ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;

Το Περιοδικό ''ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ'' του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου.

Εκ της ιστοσελίδας ''ΠΑΤΡΙΟ-ΓΝΩΣΙΑ''

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 24ον

Επίλογος

Στις προηγούμενες (23) ενότητες καταδείξαμε χρησιμοποιώντας τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο και εν γένει τα εκδοτικά συγγράμματα της εποχής -τουλάχιστον των δύο πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα- πως ο ορθόδοξος, ελληνικός λαούς είχε πλήρη συνειδητοποίηση των μεταρρυθμιστικών, εκκλησιαστικών τεκταινομένων, που προσδιόριζαν την επιχειρούμενη ''Ένωση των Εκκλησιών''.

Στην εργασία μας χρησιμοποιήσαμε υλικό από τα εκκλησιαστικά περιοδικά: ''ΝΕΑ ΣΙΩΝ'' του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ''ΠΑΝΤΑΙΝΟΣ'' και ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ'' του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ'' του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ''ΚΑΙΝΗ ΔΙΔΑΧΗ'' και ''ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ'' της Μητρόπολης Αθηνών, ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ'', ''ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ'', ''ΝΕΟΣ ΠΟΙΜΗΝ'' και ''ΣΩΤΗΡ''. Τις εφημερίδες: ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'', ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'', ''ΕΜΠΡΟΣ'', ''ΕΣΠΕΡΙΑ'', ''ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ'', ''ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ'', ''ΠΡΩΙΝΗ'', ''ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ'', ''ΑΜΑΛΘΕΙΑ'', ''ΦΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ'' και ''ΣΚΡΙΠ''. 

Τα εκδοθέντα βιβλία: ''ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ'' Αλεξάνδρεια 1922, ''ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ'' Κάιρο 1931, ''ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ'' Αλεξάνδρεια 1922, ''Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΓΕΝΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΗ'' Αθήνα 1921, ''ΜΗΝΥΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ'' Αθήνα 1921, ''Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ'' Αθήνα 1921, ''ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ, ΟΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ'' Κωσταντινουπύπολη 1928 και ''ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ'' Κωσταντινούπολη 1922. 

Και τα Ψηφιακά Αρχεία: ''ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ'', ''ΨΗΦΙΟΘΗΚΗ ΑΠΘ'', ''ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ (ΕΛΓΙΑ)'', ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ'' και ''ΑΝΕΜΗ''. Επιπροσθέτως να επισημάνουμε, πως υπάρχει πολύ ακόμη ''υλικό'' στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, που αποδεικνύει τον τίτλο της έρευνάς μας, ωστόσο θεωρήσαμε, ότι τα δημοσιευμένα κείμενά μας είναι αρκετά, ώστε να πεισθεί κάθε διστακτικός, διαφωνών ή και αμφισβητίας, αλλά καλοπροαίρετος πιστός, πως η ''Κίνηση για την Ένωση των Εκκλησιών'' έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται από την δεκαετία του 1870!  Τέλος, την παρούσα εργασία μας, την αφιερώνουμε στη μνήμη του αειμνήστου πνευματικού μας πατέρα ''Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού, την βοήθεια και ευλογία του οποίου -προσευχητικά- επικαλεστήκαμε.

Συμπερασματικά

Οι πρώτοι και μοναδικοί αντιταχθέντες στην ημερολογιακή μεταρρύθμιση, αλλά και στις υπόλοιπες καινοτομίες και νεωτερισμούς ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'', γνώριζαν αρκούντως καλά, τα της οικουμενικής κίνησης. Το αυτό, τα γνώριζαν και οι μη αντιταχθέντες αδελφοί μας του νέου ημερολογίου, που ωστόσο παρέμειναν στην Καινοτόμο Εκκλησία.

Η Οικουμενική Κίνηση, ο Οικουμενισμός, όπως οριοθετήθηκε εκφραστικά μετά την δημιουργία και οργάνωση του ΠΣΕ το 1948, ξεκίνησε με τα πρώτα παγκόσμια, παγχριστιανικά συνέδρια, τις κοινωνίες των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών με τους αιρετικούς ''ετεροδόξους'' και φυσικά τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας οι ''Μεταξάκηδες'' της Αποστασίας, που εκτός του νέου καλανδαρίου εισήγαγαν στην Εκκλησία και τις εξής μεταρρυθμίσεις: 

περικοπές Ακολουθιών, κούρεμα του εκκλησιαστικού Κλήρου, εισαγωγή της τετραφωνίας στην λειτουργική λατρεία πολλών περιοχών, αλλοίωση του Βαπτίσματος δια του ραντίσματος και ουχί της -τρισί- ολικής κατάδυσης, περικοπή των ακολουθιών του Γάμου και του Μνημοσύνου, ακόμη -μερικώς- και την χρησιμοποίηση του ράσου μόνο εντός των ενοριακών ναών. 

Η αλλαγή του εκκλησιαστικού ημερολογίου -σύμφωνα με την αιρετική Εγκύκλιο του 1920- ήταν η ''κορυφή του παγόβουνου'' και η πρώτη, αισθητή μεταρρύθμιση, που την αισθάνθηκε στο σύνολό του όλο το εκκλησιαστικό ποίμνιο. Όποιος δεν βλέπει, ότι ο εκκλησιαστικός, ημερολογιακός διαμελισμός διαίρεσε όλες τις τοπικές Εκκλησίες από την αρχή της Ενότητας της Κοινής Λατρείας θεωρούμε απλά, πως επιβίβασε εις εαυτόν το δαιμόνιο της Πλάνης.

Η Ενότητα της Πίστεως -ως βασικότατο θεμέλιο του Ορθοδόξου Δόγματος- δεν βασίζεται μόνο στο κοινό ''Πιστεύω'', όπως -Προτεσταντικά- δικαιολογούνται σήμερα και κάποιοι -νεοδογματολογικά- αποτειχιζόμενοι της παρέας του Ιερομονάχου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, αλλά και στην κοινή Λατρεία. Πόσο δύσκολο -αλήθεια- είναι να γίνει αυτό αντιληπτό; Οι περισσότερες, τοπικές Εκκλησίες εορτάζουν με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο και ο υπόλοιπες με το πολιτικό. Έχουν κοινωνία, αλλά δεν έχουν κοινή εκκλησιαστική λατρεία. 

Από τους καρπούς της νεοημερολογητικής επέλασης μπορεί κανείς να αντιληφθεί και την χρησιμότητά του: τον διαμελισμό στην Εκκλησιαστική Λατρεία. Η ''εκπαραθύρωση'' της ημερολογιακής μεταρρύθμισης από το δαιμονικό ''κτίσμα'' του Οικουμενισμού αποτελεί Πλάνη πρώτου μεγέθους! Ως εκ τούτου, ευχόμαστε -ολοψύχως- σε αυτούς, που μπροστά στο ολικό φάσμα της Αίρεσης,  ποιούν την επιλεκτική αποδοχή ή απόρριψή της, να ανανήψουν. Εύχεσθε!

ΤΕΛΟΣ

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

''ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ''

'Οχι, δεν θ΄αφήσω την οργή να μπλοκάρει θρηνώντας στο αδιέξοδο. Οι ενοχές μου έχουν ντυθεί το μοιρολόι της παρέας, που αγκαλιασμένοι υποδέχθηκαν τον Θάνατο. Οι τύψεις μου σάλταραν διαμελισμένες, μαζί με το κοριτσάκι που διάβηκε ηρωική έξοδο στο άπειρο. Φταίω κι εγώ, γι΄αυτό τον απίστευτα αποκρουστικό και εαλωμένο κόσμο, που ξερνάει πύον και θυμό. Έκαψα κι εγώ με τη φωτιά, τα πλάσματα που μαρτύρησαν ανέξοδα. Ο μικροαστισμός μου πνίγηκε ασφυκτικά σ΄αυτό το κρεματόριο. Υπήρξα κι εγώ διαβολεμένος χορηγός κρατικών δημίων, που πέρασαν θηλιά απ΄το λαιμό της αιωρούμενης Εβίτας. 

Εκμεταλλεύτηκα τα μέγιστα για να κάνω την τραγωδία τους εμπνευσμένα πρωτοσέλιδα. Ακόμη και τώρα, ερμητικά ασφαλής πίσω από την αντιμέτωπη λαγνεία ενός χαιρέκακου και μισερού υπολογιστή γράφω για τον πόνο, που δεν δύναμαι να πάρω. Γιατι αυτός είναι των άλλων και όχι ο δικός μου. Ως εκ τούτου μπορώ απλόχερα να μεταβιβάζω τις ευθύνες μου στους άλλους. Είμαι ένας μικρός ταρτούφος που στη κηδεία των θυμάτων θα στείλω όμορφα, πλαστικά λουλούδια και καλαίσθητα στεφάνια. Θα κλάψω μαζί τους την ποταπότητα του κόσμου. Μέχρι την επόμενη συμφορά που θα συμβεί, θα έχω πλήρη καιρό να αποενοχοποιήσω το βάρβαρο εαυτό μου. Γι΄αυτό σου λέω Εβίτα μου΄ και φονιάς σου και υποκριτικός επιμελητής του φόνου σου. Σιχάθηκα μια ζωή να υποδύομαι τον ήρωα στο ίδιο παραμύθι. 

Μεγάλωσα με την μεταβίβαση και προαγωγή των ευθυνών μου. Πάντα έφταιγε ο καπιταλισμός, η νέα τάξη, η δημόσια διοίκηση, η χειραγωγημένη, ιλαρή Παιδεία, η νοσηρή Δικαιοσύνη, το αστυνομικό κράτος, ο εσμός των κοινοβουλευτικών επιβητόρων, οι αιμοσταγείς και λάθροι επιβάτες. Ποτέ όμως εγώ. Γιατι εγώ ήμουν πάντα πιστός και ευυπόληπτος πολίτης, που απείχα από τους κλαυθμούς των άλλων κι αμπάρωσα με συρματόπλεγμα τον γυάλινο κι απόρθητο εαυτό μου. Στον εγερμένο όχλο που θ΄απαιτεί δικαιοσύνη, θα βάζω την ασπρόμαυρη ταμπέλα ''Μην Ενοχλείτε''. Βέβαιος τότε, πως θα μπορώ ν΄αναδύομαι με ακόρεστη ηδονή, μέσα από την προδιαγεγραμμένη και θανατηφόρα πλάνη μου. Θεός σχωρές μας αδελφοί...

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Η ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ

«Τοῦτο γάρ ἐστι φιλοσοφία, ἵνα τις καί ἐν τοῖς ἐλαχίστοις καί μικροῖς, τοῖς γινομένοις παρ’ αὐτοῦ, ἀεί νήφῃ» 

(᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ Σύρου) 

Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καί Φυλῆς Κυπριανοῦ (†2013)

Οι Άγιοι Πατέρες, ὡς ἀληθινοί ἐπιστήμονες τῆς τέχνης τοῦ ᾿Αοράτου Πολέμου, μᾶς συμβουλεύουν μέ ἰδιαίτερη ἔμφασι νά προσέχουμε στά μικρά, προκειμένου νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά μεγάλα. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι πρέπει νά μᾶς διακρίνη ἡ πνευματική σοφία, ὥστε κατά τήν πάλη καί τήν ἀντίστασι πρός τήν νοσοῦσα φύσι μας καί τόν ἀνθρωποκτόνο διάβολο, νά μήν εἰσερχώμεθα σέ μεγάλους ἀγῶνες καί πολέμους· νά δείχνουμε ὑπομονή καί καρτερία στίς μικρές μάχες κατά τῶν παθῶν, τίς ὁποῖες διεγείρει ὁ πονηρός, χωρίς νά ἐπιτρέπουμε νά ἀνάβουν μεγάλες πυρκαγιές, οἱ ὁποῖες κατόπιν δέν εἶναι εὔκολο νά σβηστοῦν. «῾Ο ὑπό τῶν μικρῶν εὐχερῶς νικώμενος», λέγει ὁ ῞Οσιος Μᾶρκος ὁ ᾿Ασκητής, «καί τοῖς μεγάλοις ἐξ ἀνάγκης δεδούλωται· ὁ δέ τούτων καταφρονῶν, τοῖς μεγάλοις ἐν Κυρίῳ ἀντιστήσεται». 

Στήν περίπτωσι δηλαδή αὐτή τῶν λεγομένων μικρῶν, ἐκμεταλλεύεται ὁ σατανᾶς τήν ἀδιαφορία καί ἀμέλειά μας, προκειμένου ἀπό ἕνα φαινομενικά ἀσήμαντο πρᾶγμα, ἀπό μία μικρή ἀβλεψία καί ὑποχώρησι, νά σκοτίση τόν νοῦ μας καί νά κυριεύση τήν καρδιά μας. «᾿Εοίκασι τά πάθη κυναρίοις, τοῖς εἰωθόσι σχολάζειν ἐν τοῖς μακελλαρίοις, ἅτινα μόνῃ φωνῇ ἀποδιδράσκουσιν, ἀμελούμενα δέ, ὡς λέοντες παμμεγέθεις ἐπέρχονται». «Τά πάθη ὁμοιάζουν μέ σκυλάκια, τά ὁποῖα συνηθίζουν νά συχνάζουν στά κρεοπωλεῖα... ῞Οταν τά φωνάξης, φεύγουν καί ἀπομακρύνονται... 

῞Οταν τά ἀμελήσης, πλησιάζουν καί ἐπιτίθενται σάν μεγάλα λεοντάρια». «Κυνάρια» λοιπόν ἀρχικῶς τά πρῶτα κινήματα τῆς ἁμαρτίας, τά ὁποῖα ὅμως, ὅταν ἀμεληθοῦν, γίνονται «λέοντες παμμεγέθεις». Αὐτή ἑπομένως εἶναι ἡ διάκρισις τῶν κατά Θεόν σοφῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποδεχόμενοι ἀνεπιφυλάκτως τήν πεῖρα τῶν ῾Αγίων Πατέρων, διώκουν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μέ νηπτική ἐγρήγορσι καί γενναῖο φρόνημα, ὄχι μόνο τά «κυνάρια», ἀλλά καί τούς «μύρμηκες» τῶν παθῶν, προτοῦ αὐτοί ἀνδρωθοῦν καί γίνουν φοβεροί «λέοντες»: «῞Οθεν χρή τόν ἀγωνιστήν», μᾶς συμβουλεύει ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητής, «τότε παλαίειν πρός τά πάθη, ὅταν ὡς μύρμηκες προσέρχωνται, δέλεαρ τήν εὐτέλειαν προβαλλόμενα. ᾿Εάν γάρ ἐπί τήν τοῦ λέοντος φθάσωσιν ἰσχύν ἐλθεῖν, δυσκαταγώνιστα γίνεται». 

Χρειάζεται λοιπόν ἐπιμέλεια καί ὑπομονή καί ἐπιμονή στά μικρά καί ἀσθενῆ, ὥστε νά ἀποσοβηθοῦν τά μεγάλα καί βίαια, διότι ἂν δέν νικηθῆ τό εὐτελές καί ὑποφερτό, πῶς θά ἀντισταθοῦμε στό σοβαρό καί ἀφόρητο; Ἂν ἀποδεχθῆς εὐχαρίστως τόν ἐσωτερικό αὐτο-έπαινο καί αὐτοθαυμασμό, πῶς θά μισήσης καί ἐξορκίσης τήν ἀνθρωπαρέσκεια ἀπό τίς τιμές τῶν ἄλλων στό πρόσωπό σου; Ἂν πεισθῆς στόν ἐχθρό, ὁ ὁποῖος σοῦ ὑποβάλλει νά κοιτάξης ἐμπαθῶς ἕνα ἀπρεπές ἔντυπο, πῶς θά διώξης κατόπιν τήν βίαιη ἐπιθυμία νά περιεργασθῆς πονηρά τήν σωματικότητα τοῦ πλησίον σου ἤ καί τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ σου; Ἂν ἀμελήσης τίς διατεταγμένες ἀπό τήν ᾿Εκκλησία μας ἡμερήσιες προσευχές, πῶς θά ἀντιμετωπίσης τήν ραθυμία, ἡ ὁποία σέ ἀποτρέπει ἐπίμονα ἀπό τοῦ νά καλλιεργῆς τήν ἀδιάλειπτη προσευχή; 

Ἂν ἐπιτρέπης στόν ἑαυτό σου νά κρίνη καί κατακρίνη κατά διάνοιαν τόν ἀδελφό σου, πῶς θά κατορθώσης νά μή τόν κατακρίνης μέ τά χείλη ἐνώπιον μάλιστα καί ἄλλων; Ἂν δέν εἶσαι πάντοτε λιτός καί ἐγκρατής στό φαγητό, ἀλλά γίνεσαι δοῦλος τῆς γαστριμαργίας καί πολυφαγίας, λόγῳ φιλαυτίας, πῶς θά ἀντισταθῆς στό τέκνο της, δηλαδή στόν λέοντα τῆς πορνείας; Ας προσέχουμε λοιπόν τά μικρά καί τίς ἀρχές τοῦ κακοῦ· ἂς μή δίδουμε τόπο στόν διάβολο, ἀνοίγοντες πόρτες καί διόδους πρός τά μεγάλα, διότι αὐτός ὁ παγκάκιστος «ἵσταται ἀεί ἐξεναντίας ἡμῶν (ἀπέναντί μας), περισκοπῶν διά ποίας ὁδοῦ τῶν αἰσθητηρίων ἡμῶν ἀνοιχθείσης ὑπό ἀμελείας ἐν ἡμῖν εἰσέλθῃ, καί ἣν ἂν κατανοήσῃ ἀφύλακτον, δι᾿ αὐτῆς ὁ δόλιος τά αὐτοῦ ἐξαποστέλλει ἡμῖν· ἀλλ᾿ ἡμεῖς ἀλλάξωμεν τούς μεγάλους πόνους ἐν τοῖς μικροῖς, καί εὐχερῶς αὐτοῦ κατισχύσωμεν». (2005)

Αναδημοσίευση εκ του περιοδικού ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ'', αρ. 378, 

Χειμώνας-Άνοιξη 2018, σελ. 113-114. 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΝ 23ον

 

...Παρ' όλα όμως ταύτα ευρεία κυκλοφορεί διάδοσις 

ότι εθεάθησαν εις την Τεκτονικήν Στοάν των Αθηνών και 

τίνες κληρικοί με πολιτικήν ενδυμασίαν, 

μετέχοντες των μυστηριακών τελετών 

όχι πλέον ως απλοί θεαταί, 

αλλ' ως δρώντα Μέλη εις την Σκηνήν,

φέροντες και ανάλογον βαθμόν κατά την τέλεσιν των μυστηριακών τελετών...

...Ίσως δε και εις την καινοτομίαν του Εκκλησιαστικού ημερολογίου

να μην ήταν εντελώς ξένη και η Μασονία,

ήτις ήρξατο να επεμβαίνει εκ των παρασκηνίων και εις την διοίκησιν των Εκκλησιαστικών πραγμάτων 

καθώς λέγουν οι μεμυημένοι εις τα μυστηριώδη τεχνάσματα και μηχανήματα αυτής.

Διότι, 

όσο και εάν προσπαθήσει τις να εύρει τον πρωταρχικόν 

και κύριον παράγοντα της εκκλησιαστικής ταύτης καινοτομίας,

δεν δύναται να εύρει τούτον μεταξύ των ιθυνόντων τα της Εκκλησίας, 

άνευ τινός ξένης επεμβάσεως και επηρείας.

Βεβαίως κατά το φαινόμενον ως εμπνευστής και πρωτοπόρος εις την καινοτομίαν του Γρηγοριανού ημερολογίου 

εμφανίζεται εις την Εκκλησιαστικήν κονίστραν 

ο μεταστάς Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος...

Τελευταίως περί Μασονίας εξέδωκεν εν περισπούδαστον και εμπεριστατωμένον βιβλίον ο ελόγιμμος Π. Τρεμπέλας, καθηγητής Θεολογίας εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω. Ούτος ανατρέχων εις τας πηγάς του Τεκτονισμού, διαφωτίζει αρκούντως και πειστικώς τον αναγνώστην, ότι η Μασονία δεν είναι μόνον θρησκεία, αλλ' έχει ως σκοπόν υπό το έμβλημα της ανθρωπίνης αλληλεγγύης και της συναδελφώσεως όλων ανθρώπων να καταργήσει πάσαν άλλην θρησκείαν συγχονευομένην μετά της Μασονικής τοιαύτης, αναγνωριζούσης ως μόνον αληθινόν Θεόν τον μέγαν Αρχιτέκτονα και δημιουργόν του σύμπαντος κόσμου. Είναι όντως απορίας άξιον πώς άνθρωποι διανοούμενοι και με εξαιρετικήν μόρφωσιν κατέχοντες μάλιστα μεγάλα αξιώματα εις την πολιτείαν και την κοινωνίαν, πώς εγκαταλείπουν την Θείαν και φωτεινήν θρησκεία την περιποιούσαν εις τον άνθρωπον την υψίστην τιμήν και αξίαν δια της ανυψώσεως του πνεύματος εις τον Θεόν και του εξευγενισμού των αισθημάτων μέχρις αυτοθυσίας υπέρ του κοινού καλού και ασπάζονται έστω και εν τω κρυπτώ την σκοτεινήν λατρείαν της Μασονίας. 

Διότι ταύτης και οι σκοποί μυστικοί και ανομολόγηται και οι μυστηριακαί τελεταί απαίσιαι και παιδαριώδεις, εμπνέουσι φρίκην άμα και γέλωτα εν αντιθέσει προς το σεμνόν και Θείον μεγαλείον των χριστιανικών τελετών. Αν και διαδίδεται και τα περιοδικά της Μασονίας διαβεβαιούσι, ότι εις τα δίκτυα και τους δρακτικούς πλοκάμους αυτής ενεπλάκησαν και τίνες ανώτεροι και κατώτεροι Θεολόγοι, κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ημείς τουλάχιστον δεν δυνάμεθα να το πιστεύσωμεν ουδέ να φαντασθώμεν ότι δύναται άνθρωπος αναγεννηθείς πνευματικώς δια του αγίου Βαπτίσματος και δεχθείς την χάριν του Παναγίου Πνεύματος κατά την χειροτονίαν αυτού και αξιωθείς μάλιστα να περιβληθεί και την Επισκοπικήν χρυσούφαντον αλουργίδα, να ανταλλάξει όλας αυτάς τας θείας δωρεάς του Χριστού με με τον πινδαρόν μανδύαν του Μασονισμού. 

Η τοιαύτη ανταλλαγή τότε μόνο είναι πιθανή δια τον ορθόδοξον κληρικόν, όταν ούτος απωλέσει πάσαν χριστιανικήν συνείδησιν, ου μην αλλά και πάσαν ανθρωπίνην φιλοτιμίαν και αξιοπρέπειαν, ώστε να υποδύεται το πρόσωπον του λειτουργού του Θεού, άμα δε και το πρόσωπον του Μασονισμού, εμπαίζων ούτω ου μόνον την Εκκλησίαν του Χριστού, αλλά και την Στοά του Μασονισμού. Διότι ουδεμία σχέσις και συμφωνία δύναται να υπάρξει μεταξύ Χριστού και Βελίαρ κατά τον Θείον Απόστολον, ουδέ δύναται ο Χριστιανός πολλώ δε μάλλω ο κληρικός και δη Αρχιερεύς δυσί Κυρίοις να δουλεύει κατά την ρήσιν του Θείου και Ιερού Ευαγγελίου, τω Θεώ και τω Μαμωνά. Παρ' όλα όμως ταύτα ευρεία κυκλοφορεί διάδοσις ότι εθεάθησαν εις την Τεκτονικήν Στοάν των Αθηνών και τίνες κληρικοί με πολιτικήν ενδυμασίαν, μετέχοντες των μυστηριακών τελετών όχι πλέον ως απλοί θεαταί, αλλ' ως δρώντα Μέλη εις την Σκηνήν, φέροντες και ανάλογον βαθμόν κατά την τέλεσιν των μυστηριακών τελετών. 

Η διάδοσις αύτη, όσο κι αν φαίνεται απίστευτος εις τους έχοντας περίσσειαν κρίσεως και διαύγειαν χριστιανικής αντιλήψεως, ευρίσκει όμως πίστιν εις τους αφελείς και ευπίστους χριστιανούς, οίτινες βλέποντες την ηθικήν κατάπτωσιν ενίων Κληρικών και σχηματίζοντες την εντύπωσιν πως από τας ψυχάς αυτών και την συνείδησιν εφυγαδεύθησαν, ου μόνον η Θεία Χάρις, αλλά και η στοιχειώδης συναίσθησις του ανθρωπισμού, δίδουν πίστιν δυστηχώς εις την αποτρόπαιον και τερατώδη ταύτην διάδοσιν και σαλεύεται ούτω εκ βάθρων η χριστιανική πίστις αυτών. Διατί, διατείνονται τίνες δριμείς των κληρικών επικριταί, διατί είναι αδύνατον εις ορθόδοξος κληρικός να γίνει και Μασόνος, αφού ούτος δεν δειλιά ουδέ εντρέπεται να καταπατεί ασυνειδήτως και ασυστόλως τους νόμους της χριστιανικής ηθικής και αγάπης, χρηματιζόμενος εκ του ιερού αξιώματός του και αγοράζων πολυκατοικίας και λιμουζίνας πολυτελείας και κλείων τα σπλάχνα του ελέους και της συμπαθείας από των αναξιοπαθούντων και δεινώς κατατρυχομένων υπό της εσχάτης ενδείας και πενίας χριστιανών του; Διατί λέγουν οι δριμείς ούτοι των τοιούτων κληρικών επικριταί δεν δύνανται οι κληρικοί οι έχοντες πεπορωμένην την χριστιανικήν συνείδησιν να ασπαθώσι και τον Μασονισμόν, τοσούτω μάλλον όσο ούτος ου μόνον δεν καταπολεμεί αλλά και υποθάλπει τα πάθη του ανθρώπου απαλλάττων άμα αυτόν και από τον δριμήν έλεγχον της χριστιανικής συνειδήσεως; 

Η Μασονία λέγουν ούτοι, ως οργανισμός έχων ως κύριον σκοπόν την κατάρριψιν των θρησκευτικών και φυλετικών διακρίσεων και την καταπολέμησιν πάσης θρησκευτικής και εθνικής ιδεολογίας, ως κεντρικόν στόχον της ενεργείας και της δράσεως αυτής έθηκε να προσελκύει να προσεταιρίζεται τους κατέχοντας μεγάλα Πολιτικά και Εκκλησιαστικά αξιώματα, ίνα χρησιμοποιεί ταύτα ως όργανα δια τον κλονισμόν και την κατάρριψιν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ιδεοδών, άτινα είναι πολέμια προς τον Τεκτονισμόν, διότι αναχαιτίζουν την ευρείαν διάδοσιν αυτού μεταξύ του θρησκεύοντος και εθνικόφρονος λαού. Κι όταν ευρίσκονται πολιτικοί άνδρες κατέχοντες τα ύψιστα πολιτικά αξιώματα λόγω ανωτέρας πολιτικής μορφώσεως και διπλωματικής ικανότητος, οίτινες θεωρούσι τίτλον τιμής εξαιρετικής να περιβληθώσι την τήβεννον της Μασονίας, διατι λέγουν ούτοι να μην ευρίσκονται και Θρησκευτικοί Αρχηγοί, οίτινες να μην ορέγονται ομού με τον Επισκοπικόν Μανδύαν να περιβληθώσι και την Μασονικήν χλαμύδα, τοσούτω μάλλον όσω αύτη καθιστά αυτούς φίλους και συναδέλφους προς τους μεγάλους και ισχυρούς πολιτικούς και υπισχνείται να αναβιβάσει αυτούς εις υψηλοτέρους Εκκλησιαστικούς βαθμούς; 

