ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Η ΕΠΙΘΕΣΙΣ ΕΚ ΔΥΣΜΩΝ

Εκείνο τὸν καιρό, στὸ πρῶτο μι­σὸ τοῦ ΙΔ΄ αἰ., ἐμφανίσθηκε στὴν Ἀνατολὴ καὶ διέμενε 

ἄλλοτε στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἄλλοτε στὴν Θεσσαλονίκη ἕνας «ἀμύητος», ὁ ὁποῖος 

ὄχι μόνον δὲν ἐννοοῦσε ἤ ποθοῦσε τὰ θεῖα καὶ ὑψηλά, ἀλλὰ ἐστράφη ἐναντίον τους γιὰ νὰ τὰ πο­λεμήση

 καὶ δῆθεν νὰ τὰ καταρρίψη, ἐξ αἰτίας του δὲ προκλήθηκε ἡ λεγομένη ἡσυχαστικὴ ἔριδα.

Αὐτὸς ἦταν ἕνας Οὐνίτης ἀπὸ τὴν Κάτω Ἰταλία,

ὁ Βαρλαὰμ ὁ Καλα­βρός,

ἀνθρωπιστὴς φιλόσοφος καὶ σχολαστικὸς θεολόγος.

Ἐμφανίσθηκε ὡς ἐνάντιος τῶν Λατίνων καὶ συνέ­γραψε μάλιστα λόγους ἐναντίον τους,

ἀλλὰ ἦταν μέχρι τὰ τρίσβαθα τῆς σκοτεινῆς ψυχῆς του ἐμποτισμένος μὲ τὴν αἱρετικὴ πλάνη,

αὐθαιρεσία καὶ ἀλλοτρίωσι τῆς Δυτικῆς Χριστια­νοσύνης, καὶ ἄρα ἦταν ἕνας κλασσικὸς ἐκπρόσωπος αὐτῆς.

Γι’ αὐτὸ ὁ Βαρλαὰμ ταύτιζε Οὐσία καὶ Ἐνέργεια στὸν Θεό,ἀπέρριπτε τὸν Ἡσυχασμὸ καὶ τὴν Νοερὰ Προσευχή, θεωροῦσε τὸ Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως κτιστὸ σύμβολο κατώτερο τῆς νοήσε­ως, γενικὰ ἀμφισβητοῦσε τὴν Ἐκκλη­σία ὡς «Κοινωνία Θεώσεως», ὑπερ­εκτιμοῦσε τὴν κατὰ κόσμον σοφία καὶ τὸν φιλοσοφικὸ στοχασμὸ εἰς βάρος τῆς θεοπτίας, ἀλλὰ καὶ ἠρνεῖτο τὴν ἀποδεικτικὴ λεγομένη µέθοδο στὰ περὶ Θεοῦ, ἕνεκα τοῦ ἀκαταλήπτου Αὐτοῦ, προτιμώντας τὴν διαλεκτικὴ φιλοσοφικὴ µέθοδο, ἐφ’ ὅσον ὁ Θεὸς εἶναι ὑπεράνω νοήσεως καὶ συλλογισμοῦ. Αὐτὴ τὴν τελευταία ἀρχὴ χρησιμο­ποίησε ὁ Βαρλαὰμ στὸ ἔργο του κατὰ Λατίνων, γιὰ νὰ ὁδηγηθῆ οὐσιαστικὰ σὲ ἕναν θεολογικὸ ἀγνωστικισµό, στὴν θεώρησι δηλαδὴ ὅτι οἱ θεολογικὲς δια­φορὲς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἦσαν ἄνευ οὐσιαστικοῦ περιεχομένου καὶ ἄνευ πραγματικῆς ἀξίας καὶ σημασί­ας, καὶ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ κατέτει­νε σὲ ἕναν ἀνεπίτρεπτο συμβιβασμὸ Ἀληθείας καὶ Πλάνης.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κατενόησε ἐξ ἀρχῆς τὴν ὑποκρυπτόμενη πλάνη τοῦ Βαρλαὰμ καὶ συνέγραψε τοὺς δύο Ἀποδεικτικοὺς Λόγους του Περὶ Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος,γιὰ νὰ καταδείξη τὴν ἀπο­ μάκρυνσι τῶν Λατίνων ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Πατερικὴ Παράδοσι, τὶς πηγὲς αὐτὲς πνευματικῆς αὐθεντίας στὴν Ἐκκλησία, καὶ τὴν συνακόλουθη ἔκπτωσί τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἡ πτῶσις τῶν Λατίνων στὴν αἵρεσι τῆς Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ (Filioque), τὴν ὁποίαν εἰσήγαγαν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, παρομοιάζεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο μὲ τὴν πτῶσι τοῦ ἐλέφαντα,ὁ ὁποῖος ὅταν πέση δὲν δύναται νὰ ἐγερθῆ λόγῳ τῆς παχυσαρ­κίας του. Ὁ ἐλέφαντας πίπτει ἐξ αἰτίας τοῦ ὑπερβολικοῦ βάρους του καὶ οἱ Λατῖνοι ἔπεσαν ἐξ αἰτίας τοῦ ἀνιάτου πά­ θους τοῦ τύφου (ἐπάρσεως, ἀλαζονείας), τοῦ ἰδιαιτέρου αὐτοῦ κρίματος τοῦ δια­βόλου, ἕνεκα τοῦ ὁποίου εἶναι καὶ ἐκεῖνος ἀνίατος εἰς τοὺς αἰῶνες.

Ἄν οἱ Λατῖνοι ἀπωθήσουν τὸν τῦφο καὶ ζη­τήσουν θεραπεία, θὰ τοὺς προσφέρουμε τὰ θεόπνευστα λόγια ὡσὰν προβοσκῖδες, βεβαιώνει ὁ Ἅγιος, καὶ θὰ τοὺς ἐγείρουμε, ὥστε νὰ διακρα­τήσουν τὸν κανόνα τῆς εὐσεβείας. Ἡ Αὐτοαλήθεια, ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος, ὁ Χριστός, μᾶς ἀπεκάλυψε περὶ τῆς ἐκ μόνου τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «τὸ Πνεῦµα τῆς Ἀληθείας, ὅ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται», οἱ δὲ Ἅγιοι Ἀπόστολοι παρέλαβαν καὶ παρέδωσαν «ὡς ἐδιδάχθησαν» περὶ τοῦ προαιωνίου τρόπου ὑπάρξεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία διδάσκει, ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δίδεται καὶ προχέεται «ἐκ τοῦ Υἱοῦ» καὶ «δι’ Υἱοῦ», τοῦτο δὲν ἀναφέρεται στὴν ὑπόστασι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ στὴν ἄκτιστη Χάρι καὶ Ἐνέργεια Αὐτοῦ. Ἄν δὲν ὑπάρχη ἄκτιστη Χάρι καὶ Ἐνέργεια, τότε ἐξ ἀνάγκης ἀπομένει νὰ δεχθοῦμε τὴν Λατινικὴ κακοδοξία τῆς δόσεως/ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ὥστε νὰ δικαιωθῆ τὸ αἱρετικό τους φρόνημα.

Διότι, ὑπάρχει πράγματι ὀργανικὴ καὶ ἀμοιβαία ἐξάρτησις μεταξὺ τῆς διττῆς προόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (αἰωνίου καὶ χρονικῆς) καὶ τῆς διακρίσεως Οὐσίας καὶ Ἐνεργείας στὸν Θεό. Ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διάκρισι αὐτή, καταλήγει στὸ αἱρετικὸ Filioque, ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς Παπικούς, στὴν ταύτισι δηλαδὴ τοῦ τρόπου ὑπάρξεως τῆς Ἁγίας Τριάδος πρὸς τὸν τρόπο φανερώσεώς Της,τῆς Θεολογίας πρὸς τὴν οἰκονοµία. Οἱ Παπικοὶ εἰσήγαγαν αἵρεσι, διότι ἔπραξαν μὲ τρόπο αὐ­θαίρετο καὶ περιφρόνησαν τὴν Ἐκ­κλησία καὶ τὸ ἦθος Της. Ἡ αἵρεσις τοῦ Filioque εἶναι πρωτίστως αἵρεσις ἐκκλησιολογική, διότι ὄπισθεν αὐτῆς εὑρίσκεται, κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, ἡ τοῦ «περιόντος Πάπα περιωπή», τὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα (!), ἐναντιούμενο στὴν Ἁγία Γραφή, στοὺς Ἁγίους Πατέρες, στὴν Παράδοσι, ἀλλὰ καὶ στοὺς Προκατόχους του! Ἐκ τούτου κατανοοῦμε, ὅτι ὑπάρ­ χει σαφὴς σχέσις αἱρέσεως Filioque καὶ Πρωτείου Πάπα. Οἱ Παπικοὶ μὲ τὸ Filioque τους ἐξαρτοῦν τὸν Ἅγιο Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Υἱό. Ἐφ’ ὅσον γι’ αὐτοὺς ὁ Πάπας τους εἶναι ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ µόνος καὶ ἀποκλειστικὸς ἀγωγὸς τῶν δωρεῶν τῆς χάριτος γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, αὐτὸς λοιπὸν ἔχει δῆθεν καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διαθέτη τὶς δωρεές, ποὺ ἐπιχέονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία!.. Ἰδοὺ ἡ ἀποτρόπαιη, ἀλλὰ καὶ βλά­σφημη ἀπόληξις τῆς αἱρετικῆς τους διδασκαλίας, ἡ ὁποία ὑπερυψώνει τὸν Πάπα τους στὴν ἰσοθεΐα!...

Ἄν επιμείναμε στὸ σημεῖο αὐτό, εἶναι ἀκριβῶς γιὰ νὰ καταδείξουμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἐντόπισε ἄριστα καὶ ἀνέλυσε μὲ τρόπο ἀκριβῆ, θεολογικὰ καὶ πνευματικά, ὄχι μόνον τὶς κακοδοξίες τοῦ ἀντιησυχαστοῦ Βαρλαάμ, ἀλλὰ αὐτὲς ταῦτες τὶς βα­σικὲς αἱρέσεις τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖες ὄχι μόνον δὲν θεραπεύθηκαν στοὺς μετέπειτα αἰῶνες καὶ ἕως σήμε­ρα, ἀλλὰ ἐπαυξήθηκαν στὸ ἔπακρο. Πάντως, ὅπως καταλαβαίνουμε, ἡ διάκρισις Οὐσίας καὶ Ἐνεργείας στὸν Θεὸ εἶναι τὸ καθοριστικὸ σημεῖο διαφορᾶς μας μὲ τὴν Δύσι, διότι μὲ αὐτὸ σχετίζονται καὶ ὅλες οἱ ὑπόλοιπες διαφορὲς καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ κλειδὶ κατανοήσεως, ἀλλὰ καὶ ἐπιλύσεώς τους. 

Ἀντὶ δὲ οἱ σύγχρονοι ἐπίσημοι ὀρθόδοξοι νὰ βαδίσουν ἐπ’ αὐτῆς τῆς ἀσφαλοῦς Παλαμικῆς Πατερικῆς βά­σεως καὶ γραμμῆς, αὐτοί, μέσῳ τῶν Οἰκουμενιστῶν ἡγετῶν τους, ἰδίως ἐδῶ καὶ μισὸ αἰῶνα, ἀπὸ τοῦ 1965, ποὺ ἔγινε ἡ λεγομένη Ἄρσις τῶν Ἀναθεµάτων Κωνσταντινουπόλεως - Ρώμης, ἔχουν περιέλθει σὲ μία οὐνιτικοῦ τύπου ψευδένωσι μὲ τὸν πολυαιρετικὸ Παπισμό, τὴν ὁποίαν δυστυχῶς παρακολουθοῦμε νὰ βιώνουν καὶ προωθοῦν μὲ κάθε τρόπο, ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὸ ἡμισυλλείτουργο πατριάρχου - Πάπα τὸν παρελθόντα Νοέμβριο στὸ ἐσβεσμένο Φανάριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως·διὰ τοῦ τρόπου ὅμως αὐτοῦ περιπίπτουν ὅλο καὶ βαθύ­τερα σὲ ἄβυσσο θείας ἐγκαταλείψεως, ἐνῶ κάποιοι δῆθεν Ἀντιπαπικοὶ καὶ Ἀντιοικουμενισταί, συμπαρασυρόμε­νοι στὴν δεινὴ αὐτὴ πτῶσι, διαμαρτύ­ρονται μέν, ἀλλὰ βεβαιώνουν θλιβερῶς ὅτι ἀναµένουν µόνον τὴν ἐπίσηµη κήρυξι τῆς διακοινωνίας μὲ τοὺς Παπικούς, γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτὴ τὴν πρωτοφανῆ Οἰκουμενιστικὴ Ἀποστασία!...

