ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ: «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ» (Α')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου
«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ»
εκδόσεις «Σκαραβαίος», Αθήνα 2003, β' έκδοση, σελ. 59-63.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Η Μονή της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας της Αίγινας είναι ένα πασίγνωστο μοναστήρι, από όπου πέρασε ο άγιος Νεκτάριος και ο οποίος συνήθιζε να προσεύχεται μπροστά στην εφέστιο εικόνα της Παναγίας μας. Μετά την κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, ένας άλλος άγιος, ο Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας, ευδοκία Θεού, υπήρξε ο τελευταίος ηγούμενος της ιεράς Μονής. Από το βιβλίο  «ΠΑΝΑΓΙΑ ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ» του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου αντιγράφουμε τις σελίδες 59-66, όπου γίνεται μνεία στον Όσιο Ιερώνυμο, ως τελευταίου ηγουμένου και με επιπλέον άγνωστα στοιχεία για τον βίο του. Η έρευνα θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.

Γ. Δ. 

α. Ιερώνυμος Αποστολίδης

Ο τελευταίος ηγούμενος

Η έρευνα συνέχιζε να ρίχνει όλο και περισσότερο φως στην Ιστορία του μοναστηριού. Τα κείμενα πήραν τον δρόμο του τυπογραφείου. Ξαφνικά, ένα πρόβλημα απειλούσε να ματαιώσει την έκδοση του βιβλίου. Η Παναγία η Χρυσολεόντισσα έκανε και πάλι το Θαύμα Της, με την παρέμβαση και τη βοήθεια του τελευταίου ηγουμένου, του Γέροντα της Αίγινας π. Ιερωνύμου. Για το λόγο αυτό, πιστεύομε ότι αξίζει να δώσουμε στον αναγνώστη την ευκαιρία να γνωρίσει κάτι από τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία της μεγάλης αυτής μορφής της εκκλησίας μας.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από την κ. Σωτηρία Νούση, η οποία είχε την ιδιαίτερη ευλογία να γνωρίσει τον Γέροντα Ιερώνυμο. Διατηρήσαμε τη γλώσσα, το ύφος και τη ροή του λόγου του κειμένου, στην αρχική του μορφή, γιατί είναι πηγαίο, γεμάτο αγάπη και πίστη: Ο Γέρων Ιερώνυμος είχε άμεση και ουσιαστική -αγαπητική- σχέση με το  «ασκητομονάστηρο», όπως πολλοί χαρακτηρίζουν, της Παναγίας μας. Αφ' ενός μεν διότι υπήρξε ο τελευταίος εκ των Ηγουμένων της Ι. Μονής, αφ' ετέρου, διότι και όταν μετετράπη εις Γυναικείαν Ι. Μονήν, υπήρξε ο στοργικός και ανύστακτος πνευματικός καθοδηγητής των Μοναζουσών. Στην Ι. Μονήν, φυλάσσεται, μετ' ευλαβείας, μεταξύ και άλλων κειμηλίων και ένα μεγάλο Βιβλίο όπου επιγράφεται  «Βιβλίον Αποθήκης της εν Αιγίνη Ι. Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου», το 1904. Εις το τελευταίον Πρωτόκολλον παραλαβής και παραδόσεως, αναγράφεται:  «Σήμερον τη 24η Ιανουαρίου 1930, ημέραν Πέμπτην και ώραν 10:30 π.μ. παρέλαβεν ο Ηγούμενος Ιερώνυμος Αποστολίδης παρά του τέως Ηγουμένου και νυν οικονόμου Λαυρεντίου Μανιατάκου, τα εν τοις προηγουμένοις Πρωτοκόλλοις αναφερόμενα έπιπλα και σκεύη της Ι. Μονής Χρυσολεοντίσσης, κ.λ.π., κ.λ.π.». Εκτός της πνευματικής του συμπαραστάσεως, ο στοργικός πατήρ Γέροντας Ιερώνυμος, ενδιεφέρετο και διά τας εν γένει ανάγκας και προβλήματα της Ι. Μονής. Εκείνος, με τον αδελφό του Ιωάννη, κατεσκεύασε τα κεραμίδια για τον Ι. Ναό του Αγίου Λαυρεντίου και με κάρο μετέφερε πέτρες και υλικά για ανοικοδομήσεις της Ι. Μονής. Υπήρξε μεγάλη ευλογία για τις Μοναχές η παρουσία και η συμπαράστασις του π. Ιερωνύμου. Ο Γέρων - Πατήρ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, κατά κόσμον ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, εγεννήθη το έτος 1883 εις το Μικρασιατικόν Χωρίον  «ΓΚΕΛΒΕΡΙ» της Καππαδοκίας. Οι γονείς του, Ανέστης και Ελισάβετ, απέκτησαν 6 τέκνα, μεταξύ των οποίων και ο κοιλίας μητρός κεκλημένος Βασίλειος. Μεγάλωσε σε περιβάλλον προσευχής, ασκήσεως και αγιότητος. Τα προσευχητικά δάκρυα της μητέρας του, ήσαν τα πρώτα που επέδρασαν στην ευαίσθητη ψυχή του Βασιλείου. Επίσης και τα άγια παραδείγματα των Ασκητών - Τρωγλοδυτών αγίων της περιοχής, ιδίως του Γέροντός του Μισαήλ, ενός αυστηρού ασκητού, που αξιώθηκε να διδαχθή, κατά την διάρκειαν μιας αγρυπνίας με ομάδα πιστών, από τον ίδιο τον Άγγελο Κυρίου, τον τρόπο της νοεράς προσευχής. Από τα παιδικά του χρόνια, ξεχώριζε από τα άλλα τα παιδιά. Συχνά τον έχαναν και ψάχνοντας, το έβρισκαν να κοιμάται σε έρημα εκκλησάκια, κάτω από τις Άγιες Τράπεζές των. Εκτός αυτού, η μητέρα του έβλεπε και κάποια  «χαρίσματα» στον μικρό Βσίλειο, που την προβλημάτιζαν και πίστευε, σύμφωνα με αυτά, ότι ο Θεός τον προορίζει για δικό Του, για την Εκκλησία Του. Έχοντας αυτή την σκέψιν κατά νουν, προσηύχετο με καυτά δάκρυα, να τον σκεπάση ο Θεός και να τον αξιώση αυτού που τον προορίζει. Ήλθε ή ώρα και ο πόθος του να  «υπηρετήση» την Εκκλησία, έγινε πραγματικότης. Από τον Μητροπολίτη Ικονίου Αθανάσιο, χειροτονείται Διάκονος. Αμέσως μετά και για πνευματική του ενίσχυση, επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους, όπου και παρέμεινεν επί εννέα μήνες, στην Ι. Μονή του Τιμίου Προδρόμου, πλησίον του Ιορδάνη ποταμού. Επισκέπτετο συχνά τον τόπον όπου ασκήτευσε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία και θαύμαζε το τραχύ και  «απαρηγόρητο» του τόπου και την  «απόφαση» και θέληση της Οσίας Μαρίας. Όταν επέστρεψε, διωρίσθηκε Διάκονος, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στην Κωνσταντινούπολη, όπου άφησε κυριολεκτικώς  «την σφραγίδα του», διότι εθαυμάζετο για τις αρετές του, την αγιότητά του, τον ζήλο και την καλλικέλαδο φωνή του. Η μικρασιατική κατστροφή, έφερε στην Ελλάδα, το  «πτηνόν της Καππαδοκικής ερήμου», τον  «ερωδιόν» ασκητή, Διάκονον Βσίλειον. Η Αίγινα, αμέσως μετά την στέρηση του Αγίου της, του Αγίου Νεκταρίου, το έτος 1922 υπεδέχθη τον φλογερό Διάκονο Βασίλειον τον Γκελβεριώτη. Εκείνη την εποχή, ιερικήρυκας στην Αίγινα, ήτο ο μετέπειτα Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων, ο οποίος εξετίμησε και αγάπησε τον Βασίλειο.

ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ: «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» - Α': ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ 1ον)

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αγίου Ισαάκ του Σύρου:
«Ασκητικά»
εκδόσεις «Μαρίας Β. Ρηγοπούλου», Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 2-4.
Φωτοτυπική ανατύπωσις της εκδόσεως 1871
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Χάριτι Θεού προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά αποσπασματικών αναρτήσεων, από το πασίγνωστο έργο του αγίου αββά Ισαάκ του Σύρου «ΑΣΚΗΤΙΚΑ», από φωτοτυπική ανατύπωση του 1871, που επιμελήθηκαν οι εκδόσεις «Ρηγοπούλου». Το βιβλίο μπορεί να αναγνωσθεί στο διαδίκτυο σε μορφή PDF, ωστόσο θεωρήσαμε, πως για την αποτελεσματικότερη ανάγνωσή του, θα ήταν, ίσως, καλύτερα να αναγνωσθεί σε τακτικές αποσπασματικές αναρτήσεις, ίσως για να γίνει πιο κατανοήσιμο.  Τα «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» ήταν και το βιβλίο που συνιστούσε συνεχώς και επιμόνως ο αγαπημένος μας Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας, λέγοντας: «Να διαβάζετε καθημερινά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο. Εγώ πολύ ωφελήθηκα από αυτά που γράφει. Ένα μικρό κομμάτι κάθε μέρα...». Ο όσιος καταγόταν από γονείς Σύρους. Γεννήθηκε στη Νινευΐ της Μεσοποταμίας ή κατά τη γνώμη άλλων κοντά στην Έδεσσα της Συρίας. Ενώ ήταν στο απόγειο της νεότητός του, άφησε τον κόσμο και εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του σε ένα κοινόβιο της περιοχής. Εκεί φόρεσε το αγγελικό σχήμα του μοναχού και ασκήθηκε με κοπιώδεις αγώνες στις αρετές της μοναχικής ζωής. Αργότερα, πλέον ώριμος πνευματικά, αποχώρησε σε ένα ερημικό και ήσυχο μέρος, όπου κατοίκησε μόνος με μόνο τον Θεό. Επιδόθηκε με ζήλο στη νοερή προσευχή και αξιώθηκε από το Θεό μεγάλων χαρισμάτων. Στα κείμενά του σημειώνει πως για μεγάλο χρονικό διάστημα δέχθηκε πολλούς πειρασμούς στο ερημητήριό του και πληγές από τα πονηρά πνεύματα, αλλά πάντοτε με τη βοήθεια της θείας Χάριτος τα υπερκερούσε και ενδυνάμωνε πνευματικά και ψυχικά.  Ο «Ευεργετινός» είναι γεμάτος από αποσπάσματα των Λόγων του. Σ' αυτόν άλλωστε παραπέμπει ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός στα έργα του, που δημοσιεύονται στην «Φιλοκαλία», ο 'Οσιος Νικηφόρος ο Μονάζων, διδάσκαλος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και ο 'Αγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο οποίος συνιστά στους Ησυχαστές την μελέτη των Λόγων του. Ο 'Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς άλλωστε σημειώνει: «...καρπόν της προσευχής ο 'Αγιος Ισαάκ προσηγόρευσε τον φωτισμόν· φησί γαρ [ο ῞Αγιος Ισαάκ], «καθαρότης εστί νοός, εφ' η διαυγάζει εν τω καιρώ της προσευχής το φως της Αγίας Τριάδος· και τότε ο νους υπεράνω της προσευχής γίνεται και ου δεί καλείν ταύτην προσευχήν, αλλά τοκετόν της καθαράς προσευχής, της διά του Πνεύματος καταπεμπομένης» και πάλι «προσευχή εστί καθαρότης νοός, ήτις μόνη εκ του φωτός της Αγίας Τριάδος μετ' εκπλήξεως τέμνεται...». Ευχόμαστε στους αναγνώστες μας την καλή και εποικοδομητική ανάγνωση, προς πνευματική τέρψη και καρποφορία των λόγων που δίδαξε ο ουρανοπολίτης αυτός, παραδομένος πλήρως στον Θεό, ερημίτης.

Γ. Δ.

Α': ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

[...] Η αρχή της οδού της εναρέτου ζωής είναι, το να καταγίνεται πάντοτε ο νους εις την μελέτην των θείων λόγων, και να εξασκήται εις την πτωχείαν' διότι όταν ο νους ποτίζηται εξ εκείνων, συνεργεί εις την τελείωσιν ταύτης, ήγουν όταν ο νους ποτίζηται από τους λόγους του Θεού, σοι βοηθεί εις την κατόρθωσιν της πτωχείας' η δε κατόρθωσις της πτωχείας σοι δίδει ευκαιρίαν εις την μελέτην των θείων λόγων' η δε βοήθεια των δύο τούτων σε αναβιβάζει ταχέως εις την τελειότητα των αρετών. Δεν δύναται τις να πλησιάση εις τον Θεόν, εάν δεν απομακρυνθή από τον κόσμον' απομάκρυνσιν δε του κόσμου λέγω, όχι το ν' αναχωρίση σωματικώς, αλλά το ν' απομακρυνθή παντελώς από τα πράγματα του κόσμου. Αύτη δεν είναι αρετή, το ν' αδιαφορή ο νους περί των πραγμάτων του κόσμου' διότι δεν δύναταί ποτε να ησυχάση η καρδία, και να ήναι αφάνταστος, εν όσω αι σωματικαί  αισθήσεις επασχολούνται εις τινα πράγματα, ουδέ τα σωματικά πάθη εξαφανίζονται, ουδέ οι πονηροί λογισμοί παύουσιν άνευ της ερήμου. Μέχρις ότου η ψυχή δεν ήθελεν αποκτήσει την μέθην την προς τον Θεόν αγάπης, και αισθανθή την υπεροχήν της δυνάμεως αυτής, ούτε την ασθένειαν των σωματικών αισθήσεων δύναται να θεραπεύση, ούτε την ύλην των ορατών πραγμάτων του κόσμου ημπορεί όλαις δυνάμεσι να καταφρονήση, η οποία ύλη είναι μέγα εμπόδιον των ψυχικών αρετών, και ο καρπός των δύο τούτων είναι η εκ της αμαρτίας απαλλαγή' επειδή άνευ της πρώτης, ήγουν της μέθης της προς τον Θεόν πίστεως, ούτε η δευτέρα κατορθούται, ήγουν η θεραπεία των αισθήσεων, ούτε δε η δευτέρα κατορθούται, ήγουν η θεραπεία των αισθήσεων' όπου δε η δευτέρα ορθοποδεί, εκεί εδέθη ως διά χαλινού και η τρίτη, ήγουν η εκ της δουλείας των παθών απαλλαγή. Όταν η χάρις του Θεού αυξήση εις τον άνθρωπον, τότε αυτός διά τον πόθον της αρετής καταφρονεί τον θάνατον, και ευρίσκει πολλάς αιτίας εις την ψυχήν αυτού, ότι πρέπει διά τον φόβον του Θεού να υποφέρη, πάσαν θλίψιν, και όσα νομίζονται, ότι βλάπτουσι το σώμα, εξαίφνης προερχόμενα εις την ανθρωπίνην φύσιν, και δωρίσθησαν εις το να πάσχη αύτη, ποσώς δεν λογίζεται αυτά ενταύθα, συγκρίνων με τα ελπιζόμενα μέλλοντα αγαθά' και δεν δυνάμεθα άνευ της υπό του Θεού παραχωρήσεως των πειρασμών να γνωρίσωμεν ημείς την αλήθειαν' πληροφορείται δε έκαστος ακριβώς περί τούτου από την διάνοιαν αυτού, και ότι ο Θεός προνοεί πολύ διά τον άνθρωπον, και δεν υπάρχει άνθρωπος, όστις να μη ήναι υπό την θείαν πρόνοιαν, και μάλιστα εκείνοι, οίτινες απέφυγον τον κόσμον υπέρ του ονόματος αυτού, και τους τοιούτους, ως να δεικνύη με τον άκτυλον αυτού, θεωρεί προσεκτικώς. Όταν δε ο άνθρωπος στερηθή πάρα πολύ την χάριν του Θεού, τότε αυτός ευρίσκει όλα τα προειρημένα εναντία ενώπιον αυτού, και θεωρεί την ιδίαν αυτού γνώσιν, δι' ης εξετάζει τα πράγματα, ανωτέραν την προς τον Θεόν πίστεως, και την προς τον Θεόν πεποίθησιν ως αποτυγχάνουσαν εις παν πράγμα, και στοχάζεται την περί τον άνθρωπον πρόνοιαν του Θεού ως ελάχιστόν τι' αλλ' ο τοιούτος επιβουλεύεται πάντοτε εις τα τοιαύτα υπό των πονηρών δαιμόνων, οίτινες αφανώς ρίπτουσι κατ' αυτού τα εαυτών βέλη. Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του Θεού, ο οποίος φόβος δεν υποφέρει να διαμένη εις την ψυχήν, όταν αύτη επασχολήται εις τινα σωματικά πράγματα' διότι διασκορπίζεται η καρδία εκ της ηδονής του Θεού διά της εργασίας των σωματικών αισθήσεων' καθότι δεσμεύονται αι εσωτερικαί έννοιαι μετά των αισθήσεων αυτών εις την ενέργειαν των σωματικών αισθητηρίων, των υπουργούντων εις αυτάς. Ο δισταγμός της καρδίας φέρει δειλίαν εις την ψυχήν, η δε προς τον Θεόν πίστις δύναται να ενδυναμώση την προαίρεσιν του ανθρώπου και εις αυτήν την εκκοπήν των μελών του σώματος. Εν όσω η αγάπη της σαρκός υπερισχύει εις την καρδίαν σου, δεν θέλεις δυνηθή ποτε να γίνης τολμηρός και άφοβος από τα πολλά ενάντια πράγματα, τα οποία ευρίσκονται πλησίου του ηγαπημένου σου σώματος. Όστις αγαπά την τιμήν του κόσμου, δεν δύναται ν' αποφύγη τα αίτια της λύπης' δεν υπάρχει άνθρωπος, του οποίου ο λογισμός εις την μεταβολήν των πραγμάτων να μη μεταβάλληται κατά την έννοιαν του πράγματος, το οποίον έχει υπ' όψιν. Εάν η επιθυμία, ως λέγουσι, γεννάται από τας σωματικάς αισθήσεις, ας σιωπήσωσι λοιπόν εκείνοι, οίτινες λέγουσιν, ότι δύνανται να διατηρήσωσι την ειρήνην των εαυτών λογισμών και μετά του σωματικού περισπασμού.

ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ;

Η βαρβαρότητα και η χυδαιότητα φοράνε πολιτικό καπέλο

Δημοσθένης Γκαβέας, Αρθρογράφος και
Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, Αρθρογράφοι

Σε περίπτωση που δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός, κινδυνεύεις με προπηλακισμό ύβρεις ή και μετάθεση. Εάν δε στερείσαι της ασυλίας, την οποία απολαμβάνουν αυτός και οι όμοιοί του, τότε είσαι τυχερός που η χειροδικία σε βάρος σου είναι η επιεικέστερη ποινή επειδή δεν καθήλωσες το αεροπλάνο για λογαριασμό του.

Σε οποιαδήποτε άλλη δημοκρατική χώρα του κόσμου «ο ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» θα ήταν ήδη κρατούμενος λόγω αυτοφώρου. Στη χώρα όμως της φαιδρής πορτοκαλέας, απλά διαγράφεται διατηρώντας ακέραια το δοβλέτι και την σιχασιά του ανέπαφα.

Πολλοί από αυτούς τους χαρακτήρες έχουν μάθει να κρύβονται, όμως αυτές οι καρικατούρες, αυτοί οι σπιθαμιαίοι με το τεράστιο ναρκισσιστικό εγώ δεν θέλουν πολύ για να αποκαλυφθεί η γελοιότητά τους σε όλο το μεγαλείο της.

Δεν θέλει πολύ. Αμφισβήτησέ τους την εξουσία και τότε θα τους δεις να δέρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, να υποτιμούν τους συναδέλφους τους, τους υπαλλήλους τους και οποιοδήποτε άτυχο θεωρήσουν ως υπηρετικό προσωπικό, ως κατώτερο από αυτούς.

Ευδοκιμούν στην Ελλάδα και δεν έχουν απαραίτητα ιδεολογικό και κομματικό πρόσημο, γενικά όμως αδιαφορούν για τον λαό τον οποίο απομυζούν και ενίοτε χειροδικούν εις βάρος του.

Ανήκουν στη νέα αστική τάξη της οποίας ο επαρχιωτισμός είναι τόσο παλιός όσο φρέσκα είναι τα οικόσημά της.

Ένα ακόμη δυστύχημα για τα μέλη τους είναι ότι και να θέλουν δεν μπορούν να αποκοπούν από την εκλογική βάση τους. Τα ακριβά αμάξια τους θα κολλήσουν στην κίνηση δίπλα από το δεκαετίας και βάλε σαραβαλάκι του Μήτσου στη Β. Σοφίας. Τι κατάρα και αυτή και πόσα νεύρα δημιουργεί.

Αρκεί μια μέρα με ανυπόφορο καύσωνα να συμβεί μια στραβή και τα συμπλέγματα θα αποκαλυφθούν, μαζί με τη χυδαιότητα και τη βαρβαρότητά τους, που ίσως να μην ξαφνιάζουν πια αφού αυτή η σήψη και η αποφορά είναι ότι απέμεινε σε αυτή τη σπιθαμιαία δημοκρατία. Αλλιώς όλα θα ήταν διαφορετικά. *Εκ του ιστολογίου  «huffingtonpost.gr» της 4.7.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΚΥΠΡΟΣ «ΓΗ ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ», ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ (ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ) ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΥ, ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ... ΧΟΡΟΙ: ΘΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΦΥΛΑΚΗΝ ΤΩ ΣΤΟΜΑΤΙ ΜΟΥ!

Το βράδυ της Τετάρτης, 3 Ιουλίου 2024, ελάτε μαζί μας σε μια συγκλονιστική συναυλία για να τιμήσουμε την 50ή Επέτειο από την Εισβολή στην Κύπρο. Αυτά έγραφε το κάλεσμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, σε ανακοίνωση της 22ας Μαίου 2024 για τη χθεσινοβραδινή συναυλία που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα χορού Pacific Jewel, του ξενοδοχείου Sheraton San Diego Hotel & Marina, στη διεύθυνση 1380 Harbor Island Drive, στο Σαντιέγκο της Καλιφόρνιας. Προσέξτε.

του Μιχάλη Ιγνατίου

ΔΕΝ αναφέρει ποια χώρα εισέβαλε στην Κύπρο. Γράφει απλά ΅Εισβολή στην Κύπρο. Ο Ελπιδοφόρος επίτηδες δεν μιλά για την τουρκική εισβολή και αναφέρει αφηρημένα το γεγονός της εισβολής. Το τόνισα πολλές φορές, δεν έχει καθόλου εθνικά αισθήματα.

Άλλωστε συνεχίζει να πιστεύει ότι η Κύπρος έχει την ευθύνη για την καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Πρόκειται για τεράστιο ψέμα. Άλλωστε το αντάρτικο της ΕΟΚΑ, αφορούσε μόνο τους Εγγλέζους αποικιοκράτες. Οι αγωνιστές δεν πείραξαν κανένα Τουρκοκύπριο, πέραν κάποιων προδοτών.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ ξεκίνησε την 1η Απριλίου του 1955, οι Τούρκοι επιτέθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα εναντίον των ομογενών μας της Πόλης τον Σεπτέμβριο. Δεν έχουν σχέση τα δύο αυτά γεγονότα.

Η ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής, ομιλούσε επίσης για Επέτειο, ενώ οι πάντες γνωρίζουν ότι πρόκειται για μαύρη “επέτειο” (η λέξη εισαγωγικά). Ο Ελληνισμός δεν εορτάζει. Οι όπου γης Έλληνες τιμούμε και θυμόμαστε τη μεγαλύτερη ελληνική τραγωδία από την μικρασιατική καταστροφή. Αυτοί που γιορτάζουν είναι οι Τούρκοι Αττίλες.

Η συναυλία πραγματοποιήθηκε μετά από την πίεση των κυπριακής καταγωγής Αρχόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ειδικά του προέδρου της ΑΧΕΠΑ, κυρίου Σάββα Τσίβικου και του προέδρου της τέως Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής (ΚΟΑ), κυρίου Κυριάκου Παπαστυλιανού. Ο τελευταίος αποφάσισε, τελικά, να μην παραστεί προφανώς λόγω φόρτου εργασίας.

Οι αρμόδιοι της Αρχιεπισκοπή δεν σκέφθηκαν να εξηγήσουν στους ομογενείς μας -οι περισσότεροι δεν είχαν καν γεννηθεί το 1974 όταν εκτελέστηκε το έγκλημα εναντίον της Κύπρου- οτι επρόκειτο στην πραγματικότητα για συναυλία μνήμης των ανθρώπων μας που δολοφονήθηκαν από τις ορδές του Αττίλα. Έτσι, κάποιοι “μεράκλωσαν” από τις μελωδίες των καταπληκτικών μουσικών, σου λένε εδώ έχουμε μπουζούκια και άλλα όργανα, δεν έχασαν την ευκαιρία “να ξεκινήσουν τους χορούς” και να το κάνουν πανηγύρι.

Ελληνοκύπριος φίλος, που βρέθηκε εκεί, μας είπε χαρακτηριστικά ότι έκρυψε το πρόσωπο του, με τα δυό του χέρια. Δεν ήθελε να βλέπει. Κατάλαβε ότι και άλλοι παραβρισκόμενοι ένιωσαν με τον ίδιο τρόπο.

Ήταν η δεύτερη εκδήλωση του Ελπιδοφόρου για την Κύπρο την οποία πήρε το ποτάμι. Προχθές οργανώθηκε δίωρη συζήτηση με την ευκαιρία της μαύρης “επετείου” της τουρκικής εισβολής, την οποία παρακολούθησαν μόνο 127 άτομα (μετρημένοι ένας προς ένα), Τουλάχιστον στη συναυλία, επειδή οι σύνεδροι κατάλαβαν πως θα είναι …”ντίρι ντίρι”, όχι συναυλία μνήμης, εμφανίστηκαν περισσότεροι!!!

Ο ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα
όπου ο αριθμητής
είναι ο πραγματικός του εαυτός,

και ο παρονομαστής
η ιδέα που έχει για τον εαυτό του.

Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής,
τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος.

Και όσο ο παρονομαστής
διογκώνεται προς το άπειρο,
τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.


Λέων Τολστόι

ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α'»: ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Ι. Μ. Παρακλήτου: «Θέματα Ζωής Α': Από τις Ομιλίες του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου»,
θέμα: «Οι Βουλές του Θεού»,
4η έκδοση, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 88-90.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Ο προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ έπεσε σε διπλό αμάρτημα μοιχείας και φόνου. Είδε, λέει η Γραφή, μια ωραία γυναίκα να λούζεται, την πόθησε σφοδρά και στη συνέχεια αμάρτησε μαζί της. Έτσι ένας προφήτης έπεσε σε μοιχεία, ένα μαργαριτάρι στο βούρκο. Αλλά δεν είχε καταλάβει ακόμα πως αμάρτησε' τόσο τον είχε σκοτίσει το πάθος. Γιατί η ψυχή είναι για το σώμα ό,τι ο αμαξάς για το αμάξι. Έχει μεθύσει ο αμαξάς; Και το αμάξι προχωράει άτακτα. Έχει σκοτιστεί από το πάθος η ψυχή; Και το σώμα κυλιέται στο βούρκο. Τι έκανε, λοιπόν, ο Δαβίδ; Μοίχευσε. Δεν είχε, όμως, συναίσθηση του κακού που έκανε, αν και βρισκόταν σχεδόν στα γεράματά του. Τα γεράματα, βέβαια, δεν ωφελούν τον αμελή και αδιάφορο, ούτε πάλι τα νιάτα μπορούν να βλάψουν όποιον έχει ζήλο για την αρετή. Γιατί το ήθος δεν είναι δημιούργημα της ηλικίας, αλλά κατόρθωμα της θελήσεως. Απόδειξη γι' αυτό είναι αφενός ο προφήτης Δανιήλ, που σε ηλικία δώδεκα χρονών ήταν ήδη κριτής, και αφετέρου οι γέροι εκείνοι δικαστές, που ήταν σε τόσο μεγάλη ηλικία θέλησαν να αμαρτήσουν με την ευσεβή Σωσάννα. Ούτε εκείνον τον έβλαψαν τα νιάτα του ούτε αυτούς τους ωφέλησαν τα άσπρα τους μαλλιά. Και ο Δαβίδ, λοιπόν, που αμάρτησε αρκετά ηλικιωμένος, δεν συναισθανόταν την αμαρτία του, γιατί ο αμαξάς νους του ήταν μεθυσμένος από το πάθος της ακολασίας. Και ο Θεός τι έκανε; Του έστειλε τον προφήτη Νάθαν. Έτσι γίνεται και με τους γιατρούς. Όταν ένας γιατρός αρρωστήσει, έχει την ανάγκη άλλου γιατρού. Το ίδιο κι εγώ. Προφήτης αμάρτησε, προφήτης έφερε το γιατρικό. Έρχεται, λοιπόν, ο Νάθαν, μα δεν τον ελέγχει αμέσως, μόλις μπήκε μέσα, ούτε του λέει: «Παράνομε και μαγαρισμένε, που έπεσες σε μοιχεία και φόνο, πως, ενώ τόσο πολύ τιμήθηκες από το Θεό, καταπάτησες τις εντολές Του»; Τίποτα τέτοιο δεν είπε ο Νάθαν, για να μην τον κάνει πιο αναίσχυντο' γιατί ο αμαρτωλός όταν ξεσκεπάζονται τα αμαρτήματά του, οδηγείται στην αδιαντροπιά. Τι του λέει, λοιπόν; «Βασιλιά, θέλω να θέσω υπό την κρίση σου μιαν υπόθεση: Ήταν ένας πλούσιος κι ένας φτωχός. Ο πλούσιος είχε πολλά κοπάδια προβάτων και βοδιών. Ο φτωχός δεν είχε τίποτ' άλλο παρά μια μικρή προβατίνα, που έπινε νερό από το ποτήρι του, έτρωγε από το ψωμί του και κοιμόταν στην αγκαλιά του» -μ' αυτό φανέρωνε τον τίμιο δεσμό του άνδρα με την σύζυγό του. «Όταν, λοιπόν, ήρθε κάποιος ξένος, λυπήθηκε ο πλούσιος τα δικά του ζώα κι έσφαξε την προβατίνα του φτωχού, για να φιλοξενήσει τον επισκέπτη του» (πρβλ. Β' Βασ. 12:1-4). Και ο βασιλιάς τι αποκρίθηκε; Νομίζοντας ότι πρόκειται για άλλον, οργίστηκε υπερβολικά και είπε στον Νάθαν: «Θάνατος πρέπει σ' αυτόν τον άνθρωπο! Και να δώσει εφτά φορές την αξία της προβατίνας» (πρβλ. Β' Βασ. 12:5-6). Απόφαση πολύ αυστηρή. Έτσι είναι, όμως, οι άνθρωποι. Τους άλλους τους καταδικάζουν εύκολα με μεγάλη αυστηρότητα και σκληρότητα. Τι κάνει τότε ο Νάθαν; Δεν βάζει μαλακτικά στην πληγή για πολλές ώρες, αλλά στη στιγμή χώνει το νυστέρι βαθιά, για να πονέσει το βασιλιά. «Εσύ είσαι εκείνος που το έκανε αυτό», του λέει. Και ο Δαβίδ αμέσως απαντά: «Αμάρτησα ενώπιον του Κυρίου» (πρβλ. Β' Βασ. 12:13). Δεν λέει: «Ποιος είσαι εσύ που με ελέγχεις; Ποιος σ' έστειλε να μου μιλήσεις τόσο θαρρετά; Πως τολμάς να κάνεις κάτι τέτοιο;». Αλλά συναισθάνεται την αμαρτία του και παραδέχεται: «Αμάρτησα ενώπιον του Κυρίου».

Η ΤΕΛΕΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 147-150.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

2. Η τέλεσις της Θείας Λειτουργίας

«Πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται τα προς τον Θεόν, ίνα προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών» (Εβρ. 5,1).

Η τέλεσις της Θείας Λειτουργίας απαιτεί ψυχήν ανυψωμένην, ή άνθρωπον με ψυχήν ανυψωμένην, μη δεσμευμένον από πάθη κοσμικά, επιθυμίας και προσηλώσεις εις γήινα θέλγητρα' του οποίου η καρδία είναι καθ' ολοκληρίαν περικυκλωμένη από την φλόγα του Αγίου Πνεύματος, από θερμήν αγάπην' αγάπην προς τον Θεόν και τους ανθρώπους, δι' εκάστην ανθρωπίνην ψυχήν και προ πάντων δι' εκάστην χριστιανκήν ψυχήν, διά να δύναται με ειλικρινή καρδίαν να ανυψώνεται προς τον Θεόν μετά την προσευχήν. «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!» (Λουκ. 12,49). Το πυρ τούτο εστάλη εξ ουρανού επί τους Αποστόλους εν είδει πυρίνων γλωσσών. Το πυρ τούτο επίσης είναι αναγκαίον δι' ημάς, διά τας παγωμένας μας καρδίας, διά να τας θερμάνωμεν, τας απαλύνωμεν, διαρκώς τας καθαρίζωμεν, διά να τας φωτίσωμεν και τας ανακαινίσωμεν. Που θα ευρεθή τόσον άξιος ιερεύς ο οποίος όπως το Σεραφείμ θα εφλέγετο ενώπιον του Κυρίου με αγάπην, αίνον και ευγνωμοσύνην διά τα θαυμάσια της ευσπλαχνίας και σοφίας η οποία εξεδηλώθη εις ημάς και εντός ημών; Είμαι ο μεγαλύτερος των αμαρτωλών όσον αφορά την αναξίαν τέλεσιν του επουρανιωτάτου τούτου Μυστηρίου, διότι πάντοτε έχω ακάθαρτον καρδίαν, προσηλωμένην εις γηίνας ηδονάς. Κύριε, Συ βλέπεις τα βάθη των καρδιών μας' αλλά «ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι' πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλ. 50,9). Δεν είναι θαυμαστόν αν οικτήρεις τους καθαρούς' και δεν είναι μέγα τι αν σώζης τους δικαίους' αλλά δείξον τα θαυμάσιά Σου επ' εμέ των αμαρτωλόν! Η Λειτουργία είναι ορατή αναπαράστασις με πρόσωπα, με αντικείμενα διάφορα, με λέξεις και πράξεις, της γεννήσεως, της ζωής, της διδασκαλίας, της σταυρώσεως του θανάτου, της αναστάσεως και αναλήψεως εις ουρανούς του ιδρυτού της πίστεως ημών, του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Μονογενούς Υιού του Θεού. Κατά την Λειτουργίαν Αυτός Ούτος αοράτως παρίσταται. Αυτός Ούτος ενεργεί και εκτελεί τα πάντα διά του ιερέως και του διακόνου, οι οποίοι είναι μόνον όργανά Του. Ποιμένες! μη νομίζετε ότι η πίστις μας δεν μας ζωογονεί, αλλ' ότι υποκριτικώς υπηρετούμεν τον Θεόν. Όχι! Ημείς προ των άλλων όλων και περισσότερον από όλους τους άλλους λαμβάνομεν πείραν των θείων οικτιρμών και εννοούμεν τι είναι δι' ημάς ο Κύριος, τα μυστήριά Του, η Πανάχραντός Του Μήτηρ και οι Άγιοί Του. Π.χ. όταν κοινωνούμεν των ζωοποιών μυστηρίων του Σώματος και Αίματος του Σωτήρος, συχνά, πολύ συχνά δοκιμάζομεν εντός μας την ζωογονούσαν δυναμίν των, τα επουράνια δώρα της ειρήνης και της χαράς εν Πνεύματι Αγίω' γνωρίζομεν ότι το βλέμμα επιγείου βασιλέως δεν χαροποιεί την καρδίαν του ελαχίστου εκ των υπηκόων του τόσον, όσον το οικτίρμον βλέμμα του Επουρανίου Δεσπότου, και τα Μυστήριά Του, τας καρδίας μας χαροποιούν. Και θα ήμεθα τα μάλιστα αχάριστοι, εις τον Κύριον, και αι καρδίαι θα έπρεπε να έχουν αποσκληρυνθή, αν δεν επροσπαθούμεν να κάμωμεν γνωστήν την δόξαν των ζωοοποιών μυστηρίων του Θεού εις τους αγαπητούς Του και αν δεν εγκωμιάζαμεν και δεν εξεθειάζαμεν τα θαυμάσιά Του, τα οποία εις τας καρδίας μας συντελούνται εις εκάστην τέλεσιν της Θείας Λειτουργίας. Επίσης λαμβάνομεν πείραν της επιδράσεως της ακατανικήτου, ακαταλήπτου, θείας δυνάμεως του ενδόξου και ζωοποιού σταυρού του Κυρίου και με την δύναμίν του εκδιώκομεν από τας καρδίας μας τα κακά πάθη, την απογοήτευσιν, την μακροπρέπειαν, τον φόβον και τας άλλας παγίδας του Διαβόλου. Ο σταυρός είναι ο φίλος και ευεργέτης μας. Λέγε τούτο ειλικρινώς με απόλυτον πεποίθησιν εις την αλήθειαν των λόγων τούτων. Αφού επικαλεσθής το Άγιον Πνεύμα επί τα άγια δώρα τα οποία κείνται ενώπιόν σου, και αφού τα ευλογήσης με την ευχήν του καθαγιασμού (κατά την Λειτουργίαν), ενθυμού ότι ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, αλλ' οι λόγοι του Κυρίου δεν θα παρέλθουν και ότι ο άρτος και ο οίνος μετεβλήθησαν τελείως εις Σώμα και Αίμα του Κυρίου, με το θέλημα Αυτού του Κυρίου και την ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος, και αν ακόμη ο λειτουργός ιερεύς είναι ανάξιος ένεκα αδυναμίας του τινός. Βλέπε τον Θεόν σαφώς με τους πνευματικούς σου οφθαλμούς και ζήτει παρ' Αυτού ό,τι επιθυμείς εν ονόματι του Ιησού Χριστού και θα σοι δοθή. Εις μίαν στιγμήν ο Θεός το παν θα είναι διά σε, διότι Ούτος είναι Ον απλούν, υπεράνω παντός τόπου και χρόνου' κατά δε τας στιγμάς της αληθινής σου πίστεως, της εγκαρδίου σου ενώσεως μετ' Αυτού, θα εκπληρώση παν ό,τι είναι απαραίτητον διά την σωτηρίαν σου ή διά την σωτηρίαν του πλησίον σου και συ αυτός κατά την στιγμήν εκείνην κοινωνός της θεότητος θα είσαι, διά της ειλικρινεστάτης ενώσεώς σου μετ' Αυτού!

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ: «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» (ΕΝΑΤΟ ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 94-98.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).

   «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»

Β'

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ

Συνάντηση με τον μητροπολίτη Χρύσανθο

Μόλις ο Αλέξανδρος και ο Νικήτας πλησίασαν στο κρησφύγετό τους, το σκοτάδι ήταν βαθύ. Ο σκοπός που τους αντιλήφθηκε τους φώναξε: -Αλτ! Σύνθημα! -Χριστός! απάντησε ο Νικήτας. -Παρασύνθημα! -Παναϊα! φώναξε ο Νικήτας. Κατόπιν εισήλθαν στο κρησφύγετο. Το άλλο πρωί ενημέρωσαν τους συμπολεμιστές τους για τη συνάντησή τους με τον μητροπολίτη Χρύσανθο, τα λόγια που τους είπε, τις πληροφορίες που τους έδωσε και άρχιζαν να σχεδιάζουν τον τρόπο δράσης για την παρεμπόδιση της τουρκικής φάλαγγας. Το σχέδιο δράσης το ονομάσανε «Επιχείρηση Συμπληγάδες». Σύμφωνα με το σχέδιο, οι Πόντιοι θα περίμεναν την τουρκική φάλαγγα σε ένα σημείο που στένευε ο δρόμος και είχε ψηλούς βράχους από τη μία και την άλλη πλευρά, σαν συμπληγάδες πέτρες. Μόλις θα περνούσε το τουρκικό στρατιωτικό σώμα ανάμεσα από τις συμπληγάδες, οι Πόντιοι θα τους αιφνιδίαζαν αιφνιδίαζαν ρίχνοντάς τους από ψηλά, πάνω από τα βράχια χειροβομβίδες, εκρηκτικά και φωτοβολίδες. Σκοπός ήταν να τους προκαλέσουν μεγάλες απώλειες χωρίς να κινδυνεύουν οι ίδιοι. Σε απόσταση περίπου εκατό μέτρων μπροστά από το σημείο της επίθεσης, θα έφραζαν τον δρόμο με μεγάλους κορμούς δέντρων. Μία ομάδα Ποντίων ανταρτών θα ήταν εκεί, ώστε να μην μπορέσουν να διαφύγουν οι Τούρκοι προς τα εμπρός. Κατά τον ίδιο τρόπο, μια άλλη ομάδα των Ποντίων πολεμιστών, αφού περνούσαν οι Τούρκοι στρατιώτες, θα έκλεινε το πίσω μέρος του δρόμου με κορμούς δέντρων και θα ταμπουρωνόταν εκεί, για να μην υπάρξουν περιθώρια διαφυγής. Άλλοι Πόντιοι αντάρτες, σύμφωνα με το σχέδιο, θα ακροβολίζονταν στις πλαγιές του βουνού και κάποιοι ελεύθεροι σκοπευτές πάνω στα δέντρα. Κάπως θα φωτίζονταν οι Τούρκοι από τις φωτιές των εκρηκτικών και των φωτοβολίδων, θα είχαν οι Έλληνες σκοπευτές στόχο μέσα στη νύχτα, ενώ αντιθέτως δεν θα τους έβλεπαν οι Τούρκοι. Οι ώρες περνούσαν και η αγωνία των Ελλήνων ανταρτών κορυφωνόταν. Πλησίαζε η ώρα της επιχείρησης  «Συμπληγάδες», η ώρα της φωτιάς. Οι Πόντιοι προετοιμάζονταν για μάχη. Αφού προσευχήθηκαν γονατιστοί όλοι μαζί, κατόπιν ο Στάθης Αθανασιάδης άρχισε να παίζει την ποντιακή λύρα και οι υπόλοιποι χόρευαν τον πολεμικό χορό των Ποντίων, τον πυρρίχιο, ο οποίος αποκαλείται και «σέρρα», επειδή στον ποταμό Σέρρα της Τραπεζούντας υπήρξαν οι πιο ξακουστοί χορευτές. Κατόπιν χόρεψαν τον χορό «μαχαιρί», τον χορό των μαχαιριών, που ονομαζόταν έτσι, επειδή οι δύο χορευτές αναπαρίσταναν μια μονομαχία με μαχαίρια. Η ώρα της μάχης έφτασε. Πράγματι, όπως τους είχε πληροφορήσει ο μητροπολίτης Χρύσανθος, πλησίαζε προς το πέρας των Συμπληγάδων η πομπή των Τούρκων. Μπροστά πήγαιναν τουρκικά περίπολα, ακολουθούσαν έφιπποι στρατιώτες, κοντές τροχήλατες άμαξες με κανόνια, πολυβόλα και οπλισμό και στο τέλος της πορείας περιπολούντες πεζοί στρατιώτες. Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες, ο Νικήτας φώναξε δυνατά: «Αέρτς!» δηλαδή «Άγιος Γεώργιος!», το σύνθημα έναρξης της επίθεσης. Αμέσως μετά ο Σαμψών Ραμπίδης στην εμπροσθοφυλακή φώναξε δυνατά: «Άψιμον!» δηλαδή «Φωτιά!» και ο Στάθης Αθανασιάδης στην οπισθοφυλακή φώναξε: «Πυρ!». Οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν, δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτε. Οι Πόντιοι αντάρτες έριξαν από ψηλά χειροβομβίδες, εκρηκτικά και φωτοβολίδες. Η νύχτα έφεξε κι έγινε μέρα. Τρομερές επαναλαμβανόμενες εκρήξεις ακολούθησαν, πυρ και ατμίδα καπνού, φωτιά και ατσάλι. Παντού έβλεπες διαμελισμένα κορμιά Τούρκων στρατιωτών. Προσπαθώντας να διαφύγουν μπροστά, εξουδετερώθηκαν από την εμπροσθοφυλακή των Ποντίων και όσοι στράφηκαν πανικοβλημένοι προς τα πίσω, άλλοι σκοτώθηκαν από τις εκρήξεις και τον χαλασμό, ενώ άλλοι εξοντώθηκαν από τους ακροβολισμένους Πόντιους αντάρτες, τους ελεύθερους σκοπευτές και την οπισθοφυλακή των Ποντίων. Μόλις τελείωσε το μακελειό, αγκαλιάστηκαν οι Πόντιοι σε σχήμα κύκλου και, αφού φώναξαν δυνατά: «Δόξα Θεού! Δόξα Πόντου!», έψαλαν με δάκρυα στα μάτια τον νικητήριο ύμνο της Θεοτόκου «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια!...». Μετά χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και έφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις για να συναντηθούν, σύμφωνα με το σχέδιο, το βράδυ της επόμενης νύχτας σε ψηλό τόπο, σε ένα ξωκλήσι του προφήτη Ηλία, κρεμασμένο πάνω σ' ένα βράχο. Η στολή των δύο φίλων, του Αλέξανδρου και του Νικήτα, ήταν η ζίπκας, η μαύρη στολή των Ποντίων, με το όπλο ανά χείρας, το πιστόλι δεμένο στον ένα μηρό και το μαχαίρι στον άλλο και επιπλέον με το σπαθί που τους χάρισε ο μητροπολίτης Χρύσανθος μέσα στη θήκη του κρεμασμένο στο μέσο της πλάτης τους και δεμένο με ζώνη τυλιγμένη σε όλο το σώμα τους για να μην κινείται και τους εμποδίζει στο βάδισμα και στο τρέξιμο.

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

Μετὰ τῶν Ἁγίων Πάντων, ἀρχίζει σὺν Θεῷ ἡ περίοδος τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Εἶναι ἀρχαιοπαράδοτη, πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ μᾶς προετοιμάζει ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερα γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὰ ἔξοχα δοχεῖα τοῦ θείου Παρακλήτου, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους. Αὐτοὺς ποὺ ἀποτελοῦν τοὺς φωτιστὲς καὶ εὐεργέτες τοῦ κόσμου παντός. Αὐτοὶ οἱ θεοκίνητοι καὶ θεοδίδακτοι μετέδωσαν τὴν θεία διδαχὴ «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν» καὶ γέμισαν μὲ θεῖα νοήματα, θαύματα και σημεῖα «τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης», εἰς στερέωσιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Ἐσφράγισαν δὲ τὸ κήρυγμά τους μὲ τὸ αἷμα τους καὶ μᾶς κληροδότησαν τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχή, τὴν πυρφόρο χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ τῆς ἀλληλοδιαδοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων χειροτονιῶν.

Ἄς δεχθοῦμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μὲ εὐχαρίστηση τὴν ἔλευση τῶν ἡμερῶν τῆς νηστείας. Διαρκεῖ λίγες μόλις ἡμέρες, οὔτε δύο ἑβδομάδες τὸ ἔτος τοῦτο, καὶ μᾶς παρέχει νέα δυνατότητα νὰ ἱλαρύνουμε τὶς ψυχές μας μὲ φῶς καὶ ζωή.

Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ψέξουμε τὴν φετινὴ ἐκτροπὴ τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν, οἱ ὁποῖοι στὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἀκολουθοῦν ἕνα δῆθεν «διορθωμένο» Ἡμερολόγιο, αὐτὸ τοῦτο τὸ Γρηγοριανὸ Παπικὸ στὴν ρίζα του, ἐξαφάνισαν γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν εὐλογημένη αὐτὴ νηστεία! Ἔτσι τοὺς πληροφοροῦμε ὅτι λύπησαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ περιφρόνησαν τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους. Δὲν βαδίζουν κατὰ τὸ καθολικὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀφίστανται ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ἀγάπης. Ἡ ἐπαναλαμβανόμενη αὐτὴ πεισματώδης ἐμμονή τους σὲ ἕνα προφανέστατο λάθος, τὸ ὁποῖο μάλιστα προσπαθοῦν σοφιστικῶς νὰ δικαιολογήσουν, ἀποδεικνύει τὸ μέγεθος τῆς ἀμετανοησίας τους ἐδῶ καὶ ἕναν ὁλόκληρο αἰῶνα!

Ἐν τούτοις, τοὺς ἀπευθυνόμαστε μὲ πόνο: Ἀδελφοί, «ἐσχάτη ὥρα ἐστι»! Ἡ «ὀργὴ τοῦ Θεοῦ» ἐπικρέμαται ἐπὶ τῶν κεφαλῶν ὅλων μας, γιὰ τὴν θλιβερὴ ἀποστασία τῆς πλειοψηφίας καὶ δὴ τῶν ἀφρόνων ἀρχόντων, οἱ ὁποῖοι καταπατοῦν ἀσύστολα τὰ θεῖα παραγγέλματα! Ἄν δὲν ὑπάρξει διόρθωση τῶν ἐπταισμένων καὶ μετάνοια ἀληθινή, τότε μᾶς ἀναμένουν συμφορὲς βαρύτατες.

Ἀδελφοὶ Ὀρθόδοξοι πιστοί, τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας·

Μὲ τὴν καλὴ καὶ ἀσφαλῆ διαμονή μας στὴν Παρακαταθήκη τῆς πίστεως καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς ἀγωνισθοῦμε ἐπιμελῶς στὶς ἡμέρες τῆς νηστείας νὰ καθαρίσουμε καλύτερα τὶς καρδιές μας, νὰ ἀγαπήσουμε βαθύτερα τὸν Χριστό μας, νὰ καταπατήσουμε ἐπὶ τέλους τὰ πάθη καὶ τὶς κακὲς συνήθειες ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν, νὰ ἀνακουφίσουμε καὶ νὰ ἀνυψώσουμε τὶς ψυχές μας, νὰ πλησιάσουμε εὐσυνείδητα τὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Μετανοίας/Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Μὴν χάσουμε, παρακαλῶ, τὴν φωτιστικὴ παρηγορία τῶν καλῶν ἀναγνωσμάτων καὶ τῆς ἱερᾶς προσευχῆς. Μὴ μᾶς ἐξαπατήσει ἡ ἐμπαθὴς καὶ φιλαμαρτήμων «ψυχαγωγία» τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης, ποὺ κλέβει τὸν πολύτιμο χρόνο μας καὶ ἀδειάζει τὶς ψυχές μας. Μὴν μᾶς σκοτίσουν ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες, ἀλλὰ ἄς σεβαστοῦμε τὴν ἱερότητα τοῦ σώματός μας ὅπως καὶ τῶν ἄλλων, καὶ μὴ προβοῦμε σὲ πράξεις ἀτιμίας!

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ (23 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Εικόνα από το «Εργαστήρι Εκκλησιοποιημένης Αγιογραφίας»

Ο ῞Αγιος Βάρβαρος ὁ Μυροβλύτης καὶ Θαυματουργὸς

Η μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 23η ᾿Ιουνίου

Η ΠΑΤΡΙΚΗ ἀγκάλη τοῦ Κυρίου μας εἶναι πάντοτε ἀνοικτὴ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ κάθε ἄσωτης ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἡ ὁποία στὴν πλάνη της ἀποδημεῖ εἰς χώραν μακράν, προκειμένου νὰ κορέση τὸν ἀσίγαστο πόθο τῆς σωτηρίας της. Οἱ ἁπλωμένες παλάμες τοῦ Κυρίου μας στὸν Σταυρὸ χωροῦν ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα μέσα Τους, ὅπως χώρεσαν τὸν μετανοημένο Ληστή, τὸν πρῶτο οἰκήτορα τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ τὸ Θαῦμα εἶναι ἐπαναλαμβανόμενο μέσα στὴν ἱστορία. Μεγάλοι ἁμαρτωλοὶ ἔγιναν μεγάλοι ῞Αγιοι καὶ κατέλιπαν διηνεκὲς παράδειγμα μετανοίας, ἐπιστροφῆς καὶ ἐλπίδος σὲ ὅλους ἐμᾶς.

῞Ενα τέτοιο ἐκπληκτικὸ ὑπόδειγμα μετανοίας εἶναι καὶ ὁ ῞Αγιος Βάρβαρος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ φοβερὸς κουρσάρος καὶ πειρατής, ἀνῆλθε σὲ δυσθεώρητα ὕψη ἁγιασμοῦ, ὥστε νὰ ἀναδειχθῆ Θαυματουργὸς καὶ Μυροβλύτης μετὰ θάνατον. ῾Ο Βίος του ἐν συντομίᾳ ἔχει ὡς ἑξῆς, σύμφωνα μὲ τὴν πιὸ ἀξιόπιστη μαρτυρία, τὴν Διήγησι τοῦ Βυζαντινοῦ λογίου Κωνσταντίνου τοῦ ᾿Ακροπολίτου, Μεγάλου Λογοθέτου τοῦ ΙΓ´ αἰῶνος. ῾Ο ῞Αγιος ἔζησε τὸν Θ´ αἰῶνα, ἐπὶ βασιλείας Μιχαὴλ τοῦ Τραυλοῦ (820-829). Κατήγετο ἀπὸ ἀλλοπίστους τῆς χώρας τῶν ῎Αφρων (Μπαρμπαριᾶς) τῶν παραλίων τῆς Β. ᾿Αφρικῆς καὶ ἦταν μέλος φοβερῆς συμμορίας πειρατῶν, οἱ ὁποῖοι ἐλυμαίνοντο τὰ παράλια τῆς Παλαιστίνης, τῆς Σικελίας, τῆς Κρήτης, τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου, ἀλλὰ καὶ τῆς ᾿Ηπείρου.

Κάποτε οἱ πειρατὲς ἀποβιβάσθηκαν στὴν γῆ τῆς ᾿Ακαρνανίας, ἀφοῦ εἰσῆλθαν ἀπὸ τὸν ᾿Αμβρακικὸ κόλπο, μὲ καταστροφικὲς διαθέσεις. Οἱ ᾿Ακαρνᾶνες σύναψαν μάχη μαζί τους στὸ Δραγαμέστι, σημερινὸ Καραϊσκάκι τοῦ ᾿Αστακοῦ καὶ πολεμώντας ἡρωϊκὰ ἀνέκοψαν τοὺς ἐπιδρομεῖς καὶ τοὺς ἐνίκησαν. Διασώθηκε μόνον ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ Βάρβαρος, ὁ ὁποῖος ἐκρύφθηκε σὲ ἕνα ἀμπέλι. ᾿Απὸ τότε ἐπιδόθηκε σὲ κλοπὲς καὶ φόνους καὶ κατήντησε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς τοῦ Ξηρομέρου. Κάποτε μπῆκε γιὰ νὰ ληστεύση σὲ ἕνα ἐξωκκλήσι τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου στὸ ὄρος Νύσα τοῦ Τρύφου, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν πηγές. ῏Ηταν ὅμως ὥρα Θείας Λειτουργίας καὶ εὑρέθη πρὸ ἐξαισίου θεάματος.

῾Ο Θεὸς ἄνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ταλαιπώρου, ἀλλὰ ὅπως φαίνεται καλοπροαιρέτου ψυχῆς του, καὶ εἶδε τὸν λειτουργὸ ῾Ιερέα μέσα σὲ Φῶς νὰ ὑποβαστάζεται μετέωρος ἀπὸ ῾Αγίους ᾿Αγγέλους! Εἶδε τὸ Θεῖο Βρέφος νὰ θύεται, νὰ μεταλαμβάνεται καὶ νὰ ἀνέρχεται ἀκέραιο μὲ δόξα ἄρρητη στοὺς οὐρανούς!... ῾Ο Βάρβαρος συγκλονίσθηκε καὶ προσέπεσε στὰ πόδια τοῦ εὐλαβοῦς ῾Ιερέως π. ᾿Ιωάννου Νικοπολίτου, ὁ ὁποῖος τὸν ἐδέχθη ὡς καλὸς ποιμήν, τὸν παρηγόρησε, τὸν κατήχησε, τὸν ἐβάπτισε καὶ ἔγινε ὁ πνευματικός του Πατέρας καὶ ῾Οδηγός. Στὸ ἅγιο Βάπτισμα κατὰ τὴν ἀπαίτησι τοῦ ῾Αγίου τοῦ ἐδόθη τὸ ὄνομα «Βάρβαρος», γιὰ νὰ τοῦ ἐνθυμίζη τὴν προτέρα του διαγωγὴ καὶ πολιτεία. ῏Ηταν τόσο βαθειὰ ἡ μετάνοιά του, ὥστε ὁ ῞Αγιος ἐκάρη Μοναχὸς καὶ παρέμεινε ἐκεῖ στὸν τόπο τῆς πνευματικῆς του ἀναγεννήσεως, ζώντας ὅπως ὁ Τίμιος Πρόδρομος στὴν ἔρημο...

Φοροῦσε μάλιστα καὶ ἁλυσῖδες, τὶς ὁποῖες ἐζώσθη γιὰ νὰ ταλαιπωρῆ καὶ δουλαγωγῆ τὴν σάρκα του!... ῾Η καλλιέργεια τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος καὶ τῆς αὐτομεμψίας, καθὼς καὶ ἡ βίωσις ὅλων τῶν ἁγίων ἀρετῶν ἔκαναν τὸν ῞Αγιο γνωστό, καὶ μὴ θέλοντα, στοὺς κατοίκους τῶν γύρω περιοχῶν, οἱ ὁποῖοι ἔσπευδαν μὲ πόθο νὰ εὐλογηθοῦν ἀπὸ τὸν παράδοξο θεῖο ᾿Ασκητή, τὸν πρώην τρομερὸ κουρσάρο καὶ λήσταρχο. Κάποιοι κυνηγοὶ ἀπὸ τὴν Νικόπολι, οἱ ὁποῖοι διήρχοντο ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν πηγῶν τοῦ Τρύφου, εἶδαν τὸν ῞Αγιο τὸ σούρουπο καὶ τὸν πέρασαν γιὰ θήραμα. ῎Ετσι, τοῦ ἔρριψαν τὰ βέλη τους... ῞Ομως σὲ λίγο τοὺς κατέλαβε φρίκη, ὅταν διεπίστωσαν τὸ μοιραῖο λάθος τους!