ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ 1870 - 1955

Ἐκκλησία Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν
Χρυσοστόμου Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ

Λέγει ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος περὶ τοῦ Δικαίου Μωϋσέως, ὅτι προετίμησε μᾶλλον «συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ια΄ 25-26). Τοῦτον τὸν Θεόπτην Προφήτην μιμησάμενος, ὁ Ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, προετίμησεν ὑποστῆναι μυρίας κακουχίας καὶ διώξεις, ὁμοῦ μετὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, παρὰ νὰ ἀπολαμβάνῃ ἄνεσιν, τιμὰς καὶ πλούτη συσχηματιζόμενος μετὰ τῶν καινοτομησάντων Ἀρχιερέων. 

Ἐκ Μαδύτου τῆς ἑλληνικωτάτης Ἀνατολικῆς Θράκης καταγόμενος ὁ κατὰ κόσμον Χρυσόστομος Καβουρίδης, ἐγεννήθη τὴν ιγ΄ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου τοῦ χιλιοστοῦ ὀκτακοσιοστοῦ ἑβδομηκοστοῦ ἔτους, ἡμέραν μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, οὗ καὶ τὸ ὄνομα ἔλαβεν, ἐκ νεότητος δὲ αὐτοῦ ἀγαπήσας τὸν Θεὸν καὶ προσφέρειν θελήσας ἑαυτὸν εἰς τὴν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἐσπούδασε τὴν Ἱερὰν Ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καὶ ἐχειροτονήθη Διάκονος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, προβιβασθεὶς δὲ εἰς τὸν τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ Ἐπισκόπου βαθμόν, διετέλεσε Μητροπολίτης Ἴμβρου, ὕστερον Πελαγονίας καὶ εἶτα Φλωρίνης, διαπρέψας κῆρυξ τῆς εὐσεβείας καὶ διδάσκαλος τῆς ἀρετῆς ἔργῳ καὶ λόγῳ. 

Κατ’ ἐπίγνωσιν δὲ ζηλωτὴς τῆς Πατρῴας Πίστεως ὑπάρχων ὁ Ἀοίδιμος, ἀντετάχθη εἰς τὰς ἐπιβουλὰς κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ συμμετεῖχεν εἰς τὴν συγκρότησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ὁποίας ἀργότερον Προήδρευσεν εὐκλεῶς, ἀναδειχθεὶς δὲ Ποιμὴν ἄριστος τοῦ λογικοῦ Ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς χαλεποῖς χρόνοις τῆς ἐκ τῆς ὀρθῆς Πίστεως ἀποστασίας καὶ ὑπερμαχήσας ἔργῳ καὶ λόγῳ τῆς Πατροπαραδότου Πίστεως ἄχρι γήρατος, ἕως οὗ ἐτελεύτησε τῇ ζ’ Σεπτεμβρίου τοῦ χιλιοστοῦ ἐννεακοσιοστοῦ πεντηκοστοῦ καὶ πέμπτου σωτηρίου ἔτους. 

Θεμελιωθείσης δ᾿ οὕτω περὶ αὐτοῦ αὐθορμήτως ὑπὸ συγχρόνων καὶ μεταγενεστέρων τῆς ἀναγνωρίσεως αὐτοῦ ὡς Ὁμολογητοῦ καὶ Θαυματουργοῦ, καὶ λαβόντες ὑπ᾿ ὄψιν καὶ ὅσα δι᾿ ἀναφορᾶς αὐτοῦ καὶ εἰσηγήσεως ἐξέθεσε καὶ Συνοδικῶς ἐβεβαιώσατο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κύριος Κυπριανός, περὶ κατατάξεως τοῦ εἰρημένου Ἱεράρχου ἐν τῇ τῶν Ἁγίων καί Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν χορείᾳ διατυπούμενος, ἡ ἐλαχιστότης ἡμῶν ἁπάντων τῶν Ἐπισκόπων τῶν συγκροτούντων τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀπιδόντες πρὸς τὴν θεάρεστον αὐτοῦ βιοτὴν καὶ πολιτείαν, τοὺς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ εὐσεβείας ἀτρύτους αὐτοῦ ἀγῶνας καὶ καμάτους, καὶ περὶ τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν πιστῶν πρόνοιαν ποιούμενοι, καὶ διαφημισθείσης τῆς φήμης πρὸς ἡμᾶς, ὅτι τὰ τίμια αὐτοῦ Λείψανα, πλήρη εὐωδίας πνευματικῆς, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος Ἀττικῆς, ἔνθα ὁ μακάριος ἐτάφη, ἐντὸς ἀργυρᾶς θήκης φυλάσσονται καὶ εἰς προσκύνησιν ὑπὸ τῶν πιστῶν πρὸς ἁγιασμὸν αὐτῶν ἤδη τίθενται, καὶ ὅτι θαυμάτων παρεκτικὰ ταῦτα ὁ Κύριος ἀνέδειξεν, ἔγνωμεν συνῳδὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν Θείοις Πατράσι τῷ κοινῷ τῆς ᾿Εκκλησίας ἔθει κατακολουθοῦντες, τὴν προσήκουσαν τοῖς ἁγίοις ἀνδράσι καὶ τούτῳ ἀπονεῖμαι τιμήν. 

Διὸ καὶ ἀποφαινόμεθα Συνοδικῶς, θεσπίζομεν καὶ διορίζομεν καὶ ἐν Ἁγίῳ διακελευόμεθα Πνεύματι, ὅπως ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς αἰῶνα τὸν ἅπαντα, ὁ προῤῥηθεὶς ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, συναριθμῆται τῷ χορῷ τῶν Ἁγίων καὶ Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐτησίαις ἱεροτελεστίαις καὶ ἀγιστείας τιμώμενος παρὰ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῶν πιστῶν καὶ ὕμνοις ᾀσμάτων καὶ ἐγκωμίοις γεραιρόμενος τῇ ζ’ Σεπτεμβρίου, ἐν ᾗ τὸν βίον αὐτοῦ ἐτελεύτησεν, εἰς τιμὴν μὲν αὐτοῦ, δόξαν δὲ τοῦ ἐν Ἁγίοις θαυμαστοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ τοὺς Ἁγίους δοξάζοντος καὶ ἐνδοξαζομένου ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτῶν μνήμαις καὶ ἱεραῖς πανηγύρεσι. Εἰς ἔνδειξιν δὲ τούτου καὶ βεβαίωσιν ἐγένετο καὶ ἡ παροῦσα Συνοδικὴ ἡμῶν Πρᾶξις, καταστρωθεῖσα καὶ ὑπογραφεῖσα ἐν τῷ ἱερῷ Κώδικι τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῇ η’ τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους δισχιλιοστοῦ καὶ δεκάτου ἕκτου. Ἐβεβαιώθη ἐν Πάρνηθι, ἐν ἔτει σωτηρίῳ δισχιλιοστῷ καὶ δεκάτῳ ἕκτῳ, κατὰ μῆνα Μάϊον, τῇ δεκάτῃ πέμπτῃ.

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Η αγιοκατάταξη του ιερού μάρτυρος της Ορθοδοξίας, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Χρυσοστόμου, από μόνη της νοηματοδοτεί και αποφαίνεται για θεολογικές επισημάνσεις και πνευματικές προτροπές με αποδέκτες Γνησίους Ορθοδόξους, που περιχαρακώνουν την γνησία ταυτότητά τους με την αυτοτέλεια, ακεραιότητα και ενίσχυση της πνευματικής ζωής τους.


Τα Έργα και Ημέρες του μεγάλου αυτού Αγίου ανδρός διδάσκουν ανεπιφύλακτα, πως η κατά Θεόν ταπείνωση και πνευματική υγεία και ωριμότητα του ορθόδοξου ποιμνίου ίστανται ως ασφαλής τροχοπέδη στην οίηση και την μισαλλοδοξία, που τροφοδότησε ακραιφνώς ο κομπασμός, η οίηση κι η επηρμένη τέρψη του πεπλανημένου ματθαιικού σχίσματος.


Η εκ Θεού ένωση των Ενισταμένων με την μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κόσμισε και εμπλούτισε με πολλαπλά, πνευματικά οφέλη αμφοτέρους, ενίσχυσε, ενδυνάμωσε και εξωτερίκευσε δυναμικότερα τον ιερό αγώνα των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου. Απόδειξη αυτής της ηγιασμένης, ενωτικής συνοδοιπορίας ήταν και η σύγκληση του διορθοδόξου Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε, ως η Ορθόδοξη Απάντηση του ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας, προς την Οικουμενιστική και Ληστρική Ψευδοσύνοδο της καινοτόμου Εκκλησίας.


Η απαρχή των αγιοποιήσεων του Οσίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αίγινας, της Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αικατερίνης Ρούττη, του Ιερομάρτυρος Ιωσήφ εκ Δεσφίνης και τώρα του εν εξορίες και φυλακές Ιεράρχη πατρός Χρυσοστόμου κατέδειξαν, πως η Εκκλησία μας βρίθει από μυρόβλητες, αγιασμένες μορφές που κοσμούν δικαιολογημένα τον καλόν και ιερόν αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.


Η Εκκλησία μας δεν ανακηρύττει Αγίους προς άγρα τροφοδοτούμενου ποιμνίου και αριθμητικής εξασφάλισης ''οπλοστασίου'' Αγίων. Αντιθέτως αναδύει, αναδυκνείει και καταδυκνείει -από το πλούσιο σε αίμα και διώξεις- ιστορικό της παρελθόν, αυτές τις άγιες, πατερικές μορφές, όπως και άλλες που θ' ακολουθήσουν, που δεν είναι τίποτ' αλλο από την παραχομένη δωρεά του Αγίου Πνεύματος προς την αιματηρή θυσία των ακαινοτομήτων Ορθοδόξων των ιερών Παραδόσεων.


Τέλος δεν υπάρχει πιο θεολογικά ακέραιη, πνευματικά ιδεώδη και πατερικά ακριβέστερη τοποθέτηση περί της ταυτότητος του ακαινοτομήτου εκκλησιαστικού ποιμνίου, από τον ίδιο τον λόγο του εν Αγίοις πατρός Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή: ''Αλλά ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ’ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μία φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν''. Εύχεθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟΥ

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Αύτη είναι η διαθήκη εμού του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Γ. Καβουρίδου γεγραμμένη ιδία χειρί και κατατεθειμένη εν τω οικείω Γραφείο μου: Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος. ''Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν, εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται''. Την Ευαγγελικήν ταύτην ρήσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αείποτε κατά νουν έχω, ως και το άδηλον του τέλους της παρούσης ζωής, και μη επιθυμών εις ένα αιφνίδιον θάνατον, όπως τα κατ' εμέ ευρεθώσι αδιάθετα, εθεώρησα πρέπον όπως νυν, ότε εν πλήρει υγεία συν Θεώ διατελώ και σώας τας φρένας διασώζων, διαθέτω ταεμά πράγματα, κατασφαλίζων αυτά δια της παρούσης διαθήκης μου, δι ης ακυρώ πάσαν προηγουμένην τοιαύτην, εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, ήτις επιθυμώ να γίνει σεβαστή παρά πάντων των συγγενών και νομίμων κληρονόμων μου. 

Εν πρώτοις κατά χριστιανικόν καθήκον μου και χρέος ιερόν, δίδωμι συγνώμην εις άπαντας τους εν Χριστώ αδελφούς, Κληρικούς παντός βαθμού και Λαικούς πάσης τάξεως, τους οπωσδήποτε λυπήσαντας και παραπικράναντάς με, και εξαιτούμεν παρ' αυτών αμοιβαίαν συγνώμην, εν οις τυχόν ως άνθρωπος είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία ελύπησα και παρεπίκρανα αυτούς κατά τον Ιδιωτικόν και Ποιμαντορικόν μου βίον. Διότι κατά το γραφικόν: ''ουδείς αναμάρτητος και μία ημέρα εάν ή η ζωή αυτού''. 

Είπα προκειμένου να διαθέσω τα κατ' εμέ μετά τον θάνατόν μου, κρίνω πρέπον να καθορίσω προηγουμένως εκ ποιων περιουσιακών στοιχείων αποτελείται η κινητή και ακίνητος περιουσία μου, ούσα απηλλαγμένη πάσης οφειλής εις τρίτον πρόσωπον. Α') Ακίνητον περιουσίαν ουδεμίαν κέκτημαι... Β') Εκ της κινητής περιουσίας μου..., σύγκειται εκ των δυο Αρχιερατικών στολών πλήρων, τριών Σταυρών του στήθους και ενός της ευλογίας, δύο εγκολπίων, δυο μιτρών και δύο πατεριτσών, εξ ενός χρυσού ωρολογίου, εκ των ολίγων βιβλίων και των εξωτερικών και εσωτερικών ενδυμάτων και εκ χιλίων (1000) σημερινών δραχμών... των λοιπών περισσευμάτων εκ των νομίμων απολαβών μου διατεθέντων υπ' εμού, όντος εν τη ζωή, προς περισσοτέραν της ψυχής μου χαράν και ωφέλειαν πνευματικήν... 

Εάν δε οψέποτε αναγνωρισθεί υπό της Κρατούσης Εκκλησίας η υπ' αυτής προσγενομένη μοι αδικία της περικοπής της συντάξεώς μου εκ του Εκκλησιαστικού Οργανισμού Ο. Δ. Ε. Π., δια την μη συμμόρφωσίν μου διά λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως προς την μονομερήν απόφασιν της Ιεραρχίας, την αφορώσαν την αντικατάστασιν του Πατρίου Εκκλησιαστικού Ημερολογίου διά του υπό Πανορθοδόξων Συνόδων καταδικασθέντος ως αντορθοδόξου Γρηγοριανού τοιούτου, επιθυμώ και εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, όπως τα επί εικοσαετίαν όλως αδίκως και αντικανονικώς περικοπέντα συντάξιμα επιδόματά μου διά το ορθόν φρόνημά μου, συμποσούμενα εις αρκετάς χιλιάδας, να διατεθώσις προς αγοράν μιας κλίνης εν τω ευαγεί Νοσοκομείω ''Ευαγγελισμός'', εις ο να εισάγηται εις ασθενής συμπολίτης μου, άπορος προς νοσηλείαν και θεραπείαν. 

Τα της κηδείας μου και τα νενομισμένα μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως της αμαρτωλής μου ψυχής επαφίενται εις την πρόνοιαν του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιερού ημών Αγώνος. Επισφραγίζω την παρούσαν διαθήκην μου με μίαν επικάρδιον ευχήν, όπως Κύριος ο Θεός, ο τα πάντα σαφώς διέπων και προς το συμφέρον των ανθρώπων οικονομών, ευδοκήσει να ενώσει απάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, εν τω εορτασμώ των εορτών και εν τω πλαισίω των αιωνοβίων Ορθοδόξων Θεσμών, ίνα άπαντες οι Ορθόδοξοι ταυτοχρόνως εορτάζοντες δοξάζωσι το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Επί της αγιοκατάταξης του ιερού Μάρτυρος της Ορθοδοξίας
Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή
που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα τελέσει το Σάββατο 15/28 Μαίου 2016
στην ιστορική, Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στους Θρακομακεδόνες Αττικής.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου:
''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 44 - 46.

Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής

ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ανήκει στον Θεοφόρο χορό των Αγίων αντιαιρετικών Πατέρων που πολέμησε σφόδρα τον Αρειανισμό, που τα χρόνια εκείνα είχε καταλάβει σχεδόν εξ' ολοκλήρου την Εκκλησία μας, τον 4ο ήδη αιώνα μ. Χ. Όταν ήρθε από την Καππαδοκία στην Κωνσταντινούπολη δεν βρήκε ούτε έναν Ορθόδοξο πιστό, καθώς όλοι είχαν υποταχθεί στις δαιμονοκρατούμενες διαβολές του Αρείου. 

Ήταν δε, τόσο το μίσος των αιρετικών, που μέχρι και πέτρες εκτόξευαν εναντίον του, όταν κήρυττε τον ορθό λόγο του Χριστού μας και μετέφερε πιστά τις ιερές παραδόσεις αυτής της Εκκλησίας. Τότε συγγράφει και τον Λόγο ΚΣΤ', όπου φέρεται -φιλοθέως και αγιοπνευματικώς- συγκινητικά, ως υπέρμαχος της πατρώας ευσεβείας των προγόνων μας! Μέρος αυτού του Λόγου είναι ο ακόλουθος, ο οποίος δείτε πόσο διαχρονικά επίκαιρος είναι, όχι μόνο για τους σημερινούς -θλιβερά- αμετανόητους Οικουμενιστές, αλλά και για τους ''βασιλικά'' κοινωνούντες με αυτούς, ''επιφανικούς'' αντιοικουμενιστές, όταν ο ίδιος ο Άγιος είχε κόψει κάθε επαφή μαζί τους, δεν συλλειτουργούσε, δεν συμπροσευχόταν, αλλά, ούτε και κοινωνικός ήταν με αυτούς. 