Ἐμεῖς, ἐνώπιον αὐτῆς τῆς συγ­χύσεως, ποῖον θὰ παραδεχθοῦμε καὶ ἀκολουθήσουμε,

τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ,

ὁ ὁποῖος ἀπὸ τοῦ ΙΔ΄ αἰ. θεωροῦσε τοὺς Παπικοὺς ὡς κακοδόξους, ἀποκομμένους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία 

καὶ ἐκτὸς τῶν ἱερῶν περι­βόλων της ἤ τοὺς συγχρόνους κατ’ ὄνομα ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν πλέον τοὺς Παπικοὺς 

ὡς «Ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ πλήρη ἐγκυρότητα καὶ ἐκκλησιαστικότητα;

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ σημασία καὶ σπουδαι­ότητα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς 

Χάριτι Θεοῦ 

Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου εἶναι μεγίστη, 

ἡ δὲ εὐ­γνωμοσύνη καὶ ἀγάπη μας

 πρὸς Αὐτὸν τὸν Στῦλον τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἐκφράζεται συνεχῶς καὶ μὲ κάθε τρό­πο, 

καὶ μάλιστα μὲ τὴν γνῶσι τοῦ ἔργου του καὶ τὴν τήρησι τῆς ἀπλανοῦς διδασκαλίας του 

καὶ τοῦ ἁγιοπρεποῦς παραδείγματός του.

Ὁ τίτλος τῆς Ὁµιλίας, ἡ ὁποία πραγµατοποιήθηκε σὲ Ἐκδήλωσι 
πρὸς τιµὴν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ 
στὴν Αἴθουσα τοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου 
τοῦ Δήµου Θέρµης Θεσσαλονίκης 
τὴν Β΄ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν (23.2/8.3.2015),
ἦταν:
«Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς - Ὄψεις ἀπὸ τὸν Βίο,τὴν Ὁμολογία καὶ τὴν Μαρτυρία του».
Εκ του περιοδικού ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''
αριθμός 373, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2015
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Θεοφίλεστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

«...ἵνα τις θῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ»

Ἐκπληκτικὸ Παράδειγμα «Μείζονος Ἀγάπης».
Τὸ ἐθελούσιο μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Ἁγίου Μοναχοῦ Λέοντος Καππαδόκη

'Οταν βασίλευε ὁ Τιβέριος, ὁ Βασιλιὰς καὶ πιστότατος Καίσαρας (578-582), ἐπισκεφθήκαμε τὴν Ὤαση, στὴν ὁποία ὅταν φθάσαμε, εἴδαμε ἕνα μεγάλο κατὰ Θεὸν Μοναχό, στὴν καταγωγὴ Καππαδόκη. Καὶ τὸ ὄνομά του Λέων. Γι᾿ αὐτὸν πολλοὶ πολλὰ καὶ θαυμαστὰ μᾶς διηγήθηκαν. Ἐμεῖς, ἀφοῦ τοῦ κάναμε συντροφιὰ καὶ γνωρίσαμε καλὰ τὸν ὅσιο ἄνδρα, ὠφεληθήκαμε πολὺ καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἡσυχία καὶ τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ εἶχε πρὸς ὅλους. Μᾶς ἔλεγε λοιπὸν αὐτὸς ὁ ἀοίδιμος Γέροντας: «Πιστέψτε με, παιδιά μου, πρόκειται νὰ γίνω βασιλιάς». Ἐμεῖς τότε τοῦ λέγαμε: «Σὲ βεβαιώνουμε, ἀββᾶ, ὅτι ἀπὸ τὴν Καππαδοκία κανένας δὲν ἔγινε ποτὲ βασιλιάς· ἄδικα λοιπὸν ἔχεις αὐτὸν τὸν λογισμό». Αὐτὸς ὅμως ξαναέλεγε: «Ἀναμφισβήτητα, παιδιά μου, πρόκειται νὰ γίνω βασιλιάς»·

καὶ κανένας δὲν μποροῦσε νὰ τὸν πείσει νὰ ἀποχωρισθεῖ ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν λογισμό. Ὅταν λοιπὸν ἦλθαν οἱ Μάζικες καὶ λεηλάτησαν ὅλη τὴν χώρα ἐκείνη, ἦλθαν στὴν Ὤαση καὶ πολλοὺς μὲν Μοναχοὺς σκότωσαν, πολλοὺς δὲ καὶ αἰχμαλώτισαν.Μέσα σ᾿ αὐτοὺς πῆραν ἀπὸ τὴν Λαύρα καὶ τὸν Ἀββᾶ Ἰωάννη (ἦταν αὐτὸς χειροθετημένος Ἀναγνώστης τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως) καὶ τὸν Ἀββᾶ Εὐστάθιο τὸ Ρωμαῖο καὶ τὸν Ἀββᾶ Θεόδωρο. Ἦσαν ὅμως καὶ οἱ τρεῖς ἀσθενεῖς. Ἀφοῦ λοιπὸν αἰχμαλωτίσθηκαν αὐτοί, λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης στοὺς βαρβάρους: «Πηγαίνετέ με στὴν πόλη καὶ πείθω τὸν Ἐπίσκοπο νὰ σᾶς δώσει εἰκοσιτέσσερα χρυσὰ νομίσματα». Τὸν πῆρε λοιπὸν ἕνας ἀπὸ τοὺς βαρβάρους καὶ τὸν φέρνει κοντὰ στὴ πόλη. Καὶ πῆγε ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης στὸν Ἐπίσκοπο. Βρέθηκε τότε κι ὁ Ἀββᾶς Λέων στὴν πόλη καὶ κάποιοι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς Πατέρες· γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν τοὺς ἔπιασαν.

Ἦλθε λοιπὸν ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης κι ἄρχισε νὰ παρακαλεῖ τὸν Ἐπίσκοπο νὰ δώσει τὰ νομίσματα στὸν βάρβαρο. Ὁ Ἐπίσκοπος ὅμως ἔτυχε νὰ μὴν ἔχει παραπάνω ἀπὸ ὀχτώ χρυσὰ νομίσματα. Θέλησαν λοιπὸν νὰ τὰ δώσουν στὸν βάρβαρο. Καὶ δὲν τὰ πῆρε, ἀλλὰ εἶπε: «Ἢ δῶστε μου εἰκοσιτέσσερα νομίσματα ἢ μοναχό». Ἀναγκάστηκαν λοιπὸν οἱ κάτοικοι τοῦ κάστρου νὰ δώσουν τὸν Ἀββᾶ Ἰωάννη στὸν βάρβαρο κλαίοντα καὶ ὀδυρόμενο. Καὶ τὸν πῆραν στὶς σκηνές τους. Μετὰ λοιπὸν τρεῖς μέρες πῆρε ὁ Ἀββᾶς Λέων ὀχτὼ νομίσματα καὶ βγῆκε στὴν ἔρημο, ὅπου ἦσαν οἱ βάρβαροι. Καὶ παρακαλοῦσε λέγοντας: «Πάρτε ἐμένα καὶ τὰ ὀχτώ νομίσματα κι ἀπολύστε αὐτούς, γιατὶ εἶναι ἀσθενεῖς καὶ δὲν μποροῦν νὰ σᾶς ὑπηρετήσουν καὶ πρόκειται νὰ τοὺς σκοτώσετε. Ἐγὼ ὅμως καὶ ὑγιής εἶμαι καὶ σᾶς ὑπηρετῶ». Τότε οἱ βάρβαροι πῆραν αὐτὸν καὶ τὰ ὀχτώ νομίσματα κι ἀπόλυσαν τοὺς τρεῖς. Πῆγε λοιπὸν ὁ Ἀββᾶς Λέων μέχρις ἑνὸς σημείου μαζί τους καὶ, ἐπειδὴ ἐξαντλήθηκε, τὸν ἀποκεφάλισαν. 

Καὶ ἐκπλήρωσε ὁ Ἀββᾶς Λέων τὸ ρητὸ τῆς Γραφῆς: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις θῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ». Τότε κι ἐμεῖς καταλάβαμε ὅτι αὐτὸ ἦταν ποὺ ἔλεγε ὅτι πρόκειται νὰ βασιλεύσει. Γιατὶ πράγματι βασίλευσε δίνοντας τὴν ζωή του γιὰ τοὺς φίλους του!

Εκ του ορθοδόξου περιοδικού της 

Ιεράς Γυναικείας Μονής Αγίων Αγγέλων

Αφίδνες Αττικής 

''ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ''

Αριθμός τεύχους 7, Ιούνιος-Αύγουστος 2015

Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ἱερὰ Ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν 

τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ.

«Χρυσοῦς τῇ τε γλώττῃ καὶ τοῖς χείλεσιν ὤν Πάτερ,

Χρυσῆν καὶ τὴν Παραθήκην δέδωκας Σοῖς τέκνοις» μὲ τὴν Χάρι τοῦ Σωτῆρος μας,

τὸ βράδυ τῆς Παρασκευῆς πρὸς Σάββατο, 5-6.9.2015 ἐκ. ἡμ.,

ἐτελέσθη ἡ προγραμματισμένη πλήρης ἱερὰ Ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν 

τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Χρυσοστόμου (Καβουρίδου), τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ,

στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀχαρνῶν Ἀττικῆς. 

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ᾿Ωρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός, γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν μακρὰ ἀπουσία του (Μάρτιος-Σεπτέμβριος 2015), προΐστατο τῆς ὅλης Ἀγρυπνίας, χαροποιῶν τοὺς πιστοὺς καὶ «καταστέλλων τὸν θόρυβον αὐτῶν τῆς ψυχῆς». Ἐψάλη, ἐπίσης γιὰ πρώτη φορά, πλήρης Ἀσμαστικὴ Ἀκολουθία πρὸς τιμὴν τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, πόνημα καὶ δέησις τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμένος μας. Οὕτως, ἡ νέα Περίοδος τῆς Ποιμαντικῆς Διακονίας τοῦ Μητροπολίτου μας ἤνοιξε καὶ ἐσφραγίσθη λειτουργικὰ μὲ τὴν Μνήμη τοῦ Ἁγίου Πρωθιεράρχου τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ ὄντως ἐντυπωσιακὴ αὐτὴ «συγκυρία» ὤθησε τὰ πνευματικὰ τέκνα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἱεράρχη Χρυσόστομο νὰ λάβη ὑπὸ τὴν ἰδιαίτερη προστασία Του τὸν Ποιμένα τους καὶ νὰ τὸν ἐνισχύη κατ᾿ ἄμφω στὴν Διακονία του, μετὰ ἀπὸ τὴν δοκιμασία, ἡ ὁποία τὸν ἀπεμάκρυνε ἀπὸ αὐτὰ περίπου γιὰ ἕξι μῆνες. Συμμετεῖχαν οἱ Αἰδεσιμώτατοι Πρεσβύτεροι π. Ἄγγελος Μουρλᾶς, π. Κωνσταντῖνος Τερζάκης,π. Κωνσταντῖνος Σωτηριάδης,ὁ Ἱεροδιάκονος π. Ἰωσὴφ Ἁγιοκυπριανίτης καὶ οἱ Ὑποδιάκονοι Γέρων Ἀντώνιος Ἁγιοκυπριανίτης, Δημήτριος Γιατρᾶκος καὶ Χρῖστος Κατσούδας. Μαζὶ μὲ τὴν Καθηγουμένη τῆς Μονῆς Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Ἰουστῖνα, παρέστησαν καὶ ἡ Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Ταξιαρχία καὶ ἡ Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Εὐπραξία μὲ Ἀδελφὲς τῶν Συνοδιῶν αὐτῶν καὶ πολλοὶ πιστοί, τὸ πλεῖστον τῶν ὁποίων ἐκοινώνησαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Στὴν διάρκεια τῆς Ἀγρυπνίας οἱ πιστοὶ εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ προσκυνήσουν τμήματα τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, ὁ δὲ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας ἐλειτούργησε μὲ ἕνα ᾿Ωμοφόριο τοῦ Ἁγίου, τὸ ὁποῖο θησαυρίζεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, ὅπου ὁ τιμώμενος Ἅγιος ἐφιλοξενεῖτο συχνὰ μέχρι τῆς ὁσιακῆς Κοιμήσεώς Του († 7.9.1955). Στὸ πέρας τῆς πολὺ κατανυκτικῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ ἐδοξολόγησε τὸν ἐν Τριάδι Θεό, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, «πάντων ἕνεκεν», ἀναφέρθηκε στὴν ἐν Χριστῷ πορεία μας ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἐγγιζούσης Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅταν ἀφήνουμε τὰ χέρια μας στὰ Πανάχραντα Χέρια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἕνα μικρὸ παιδὶ ἀφήνει μὲ ἐμπιστοσύνη τὸ χεράκι του στὸ χέρι τοῦ πατέρα του, προχωροῦμε, ἀλλὰ κάποια στιγμὴ βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἕναν τοῖχο...

Τὸν ψηλαφοῦμε καὶ διαπιστώνουμε ὅτι τὸ ἐμπόδιο εἶναι ξύλινο καὶ ἔχει τὸ σχῆμα τοῦ σταυροῦ... Ἐκεῖ καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει ὁδηγήσει στὸν Σταυρό... Τότε οἱ καλοπροαίρετοι αἴρουν τὸν Σταυρὸ αὐτό, ἡ ζωή τους δηλαδὴ γίνεται μία συνεχὴς μετάνοια καὶ συνεχὴς δοξολογία... Τὸν Σταυρὸ αὐτὸ βάσταξε καὶ ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ὁ Νέος, ὄχι μόνο διὰ τῆς Ὁμολογίας καὶ τῆς Ἀποτειχίσεώς του ἀπὸ τὴν καινοτόμο ἱεραρχία, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἁγία βιωτή του. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὸν ἀντιδόξασε μὲ τὴν ἄρρητη εὐωδία καὶ τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα ρέουν ἀπὸ τὰ ἱερὰ Λείψανά του. 

Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἦταν γιὰ τὸ ποίμνιο τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων ὁ Ποιμὴν ὁ Καλὸς καὶ ἡ Μνήμη Του μᾶς διδάσκει τὰ γνωρίσματα τοῦ γνησίου Ποιμένος: ἔχει βαθειὰ αἴσθησι ὅτι εἶναι ἕνας Διάκονος, ἕνας ὑπηρέτης καὶ ὄργανο τοῦ Θεοῦ καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἐξουσιάζει τοὺς πιστούς, οὔτε ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμό τους. Ἀλλὰ ἀκολουθεῖ τὴν ἀποστολικὴ προτροπὴ στοὺς ποιμένες νὰ ἐργάζωνται οὐ κυριεύοντες,ἀλλὰ ὄντες συνεργοὶ τῆς χαρᾶς τῶν πιστῶν καὶ τύποι γενόμενοι τοῦ ποιμνίου (πρβλ. Β΄ Κορ. α΄ 24 καὶ Α΄ Πετρ. ε΄ 3).

Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας συνέστησε τὴν ἀμφίδρομο προσοχὴ τόσο τῶν πιστῶν 

ὅσο καὶ τῶν ποιμένων

 στὴν εὐαγγελικὴ αὐτὴ ἄσκησι τῆς ποιμαντικῆς Διακονίας, ὥστε νὰ μὴν καλλιεργῆται

 ἕνα κλῖμα προσωπολατρείας καὶ ὀπαδοποιήσεως στὸ Ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ μας.

Εἴθε οἱ πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου 

νὰ στερεώνουν τὸ Μικρὸν Ποίμνιον στὴν Καλὴν Ὁμολογία καὶ τὴν ὑγιᾶ βίωσι τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν,

πρὸς σωτηρίαν ἡμῶν πάντων.

Ἀμήν!

Εἰς δὲ τὸν Πατέρα τῶν Φώτων,

«ἐξ Οὗ πᾶσα δόσις ἀγαθή», δόξα καὶ εὐχαριστία γιὰ τὶς πολλαπλὲς εὐλογίες τῆς ἱερᾶς αὐτῆς Ἀγρυπνίας.

† Μ.Σ.Ἁ. 

ΤΟ ΧΑΡΟΠΟΙΟΝ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Ἀληθινὴ κι᾿ ὄχι ψεύτικη χαρὰ νοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ᾿ εἶναι ταπεινός,

πρᾶος, γεμάτος ἀγάπη.

Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.

Κι᾿ αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰ τὸν Χριστό,

καὶ βρέχεται ἀπὸ τὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι,

κατὰ τὸν ἅγιο λόγο ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται»(Ματθ. ε´ 4),

«Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.».

Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει: «Καλότυχοι ὅσοι κλαῖτε τώρα, γιατὶ θὰ γελάσετε.» (Λουκ. στ´ 21).

Ὅποιος λυπᾶται 

καὶ ὑποφέρνει γιὰ τὸν Χριστό, πέρνει παρηγοριὰ οὐράνια καὶ εἰρήνη ἀθόλωτη.

Παράκληση δὲν θὰ πεῖ παρακάλεσμα,

ἀλλὰ παρηγοριά.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα λέγεται Παράκλητος,

δηλαδὴ Παρηγορητής,

ἐπειδὴ ὅποιος τὸ πάρει,

παρηγοριέται σὲ κάθε θλίψη του καὶ βεβαιώνεται καὶ δὲν φοβᾶται τίποτα.

Κι᾿ αὐτὴ ἡ βεβαιότητα ποὺ δέχεται μυστικά, τὸν κάνει νὰ χαίρεται πνευματικά. Καὶ πάλι λέγει ὁ Κύριος παρακάτω στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία:«Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ,». (Ματθ. ε´ 11). Καὶ κατὰ τὸν μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.».(Ἰω.ιστ´ 20). Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ τὰ λένε χαρὲς οἱ ἄνθρωποι, δὲν εἶναι ἀληθινὲς χαρές· μιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ χαρά, τούτη ἢ ἡ πονεμένη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ξαγοράζεται μὲ τὴ θλίψη, γιὰ τοῦτο κι᾿ ὁ Κύριος τη λέγει «πεπληρωμένη», δηλ. τέλεια, ἀληθινή, σίγουρη. (Ἰω. ιστ´ 25).

Κι᾿ ὁ ἅγιος Παῦλος στὶς Ἐπιστολές του λέγει πολλὰ γι᾿ αὐτὴ τὴ βλογημένη θλίψη ποὺ εἶναι συμπλεγμένη μὲ τὴ χαρά: «Ἡ λύπη γιὰ τὸν Θεό, λέγει, φέρνει ἀμετάνοιωτη μετάνοια γιὰ τὴ σωτηρία (δηλ. ἡ λύπη ποὺ νοιώθει ὅποιος πιστεύει στὸν Θεό, κάνει ὥστε ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος νὰ μετανοιώσει καὶ νὰ σωθεῖ, χωρὶς νὰ ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ γυρίσει πίσω στὴν ἁμαρτία), ἐνῶ ἡ λύπη τοῦ κόσμου φέρνει τὸν θάνατο.». (Κορινθ. Β´, ζ´ 10). Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει πὼς οἱ χριστιανοὶ φαίνουνται στοὺς ἀσεβεῖς πὼς εἶναι λυπημένοι, μὰ στ᾿ ἀληθινὰ χαίρουνται: «ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες,». (Κορινθ. Β´,στ´ 10). Ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν παντοτινὴ χαρὰ φτερωμένος ὁ ἅγιος Παῦλος, γράφει ὁλοένα στοὺς μαθητάδες του: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε!» (Φιλιπ. δ´ 4). «Πάλιν χαρῆτε.». (Φιλιπ. β´ 28). «Πάντοτε χαίρετε.» (Θεσσαλ. ε´ 16). «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε.» (Κορινθ. Β´ ζ´ 16). Μέσα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ εἶναι ὁ ἴσκιος τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι παραστημένα ὅλα σὰν σκεπασμένα, συμβολικά, ὅπως εἶναι ἡ θυσία τοῦ Ἀβραάμ, τύπος τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, οἱ δώδεκα γυιοὶ τοῦ Ἰακὼβ τύπος τῶν δώδεκα ἀποστόλων, κλπ.

Ἔτσι καὶ τὸ πικρὸ νερὸ τῆς Μερρᾶς ποὺ τὸ ἔκανε γλυκὸ ὁ Μωυσῆς μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, παριστάνει τὴ λύπη τῆς ἁμαρτίας ποὺ τὴν ἄλλαξε ὁ Χριστὸς σὲ χαρά, «εἰς ὕδωρ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον». Τούτη τὴν πνευματικὴ Χαρὰ ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὰ δάκρυα, ἔνοιωσε μέσα του κι᾿ ὁ Δαυῒδ κ᾿ ἔλεγε: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με», «Κύριε, μὲ τὴ λύπη ἄνοιξες τὴν καρδιά μου.». Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει: «Τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμὸς καὶ εἰς τὸ πρωΐ ἀγαλλίασις.».(Ψαλμ. κθ´) καὶ πάλι λέγει: «Κύριος ἐγεννήθη βοηθός μου. Ἔτρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί».(Ψαλμ. κθ´). Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει: «Γεύσασθε καὶ ἴδατε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος. Μακάριος ἀνὴρ ὁ ἐλπίζων ἐπ᾿ αὐτόν.». (Ψαλμ. λγ´). Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει: «Πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ρύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος.».(Ψαλμ. λγ´). Γι᾿ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ χαρὰ ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς σὲ ὅσους τὸν ἀγαποῦνε καὶ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴ θλίψη, γράψανε πολλὰ καὶ θαυμαστὰ οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος τὴ λέγει Χαροποιὸν πένθος καὶ Χαρμολύπη. «Πένθος γιὰ τὸν Θεό, λέγει, εἶναι τὸ νἆναι σκυθρωπὴ ἡ ψυχή σου, κ᾿ ἡ καρδιά σου νὰ ποθεῖ νὰ πικραίνεται, καὶ ν᾿ ἀποζητᾶ ὁλοένα αὐτὸ ποὺ διψᾶ, κ᾿ ἐπειδὴ δὲν τὸ βρίσκει, νὰ τὸ κυνηγᾶ μὲ πόνο καὶ νὰ τρέχει ξοπίσω του κλαίγοντας ἀπαρηγόρετα». «Βάστα γερὰ τὴ μακάρια τούτη χαρμολύπη καὶ τὴν ἁγιασμένη κατάνυξη, καὶ μὴν πάψεις νὰ τὴν ἐργάζεσαι μέσα σου, ὡς ποὺ νὰ σὲ κάνει νὰ ὑψωθεῖς ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο,καὶ νὰ σὲ παραστήσει καθαρὸν στὸν Χριστό». «Ὅποιος πορεύεται ἀδιάκοπα μὲ θλίψη, αὐτὸς γιορτάζει ἀκατάπαυστα· κι᾿ ὅποιος ὁλοένα διασκεδάζει, αὐτὸς μέλλεται νὰ ἀπολάψει θλίψη αἰώνια».

Ἐγὼ λογιάζοντας τὶ λογῆς εἶναι τούτη ἡ θλιμένη κατάνυξη, ἀπορῶ· πῶς γίνεται, κάποιο πράγμα ποὺ λέγεται κλάψιμο καὶ λύπη, νὰ ἔχει μέσα του τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη περιμπλεγμένα συναμεταξύ τους σὰν τὸ μέλι μὲ τὸ κερὶ». «Αὐτὴ ἡ οὐράνια παρηγοριὰ εἶναι κάποια ἀνακούφιση καὶ θεϊκὴ ξαλάφρωση ποὺ παρηγορὰ τὴν πονεμένη καὶ λυπημένη ψυχή, ὁποὺ θλίβεται γιατὶ χωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες της. Αὐτὴ ἡ βοήθεια εἶναι μία θεϊκὴ ἐνέργεια ποὺ ξανανηώνει καὶ καινουργιεύει τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ὁποὺ κατάπεσε στὴν πίκρα καὶ στὴ σκληρὴ λύπη, καὶ στέκεται καταφαρμακωμένη ἀπὸ τὴν ἀμέτρητη πίκρα της, ἀπελπισμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της. Καὶ τούτη ἡ χαριτωμένη βοήθεια ἀλλάζει τὰ πονεμένα δάκρυά της σὲ κάποια παρηγοριὰ θαυμαστὴ κι᾿ ἀνακουφιστική». «Κανένα πράγμα δὲν ταιριάζει μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη, ὅσο αὐτὸ τὸ χριστιανικὸ πένθος». «Ὅποια ἐνάρετη ζωὴ κι ἂν κάνουμε,ἂν δὲν ἔχουμε καρδιὰ θλιμένη καὶ πονεμένη,γιὰ μάταιη κι᾿ ἀδιαφόρετη λογαριάζεται.

Τοῦτο τὸ βλογημένο καὶ θεάρεστο κλάψιμο εἶναι μία λύπη ἀλησμόνητη τῆς ψυχῆς, μιὰ ὄρεξη πονεμένη τῆς καρδιᾶς, ποὺ ζητᾶ μὲ δάκρυα καὶ μὲ μεγάλον πόθο τὸν Θεό». Κι᾿ ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέγει: «Σὰν λυτρωθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, καὶ σὰν περάσει μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ τὴν πονηρὴ θάλασσα, καὶ βλέπει μπροστά της τοὺς ἐχθρούς της νὰ χάνουνται, στοὺς ὁποίους ἤτανε πρωτήτερα δούλα, ἀναγαλλιάζει μὲ μία χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ δοξασμένη, γιατὶ παρηγοριέται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ξεκουράζεται στὸν Κύριο. Τότε τὸ πνεῦμα ποὺ ἔλαβε, τραγουδᾶ κάποιο καινούριο τραγούδι μὲ τὸ τύμπανο, ἤγουν μὲ τὸ σῶμα, καὶ μὲ τῆς κιθάρας, ἤγουν τῆς ψυχῆς, τὶς λογικὲς κόρδες καὶ τοὺς λεπτότατους λογισμούς, καὶ μὲ τὸ δοξάρι τῆς θείας χάρης, καὶ ψέλνει ὕμνους στὸν ζωοδότη Χριστό». «Σὲ τοῦτο οἱ χριστιανοὶ εἶναι διαφορετικοὶ ἀπὸ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, καὶ μεγάλη ἀπόσταση ὑπάρχει ἀνάμεσά τους, γιατὶ ἔχουνε τὸν νοῦ τους καὶ τὴ διάνοιά τους στὸ οὐράνιο φρόνημα, καὶ καθρεφτίζουνε μέσα τους τὰ αἰώνια ἀγαθά, ἐπειδὴς ἔχουνε τὸ ἅγιον Πνεῦμα·γιατὶ γεννηθήκανε ἄνωθεν κι᾿ ἀξιωθήκανε νὰ γίνουνε τέκνα τοῦ Θεοῦ μὲ ἀλήθεια καὶ μὲ δύναμη, καὶ κατασταθήκανε σταθεροὶ καὶ στέρεοι κι᾿ ἀσάλευτοι κι᾿ ἀναπαυμένοι ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες καὶ κόπους,χωρὶς νὰ ταράζονται πιὰ ἀπὸ ἄστατους καὶ μάταιους λογισμούς.

