ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ 1870 - 1955

Ἐκκλησία Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν
Χρυσοστόμου Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ

Λέγει ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος περὶ τοῦ Δικαίου Μωϋσέως, ὅτι προετίμησε μᾶλλον «συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ια΄ 25-26). Τοῦτον τὸν Θεόπτην Προφήτην μιμησάμενος, ὁ Ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, προετίμησεν ὑποστῆναι μυρίας κακουχίας καὶ διώξεις, ὁμοῦ μετὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, παρὰ νὰ ἀπολαμβάνῃ ἄνεσιν, τιμὰς καὶ πλούτη συσχηματιζόμενος μετὰ τῶν καινοτομησάντων Ἀρχιερέων. 

Ἐκ Μαδύτου τῆς ἑλληνικωτάτης Ἀνατολικῆς Θράκης καταγόμενος ὁ κατὰ κόσμον Χρυσόστομος Καβουρίδης, ἐγεννήθη τὴν ιγ΄ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου τοῦ χιλιοστοῦ ὀκτακοσιοστοῦ ἑβδομηκοστοῦ ἔτους, ἡμέραν μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, οὗ καὶ τὸ ὄνομα ἔλαβεν, ἐκ νεότητος δὲ αὐτοῦ ἀγαπήσας τὸν Θεὸν καὶ προσφέρειν θελήσας ἑαυτὸν εἰς τὴν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἐσπούδασε τὴν Ἱερὰν Ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καὶ ἐχειροτονήθη Διάκονος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, προβιβασθεὶς δὲ εἰς τὸν τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ Ἐπισκόπου βαθμόν, διετέλεσε Μητροπολίτης Ἴμβρου, ὕστερον Πελαγονίας καὶ εἶτα Φλωρίνης, διαπρέψας κῆρυξ τῆς εὐσεβείας καὶ διδάσκαλος τῆς ἀρετῆς ἔργῳ καὶ λόγῳ. 

Κατ’ ἐπίγνωσιν δὲ ζηλωτὴς τῆς Πατρῴας Πίστεως ὑπάρχων ὁ Ἀοίδιμος, ἀντετάχθη εἰς τὰς ἐπιβουλὰς κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ συμμετεῖχεν εἰς τὴν συγκρότησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ὁποίας ἀργότερον Προήδρευσεν εὐκλεῶς, ἀναδειχθεὶς δὲ Ποιμὴν ἄριστος τοῦ λογικοῦ Ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς χαλεποῖς χρόνοις τῆς ἐκ τῆς ὀρθῆς Πίστεως ἀποστασίας καὶ ὑπερμαχήσας ἔργῳ καὶ λόγῳ τῆς Πατροπαραδότου Πίστεως ἄχρι γήρατος, ἕως οὗ ἐτελεύτησε τῇ ζ’ Σεπτεμβρίου τοῦ χιλιοστοῦ ἐννεακοσιοστοῦ πεντηκοστοῦ καὶ πέμπτου σωτηρίου ἔτους. 

Θεμελιωθείσης δ᾿ οὕτω περὶ αὐτοῦ αὐθορμήτως ὑπὸ συγχρόνων καὶ μεταγενεστέρων τῆς ἀναγνωρίσεως αὐτοῦ ὡς Ὁμολογητοῦ καὶ Θαυματουργοῦ, καὶ λαβόντες ὑπ᾿ ὄψιν καὶ ὅσα δι᾿ ἀναφορᾶς αὐτοῦ καὶ εἰσηγήσεως ἐξέθεσε καὶ Συνοδικῶς ἐβεβαιώσατο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κύριος Κυπριανός, περὶ κατατάξεως τοῦ εἰρημένου Ἱεράρχου ἐν τῇ τῶν Ἁγίων καί Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν χορείᾳ διατυπούμενος, ἡ ἐλαχιστότης ἡμῶν ἁπάντων τῶν Ἐπισκόπων τῶν συγκροτούντων τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀπιδόντες πρὸς τὴν θεάρεστον αὐτοῦ βιοτὴν καὶ πολιτείαν, τοὺς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ εὐσεβείας ἀτρύτους αὐτοῦ ἀγῶνας καὶ καμάτους, καὶ περὶ τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν πιστῶν πρόνοιαν ποιούμενοι, καὶ διαφημισθείσης τῆς φήμης πρὸς ἡμᾶς, ὅτι τὰ τίμια αὐτοῦ Λείψανα, πλήρη εὐωδίας πνευματικῆς, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος Ἀττικῆς, ἔνθα ὁ μακάριος ἐτάφη, ἐντὸς ἀργυρᾶς θήκης φυλάσσονται καὶ εἰς προσκύνησιν ὑπὸ τῶν πιστῶν πρὸς ἁγιασμὸν αὐτῶν ἤδη τίθενται, καὶ ὅτι θαυμάτων παρεκτικὰ ταῦτα ὁ Κύριος ἀνέδειξεν, ἔγνωμεν συνῳδὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν Θείοις Πατράσι τῷ κοινῷ τῆς ᾿Εκκλησίας ἔθει κατακολουθοῦντες, τὴν προσήκουσαν τοῖς ἁγίοις ἀνδράσι καὶ τούτῳ ἀπονεῖμαι τιμήν. 

Διὸ καὶ ἀποφαινόμεθα Συνοδικῶς, θεσπίζομεν καὶ διορίζομεν καὶ ἐν Ἁγίῳ διακελευόμεθα Πνεύματι, ὅπως ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς αἰῶνα τὸν ἅπαντα, ὁ προῤῥηθεὶς ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, συναριθμῆται τῷ χορῷ τῶν Ἁγίων καὶ Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐτησίαις ἱεροτελεστίαις καὶ ἀγιστείας τιμώμενος παρὰ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῶν πιστῶν καὶ ὕμνοις ᾀσμάτων καὶ ἐγκωμίοις γεραιρόμενος τῇ ζ’ Σεπτεμβρίου, ἐν ᾗ τὸν βίον αὐτοῦ ἐτελεύτησεν, εἰς τιμὴν μὲν αὐτοῦ, δόξαν δὲ τοῦ ἐν Ἁγίοις θαυμαστοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ τοὺς Ἁγίους δοξάζοντος καὶ ἐνδοξαζομένου ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτῶν μνήμαις καὶ ἱεραῖς πανηγύρεσι. Εἰς ἔνδειξιν δὲ τούτου καὶ βεβαίωσιν ἐγένετο καὶ ἡ παροῦσα Συνοδικὴ ἡμῶν Πρᾶξις, καταστρωθεῖσα καὶ ὑπογραφεῖσα ἐν τῷ ἱερῷ Κώδικι τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῇ η’ τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους δισχιλιοστοῦ καὶ δεκάτου ἕκτου. Ἐβεβαιώθη ἐν Πάρνηθι, ἐν ἔτει σωτηρίῳ δισχιλιοστῷ καὶ δεκάτῳ ἕκτῳ, κατὰ μῆνα Μάϊον, τῇ δεκάτῃ πέμπτῃ.

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Η αγιοκατάταξη του ιερού μάρτυρος της Ορθοδοξίας, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Χρυσοστόμου, από μόνη της νοηματοδοτεί και αποφαίνεται για θεολογικές επισημάνσεις και πνευματικές προτροπές με αποδέκτες Γνησίους Ορθοδόξους, που περιχαρακώνουν την γνησία ταυτότητά τους με την αυτοτέλεια, ακεραιότητα και ενίσχυση της πνευματικής ζωής τους.


Τα Έργα και Ημέρες του μεγάλου αυτού Αγίου ανδρός διδάσκουν ανεπιφύλακτα, πως η κατά Θεόν ταπείνωση και πνευματική υγεία και ωριμότητα του ορθόδοξου ποιμνίου ίστανται ως ασφαλής τροχοπέδη στην οίηση και την μισαλλοδοξία, που τροφοδότησε ακραιφνώς ο κομπασμός, η οίηση κι η επηρμένη τέρψη του πεπλανημένου ματθαιικού σχίσματος.


Η εκ Θεού ένωση των Ενισταμένων με την μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κόσμισε και εμπλούτισε με πολλαπλά, πνευματικά οφέλη αμφοτέρους, ενίσχυσε, ενδυνάμωσε και εξωτερίκευσε δυναμικότερα τον ιερό αγώνα των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου. Απόδειξη αυτής της ηγιασμένης, ενωτικής συνοδοιπορίας ήταν και η σύγκληση του διορθοδόξου Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε, ως η Ορθόδοξη Απάντηση του ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας, προς την Οικουμενιστική και Ληστρική Ψευδοσύνοδο της καινοτόμου Εκκλησίας.


Η απαρχή των αγιοποιήσεων του Οσίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αίγινας, της Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αικατερίνης Ρούττη, του Ιερομάρτυρος Ιωσήφ εκ Δεσφίνης και τώρα του εν εξορίες και φυλακές Ιεράρχη πατρός Χρυσοστόμου κατέδειξαν, πως η Εκκλησία μας βρίθει από μυρόβλητες, αγιασμένες μορφές που κοσμούν δικαιολογημένα τον καλόν και ιερόν αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.


Η Εκκλησία μας δεν ανακηρύττει Αγίους προς άγρα τροφοδοτούμενου ποιμνίου και αριθμητικής εξασφάλισης ''οπλοστασίου'' Αγίων. Αντιθέτως αναδύει, αναδυκνείει και καταδυκνείει -από το πλούσιο σε αίμα και διώξεις- ιστορικό της παρελθόν, αυτές τις άγιες, πατερικές μορφές, όπως και άλλες που θ' ακολουθήσουν, που δεν είναι τίποτ' αλλο από την παραχομένη δωρεά του Αγίου Πνεύματος προς την αιματηρή θυσία των ακαινοτομήτων Ορθοδόξων των ιερών Παραδόσεων.


Τέλος δεν υπάρχει πιο θεολογικά ακέραιη, πνευματικά ιδεώδη και πατερικά ακριβέστερη τοποθέτηση περί της ταυτότητος του ακαινοτομήτου εκκλησιαστικού ποιμνίου, από τον ίδιο τον λόγο του εν Αγίοις πατρός Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή: ''Αλλά ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ’ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μία φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν''. Εύχεθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟΥ

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Αύτη είναι η διαθήκη εμού του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Γ. Καβουρίδου γεγραμμένη ιδία χειρί και κατατεθειμένη εν τω οικείω Γραφείο μου: Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος. ''Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν, εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται''. Την Ευαγγελικήν ταύτην ρήσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αείποτε κατά νουν έχω, ως και το άδηλον του τέλους της παρούσης ζωής, και μη επιθυμών εις ένα αιφνίδιον θάνατον, όπως τα κατ' εμέ ευρεθώσι αδιάθετα, εθεώρησα πρέπον όπως νυν, ότε εν πλήρει υγεία συν Θεώ διατελώ και σώας τας φρένας διασώζων, διαθέτω ταεμά πράγματα, κατασφαλίζων αυτά δια της παρούσης διαθήκης μου, δι ης ακυρώ πάσαν προηγουμένην τοιαύτην, εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, ήτις επιθυμώ να γίνει σεβαστή παρά πάντων των συγγενών και νομίμων κληρονόμων μου. 

Εν πρώτοις κατά χριστιανικόν καθήκον μου και χρέος ιερόν, δίδωμι συγνώμην εις άπαντας τους εν Χριστώ αδελφούς, Κληρικούς παντός βαθμού και Λαικούς πάσης τάξεως, τους οπωσδήποτε λυπήσαντας και παραπικράναντάς με, και εξαιτούμεν παρ' αυτών αμοιβαίαν συγνώμην, εν οις τυχόν ως άνθρωπος είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία ελύπησα και παρεπίκρανα αυτούς κατά τον Ιδιωτικόν και Ποιμαντορικόν μου βίον. Διότι κατά το γραφικόν: ''ουδείς αναμάρτητος και μία ημέρα εάν ή η ζωή αυτού''. 

Είπα προκειμένου να διαθέσω τα κατ' εμέ μετά τον θάνατόν μου, κρίνω πρέπον να καθορίσω προηγουμένως εκ ποιων περιουσιακών στοιχείων αποτελείται η κινητή και ακίνητος περιουσία μου, ούσα απηλλαγμένη πάσης οφειλής εις τρίτον πρόσωπον. Α') Ακίνητον περιουσίαν ουδεμίαν κέκτημαι... Β') Εκ της κινητής περιουσίας μου..., σύγκειται εκ των δυο Αρχιερατικών στολών πλήρων, τριών Σταυρών του στήθους και ενός της ευλογίας, δύο εγκολπίων, δυο μιτρών και δύο πατεριτσών, εξ ενός χρυσού ωρολογίου, εκ των ολίγων βιβλίων και των εξωτερικών και εσωτερικών ενδυμάτων και εκ χιλίων (1000) σημερινών δραχμών... των λοιπών περισσευμάτων εκ των νομίμων απολαβών μου διατεθέντων υπ' εμού, όντος εν τη ζωή, προς περισσοτέραν της ψυχής μου χαράν και ωφέλειαν πνευματικήν... 

Εάν δε οψέποτε αναγνωρισθεί υπό της Κρατούσης Εκκλησίας η υπ' αυτής προσγενομένη μοι αδικία της περικοπής της συντάξεώς μου εκ του Εκκλησιαστικού Οργανισμού Ο. Δ. Ε. Π., δια την μη συμμόρφωσίν μου διά λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως προς την μονομερήν απόφασιν της Ιεραρχίας, την αφορώσαν την αντικατάστασιν του Πατρίου Εκκλησιαστικού Ημερολογίου διά του υπό Πανορθοδόξων Συνόδων καταδικασθέντος ως αντορθοδόξου Γρηγοριανού τοιούτου, επιθυμώ και εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, όπως τα επί εικοσαετίαν όλως αδίκως και αντικανονικώς περικοπέντα συντάξιμα επιδόματά μου διά το ορθόν φρόνημά μου, συμποσούμενα εις αρκετάς χιλιάδας, να διατεθώσις προς αγοράν μιας κλίνης εν τω ευαγεί Νοσοκομείω ''Ευαγγελισμός'', εις ο να εισάγηται εις ασθενής συμπολίτης μου, άπορος προς νοσηλείαν και θεραπείαν. 

Τα της κηδείας μου και τα νενομισμένα μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως της αμαρτωλής μου ψυχής επαφίενται εις την πρόνοιαν του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιερού ημών Αγώνος. Επισφραγίζω την παρούσαν διαθήκην μου με μίαν επικάρδιον ευχήν, όπως Κύριος ο Θεός, ο τα πάντα σαφώς διέπων και προς το συμφέρον των ανθρώπων οικονομών, ευδοκήσει να ενώσει απάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, εν τω εορτασμώ των εορτών και εν τω πλαισίω των αιωνοβίων Ορθοδόξων Θεσμών, ίνα άπαντες οι Ορθόδοξοι ταυτοχρόνως εορτάζοντες δοξάζωσι το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Επί της αγιοκατάταξης του ιερού Μάρτυρος της Ορθοδοξίας
Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή
που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα τελέσει το Σάββατο 15/28 Μαίου 2016
στην ιστορική, Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στους Θρακομακεδόνες Αττικής.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου:
''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 44 - 46.

Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής

ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ανήκει στον Θεοφόρο χορό των Αγίων αντιαιρετικών Πατέρων που πολέμησε σφόδρα τον Αρειανισμό, που τα χρόνια εκείνα είχε καταλάβει σχεδόν εξ' ολοκλήρου την Εκκλησία μας, τον 4ο ήδη αιώνα μ. Χ. Όταν ήρθε από την Καππαδοκία στην Κωνσταντινούπολη δεν βρήκε ούτε έναν Ορθόδοξο πιστό, καθώς όλοι είχαν υποταχθεί στις δαιμονοκρατούμενες διαβολές του Αρείου. 

Ήταν δε, τόσο το μίσος των αιρετικών, που μέχρι και πέτρες εκτόξευαν εναντίον του, όταν κήρυττε τον ορθό λόγο του Χριστού μας και μετέφερε πιστά τις ιερές παραδόσεις αυτής της Εκκλησίας. Τότε συγγράφει και τον Λόγο ΚΣΤ', όπου φέρεται -φιλοθέως και αγιοπνευματικώς- συγκινητικά, ως υπέρμαχος της πατρώας ευσεβείας των προγόνων μας! Μέρος αυτού του Λόγου είναι ο ακόλουθος, ο οποίος δείτε πόσο διαχρονικά επίκαιρος είναι, όχι μόνο για τους σημερινούς -θλιβερά- αμετανόητους Οικουμενιστές, αλλά και για τους ''βασιλικά'' κοινωνούντες με αυτούς, ''επιφανικούς'' αντιοικουμενιστές, όταν ο ίδιος ο Άγιος είχε κόψει κάθε επαφή μαζί τους, δεν συλλειτουργούσε, δεν συμπροσευχόταν, αλλά, ούτε και κοινωνικός ήταν με αυτούς. 

Ο Άγιος κοιμήθηκε στο χωριό Γκέλβερι (Καρβάλη) της Καππαδοκίας, στο οποίο 14 αιώνες μετά είδε το φως του κόσμου τούτου, ένας άξιος απόγονος του κινήματος των Κολλυβάδων και συνομολογητής του, ο σύγχρονος Άγιος Ομολογητής Ιερώνυμος της Αίγινας! Να έχουμε τις ευλογίες τους και τις ευχές τους. Γ. Δ.

Ας ίδωμεν όσα δύναται να αδικηθή από ανθρώπους, άνθρωπος. Θα με ονομάσουν απαίδευτον;

 Μίαν σοφίαν γνωρίζω, το να φοβούμαι τον Θεόν, διότι «αρχή σοφίας είναι ο φόβος Κυρίου», 

και «τέλος λόγου είναι, να ακούεις το παν, να φοβήσαι τον Θεόν».

 Αυτά λέγει ο σοφώτατος Σολομών. 

Ας με δείξουν λοιπόν ως στερούμενον φόβου, και ας νικήσουν.

 Της δε άλλης σοφίας μέρος μεν παρεμέρισα, 

μέρος δε εύχομαι και ελπίζω να προσλάβω με την χάριν του Πνεύματος.

 Θα με κατηγορήσουν δια πτωχείαν, η οποία είναι η περιουσία μου; 

Είθε να απέβαλλα αυτά τα ράκια, δια να διέλθω γυμνός τας άκανθας του βίου· είθε επίσης να αποβάλω 

και τον βαρύν τούτον χιτώνα, όσον το δυνατόν γρηγορότερον, δια να λάβω ελαφρότερον. 

Θα με αποκαλέσουν φιλόπατριν; 

Πόσον μικρά σκέπτονται περί ημών, πραγματικοί υβρισταί και μισόξενοι! Υπάρχει, ω άνθρωποι, πατρίς περιγραπτή εις εμέ, 

ο οποίος έχω πάσαν πατρίδα και καμμίαν; Συ δε δεν είσαι ξένος και παρεπίδημος; 

Δεν σου επαινώ την κατοικίαν, αν αυτή είναι η περίπτωσίς σου, δια να μη εκπέσης της αληθινής πατρίδος, εις την οποίαν πρέπει να αποθέτωμεν τα πολιτικά μας δικαιώματα. Δεν θα μας ονειδίσης δε δια το γήρας και την φιλασθενικότητα; Δεν ανήκει όλον αυτό εις τον χώρον της ύλης και της φύσεως, δια να μάθης και κάτι από τα απόρρητά μου· εν μέρος το εδαπάνησε και ο λογισμός, δια να καυχηθώ και εγώ ολίγον. Συ δε δεν είσαι σφριγηλός και εύσωμος; Γλυκύ θέαμα! Είθε να είχες και ολίγα άσπρα μαλλιά και κάποιαν ωχρότητα, δια να πιστευθής τότε, ότι είσαι συνετός και φιλόσοφος. Τι άλλο περαιτέρω; Θα με καθαιρέσουν από θρόνους; 

Ποιους όμως; Αυτούς εις τους οποίους ευχαρίστως ανήλθα ή προηγουμένως ή τώρα; Μακαρίζω δε τους επιβαίνοντας θρόνων; Συ δε μου τους καθιστάς γλυκύτερους, επιβαίνων εις τον ιδικόν σου τόσον αναξίως; Ούτε τα προηγουμένως συμβάντα δεν σας εφανέρωσαν την γνώμην μου; Ή ήσαν και εκείνα κάποια απόλαυσις και δοκιμασία του πόθου; Πράγματι οι επιτήδειοι όλα τα ιδικά των τα αποδίδουν εις άλλους, άλλα μεν καθ' υποψίαν άλλα δε ρητώς. Τί είναι τάχα η συντριβή; Τί τάχα αι αραί, τας οποίας εκάμαμεν δημοσία εναντίον μας; Τί τάχα τα δάκρυα και το ότι εγίναμεν εις σας παρ' ολίγον ελεεινοί και μισητοί λόγω της αντιστάσεως; Θα μας αποστερήσουν προεδρίας; Αυτήν πότε και ποίος σώφρων εθαύμασε, ενώ τώρα και το να την αποφεύγη κανείς είναι στοιχειώδες δείγμα συνέσεως, όπως νομίζω εγώ τουλάχιστον; 

Αυτήν δια την οποίαν όλα τα πράγματά μας δονούνται και σείονται· δια την οποίαν τα πέρατα της οικουμένης είναι γεμάτα υποψίαν και πόλεμον κωφόν και ανώνυμον· δια την οποίαν κινδυνεύομεν να είμεθα των ανθρώπων, ενώ εγίναμεν από τον Θεόν, και ν' αποβάλωμεν το μέγα και νέον όνομα του Χριστιανού; Πόσον θα ήθελα να μη υπήρχε προεδρία, ούτε προτίμησις θέσεως και τυραννική προνομία, δια να εγνωριζόμεθα μόνον από την αρετην! Τώρα δε το δεξιόν τούτο και το αριστερόν και το μέσον, το υψηλότερον και το χαμηλότερον, και το προβάδισμα ή συμβάδισμα έχουν προκαλέσει εις ημάς πολλά συντρίμματα χωρίς λόγον, πολλούς ώθησαν εις τον βόθρον και απήγαγαν εις τον χώρον των εριφίων όχι μόνον των κατωτέρων, αλλ' ακόμη και των ποιμένων, οι οποίοι, ενώ είναι διδάσκαλοι του Ιησού, ηγνόησαν ταύτα. Θα με εμποδίσουν από τα θυσιαστήρια; 

Αλλά γνωρίζω και άλλο θυσιαστήριον, του οποίου τύποι είναι τα τώρα βλεπόμενα· θυσιαστήριον εις το οποίον δεν ήγγισε λαξευτήριον ούτε χειρ, ούτε ηκούσθη σίδηρος ή κάτι άλλο των τεχνικών και διακοσμητών, αλλ' είναι ολόκληρον έργον του νου και η ανάβασις εις αυτό γίνεται δια θεωρίας. Εις αυτό θα παραστώ, εις αυτό θα θυσιάσω ευπρόσδεκτα θύματα, θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα, ανώτερα των προσφερομένων τώρα όσον ανωτέρα είναι η αλήθεια της σκιάς. Περί αυτού νομίζω ότι φιλοσοφεί και ο μέγας Δαυίδ λέγων, «και θα εισέλθω προς το θυσιαστήριον του Θεού, του ευφραίνοντος την πνευματικήν μου νεότητα». Από αυτό το θυσιαστήριον δεν θα με απομακρύνη όποιος το θέλει. Θα με απελάσουν από την πόλιν; Αλλ' όχι και από την ευρισκομένην εις τους ουρανούς. 

Ας καταφέρουν τούτο όσοι με πολεμούν! Και πράγματι το επεχείρησαν, αλλ' έως ότου δεν δύνανται να το επιτύχουν, μας ρίπτουν ρανίδες ύδατος ή μας κτυπούν με αύρας ή παίζουν με όνειρα· ούτω βλέπω εγώ τον πόλεμον αυτών, θα μου πάρουν τα αγαθά; Ποία; Αν πρόκειται περί των ιδικών μου, ας μου περικόψουν και τας πτέρυγας, τας οποίας δεν έχω περιβληθή· αν δε πρόκειται περί των της Εκκλησίας, τούτο είναι το αντικείμενον περί του οποίου γίνεται όλος ο πόλεμος· αυτά είναι δια τα οποία ο κλέπτης ζηλοφθονεί το ταμείον και προδίδει τον Θεόν δια τριάκοντα αργύρια, το χειρότερον όλων. Τόση δε είναι η τιμή όχι του προδιδομένου, αλλά του προδίδοντος. Θα μου κλείσουν τας οικίας των; Θα μου περικόψουν τας ανέσεις; Θα με αποξενώσουν από φίλους; 

Διότι, βλέπεις, πολύ φορτικοί εγίναμεν εις πολλούς, αν και μας προσεκάλουν - δεν θα φανώμεν αχάριστοι  εάν δε εγίναμεν φορτικοί, τούτο συνέβη δια την επιφυλακτικότητα μάλλον παρά δια την αποδοχήν. Το δε αίτιον είναι ότι μας ανέπαυσεν κάποιος ευσεβής και φιλόθεος οίκος, όπως τον Ελισσαίον ο της Σουναμίτιδος, συγγενών κατά το σώμα, συγγενών κατά το Πνεύμα, καθ' όλα φιλότιμων· πλησίον των οποίων συνεπήχθη ο λαός ούτος, διατηρών κρυφίως την διωκομένην ευσέβειαν, όχι αφόβως ούτε ακινδύνως. Είθε να τον αμείψη ο Κύριος δικαίως κατά την ημέραν της ανταποδόσεως! Αν δε επιδιώκωμεν τρυφήν, είθε να εντρυφήσουν εναντίον ημών οι μισηταί ημών διότι δεν θα καταρασθώ εις βάρος μου τίποτε χειρότερον. 

Από τους φίλους δε, άλλοι μεν δεν θα φύγουν από κοντά μας, γνωρίζω καλώς, ούτε αν κακοποιηθούν, διότι το γεγονός ότι αδικούνται μαζί με ημάς τους έκανε να πονούν μαζί μας· των δε άλλων έχομεν ήδη γυμνασθή να υπομένωμεν την υπεροψίαν, όταν μας περιφρονούν. Διότι εκ των φίλων και των πλησίον μου άλλοι μεν και φανερώς «επλησίασαν και εστάθησαν εις την αντίπαλον παράταξιν·», άλλοι δε, φιλανθρωπότεροι, «εστάθησαν από μακράν» και αυτήν την νύκτα «εσκανδαλίσθησαν όλοι». Σχεδόν και ο Πέτρος με απηρνήθη, και ίσως ούτε καν κλαίει πικρώς, δια να θεραπεύση την αμαρτίαν». Φαίνεται ότι εγώ είμαι ο μόνος γεμάτος τόλμην και θράσος· ο μόνος αισιόδοξος εις τα φοβερά, ο μόνος καρτερικός, και όταν δημοσία επαινούμαι και ιδιαιτέρως καταφρονούμαι, και όταν γνωρίζωμαι εις Ανατολήν και Δύσιν με το να πολεμούμαι. 

Ποία παραφροσύνη! «Αν παραταχθή εν στρατόπεδον εναντίον μου, δεν θα φοβηθή η καρδιά μου· εάν εγερθή εναντίον μου πόλεμος, εις αυτήν ελπίζω εγώ». Τόσον πολύ δεν θεωρώ φοβερόν κάτι από τα παρόντα, ώστε αφήνων τον εαυτόν μου, θρηνώ τους λυπήσαντάς με. Σεις, μέλη του Χριστού κάποτε, μέλη αξιότιμα δι' εμέ, αν και τώρα διεφθαρμένα, μέλη αυτής της ποίμνης, την οποίαν επροδώσατε σχεδόν πριν συναχθήτε, πώς διεσπάσθητε και διεσπάσατε ως βοΐδια, απολυμένα από τον ζυγόν; Πώς ηγείρατε εναντίον του θυσιαστηρίου θυσιαστήριον; Πώς κατεστράφητε αιφνιδίως; 

Πώς και οι ίδιοι ενεκρώθητε με την αποκοπήν και ημάς εκάματε να πονούμεν; Πώς κατεχράσθητε την απλότητα των ποιμένων προς διάλυσιν της ποίμνης; Διότι δεν θα μεμφθώ εκείνους δια την απειρίαν, αλλά θα κατηγορήσω σάς δια την κακίαν. «Ποίος θα σε βοηθήση εις την διαφθοράν σου, Ισραήλ;». Ποίον φάρμακον θα εύρω επουλωτικόν; Ποίον επίδεσμον; Πώς να συνάψω τα διεστώτα; Με ποία δάκρυα, ποίους λόγους, ποίας εύχάς, να θεραπεύσω το σύντριμμα; Ή ίσως με τον κατωτέρω τρόπον;

Τριάς αγία και προσκυνητή και τελεία, καλώς συναπτόμενη και προσκυνουμένη από ημάς,
 ιδικόν σου είναι το έργον τούτο, ιδικόν σου το κατόρθωμα. Συ δύνασαι ν' αποκαταστήσης τούτους πάλιν εις ημάς,
 αφού απεμακρύνθησαν τόσον, ώστε να παιδευθούν δια του χωρισμού προς ομόνοιαν, 
και ν' αντιδώσης εις ημάς δια τους εδώ μόχθους τα επουράνια και αστασίαστα. 
Το πρώτον δε και μέγιστον από αυτά είναι να φωτισθώμεν από σε τελειότερα και καθαρώτερα,
 πώς η ιδία και ως Μονάς νοείσαι και ως Τριάς ευρίσκεσαι; 
Πώς το αγέννητον και το γεννητόν και το εκπορευτόν είναι μία φύσις, τρεις ιδιαιτερότητες, 
«εις Θεός ο επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν», 
ούτε μετατιθέμενος ούτε μειούμενος ούτε τεμνόμενος, 
τώρα κατά μέρος μεν καταλαμβανόμενος, κατά μέρος δε ζητούμενος,
 κάποτε δε καταληφθησόμενος 
ίσως εις όλον σου το είναι από τους εδώ καλώς ζήσαντας 
δια βίου και θεωρίας; 
Εις αυτόν πρέπει πάσα δόξα, τιμή, κράτος, εις τους αιώνας. 
Γένοιτο!

Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ (Α' ΜΕΡΟΣ)

''Διά της μοναχικής κουράς, γερο - Θεόκτιστε,
 ο Μοναχός έρχεται πλέον εις εντελώς ιδιάζουσαν
 σχέσιν με τον Θεόν. Αφιερώνει εις τον Δημιουργόν
 του το σώμα και την ψυχήν του. Και περισσότερον
 συγκεκριμμένως: αφιερώνει την ελευθερίαν του. Εις
 το εξής ακόμη και αι μύχιαι σκέψεις του τίθενται
 υπό την κρίσιν του πνευματικού πατρός του, και όχι
μόνον δεν ενεργεί, αλλ' ούτε αποδέχεται λογισμόν
χωρίς την ευλογίαν και έγκρισιν του Γέροντος''.

Αι είκοσιτρείς (23) σύντομαι επιστολαί, αι οποίαι περιέχονται εις το βιβλιαρίδιον αυτό,

είχον δημοσιευθεί εις το μηνιαίον περιοδικόν της Μονής μας ''Άγιος Κυπριανός'' κατά τα έτη 1981 - 1982. 
Απευθύνονται προς τον Μοναχόν γερο - Θεόκτιστον 
και κατ' επέκτασιν προς κάθε Μοναχόν και τονίζονται εν συντομία ορισμέναι βασικαί πτυχαί της μοναχικής ζωής. 
Θερμώς ευχόμεθα να βοηθήσουν αι επιστολαί αυταί τον Μοναχόν και την Μοναχήν 
της εποχής μας
-έστω και ολίγον-
εις το υψηλόν άθλημα της υπακοής, οπότε θα αισθανόμεθα ευτυχείς εν Κυρίω.



Τη 20ή Μαρτίου 1984 εκκλ. ημερ.
των μδ' αναιρεθέντων αγιοσαββαιτών Αββάδων



Εν Αρχιερεύσιν ελάχιστος



+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός

του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού

Ιανουάριος 1981

Αγαπητέ μοι εν Κυρίω γερο - Θεόκτιστε, εύχομαι η παρούσα μου να σε εύρει εν υγεία κατ' άμφω!

Έλαβον την καλήν σου επιστολήν, την οποίαν μου απέστειλες κατόπιν ευλογίας του αγίου Γέροντός σου και διά της οποίας ζητείς την γνώμην μου επί ορισμένων πνευματικών θεμάτων που σε απασχολούν.

Ευχαρίστως, με την χάριν του Σωτήρος μας, θα σου εκθέσω τας ταπεινάς μου απόψεις και ελπίζω να οικοδομηθώμεν αμφότεροι.

Καθώς συμπεραίνω από τα γραφόμενά σου, η αιτία των προβληματισμών σου είναι η εξής: δεν έχεις συνειδητοποιήσει πλήρως το βαθύ νόημα της Μοναχικής καθιερώσεως.

Βεβαίως μόνον η χάρις του Κυρίου μας δίδει αυτήν την συναίσθησιν, αλλά οφείλει και ο Μοναχός να έχει ως διαρκή μελέτην τούτο το θέμα και να προσεύχεται εις τον Θεόν να του αποκαλύψει το βαθύτερον μυστήριον της ιδιότητός του.

Διά της μοναχικής κουράς, γερο - Θεόκτιστε, ο Μοναχός έρχεται πλέον εις εντελώς ιδιάζουσαν σχέσιν με τον Θεόν.

Αφιερώνει εις τον Δημιουργόν του το σώμα και την ψυχήν του. Και περισσότερον συγκεκριμμένως: αφιερώνει την ελευθερίαν του.

Εις το εξής ακόμη και αι μύχιαι σκέψεις του τίθενται υπό την κρίσιν του πνευματικού πατρός του, και όχι μόνον δεν ενεργεί, αλλ' ούτε αποδέχεται λογισμόν χωρίς την ευλογίαν και έγκρισιν του Γέροντος.

Βεβαίως τούτο ξενίζει εκείνους, οι οποίοι δεν ενεβάθυναν και δεν έζησαν το μυστήριον της υπακοής. Όμως οι Άγιοι Πατέρες έτσι μας διδάσκουν και η ταπεινή μας πείρα έτσι μας πληροφορεί.

Δεν είναι άλογος και τυφλή αυτή η υπακοή και η υποταγή, αλλά στηρίζεται εις τον εξής απλούν και βαθύν συλλογισμόν:

''Εγώ ως Μοναχός δεν ανήκω πλέον εις τον εαυτόν μου και δι' αυτό πρέπει εν παντί και πάντοτε να ενεργώ το θέλημα του Θεού. Η καρδία μου όμως είναι εμπαθής και εσκοτισμένη από τας αμαρτίας και δεν πιστεύω εις ό,τι μου υποβάλλει.

Η μόνη ασφαλής οδός είναι η εν ταπεινώσει αναζήτησις του θελήματος του Θεού διά μέσου του Γέροντός μου, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνην να με καθοδηγήσει ως νυμφαγωγός εις τους ουρανίους θαλάμους.

Ο Γέροντάς μου, ανεξαρτήτως της πνευματικής του κατάστασης είναι το όργανον και το εργαλείον διά του οποίου ο Θεός ενεργεί την σωτηρίαν μου''.

Έτσι πρέπει να σκέπτεται ο Μοναχός, αλλά χρειάζονται και ορισμέναι προυποθέσεις διά να γνωρίζει το θείον θέλημα.

Περί τούτων θα σου γράψω εις την επομένην μου επιστολήν. Μεταβίβασε τας ευχάς και τα σέβη μου εις τον άγιον Γέροντά σου.

Η Παναγία μας να σε ενισχύει!

Ευχέτης προς Κύριον

+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου του αειμνήστου 

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'

''Προς Μοναχούς''.

'Εκδοση Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής,

Φυλή 1984, σελ. 5-6.

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ: ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ

Ευλογία Θεού 

προβαίνουμε στην διαδικτυακή μεταφορά αποσπασμάτων εκ του βιβλίου του Μακαρίου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου: 

''Το Αντίδοτο''. 

Η συγγραφική αυτή μελέτη αποτέλεσε οριακό σταθμό στα εκκλησιαστικά ειωθότα έως τέλους της δεκαετίας του '80,

 αφού αποτέλεσε μια πληρέστατη  πατερική αναίρεση του βιβλίου του 

π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου ''Τα Δύο Άκρα''. 

Του γνωστού ''Επιφανειακού ιδεολογήματος'' 

του μένειν άχρι καιρού, που τα χρόνια που πέρασαν από την κοίμηση του αρχιμανδρίτη (1989) έως σήμερα, 

κατέδειξαν με τον πλέον -αποκαλυπτικά- οφθαλμοφανέστερο τρόπο, 

πως ο επάρατος Οικουμενισμός συνέχισε να γιγαντώνεται έτι περισσότερο, 

οι Αγιορείτες πατέρες -στην πλειοψηφία τους- κράτησαν ανεκλάλητη και ανερμήνευτη σιγήν άβουλου ιχθύος, 

η Διοικούσα Εκκλησία βάλτωσε στα βορβορώδη ύδατα της αίρεσης και κυρίως: 

αυτό το δύστηχο ποίμνιο που άγεται και φέρεται, άρχισε να εξοικουμενίζεται, να εκλατινίζεται και να εξαιρετίζεται, 

μη δυνάμενο πλέον να μπορεί να διακρίνει την αληθινή και γνησία Ορθοδοξία των Πατέρων από την μονταρισμένη αιρετικά ''Ορθοδοξία'' των Λατινόφρονων Ποιμένων! 

Και, 

οσονούπω, όταν έλθει και η ένωση στο κοινό ποτήριο, 

ποιο ποίμνιο -αλήθεια- θα μπορέσει ν' αντιδράσει και ν' αποτειχισθεί, 

όταν οι ''επιφανειακοί'' ποιμένες του που θα το έχουν μάθει -χρόνια και χρόνια- να περιμένει και να αναμένει, 

θα τελεί πλέον υπό δαιμονική ''μέθη'' και κυρίως θα έχει εθισθεί με οικουμενιστικές ''ουσίες'' και αιρετικά ''οινοπνεύματα''; 

Ποιός θα αναλάβει τότε την ευθύνη για την απνευμάτιστη και αποίμαντη εξάρτησή του; 

Τότε, που η αυλαία θα έχει πέσει και η παράσταση θα έχει λάβει και επίσημα ένα τέλος... 

Εύχεσθε! 

Γ. Δ.

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ 

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Πόσον είναι αληθές ότι ο χρόνος τα πάντα μεταβάλλει! 

Και αυτή η μεταβολή δεν ενεργείται μόνο σε ανθρώπους του ''κόσμου'', αλλά και της Εκκλησίας, έστω κι αν έχουν ύψιστα αξιώματα ή είναι ταπεινοί μοναχοί και μοναχές. 

Όταν το 1964 συναντήθηκαν στα Ιεροσόλυμα ο πατριάρχης Αθηναγόρας και ο πάπας Παύλος ΣΤ', η αγιορειτική πολιτεία αντέδρασε διά του κατωτέρου κειμένου: 

''Προκήρυξις Αγιορειτών Πατέρων προς τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν. Οι κάτωθι Αγιορείται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί λαβόντες γνώσις διά τα εσχάτως τεκταινόμεννα... διακηρύσσομεν στεντορία τη φωνή, ότι αποκηρύσσομεν τατοιαύτα φιλενωτικά αισθήματα. 

Εάν οι Καθολικοί και οι λοιποί αιρετικοί θέλουν να επιστρέψουν στην Ορθοδοξίαν, να έλθουν αυτοί προσπίπτοντες και ζητούντες το έλεος.. 

και όχι να τρέχωμεν εμείς οι Ορθόδοξοι προς τους αιρετικούς. 

Ποιούμεν έκκλησιν προς τον Οικ. ημών Πατριάρχην να παύσει εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, 

καθ' όσον, εάν συνεχίσει, 

θ' αποκηρύξωμεν και αυτόν. 

Προσεπιδηλούμεν ότι θέλομεν αγωνισθεί 

μέχρις εσχάτης ημών αναπνοής διά την Ορθοδοξίαν μας, 

χύνοντες και αυτό το αίμα μας, 

εάν το καλέσει η ανάγκη, μιμούμενοι τους αειμνήστους προκατόχους μας...''.

Εν Αγίω Όρει τη 23 Ιαν. 1964 π. ημ.

Δεν πέρασαν όμως μερικά χρόνια και η πλειονότης των υπογραψάντων, σιωπηρώς μεν, πλην εμπράκτως, ηρνήθησαν την υπογραφήν των! Και ενώ κάθε χρόνο τα εμπόδια προς την ένωσιν έπεφταν το ένα μετά το άλλο, αντί να πληθαίνουν αι διαμαρτυρίαι, αντιθέτως εγόνοντο ολιγότεροι και μόνον μετά τας συμπροσευχάς Αθηναγόρου - Πάπα εις Φανάρι ήρχισε να εκδηλώνεται ζωηρότερον η ανησυχία των Αγιορειτών και μερικών εκ του ''κόσμου'' κληρικών.

Αρχάς μάλιστα του 1970 εσκέπτοντο πλέον την διακοπήν του μνημοσύνου του λατινόφρονους πατριάρχου, όταν εκυκλοφόρησε υπό του αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου ένα πολυγραφημένο κείμενον υπό τον τίτλον: ''Το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρου''. 

Διά της ανωτέρω μελέτης ο π. Επιφάνιος προσεπάθει πάση θυσία να πείσει τους Αγιορείτας ότι δεν πρέπει να διακόψουν το μνημόσυνον του Πατριάρχου. Τελικώς απεδέχθη ότι αυτό θα ήτο το έσχατον επιτρεπτόν μέσον αντιδράσεως και όποιος το εφήρμοζε, δεν θα έπρεπε εν ουδενί λόγω να κοινωνήσει με τους παλαιοημερολογίτας, τους οποίους απεκάλει σχισματικούς και αιρετικούς.

Όταν του απαντήσαμεν αναιρούντες τα επιχειρήματα της διατριβής του μας ανταπήντησε διά της μελέτης: ''Ζηλωτικών ακροτήτων έλεγχος'', επανερχόμενος εις τας αυτάς θέσεις του. Μετά την νέαν μας απάντησιν δεν επανήλθεν πλέον εις τον στίβον του διαλόγου... 

Παρά ταύτα αι περί μνημοσύνου διατριβαί του εκυκλοφόρησαν ευρέως εις Άγιον Όρος και μεταξύ των Ελλαδικών επισκόπων προκαλέσασαι ικανήν σύγχυσιν στους αναγνώστας των, οι οποίοι ευκαιρίαν ζητούσαν για ν' αποφύγουν το ''πικρόν ποτήριον'', ιδίως οι εν εξουσία όντες...

Εν συνεχεία συνεγράψαμεν το άρθρον ''Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού'', Αθήναι 1971, σσ. 320, όπου αναιρούσαμε συστηματικότερον τις θέσεις των δύο διατριβών του συνηγόρου των πατριαρχικών κακοδοξιών. Μετά δεκαετίαν ο π. Επ., εκυκλοφόρησε τας ανωτέρω πολυγραφημένας μελέτας του, ομού μετ' άλλων παλαιών δημοσιευμάτων του εις έναν τόμον υπό τον τίτλον: ''Άρθρα - Μελέται - Επιστολαί''. 

Εκ του έργου αυτού συνέλεξε τα αναφερόμενα εις τον Οικουμενισμόν και Ζηλωτισμόν άρθρα και τα εκυκλοφόρησε το 1986 εις ιδιαίτερον βιβλίον υπό τον τίτλον: ''ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ''. Η ανά χείρας μελέτη αποτελεί ακριβώς αναίρεσιν των αναγραφομένων εις τον ζηλωτισμόν άρθρων των ''Δύο άκρων''. Μία αναίρεσις της οποίας το μέγιστον μέρος είχε κυκλοφορήσει προ εικοσαερίας πολυγραφημένως, ενώ τώρα τύποις και επηυξημένη.

Ενταύθα πρέπει να σημειωθεί, ότι ενώ ο συγγραφεύς των ''Δύο άκρων'' αφιερώνει 40 σελίδες κατά του Οικουμενισμού, εναντίον του ζηλωτισμού αφιερώνει 170 σελίδες! Βλέπετε εκινδύνευε η Ορθοδοξία από τους απλούς ζηλωτάς των πατρικών παραδόσεων και έπρεπε ν' αγωνισθεί ρωμαλέως κατ' αυτών ο επαινέτης των εκάστοτε Αρχιεπισκόπων... 

Έχει παρέλθει μία ακριβώς εικοσαετία από την εποχήν της πρώτης μου αντιλογίας με των ανωτέρω κληρικόν και οι οπαδοί του συνεχίζουν να επαναλαβάνουν τα αναιρεθέντα επιχειρήματά του μέχρι σήμερα, ελείψει ασφαλώς νεωτέρων.

Εν τω μεταξύ αι συμπροσευχαί Ανατολής και Δύσεως έχουν φθάσει μέχρι της συλλειτουργίας του 1987 στην Ρώμην, ενώ παραλλήλως συνεχίζονται αι συμπροσευχαί με όλας τας αιρέσεις και ψευδοθρησκείας του κόσμου, ακόμη και με σατανολάτρας. (Ασσίζη 1986). Παρά ταύτα, οι μεν επίσκοποι, όταν δεν επικροτούν, σιωπούν, οι δε Αγιορείται συνεχώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ώστε πάση θυσία να κρατηθούν ''εντός των τειχών'' οι διαμαρτυρόμενοι μοναχοί. 

Στην απεγνωσμένη τους αυτή προσπάθεια ανατρέχουν σε επιχειρήματα τόσο αφελή και επιπόλαια, ώστε σε κάνουν να ντρέπεσαι που είσαι Αγιορείτης. ''Το αντίδοτον'' έπρεπε να κυκλοφορήσει διά τους εξής λόγους: α) Λόγω της ευρυτάτης κυκλοφορίας των ''Δύο άκρων'', την οποίαν δίκην ψυχοναρκωτισμού δηλητηριάζουν συνειδήσεις πολλών ορθοδόξων πιστών. β) Λόγω της εξαντλήσεως προ ικανού χρόνου της μελέτης. γ) Διότι το εζήτησαν αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, οι οποίοι και εκάλυψαν οικονομικώς την εκτύπωσίν του. 

Τους ευχαριστούμεν όλους θερμώς. Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνήσει ορισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν ακόμη εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην ''αποτειχίζουσι εαυτάς της προς τον καλούμενον επίσκοπον'' κοινωνίας, αξιωθούν ''της πρεπούσης τοις ορθοδόξοις τιμής'', παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν. Θ. Μ. Παροικία - Τ. Θ. 27. 84400 ΠΑΡΟΣ

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

(ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σσ. 58 - 96)

Λίαν αγαπητέ μοι εν Χριστώ αδελφέ κ. Νέστωρ, Ευλογείτε. Μετά μεγάλης μου χαράς έλαβον την τιμίαν επιστολήν σου και εθαύμασα το εν αυτή εύτονον της οσιότητός σου, η οποία προκειμένου διά ζητήματα πίστεως τα πάντα θεωρεί ''σκύβαλα'', αρκεί να διατηρήσει ανόθευτον'' την ''τιμίαν παρακαταθήκην''.

Το ανέμενον ότι θα εταράσσετο η οσιότης σου από την επιστολιμαίαν διατριβήν του Πανοσιολογιωτάτου. Και τούτο, ουχί διά την εν αυτή κειμένην αλήθειαν, αλλά την ενυπάρχουσαν αληθοφάνειαν και την ακροβατικήν ερμηνείαν των αναφερομένων, ίνα μη είπω, αληθεύων, υποκειμενικήν - δικολαβικήν και εν πολλοίς εμπαθή και αναληθεύουσαν! Ας ειρηνεύει όμως η οσιότης σου! 

Ενώ ουδόλως εταράχθεις διά την μέχρι τούδε πορείαν σου, ήτις ''πορεία ευθεία έστι και άδολος κατεναντίον Θεού'', διά τα ''ιστορικά όμως γεγονότα και κείμενα'', όπως γράφεις της επιστολής, εζαλίσθεις, πως και δεν είχες ''που να ψάξεις για την σημασίαν τους και την αλήθειάν τους.

Διατί ''να ψάξεις'' πολύτιμε αδελφέ; ''καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις αλήθειαν'' και ''καλόν χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν'', αναφωνεί ο Απόστολος. Μήπως μέχρι δήμερον, αναπαυόμενος και ''μονάζων ως στρουθίον επί δώματος'' και το ''ηδύ της ησυχίας μέλι κηροπλαστών εν τω νοητώ σίμβλω της καρδίας σου'' εδιδάχθεις τούτο παρά σοφοίς και γραμματική τέχνη εστολισμένοις; 

Μήπως ουχί η καρδία σου, αδελφέ μου, ποθήσασα τον εραστήν της Χριστόν, δεν εμάκρυνε φυγαδεύουσα εν τη ερήμω του αγιοτάτου Άθωνος και εκεί μαθητεύσασα ''διακρίνειν και ελέγχειν το ψεύδος της αληθείας'', νουθετήσαν το πρώτον τας ''ιεράς παραδόσεις'' και ιδρώσι κατόπιν ασκήσεως, υπακοής και αγάπης προς το Θείον μυστικώς ενηχηθείσα τας βεβαιώσεις του Αγίου Πνεύματος περί των πιστευθέντων, δεν έλαβε τον ''αρραβώνα'' και τας προγεύσεις της ''Άνω Ιερουσαλήμ'';

Διά τα λοιπά, τας λογίας εκζητήσεις της αλήθειας και τας ερμηνείας των σχετικών κειμένων και γεγονότων της ιστορίας της Εκκλησίας μας, ολίγην έδωκας προσοχήν. 

Πάντοτε όμως εταράσσετο επί ''καινοφωνίαις και αλλοιώσεσι'' της αγιωτάτης Ορθοδόξου παραδόσεώς μας. Ακριβώς τούτο σε οδήγησε και εις την κατακολούθησιν του πατρίου εορτολογίου, μαζί με τον σύνολον χορόν των Ζηλωτών αγιορειτών πατέρων, τούτον και νυν σε κρατεί μακράν του μνημοσύνου του σηγκρητιστικού Πατριάρχου και ψευδούς ποιμένος της Ορθοδοξίας.

Διά να μη σε κουράζω όμως περισσότερον, επίτρεψόν μοι να εξηγήσω τη οσιότητί σου την του π. Επιφανίου επιστολήν προς τον π. Νικόδημον, διά να ειρηνεύσει η καρδία σου, πρηροφορουμένη το ασθενές και αναληθές των επιχειρημάτων της. Πρόσεξε λοιπόν αδελφέ: εν σελίδι 58 αντί να απαντήσει ευθέως εις τον π. Νικόδημον ερωτήσαντα, εάν θα πρέπει η συνοδεία τους να μνημονεύει τον πατριάρχην, γράφει: ''μνημονεύσατε ή αναμείνατε'', εμπλέκει το θέμα με την θέσιν των εν Ελλάδι Επισκόπων. 

Η ειλικρίνεια όμως απήττει να είπει εις τον π. Νικόδημον ότι: συμφώνως τω 31ω Αποστολικώ κανόνι και τω ΙΕ' της ΑΒ' Συνόδου δύναται να διακόψει το μνημόσυνον, αφού πλέον τοις πάσι είναι γνωστόν ότι κηρύττεται ''γυμνή τη κεφαλή'' αίρεσις.

Αλλά θα πρέπει π. Νέστωρ να ακολουθήσω τον π. Επ., σελίδα προς σελίδα διά να μην σε κουράζω με συλλογικά συμπεράσματα. Θέλει λοιπόν να υπερασπίσει την Ελλαδικήν εκκλησίαν; έστω, τον δεχόμεθα ως δικηγόρον της, αφού του δίδει η ιδία το δικαίωμα!

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ

Εις την σελίδα, λοιπόν, (69) φέρει δύο επιχειρήματα υπερασπίσεως: α) ότι οι Επίσκοποι είναι αξιωματικοί και ''ας καταλίπωμεν εις αυτούς την εκλογήν της στιγμής (δηλ. της αντιδράσεως) και β) ''τον χρόνον των πολέμων και των επαναστάσεων δεν καθορίζουσιν οι στρατιώται, αλλ' οι αξιωματικοί''.

Πριν όμως εκφράσω τας εν προκειμένω θέσεις μου, σου αναφέρω τι γράφει επί του σημείου αυτού εις ορθόδοξος παλαιοημερολογίτης ιερεύς εκ Γενεύης, ο οποίος προ εμού ανήρεσε εις ωραίαν μελέτην του όλην την προς τον π. Νικόδημον διατριβήν του π. Επιφανίου. ''Όσον αφορά την σχέσιν μεταξύ αξιωματικών και στρατιωτών, ας μη γίνεται παρακαλούμεν κατάχρησις του παραδείγματος. 

Μη λησμονήσομεν ποτέ, ότι ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έμεινε μόνος του λέγων, ότι και αν όλοι οι Πατριάρχαι κοινωνήσουν με τους μονοθελήτας, αυτός δεν πρόκειται να κοινωνήσει ποτέ, διότι ένας και ο Θεός αποτελούν την πλειοψηφίαν, καθώς είπε και ο Άγιος Αλέξανδρος Νεύσκυ, ότι ο Θεός δεν είναι με το μέρος των πολλών, αλλά με το μέρος του δικαίου! Ασφαλώς και τότε υπήρξαν πολλοί που ειρωνεύθησαν τον θείον Μάξιμον ως ''υπερσύνοδον'', ''υπερζηλωτήν'',

''υπερορθόδοξον'' και ''υπερεκκλησίαν''. Δυστηχώς ο υπερτονισμός της παρομοιώσεως της στρατευομένης Εκκλησίας ως σώματος στρατού κατά τα κοσμικά πρότυπα, είναι μεταξύ των αιτίων του νεστοριανού, μονοφυσιτικού και του λατινικού σχίσματος. Λησμονούμεν, λοιπόν, ότι η Εκκλησία ως θείον καθίδρυμα δεν έχει επί της γης εικόνα, η οποία να την εξεικονίζει εξ ολοκλήρου και εν πάσι; 

Το παράδειγμα του στρατού, στρατιωτών και αξιωματικών μόνον εν μέρει και εν γενικαίς γραμμαίς εάν χρησιμοποιείται είναι συγχωρητέον και οικοδομητικόν. Ο στρατιώτης οφείλει εις τον αξιωματικόν του υπακοήν και υποταγήν τελείαν, ασυζήτητον και τυφλήν. Ο πιστός και ο κληρικός οφείλουν εις τον επίσκοπον υπακοήν τελείαν, πλην όμως συνειδητήν και ελευθέραν. Τυφλήν υπακοήν, ούτε ο Θεός δεν θέλει από τους ανθρώπος...

Ο Θεός ζητεί από τον άνθρωπον την απόλυτην εκείνην υπακοήν, η οποία απορρέει εκ της τελείας αρμονίας των σχέσεων του Δημιουργού μετά του δημιουργήματος, της ταυτότητος αντιλήψεων της αναγεννημένης καρδίας μετά του Λυτρωτού της, όπως την εξεικονίζει θαυμαστώς η περίπτωσις της πλήρους, τελείας και ελευθέρας και συνειδητής υπακοής της Υπεραγίας Θεοτόκου εις τον ευαγγελισμόν του Γαβριήλ, και όπως την διετύπωσαν οι άγιοι Απόστολοι εις την αποστολικήν Σύνοδον των Ιεροσολύμων: ''Έδωξεν τω αγίω Πνεύματι και ημίν'', και όπως την έζησαν οι προ ημών επόμενοι της πατράσι, ήγουν οι Πατέρες είπον και ημείς λέγομεν. 

Όχι επειδή οι Πατέρες είπον, οφείλομεν εκόντες άκοντες να είπωμεν τα αυτά, αλλά συνταυτισμένοι μετά των Πατέρων, ως ζήσαντες εις τον χώρον της Εκκλησίας τας αυτάς πνευματικάς και ουρανίους πραγματικότητας και καλούμενοι εις την αυτήν εμπειρίαν με τους πατέρας: οι Πατέρες είπον και ημείς λέγομεν...

Τοιαύτην λοιπόν προς τους επισκόπους οφείλομεν υπακοήν, ως εικόνας ζώσας του ζώντος Χριστού επί της γης, ως αυθεντικώς τούτον αντιπροσωπεύοντες, ως ποιμένοντας και ουχί κατακυριεύοντας της κληρονομίας. Εις επισκόπους όμως οι οποίοι δεν μας δίδουν τας απαιτουμένας νομίμως εγγυήσεις περί της καθαρότητός των αναφορικώς προς την πίστιν και την αλήθειαν, όχι μόνο υπακοήν δεν μας εμπνέουν, αλλ' υποψίαν, άγχος και δυσφορίαν. 

Σας ερωτώμεν: Ποίαν εμπιστοσύνην δύναται να έχει ο στρατιώτης στους αξιωματικούς εκείνους, οι οποίοι δεν ηξεύρουν τι διατάσσουν, οι οποίοι πίπτουν εις τας τραγικοτέρας των αποφάσεων, οι οποίοι όχι αξιωματικοί δεν είναι, αλλά και ανεμόμυλους να τους ονομάσει κανείς, τους ανεμόμυλους προσβάλλει! Ιδού διατί. Διαβάζομεν εις την Μεσημβρινήν της 8. 3. 67 ''Συνοδικοί κατά Πατριάρχου διά την φιλοπαπικήν'' δραστηριότητα αυτού και του Υπουργείου Εξωτερικών.

Αντιπατριαρχική εγκύκλιον ετοιμάζεται να συντάξει κατ' επιταγήν της Ιεράς Συνόδου, ο Μητροπολίτης Τρίκκης διά να αναγνωσθεί την Κυριακήν της Ορθοδοξίας εις όλους τους Ναούς του κλίματος της Ελληνικής Εκκλησίας. Το μένος ορισμένων Ιεραρχών κατά του πατριάρχου Αθηναγόρα εξεδηλώθη πάλιν απροκάλυπτον κατά την χθεσινήν συνεδρίασιν της Ιεράς Συνόδου εξ αφορμής των πληροφοριών, ότι ο Οικ. Πατριάρχης θα επισκεφθεί την αγίαν Έδρα και θα συμπροσευχηθεί με τον πάπα...''. 

Ο αρχιεπ. κ. Χρυσόστομος είπεν, ...ότι αι αντορθόδοξοι ενέργειαι του Πατριάρχου κατατείνουν εις την πλήρην υποδούλωσιν της Ορθοδοξίας εις τον Πάπαν. Ο Μητροπολίτης Καστοριάς είπεν ότι ο πατρ. Αθηναγόρας διά των φιλοπαπικών του ενεργειών πλήττει θανασίμως την Ορθοδοξίαν και το Έθνος''. Διαβάστε τώρα και την ''Μακεδονίαν'' της 7. 11. 67.

''Κατά την συνεδρίαν της ιεράς Συνόδου του Οικ. πατριαρχείου χρονικόν της επισκέψεως από 26 ως 28 Οκτωβρίου της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικ. Πατριαρχείου προς την Α. Αγιότητα του τον πάπαν της Ρώμης... Εκ της αναγνώσεως και της μελέτης η ιερά Σύνοδος διεπίστωσεν, ότι με την ευλογίαν του Θεού η επίσκεψις και η νέα αυτή συνάντησις των προκαθημένων των δύο εκκλησιών, Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου επραγματοποιήθη κατά την διάπυρον ευχήν και προσδοκίαν της ιεράς συνόδου και του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας... 

Εκ του επισήμου ανακοινωθέντος, εκδοθέντος μετά την συνάντησιν, η ιερά σύνοδος ιδιαιτέρως εσημείωσεν, ότι οι δύο προκαθήμενοι ''αναγνωρίζουσιν ότι ο αληθής διάλογος της αγάπης εφ ου δέον να βασίζονται άπασαι αι μεταξύ αυτών και μεταξύ των εκκλησιών αυτών σχέσεις, δέον όπως είναι ερριζωμένος εν τη ολοκληρωτική πιστότητι προς τον μοναδικόν Κύριον Ιησούν Χριστόν και εν τω αμοιβαίω σεβασμώ των ιδιαιτέρων αυτών παραδόσεων...''.

Διά ταύτα και εξέφρασεν η ιερά Σύνοδος την χαράν της επί τη αισία εκβάσει της επισκέψεως της Α. Θ. Π. του Οικ. Πατριάρχου κ. Αθηναγόρα, επίσης δε και την ολόψυχον επιθυμίαν αυτής, ίνα ο εν αγάπη εναρξάμενος διάλογος επί ίσοις όροις μεταξύ των Εκκλησιών ευοδωθεί άχρι του αισίου αυτού τέρματος προς δόξαν της αγίας ημών Εκκλησίας και του θείου αυτής ιδρυτού''!!

Κατόπιν των ανωτέρω τι να είπωμεν διά το ολέθριον αυτό κατάντημα της Συνόδου; 

Να χύσωμεν δάκρυα πικρά, ότι επ' ονόματι και εμπαιγμώ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

διαπράττεται το αισχρότερον ανοσιούργημα του εξονιτισμού του ορθοδόξου ελληνικού λαού. 

Μόλις οκτάμηνον χωρίζει τας ανωτέρω ανακοινώσεις των εφημερίδων και υμείς πάτερ μου, 

εξακολουθείτε να ομιλείτε περί αξιωματικών και στρατιωτών! 

Ώστε λοιπόν, άγιοι Συνοδικοί, 

η θεομπαιξία του Βατικανού (Οκτ. '67) '' κατά την διάπυρον ευχήν και προσδοκίαν της ιεράς Συνόδου''; 

(Σας απαγορεύομεν εν ονόματι της αγίας Παραδόσεως των Ορθοδόξων να συμπεριλάβεται το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, το όντως τραγικόν και ταλαιπωρημένον ποίμνιον, 

το οποίο χάνεται δι' έλλειψιν γνώσεως και του οποίου οι ταγοί το οδηγούν εις την πλάνην!). 

Προ οκταμήνου μας ομιλούσατε ''περί κινδύνου υποδουλώσεως της Ορθοδοξίας εις τον πάπαν'' και σήμερον καλείτε τον πάπαν ΑΓΙΟΤΗΤΑ! 

Αλλά, εάν είναι άγιος, ή η Εκκλησία την οποία αντιπροσωπεύει είναι αγία και εργαστήριον αγιασμού των ψυχών μας, γιατί να μην του ''υποταχθούμε''; 

Ώστε λοιπόν έχομεν μετά των Φράγκων ''μοναδικόν Κύριον''. 

Από πότε; Και πρέπει να σεβώμεθα τας παραδόσεις των Λατίνων; 

Ποίας; 

Το αλάθητον, το πρωτείον, την άσπιλον σύλληψιν, το καθαρτήριον, τα συγχωροχάρτια; 

Ελησμονήσατε λοιπόν άγιοι Συνοδικοί και εσείς πάτερ, ότι ο Καθολικισμός όχι μόνον δεν είναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αλλ' αποτελεί ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΝ; 

Ελησμονήσατε ότι άπαντα τα λατινικά δόγματα και παραδόσεις αναιρούν τα αμώμητα και σωτηριώδη δόγματα των Ορθοδόξων;... 

Λησμονείτε ότι οι λατίνοι δεν έχουν τίποτε το κοινόν με ημάς; 

και εχάρητε διά τον διάλογον επί ίσοις όροις, την αλήθειαν με την πλάνην εξομοιώσαντες; 

(Ιερεύς Βασίλειος Σακκάς, Απάντησις εις τον Αιδεσιμ. π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, Αθήνας, Γενεύη, Αύγ. '69, σ. 8 - 10)...

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου

  ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα εκ του βιβλίου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου

 ''ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ'',

σελίδες 7 - 19,

 Αθήνα 1990.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ ΤΗΝ ΚΟΥΠΑ ΜΕ ΤΟ ΤΣΑΙ

Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας , αποφάσισε κάποτε να επισκεφθεί έναν άγιο ερημίτη. Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε. Και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα. Τον συνάντησε σε μια φτωχική καλύβα. - Ευλογείτε , είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε, έκανα πολύ δρόμο για να έλθω εδώ... - Κάθισε , τον διέκοψε ο γέροντας. 

Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι. - Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού..., άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης. - Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι , επέμεινε ο γέροντας. - Τώρα διευθύνω μια μεγάλη επιχείρηση..., συνέχισε να περιαυτολογεί ο ξένος. - Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ , είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του. - Μα εσείς την ξεχειλήσατε , πάτερ · το τσάι χύνεται απ'έξω! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος. 

Κι εσύ μοιάζεις μ'αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας. Αν δεν αδειάσεις , ευλογημένε , έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς , πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα πού ξέρω.

Γεροντικόν