Ο Άγιος κοιμήθηκε στο χωριό Γκέλβερι (Καρβάλη) της Καππαδοκίας, στο οποίο 14 αιώνες μετά είδε το φως του κόσμου τούτου, ένας άξιος απόγονος του κινήματος των Κολλυβάδων και συνομολογητής του, ο σύγχρονος Άγιος Ομολογητής Ιερώνυμος της Αίγινας! Να έχουμε τις ευλογίες τους και τις ευχές τους. Γ. Δ.

Ας ίδωμεν όσα δύναται να αδικηθή από ανθρώπους, άνθρωπος. Θα με ονομάσουν απαίδευτον;

 Μίαν σοφίαν γνωρίζω, το να φοβούμαι τον Θεόν, διότι «αρχή σοφίας είναι ο φόβος Κυρίου», 

και «τέλος λόγου είναι, να ακούεις το παν, να φοβήσαι τον Θεόν».

 Αυτά λέγει ο σοφώτατος Σολομών. 

Ας με δείξουν λοιπόν ως στερούμενον φόβου, και ας νικήσουν.

 Της δε άλλης σοφίας μέρος μεν παρεμέρισα, 

μέρος δε εύχομαι και ελπίζω να προσλάβω με την χάριν του Πνεύματος.

 Θα με κατηγορήσουν δια πτωχείαν, η οποία είναι η περιουσία μου; 

Είθε να απέβαλλα αυτά τα ράκια, δια να διέλθω γυμνός τας άκανθας του βίου· είθε επίσης να αποβάλω 

και τον βαρύν τούτον χιτώνα, όσον το δυνατόν γρηγορότερον, δια να λάβω ελαφρότερον. 

Θα με αποκαλέσουν φιλόπατριν; 

Πόσον μικρά σκέπτονται περί ημών, πραγματικοί υβρισταί και μισόξενοι! Υπάρχει, ω άνθρωποι, πατρίς περιγραπτή εις εμέ, 

ο οποίος έχω πάσαν πατρίδα και καμμίαν; Συ δε δεν είσαι ξένος και παρεπίδημος; 

Δεν σου επαινώ την κατοικίαν, αν αυτή είναι η περίπτωσίς σου, δια να μη εκπέσης της αληθινής πατρίδος, εις την οποίαν πρέπει να αποθέτωμεν τα πολιτικά μας δικαιώματα. Δεν θα μας ονειδίσης δε δια το γήρας και την φιλασθενικότητα; Δεν ανήκει όλον αυτό εις τον χώρον της ύλης και της φύσεως, δια να μάθης και κάτι από τα απόρρητά μου· εν μέρος το εδαπάνησε και ο λογισμός, δια να καυχηθώ και εγώ ολίγον. Συ δε δεν είσαι σφριγηλός και εύσωμος; Γλυκύ θέαμα! Είθε να είχες και ολίγα άσπρα μαλλιά και κάποιαν ωχρότητα, δια να πιστευθής τότε, ότι είσαι συνετός και φιλόσοφος. Τι άλλο περαιτέρω; Θα με καθαιρέσουν από θρόνους; 

Ποιους όμως; Αυτούς εις τους οποίους ευχαρίστως ανήλθα ή προηγουμένως ή τώρα; Μακαρίζω δε τους επιβαίνοντας θρόνων; Συ δε μου τους καθιστάς γλυκύτερους, επιβαίνων εις τον ιδικόν σου τόσον αναξίως; Ούτε τα προηγουμένως συμβάντα δεν σας εφανέρωσαν την γνώμην μου; Ή ήσαν και εκείνα κάποια απόλαυσις και δοκιμασία του πόθου; Πράγματι οι επιτήδειοι όλα τα ιδικά των τα αποδίδουν εις άλλους, άλλα μεν καθ' υποψίαν άλλα δε ρητώς. Τί είναι τάχα η συντριβή; Τί τάχα αι αραί, τας οποίας εκάμαμεν δημοσία εναντίον μας; Τί τάχα τα δάκρυα και το ότι εγίναμεν εις σας παρ' ολίγον ελεεινοί και μισητοί λόγω της αντιστάσεως; Θα μας αποστερήσουν προεδρίας; Αυτήν πότε και ποίος σώφρων εθαύμασε, ενώ τώρα και το να την αποφεύγη κανείς είναι στοιχειώδες δείγμα συνέσεως, όπως νομίζω εγώ τουλάχιστον; 

Αυτήν δια την οποίαν όλα τα πράγματά μας δονούνται και σείονται· δια την οποίαν τα πέρατα της οικουμένης είναι γεμάτα υποψίαν και πόλεμον κωφόν και ανώνυμον· δια την οποίαν κινδυνεύομεν να είμεθα των ανθρώπων, ενώ εγίναμεν από τον Θεόν, και ν' αποβάλωμεν το μέγα και νέον όνομα του Χριστιανού; Πόσον θα ήθελα να μη υπήρχε προεδρία, ούτε προτίμησις θέσεως και τυραννική προνομία, δια να εγνωριζόμεθα μόνον από την αρετην! Τώρα δε το δεξιόν τούτο και το αριστερόν και το μέσον, το υψηλότερον και το χαμηλότερον, και το προβάδισμα ή συμβάδισμα έχουν προκαλέσει εις ημάς πολλά συντρίμματα χωρίς λόγον, πολλούς ώθησαν εις τον βόθρον και απήγαγαν εις τον χώρον των εριφίων όχι μόνον των κατωτέρων, αλλ' ακόμη και των ποιμένων, οι οποίοι, ενώ είναι διδάσκαλοι του Ιησού, ηγνόησαν ταύτα. Θα με εμποδίσουν από τα θυσιαστήρια; 

Αλλά γνωρίζω και άλλο θυσιαστήριον, του οποίου τύποι είναι τα τώρα βλεπόμενα· θυσιαστήριον εις το οποίον δεν ήγγισε λαξευτήριον ούτε χειρ, ούτε ηκούσθη σίδηρος ή κάτι άλλο των τεχνικών και διακοσμητών, αλλ' είναι ολόκληρον έργον του νου και η ανάβασις εις αυτό γίνεται δια θεωρίας. Εις αυτό θα παραστώ, εις αυτό θα θυσιάσω ευπρόσδεκτα θύματα, θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα, ανώτερα των προσφερομένων τώρα όσον ανωτέρα είναι η αλήθεια της σκιάς. Περί αυτού νομίζω ότι φιλοσοφεί και ο μέγας Δαυίδ λέγων, «και θα εισέλθω προς το θυσιαστήριον του Θεού, του ευφραίνοντος την πνευματικήν μου νεότητα». Από αυτό το θυσιαστήριον δεν θα με απομακρύνη όποιος το θέλει. Θα με απελάσουν από την πόλιν; Αλλ' όχι και από την ευρισκομένην εις τους ουρανούς. 

Ας καταφέρουν τούτο όσοι με πολεμούν! Και πράγματι το επεχείρησαν, αλλ' έως ότου δεν δύνανται να το επιτύχουν, μας ρίπτουν ρανίδες ύδατος ή μας κτυπούν με αύρας ή παίζουν με όνειρα· ούτω βλέπω εγώ τον πόλεμον αυτών, θα μου πάρουν τα αγαθά; Ποία; Αν πρόκειται περί των ιδικών μου, ας μου περικόψουν και τας πτέρυγας, τας οποίας δεν έχω περιβληθή· αν δε πρόκειται περί των της Εκκλησίας, τούτο είναι το αντικείμενον περί του οποίου γίνεται όλος ο πόλεμος· αυτά είναι δια τα οποία ο κλέπτης ζηλοφθονεί το ταμείον και προδίδει τον Θεόν δια τριάκοντα αργύρια, το χειρότερον όλων. Τόση δε είναι η τιμή όχι του προδιδομένου, αλλά του προδίδοντος. Θα μου κλείσουν τας οικίας των; Θα μου περικόψουν τας ανέσεις; Θα με αποξενώσουν από φίλους; 

Διότι, βλέπεις, πολύ φορτικοί εγίναμεν εις πολλούς, αν και μας προσεκάλουν - δεν θα φανώμεν αχάριστοι  εάν δε εγίναμεν φορτικοί, τούτο συνέβη δια την επιφυλακτικότητα μάλλον παρά δια την αποδοχήν. Το δε αίτιον είναι ότι μας ανέπαυσεν κάποιος ευσεβής και φιλόθεος οίκος, όπως τον Ελισσαίον ο της Σουναμίτιδος, συγγενών κατά το σώμα, συγγενών κατά το Πνεύμα, καθ' όλα φιλότιμων· πλησίον των οποίων συνεπήχθη ο λαός ούτος, διατηρών κρυφίως την διωκομένην ευσέβειαν, όχι αφόβως ούτε ακινδύνως. Είθε να τον αμείψη ο Κύριος δικαίως κατά την ημέραν της ανταποδόσεως! Αν δε επιδιώκωμεν τρυφήν, είθε να εντρυφήσουν εναντίον ημών οι μισηταί ημών διότι δεν θα καταρασθώ εις βάρος μου τίποτε χειρότερον. 

Από τους φίλους δε, άλλοι μεν δεν θα φύγουν από κοντά μας, γνωρίζω καλώς, ούτε αν κακοποιηθούν, διότι το γεγονός ότι αδικούνται μαζί με ημάς τους έκανε να πονούν μαζί μας· των δε άλλων έχομεν ήδη γυμνασθή να υπομένωμεν την υπεροψίαν, όταν μας περιφρονούν. Διότι εκ των φίλων και των πλησίον μου άλλοι μεν και φανερώς «επλησίασαν και εστάθησαν εις την αντίπαλον παράταξιν·», άλλοι δε, φιλανθρωπότεροι, «εστάθησαν από μακράν» και αυτήν την νύκτα «εσκανδαλίσθησαν όλοι». Σχεδόν και ο Πέτρος με απηρνήθη, και ίσως ούτε καν κλαίει πικρώς, δια να θεραπεύση την αμαρτίαν». Φαίνεται ότι εγώ είμαι ο μόνος γεμάτος τόλμην και θράσος· ο μόνος αισιόδοξος εις τα φοβερά, ο μόνος καρτερικός, και όταν δημοσία επαινούμαι και ιδιαιτέρως καταφρονούμαι, και όταν γνωρίζωμαι εις Ανατολήν και Δύσιν με το να πολεμούμαι. 

Ποία παραφροσύνη! «Αν παραταχθή εν στρατόπεδον εναντίον μου, δεν θα φοβηθή η καρδιά μου· εάν εγερθή εναντίον μου πόλεμος, εις αυτήν ελπίζω εγώ». Τόσον πολύ δεν θεωρώ φοβερόν κάτι από τα παρόντα, ώστε αφήνων τον εαυτόν μου, θρηνώ τους λυπήσαντάς με. Σεις, μέλη του Χριστού κάποτε, μέλη αξιότιμα δι' εμέ, αν και τώρα διεφθαρμένα, μέλη αυτής της ποίμνης, την οποίαν επροδώσατε σχεδόν πριν συναχθήτε, πώς διεσπάσθητε και διεσπάσατε ως βοΐδια, απολυμένα από τον ζυγόν; Πώς ηγείρατε εναντίον του θυσιαστηρίου θυσιαστήριον; Πώς κατεστράφητε αιφνιδίως; 

Πώς και οι ίδιοι ενεκρώθητε με την αποκοπήν και ημάς εκάματε να πονούμεν; Πώς κατεχράσθητε την απλότητα των ποιμένων προς διάλυσιν της ποίμνης; Διότι δεν θα μεμφθώ εκείνους δια την απειρίαν, αλλά θα κατηγορήσω σάς δια την κακίαν. «Ποίος θα σε βοηθήση εις την διαφθοράν σου, Ισραήλ;». Ποίον φάρμακον θα εύρω επουλωτικόν; Ποίον επίδεσμον; Πώς να συνάψω τα διεστώτα; Με ποία δάκρυα, ποίους λόγους, ποίας εύχάς, να θεραπεύσω το σύντριμμα; Ή ίσως με τον κατωτέρω τρόπον;

Τριάς αγία και προσκυνητή και τελεία, καλώς συναπτόμενη και προσκυνουμένη από ημάς,
 ιδικόν σου είναι το έργον τούτο, ιδικόν σου το κατόρθωμα. Συ δύνασαι ν' αποκαταστήσης τούτους πάλιν εις ημάς,
 αφού απεμακρύνθησαν τόσον, ώστε να παιδευθούν δια του χωρισμού προς ομόνοιαν, 
και ν' αντιδώσης εις ημάς δια τους εδώ μόχθους τα επουράνια και αστασίαστα. 
Το πρώτον δε και μέγιστον από αυτά είναι να φωτισθώμεν από σε τελειότερα και καθαρώτερα,
 πώς η ιδία και ως Μονάς νοείσαι και ως Τριάς ευρίσκεσαι; 
Πώς το αγέννητον και το γεννητόν και το εκπορευτόν είναι μία φύσις, τρεις ιδιαιτερότητες, 
«εις Θεός ο επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν», 
ούτε μετατιθέμενος ούτε μειούμενος ούτε τεμνόμενος, 
τώρα κατά μέρος μεν καταλαμβανόμενος, κατά μέρος δε ζητούμενος,
 κάποτε δε καταληφθησόμενος 
ίσως εις όλον σου το είναι από τους εδώ καλώς ζήσαντας 
δια βίου και θεωρίας; 
Εις αυτόν πρέπει πάσα δόξα, τιμή, κράτος, εις τους αιώνας. 
Γένοιτο!

Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΕΠΙΦΑΝΟΥΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΓΙΟΥ

Η ορθοπραττούσα βιοτή και η εκκλησιατική προσωπικότητα του Αγίου ανδρός Χρυσοστόμου 

προσφέρεται ιδεατά και διδακτικά, 

ως εγερτήριος ήχος  και αφυπνιστική σημαία για νεόκοπους, 

αυτοπρόβλητους νεοαποτειχιζόμενους,

 για ιλαρούς, δον κιχώτες ''επαναστάτες'' που συμβιώνουν με την αίρεση, 

ακόμη και για κάποιους αθεολόγητους, a posse ad esse εξορθολογισμένους μεσαιωνιστές, 

που θωρούν πίσω από κάθε λέξη να κρύβεται ο διάβολος! 

Ένα ''ζιζάνιο'' που καταπολέμησε με εκκλησιαστική παιδεία και Χριστολογικό ήθος, 

ο Άγιος ούτος πατήρ από τα χρόνια του μεσοπολέμου και λίγο 

πριν την εν ειρήνη τελείωσή του ήταν ο μη κατ' επίγνωσιν  ζήλος, 

η δαιμονοαγωγούσα, επηρμένη θεολογία του Πεζοδρομίου,

 οι άναρθρες ιαχές του Πλήθους και οι βέβηλες κραυγές του Όχλου. 

Κι ενώ αίφνις 

επιλέχθηκε να ηγείται των δικαίων ενός πολιορκημένου και ασυμβίβαστου λαού, 

δεν εξαντλήθηκε ποτέ στην γάγγραινα της οίησης, 

δεν εγκολπώθηκε ποτέ σειρήνες και συνθήματα και κυρίως δεν αυτομόλησε ποτέ στο μένος και την έπαρση. 

Ο Θεός και η Ιστορία τον δικαίωσαν! 

Όταν εκείνος άφηνε ησύχως το πνεύμα του ν' αναπαυθεί στις σωτήριες αγκάλες του Παντεπόπτη Θεού, 

οι αρχιερατικοί διώκτες του ψυχορραγούσαν νηπενθώς επί ματαίω

 και οι επίδοξοι προδότες του αυτοχειρούσαν ανερυθρίαστα, 

ως θρησκόληπτοι, θρησκομανείς και  μανιοκαταθλιπτικοί ικέτες.

 Συμπέραμα: 

Η υπεράσπιση της Πίστης θέλει οδοιπόρους υγιώς σκεπτομένους 

και μυστηριακά -καθ' όλα- χειραγωγημένους. 

Απουσία πνευματικής ζωής, η ομολογία συρρικνώνεται σε ξύλινο αποδεκατισμένο λόγο, 

την στιγμή που ο διάβολος γελάει στο κατόπι... 

Εύχεσθε! 

Γ. Δ.

... ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ...