Σ᾿ αὐτὸ εἶναι πιὸ μεγάλοι καὶ πιὸ καλοὶ ἀπὸ τὸν κόσμο, ἐπειδὴς ἔχουνε τὸ νοῦ τους καὶ τὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς τους στὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ ἁγίου Πνεύματος». Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει γι᾿ αὐτὰ τὰ βλογημένα δάκρυα: «Ἂν δὲν φτάξεις στὰ δάκρυα, μὴν νομίσεις πὼς ἔφταξες κάπου στὴ διαγωγή σου καὶ στὴν πολιτεία σου, γιατὶ ὡς τὰ τότε,τὸν κόσμο ὑπηρετοῦνε οἱ κρυφοὶ διαλογισμοί σου, δηλαδὴ μὲ τὸν ἔξω ἄνθρωπο κάνεις τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ μέσα ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμα ἄκαρπος· ἐπειδὴ ὁ καρπός του ἔρχεται ἀπὸ τὰ δάκρυα.

Γιατὶ σὰν φτάσεις στὴ χώρα τους,

τότε νὰ ξέρεις πὼς βγῆκε ἡ διάνοιά σου ἀπὸ τὴ φυλακὴ τούτου τοῦ κόσμου κι᾿ ἔβαλε τὸ πόδι της στὴ στράτα τοῦ καινούριου κόσμου,

κι᾿ ἄρχισε νὰ μυρίζει ἐκεῖνον τὸν καινούριον ἀέρα τὸν θαυμαστόν.

Καὶ τότε ἀρχίζουνε νὰ τρέχουνε τὰ δάκρυα, ἐπειδὴ κοντεύει νὰ γεννηθεῖ τὸ πνευματικὸ νήπιο.

Γιατὶ ἡ χάρη,ποὺ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων,

βιάζεται νὰ γεννήσει στὴν ψυχὴ κάποιον θεϊκὸ τύπο μυστικὰ στὸ φῶς τῆς μέλλουσας ζωῆς.

 Καὶ σὰν φτάξει ἡ ὥρα νὰ γεννηθεῖ, τότες ὁ νοῦς ἀρχίζει νὰ κινιέται σὲ κάποια πράγματα τοῦ κόσμου,

ὅπως ἡ ἀναπνοὴ ποὺ παίρνει τὸ ἀγέννητο μωρὸ μέσα στὴν κοιλιὰ καὶ θρέφεται· κ᾿ ἐπειδὴ δὲ μπορεῖ 

νὰ βαστάξει σὲ κάποιο πράγμα ποὺ δὲν εἶναι συνηθισμένο, συνηθισμένο, ἄξαφνα ἀρχίζει 

νὰ σαλεύει τὸ κορμί του σὰν νὰ θέλει νὰ κλάψει μ᾿ ἕνα κλάψιμο ἀνακατεμένο μὲ τὴ γλυκύτητα τοῦ μελιοῦ.

Κι᾿ ὅσο θρέφεται τὸ μέσα βρέφος, τόσο περισσότερα δάκρυα ἔρχουνται».

Απόσπασμα κειμένου του Φώτη Κόντογλου με τίτλο
 ''Η Χαρμολύπη ή το Χαροποιόν Πένθος''
Εκ του ιστολογίου ''ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ''
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΤΟ ΠΟΛΥ ΤΗΣ ΑΘΕΙΑΣ ΓΕΝΝΑ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ

Οι καταδιωκτικές απαξιώσεις των άθεων, πολιτικών επιβητόρων
του Περιθωρίου
για τον Χριστιανισμό και την προσκύνηση των ιερών λειψάνων
βρήκαν και την κυβερνητική τους πλέον αναβάθμιση
στο πρόσωπο του κ. Φίλη,
του νέου υπουργού απο-Παιδείας,
που λιμπίζεται αχόρταγα, εντόπιους γεννίτσαρους σε ξένη χώρα.
Οι παραβατικές ιδεοληψίες κι οι περιθωριακοί ψυχαναγκασμοί
των ατέρμονων, σοσιαλιστικών βερμπαλισμών,
που βαφτίστηκαν ως προοδευτική κουλτούρα την αλησμόνητη δεκαετία του '80,
σάπισαν σαν μεταλλαγμένοι καρποί ενός δέντρου
που δεν καρποφόρησε ποτέ.

Ο κ. Νίκος Φίλης, παλαιός συνάδελφός μου στην ΑΥΓΗ, από τα χρόνια που ήταν ο ίδιος μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα Φεραίου είναι η original κόπια των πνευματικών ακροβατούντων μετεωρισμών και των ψυχεδελικών αδιεξόδων, που εισήγαγε στην Ελλάδα την δεκαετία του '70, ο λαλίστατος Λεωνίδας Κύρκος. 

Στρατευμένος συντάκτης της κομματικής δημοσιογραφίας, ένα ακόμη επαγγελματικό στέλεχος που η μοναδική του εργασία ήταν η κομματική ταυτοποίηση όλων των παραβατικών ιδεοληψιών που φρονούσε ανέκαθεν η αγάπη για κάθε τι περιθωριοποιημένο, ποταπό και νοσηρό: Άρνηση στράτευσης, με το υποκριτικά, υπερφίαλο αιτιολογικό του ''αντιρρησία συνείδησης'', υπέρ πάντων αγώνας για τα δικαιώματα των τραβεστί και των τρανσέξουαλ, πλήρης διαχωρισμός των ελαφρών από τα σκληρά ναρκωτικά, δεινοί υπερασπιστές όλων των επί παραγγελία δολοφονιών της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ και του ΕΛΑ, όλα τούτα άτσαλα κεκαλυμμένα υπό το κράτος μιας Αθειστικής παραφροσύνης και ενός δυσώδους, νοσηρού Περιθωρίου. 

Κι ο ίδιος, αδηφάγα κυνηγός μιας υπουργικής, καθεστωτικής καρέκλας, ανεπιφύλακτα πιστός υπηρέτης ενός σφόδρα καταγγελτικού συστήματος, το οποίο πρώτα λοιδωρούσε παράφορα, υπαίθριος πωλητής μιας οπισθοδρομικής, ιδεολογικής ιδεοληψίας κάνει επιλεκτικά, μια ιδιαίτερα χειρουργική επέμβαση σ' αυτά, τα οποία φρονούσε φαρισαικά το ίδιο του το κόμμα: Η δήθεν υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου! Ουαί της υποκρισίας! Αφού εκτόξευσε τους γνωστούς, άλογους ρύπους, μιας γκετοποιημένης και σεχταριστικής αριστεράς περί ''εμπορίου'' των αγίων λειψάνων και μιας ''λειψανοειδούς ειδωλολατρείας'', απαξίωσε περιφρονητικά τα εκατομμύρια αυτού του έρημου λαού, που τα ασπάζεται! 

Ως φαίνεται, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των τραβεστί της Συγγρού και της Βουκουρεστίου, των τρανσέξουαλ των οίκων ανοχής και των ιδιωτικών συνάξεων του Κολονακίου χρήζουν ιδιαίτερης υπεράσπισης από τα δικαιώματα μιας ολόκληρης χώρας, που είκοσι αιώνες φρονεί Ορθόδοξα. Το δικαίωμα της βουλιμικής χρήσης του χασίς, του ομοφυλόφιλου να νυμφεύεται την νύμφη, του άπατρη να μην στρατεύεται, του πολιτικού φονιά να θεωρεί τις δολοφονίες, ιδεολογικοπολιτική στάση ζωής, του άθεου να αφαιρεί τα θρησκευτικά από τα σχολεία, για όλους αυτούς τους κανιβαλικούς και καρναβαλικούς οπισθοδρομιστές, τα νέα ΄Ηθη που κομίζουν δεν είναι τίποτα άλλο από αρχαίγονες, πτωτικές δοξασίες ανθρώπων της εποχής του Σιδήρου! 

Η νεότερη Ιστορία διδάσκει, πως όποτε οι άνθρωποι αποστατούσαν λόγω και έργω, προσευχητικά και μυστηριακά από τον Δημιουργό τους δοκίμαζαν εκ νέου τον ολοκληρωτισμό, την κτηνώδη κραιπάλη και την αποκλειστική μιζέρια. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες, λογοπαιχτικές αναιρέσεις στις επιλεκτικές ελευθεριότητες του κ. Φίλη, γιατι οι πραγματικοί ορθοπραττούντες χριστιανοί λογίζουν τα κάθε λεκτικά πογκρόμ, τις οποιεσδήποτε καθεστωτικές διώξεις, όπως και τις κάθε ανοικές παραφροσύνες, ως αναντίρρητα, παιδευτική παραχώρηση Θεού στα μαύρα μας τα χάλια. 

Ως εκ τούτου, ακόμη και οι έτερες, σκοταδιστικές και αποκρουστικές δηλώσεις ενός άλλου κυνηγού κυβερνητικής καρέκλας, του κ. Τζήμερου, κρίνονται ειδεχθείς και ανθρωπιστικά καταδικαστέες. Το μόνο που αξίζει ο κ. Φίλης, ο κ. Κουράκης και όλοι οι νεόκοποι διάττοντες κυβερνητικοί αστέρες, που πούλησαν Επανάσταση για να γίνουν στο κατόπι οι Εχθροί της είναι η προσευχή μας και η ειλικρινής κατανόησή μας για τα απίστευτα έργα του Διαβόλου πάνω τους. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΦΥΛΑΞ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

Οἱ Χιλιαστές, οἱ λεγόμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», δὲν χρησιμοποιοῦν καὶ δὲν τιμοῦν τὸν Τίμιο Σταυρό.

Ὁ Σταυρός, λέγουν,

ὑπῆρξε ὄργανον ἐγκλήματος καὶ εἶναι ἐντροπὴ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε καὶ εἰδωλολατρία νὰ τὸν τιμοῦμε.

Πρὸ τοῦ Σταυροῦ οἱ Χιλιαστὲς ταράσσονται, ἐκφράζονται δὲ περὶ αὐτοῦ μὲ βλάσφημα λόγια.

Ἀλλά, ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ καὶ τιμᾶ τὸν Τίμιο Σταυρὸ μὲ ἔννοια ὑψηλή,

ἱερὴ καὶ συμβολική.

Α.΄Ἱερὸ Σύμβολο. Ὅπως τὸ νόμισμα ἔχει δύο ὄψεις, ἔτσι καὶ ὁ Σταυρός: κατὰ τὴν μία ὄψι,

ὁ Σταυρὸς εἶναι ὄργανον ἐγκλήματος· ἀλλά, κατὰ τὴν ἄλλη ὄψι, εἶναι ὄργανον Θυσίας καὶ Εὐεργεσίας.

Στὸν Σταυρό, δὲν προσηλώθη καὶ ἐθανατώθη ἁπλῶς ὁ Χριστὸς καὶ Σωτήρας μας·

προσηλώθη 

καὶ τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας (Κολ. β΄ 14)· ἐθανατώθη ἡ ἔχθρα μεταξὺ ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. β΄ 16).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ καὶ τιμᾶ τὸν Σταυρὸ ὡς Σύμβολο Θυσίας,

τῆς Μεγάλης Θυσίας τοῦ Χριστοῦ,

ἀπὸ τὴν Ὁποία ἀπορρέει ἡ Χάρις, ὁ Ἁγιασμὸς καὶ ἡ Σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου· ἀλλὰ 

καὶ ὡς σύμβολο πάσης ἄλλης Θυσίας, στὴν Ὁποίαν καλεῖται νὰ ὑποβληθῆ ὁ κάθε Χριστιανός.

Βλέποντας ὁ πιστὸς τὸν Σταυρό· κάμνοντας τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ· προσκυνώντας καὶ ἀσπαζόμενος τὸν Σταυρό, σκέπτεται Αὐτὸν τὸν Ἐσταυρωμένο Κύριό του, ὁμολογεῖ τὴν Θυσία Του καὶ προσκυνεῖ λατρευτικὰ Αὐτόν. 2. Ὁ Σταυρὸς δηλαδὴ δὲν τιμᾶται αὐτὸς καθ᾿ ἑαυτόν, ἀλλ᾿ ἐν σχέσει πρὸς τὸν Χριστόν. Ἂν ἐτιμᾶτο αὐτὸς καθ᾿ ἑαυτόν,ἀσχέτως πρὸς τὸν Χριστό, ἡ τιμή του θὰ ἦταν πράγματι εἰδωλολατρία, ὅπως ἦταν ἡ τιμὴ τοῦ χαλκίνου ὄφεως ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἐζεκίου.

Τότε, οἱ Ἰσραηλῖτες δὲν ἔβλεπαν τὸν χάλκινο ὄφι ὡς μέσον, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς ἔσωζε αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς δηλητηριώδεις ὄφεις ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Μωϋσέως· ἀλλά, ἔβλεπαν καὶ ἐθυμίαζαν τὸν ὄφι ἀσχέτως πρὸς τὸν Θεό, ὡς μαγικὸ πρᾶγμα ἢ εἴδωλο, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἐζεκίας κατέστρεψε αὐτὸν (Δ΄ Βασ. ιη΄ 4). Ὁ Σταυρός, χρησιμοποιούμενος καὶ τιμώμενος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἦταν καὶ εἶναι ὅπως ὁ χάλκινος ὄφις ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Μωϋσέως καὶ ὄχι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἐζεκίου. Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι εἴδωλον, ἀλλὰ Σύμβολον. Ἂν οἱ Χιλιαστὲς δὲν τιμοῦν τὸν Σταυρό, ἐπειδὴ δήθεν ὑπῆρξε ὄργανον ἐγκλήματος, τότε νὰ μὴν χρησιμοποιοῦν καὶ μάχαιραν, διότι καὶ ἡ μάχαιρα εἶναι ὄργανον ἐγκλήματος.

Ἀναρίθμητοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν διὰ μαχαίρας. Ἀλλὰ ἐμεῖς, θὰ ἀντιτείνουν οἱ Χιλιαστές, χρησιμοποιοῦμε τὴν μάχαιραν ὄχι ὡς ἐγκληματικὸ ὄργανο, ἀλλὰ γιὰ νὰ κόβουμε τὸν ἄρτον κλπ. Εὖ καὶ καλῶς!... Καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χρησιμοποιοῦμε τὸν Σταυρὸ, ὄχι ὡς ἐγκληματικὸ ὄργανο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐνθυμούμεθα καὶ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν Θυσία τοῦ Κυρίου μας, ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀντὶ ἡμῶν. Β.΄ Μαρτυρίες Ἁγιογραφικὲς. Ἀναφέρουμε μερικὰ χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης, στὰ ὁποῖα ὁ Σταυρὸς ἔχει σαφῶς συμβολικὴ ἔννοια. 3. α.«Ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος».(Ματθ. ι΄ 38. Ἰδὲ καὶ Λουκ. ιδ΄ 27) β.

Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».(Ματθ. ιστ΄ 24. Ἰδὲ καὶ Μάρκ. η΄ 34· Λουκ. θ΄ 23). Διὰ τῶν λόγων τούτων ὁ Χριστός μας, προτοῦ ἀκόμη νὰ σταυρωθῆ,προβάλλει τὸν Σταυρὸν ὡς Σύμβολον Θυσίας. γ. «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὖ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται, κἀγὼ τῷ κόσμῳ». (Γαλ. στ΄ 14).

Ὁ Σταυρὸς ἐδῶ δὲν σημαίνει τὸ ἔγκλημα τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ τὴν Θυσία τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καυχᾶται γιὰ τὸν Σταυρό,καὶ μάλιστα μόνον γι᾿ Αὐτόν. Ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό,καὶ κάθε πραγματικὸς Χριστιανὸς καυχᾶται γιὰ τὸν Σταυρό. δ. «Πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες». (Φιλιπ. γ ΄ 18-19). Καὶ ἐδῶ, ὁ Σταυρὸς ἔχει συμβολικὴ ἔννοια· σημαίνει τὴν Θυσία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Ἀπόστολος ὁμιλεῖ γιὰ συγχρόνους πρὸς αὐτὸν «ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ».

Ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ στοὺς σημερινοὺς Χιλιαστές, ὄχι μόνο διότι τὸ ἰδανικό τους εἶναι ἐπίγειο, ὑλιστικὸ καὶ σαρκικό, ἀλλὰ καὶ διότι ἐκφράζονται ὑβριστικῶς γιὰ τὸ Σύμβολο τῆς Θυσίας. Ἐπίσης, ἰσχύει καὶ γι᾿ αὐτοὺς σήμερα,ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι «σκάνδαλον» (Γαλ. ε΄ 11)· καὶ ἀκόμη, ὅτι ὁ λόγος περὶ Σταυροῦ εἶναι «μωρία». (Α΄ Κορινθ. α΄ 18) 4 Γ.΄ Χρῆσις καὶ θαύματα. α. «Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν καὶ Ἀαρὼν λέγων· Ἄνθρωπος ἐχόμενος αὐτοῦ κατὰ τάγμα, κατὰ σημαίας, κατ᾿ οἴκους πατριῶν αὐτῶν, παρεμβαλέτωσαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ· ἐναντίοι κύκλῳ τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου παρεμβαλοῦσιν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ.

Καὶ οἱ παρεμβάλλοντες πρῶτοι κατὰ ἀνατολάς... Οἱ δὲ Λευῗται οὐ συνεπεσκέπησαν ἐν αὐτοῖς καθ᾿ ἃ ἐνετείλατο Κύριος τῷ Μωϋσῇ... Οὕτω παρενέβαλον κατὰ τάγμα αὐτῶν καὶ οὕτως ἐξῇρον, ἕκαστος ἐχόμενοι κατὰ δήμους αὐτῶν,κατ᾿ οἴκους πατριῶν αὐτῶν». (Ἀριθ. β΄ 1-34). Ὅπως βλέπουμε, στὸ κεφάλαιο β΄ τῶν Ἀριθμῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰσραηλιτικὸς Λαὸς στὴν ἔρημο, καὶ ὅταν ἐστρατοπέδευε καὶ ὅταν ἐβάδιζε, εἶχε τὴν ἑξῆς διάταξι:

Τρεῖς Φυλὲς (Ἰούδα, Ἰσσάχαρ, Ζαβουλών), ἦσαν πρὸς ἀνατολάς· • τρεῖς Φυλὲς (Ρουβήν, Συμεών, Γάδ), ἦσαν πρὸς νότον· • τρεῖς Φυλὲς (Εὐφραίμ, Μανασσῆ, Βενιαμίν), ἦσαν πρὸς δυσμάς· • καὶ τρεῖς Φυλὲς (Δάν, Ἀσήρ, Νεφθαλί), ἦσαν πρὸς βορρᾶν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ διατεταγμένες Φυλὲς ἐσχημάτιζαν Σταυρό. Ὅπως βλέπουμε καὶ στὸ γ΄ κεφάλαιο τῶν Ἀριθμῶν, ἀκόμη καὶ οἱ Λευῗτες, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὴν Ἱερατικὴ Φυλή, ἦσαν διατεταγμένοι μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε καὶ αὐτοὶ ἐσχημάτιζαν Σταυρό. Ἔτσι, οἱ Δώδεκα Φυλὲς ἐσχημάτιζαν μεγάλο Σταυρὸ καὶ οἱ Λευῗται ἐσχημάτιζαν μικρότερο Σταυρὸ ἐντὸς τοῦ πρώτου.

Στὸ κέντρο τῶν δύο Σταυρῶν ἦταν ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου. Δηλαδή, οἱ Ἰσραηλῖτες ἦσαν διατεταγμένοι πάντοτε σὲ σχηματισμὸ Σταυροῦ, σὲ σταυροειδῆ φάλαγγα, πρὸς ἀπόκρουσιν τῶν ἐχθρῶν καὶ διαφύλαξιν τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου. β. «Καὶ ἐξελθὼν (ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ) παρετάξατο τῷ Ἀμαλήκ. Καὶ Μωϋσῆς καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἀνέβησαν ἐπὶ τὴν κορυφὴν τοῦ βουνοῦ. Καὶ ἐγίνετο ὅταν ἐπῇρε Μωϋσῆς τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἰσραήλ· ὅταν δὲ καθῆκε τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἀμαλήκ.

Αἱ δὲ χεῖρες Μωϋσῆ βαρεῖαι· καὶ λαβόντες λίθον ὑπέθηκαν ὑπ᾿ αὐτόν, καὶ ἐκάθητο ἐπ᾿ αὐτοῦ,καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἐστήριζον τὰς χεῖρας αὐτοῦ, ἐντεῦθεν εἷς καὶ ἐντεῦθεν εἷς. Καὶ ἐγένοντο αἱ χεῖρες Μωϋσῆ ἐστηριγμέναι ἕως δυσμῶν ἡλίου. Καὶ ἐτρέψατο Ἰησοῦς τὸν Ἀμαλὴκ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν φόνῳ μαχαίρας». (Ἐξόδ. ιζ΄ 10-13). Ἐδῶ περιγράφεται παραδοξότατο περιστατικό!... Ὁ Μωϋσῆς στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ ὑψώνει τὰ χέρια του καὶ ἐκτείνει αὐτά, ὁριζοντίως. Καὶ ὅσο κρατεῖ τὰ χέρια του σταυροειδῶς στὴν θέσι αὐτή, νικοῦν οἱ Ἰσραηλῖτες. Ὅταν δὲ κατεβάζη τὰ χέρια του, νικοῦν οἱ Ἀμαληκῖτες.

Τότε, ὁ Ἀαρὼν καὶ ὁ Ὢρ λαμβάνουν θέσι ἐκατέρωθεν τοῦ Μωϋσέως καὶ ὑποβαστάζουν τὰ χέρια του μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, ὁπότε οἱ Ἀμαληκῖτες κατατροπώνονται. Ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὸ παραδοξότατο αὐτὸ περιστατικὸ γίνεται ἀμέσως κατανοητό: ἐκ τοῦ βουνοῦ ἐκείνου, ὅπου ὕψωνε ὁ Μωϋσῆς τὰ χέρια του σταυροειδῶς μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, μεταφερόμεθα ἀμέσως στὸν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ. Ὑψώνοντας καὶ ἐκτείνοντας τὰ χέρια του ὁ Μωϋσῆς ἐσχημάτιζε μὲ τὸ σῶμα του τὸν τύπο τοῦ Σταυροῦ.

Ὁ Σταυρὸς ἦταν καὶ εἶναι ὅπλον ἀήττητον κατὰ ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν. γ. «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καὶ θὲς αὐτὸν ἐπὶ σημείου (ἐπὶ ξύλου, κατὰ τὸ Ἑβραϊκόν), καὶ ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτὸν ζήσεται. Καὶ ἐποίησε Μωϋσῆς ὄφιν χαλκοῦν καὶ ἔστησεν αὐτὸν ἐπὶ σημείου (ἐπὶ ξύλου,κατὰ τὸ Ἑβραϊκόν), καὶ ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καὶ ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν καὶ ἔζη». (Ἀριθμ. κα΄ 8-9). Τὸ «σημεῖον» ἢ «ξύλον», ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν χάλκινο ὄφι πρὸς ἐνατένισιν καὶ σωτηρίαν ἀπὸ τοὺς θανατηφόρους ὄφεις τῆς ἐρήμου, συμφώνως πρὸς τὸν λόγον τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν. γ΄ 14), ἦταν τύπος τοῦ Σταυροῦ.

Διὰ μέσου τοῦ Σταυροῦ ἡ σωτηρία ἀπὸ τοὺς νοητοὺς ὄφεις, τοὺς δαίμονες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ δαίμονες φρίττουν ἐπὶ τῇ θέᾳ τοῦ Σταυροῦ. δ. «Κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς ἐκραταίωσε Κύριος τὸ ἔλεος Αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους Αὐτόν. Καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν». (Ψαλμ. ρβ΄ [ργ΄] 11-12).Μὲ τὶς φράσεις: «τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς» καὶ «ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν», ὁ Ψαλμωδὸς σύρει δύο νοητὲς γραμμές, μία κάθετη καὶ μία ὁριζόντια, καὶ ἔτσι σχηματίζει νοητῶς Σταυρόν.

Διὰ μέσου τοῦ Σταυροῦ ἡ κραταίωσις τοῦ ἐλέους καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις τῶν ἀνομιῶν μας. ε. «Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν·Δίελθε μέσην τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ δὸς τὸ σημεῖον ἐπὶ τὰ μέτωπα τῶν ἀνδρῶν τῶν καταστεναζόντων καὶ τῶν κατοδυνωμένων ἐπὶ πάσαις ταῖς ἀνομίαις ταῖς γινομέναις ἐν μέσῳ αὐτῆς». (Ἰεζ. θ΄ 4). Ἐν ὄψει τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ, ὁ Θεὸς εἶπε: τὰ μέτωπα τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐθλίβοντο γιὰ τὶς ἀνομίες τῆς πόλεως, νὰ σφραγισθοῦν μὲ τὸ «σημεῖον», ὥστε νὰ διαφυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπερχομένη καταστροφή.

Ἀντὶ τῆς λέξεως «σημεῖον», τὸ ἑβραϊκὸ κείμενο ἔχει τὴν λέξι «ταῦ», ἡ ὁποία εἶναν τὸ ὄνομα τοῦ γράμματος τ,τελευταίου γράμματος στὸ ἑβραϊκὸ ἀλφάβητο. Τὸ γράμμα τοῦτο στὴν ἀρχαία ἑβραϊκὴ γραφὴ εἶχε τὸ σχῆμα σταυροῦ (†). Πρβλ. τὸ Ἑλληνικὸν Τ καὶ τὸ Λατινικὸν t. Δηλαδὴ ὁ Θεὸς εἶπε, ὅτι τὰ μέτωπα τῶν εὐσεβῶν θὰ πρέπει νὰ σφραγισθοῦν μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ!... Ὡς φαίνεται, τὸ σταυροειδὲς γράμμα τῆς ἀρχαίας ἑβραϊκῆς γραφῆς εἶχε ἀποκτήσει μυστικὴ καὶ συμβολικὴ σημασία· γι᾿ αὐτό, στὴν ἑλληνικὴ μετάφρασι ἀπεδόθη τοῦτο μὲ τὴν λέξι «σημεῖον».

Ἤδη λοιπόν, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε δώσει τὸν Σταυρὸ ὡς σημεῖον σωτηρίας τῶν πιστῶν. (Πρβλ. Ματθ. κδ΄ 30· Ἀποκ. ζ΄ 3-4· θ΄ 4) 7 Δ.΄ Προσοχὴ στὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ! «...Καὶ ἐσὺ νὰ σμίγης τὰ τρία σου δάκτυλα τῆς δεξιᾶς χειρός... 1. Βάνεις τὴν χεῖρα σου εἰς τὴν κεφαλήν σου... καὶ λέγεις: Καθὼς οἱ Ἄγγελοι δοξάζουσι τὴν Ἁγίαν Τριάδα εἰς τὸν οὐρανόν, ἔτσι καὶ ἐγὼ ὡς δοῦλος δοξάζω καὶ προσκυνῶ τὴν Ἁγίαν Τριάδα· καὶ καθὼς τὰ δάκτυλα εἶναι τρία, εἶναι ξεχωριστά, εἶναι καὶ μαζί, ἔτσι καὶ ἡ Ἁγία Τριὰς εἶναι τρία Πρόσωπα, ἀλλ᾿ εἷς Θεός...2.

Kατεβάζων τὸ χέρι σου εἰς τὴν κοιλιάν σου, νὰ λέγης: Σὲ προσκυνῶ καὶ Σὲ λατρεύω, Κύριέ μου, ὅτι κατεδέχθης καὶ ἐσαρκώθης εἰς τὴν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου διὰ τὰς ἁμαρτίας μας... 3. Τὸ βάζεις πάλιν εἰς τὸν δεξιόν σου ὦμον καὶ λέγεις: Σὲ παρακαλῶ, Θεέ μου, νὰ μὲ συγχωρήσης καὶ νὰ μὲ βάλης εἰς τὰ δεξιά Σου μὲ τοὺς δικαίους... 4.

Βάνοντάς το πάλιν εἰς τὸν ἀριστερὸν ὦμον, λέγεις: Σὲ παρακαλῶ, Κύριέ μου, μὴ μὲ βάλης εἰς τὰ ἀριστερὰ μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς... 5. Ἔπειτα, κύπτοντας κάτω εἰς τὴν γῆν: Σὲ δοξάζω, Θεέ μου, Σὲ προσκυνῶ καὶ Σὲ λατρεύω, ὅτι καθὼς ἐβάλθηκες εἰς τὸν τάφον, ἔτσι θὰ βαλθῶ καὶ ἐγώ... 6. Καὶ ὅταν σηκώνεσαι ὀρθός, φανερώνεις τὴν Ἀνάστασιν καὶ λέγεις: Σὲ δοξάζω καὶ Σὲ προσκυνῶ, Κύριέ μου, ὅτι ἀνέστης ἐκ νεκρῶν διὰ νὰ μᾶς χαρίσης ζωὴν αἰώνιον...». 9. Ε.΄ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ: «Αὐτὸ σημαίνει ὁ Σταυρός!».

Ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. «Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ πανσεβάσμιε, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου» Σαρακοστὴ τοῦ 2008... Στὴν εὐλογημένη Πατρίδα μας ὑπάρχουν ἀκόμη ‒ὁ Θεὸς γνωρίζει πόσοι‒ ἅγιοι ἀνώνυμοι Ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι σὲ ἀπόμακρες τοποθεσίες καὶ σὲ ἀπρόσιτα βουνά, ὅπως καὶ οἱ παλαιοὶ Ἀσκητές, ζοῦν μόνον μὲ τὸν Θεό, προσευχόμενοι γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ὦ προσφορὰ ἀνεκτίμητη, ποὺ παρατείνει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς!...

Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, παρ᾿ὅτι μορφωμένος καὶ ἐπιτυχημένος στὴν ἐπαγγελματική του σταδιοδρομία, πόθησε τὸ «μέλι» τῆς ἡσυχίας καὶ τῆς οὐσιαστικῆς ἀγαπητικῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεό. Ἔγινε Μοναχὸς καὶ ἀσκητεύει ἐπάνω σ᾿ ἕνα βουνὸ τῆς Πατρίδος μας, ὅπου καὶ παλαιότερα ὑπῆρχαν Ἀσκητήρια. Ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος ποὺ κατὰ καιροὺς τὸν βλέπει, εἶναι ἕνας πνευματικός του ἀδελφός, ὁ ὁποῖος τοῦ πηγαίνει τὸ παξιμάδι του. Σ᾿ αὐτὸν ἀφηγήθηκε μετὰ δακρύων ὁ σεβαστὸς αὐτὸς Ἀσκητὴς τοῦ 21ου αἰῶνος τὸ γεγονὸς ποὺ τοῦ συνέβη.

Στὶς ἀρχὲς τῆς φετεινῆς Σαρακοστῆς (2009), θέλησε ν᾿ ἀνέβει σὲ μιὰ ψηλότερη κορυφὴ γιὰ νὰ ἡσυχάσει, ὅπου παλαιότερα ἀσκήτευε κάποιος ἄλλος καὶ ὅπου ὑπῆρχε μιὰ μικρὴ σπηλιὰ κι ἕνας μεγάλος ξύλινος Σταυρὸς μπηγμένος στὸ ἔδαφος, ἡ θέα τοῦ ὁποίου τὸν ὁδηγοῦσε στὴν ἀνάβασή του.

Τὸ ἔδαφος ὅμως ἦταν ἐξαιρετικὰ βραχῶδες καὶ σκαρφάλωνε μὲ μεγάλη δυσκολία. Γιὰ μιὰ στιγμὴ κατάλαβε ὅτι βρέθηκε σὲ ἀδιέξοδο. Γλιστροῦσε... Οἱ πέτρες, στὶς ὁποῖες εἶχε πατήσει πρὶν λίγο,εἶχαν κυλίσει κάτω καὶ δὲν μποροῦσε πλέον οὔτε νὰ προχωρήσει οὔτε ὅμως καὶ νὰ ἐπιστρέψει! Ἀπὸ κάτω ἔχασκε γκρεμὸς ἑκατοντάδων μέτρων! Γατζωμένος καθὼς ἦταν σὲ κάποια βράχια, ἄρχισαν νὰ κουράζονται τὰ χέρια του.

Σὲ λίγο θὰ κατρακυλοῦσε στὸ χάος, τὸ ὁποῖο κατέληγε στὴν θάλασσα! Σ' αὐτὴ τὴν τραγικὴ στιγμὴ δάκρυσε καὶ σήκωσε τὰ μάτια του ψηλά... Στὸ ἐπίπεδο ποὺ ἤθελε νὰ φθάσει καὶ τὸ ὁποῖο ἦταν ψηλότερα ἀπ᾿ αὐτὸν ἀρκετὲς δεκάδες μέτρα, εἶδε τὸν Σταυρὸ ποὺ δέσποζε. Τότε φώναξε μ᾿ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς του:

«Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ πανσεβάσμιε, σῶσον με τῇ δυνάμει Σου!»

Αὐτὸ ἦταν!...

Μιὰ ἀόρατη δύναμη χωρὶς νὰ τὸ καλοκαταλάβει,

τὸν πῆρε καὶ τὸν ἔφερε ἐπάνω στὸ πλάτωμα ποὺ ἦταν ὁ Σταυρός!...

Ἐκεῖ ἐπὶ ὥρα ἔκλαιγε μπροστὰ στὸν Σταυρὸ ἀπὸ συγκίνηση κι εὐγνωμοσύνη...

Ὅλη δὲ τὴν νύχτα αὐτὴ ποὺ ἦρθε,

τὴν πέρασε γονατιστὸς μπροστά Του μὲ ἀλησμόνητη κατάνυξη καὶ δάκρυα...

Ἂν γνωρίζαμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ Κυρίου μας,

πόσο θὰ χρησιμοποιούσαμε τὸ Θεϊκὸ αὐτὸ ὅπλο, ποὺ τρέμουν οἱ δαίμονες!... Οἱ παλαιοὶ πιστοὶ Χριστιανοὶ

 καὶ οἱ ἄμεσοι πρόγονοί μας, οἱ μητέρες, οἱ γιαγιάδες μας, τὸ ἤξεραν. Πονοῦσε κάποιος;...

Φοβόταν κάποιος;...

Ἔπαιρναν λαδάκι ἀπ᾿ τὸ καντηλάκι τους, σταύρωναν τὸ πονεμένο μέρος καὶ ἡ Θεία βοήθεια ἐρχόταν ἀμέσως.

Κάθε πιστὴ μητέρα ἢ γιαγιὰ ἦταν κι ἕνας ἄμισθος γιατρὸς μὲ τὴν Χάρι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἂς τὶς μιμηθοῦμε...

Ἀμήν!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο:
«Ἐκφράσεις τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου»
ἔκδοσις Ἱερᾶς Γυναικείας Μοναστικῆς Ἀδελφότητος Παναγίας Βαρνάκοβας
σελ.20-22, Εὐπάλιο Δωρίδος Φωκίδος 2009. Ἐπιμέλ.ἡμετ.
Ἐκδίδεται ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων
Ἀφίδνες Ἀττικῆς.
Μὲ τὴν εὐλογία καὶ ἐπιστασία τοῦ † Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ
τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος
Επιμέλεια κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΙΑ ΝΙΚΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΡΑ

Ο μοναχός Σάββας κατήγετο από το χωριό Μαζέϊκα των Καλαβρύτων.

Εκάρη μοναχός στο Κελί Άγιος Νικόλαος, εξάρτημα άλλοτε του παρακειμένου 

μονυδρίου του Ραβδούχου, σήμερα της Μονής Παντοκράτορος.

Ένα διάστημα κοινοβίασε ο μοναχός Σάββας στη Μονή Έσφιγμένου και είχε 

το διακόνημα του τυπικάρη. Διακρινόταν για το φιλακόλουθο, τη μεγάλη του ευλάβεια,

την αντοχή στους σωματικούς κόπους και την υπομονή του!

Εκείνο που τον ξεχώριζε πολύ,

ήταν η μελέτη της Καινής Διαθήκης.

Κάθε μέρα διάβαζε κι από ένα βιβλίο της. Άρα ο πατήρ Σάββας κάθε μήνα μελετούσε μια φορά, ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. Πολλές φορές, καθ' ον χρόνο είχε την Καινή Διαθήκη και τη διάβαζε, έβγαινε πολλή ευωδία μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Ο ίδιος ο Κύριος του χάιδευε τις αισθήσεις, του χάριζε ειρήνη, του δώριζε αγιασμό και χαρίσματα πολλά. Όταν προείδε τον θάνατό του, επέστρεψε στη μετάνοιά του. Οι παραδελφοί του και ο Γέροντάς του τον υποδέχθηκαν με πολλή χαρά, γιατί ποτέ δεν τους είχε στενοχωρήσει, παρά μόνο βέβαια όταν έφυγε για να ζήση ως ασκητής και ερημίτης.

Περιμένοντας τους Αγγέλους, τους Αγίους και την Υπεραγία Θεοτόκο να τον πάρουν μαζί τους στον ουρανό, παρεκάλεσε τους αδελφούς όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα ένας - ένας να του διαβάζουν Καινή Διαθήκη και Ψαλτήρι, μέχρι να «κοιμηθή». Τόση ήταν η αγάπη του για τις Άγίες Γραφές, για τις επιστολές του ουρανού προς τον άνθρωπο! Άραγε, ο καθένας από μας, τι αγαπά περισσότερο; Λέγει ο Κύριος κάπου: «Όπου γάρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί εσται και η καρδιά υμών». Που είναι ο θησαυρός σου, άνθρωπέ μου; Εκεί είναι και η καρδιά σου. Του πατρός Σάββα ο θησαυρός ήταν στον λόγο του Θεού. Μετά τρία έτη από τον οσιακό θάνατό του έγινε η εκταφή του και η κάρα του ευωδίαζε. Διαδόθηκε βέβαια το γεγονός και πήγαιναν πολλοί να την προσκυνήσουν.

Ένας δόκιμος μοναχός της συνοδείας νόμισε ότι οι Γεροντάδες, για να καυχηθούν ότι είχαν έναν άγιο μεταξύ τους, ρίχνουν άρωμα στην κάρα του. Την πήρε λοιπόν κρυφά και την έριξε στη στέρνα της Μονής βυθίζοντάς την με κάποιο βάρος. Οι Γεροντάδες έχασαν την κάρα, δεν ήξεραν ποιος την πήρε και τί έγινε. Άνω-κάτω το μοναστήρι..., τίποτα, δεν βρέθηκε. Άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάποιος από τους μοναχούς που ήρθε για προσκύνηση, την πήρε και έφυγε. Στενοχωρήθηκαν οι καημένοι και έκαναν συνέχεια Παρακλήσεις...

Μετά από δώδεκα ήμερες έβγαλε ο δόκιμος την κάρα από την στέρνα και τον έπνιξε περισσότερο η ευωδία! Τρόμαξε, λοιπόν, πίστεψε ότι πράγματι πρόκειται περί αγίου μοναχού και ομολογώντας την πράξη του, ζήτησε έλεος και συγγνώμη. Μέχρι σήμερα αυτή τη φήμη έχει ο πατήρ Σάββας: ότι υπήρξε ένας άγιος μοναχός, ένας όσιος, που αγαπούσε την μελέτη της Αγίας Γραφής μέχρι και της τελευταίας του πνοής. Η δε κάρα του εξακολουθεί και σήμερα να ευωδιάζει!

Εκ του ιστολογίου ''ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ''
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΚΙ ΕΣΥ ΛΟΙΠΟΝ ΤΕΚΝΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙΣ;

Και εσύ λοιπόν τέκνον ορθοδοξείς;

Σε τρομάζουν τα δεινά που έρχονται, οι ταυτότητες και ο Αντίχριστος;

Κοίτα τους ποιμένες σου και θα καταλάβεις το μέλλον σου.

Πεντακόσιες μετάνοιες να κάνεις την ημέραν και δέκα χιλιάδες κομποσκοίνι κάθε βράδυ,

άμα η κοινωνία σου είναι με αυτούς τους δαιμονόπληκτους οικουμενιστάς,

που σου έχουν αλλάξει την ορθότητα της Πίστης,

προς τί τόσος αγώνας;

Στον δρόμο προς τους Ουρανούς,

θα πας κι εσύ εκεί,

που θα πάν' κι οι άλλοι...

Μακαριστός Γέρων Ανδριανός ο Σιναίτης

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Ὀρθόδοξες Ἀντιδράσεις εἰς τούς σκοπούς

τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν»

Εἰσαγωγικά ἀπό τόν Ἐπιμελητή τῆς ἀναδημοσιεύσεως

Σαν συνέχεια προηγουμένου ἐπετειακοῦ κειμένου, τὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύσαμε, ἤτοι 

τὴν «Ἐγκύκλιον Ἐπιστολὴν τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ» 

τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1983,

προβαίνουμε στὴν ἀναδημοσίευσι ἑνὸς ἀκόμη ἐπετειακοῦ κειμένου, σχετιζομένου μὲ ἐκεῖνο.

 Πρόκειται γιὰ τὸ ὑπογραφόμενο ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Κυκλάδων καὶ Νήσων Γαβριὴλ († 1998),

τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου,

τὸ ὁποῖο ἐκυκλοφόρησε ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ 30 χρόνια,

τὸ θέρος τοῦ 1983,

ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς συγκλήσεως τῆς ΣΤ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» 

στὸ Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ.

Τότε, ὁ Κυκλάδων Γαβριήλ, ἐκφράζων καὶ ἑτέρους τοῦ Πατρίου ἐν Ἑλλάδι, ἀλλὰ ὄχι κάποιο ἐπίσημο Συνοδικὸ σχῆμα,

μετέβη αὐτοπροσώπως στὴν Νέα Ὑόρκη τῶν Η.Π.Α., ὡς καὶ στὸν Καναδᾶ, καὶ παρουσίασε

 τὸ ἐν λόγῳ κείμενο ἀρχικῶς στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ,

ἡ ὁποία συνήρχετο σὲ Συνεδριάσεις στὴν Σκήτη Μεταμορφώσεως στὸ Μάνσονβιλ καὶ στὸ Μόντρεαλ,

ὥστε νὰ ὑπάρξη μία ἀντίδρασις ἔναντι τοῦ οἰκουμενιστικοῦ κινδύνου, μία προσπάθεια

 ἀφυπνίσεως τῶν ἀγνοούντων ἤ πλανωμένων καὶ μία ἀπὸ κοινοῦ ἀποδοκιμασία εἰδικῶς

 τῶν σκοπῶν καὶ μεθόδων τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν».

Ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων ἐν Διασπορᾷ ἔλαβε ὑπ’ ὄψιν της τὴν ὁμολογιακὴ αὐτὴ προσπάθεια στὴν ἔκφρασι τῆς ἤδη γνωστῆς ἀντιοικουμενιστικῆς μαρτυρίας της κατὰ τὴν περίστασι ἐκείνη. Ὁ Κυκλάδων Γαβριὴλ προχώρησε ἔτι περισσότερο· προέβη στὴν ἐπίδοσι τοῦ κειμένου του τόσο στὸν Γενικὸ Γραμματέα τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», ὅσο καὶ πρὸς ὅλες τὶς ἀντιπροσωπίες τῶν τοπικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες ἐλάμβαναν μέρος στὴν ΣΤ΄ Γενικὴ Συνέλευσι στὸ Βανκοῦβερ, χωρὶς βεβαίως νὰ εἶναι γνωστὸ κατὰ πόσον τὸ κείμενο ἐλήφθη ὑπ’ ὄψιν ἀπὸ τοὺς ἀποδέκτας του. Ἡ πρᾶξις ἐκείνη ἦταν ἐντυπωσιακὴ ἐξ ἑαυτῆς μὲ ἰδιαίτερη βαρύτητα καὶ σημαντικότητα.Παράλληλα, ὁ Κυκλάδων Γαβριὴλ ἐπέτυχε, ὥστε τὸ κείμενό του νὰ δημοσιευθῆ τόσο στοὺς «New York Times» ἀγγλιστί, ὅσο καὶ σὲ ἐφημερίδες τῆς ἑλληνικῆς ὁμογενείας τῶν Η.Π.Α. ἑλληνιστί, σὰν μία συμβολὴ στὴν κατάθεσι καὶ διάδοσι τῆς «ἄλλης ὄψεως» τῶν πραγμάτων, παρ’ ὅλον ὅτι τὸ κείμενο ἦταν τέτοιου χαρακτῆρος, ὥστε νὰ μὴ προσφέρεται γιὰ κατανόησι ὑπὸ τῶν πολλῶν.

Ὁ Κυκλάδων Γαβριήλ, τοῦ ὁποίου οἱ κόποι καὶ ἀγῶνες στὸ θέμα αὐτό, ἀλλὰ καὶ γενικώτερα ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Μοναχισμοῦ καὶ τῆς Κανονικῆς τάξεως στὴν Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, ἀναγνωρίζονται καὶ ἐπαινοῦνται, ἔγραψε χαρακτηριστικὰ καὶ ἀποφασιστικὰ κατόπιν πάντων τούτων: «Ἡμεῖς, διακηρύσσομεν ὅτι διὰ τῶν ἡμετέρων ταπεινῶν δυνάμεων θὰ συνεχίσωμεν καὶ ὀλίγοι καὶ μετὰ πολλῶν τὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ ἀνοσίου Οἰκουμενισμοῦ, ἵνα μὴ τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως κατασπιλωθοῦν ὑπὸ τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων. Ὁ Κύριος ἐγγύς!»... Τὸ ἴδιο τὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύουμε ἐνταῦθα, ἀποτελεῖ μία πυκνὴ θεολογικὴ ἀντίρρησι, Πατερικῶς καὶ Συνοδικῶς τεκμηριωμένη, κατὰ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἰδέας τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐπιδιώκεται ὑπὸ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», διὰ τῆς κατ’ οὐσίαν ὑπερβάσεως ἤ καὶ ἐγκαταλείψεως τῆς ἱερᾶς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως.

Ὅμως, ἐξηγεῖ ὅτι μόνον μέσῳ αὐτῆς τῆς Παραδόσεως ἐπιτυγχάνεται ἡ αὐθεντικὴ βίωσις τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὡς Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς Κέντρο τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως, ζωοποιεῖ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ὅσους πιστεύουν ὀρθὰ εἰς Αὐτόν, ἑνούμενοι στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του καὶ βιοῦντες τὴν Μυστηριακὴ-Εὐχαριστιακὴ καὶ Χαρισματικὴ Παρουσία Του ἐν Ἀληθείᾳ, Ἑνότητι καὶ Ἀγάπῃ. Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμὸς δὲν ἀνήκει οὔτε κινεῖται στὸ πλαίσιο τῆς Ἁγιοπνευματικῆς Ἐνεργείας τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄρα δὲν ἐμπνέεται οὔτε θεολογεῖ Πατερικῶς καὶ Παραδοσιακῶς, ἤτοι Ὀρθοδόξως. Ὡς δημιούργημα τοῦ ριζοσπαστικοῦ καὶ ἀντιχριστιανικοῦ νεωτέρου ἀνθρωπισμοῦ, ὁδηγεῖ στὴν ἐγκοσμιοκρατία καὶ ἀγωνίζεται ματαίως γιὰ ἕνωσι τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου μὲ αὐτόνομα οὐμανιστικὰ κριτήρια, δηλαδὴ ἄνευ Ἀληθείας καὶ ἄνευ Χριστοῦ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, σημειώνεται ἐπιγραμματικά: «Ὁ δογματικὸς καὶ ἠθικὸς μινιμαλισμός, ὁ ἀνθρωπιστικὸς εἰρηνισμὸς καὶ ὁ ὁριζόντιος ἀκτιβιστικὸς κοινωνισμὸς ὁδηγοῦν εἰς μίαν ἕνωσιν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου χωρὶς Ἐκκλησίαν καὶ χωρὶς Χριστόν, διὸ καὶ αἱ τοιαῦται προσπάθειαι τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἀποτελοῦν τὴν κατ’ ἐξοχὴν σύγχρονον βλασφημίαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διακηρύσσουν τὴν βαθεῖαν κρίσιν πίστεως τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου».

Τοιουτοτρόπως δέ, ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις, ὡς ἐλπίδα σωτηρίας τοῦ κόσμου, πολεμεῖται καὶ νοθεύεται ἀπὸ τὸν σύγχρονο Οἰκουμενισμὸ καὶ μάλιστα τὴν κύρια θεσμικὴ ἔκφρασι αὐτοῦ, ἤτοι τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», τὸ λίκνο αὐτό, ὅπως ἀνοικτὰ χαρακτηρίζεται, πασῶν τῶν αἱρέσεων καὶ πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου! Ἡ εὐθαρσὴς καὶ πεπαρρησιασμένη αὐτὴ Ὀρθόδοξος ἀποτίμησις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κινουμένη στὴν Πατερικὴ γραμμὴ τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, δὲν δύναται παρὰ νὰ εὑρίσκη σύμφωνο κάθε πραγματικὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, νὰ χαροποιῆ δέ, ἐμπνέη καὶ ἐνισχύη τοὺς Ὀρθοδόξους Ἀντιοικουμενιστὰς στὸν ὁμολογιακὸ ἀγῶνα τους. Τὸ κείμενο ἐλήφθη ἀπὸ τὸ «Ἔκτακτο Τεῦχος» τοῦ μηνιαίου Περιοδικοῦ «Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου» τῆς ὁμωνύμου Ἱερᾶς Γυναικείας Μονῆς Λυκοβρύσεως Ἀττικῆς (σσ. 152-156), τὸ ὁποῖο ἐκυκλοφορήθη μεταξὺ τῶν τευχῶν τῶν μηνῶν Σεπτεμβρίου καὶ Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1983.

† Γ. Κλ.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ
ΕΔΡΑ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ
ΛΥΚΟΒΡΥΣΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΑΡ.ΠΡΩΤ.103/83
ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ
ΤΟΥ ''ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ''.

Η σύγκλησις τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου [Ἐκκλησιῶν] ἐν Βανκοῦβερ ἀποτελεῖ πράγματι πολυδιάστατον καὶ πολυσήμαντον θρησκευτικὸν γεγονός, διότι συνέρχονται ἐπὶ ταυτὸ ἐκπρόσωποι τῶν ποικιλωνύμων Προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν καὶ τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων καὶ Ἀνατολικῶν λεγομένων Ἐκκλησιῶν, μὲ τὴν συμμετοχὴν καὶ Παπικῶν παρατηρητῶν, διὰ νὰ συζητήσουν ἐπὶ τοῦ βασικοῦ θέματος τῆς ἡμετέρας Πίστεως: «Ἰησοῦς Χριστὸς ἡ Ζωὴ τοῦ Κόσμου» (Jesus Christ the Life of the World). Αἱ ἐργασίαι τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως θὰ περατωθοῦν διὰ τῆς ἀποδοχῆς κοινῶν θεολογικῶν, ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικοκοινωνικῶν διακηρύξεων. Ἑκατοντάδες κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, ἀφορμώμενοι ἀπὸ διαφόρων θεολογικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν προϋποθέσεων, θὰ ἐπεξεργασθοῦν κοινὰ θεολογικὰ κείμενα πρὸς ἐναρμόνισιν τῶν θεολογικῶν καὶ ὁμολογιακῶν ἀντιθέσεων καὶ «κοινὴν» δῆθεν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον. 

Ὑπὸ τὴν προοπτικὴν αὐτὴν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς Κυκλάδων καὶ Νήσων Γαβριήλ, Ἀττικῆς καὶ Διαυλείας Ἀκάκιος καὶ Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος, μετὰ τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου ἐν Ἑλλάδι, ὡς ἐπίσης καὶ μετὰ τοῦ γνησίου Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, ἀπορρίπτομεν μετὰ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τὴν τοιαύτην παρέκκλισιν ἐκ τῶν παγίων ὁρίων ἅ ἔθεντο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἡμῶν καὶ ἐκφράζομεν τὴν βαθεῖαν ἀντίδρασιν εἰς τοὺς σκοποὺς καὶ τὰς μεθόδους τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οὐδὲν δύναται νὰ ἐλπίζῃ καὶ δὲν δύναται νὰ δώσῃ μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τὴν προτεσταντικὴν Γενικὴν Συνέλευσιν καὶ εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν. Ὑπὸ τὴν προοπτικὴν αὐτὴν αὐτὸ τοῦτο τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν, οἱ δι’ αὐτοῦ καὶ ὑπ’ αὐτοῦ ἐπιδιωκόμενοι σκοποὶ καὶ αἱ μακροχρόνιοι μεθοδεύσεις ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς,συνιστοῦν εἰς τὴν ἐποχήν μας τὴν ἀντιπροσωπευτικωτέραν ἔκφρασιν τοῦ συγχρόνου Χριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Ἡ πεμπτουσία τοῦ φαινομένου τούτου ἔγκειται, ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει,εἰς τὴν προσπάθειαν πρὸς συνειδητοποίησιν τῆς ἀνάγκης, ὅτι ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας συνεπάγεται ἀναποτρέπτως τὴν ὑπέρβασιν ἤ ἐγκατάλειψιν τῆς ἱερᾶς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως καὶ τὴν συνάντησιν ὅλων τῶν Χριστιανῶν εἰς τὴν καθ’ ὁμολογιακὸν τρόπον ὑποκειμενικῶς κατανοουμένην πίστιν τῶν ἀποστολικῶν χρόνων. Ἡ ἐπιδίωξις αὐτὴ εἶναι πρόδηλος εἰς τὸ ὅλον ἔργον τοῦ τομέως δράσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν: «Πίστις καὶ Τάξις» (Faith and Order) καὶ ὁδηγεῖ ἀναποφεύκτως εἰς τὴν θεμελίωσιν τῆς πίστεως καὶ τῶν δομῶν τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ ἑνὸς δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ μὲ ἀπολύτως προτεσταντικὰ πλαίσια. Ἡ παγκυριαρχία τῶν Προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν εἰς τὰς δομὰς καὶ τὴν λειτουργίαν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καὶ ἡ πενιχρὰ καὶ ὑποτονικὴ παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἶναι ἔκδηλοι εἰς τὰ κοινὰ κείμενα τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καὶ Τάξις» (Faith and Order) διὰ τὸ «Βάπτισμα,Εὐχαριστίαν καὶ Λειτούργημα» (Baptism, Eucharist and Ministry), τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν διακήρυξιν τῶν προτεσταντικῶν θεολογικῶν θέσεων καὶ θὰ τεθοῦν ὑπὸ τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως ὡς θεμελιώδεις βάσεις τῆς περαιτέρω δράσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν χῶρον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Ἄν ἀναλογισθῇ τις ὅτι ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἐθεώρει ἀναγκαίαν τὴν διακήρυξιν: «Ἐμὸν μὲν οὐδὲν ἐρῶ παντελῶς· ὅ δὲ παρὰ τῶν Πατέρων ἐδιδάχθην φημί» (Ἐπιστ. 15, PG 91, 544),τότε κατανοεῖ τὴν σημασίαν καὶ τὴν σπουδαιότητα τῆς Ἀποστολοπαραδότου Πατερικῆς Παραδόσεως διὰ τὴν αὐθεντικὴν βίωσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ θείας Οἰκονομίας καὶ τῆς ἐν Αὐτῷ σωτηρίας τοῦ κόσμου.Ἄν γίνεται ἀποδεκτὸν ὅτι κέντρον τῆς ἱερᾶς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως εἶναι ὁ ἀεὶ ζῶν Θεάνθρωπος Χριστός,ὁ πάντοτε Παρὼν ἐν τῷ Θεανθρωπίνῳ Σώματι τῆς Ἐκκλησίας,ὡς Κεφαλὴ καὶ Ἀπαρχή του καὶ ὁ Παραδίδων καὶ ὁ Παραδιδόμενος διὰ τοῦ Εὐαγγελίου,τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας,τότε τὸ περιεχόμενον τοῦ θέματος τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως εἶναι δεδομένον διὰ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ οἱ συνηθροισμένοι ἐν Βανκοῦβερ οὐδὲν ἕτερον δύνανται νὰ εἴπουν,συμφώνως καὶ πρὸς τὴν παραγγελίαν τοῦ μεγάλου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: «Διό,ἀδελφοί,στῶμεν ἐν τῇ πέτρᾳ τῆς πίστεως καὶ τῇ παραδόσει τῆς Ἐκκλησίας, μὴ μεταίροντες ὅρια,ἅ ἔθεντο οἱ ἅγιοι Πατέρες ἡμῶν·μὴ διδόντες τόπον τοῖς βουλομένοις καινοτομεῖν καὶ καταλύειν τὴν οἰκοδομὴν τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. 

Εἰ γὰρ δοθῇ ἄδεια παντὶ βουλομένῳ, κατὰ μικρὸν ὅλον τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καταλυθήσεται» (Ὁμιλ. 3,41,PG 94, 1356). Ἄν οἱ Ἀπόστολοι παρέδωκαν εἰς τοὺς διαδόχους αὐτῶν τὸν ὅλον Θεάνθρωπον Χριστόν,συμφώνως καὶ τῇ διακηρύξει τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Παρέδωκα ὑμῖν ὅ καὶ παρέλαβον» (Α΄ Κορ. 15, 3),τότε ἡ Ἐκκλησία, τὸ Θεανθρώπινον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ,συγκροτεῖται καὶ λειτουργεῖ συνεχῶς καὶ ἀδιακόπως ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς σωτηρίας ὑπὸ τὴν ἀσφαλῆ καὶ ἀλάθητον καθοδήγησιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, τὸν Ὁποῖον ἐμφυτεύει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰς πᾶσαν πιστεύουσαν ψυχήν. Ἡ διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Χριστοποίησις τῶν πιστῶν καθιστᾷ τὴν Ἐκκλησίαν διαρκῆ καὶ αὐθεντικὴν Χριστοκεντρικὴν Πεντηκοστήν, διότι διὰ τῶν Μυστηρίων καὶ ἰδίᾳ διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας βιοῦται ὑπὸ τῶν πιστῶν ἡ πραγματικὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν ζωήν των κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Κυρίου: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28, 20). Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον συγκροτεῖ καὶ κατευθύνει τὴν Ἐκκλησίαν εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν, ἤτοι τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὸν ἐν Τριάδι Θεόν,εἶναι ἡ ἐνεργοποιὸς καὶ ζωοποιὸς ψυχὴ τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς σωτηρίας καὶ μέχρι τὰ ἔσχατα,διὸ καί,κατὰ τὴν διακήρυξιν τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, «οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». 

Διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Ἁγιοπνευματικῆς ἐνεργείας ἐθεολόγησαν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ αἱ Σύνοδοι καὶ ἀφῆκαν αἰσθητὴν τὴν ἀποτύπωσιν τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς σωτηρίας διὰ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως. Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμὸς εἶναι δημιούργημα τοῦ ριζοσπαστικοῦ καὶ ἀντιχριστιανικοῦ νεωτέρου ἀνθρωποκεντρισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς ἀρχὴν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τόσον ἀναγκαῖος εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅσον καὶ ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεὸν καὶ ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται καὶ δι’ αὐτοῦ εἰσέτι τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν νὰ καταστήσῃ τὸ λυτρωτικὸν μήνυμα τοῦ Χριστοῦ ἁπλῶς ὑπηρετικὸν στοιχεῖον τῶν πολιτικοκοινωνικῶν καὶ γηΐνων ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου,διὸ καὶ ἀγωνίζεται νὰ πραγματοποιήσῃ τὴν ἕνωσιν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου μὲ αὐτόνομα οὐμανιστικὰ κριτήρια, ἄνευ δηλαδὴ τῆς Ἀληθείας καὶ κατὰ συνέπειαν ἄνευ Χριστοῦ, ὅστις εἶναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή » τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν. 

Ὁ δογματικὸς καὶ ἠθικὸς μινιμαλισμός, ὁ ἀνθρωπιστικὸς εἰρηνισμὸς καὶ ὁ ὁριζόντιος ἀκτιβιστικὸς κοινωνισμὸς ὁδηγοῦν εἰς μίαν ἕνωσιν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου χωρὶς Ἐκκλησίαν καὶ χωρὶς Χριστόν, διὸ καὶ αἱ τοιαῦται προσπάθειαι τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἀποτελοῦν τὴν κατ’ ἐξοχὴν σύγχρονον βλασφημίαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διακηρύσσουν τὴν βαθεῖαν κρίσιν πίστεως τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἡ ἀδιαφόρως θεολογικῶν ἀντιθέσεων ἤ καὶ αἱρετικῶν πλανῶν παραδοχὴ τῆς ἀρχῆς τῆς «Διακοινωνίας» (Intercommunio) συνεπάγεται τὴν ἄρνησιν τῆς Ἀληθείας, ἤτοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον, οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ παραμένουν ἀμετακίνητοι εἰς «αὐτὴν τὴν ἐξ'ἀρχῆς παράδοσιν καὶ διδασκαλίαν καὶ πίστιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἥν ὁ μὲν Κύριος ἔδωκεν, οἱ δὲ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν καὶ οἱ Πατέρες ἐφύλαξαν. Ἐνταύτῃ γὰρ ἡ Ἐκκλησία τεθεμελίωται, καὶ ὁ ταύτης ἐκπίπτων οὔτ’ ἄν εἴη, οὔτ’ἄν ἔτι λέγοι το Χριστιανός» (Πρὸς Σεραπίωνα, ἐπ.1, PG 26, 593. 596).

Τοιαύτη εἶναι καὶ ἡ ἐκφράζουσα τὴν αὐτοσυνειδησίαν τῆς Μιᾶς,Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας 

διακήρυξις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου:

«Ἡμεῖς δὲ κατὰ πάντα τῶν αὐτῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τὰ δόγματα καὶ πράγματα κρατοῦντες,

κηρύσσομεν ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες 

τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν. Ἀλλὰ τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα.

Οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτως διδάσκομεν, καθὼς αἱ ἅγιαι καὶ Οἰκουμενικαὶ ἕξ Σύνοδοι ὥρισαν καὶ ἐβεβαίωσαν...

Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν,

ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν,

ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο,

ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν.

Οὕτω φρονοῦμεν,οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν...

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων,

αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν» (Mansi 13, 129).

Αὕτη ἡ πίστις πολεμεῖται καὶ νοθεύεται διὰ τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἰδίᾳ τοῦ 

λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, τοῦ λίκνου πασῶν τῶν αἱρέσεων καὶ προδρόμου τοῦ Ἀντιχρίστου.

Αντιγραφή άρθρου του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
 της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
από το περιοδικό ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ''
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

† Ὁ Κυκλάδων καί Νήσων Γαβριήλ