ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: Νοεμβρίου 2024

«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine

«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».

Κωστής Παλαμάς

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ - Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. ιβ΄ 16-21.

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. 20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

ΑΦΡΟΝ ΤΑΥΤΗ ΤΗ ΝΥΚΤΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΣΙΝ ΑΠΟ ΣΟΥ, Α ΔΕ ΗΤΟΙΜΑΣΑΣ ΤΙΝΙ ΕΣΤΑΙ;

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΛΟΥΚΑ 2023

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ (2023)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΕΡΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ

«ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ»:

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α' 1935-2013 (ΟΜΙΛΙΑ 10η)

ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΛΟΥΚΑ: «ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΘΕΛΩ ΜΟΥ ΤΑΣ ΑΠΟΘΗΚΑΣ ΚΑΙ ΜΕΙΖΟΝΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ»

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ

ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: Ο Α Φ Ρ Ω Ν

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': Ο ΑΦΡΩΝ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΦΡΟΝΕΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΛΟΥΚΑ (2020)

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΦΡΟΣΥΝΗ (2023)

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ

Κ. Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: «ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΝ ΕΚΤΟΝ)

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 151-153.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Πρόλογος

Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις, μας επισκέπτονται όλους! Άλλους λίγο και άλλους πολύ. Άλλους συχνά κι άλλους σε αραιότερα χρονικά διαστήματα. Κάποτε μοιάζουν δυσβάστακτες, ακόμη δε και ανυπόφορες! Πολλές φορές δε αιφνιδιαζόμαστε μ' αυτές, σαστίζουμε, τα χάνουμε, απογοητευόμαστε, απελπιζόμαστε, χανόμαστε! Σε κάθε περίπτωση λυπούμαστε, αλλάζει η ψυχική μας διάθεση, χάνουμε την ηρεμία μας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ενώ χίλιες δυο σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μας! Να σαν κι αυτές: Γιατί να μου συμβεί αυτό; Καλά δεν ήταν όλα στη ζωή μου μέχρι τώρα; Δεν μ' αγαπάει πια ο Θεός; Γιατί με τιμωρεί; Γιατί μου στερεί αυτό ή εκείνο; Μα εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Του το ζητούσα αυτό ή Του έλεγα να μη μου το στερήσει, κι όμως δεν με άκουσε! Και γιατί τόσοι άλλοι τα έχουν όλα, ευτυχούν, ιδιαίτερα δε εκείνοι που δεν είναι ευλαβείς και καλοί άνθρωποι; Κι ακόμη! Χίλιοι είναι οι προβληματισμοί στο «τι κάνω τώρα»; Πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση που με βρήκε; Σε ποιους να καταφύγω; Ποια μέσα και τρόπους να χρησιμοποιήσω; Ανθρώπινα όλα τους! Κι ο καθένας θα μας πει το κάθε τι, οι φίλοι μας και πρόσωπα που μας αγαπούν θα μας συμβουλεύσουν για το ένα ή το άλλο, ως και αντικρουόμενα πράγματα ενδέχεται να ακούσουμε, ή θα προσπαθήσουν όπως-όπως να μας παρηγορήσουν, ή και να μας δώσουν πράγματι ένα χέρι βοήθειας. Ωστόσο όλα αυτά, μπορεί σε κάποιο βαθμό να μας ανακουφίζουν, όμως σε ποιο βαθμό πράγματι μας βοηθούν και μας οικοδομούν; Κι έτσι σκεφθήκαμε τους Πατέρες! Αυτούς που οικοδόμησαν και στήριξαν μοναδικά την Εκκλησία. Αυτούς που τόσο πολύ υπέφεραν ο καθένας τους προσωπικά, από ένα πλήθος δοκιμασιών και θλίψεων, όπως και ο Κύριός μας Τον οποίο τόσο πολύ αγάπησαν και υπηρέτησαν, στον οποίο τόσο πολύ αφιερώθηκαν. Λοιπόν, στ' αλήθεια, τι λένε οι Πατέρες επί όλων αυτών; Ποια είναι η θέση τους για το μεγάλο αυτό θέμα, πως οι ίδιοι το αντιμετώπιζαν, πως οικοδομούσαν τους πιστούς της εποχής τους, αλλά κι όλους τους πιστούς έκτοτε; Ενσκήψαμε στα συγγράμματά τους, την αποκαλούμενη Πατρολογία, σταχυολογήσαμε ό,τι βρήκαμε γραμμένο σ' αυτήν κατά το δυνατόν, το ταξινομήσαμε σε ενότητες, το χωρίσαμε σε κεφάλαια και πολλές παραγράφους, προβήκαμε σε πλήθος υπογραμμίσεων και γενικά σε ό,τι κρίναμε πρακτικό και χρήσιμο προκειμένου το κείμενο να είναι απλό, άνετο στη μελέτη και εύληπτο, ώστε καθένας μας -ακόμη δε και ο ολιγογράμματος- να χαρεί τα αναγραφόμενα, να παρηγορηθεί, να οικοδομηθεί και να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει, στις δύσκολες εκείνες ώρες των δοκιμασιών και των θλίψεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Πατέρες περισσότερο χρησιμοποιούν τον ευρύτερο όρο «θλίψεις» στον οποίο περιλαμβάνουν τα πάντα. Δηλαδή τις κάθε είδους δοκιμασίες, τις ασθένειες, τις όποιες συμφορές, ακόμη δε και το πένθος! Είναι, πράγματι, εντυπωσιακή η σοφία τους, η έμπνευσή τους, το πλήθος των παραδειγμάτων που χρησιμοποιούν, αλλά και οι αναφορές τους στην Αγία Γραφή απ' όπου αντλούν τα πάντα, προκειμένου να βοηθήσουν τον κάθε πιστό. Στ' αλήθεια η μελέτη των κειμένων τους είναι απολαυστική, δίνει πολύ ενθουσιασμό κι ελπίδα, κατατοπίζει απολύτως, οπωσδήποτε οικοδομεί. Αλλά και αν κάποια σημεία είναι δύσκολα για κάποιον, ας τα μελετήσει πάλι και πάλι, ας μην απογοητευθεί, κι ας συνεχίσει με τα επόμενα. Δεν είναι καλό να αφήσει την τόσο εποικοδομητική μελέτη του βιβλίου, για μια δύσκολη παράγραφο, ας πούμε. Ελπίζουμε ότι ο φίλος αναγνώστης, πράγματι θα βρει χρήσιμη αυτή την προσπάθεια και θα ωφεληθεί πολύ. Όπως ωφεληθήκαμε κι εμείς κι απ' αυτήν ακόμη την συγγραφή του κι ενώ βρισκόμαστε σε καιρό δοκιμασίας...

Κ.Γ.Π.

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

γ. Μονάχα στον Θεό να ελπίζουμε!

Πόσο σημαντικό είναι αυτό! Και να γιατί...
Γράφει ο Μ. Βασίλειος:
«Οι παλιοί, την προσδοκία του Θεού την διδάσκονταν με πίστη κι ελπίδα με πολλές δοκιμασίες.
Πράγματι ο Ιωσήφ, ταλαιπωρούμενος επί δεκατρία χρόνια, με πώληση, με φυλακίσεις, με συκοφαντίες,
ύστερα απ' τις λαμπρές και μεγάλες υποσχέσεις του Θεού, που του δίνονταν μέσω των ονείρων,
χωρίς να το περιμένει, έγινε στη συνέχεια κύριος της Αιγύπτου.
Ο Δαβίδ, πάλι,
ενώ έλαβε όχι μόνο υπόσχεση αλλά και χρίσμα βασιλικό, κινδύνευε, έφευγε, κρυβόταν, δραπέτευσε με αλλόφυλους,
κυνηγημένος απ' τον φθόνο του βασιλιά.
Έπειτα όμως,
και την πτώση εκείνου που τον καταδίωκε είδε, και τη βασιλεία απόλαυσε».

Γιατί είναι πολλές οι δοκιμασίες που συνέβησαν στους Αγίους και τα γυμνάσματα της ελπίδας, χωρίς τόσο χρόνο να εκπληρώνονται τα όσα ήλπιζαν, αλλά και συναντούσαν τα αντίθετα! Τί δηλαδή ήταν φυσικό να περιμένει ο Ιωσήφ όταν τον πωλούσαν; Πώς μπορούσε να πιστέψει ότι θα πραγματοποιούνταν η προσκύνηση που του υπόσχονταν τα όνειρα; Τί επίσης ο Δαβίδ όταν τον πωλούσαν;

Πώς μπορούσε να πιστέψει ότι θα πραγματοποιούνταν η προσκύνηση που του υπόσχονταν τα όνειρα; Τί επίσης ο Δαβίδ, που είχε χριστεί βασιλιάς, αλλά κακοπαθούσε σαν αιχμάλωτος και σαν κακοποιός φυγάς; Τί μπορούσε να σκεφθεί για τη χρήση του βασιλιά; Δεν έπαυαν, όμως, να ελπίζουν στις υποσχέσεις των αγαθών, εξ αιτίας των κακών που τους είχαν βρει. Γι' αυτό και έμεναν πιστοί, χωρίς να ζητούν τίποτε περισσότερο απ' την ελπίδα στον Θεό. Γι' αυτό και πέτυχαν εκείνα που ήλπιζαν.

Τί πάλι θα μπορούσες να πεις για τον Αβραάμ, ο οποίος έλαβε εντολή να προσφέρει σε θυσία τον γιο του, για τον οποίο του είχε αποκαλύψει ο Θεός λέγοντας: «Απ' τον Ισαάκ θα αποκτήσεις απογόνους»; Τίποτε όμως απ' αυτά δεν σκέφτηκε ούτε και είπε. Γι' αυτό και υπολογίστηκε αυτό ως δικαίωσή του. Γιατί πραγματικά κάθε άλλη ελπίδα είναι άσκοπη, εκτός απ' την ελπίδα στον Θεό. Είτε στον πλούτο ελπίζει κάποιος, «οι πλούσιοι έγιναν φτωχοί και πείνασαν, ενώ αυτοί που αναζητούν τον Κύριο, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό». (Ψαλμ. 33,1).

Είτε στον άνθρωπο στηρίζει κανείς τις ελπίδες του, καθόσον: «Καταραμένος ο άνθρωπος που στηρίζει τις ελπίδες του σε άνθρωπο, και στηρίζει το μπράτσο του πάνω σ' αυτόν, και απομακρύνεται η καρδιά του από τον Κύριο». (Ιερ. 17,5). Και «ευλογημένος ο άνθρωπος που πιστεύει στον Κύριο, και είναι ο Κύριος η ελπίδα του». (Ιερ. 17,7). Και «Είναι καλό να έχει κανείς την ελπίδα του στηριγμένη στον Κύριο, παρά να ελπίζει στους άρχοντες» (Ψαλμ. 117,9).

Και «Δεν σώζεται ο βασιλιάς με την μεγάλη δύναμη, ούτε ο γίγαντας απ' την ισχύ του. Είναι ψεύτικη η ελπίδα ότι θα σωθεί κάποιος με το ιππικό και τη μεγάλη του δύναμη. Να, τα μάτια του Κυρίου είναι στραμμένα πάνω σ' αυτούς που Τον φοβούνται κι ελπίζουν στο έλεός Του, κι είναι έτοιμος να σώσει τις ψυχές τους και να τους θρέψει σε καιρό λιμού» (Ψαλμ. 32,16).

[Απ' τα «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» του]

Γράφει πολύ ωραία ο Άγ. Μάξιμος Ομολογητής: «Κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάμε με την ψυχή μας, αλλά τις ελπίδες μας πρέπει να τις στηρίζουμε μονάχα στον Θεό, και να Τον λατρεύουμε με όλη μας τη δύναμη. Γιατί όσο καιρό αυτός μας συντηρεί, και οι φίλοι μας μας φροντίζουν, και οι εχθροί μας δεν μπορούν να μας βλάψουν. Όταν όμως ο Θεός μας εγκαταλείπει, τότε και όλοι μας οι φίλοι μας αποφεύγουν, αλλά και οι εχθροί μας ενισχύονται τότε εναντίον μας».

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 151-153.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

ΑΝΟΙΞΕ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἄνοιξε ἡ Περίοδος τῆς Νηστείας τῶν Χριστουγέννων 15η Νοεμβρίου – 24η Δεκεμβρίου 2024. Στὴν ἀρχὴ τῆς πορείας μας πρὸς τὸν Ἠγαπημένον, οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς κατευοδώνουν... Ἀγὼν Καθάρσεως... Χαροποιὸν Πένθος... Ἐν Χριστῷ Ὑπομονὴ καὶ Ἐλπίδα... «Ἀχρεῖοι δοῦλοί ἐσμεν»... Ἄς ἀναζωπυρώνεται διαρκῶς ὁ πόθος γιὰ τὴν Ἀναγέννησί μας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ!... Ἡ Παναγιὰ μαζί μας!... Εἶπεν ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς· «Ἡ ἰσχὺς τῶν θελόντων κτήσασθαι τὰς ἀρετάς, αὕτη ἐστίν, ἵνα ἐὰν πέσωσι μὴ μικροψυχήσωσιν, ἀλλὰ πάλιν φροντίσωσιν». Εἶπε ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς· Ἡ δύναμις αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ ἀποκτήσουν τὶς ἀρετές, ἐδῶ φαίνεται: Ἂν δηλαδὴ πέσουν, νὰ μὴ λιποψυχήσουν, ἀλλὰ νὰ προσπαθήσουν πάλι.«Ὁ ἐν ἀληθείᾳ εὐθύνας διδούς, πᾶσαν ἡμέραν ἐν ᾗ οὐ πενθεῖ, ὡς ἀπολέσας ταύτην λογίζεται, κἄν τινα ἕτερα ἀγαθὰ πεποίηκεν ἴσως ἐν αὐτῇ». (Κλῖμαξ, Ε΄ 15) Ὅποιος πραγματικὰ ἐξοφλεῖ ἁμαρτίες, τὴν ἡμέρα ποὺ δὲν ἐπένθησε τὴν θεωρεῖ χαμένη, ἔἔστω καὶ ἂν ἔπραξε κατ᾿ αὐτὴν μερικὰ ἄλλα καλὰ ἔργα.

15η Νοεμβρίου 2024 ἐκ. ἡμ.,

† Ἁγίων Μαρτύρων Γουρία, Σαμωνᾶ καὶ Ἀβίβου

Ἐλάχιστος Διάκονος τῶν τοῦ Χριστοῦ Προβάτων, Λεντίῳ ζωννύμενος

† ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸς

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΓΙΝΕΣΑΙ ΤΟΥΡΚΟΣ ΔΙΑΚΟ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ;

«Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις, να προσκυνήσεις στο τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσεις;».
Ο Διάκος ως γνωστό του απάντησε:
«Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε!
Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε ν’ αποθάνω».
................
Ε, σήμερα, ξέρετε τι θα του λέγαμε εμείς. Κάτσε, Ομέρ, να το κουβεντιάσουμε.
Αν δεν κουβεντιάσουμε πώς θα βρούμε χρυσή τομή και κοινό έδαφος!
Να κτίσουμε καλό κλίμα…
Εντάξει, δεν μας τα λένε όπως τα έλεγαν τότε, αλλά το νόημα είναι το ίδιο, μόνο οι αυταπτες μας άλλαξαν.

Τους ακούς και έρχεται αυτόματα στο μυαλό εκείνο του Αθανάσιου Διάκου, κατά το παραδοσιακό άσμα, που απάντησε στον Ομέρ Βρυώνη: «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας μουρτάτες να χαθείτε». Του πρότεινε, λέει, για να μην τον σουβλίσει, να γίνει Τούρκος «την πίστη σου να αλλάξεις».

του Άριστου Μιχαηλίδη

Δεν έχουμε ασφαλώς εμείς τέτοια κότσια, από πού ως πού, ούτε πολέμους θέλουμε, ούτε ηρωισμούς. Καλά την έχουμε στις ήσυχες ζωούλες μας με το πληκτρολόγιο μπροστά μας να πυροβολούμε με ασφάλεια. Για όλους το λέω, ε, μην βγάζεις κι εσύ αναγνώστη την ουρά σου απ΄ έξω.

Όμως, όταν ακούμε σήμερα τι προτείνουν οι Τούρκοι, τουλάχιστον μερικοί από εμάς, μπορούν ακόμα να αντιλαμβάνονται πως επί της ουσίας δεν έχουν διαφορά από εκείνα που έλεγε ο Ομέρ Βρυώνης πριν 200 χρόνια. «Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις, να προσκυνήσεις στο τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσεις;». Ο Διάκος ως γνωστό του απάντησε: «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε! Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε ν’ αποθάνω».

Ε, σήμερα, ξέρετε τι θα του λέγαμε εμείς. Κάτσε, Ομέρ, να το κουβεντιάσουμε. Αν δεν κουβεντιάσουμε πώς θα βρούμε χρυσή τομή και κοινό έδαφος! Να κτίσουμε καλό κλίμα…Εντάξει, δεν μας τα λένε όπως τα έλεγαν τότε, αλλά το νόημα είναι το ίδιο, μόνο οι αυταπάτες μας άλλαξαν. Διάβαζα χτες, για παράδειγμα, τις δηλώσεις ενός σπουδαίου παράγοντα της τουρκοκυπριακής κοινότητας, του Εργκιούν Ολγκούν, πρώην διαπραγματευτή, ο οποίος αφού έλεγε τα γνωστά για τα δύο κράτη ως μόνη λύση, εξηγούσε ότι το κλειδί της λύσης είναι η ενεργειακή διασύνδεση.

«Η ενεργειακή διασύνδεση μεταξύ Τουρκίας – Κύπρου αποτελεί το κλειδί για την πολιτική λύση στην Κύπρο», έλεγε. «Το διασυνδεδεμένο ενεργειακό δίκτυο που θα υλοποιηθεί από κοινού από την Τουρκία, τη βόρεια και τη νότια Κύπρο και την ΕΕ θα προσφέρει πολλά πολιτικά και οικονομικά οφέλη» και «θα ανοίξει τον δρόμο για μια πολιτική λύση». Αλλά, πώς θα γίνει αυτό ενώ έχουμε κατοχή; Αν λυθεί πρώτα το πρόβλημα της κατοχής (και δεν πειράζει που το λένε «πολιτικό πρόβλημα»), όλα τα άλλα θα είναι πολύ απλά. Και θα βασίζονται μόνο στα συμφέροντα των κρατών. Όπως συμβαίνει σε όλες τις ειρηνικές γειτονιές του πλανήτη και με όλες τις λογικές ηγεσίες.

Δηλαδή, εκεί που τους λέμε ότι το πρόβλημα μας είναι η ανασφάλεια που μας δημιουργεί ο ρόλος της Τουρκίας στην Κύπρο, ο έλεγχος που θέλει να έχει σε όλη τη χώρα μας, μας ζητούν να της δώσουμε πρώτα τον έλεγχο του πιο μεγάλου μας προβλήματος (μετά την κατοχή), που είναι η ενέργεια. Κι αν διασυνδεθούμε ενεργειακά με την Τουρκία τότε θα ανοίξει ο δρόμος για πολιτική λύση.

Η οποία ποια θα είναι αφού θα ριζώσουμε τον ρόλο της Τουρκίας πάνω στα κεφάλια μας; Θα μας απαλλάξει από την παρουσία της όταν θα έχουμε δεχθεί να δεθούμε μαζί της όσο πιο σφικτά γίνεται; Πρώτα με την ενέργεια και μετά με το νερό. Και μετά με τους αγωγούς φυσικού αερίου. Και μετά με τις συμφωνίες για να γίνονται αυτόματα Κύπριοι υπήκοοι οι Τούρκοι υπήκοοι. Όσοι ήρθαν και όσοι θα έρθουν στο μέλλον.

«Το έργο αυτό θα είναι μια κίνηση που θα συνδέει την Τουρκία, την ΕΕ, τους Τουρκοκύπριους και τους Ελληνοκύπριους», λέει ο Ολγκούν. Ήδη, όμως, η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι έχουν συνδεθεί, έχουν δεθεί. Οι Ελληνοκύπριο τι ρόλο θα παίξουν στην πραγματικότητα; Θα βάλουν πλάτες για να συνδεθεί η Τουρκία με την ΕΕ. Ας το κάνουν κι αυτό. Αλλά, μετά από αυτή τη σύνδεση και όσες άλλες προτείνουν κατά καιρούς οι Τ/κ και η Άγκυρα (πολλές τις δέχθηκε η ηγεσία μας), οι Ελληνοκύπριοι οι οποίοι θα είναι η μειονότητα στην εξίσωση (η Τουρκία έχει πληθυσμό 85 εκατομμύρια –απλώς το θυμίζω), δεν θα είναι υπόδουλοι με την παλιά έννοια, θα είναι εξαρτημένα υποχείρια.

Όχι, δεν είναι το ίδιο με αυτό που έλεγε στον Διάκο ο Ομέρ Βρυώνης. Είναι χειρότερο. Διότι, έχουμε πια πολλούς Ελληνοκύπριους που σκέφτονται σαν Τούρκοι και θέλουν να δέσουν την Κύπρο με την Τουρκία. *Εκ του ιστολογίου «ardin-rixi.gr» της 22.11.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2024

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΠΥΛΗ» (2024)

Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ

Η κορυφή των αρετών είναι η προσευχή. Η βάση των αρετών είναι η νηστεία. Νηστεία είναι ο διαρκής μετριασμός της τροφής με σύνεση και διάκριση. Υπερήφανε άνθρωπε! Φαντάζεσαι τόσα πολλά και τόσα υψηλά για τον νου σου, κι αυτός είναι απόλυτα και αδιάσπαστα εξαρτημένος από το στομάχι σου. Ο νόμος της νηστείας φαινομενικά αφορά το σώμα, και ειδικότερα το στομάχι, στην πραγματικότητα όμως αφορά την ψυχή, και ειδικότερα τον νου. Ο νους, αυτός ο βασιλιάς του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου, για να ασκήσει και να διατηρήσει τα κυριαρχικά δικαιώματά του, πρέπει πρώτα απ’ όλα να υποταχθεί στον νόμο της νηστείας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υποτάξει τις επιθυμίες της καρδιάς και του σώματος. Και μόνο με τη συνεχή εγρήγορση, τη νήψη, θα μπορέσει να διδαχθεί τις ευαγγελικές εντολές και να τις εφαρμόσει. Το θεμέλιο, λοιπόν, των αρετών είναι η νηστεία. Στον πρωτόπλαστο άνθρωπο, μέσα στον παράδεισο, δόθηκε μία μόνο εντολή, η εντολή της νηστείας. Και δόθηκε ασφαλώς επειδή αυτή ήταν αρκετή για τη διαφύλαξη της αθωότητας του ανθρώπου. Η εντολή δεν αφορούσε την ποσότητα αλλά την ποιότητα, το είδος της τροφής. Ας σωπάσουν, επομένως, όλοι όσοι δέχονται τη νηστεία ως προς την ποσότητα και την απορρίπτουν ως προς την ποιότητα. Εμβαθύνοντας εμπειρικά στη γνώση της νηστείας, θα αντιληφθούν τη σημασία της ποιότητας της τροφής. Τόσο βαρυσήμαντη ήταν η εντολή της νηστείας που δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο μέσα στον παράδεισο, ώστε την ίδια ώρα του ανακοινώθηκε και η τιμωρία την οποία θα συνεπαγόταν η παράβασή της: ο αιώνιος θάνατος. Μέχρι σήμερα ο θάνατος της αμαρτίας επισκέπτεται τους παραβάτες της αγίας εντολής την νηστείας. Όποιος δεν έχει μέτρο και διάκριση στη διατροφή του, δεν μπορεί να διαφυλάξει την αγνεία και τη σωφροσύνη, δεν μπορεί να δαμάσει την οργή, δεν μπορεί να νικήσει την οκνηρία, την αθυμία και τη λύπη, γίνεται δούλος της φιλοδοξίας και κατοικητήριο της υπερηφάνειας. Την υπερηφάνεια τη γεννά μέσα στον άνθρωπο η σαρκική του κατάσταση, κι αυτήν πάλι τη δημιουργεί η τρυφηλή ζωή, γενικά, και η πλούσια διατροφή, ειδικότερα. Το Ευαγγέλιο ανανέωσε και υπογράμμισε την εντολή της νηστείας. «Προσέξτε καλά τον εαυτό σας”, είπε ο Κύριος. “Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και τη μέθη». Το αποτέλεσμα της κραιπάλης και της μέθης είναι η παχύτητα όχι μόνο του σώματος, αλλά και του νου και της καρδιάς. Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή, ο άνθρωπος οδηγείται τόσο σωματικά όσο και ψυχικά σε κατάσταση σαρκικότητας. Απεναντίας, η νηστεία οδηγεί τον χριστιανό σε κατάσταση πνευματικότητας. Όποιος καθαρίζεται με τη νηστεία, αποκτά ταπεινοφροσύνη, διάκριση, σεμνότητα, σιωπή, καλούς λογισμούς, αγαθά αισθήματα, ανάλαφρο σώμα, ικανότητα για πνευματική άσκηση, δεκτικότητα θείας χαριτώσεως.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ: Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ: «…ΕΙ ΜΗ ΕΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ»

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: ΕΛΥΛΗΘΕΝ Η ΝΗΣΤΕΙΑ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ»

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΙΩΔΙΟ

π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ: ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: «ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ»

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: «Η ΝΗΣΤΕΙΑ»

Η ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟΣ ΝΗΣΤΕΙΑ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

ΤΗ 15η ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ (ΡΟΥΤΤΗ) ΤΗΣ ΕΝ ΜΑΝΔΡΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

Η εικόνα της Αγίας Αικατερίνης της εν Μάνδρα
αγιογραφημένη από το
''Εργαστήρι Εκκλησιοποιημένης Αγιογραφίας''
της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
Φυλής Αττικής.