Ενθυμούμαι ότι κάποιο Πάσχα είχα κατά νουν να μεταβώ εις Άγιον Όρος, να εορτάσω εκεί. Μίαν ημέραν λοιπόν της Βαιοφόρου με εκάλεσεν εις το γραφείον του ο άγιος και νεανικός κατά το ψυχικόν σθένος Γέρων και μεταξύ μας διημείφθη ο εξής περίπου διάλογος. -Έμαθα ότι πρόκειται να μεταβείτε εις Άγιον Όρος! -Μάλιστα. -Θα μου επιτρέψετε να σας πω την γνώμην μου και μετά να αποφασίσετε ό,τι νομίζετε ορθόν. -Ευχαρίστως να την ακούσω, Πανιερώτατε. -Το Πάσχα είναι εορτή οικογενειακής χαράς. 

Η σύζηγός σας δεν σας υπανδρεύθη διά να εξασφαλίσει μόνον την συντήρησίν σας και τα εκ της εργασίας σας αγαθά. Έχει την ηθικήν και δικαίαν αξίωσιν να συμπεριλαμβάνει μαζί σας τας αγίας ημέρας των χριστιανικών εορτών. Αυτό δε κυρίως συνιστά τον σύνδεσμον του γάμου. Μη στηρίζεστε εις την συγκατάθεσίν της διά να αδικήσετε μίαν ευγενική γυναίκα και μη συσσωρεύετε νεφίδρια εις τον ουρανόν του οικογενειακού σας βίου. 

Εκτός όμως αυτού έχετε υποχρέωσιν και έναντι των εκκλησιασμάτων, τα οποία ζητούν τας ημέρας αυτάς από τους εργάτες της Εκκλησίας μίαν ομιλίαν. Ας μη ζητούμεν λοιπόν αυτά που μας ευχαριστούν, αλλά αυτά που επιβάλλονται. -Πανιερώτατε, είμαι πρόθυμος να εκτελέσω την εντολήν σας. -Σας παρακαλώ, δεν δίδω εντολάς. Την γνώμην μου εκθέτω και σεις ελευθέρως αποφασίσατε''... 

Δ. Μ. Μπατιστάτος

Η Φωνή της Ορθοδοξίας, φύλλο της 12. 9. '55

Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΗΡΩΙΚΗΣ ''ΕΞΟΔΟΥ''

Η σεβαστή μου μητέρα Μυρσίνη παιδιόθεν με εγαλούχησε με τα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως. Προς δόξαν δε Θεού το λέγω, δεν ηκολουθήσαμεν εξ' υπαρχής την καινοτομίαν της αλλαγής του ημερολογίου, που επέβαλλεν η κρατούσα Εκκλησία. Προκειμένου να λατρεύσωμεν τον Κύριόν μας ορθοδόξως, σαν τους παλαιούς ''επλανώμεθα εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και τας οπάς της γης'', προκειμένου να εύρωμεν μικρόν τι ναύδριον. 

Πολλάκις ενοσταλγούσα την λειτουργικήν μεγαλοπρέπειαν της Εκκλησίας και μάλιστα τας αρχιερατικάς Θ. Λειτουργίας. Εργαζόμουν εις το κεντρικό κατάστημα Αφοί Λαμπρόπουλοι της οδού Αιόλου και Σταδίου και λόγω της θέσεώς μου (ανδρικά εσώρρουχα) ερχόμουν πολλάκις εις επαφήν με πάσης κατηγορίας ανθρώπους, στρατιωτικούς, κληρικούς και ιδιώτας. Όταν εξυπηρέτουν κανένα ιερωμένο, του ανέφερα το θέμα της αλλαγής του ημερολογίου. Αλλ' εις μάτην! Ουδείς με πρόσεχε σοβαρώς, μάλιστα μερικοί με ειρωνεύοντο. Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου του 1934, όταν ήλθε εις το κατάστημά μας ο πρ. Φλωρίνης προς αγοράν εσωρούχων. 

Όταν αντίκρυσα κατά πρώτον την ιλαράν μορφήν του αισθάνθηκα ενδομύχως μίαν πληροφορίαν, ότι θα έμελλε να προσχωρήσει εις την αγωνιζομένην διά την Ορθοδοξίαν και τας ιεράς Παραδόσεις Εκκλησίαν μας! Εγώ τον επεριποιήθην με ό,τι καλλίτερον είχαμε από τις μάλλινες φανέλλες που επεθύμει, τον ρωτούσα συγχρόνως και διάφορα θρησκευτικά θέματα. Η αγία του μορφή με επληροφόρει, ότι θα μπορούσα να του συζητήσω και διά το φλέγον θέμα του ημερολογίου. Εκείνο που με χαροποιούσε ιδιαιτέρως ήτο, ότι με πρόσεχε και μου έδινε θάρρος σε ό,τι του έλεγα. Λαβών τέλος το θάρρος, του λέγω: -Πώς μπορώ να σας ίδω Σεβασμιώτατε: -Κηρύττω εις τον Ι. Ναόν Αγ. Γεωργίου Κυψέλης, εκεί δύνασθε να με συναντήσετε. 

Τότε έσκυψα την κεφαλήν μου και έμεινα επ' ολίγον σκεπτικός, οπότε μου λέγει: ''τί σκέπτεσθε''; Και αυθορμήτως του απαντώ: ''Σεβασμιώτατε, διά να είμαι σαφής απέναντί σας. Εγώ τυγχάνω συντηρητικός ορθόδοξος χριστιανός, κατά το δη λεγόμενος παλαιοημερολογίτης και δεν μου επιτρέπεται να λειτουργηθώ και να συμπροσευχηθώ με την καινοτομήσασαν Εκκλησίαν''. Με εκύτταξε προσεκτικά επ' αρκετά λεπτά χωρίς ν' αλλάξωμεν καμμίαν λέξιν. Εν τω μεταξύ ετελείωσε και η αγορά των εσωρρούχων και ητοιμάζετο να πάει εις το ταμείον να πληρώσει. Τότε εσκέφθην να του στείλω τις φανέλλες εις την οικείαν του, ώστε να μάθω την διεύθυνσίν του. Πράγματι ανύποπτος εκείνος μου έδωσε την κάρτα του. Μετά δυο ημέρας τον επεσκέφθην εις την εν Κυψέλην οικίαν του Κρίσσης 24, μαζί με τον εν Χριστώ αδελφόν Λάζαρο Μαλλίδην. 

Ήτο 9 μ.μ. Αφού μας οδήγησε η ανεψιά του εις το Γραφείον του, τον αναμέναμε διά ολίγα λεπτά, που από την αγωνίαν μου μου εφάνηκαν ώρες. Αγωνιούσα με το πως θα τον αντιμετώπιζα. Μόλις εισήλθε του εκάναμε μίαν υπόκλισιν και τον ηρώτησα το εξής: ''Σεβασμιώτατε, ποίος κάνει καλά, αυτός που ακολουθεί το νέον ημερολόγιον ή αυτός που ακολουθεί το παλαιόν; -Βεβαίως, το παλαιόν είναι το ορθότερον, ήτο η απάντησίς του. Τότε του λέγω. Πως δεν το ακολουθείτε, Σεβασμιώτατε; Τότε έστρεψε το βλέμμα του προς εμέ και μου λέγει: Σύ είσαι ο νέος που μου έδωσε τις φανέλλες; Του απάντησα καταφατικώς. 

Εν συνεχεία συζητήσαμε επί του θέματος της αλλαγής του ημερολογίου, οπότε επεκράτησε επ' ολίγον σιωπή. Τότε του λέγω. ''Σεβασμιώτατε, εάν εσείς που εμφορείσθε από πνεύμα συντηρητικόν και ο άγιος Κασσανδρείας Ειρηναίος και ο Δράμας Βασίλειος δεν ανελάβετε την ποιμαντορίαν μιας μεγάλης μερίδος που στερείται ορατής κεφαλής, τότε θ' αναγκαστώ να γίνω Σέρβος υπήκοος, προκειμένου να διαφυλάξω ακεραίαν την Ορθόδοξον πίστιν μου! Επί τω ακούσματι των λόγων μου αμέσως εσηκώθη όρθιος και μου λέγει: ''Αυτό ποτέ μη το πράξεις παιδί μου και η Ορθόδοξος Εκκλησία θα μεριμνήσει και επ' αυτού''. Κατόπιν τούτου τον ευχαριστήσαμεν και υποκλιθέντες ανεχωρήσαμεν. Παρήλθον από τότε τρεις ημέρες, οπότε τον βλέπω να εισέρχεται εις το κατάστημα χαροποιός. 

Σταθείς έμπροσθέν μου με εχαιρέτισε και μου δίδει εν χειρόγραφον λέγων'': ''Αυτό είναι ένα άρθρο διά το ημερολόγιον και να το δημοσιεύσετε εις μίαν εφημερίδα''. Το ανοίγω και βλέπω ότι ήτο ανυπόγραφον. ''Σεβασμιώτατε'', του λέγω είναι ''ανυπόγραφον και δεν έχει αξίαν''. Μου απαντά: ''Δεν είναι καιρός ακόμη. Βάλτε ένας κληρικός. Τότε του λέγω: ''να βάλωμεν ένας ανώτερος κληρικός''; Μου λέγει: ''ναι''. Τότε εγώ έξαλλος από χαράν και συγκίνησιν του ησπάσθην την δεξιάν του και ανεχώρησε. Το άρθρον εδημοσιεύθη εις το υπ. αριθμ. 189 του 1934 ''Κήρυκας των Ορθοδόξων'', επισήμου δημοσιογραφικού οργάνου των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος με τίτλον: ''Οι απειλούντες την Εκκλησίαν και το Έθνος μεγάλοι κίνδυνοι εξ' αιτίας του ημερολογίου''. Έφερε ως υπογραφήν την λέξιν: ''Εκκλησιαστικός''. Έκτοτε υπήρξα ο σύνδεσμος των Γραφείων του ιερού αγώνος και του Σεβασμιωτάτου. 

Τον έζησα από πολύ κοντά. Αυτός ο κολοσσός και ομολογητής της πίστεως με αποκαλούσε νουνό του εις την Ορθοδοξίαν! Τον επεσκέφθην και εις τας δύο εξορίας του και εθαύμασα το θάρρος του και το υψηλόν του φρόνημα και την ιεράν καύχησίν του, διότι υπέφερε διά την Ορθοδοξίαν!

Μάιος 1981

                                

       Ηλίας Αγγελόπουλος 

                        

ΦΑΕΙΝΗ ΕΞΑΙΡΕΣΙΣ

Ο άνδρας του οποίου το λείψανον ατενίζομεν δεν υπήρξεν τυχαίος. Ενεσάρκωσεν εις την μεγάλην του καρδίαν ό,τι υψηλότερον έχει ο άνθρωπος επί της γης. Και τούτο εις εποχήν που απητείτο θάρρος και καρτερία ανεξάντλητος. Ο καθείς μαςέχει υποστεί την ευεγερτικήν ακτινοβολία του ανδρός και η ιστορία των ημερών μας δεν ημπορεί να τον αγνοήσει. Το χρέος μας σήμερον παραμένει η συνέχισις της πορείας, την οποίαν εκείνος έκαμεν.

Επικήδειος προσλαλιά

Κλεάνθους Θεοφανοπούλου

Υπουργού Δικαιοσύνης

  ΑΓΝΩΣΤΑΙ ΠΤΥΧΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΛΑΒΕΣΤΑΤΗΣ κ. ΜΕΛΠΟΜΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΙΟΥ, ΑΝΕΨΙΑΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Επ' ευκαιρία της εορτής του αγίου Γερμανού κατά το νέον ημερολόγιον (12 Μαίου), ονομαστική εορτή του Σεβ. Δημητριάδος Γερμανού, ο θείος μου πήγε εις τον Βόλον και παρέμεινε 3 - 4 ημέρας περίπου. Εκεί προσπάθησε να πείσει τον άγιον Δημητριάδος να εξέλθουν μαζί και αναλάβουν τον ιερόν αγώνα των Γ.Ο.Χ. Ο Δημητριάδος αντέλεγεν και επέμενε ότι πρώτα να δημοσιεύσουν τας προθέσεις των καθώς και τους λόγους των και μετά να εξέλθουν και αποκηρύξουν την Διοικούσαν Ιεραρχίαν. -''Αυτά που λέγεις, άγιε αδελφέ, του επέμενε ο θείος, ''είναι προφάσεις εν αμαρτίαις'' και μετά από πολύωρες συζητήσεις τέλος τον έπεισε και επέστρεψαν μαζί εις τας Αθήνας. 

Τρεις ημέρας προ της εξόδου των και συγκεκριμμένως την 10/23 Μαίου 1935, ημέρα Πέμπτην, εδώ εις το σπίτι μας παραθέσαμεν γεύμα. Παρεκάθησαν εκτός από τον θείον μου, ο οποίος ήτο και ο οικοδεσπότης, και οι Μητροπολίται Δημητριάδος Γερμανός, Δράμας Βασίλειος, Ύδρας και Σπετσών Προκόπιος, Δρυινουπόλεως Βασίλειος και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, καθώς και οι Αρχιμανδρίται Ιεροκήρυκες Χριστόφορος Χαντζής και Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Μετά το φαγητό επέρασαν εις το σαλόνι και εκεί συνεζήτησαν την όλην εκκλησιαστικήν κατάστασιν και ιδιαιτέρως το ημερολογιακόν ζήτημα. Συνεφώνησαν όλοι, ότι πρέπει η Εκκλησία της Ελλάδος να επανέλθει εις το Πάτριον Εορτολόγιον. 

Συνεφώνησαν επίσης ότι θα πρέπει να πιεσθεί η Ιεραρχία, και τούτο δια να γίνει, θα γίνει μόνο με την έξοδον πολλών Αρχιερέων. Ο Δημητριάδος πρότεινε, ότι δια να έχει επιτυχίαν ο επιδιωκόμενος άγιος Σκοπός θα πρέπει όσοι ευρίσκονται εδώ να ηγηθούμεν του ευσεβούς κινήματος υπέρ των Πατρίων Παραδόσεων και να πεισθούν και οι άγιοι αδελφοί ο Κασσανδρείας Ειρηναίος, ο Σάμου Ειρηναίος και ο Χαλκίδος Γρηγόριος. 

Ο Δράμας Βασίλειος είπεν ότι δεν χρειάζεται να εξέλθουν όλοι μαζί, αλλά μόνον 2 - 3 και οι άλλοι παραμένοντες να βοηθήσουν από μέσα. Ο Ύδρας και Σπετσών Προκόπιος καθ' όλην την συζήτησιν δεν ομίλησε καθόλου. Τέλος απεφασίσθη όπως ηγηθούν του ιερού Αγώνος των Γ.Ο.Χ. τρεις Αρχιερείς και οι άλλοι θα ακολουθήσουν αργότερα. 

(Επισκόπου Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου, ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ, τόμ. Ζ', σελ. 17 - 18, Πειραιεύς 1987)

Έτσι εξηγείται γιατι ο Δράμας Βασίλειος και ο Ύδρας Προκόπιος παρητήθηκαν εκ του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, το οποίον θα εδίκαζε τους ομολογητάς (Πάτρια, τόμ Ζ', σ. 126). Προσέτι ο Δράμας Βασίλειος εδημοσιογράφησε υπέρ του ιερού κινήματος στηλιτεύσας το νέον ημερολόγιον, ενώ ο Ύδρας Προκόπιος εις δημοσιογραφικήν του συνέντευξιν χαραχτηρίζει ''αξιοθρήνητον'' την κατάστασιν. Ο περισσότερον όμως, παντός άλλου ελέγξας την καινοτομίαν και δη τον πρωταίτιον αυτής αρχιεπίσκοπον Παπαδόπουλον, υπήρξεν ο Κασσανδρείας Ειρηναίος. 

Ούτος από το 1929 μετά του Δρυινουπόλεως Βασιλείου και Δημητριάδος Γερμανού διεμαρτυρήθη εγγράφως (Πάτρια, αυτ. σ. 383) ζωηρότερον πράξας το αυτό και εν έτει 1933 μετά των αυτών επισκόπων, προστεθέντος και του Δράμας Βασιλείου. (Η αγωνία εν τω κήπω... σ. 47). Εν έτος προηγουμένως (1932), διά προσωπικής του επιστολής ελέγχει τον Αρχιεπίσκοπον διά τινας λειτουργικάς αταξίας και ιδιαιτέρως την ημερολογιακήν καινοτομίαν, που συνετάρασσε τότε το πανελλήνιον, απαιτών, όπως αναγνωσθεί η επιστολή του εν Συνόδω. Δυστηχώς όμως, κατόπιν τηλεφωνικής αιτήσεως του Παπαδοπούλου επενέβη υπέρ αυτού, ο κατόπιν γενόμενος διάδοχος εις τον θρόνον Χρύσανθος, ο οποίος διά μακράς επιστολής του έπεισε τον αείμνηστον Ειρηναίον, όπως μη επιμείνει ''και ούτω διηυθετήθη το θλιβερόν τούτο επεισόδιον''. (Π. Στάμου, ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Ειρηναίος, Αθήναι 1970, σ. 10). 

Δυστηχώς έτσι χάνονται οι ομολογιακοί κότινοι! Άνδρες, που έπρεπε λόγω παιδείας και αρετής να συμπορεύονται μετά του αοιδ. πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου παρέμειναν ''αστεφάνωτοι'', ακριβώς, διότι την τελευταίαν στιγμήν τα ανθρώπινα συναισθήματα και αι φιλίαι του κόσμου έπνιξαν την φωνήν της συνειδήσεώς των, η οποία επεθύμει το αντίθετον! Πόσοι και σήμερον, δυστηχώς, δεν πράττουν το αυτό, και ενώ άλλα επιθυμεί η καρδίαν των, όσα ορθόδοξα και εύφημα, ακολουθούν εν τούτοις τα αντίθετα, προς μεγίστην ζημίαν της αθανάτου ψυχής των και του εξ' αιτίας των πλανωμένου ποιμνίου! Αληθώς, εάν ο άνθρωπος δεν νικήσει και αποστραφεί την του κόσμου προσπάθειαν και υπόληψιν, είναι αδύνατον να ευαρεστήσει Θεώ και να ομολογήσει παρρησία την αλήθειάν Του.

Ο ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

Δεν ηυτήχησα να γνωρίσω προσωπικώς τον σύγχρονον ομολογητήν της Ορθοδοξίας πρώην Φλωρίνης κυρον Χρυσόστομον, τον αναστήσαντα ημέρας Στουδιτικής παρρησίας και ομολογίας εν μέσω εικοστώ αιώνι. Τον γνώρισα όμως από τας συγγραφάς του και τους συνεργάτας του και το σπουδαιότερον εκ της εμπράκτου πείρας του κηρύγματός του, ακολουθήσας ελέει Θεού, την πορεία που ακολούθησε και ο αοίδημος κατά τα έτη 1935 - 1955, ότε ηγείτο του ιερού κινήματος των Παλαιοημερολογιτών. 

Καίτοι ο Θεός τον επροίκισε με πολλά χαρίσματα και τον εκόσμισε με πλείστας αρετάς, τας οποίας επολαπλασίασε διά της προσωπικής εκ νεότητας αυτού εμπόνου εργασίας, εν τω μυστικώ αμπελώνι του Κυρίου, εν τούτοις αι δύσκολαι συνθήκαι τας αποίας αντιμετώπισεν ως ηγέτης των Γ.Ο.Χ. και προ παντός, το εν πολλοίς ακατάλληλον των κληρικών συνεργατών του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τον απέδειξαν έναν θλιμμένον και προδομένον εκκλησιαστικόν ηγέτην. Τα ανωτέρω γράφομεν εν πλήρει γνώσει τελούντες της θλιβεράς και ηρωικής άμα εικοσαετούς ποιμαντορίας του ανδρός, εν τη οποία πολλά ''πικρά ποτήρια'' ήπιε υπό συνεργατών και αντιπάλων του, μόνην αμοιβήν και παρηγορίαν έχων την πληροφορίαν της συνειδήσεώς του, ότι επιτελεί το καθήκον του ως Ιεράρχης της Εκκλησίας του Χριστού. 

Και τας μεν θλίψεις εκ των αδίκων εξοριών του και της διψύχου και δειλής στάσεως των συναδέλφων του Ιεραρχών, στάσις ήτις έφτασε μέχρι του σημείου της πλήρους εγκαταλείψεως και εχθρότητος διά του Ματθαιικού Σχίσματος του 1937, περιέγραψε ικανώς εις εκ των πλέον εμπίστων συνεργατών του, ο αγωνιστής εν Χριστώ αδελφός Σταύρος Κατραμήτσος εν τω γνωστώ έργω του ''Η Αγωνία εν τω Κήπω της Γεσθημανή''. Τας άλλας όμως περιπετείας του ανδρός, που τον ηκολούθησαν μέχρι τον θάνατόν του, τας προερχομένας εκ των μικροτήτων και παρεξηγήσεων των αδυνάτων θεολογικώς και πνευματικώς συνεργατών του, μόνον ο Θεός γνωρίζει και οι εγγύς αυτού. 

Τα διήλθε όμως όλα ήρεμος και γαληνός, μετά οσιακής πραότητος και ομολογιακής σταθερότητος. Μόνον όποιος έχει ακολουθήσει τα ίχνη της ομολογίας του εις τας ημέρας μας είναι δυνατόν να αντιληφθεί τι σημαίνει να ηγείσαι ενός τοιούτου ιερού κινήματος χωρίς τους ενδεδειγμένους συνεργάτας, βαλλόμενος υπό εχθρών και ''φίλων'' και παρά ταύτα διατηρών συνεχώς την νηφαλιότητα του πιστεύοντος εις το δίκαιον του αγώνος του. 

Δι' ημάς, τους νεωτέρους πιστούς και ακολούθους του ιερού του προσκλητηρίου, ο κυρός Χρυσόστομος θ' αποτελεί φαεινόν μετέωρον ορθοδόξου ομολογίας, διό και μετά βαθυτάτου σεβασμού κλίνομεν γόνυ ψυχής και σώματος ενώπιόν του, επικαλούμενοι τας προς τον Θεόν μεσιτείας του, προς συνέχισιν του ιερού αγώνος, την σκυτάλην του οποίου μας παρέδωκε ''μετά πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας''.

Ιερομόναχος Θεοδώρητος

Ησυχαστήριον Θείας Αναλήψεως Πάρου

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Το έτος 1924 ενέκυψε το επάρατον σχίσμα του Παπικού και αφορισμένου από τρεις Οικουμενικές Συνόδους Ημερολογίου. Ημείς, ο λαός, αντέστημεν με μεγάλους διωγμούς και συλλήψεις του Ιερέως πατρός Ιωάννου Φλώρου, τον οποίον αμέσως εις τον κίνδυνο τον μεταμφιέσαμε εις γυναίκα με μανδήλια και φουστάνια. Πότε Μεγαρείτικα, πότε Μεσογειακά. Είχαμε και τον Κωνσταντίνο Καραγιαννίδη όπου έτρεχε και ειδοποιούσε όλα ταπλήθη των ορθοδόξων, διότι δεν υπήρχαν τότε ούτε τηλέφωνα στασπίτια, ούτε και συγκοινωνίες. 

Εγώ το 1925 εγνώρισε τον πάτερ Αρσένιο τον Κοττέα, τον Αγιορείτη, όπου είχε υπάγει εις Ρουμανίαν και ήλθε με σπασμένα δόντια και χείλη εκ των διωγμών των παλαιοημερολογιτών εις Ρουμανίαν. Ούτος ειργάσθη πολύ δραστήρια και έγινε η πρώτη κοινότης με τον Βαπορίδην, Κατσούρην και πολλούς υπερμάχους σχεδόν ομολογητάς. Εμένα δε ο πάτερ Αρσένιος μου έλεγε συχνά, ότι τότε θαπαύσουν τα δεινά, όταν αποκτούσομε Αρχιερέα, έστω και ξύλινο! Αυτό μου έκανε πολύ εντύπωση, αλλά πού υπήρχε Αρχιερεύς, όπου όλοι ακολουθούσαν από φόβο το νέο Ημερολόγιον, το οποίον είναι αφορισμένον, διότι λέγει το ιερόν Πηδάλιον: ''ο συνεορτάζων αιρετικοίς αφοριζέσθω''. 

Και οι Έλληνες άφησαν την Ορθόδοξον Παράδοσιν και συνεορτάζουν με τον αιρετικόν Πάπα, όπου μαςεπήρε και βεβύλωσε το Βυζάντιον και όλο το αχανές Ελληνικόν και Ορθόδοξον κράτος και στο τέλος μας υποδούλωσε στους Τούρκους. Το 1927 είλθαν τρεις Ιερείς από το Άγιον Όρος, μεγάλοι ζηλωταί: παπα - Παρθένιος, παπα - Ευγένιος και παπα - Γεδεών. Το δε 1929 ήλθε και ο αείμνηστος παπα - Ακάκιος από την Ιβηρικήν σκήτην, πνευματικός. 

Όταν τον εξεθάψαμεν τον αείμνηστον Ιεράρχην Χρυσόστομον, 

διότι ήτο θαμένος εις το Μοναστήρι μας, 

ευωδίασε όλος ο τόπος και οι χτίστες που έχτιζαν τον κουμπέ της εκκλησίας, 

εκατέβηκαν από εκεί και λέγει ο ανηψιός του Γέροντά μας: 

Πατέρα, τι ευωδία είναι αυτή 

όπου μας ήλθε εκεί που χτίζομε; 

Και είδον την εκταφήν και κατάλαβαν. 

Εγώ δε που έπλυνα τα οστά του Μακαριωτάτου 

ευωδίαζαν τα χέρια μου όλη την νύχτα.

Αλλά και 40 ημέρες η ευωδιά αύτη ήτο αισθητή εις την Μονή μας. 

Μία δε Μοναχή, 

η οποία ήρχετο από 7 ετών εις το Μοναστήρι (την είχαν πάρει από την παιδική φωλιά πνευματικής κυρίας, 

διότι είχε βρεθεί μωρό εις το καταφύγιο στον πόλεμο. 

Όταν δε έγινε 12 ετών ήλθε στο Μοναστήρι για πάντα) 

έλεγε ότι δεν είναι βαπτισμένη, διότι είχε μία αποφορά. 

Όταν εκοιμήθη ο Άγιος Φλωρίνης, 

εκάθισε 40 ημέρες στον τάφο του και τον παρακαλούσε να φωτίσει τον Γέροντα να την βαπτήσει.

 Και να! 

τον βλέπει στον ύπνο της καθήμενον επί θρόνου και της είπε ότι είναι αβάπτιστη και να κυττάξει 

ο Γέροντας το ιερόν Πηδάλιον.

 Και πράγματι ευρήκαν, 

ότι όταν υπάρχει αμφιβολία να βαπτίζονται. 

Και μία άλλη φυματική κοπέλλα από το Μενίδι 

ήλθε και πήρε λαδάκι από το κανδήλι του τάφου του και άλλειψε το στήθος της 

και εθεραπεύθη.

Ευθυμία Μοναχή

Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Πάρνηθος 

Μία λιτή και απέρριτη, πνευματική ανάρτηση επί της αγιοκατάταξης του ιερού Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή, 

που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα τελέσει το Σάββατο 15/28 Μαίου 2016 στην ιστορική, Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στους Θρακομακεδόνες. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου: 

''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', 

σελίδες 65 - 74. 

Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ (Α' ΜΕΡΟΣ)

''Διά της μοναχικής κουράς, γερο - Θεόκτιστε,
 ο Μοναχός έρχεται πλέον εις εντελώς ιδιάζουσαν
 σχέσιν με τον Θεόν. Αφιερώνει εις τον Δημιουργόν
 του το σώμα και την ψυχήν του. Και περισσότερον
 συγκεκριμμένως: αφιερώνει την ελευθερίαν του. Εις
 το εξής ακόμη και αι μύχιαι σκέψεις του τίθενται
 υπό την κρίσιν του πνευματικού πατρός του, και όχι
μόνον δεν ενεργεί, αλλ' ούτε αποδέχεται λογισμόν
χωρίς την ευλογίαν και έγκρισιν του Γέροντος''.

Αι είκοσιτρείς (23) σύντομαι επιστολαί, αι οποίαι περιέχονται εις το βιβλιαρίδιον αυτό,

είχον δημοσιευθεί εις το μηνιαίον περιοδικόν της Μονής μας ''Άγιος Κυπριανός'' κατά τα έτη 1981 - 1982. 
Απευθύνονται προς τον Μοναχόν γερο - Θεόκτιστον 
και κατ' επέκτασιν προς κάθε Μοναχόν και τονίζονται εν συντομία ορισμέναι βασικαί πτυχαί της μοναχικής ζωής. 
Θερμώς ευχόμεθα να βοηθήσουν αι επιστολαί αυταί τον Μοναχόν και την Μοναχήν 
της εποχής μας
-έστω και ολίγον-
εις το υψηλόν άθλημα της υπακοής, οπότε θα αισθανόμεθα ευτυχείς εν Κυρίω.



Τη 20ή Μαρτίου 1984 εκκλ. ημερ.
των μδ' αναιρεθέντων αγιοσαββαιτών Αββάδων



Εν Αρχιερεύσιν ελάχιστος



+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός

του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού

Ιανουάριος 1981

Αγαπητέ μοι εν Κυρίω γερο - Θεόκτιστε, εύχομαι η παρούσα μου να σε εύρει εν υγεία κατ' άμφω!

Έλαβον την καλήν σου επιστολήν, την οποίαν μου απέστειλες κατόπιν ευλογίας του αγίου Γέροντός σου και διά της οποίας ζητείς την γνώμην μου επί ορισμένων πνευματικών θεμάτων που σε απασχολούν.

Ευχαρίστως, με την χάριν του Σωτήρος μας, θα σου εκθέσω τας ταπεινάς μου απόψεις και ελπίζω να οικοδομηθώμεν αμφότεροι.

Καθώς συμπεραίνω από τα γραφόμενά σου, η αιτία των προβληματισμών σου είναι η εξής: δεν έχεις συνειδητοποιήσει πλήρως το βαθύ νόημα της Μοναχικής καθιερώσεως.

Βεβαίως μόνον η χάρις του Κυρίου μας δίδει αυτήν την συναίσθησιν, αλλά οφείλει και ο Μοναχός να έχει ως διαρκή μελέτην τούτο το θέμα και να προσεύχεται εις τον Θεόν να του αποκαλύψει το βαθύτερον μυστήριον της ιδιότητός του.

Διά της μοναχικής κουράς, γερο - Θεόκτιστε, ο Μοναχός έρχεται πλέον εις εντελώς ιδιάζουσαν σχέσιν με τον Θεόν.

Αφιερώνει εις τον Δημιουργόν του το σώμα και την ψυχήν του. Και περισσότερον συγκεκριμμένως: αφιερώνει την ελευθερίαν του.

Εις το εξής ακόμη και αι μύχιαι σκέψεις του τίθενται υπό την κρίσιν του πνευματικού πατρός του, και όχι μόνον δεν ενεργεί, αλλ' ούτε αποδέχεται λογισμόν χωρίς την ευλογίαν και έγκρισιν του Γέροντος.

Βεβαίως τούτο ξενίζει εκείνους, οι οποίοι δεν ενεβάθυναν και δεν έζησαν το μυστήριον της υπακοής. Όμως οι Άγιοι Πατέρες έτσι μας διδάσκουν και η ταπεινή μας πείρα έτσι μας πληροφορεί.

Δεν είναι άλογος και τυφλή αυτή η υπακοή και η υποταγή, αλλά στηρίζεται εις τον εξής απλούν και βαθύν συλλογισμόν:

''Εγώ ως Μοναχός δεν ανήκω πλέον εις τον εαυτόν μου και δι' αυτό πρέπει εν παντί και πάντοτε να ενεργώ το θέλημα του Θεού. Η καρδία μου όμως είναι εμπαθής και εσκοτισμένη από τας αμαρτίας και δεν πιστεύω εις ό,τι μου υποβάλλει.

Η μόνη ασφαλής οδός είναι η εν ταπεινώσει αναζήτησις του θελήματος του Θεού διά μέσου του Γέροντός μου, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνην να με καθοδηγήσει ως νυμφαγωγός εις τους ουρανίους θαλάμους.

Ο Γέροντάς μου, ανεξαρτήτως της πνευματικής του κατάστασης είναι το όργανον και το εργαλείον διά του οποίου ο Θεός ενεργεί την σωτηρίαν μου''.

Έτσι πρέπει να σκέπτεται ο Μοναχός, αλλά χρειάζονται και ορισμέναι προυποθέσεις διά να γνωρίζει το θείον θέλημα.

Περί τούτων θα σου γράψω εις την επομένην μου επιστολήν. Μεταβίβασε τας ευχάς και τα σέβη μου εις τον άγιον Γέροντά σου.

Η Παναγία μας να σε ενισχύει!

Ευχέτης προς Κύριον

+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου του αειμνήστου 

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'

''Προς Μοναχούς''.

'Εκδοση Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής,

Φυλή 1984, σελ. 5-6.