Ούτω ο πανίσχυρος και δαιμόνιος Μασονισμός, αφού κατόρθωσε να εμπλέξει εις τα δίκτυα αυτού τους περισσοτέρους εκ των πολιτικών και των μέγα δυναμένων λόγω επιστημονικής μορφώσεως και πλούτου ανδρών, έρριψε τελευταίως τους προσηλυτευτικούς πλοκάμους αυτού και εις τον περίβολον της Ελληνικής Εκκλησίας με στόχον τον προσεταιρισμόν των Θρησκευτικών Ηγετών. Και είναι μεν αληθές, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος εις μίαν Σύνοδον της Ιεραρχίας απεκήρυξε την Μασονίαν ως πολεμίαν της χριστιανικής θρησκείας και επέβαλε και εκκλησιαστικάς κυρώσεις κατά των οπαδών αυτής, ως έφθην ειπών, αλλ' η Μασονία δεν είναι εξ' εκείνων των εχθρών, οίτινες υποχωρούν και παραιτούνται της περαιτέρω μάχης εις την πρώτην ήτταν αυτών, αλλά ανασυντάσσονται και στρατολογούντες νέας ισχυράς εφεδρείας επιχειρούν νέας επιθέσεις κατά των πολεμούντων αυτήν. Αλλ' η αντίστασις αύτη της Ελληνικής Εκκλησίας ήρξατο από τίνων ετών να χαλαρούται συνεπεία της εξασθενήσεως του Θρησκευτικού αισθήματος και του Πολιτικού φρονήματος των Μελών της. Της χαλαρώσεως ταύτης επωφεληθείσα η Μασονία, επανέλαβε τας επιθέσεις αυτής μετά περισσοτέρας ορμής με κύριον σκοπόν να θέσει και την Εκκλησίαν υπό τον έλεγχόν της, τουθ' όπερ θα επιτύγχανεν, αν κατόρθου να προσεταιριστεί με το μέρος αυτής τους Θρησκευτικούς Αρχηγούς. 

Εντεύθεν εξηγείται και η στάσις ενίων ρηξικελεύθων και νεωτεριστών Ιεραρχών προς Εκκλησιαστικάς καινοτομίας, προς ας δεν τυγχάνει όλως ξένος και ο απαίσιος δάκτυλος της επαράτου Μασονίας, ευλόγως φρονούσης ότι δια των καινοτομιών θα μαρανθεί ο ζήλος των ορθοδόξων και η αφοσιωμένη προσήλωσις αυτών εις τα ανώτερα ιδανικά της ορθοδοξίας και της εθνικής ημών ιδεολογίας. Ίσως δε και εις την καινοτομίαν του Εκκλησιαστικού ημερολογίου να μην ήταν εντελώς ξένη και η Μασονία, ήτις ήρξατο να επεμβαίνει εκ των παρασκηνίων και εις την διοίκησιν των Εκκλησιαστικών πραγμάτων καθώς λέγουν οι μεμυημένοι εις τα μυστηριώδη τεχνάσματα και μηχανήματα αυτής. Διότι, όσο και εάν προσπαθήσει τις να εύρει τον πρωταρχικόν και κύριον παράγοντα της εκκλησιαστικής ταύτης καινοτομίας, δεν δύναται να εύρει τούτον μεταξύ των ιθυνόντων τα της Εκκλησίας, άνευ τινός ξένης επεμβάσεως και επηρείας. 

Βεβαίως κατά το φαινόμενον, ως εμπνευστής και πρωτοπόρος εις την καινοτομίαν του Γρηγοριανού ημερολογίου εμφανίζεται εις την Εκκλησιαστικήν κονίστραν, ο μεταστάς Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. Αλλ' ούτος αδύνατον να προέβει αυτοβούλως εις αυτήν, άνευ τινός εξωτερικής επεμβάσεως και επιρροής. Και τούτι διότι εις μίαν σχετικήν πραματείαν αυτού εμφανίζεται δριμύς ελεγκτής του πάπα Γρηγορίου, διότι ο τελευταίος ούτος αυθαιρέτως και άνευ συνεννοήσεως μετά των λοιπών Εκκλησιών αντικατέστησεν εις την Δυτικήν Εκκλησίαν το υπό της Α' Οικουμενικής Συνόδου θεσπισθέν Ιουλιανόν ημερολόγιον μετά του Γρηγοριανού τιούτου.

Εκ του βιβλίου ''ΑΠΑΝΤΑ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (1871 - 1955)

της Ιεράς Μονής Αγίου Νικοδήμου Ελληνικού Γορτυνίας. 

Τόμος Δεύτερος, σελίδες 310 - 313, 1997. 

Απόσπασμα εκ του άρθρου του Αγίου Χρυσοστόμου του νέου Ομολογητή

''ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΩΘΕΝ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 

ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΕΩΣ ΑΥΤΗΣ''.

ΜΙΚΡΟ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ 

ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ 

ΜΕ ΤΗΝ ''ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ'' 

ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!

''...Αστυνομικά όργανα πολιορκήσαντα καθ΄όλην την νύκτα την εκκλησίαν, επιτέθηκαν κατά την έξοδον του εκκλησιάσματος δια των υποκοπάνων εναντίον των γυναικών και άρχισαν να βάλλουν εναντίον του αόπλου και ανυπόπτου πλήθους. 

Και το αδελφικόν αίμα επότισε τα σκράπεδα του ναού της αγάπης και της ειρήνης, προς δόξαν των αναξίων ποιμένων της Εκκλησίας, οι οποίοι κατά την μεγαλόστομον ρήσιν του Αποστόλου Παύλου μετεβλήθησαν εις λύκους της ποίμνης των. 

Αι θλιβεραί σκηναί αι οποίαι κατέληξαν εις την αδελφοκτονικήν δολοφονίαν και εις τας οποίας οδήγησαν το εγκληματικόν, καλογερικόν πείσμα και η ανόητος εμμονή του Αρχιεπισκόπου Αθηνώς εις αποφάσεις ακύρους και παρανόμους διαιρόντως την Εκκλησίαν και σκανδαλιζούσας τας ψυχάς του ευλαβούς και στερρώς εχομένου των εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων ορθοδόξου πληρώματος, διεδραματίσθησαν καθώς μας αφηγήθησαν αυτόπται μάρτυρες των σκηνών...''

(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' Τρίτης 22 Νοεμβρίου 1927)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ 

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

''...Την 11ην νυκτερινήν καταφθάνουσι δύο άνδρες έχοντας εφ΄όπλου λόγχην να επιπέσωσι κατά του εκκλησιάσματος, πρώτος αυτός έδωκε το σύνθημα αρχίσας να κτυπά δια του υποκοπάνου του όπλου μιμηθέντες κατόπιν και οι υπ΄αυτόν άνδρες. 

Δέχονται κτυπήματα υποκοπάνων πολλοί΄ ξεσχίζονται πίλοι γυναικών΄ καταρρίπτονται κατά γης το έξωθεν προσκυνητάριον με τας αγίας εικόνας, το τραπέζιον ένθα ήσαν τοποθετημένα τα κηρία, χωρίς δε να προβάλλη ουδεμίαν αντίστασιν, το πλήθος διεμαρτύρετο δια τους τοιούτους βανδαλισμούς. 

Ο ιερεύς λαβών γνώσιν εγκαίρως της ασκηθείσης βίας δεν προσήλθεν. 

Οι εντός του ναού παραμένωσι, των ψαλτών εξακολουθούντων να ψάλλωσι μέχρις ότου περί την ώραν εκείνην 2 μεταμεσονύκτιον έληξεν η ακολουθία του όρθρου. 

Μετά ταύτα αρξάμενοι να εξέρχονται του Ναού, διεχωρίθησαν υπό των αξιωματικών και των χωροφυλάκων οι άνδρες εκ των γυναικών και οδηγήθησαν υπ΄αυτών οι άνδρες δια μέσου του σκότους, εις το αστυνομικόν τμήμα Π. Φαλήρου...''

(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' 24 Νοεμβρίου 1925)

ΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΙΣ ΙΕΡΕΥΣ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΜΕ ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ ΚΟΥΡΕΥΕΤΑΙ

''...Το παρελθόν Σάββατον εν πληθούση αιθούση του Πλημμελειοδικείου της πόλεως, εξεδικάζετο υπόθεσις κατά του Παλαιοημερολογίτου Ιερομονάχου Αρσενίου Σακελλάρη, εφημερίου Βιτώλης - Πύργου της Φθιώτιδος,
κατηγορουμένου κυρίως, ότι δεν έπαυσε λειτουργών κατά το Παλαιόν Ημερολόγιον, μολονότι η Ιερά Σύνοδος καθήρεσε τούτον, κυρίως επί τούτω, κατόπιν εισηγήσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Ιακώβου.
Κατά την δίκην εκλήθησαν ως μάρτυρες της κατηγορίας και δύο ιερείς αντιπρόσωποι του μηνυτού Μητροπολίτου, ήτοι ο τέως Γραμματεύς τούτου και ο εν Μακρακώμη αντιπρόσωπος αυτού,
ως και δύο έτεροι εφημέριοι των προκειμένων χωρίων.
Κατά το κατηγορητήριο, όπερ ανέγνωσε τυπικώς η κατηγορούσα Αρχή, ο εν λόγω ιερεύς καταστάς λαικός κατόπιν της επισυμβάσης καθαιρέσεως αποφάσει της Ιεράς Συνόδου, εξηκολούθει να ιεροπραττεί, αντιποιηθείς ούτω καθηκόντων Δημοσίας Αρχής...
Ήτοι Εκκλησιαστικού λειτουργού, ακολουθούντος το Παλαιόν Ημερολόγιον...''

(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' 28 Απριλίου 1928)

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ 

Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

ΝΕΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ

''...Μία όμως των καλογραιών απέθανε προ τίνων ημερών εν Σύρω και η εκεί Εκκλησιαστική Αρχή δεν επέτρεπρε την κηδείαν αυτής, ως αφορισμένης (!!) 

Ετηλεγραφήθη τούτο εις τον εδώ Συνοδικόν Επίτροπον Σύρου κ. Λεβεντόπουλο, όστις ήθέλησε να φέρη το ζήτημα εις την Σύνοδον. 

Και η Σύνοδος, πρωτοστατούντος του Αγίου Ναυπακτίας απεφάσισε, ότι... δεν έπρεπε να κηδευθή η ατυχής νεκρά Μελάνη (ούτως ονομάζετο). 

Ματαίως παρενέβησαν πολλοί, εν οις και ο κ. Γιαλούρης, πληροφορηθέντες την αντιθρησκευτικήν απόφασιν της Συνόδου, αύτη ήτο αμετάπιστος και η συνεδρίασις δυελύθη με απόφασιν αυτής, ότι απαγορεύεται να κηδευθή η αποβιώσασα Μοναχή...'' 

(Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' 12 Νοεμβρίου 1927)

Σημ: Στην επόμενη ενότητά μας ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 22ον

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 8 Ιανουαρίου 1925)

ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Μετά τις δημόσιες επιστολές της ''Επιτροπής Ορθοδόξων'' και του Μητροπολίτη Αθηνών Χρυσόστομου Παπαδόπουλου στην εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' (7-9 Απριλίου 1924 ν.ημ.) για την δήθεν συνεννόηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά των Πατριαρχείων, όσον αφορά την εφαρμογή του νέου ημερολογίου στο εκκλησιαστικό, έρχεται το περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ''ΠΑΝΤΑΙΝΟΣ'', να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές! Στο επίσημο -λοιπόν- περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας της 1ης Μαρτίου 1924 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο - απάντηση προς την Εγκύκλιο (10/3/1924) της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, σχετικά με την μονομερή εφαρμογή του νέου ημερολογίου στο εκκλησιαστικό. Το άρθρο αυτό αποτελεί όνειδος και καταπέλτη για την Μητρόπολη Αθηνών, αφενός μεν, γιατι αναιρεί ένα προς ένα τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε η Εγκύκλιος για την ημερολογιακή μεταρρύθμιση, αφετέρου διαψεύδει δημόσια τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο1 για τα ''περί συνεννοήσεως μετά των Πατριαρχείων'', αφού το άρθρο καταλήγει ως εξής: 

''Αξίζει εν τέλει των επί των δικαιολογιών της Εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος σχολίων τούτων να παρατηρηθή και το γεγονός, ότι ουδαμού της Εγκυκλίου αναφέρεται, ότι πλην των Εκκλησιών Ελλάδος και Κωνσταντινουπόλεως, ουδεμία άλλη κατά τόπους Αυτοκέφαλος Εκκλησία απεδέχθη προς το παρόν, την συνταύτισιν του Εκκλησιαστικού προς το Πολιτικόν Ημερολόγιον. Τούτο δε όλον γέγονεν2, ίνα μη πληροφορηθώσιν, ούτε οι Αρχιερείς προς ους η Εγκύκλιος απευθύνεται, ούτε ο Κλήρος, ούτε και ο Λαός, χάριν του οποίου η μεταρρύθμισις του Ημερολογίου επεχειρήθη, ότι τόσον μονομερώς ελήφθη η απόφασις της μεταρρυθμίσεως.'' 

Ο αρθρογράφος Δημήτρης Πετρακάκος3 γράφει -λίγους μήνες μετά- στην ''ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ'' της 22ας Ιανουαρίου 1925, ένα εξαίρετο, εκκλησιαστικό άρθρο σχετικά με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση, υπό τον τίτλο ''Η ΕΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΟΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ.'' Ήδη στον ημερήσιο Τύπο και των δύο πολιτικών παρατάξεων μπροστά στις λαικές εξεγέρσεις, αλλά και τις αντιδράσεις εκ μέρους των τριών Πατριαρχείων Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας σχετικά με το Ημερολογιακό Ζήτημα αναγγέλλεται η σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου στα Ιεροσόλυμα4, προς οριστική επίλυση της ημερολογιακής καινοτομίας. Στο άρθρο αυτό, ο δημοσιογράφος γράφει τα εξής αυτονόητα, αποκαλυπτικά, αλλά και ενδεικτικά των όσων νεωτερισμών και καινοτόμων μεταρρυθμίσεων συμβαίνουν και που ο λαός ήδη γνωρίζοντας, τα παρακολουθεί με ζωηρό ενδιαφέρον. 

Γράφει: ''Το ζήτημα του ημερολογίου κατά της βιαίας μεταβολής του οποίου εξηγέρθησαν τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας, ως και το Άγιον Όρος, όπου οι Αγιορείται ευλαβώς τηρούσι το πατροπαράδοτον, θρησκευτικόν ημερολόγιον, θέλει προκαλέση την μάλλον ταραχώδην και προέχουσαν συζήτησιν. Θυελλώδεις ομοίως προμηνύονται αι συζητήσεις περί της θέσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αι ομόδοξαι Εκκλησίαι επωφελούμεναι της σημερινής αδυναμίας ημών, κατεργάζονται μεθόδους, όπως εις την εκλογήν του Πατριάρχου λαμβάνωσι μέρος του λοιπού και αύται. Τούτο θα εσήμαινε προς την ανατροπή του κανονικού πολιτεύματος της Εκκλησίας, μίαν ολοκληρωτικήν απεμπόλησιν των προαιωνίων δικαιωμάτων της Ελληνικής φυλής. Η αντίδρασις είναι πεισματώδης και η Ελληνικότης της Μεγάλης Εκκλησίας πλήττεται πανταχόθεν. (Γιατι; σημ. ημετέρα) Ο Γάμος των κληρικών, εννοούμεν τον γάμον των Επισκόπων και τον δεύτερον γάμον των ιερέων και διακόνων. Το έγκυρον των Αγγλικανικών χειροτονιών, κωλύματα γάμου, περιορισμός των ιερών ακολουθιών και των νηστειών. Αμφίεσις των κληρικών. Εάν δεν υπάρξη αναβολή, Οικουμενική Σύνοδος θα λάβη χώραν τον ερχόμενον Μάιον εις τον εν Ιεροσολύμοις μεγαλοπρεπή ναόν της Αναστάσεως.'' 

Όλες αυτές οι αντορθόδοξες, νεωτεριστικές καινοτομίες είναι γνωστές στο εκκλησιαστικό ποίμνιο, αλλά, όπως έχουμε επισημάνει πολλάκις, λόγω του πολιτικού διαμελισμού του εκλογικού σώματος, οι Βενιζελικοί θριαμβολογούν για οποιαδήποτε νεωτερισμό στα ειωθότα της Εκκλησίας, επειδή αυτά, τα ποιούν Βενιζελικές ή συνεργαζόμενες φιλοβασιλικές κυβερνήσεις, οι δε Βασιλικοί ακριβώς το αντίθετο. 

Στις δε Βενιζελικές εφημερίδες είναι τόσο μεγάλος, ο ξενομανής, αγγλογαλλικός οίστρος, αλλά και κάθε νεωτερίζουσα μορφή, που αποκλίνει οριστικά από το ''απευκταίον (Βασιλικό) παρελθόν'' και τις λαικές, εθιμοτυπικές, ακόμη και παγιωμένες, ορθόδοξες παραδόσεις, που ζητούν ακόμη και την εισαγωγή του καθολικού αρμονίου στους ορθόδοξους ναούς μέχρι και την χρησιμοποίηση του ράσου μόνο στους ναούς, ως ένδειξη και έκφραση εκσυγχρονισμού και προόδου...! 

Εν τω μεταξύ, ούτε η αυτοκέφαλος Εκκλησία της Κύπρου (για την πρώτη αυτή περίοδο εφαρμογής του νέου ημερολογίου, που γίνεται λόγος) αποδέχεται την εφαρμογή της ημερολογιακής καινοτομίας και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος Γ'5 (1859-1933) απευθυνόμενος προς την Εκκλησία της Σερβίας (που αποδέχθηκε αρχικά) την καινοφανή αυτή μεταρρύθμιση, γράφει6 μία ακριβώς εβδομάδα πριν την νεοημερολογιακή εφαρμογή στην Εκκλησία της Ελλάδος, τα εξής: ''Τούτου ένεκα επιβάλλεται, η συγκρότησις γενικής Πανορθοδόξου Συνόδου εις την οποίαν να λάβωσι μέρος όλαι αι αυτοκέφαλαι εκκλησίαι, εν αις και αι αποσχούσαι του εν Κων/πόλει Συνεδρίου, αίτινες εδήλωσαν ήδη την προθυμίαν αυτών εις το να μετάσχωσι τοιαύτης γενικής Συνόδου. {...} Και εν τη πεποιθήσει, ότι τοσούτον μικρά αναβολή εις ουδέν θα προσέκρουεν, υπέβαλε (Η Ιερά Σύνοδος Κύπρου) συνάμα προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον την παράκλησιν, ό π ω ς α ν α β λ η θ ή   π ά σ α  μ ε μ ο ν ω μ έ ν η  μ ε τ α β ο λ ή   τ ο υ  Η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ, ήτις ως αποτέλεσμα θα είχεν  ο λ έ θ ρ ι ο ν  δ ι χ α σ μ ό ν   τ ω ν Ε κ κ λ η σ ι ώ ν. {...} Διατελούμεν μετ΄αγάπης ακραιφνούς, ο ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός και όλως πρόθυμος Ο ΚΥΠΡΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΣ Εν Αρχιεπισκοπή 19/3 Μαρτίου 1924.'' 

Και ενώ συμβαίνουν όλες αυτές οι γενικευμένες αντιδράσεις εκ μέρους Πατριαρχείων, Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και τμήματος του ορθοδόξου, ελληνικού λαού, δημοσιεύεται στην εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' της 23ης Απριλίου 1924, επιστολή του Χρυσόστομου Παπαδόπουλου με αποδέκτη τον... Αρχιεπίσκοπο Καντερβουρίας της Αγγλικανικής ''Εκκλησίας'', προκειμένου ο πρώτος να εξάρει το ζήλο και την αγάπη δυο βρετανικών οργανώσεων της Αθήνας, που βοηθούν και περιθάλπουν τους ανταλλαγέντες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας... Δυστυχώς, στο εσωτερικό της χώρας έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες ''δεσποτοκρατικές'' επιβολές κραταιού ύφους και μισερού, αντιχριστιανικού ήθους εκ μέρους του αλαζόνα και ''στρατοκράτη'' Χρυσόστομου Παπαδόπουλου7, που ενώ έχει πιαστεί δύο φορές -δημοσίως- ψευδόμενος, επιχειρεί ωστόσο και τρίτη δημόσια, -προς ενημέρωση- ανακοινώσιμη ψευδολογία! 

Έτσι, μετά τον μεγάλο θόρυβο που προκλήθηκε στην Αθήνα, εξ' αφορμής των δύο μεγάλων θαυμάτων στον Μητροπολιτικό ναό της πόλης την ημέρα της εορτής του Ευαγγελισμού με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο, ο ''αρχιεπίσκοπος του Σχίσματος'' έφθασε στο σημείο να διαψεύσει -με ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής- στον ημερήσιο Τύπο8 τα θαύματα, τα οποία σημειώθηκαν! ''Σχετικώς με την χθεσινήν είδησιν περί θαύματος τελεσθέντος εν τω Μητροπολιτικώ ναώ εν τη Αρχιεπισκοπή Αθηνών ανακοινώνουμε τα εξής: Είναι φαντασίας αποκύημα και καθ΄ολοκληρίαν ανυπόστατον, ότι ''οι εν τω ναώ προσερχόμενοι κατέκλυσαν αυτόν και η κυκλοφορία εντός ναού κατέστη αδύνατος.'' 

Ο ιερεύς, ο τελέσας ''παράκλησιν'', αιτήσει τινών χριστιανών προ της εικόνος της Θεοτόκου, διαβεβαιοί, ότι οι παρόντες χριστιανοί δεν υπερέβαιναν τους 200, στρατολογηθέντας και τούτους κατόπιν πείσματος και εντατικής προπαγάνδας, εχούσης ελατήρια αναμφιβόλως ευτελούς εκμεταλλεύσεως του ζητήματος, ως αντελήφθη προσωπικώς και αυτός ούτος ο πρωτοσύγγελος της Αρχιεπισκοπής, όστις επισκεφθείς χθες μ.μ. τον ναόν Ταξιαρχών Πύλης Αγοράς, ήκουσε τρεις κυρίους ισταμένους προ της εξωτερικής εσόδου του ναού και προτρέποντας τα εν αυτώ τελέσαντα επιδεικτικώς παράκλησιν, κοράσια του κατηχητικού σχολείου Αγίας Αικατερίνης, όπως μεταβούν εις τον ιερόν ναόν της Μητροπόλεως και απαιτήσουν να ψαλλή και εκεί παράκλησις...'' Όμως, το ψέμα -λέει ο λαός μας- έχει κοντά ποδάρια! Κι εμείς συμπληρώνουμε: Κι η υποκρισία ένα Τέλος... Εύχεσθε!

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ 

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 28 Απριλίου 1924 ν.ημ.)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΙ ΕΔΩ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 8 Ιανουαρίου 1925 ν.ημ.)

ΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 27 Μαρτίου 1924 ν.ημ.)

ΣΟΒΑΡΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 29 Μαρτίου 1924 ν.ημ.)

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ

(Εφημερίδα ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'' 30 Απριλίου 1924 ν.ημ.)

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. Ο Μητροπολίτης Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος είχε ενημερώσει στην πρώτη -κατ΄ιδίαν- συνάντηση με την ''Επιτροπή Ορθοδόξων'', ότι με την εφαρμογή του νέου ημερολογίου συμφωνούσαν αρχικά τα τρια Πατριαρχεία της Ανατολής, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας και η Αρχιεπισκοπή της Κύπρου, γεγονός που αποδείχθηκε καθόλα ψευδές!

2. Η μονομερής εφαρμογή της ημερολογιακής μεταρρύθμισης μεταξύ Εκκλησίας της Ελλάδος και Οικουμενικού Πατριαρχείου (Χρυσοστόμου και Μελετίου) έγινε ξαφνικά και χωρίς καμία συνεννόηση μεταξύ όλων των τοπικών Εκκλησιών, προκειμένου ν΄αναγκασθούν και οι Εκκλησίες ν΄ακολουθήσουν την ημερολογιακή καινοτομία.

3. Ο Δημήτρης Πετρακάκος (1877-1946)  ήταν δικηγόρος, πολιτευτής και αργότερα βουλευτής και πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, εκ μέρους του ''Λαικού Κόμματος'' του Παναγή Τσαλδάρη. Μεταξύ των ετών 1924 - 1933 έγραφε άρθρα υπέρ του πατρίου ημερολογίου, καλώντας τις κυβερνήσεις να το επαναφέρουν. Ο Τσαλδάρης,  είχε υποσχεθεί -προς άγρα ψήφων- στους Ορθοδόξους Χριστιανούς του Πατρίου Ημερολογίου, πως αν έβγαιναν στην Κυβέρνηση θα επανέφεραν το πατροπαράδοτο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Φυσικά δεν το έκαναν ποτέ...

4. Βλέπε εφημερίδα ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'' της Τετάρτης 30 Απριλίου 1924.

5. Ο πρώην Μητροπολίτης Κερύνειας  Κύριλλος Γ' (1859-1933) εκλέχθηκε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου στις 11 Νοεμβρίου 1916. Μεταξύ των υποψηφίων για τη θέση του Αρχιεπισκόπου ήταν και ο... Μελέτιος Μεταξάκης, ο αρχομανής και μασώνος κληρικός, που έγινε δύο φορές Μητροπολίτης (Κυτίου και Αθηνών) και δύο φορές Πατριάρχης (Κων/πόλεως και Αλεξανδρείας), ενώ προς τέλος της ζωής του εποφθαλμιούσε και τη θέση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων...

6. Βλέπε εφημερίδα εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 28 Απριλίου 1924.

7. Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος υπήρξε μέγας διώκτης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και συνεργούσης της χωροφυλακής φυλάκιζε και εξόριζε τους αντικαινοτόμους των πατρώων παραδόσεων. Βλέπε σχετικά περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' ΕΔΩ.

8. Βλέπε εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' της 9ης Απριλίου 1924.

9. Συνεχίζεται.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος