότης μπορεί να αποκτηθεί σε κάθε εποχή και ότι η αγιότης είναι προνόμιο όλων των εποχών και όλων των ανθρώπων· διότι το Πνεύμα ενεργεί και σήμερα. … Είναι αξιοσημείωτη η επιμονή του Συμεών στην προσπάθεια ανανεώσεως της λειτουργικής ζωής …” (Περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ, “Άγιος Συμεών ο Θεολόγος του φωτός”, Π. Κ. Χρήστου, σελ. 9 και 12).

Η σύγκρουση κράτησε περίπου 6 χρόνια και τελείωσε στις 3 Ιανουαρίου 1009 με την εξορία του αγίου Συμεών. Τον εγκατέλειψαν μόνο χειμωνιάτικα χωρίς να του δώσουν ούτε τα αναγκαία για την διατροφή του. Ο σύγκελος έπεισε τον Πατριάρχη να δώσει εντολή να γίνουν έρευνες στο μοναστήρι με την ελπίδα ότι θα εύρισκε μεγάλα χρηματικά ποσά. Οι άνθρωποι του μπήκαν στο μοναστήρι του αγίου Μάμαντος, σπάζοντας τα πάντα και αρπάζοντας τα βιβλία και τα ρούχα του αγίου, χωρίς να βρουν κανένα θησαυρό.

Τελικά ο άγιος Συμεών ανακλήθηκε από την εξορία και βρήκε στην Κωνσταντινούπολη το πλήθος των θαυμαστών του. Ο Πατριάρχης τον δέχθηκε με τιμή. Με την πατριαρχική διαιτησία τελείωσε γύρω στα 1010-1011 η σύγκρουση με τον σύγκελλο Στέφανο. Το μίσος κατά της διδασκαλίας του Συμεών ήταν μεγάλο. Η αντίθετη παράταξη είχε τις απόψεις της, που τις θεωρούσε παραδοσιακές και ρεαλιστικές. Η θέση τους ήταν ότι η εποχή τους ήταν εντελώς διαφορετική από την εποχή των Αποστόλων και πως ήταν αδύνατο να μιμηθούνε τότε την αγιότητα τους· αυτός που διδάσκει κάτι τέτοιο ή αλαζόνας είναι ή τρελός.

Για τον άγιο Συμεών όμως αυτές οι ιδέες ήταν μια σοβαρή παραμόρφωση του Ευαγγελίου και αγωνιζόταν να αποκαταστήσει την αυθεντική ευαγγελική ζωή που είχε ατονήσει. Πρώτα πρέπει κανείς να δει τον Θεό και μετά να μιλάει γι’ Αυτόν. Εγκαταστάθηκε οριστικά πια στον τόπο της εξορίας του, εκούσια αυτή τη φορά και ολοκλήρωσε την επισκευή του μοναστηριού της αγίας Μαρίνας. Η φήμη του ως χαρισματούχου, ως ανθρώπου προικισμένου με προφητικά χαρίσματα που έκανε θαύματα, εξαπλώνεται όλο και πιο πολύ και τραβά κοντά του πλήθος ανθρώπων.

Παρά την προχωρημένη ηλικία του, πήγε να ξαναδεί την πατρίδα του και το πατρικό του σπίτι. 
Τελικά αρρωσταίνει. 
“Η δε νόσος ρύσις ην της γαστρός την ουσίαν κενούσα και τον σύνδεσμον 
των συνδραμόντων στοιχείων εις έκαστον απολύουσα.
 Έκειτο ουν ο μακάριος εφ’ ικανάς τας ημέρας τη νόσω κρατηθείς και την δύναμιν υπετέμνετο,
 τας σάρκας ετήκετο και του δεσμού παρελύετο”. 
Έμεινε εντελώς παράλυτος και τον γυρνούσαν στο κρεβάτι με κάποια “μηχανή”.
 “Μόλις μετά μηχανής τινος ένθεν και εκείθεν σαλεύοντες επάνω της κλίνης εστρέφομεν
 υπό της αρρωστίας κατεργασθέντα …”. 
Τον είδαν όμως μια μέρα τέσσερεις και πλέον πήχεις πάνω από το έδαφος 
του κελλιού του να υπερίπταται και να προσεύχεται μέσα σε “ανεκλάλητο” φως.
Μετά από δεκατρία χρόνια ζωής στην εξορία ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος
 κοιμήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1021 ή του 1036 (κατά τον Π.Κ.Χρήστου). 
Όπως μας διηγείται ο βιογράφος του είχε προβλέψει την ημερομηνία του θανάτου του
 και τη μεταφορά των λειψάνων του, που έγινε μετά 30 χρόνια.

*Εκ του ιστοτόπου <<agiooros.net>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.
  

Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος