ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΥΣ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΟΛΕΣΑΙ

Πιο τυχοδιωκτική, χαιρέκακη και επηρμένη ανακοίνωση 

από αυτήν των εν δίκοις σταυρωτών και διορισμένων Κατσουλιέρηδων 

δεν πρέπει να έχει ξαναγραφεί τα τελευταία δυσειδή χρόνια οικουμενιστικής κατοχής στην καινοτόμο Εκκλησία. 

Εμφανίζονται ως εμμονικοί αριβίστες, 

που επενδύουν στα κελεύσματα και τις προσταγές των αστικών δικαστηρίων της χώρας 

και αντί να μετανοήσουν, 

που Μοναχοί όντες έστειλαν στην φυλακή Ορθοδόξους Ομολογητές Μοναχούς, 

αυτοί βαυκαλίζονται με έπαρση σύγχρονου Αρείου και ρεβανσισμό συστρατευμένου Βέκκου. 

Το μόνο που τους λείπει είναι να τους αποδοθεί αυτοδικαίως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο 

το αναγνωρισμένο οφίκιο της ''Οικουμενιστικής Συνεργασίας'' 

και ν' αποδοθεί στον ομογενοποιημένο κλώνο του κ. Βαρθολομαίου, 

ο τίτλος του ''Μεγάλου Συνεργάτη και Άρχοντα επί Προδοσίας Μοναχού''! 

Γιατι, τι αποτελεί αυτή η κάλπικη και εν μία νυκτί αχαρτογράφητη ''Μονή,'' 

που ευδοκιμεί μόνο σε υπηρεσιακά χειρόγραφα και διοικητικά χειραγωγημένους τίτλους; 

την εκ δεξιών, απόκρυφη εκδίκηση, την αναδυομένη οργιλότητα 

και την χρονία, υποβόσκουσα και μανιοκαταστροφική ρεβάνς 

του σημερινού αναγνωρισμένου Ποντίφηκα της Πόλης!

Κατασκεύασε με οικουμενιστικά φιρμάνια και κεκοσμημένα βουλοκέρια ένα ''κάστρο'' χτισμένο με αφέλεια στην άμμο, για να εξορμούν από εκεί οι χειροθετημένοι και ενθουσιώδεις, δωσίλογοι θαμώνες του. Ο δωσιλογισμός, που στις ημέρες μας αναγορεύθηκε σε επίσημη ιδεολογία των υπηρετούντων την καθεστωτική τάξη πραγμάτων, δεν βρίσκει αναφορά μόνο στους ξένους, εμπνευσμένους, επίορκους κατακτητές, αλλά και στους ενχώριους, ντόπιους και διαπιστευμένους ''ναρκοθέτες''. 

Η Πανθρησκεία του Αντιχρίστου δια των αυτόχειρων, συγκρητιστικών ποιμένων της επιχειρεί διαδραστικό ξεκαθάρισμα στην Αγιώνυμη Πολιτεία, τρεις ημέρες μετά και την ανακοίνωση της νομοκανονικής αποτείχισης Αγιορειτών Πατέρων! Το δικαστήριο επέβαλλε από είκοσι χρόνια φυλακής στον Γέροντα Μεθόδιο και τον Μοναχό Αντύπα επί ηθική και φυσική αυτουργία και από δέκα χρόνια σε άλλους Μοναχούς για μια Μολότωφ που πετάχθηκε, όταν οι Μοναχοί αμύνονταν απ' το κονάκι στις Καρυές, για να μην μπει η μπουλντόζα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι... 

Δηλαδή, εσείς οι καταξιωμένοι και ''ορθοπραττούντες'' Κατσουλιέρηδες, όταν μπει κάποιος στο ευαγές και μοναστικό κατάλυμά σας και θελήσει να το οικιοποιηθεί και να σας διώξει, εσείς θα του προσφέρετε και τα κλειδιά της πόρτας; Αν φυλάγατε σκοπιά στους παραπόταμους του Έβρου και θωρούσατε τους Τούρκους να εισβάλλουν στην Ελλάδα, θα τους παραδίδατε και τα τιμημένα όπλα; Κι αν ακόμη έρχονταν οι αιμοσταγείς εκπρόσωποι του λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου προκειμένου να συλλειτουργήσετε, εσείς τι θα τους λέγατε; Κάνουμε υπακοή κι αγάπη στον πολυχρονεμένο Πατριάρχη μας, γι' αυτό περάστε μέσα αδελφοί να συλλειτουργήσουμε; 

Κι όμως θα το κάνατε, όπως και το κάνετε...! Γιατι, ποια η διαφορά των δύο εκμαυλιστών, διαχρονικών ''Γραικολατίνων; Αδυνατείτε λόγω αφροσύνης, αριβισμού και φιλενωτικής άνοιας ν' αντιληφθείτε το όμορον των δύο αυτών ομότροπων Πατριαρχών της Πόλης. Κι αν ο Βέκκος ήταν μόνο λατινόφρονας και φιλενωτικός ψευδοποιμένας, ο σύγχρονος διακεκριμένος κλώνος του είναι ένας Πανθρησκειακός Συγκρητιστής, που μαζί με τους προκατόχους του διαμέλισαν, διαμοίρασαν, σύλησαν και σκήλευσαν το σώμα αυτής της Εκκλησίας. Ουαί της ακαταίσχυντης, παρηκμασμένης αφροσύνης και του περιλάμπρου της θωπευτικής υποκρισίας! 

Δυστηχισμένα γεροντάρια, που ακροβατείτε αιωρούμενοι ανάμεσα στην Φαναριώτικη επέλαση της Πανθρησκείας και την κοινοτική φιλαργυρία των ΕΣΠΑ, αυτάρεσκοι και μετέωροι αυλοκόλακες, που ποιώντας ανορθόδοξη και άφρονη υποταγή στους Φαναριώτικους εκποιητές της Πίστης, βυσσοδομείτε αναφανδόν μαζί με τους ''Λατίνους''. Πνευματικοί οσφυοκάμπτες και γραικύλοι τιτουλάριοι, δεν είναι μόνο, ότι ως αδιαμφισβήτητοι και αναγνωρισμένοι Χριστομάχοι πολεμάτε την Εκκλησία του Χριστού, αλλά ευτελίζετε, διασύρετε και ''αποκαθηλώνετε'' την ίδια σας την χώρα. Ακόμη και στον ξένο Τύπο, πέρασε η είδηση, πως ορθόδοξοι μοναχοί έσυραν στα αστικά δικαστήρια ορθοδόξους αδελφούς τους και πέτυχαν χαιρέκακα την οριστική τους καταδίκη!... 

Από αύριο, οι εκτελεστές του Νόμου θα πρέπει να κατέβουν από τις Καρυές ή τον Πολύγυρο, για να πάνε στην Ιστορική Μονή Εσφιγμένου και να συλλάβουν τους σύγχρονους Ομολογητές της Ορθοδοξίας. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στην επίκαιρη διαχρονικότητά της! Οι Ιούδες της δωσιλογικής συνεργασίας, μαυροκουκουλοφόροι ή γυμνή τη κεφαλή ανέξοδοι υπηρέτες, θα επιχαίρουν εκ του μακρόθεν τα θαυμαστά κατορθώματά τους. 

Σε αυτούς ταιριάζει λοιπόν απόλυτα, τα λόγια του Ευαγγελίου: ''Καὶ ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ ᾿Ιούδας εἷς τῶν δώδεκα ἦλθε, καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ὄχλος πολὺς μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων ἀπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ. 48 ὁ δὲ παραδιδοὺς αὐτὸν ἔδωκεν αὐτοῖς σημεῖον λέγων· ὃν ἂν φιλήσω, αὐτός ἐστι· κρατήσατε αὐτόν. 49 καὶ εὐθέως προσελθὼν τῷ ᾿Ιησοῦ εἶπε· χαῖρε, ραββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 50 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἑταῖρε, ἐφ᾿ ᾧ πάρει. τότε προσελθόντες ἐπέβαλον τὰς χεῖρας ἐπὶ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἐκράτησαν αὐτόν''. (Ματθ. 26, 47).

Η ιταμή, επονείδιστη, μειδοτική και δωσιλογική πράξη 

αυτών των τριών νεόκοπων, συστρατευμένων Μοναχών, 

το μόνο που θα έχει να προσφέρει 

στους Ομολογητές Πατέρες της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου 

είναι  τιμή, δόξα Θεού και άρρητη ευφροσύνη στις ψυχές τους. 

Ο διασυρμός, η διαπόμπευση και η αγαστή βοήθεια 

με τον Καίσαρα του καθεστωτικού αυτού παρακράτους 

θα αποτελέσει ηχηρό κόλαφο στους διώκτες τους 

και θα σημάνει την εκκίνηση 

της αντίστροφης, έκπτωτης, και καθοδικής  πορεία τους. 

Αυτό που φοβόταν ύποπτα κι απόκρυφα τόσα χρόνια, 

ο παναιρετικός ''Βέκκος'' του τεκτονικά μακελεμένου Φαναρίου 

θα γίνει πλέον ορατή πραγματικότητα: 

στα μάτια των περισσοτέρων,

 ο εγκλεισμός -των από χρόνια ήδη εγκλεισμένων- Μοναχών της Εσφιγμένου 

θα τους ηρωιποιήσει, θα τους δοξάσει και θα τους στεφανώσει! 

Και τους διώκτες τους 

θα ευτελήσει, θα υποβαθμήσει, θα διακωμωδήσει και θα απαξιώσει! 

Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΕΘΟΔΙΟΥ

Άγιοι Αρχιερείς και ποιμένες, του Νέου και Παλαιού ημερολογίου, 

Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, 

καθώς επίσης και όλους τους αδελφούς πατέρας που αγωνίζονται κατά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού 

σας θερμοπαρακαλώ γονυκλιτώς και με τον προσήκοντα σεβασμόν προς τα θεοτίμητα πρόσωπά σας. 

Ναι παρακαλω εσάς και όλους τους πνευματικούς φορείς της πατρίδος μας, 

έστω και τώρα, πριν είναι αργά, 

να ενεργήσετε δυναμικά, ομολογιακά, μαρτυρικά, 

ώστε να καταργηθή η άδικη απόφαση περι των 20 ετών κάθειρξης 

στον Πνευματικό μας Πατέρα + Αρχιμανδρίτη Μεθόδιο, 

του γνήσιου Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω, 

ή να διαχωρίσει δημόσια ο καθένας την θέση του, 

ώστε η Ιστορία να γράψει του καθενός από εμάς την αληθινή του προαίρεση. 

Η απόφασις φυσικά επαφίεται στην συνείδησιν ενός εκάστου και είναι προσωπική. 

Δηλώνουμε ακόμη ότι θα αντισταθούμε με κάθε νόμιμον τρόπο, 

ακόμη και αν η Διοικούσα Εκκλησία Νέου καί Παλαιού ημερολογίου 

και η Ιερά Κοινότης ΑΟ παρασυρθή άλλη μια φορά 

και μας συστήσει αντίθετα από όσα μέχρι τώρα έχει συστήσει διά εγκυκλίων. 

Δεν θα δεχθούμε ποτέ την άδικη αυτή απόφαση ως ορθήν και δίκαιαν... 

Νικητής θα είναι ο Χριστός, το εσφαγμένον αρνίον 

και όχι ο Αντίχριστος το θηρίον, 

το οποίον σήμερα φαίνεται να επικρατή παντού. 

Ο Χριστός και Κύριός μας θα θριαμβεύσει τελικά 

και μαζί Του όσοι τον ακολούθησαν και δεν εφοβήθησαν το θηρίον. 

«Ιδού έρχομαι ταχύ, μακάριος ο τηρών τους λόγους της προφητείας… 

ο καιρός γαρ εγγύς… 

Εξήλθεν νικών και ίνα νικήση… 

Ναί έρχομαι ταχύ. 

Αμήν, ναί έρχου, Κύριε Ιησού». ( Ι. Αποκ. ΣΤʹ και ΚΒʹ κεφ.).

ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΔΕΣΠΌΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΔΕΙΞΗ ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ 

ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΑΡΑΧΘΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΘΕΜΕΛΑ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ 

ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΜΑΣ...

Αναδημοσίευση εκ της Σελίδας του F.b: ''Ιερά Μονή Εσφιγμένου''.

+ Μοναχός Μαρδάριος Αγιορείτης Εσφιγμενίτης

ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Από τα δόγματα και τας αληθείας που φυλάσσει η Εκκλησία, 

άλλα μεν τα έχομεν πάρει από την γραπτήν διδασκαλίαν, 

άλλα δε, που μυστικώς έφθασαν μέχρις ημών εκ της παραδόσεως των αποστόλων, 

τα εκάμαμεν δεκτά. 

Και τα δύο στοιχεία και η γραπτή και η άγραφος παράδοσις, 

έχουν την αυτήν σημασίαν διά την πίστιν. 

Και κανείς εξ όσων έχουν και μικρά γνώσιν των εκκλησιαστικών θεσμών 

δεν θα εγείρει αντίρρησιν επ’ αυτών. 

Διότι, αν επιχειρούσαμεν να εγκατελείψωμεν όσα εκ των εθών είναι άγραφα, 

διότι δήθεν δεν έχουν μεγάλην σημασίαν, 

χωρίς να το καταλάβωμεν θα εζημιώναμεν το Ευαγγέλιον 

εις την ουσίαν του 

ή μάλλον θα μετετρέπαμεν το κήρυγμα εις κενόν νοήματος όνομα.

Λόγου χάριν (δια να θυμηθώ το πρώτον και πιο συνηθισμένον απ’ όλα), ποιος εδίδαξε γραπτώς ότι οι ελπίζοντες εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φανερώνουν αυτήν την πίστιν των με το να κάνουν το σημείο του Σταυρού; Το να στρεφώμεθα προς Ανατολάς κατά την προσευχήν ποιον γραπτόν έργον μας το εδίδαξε; Τους λόγους της επικλήσεως κατά τον αγιασμό του άρτου της θείας ευχαριστίας και του ποτηρίου, ποιος εκ των αγίων μας τους άφησε γραπτώς; 

Δεν αρκούμεθα ασφαλώς εις αυτά που οι απόστολοι ή το Ευαγγέλιον μνημονεύουν, αλλά προ της Ευχαριστίας και μετά από αυτήν λέγομεν και άλλα, διότι εδιδάχθημεν από την άγραφον διδασκαλίαν ότι έχουν μεγάλην δύναμιν εις την επιτέλεσιν του Μυστηρίου. Ευλογούμεν επίσης και το ύδωρ του βαπτίσματος και το έλαιον του Χρίσματος και ακόμη και αυτόν που βαπτίζεται. Από ποια γραπτά κείμενα τα επήραμεν αυτά; Δεν τα γνωρίζαμεν από την σιωπηράν και μυστικήν παράδοσιν; Ποιος γραπτός λόγος διδάσκει την δια του ελαίου χρίσιν; Από πού επήραμεν το να βαπτίζωμεν τρεις φοράς εις το ύδωρ τον άνθρωπον; 

Και τα άλλα ακόμη τα σχετικά με το βάπτισμα, όπως η αποκήρυξις του Σατανά και των αγγέλων αυτού, από ποιον σύγγραμα διδάσκονται; Δεν προέρχονται όλα αυτά από αυτήν την μη δημοσιευθείσαν και μυστικήν διδασκαλίαν, την οποίαν διετήρησαν οι πατέρες μας εν σιγή χωρίς να τη πολυερευνούν και να την περιεργάζονται, επειδή ορθώς είχαν μάθει, ότι πρέπει με τη σιωπήν να προστατεύομεν την σεμνότητα των μυστηρίων; Διότι πώς ήτο δυνατόν να διακηρυχθεί το νόημα αυτών τα οποία ούτε να ιδούν επιτρέπεται όσοι είναι αμύητοι; 

Τι επεδίωκεν άραγε ο μέγας Μωυσής με το να καθορίσει ότι δεν ημπορούν όλοι να εισέρχονται εις το ιερόν; Τους βεβήλους δεν τους επέτρεψεν ούτε εντός των περιβόλων να εισέρχονται˙ αφού δε άφησε τα προαύλια μόνον δια τους καθαρωτέρους, τους Λευίτας μόνον έκρινε ως αξίους να προσφέρουν λατρείαν εις τον Θεόν. Ενώ δε εξεχώρισεν ως έργον των ιερέων τα σφάγια και τα ολοκαυτώματα και όλην την άλλην ιερουργίαν, επέτρεψε εις ένα μόνον, τον αρχιερέα να εισέρχεται εις τα άδυτα. 

Και δι’ αυτόν καθώρισε να εισέρχεται όχι πάντοτε, αλλά κατά μίαν μόνον ημέραν του χρόνου και κατά ωρισμένην ώρα, ώστε να εποπτεύει τα Άγια των Αγίων με θάμβος, λόγω του ότι θα ήτο τούτο κάτι ασυνήθιστον και ξεχωριστόν. Εγνώριζε καλώς ο σοφός Μωυσής ότι εύκολα περιφρονεί κανείς το συνηθισμένον και ευκολοπλησίαστον, το απομεμακρυσμένον όμως και σπάνιον το θεωρεί κατά φυσικήν ακολουθίαν ως περισπούδαστον. Κατά τον ίδιο τρόπον λοιπόν και οι απόστολοι και πατέρες που έθεσαν εξ αρχής τους εν τη Εκκλησία θεσμούς επεδίωκαν να διαφυλάξουν με τη μυστικότητα και την σιωπήν την σεμνότητα των Μυστηρίων. Άλλωστε παύει να είναι μυστήριον αυτό που εύκολα το πληροφορείται ο οιοσδήποτε. 

Αυτό είναι το νόημα της αγράφου παραδόσεως˙ να μη αμεληθή και περιφρονηθή η γνώσις των δογμάτων από τους πολλούς λόγω συνηθείας. Υπάρχει διαφορά μεταξύ δόγματος και κηρύγματος. Το δόγμα σιωπάται˙ τα κηρύγματα δημοσιεύονται. Ένα είδος σιωπής είναι και η ασάφεια της Γραφής, με την οποία καθιστά αυτή δυσχερή την κατανόηση των δογμάτων επ’ ωφελεία των αναγνωστών. Δι’ αυτόν τον λόγον, ενώ όλοι στρεφόμεθα κατά την προσευχήν προς ανατολάς, ολίγοι γνωρίζομεν ότι επιζητούμεν έτσι την παλαιάν πατρίδα, τον παράδεισον, τον οποίον εφύτευσεν ο Θεός εις την Εδέμ που ευρίσκεται προς ανατολάς. 

Όρθιοι προσφέρομεν τας ευχάς κατά την ημέραν της Κυριακής˙ δεν γνωρίζουμε όμως όλοι τον λόγον. Όχι μόνον διά να υπενθυμίσουμε εις τους εαυτούς μας, με την στάσιν μας κατά την αναστάσιμον ημέραν, την Χάριν που μας εδόθη, ότι δηλαδή αναστηθήκαμεν μαζί με τον Χριστόν και εμείς και οφείλομεν να επιδιώκωμεν τα άνω, αλλά και διότι φαίνεται ότι είναι αυτή και μία εικών της μελλούσης ζωής. Διά τούτο ενώ είναι η αρχή των ημερών της εβδομάδος, δεν ωνομάσθη από τον Μωυσή πρώτη, αλλά μία. ‘‘Έγινε, λέγει, βράδυ, ήλθε κατόπιν το πρωί, και έχομεν έτσι μίαν ημέραν’’ (Γεν.1,5). 

Και τούτο διότι η ίδια ημέρα κάνει τον αυτόν κύκλον πολλάς φοράς. Είναι μία λοιπόν αυτή ημέρα, και συγχρόνως ογδόη και φανερώνει την μίαν πράγματι και αληθινήν ογδόη ημέραν, εις την οποίαν αναφέρεται και ο ψαλμωδός εις μερικάς επιγραφάς των ψαλμών, την κατάστασιν που θα διαδεχθή αυτόν τον χρόνον, την ατελείωτον ημέραν, την αβασίλευτον, που δεν τη διαδέχεται η νύκτα, τον ατελείωτον εκείνον και αγέραστον αιώνα. 

Αναγκαστικώς λοιπόν η Εκκλησία διδάσκει εις τα τέκνα της να προσεύχονται κατ’ αυτήν την ημέραν όρθιοι, ώστε με τη διαρκή υπόμνησιν της αιωνίου ζωής να μη παραμελούμεν τα εφόδια διά την εκεί μετάβασίν μας. Ολόκληρος δε η περίοδος της πεντηκοστής είναι υπόμνησις της εις το μέλλον αναμενόμενης αναστάσεως. Διότι εάν η μία εκείνη και πρώτη ημέρα επταπλασιασθή επτά φοράς, συμπληρώνει τας επτά εβδομάδας της ιερά περιόδου της Πεντηκοστής. 

Άρχεται δηλαδή από Κυριακήν και τελείωνει πάλιν εις Κυριακήν 

και επαναλαμβάνεται ενδιαμέσως πεντήκοντα φοράς 

ο αυτός κύκλος της ημέρας. 

Μιμείται δια τούτο την αιωνιότητα και είναι ομοία προς αυτήν˙ 

όπως εις την κυκλικήν κίνησιν, 

αρχίζει από τα ίδια σημεία και τελειώνει πάλιν εις τα ίδια. 

Κατ’ αυτήν λοιπόν την ημέραν οι θεσμοί της Εκκλησίας 

μας εδίδαξαν να προτιμώμεν την ορθίαν στάσιν, 

σαν να μεταφέρουν έτσι με τη διαρκή υπόμνησιν τον νουν μας 

από τα παρόντα εις τα μέλλοντα. 

Και μετά από κάθε γονυκλισίαν επίσης εγειρόμεθα, 

διά να δείξομεν έτσι ότι λόγω της αμαρτίας επέσαμεν εις την γην, 

λόγω της φιλανθρωπίας όμως του κτιστού μας ωδηγηθήκαμε εις τον ουρανόν. 

Δεν θα με φθάση η ημέρα διά να εκθέσω τα άγραφα Μυστήρια της Εκκλησίας.

Μεγάλου Βασιλείου, ΕΠΕ, Τόμος 10, Έργα Δογματικά.

Εκ του Ιστολογίου ''Αναβάσεις''.

Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Μέγας Βασίλειος

ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΠΕΛΑ ΣΙΞΤΙΝΑ ΣΤΗ ΡΩΜΗ

Κι όμως, η χορωδία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας 

έψαλλε ορθόδοξους ύμνους και εκκλησιαστικά τροπάρια, 

μαζί με την με την καθολική χορωδία του Βατικανού σε παπικό ναό της Ρώμης, 

προς τιμήν της 80ής επετείου των γενεθλίων του ''κοσμοκρατορικού'' Ποντίφηκος. 

Τι κι αν είναι εκτός Π.Σ.Ε. η Ρωσική Εκκλησία (για καθαρά πολιτικούς και εθνικιστικούς λόγους), 

ωστόσο η συγκρητιστική σύνταξή της με τον δι-αιρετικό Οικουμενισμό της Δύσης 

είναι ηλίου φαεινότερη, 

ακόμη και από την τελευταία συνάντηση του πάπα με τον Ρώσσο πατριάρχη κ. Κύριλλο στην Κούβα. 

Αλλά και στα καθ' ημάς τείνει να γίνει θεσμός, 

η μετατροπή εκκλησιών σε καλλιτεχνικά παλκοσένικα, 

ποιητικές συναντήσεις και πολιτιστικές συναυλίες, 

με αποτελέσματα πολλοί εκκλησιαστικοί ποιμένες να διερωτώνται με απίστευτο, φαρισαικό σθένος 

και ανομολόγητη, υποκριτική βουλιμία για την εκκοσμίκευση των εκκλησιών! 

Υπάρχει όμως και η βασική παράμετρος αυτής της κοινής συναυλίας: 

η τιμή, η δόξα και ο χαιρετισμός στον αποστάτη ψευδόχριστο της Ρώμης! 

Όλες οι τοπικές εκκλησίες είναι εντυπωσιακά υποταγμένες 

και ολοκληρωτικά τιθασευμένες από την αιμοδιψούσα αγέλη των Οικουμενιστών της Ρώμης και της Πόλης, 

που, ως άλλοι λέοντες ωρυόμενοι περιπατούν ζητούντες  τινες καταπίουν! 

Και ''επιφανείς'' θεολόγοι, αλλά και ''αντιστασιακοί'' Μητροπολίτες, 

που μέχρι την Κολυμπαρική Σύνοδο φωνασκούσαν με διθυραμβικές αποτειχήσεις 

και υπέγραφαν έξαλλους, δονκιχωτικούς αφορισμούς, 

σήμερα πήραν πίσω και τα λόγια τους, αλλά και τις υπογραφές τους!... 

Έφθασαν μέχρι και την οδό της εκούσιας, αμνησιακής ψευδοφροσύνης 

να διατείνονται ανερυθρίαστα και απαξιωτικά απροκάλυπτα, 

όπως ο ελλογιμότατος και εκ του ασφαλούς λαλίστατος κ. Τσελεγγίδης, 

πως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ουδέποτε... αποτειχίστηκε, 

αλλά πολέμησε τον Μονοθελητισμό μέσα από την αίρεση...! 

Ουέ!

Κοινή συναυλία της Συνοδικής χορωδίας Μόσχας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Αλεξίου Πουζακώβ και της χορωδίας της ''Καπέλα Σιξτίνα'' υπό την διεύθυνση του μονσενιόρ Μάσσιμο Παλομπέλα δόθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2016 στη Ρωμαϊκή βασιλική της Παναγίας των Αγγέλων και Μαρτύρων (Santa Maria degli angeli e dei martiri). Σημειωτέον ότι η συναυλία πραγματοποιήθηκε για να τιμήσει την 80η επέτειο γενεθλίων του Ρωμαίου Ποντίφικα, ο οποίος εορτάζει στις 17 Δεκεμβρίου, καθώς και στα πλαίσια της πανηγύρεως του Ρωσικού Ιερού Ναού Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης Ρώμης. 

Ακόμη η συναυλία εντάσσεται στα πλαίσια του Φεστιβάλ Τέχνης «Ρωσία – Ιταλία δια μέσου των αιώνων» (Ρώμη, 9 – 14 Δεκεμβρίου) και ετοιμάσθηκε από την Κοινή Ομάδα Εργασίας για την πολιτιστική συνεργασία μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας και ''Αγίας'' Έδρας με υποστήριξη του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και την Τράπεζα «Ιντέζα». Προ της ενάρξεως της συναυλίας ο Καρδινάλιος Κουρτ Κοχ, Πρόεδρος του Ποντιφικού Συμβουλίου για την προώθηση της ενότητας των χριστιανών ανέγνωσε χαιρετισμό του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, και εν συνεχείᾳ ο Επίσκοπος Μπογκορόντσκ κ. Αντώνιος, Προϊστάμενος παροικιών του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ιταλία, προσφώνησε το ακροατήριο εκ μέρους του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου. 

Η χορωδία της Καπέλα Σιξτίνα ερμήνευσε το γρηγοριανό μέλος «Gaudete in Domino» και το έργο του Giovanni da Palestrina «Ave Maria», «Canite tuba» και «Hodie Christus natus est». Η συνοδική χορωδία ερμήνευσε τα έργα του Ραχμάνινωφ και του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα. Εν κατακλείδι και οι δύο χορωδίες από κοινού εμρήνευσαν «Te Deum laudamus» του Δ. Μπορτινιάνσκι και το «Tu es Petrus» του Giovanni da Palestrina.

 

Μετά το πέρας της συναυλίας ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ μιλώντας στο ακροατήριο σημείωσε τη σπουδαιότητα της συνεργασίας στον πολιτιστικό τομέα για την προώθηση των σχέσεων Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, στις οποίες δόθηκαν νέα κίνητρα με την ιστορική συνάντηση του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου με τον Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο τον περασμένο Φεβρουάριο στην Αβάνα. 

Επίσης το ακροατήριο χαιρέτισαν ο Πρέσβης της Ρωσική Ομοσπονδίας στην Αγία Έδρα κ. Α. Αβντέγιεφ, η Γενική Παραγωγός του Φεστιβάλ «Ρωσία – Ιταλία. Δια μέσου των αιώνων» και διακεκριμένης καλλιτέχνης της Ρωσίας κα Τατιάνα Σούμοβα, και ο μονσενιόρι Φράνκο Κουτρόνε, Προϊστάμενος της βασιλικής της Παναγίας των Αγγέλων και Μαρτύρων. Εν κατακλείδι στον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, τον Ιερέα Hyacinthe Destivelle και σε όσους στηρίζουν τη Συνοδική χορωδία Μόσχας στην καλλιτεχνική δράση αυτής, απονεμήθηκαν τα τιμητικά διακριτικά της.

 

Υ.Γ. Όσον δε αφορά τον Μέγα άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή έγραφε ούτος: 

"Εἰ καί ὁ βασιλεύς καί ὁ Πατριάρχης καί ἡ Σύνοδος γράψωσι πρός τόν Ρώμης 

ἔγγραφον συγκατάθεσιν τῆς πίστεως κατά τό εἰκός, 

ἐγώ πάλιν οὐ κοινωνῶ ὑμῖν,

ἐπειδή ἐν τοῖς Διπτύχοις μνημονεύετε Σεργίου, Πύρρου,Παύλου καί Κύρου,

οἵτινες ἔξαρχοι κεχρηματίκασι τῆς αἱρέσεως,

καί οὐ μόνον ὑπό τοσούτων Συνόδων ἀνεθεματίσθησαν ἐν Ἱεροσολύμοις,ἐν Ρώμῃ καί ἐν Ἀφρικῇ,

ἀλλά καί ἀπέθανον ἐν τῇ αἱρέσει καί τῷ χωρισμῷ τῷ ἀπό τῆς καθόλου Ἐκκλησίας,

καί ἐπειδή ὑμεῖς ἐκείνοις κοινωνεῖτε,εἰ καί Ὀρθόδοξοι γένησθε,

οὐ κοινωνῶ ὑμῖν,ἐπειδή κοινωνεῖτε τοῖς ἀκοινωνήτοις." 

Είχε διακόψει την κοινωνία με όλα τα Πατριαρχεία της Ανατολής, 

αφορίστηκε και αναθεματίσθηκε από την ίδια την Εκκλησία,  

μαζί με τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, 

τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύ­μων και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας με αυτόν. 

Και στο τέλος ο έπαρχος έκοψε μέλη του σώματός του και τον περιέφεραν σε όλη την πόλη, 

πριν εξορισθεί στην Λαζική. 

Αυτοί ήταν οι γνήσιοι και αυθεντικοί Ομολογητές της Πίστεως, 

που αποτειχίστηκαν από την αίρεση 

και όχι οι σημερινοί ''αντιστασιακοί επαναστάτες'' του μισθού και της βολής,  

που, ενώ αφορίζουν τον Οικουμενισμό, κοινωνούν μαζί του! 

Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού. 

Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΠΟΥ ΝΥΝ ΤΗΣ ΥΠΑΤΕΙΑΣ Η ΛΑΜΠΡΑ ΠΕΡΙΒΟΛΗ;

Διηγήσατο ἡμῖν ὁ Ἀββᾶς Παφνούτιος, ὄτι: 

ὅταν ἤμην νεώτερος ἡσύχαζον πλησίον τοῦ Ἀββᾶ Ἀπολλῶ· 

ὅταν ἦλθεν ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων ἐπῆγον εἰς τόν Γέροντα λίαν πρωί 

καί ἀσπασάμενος αὐτόν καί εὐλογηθείς, 

ἐκάθισα πλησίον του, καί παρεκάλουν αὐτόν, 

ὅπως δεχθῇ με νά κατοικήσω μετ᾿ αὐτοῦ, 

διότι καθ᾿ ὅλην τήν ἁγίαν Τεσσαρακαστήν μόνος μου κατοικῶν, 

πολύ ἐπολεμήθην ἀπό τόν δαίμονα τῆς πορνείας, 

ἀλλ᾿ ὁ Γέρων δέν συγκατετίθετο. 

Παραμείνας μέχρι τῆς ἕκτης ὥρας (μεσημβρίας) ὡς ἀνεχώρησα κατερχόμενος τοῦ Ὄρους, 

εἰς τόν δρόμον συνήντησα τόν ὑπηρέτην αὐτοῦ τοῦ Γέροντος, 

πηγαίνοντα εἰς αὐτόν, 

κτυπῶντα τό πρόσωπόν του καί μαδῶντα τάς τρίχας τοῦ γενείου του, 

καί ἰδόντος με παρεβιάσατο νά ἐπανέλθω εἰς τόν Γέροντα· 

ὡς δέ ὑπήγομεν, προσπεσών ἐδιηγήθη πρός αὐτόν λέγων· 

Περιπατοῦντες μετὰ τοῦ μικροτέρου ἀδελφοῦ μου, ἐπεράσαμεν ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ Ὑπάτου, μὴ γνωρίζοντες ὅτι κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ περάσῃ τὴν νύκτα ἀπὸ αὐτὸν τὸν δρόμον. Ἐνῷ περιεπάτουμεν, ἐξ αἴφνης φαντασία δαιμονικὴ ἐλθοῦσα ἐκ τοῦ μνήματος, ἥρπασέ μου τὸν ἀδελφόν. Ὡς ἤκουσε τοῦτο ὁ Γέρων, βοήσας πρὸς τὸν Θεὸν εἶπε· Κύριε ὁ Θεὸς τῶν Δυνάμεων, παρακαλῶ σε βοήθησόν με. Καὶ προσευχηθεὶς ὁ Γέρων, λαβὼν καὶ ἐμὲ μαζί του ἐπηγαίνομεν. 

Περιπατήσαντες οὖν ἀπὸ ἐνάτης ὥρας τῆς ἡμέρας καὶ δι᾿ ὅλης τῆς νυκτός, περὶ τὰ χαράγματα τῆς ἡμέρας, ἐφθάσαμεν εἰς τὸν τόπον ἐν ᾧ ἡρπάγη ὁ ἀνθρωιτος. Πρασευχηθέντες ἐπὶ ὥραν πολλήν, ἐξεκίνησεν ὁ Γέρων νὰ πηγαίνῃ πρὸς τὸν τάφον τοῦ Ὑπάτου, ἀκολουθοῦντες καὶ ἡμεῖς αὐτόν. Πλησιαζόντων ἡμῶν εἰς τὸν τάφον, φοβεραί τινες καὶ καταπληκτικαὶ φαντασίαι ἐγίνοντο, μορφαὶ διάφοροι καὶ ἐξηλλαγμέναι ἐφαίνοντο, ἀνθρώπων, κτηνῶν, δρακόντων καὶ θηρίων πυῤῥοειδῶν καὶ καπνῶν ἐρευγομένων, περικυκλωσάντων ἡμᾶς καὶ ἐγγίζοντα ἡμῖν καὶ βλεπόμενα καὶ ἀκουόμενα καὶ ἐφαπτόμενα ὡς καὶ τῇ πνοῇ ἡμᾶς συνέχεσθαι. 

Ὁ δὲ Γέρων καὶ ἑαυτὸν καὶ ἡμᾶς τῇ σφραγῖδι τοῦ Σταυροῦ σημειωσάμενος, καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπικαλούμενος, καὶ ἡμᾶς προστάξαντος νὰ λέγωμεν τὴν ἀρχὴν τοῦ ἑξηκοστοῦ ἑβδόμου ψαλμοῦ «Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν· ὡς ἐκλείπει καπνὸς ἐκλιπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός...» ἐπροχώρει ἐμπρὸς πλησιέστερον τοῦ τάφου γενόμενος. Ὅσον δὲ ἐπλησίαζε τοσοῦτον καὶ αἱ δαιμονικαὶ φαντασίαι φοβερώτεραι ἐγένοντο. Σεισμὸς καὶ κλόνος συνεχὴς ἐγένετο τοῦ ἐδάφους, καὶ μέγα χάσμα ἠνοίχθη ἔμπροσθεν ἡμῶν, ὥστε καὶ τὴν ἄβυσσον νὰ βλέπωμεν καὶ δράκοντας ἐξ αὐτῆς ἀνερχομένους καὶ ἡμᾶς ἐκφοβίζοντας, ὡς τοὺς ὀδόντας αὐτῶν τρίζοντας καὶ φλόγας πυρὸς ἐξακοντίζοντας. 

Ὁ δὲ Γέρων τὰ γόνατα κλίνας καὶ τὸν νοῦν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς οὐρανὸν ὑψώσας, καὶ μὲ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα ἑαυτὸν καθοπλίσας, εἰς τὸ σπηλαιῶδες κτίσμα εἰσῆλθεν ἐν ᾧ ἡ λάρναξ ἔκειτο· καὶ πάλιν μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ σημειωθείς, ἐρευνῶν εὗρε τὸν ἀδελφὸν τοῦ διακονητοῦ (τοῦ ὑπηρετοῦντος αὐτῷ) ἡμιθανῆ ὑπάρχοντα, μηδόλως τρίχας ἔχοντα, οὔτε εἰς τὴν κεφαλήν, οὔτε εἰς τὸ γένειον, οὔτε εἰς τὰ βλέφαρα, οὐδὲ εἰς τοὺς ὀφθαλμούς. Καὶ ἀποστείλας τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ εἰς τὸ πλησίον χωρίον νὰ φέρῃ ἔλαιον, καὶ προσευχηθείς, ἔχρισε τὸν ἡμιθανῆ τοῦτον ὑπάρχοντα ἀπὸ κορυφῆς ἕως τῶν ὀνύχων, καὶ τῷ τύπῳ τοῦ τιμίου Σταυροῦ σφραγισάμενος αὐτόν, ὑγιῆ τελείως ἀποκατέστησεν.

Εἶχε δὲ ἡ λάρναξ ταύτην τὴν ἐπιγραφήν, Σωματοθήκη Ὑπάτου τοῦ ἀνεψιοῦ Διοκλητιανοῦ τοῦ Βασιλέως, τοῦ κατὰ παντὸς τόπου τοὺς τοῦ ἐσταυρωμένου ὑπασπιστὰς βασανίσαντος. Ἀναγνοὺς ὁ Γέρων τὴν ἐπιγραφὴν ἤρξατο θνηνεῖν καὶ λέγειν ποῦ νῦν τῆς ὑπατείας ἡ λαμπρὰ περιβολή; ποῦ οἱ κρότοι καὶ αἱ πανηγύρεις; πάντα ἐξηφανίσθη· πάντα παρέδραμε καὶ ὡς σκιὰ καὶ καπνὸς διελύθησαν. Εὐλογητὸς καὶ δεδοξασμένος εἷς μόνον, ὁ Κύριος ἡμῶν καὶ Θεός, οὗ ἡ βασιλεία, βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καὶ ἡ Δεσποτεία αὐτοῦ ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.

Ἔγιναν δέ ταῦτα, 

γνωστά εἰς ὅλα τά περίχωρα, 

καή ἐφεξῆς πάντες διήρχοντο ἀφόβως ἐκ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης 

καί τήν ἡμέραν καί τήν νύκτα 

δοξάζοντες τόν πανάγαθον Θεόν, 

καί τόν αὐτοῦ δοῦλον Ἀββᾶν Ἀπολλώ, 

ὅστις ἀποφεύγων τήν τῶν ἀνθρώπων τιμήν 

καταλιπών τό κελλίον του μετῴκησεν εἰς Θηβαΐδα, 

οὗ ταῖς πρεσβείαις ῥύσαιτο καί ἡμᾶς ὁ Κύριος τῶν δαιμονικῶν φαντασιῶν. 

Ἀμήν.

Ἐκ τοῦ περιοδικοῦ Ἁγιορείτικη Βιβλιοθήκη, ἔτος κζ´ (1962), τεῦχος 2ον, σελ. 123-124.

ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 27/1ου/2017 Νέο Ημερολόγιο.

Καί πάλι δίωξη! Καί πάλι δίωξη φρονήματος! Στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης γίνεται καί πάλι δίκη κατά τών γνησίων Εσφιγμενιτών Μοναχών. Οι εγκαταβιούντες στό κονάκι τών Καρυών πατέρες δικάζονται διότι δεν επέτρεψαν στην χαλκευμένη υπό των ψευδοεσφιγμενιτών εισβολή να καταβάλει και να υποστείλει την τελευταία σημαία ομολογίας στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Καλούμε όλους τους εν Χριστώ αδελφούς να δώσουν το παρών στην δίκη των πατέρων όχι μόνο για ηθική υποστήριξη αλλά καί για να διατρανώσουμε τέλος πάντων ότι υπάρχουν ακόμη ορθόδοξοι καί Έλληνες που αντιστέκονται.

Καλούμε όλους τους πιστούς Πατριώτες που κατανόησαν σε βάθος το νεοταξικό μένος του Φαναρίου να μας συμπαρασταθούν. Καλούμε καί τούς συναγιορείτας αδελφούς πού προσφάτως ερράπισαν γενναίως το δαιμονικό προσωπείο του Οικουμενισμού με την εκκοπή του Πατριαρχικού μνημοσύνου να έλθουν τήν Τετάρτη στό Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, για να πούμε όλοι μαζί τήν αλήθεια: - Ότι οι Εσφιγμενίτες δέν διώκονται ώς ποινικοί άλλ' ώς πιστοί. - Ότι οι Εσφιγμενίτες δέν διώκονται ώς φονταμελιστές, άλλ' ώς ομολογητές. - Οι Εσφιγμενίτες δέν δικάζονται ένεκα εγκλήματος άλλ' ένεκα φρονήματος. Ότι οι Εσφιγμενίτες δέν σκοτώνουν για τήν πίστη των, ΑΛΛΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΓΙ' ΑΥΤΗΝ!!! Όλους εσάς καλούμε, τούς εντός καί τούς εκτός, τούς Εγγύς καί τούς μακράν διότι πάντες " οι μή όντες καθ' ημών"...κατά κάποιον τρόπον...

《 ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΕΙΣΙΝ 》!!!

Αρνούμαστε τις κατηγορίες οι οποίες αποδίδονται στα Προσωπά μας, ὡς αναληθείς και Προσχηματικἑς, οι οποίες διατυπώθηκαν από την ψευδή σφετεριστική και Παναιρετική Οικουμενιστική «νὲα αδελφὁτητα» που κατέστησε ο Λυκοποιμένας Οικουμενικός "Πατριάρχης", προκειμένου να επιτευχθεί η απομάκρυνση των γνησίων Εσφιγμενιτών μοναχών της συγκεκριμἑνης Μονἡς, οι οποίοι ανθίστανται, για λὁγους καθαρά Γνησίας και ακαιτομήτου Ορθοδόξου Πίστεως. Κατ' ουσἱα η Δικαστική πλεκτάνη αφορά στην μεθὁδευση επιλὐσεων ενὁς βαθύτατου Εκκλησιαστικού θρησκευτικού και ιδεολογικού θέματος, με την εμπλοκἠ καί χρἡση των καταναγκαστικού χαρακτήρα κρατικών μηχανισμών- εξουσιών και την άκρατη ποινικοποίηση του δικαιώματος της Θρησκευτικης αντιρρήσεως.

Με Πράξεις καί αποφάσεις Θρησκευτικών οργάνων, την ορθότητα των οποίων σε Θρησκευτικό δογματικὀ αλλά καί ηθικὁ επίπεδο αμφισβητήσαμε οι ενταχθέντες ὡς Μοναχοί στην συγκεκριμένη Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγειακή Μονὴ Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω, τουλάχιστον από του 1972 καί εντεύθεν επιδιώχθηκε παρανόμως και σκοπίμως η δημιουργία νέου Θεσμικού οργάνου διοικήσεως της 'Ι.Μ. Εσφιγμἑνου (από του ἑτους 2005) ώστε εν τέλει, να εκδιωχθούμε από τούς χώρους στους οποίους ασκήσαμε καί ασκοὐμε το Θρησκευτικὁ μας καθήκον, αφού οι ᾽ κατἡγοροι καί διὡκτες μας δεν είναι διατεθειμἑνοι να αντιληφθουν την επίλυση των Εκκλησιαστικών θρησκευτικων Θεμάτων και διαφορών με άλλο τρόπο, παρα μόνο με τον μοναδικό τρόπο που αυτοί γνωρίζουν με την χρἡση βίας καί ασκήσεως κοσμικἠς εξουσίας.

@Filoi.tis.Gnisias.Esfigmenou.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει. 11.1.2017
Μνήμη Ὁσίου Θεοδοσίου
τοῦ Κοινοβιάρχου.

Ὑπογραφές τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων
διά τήν διακοπήν τοῦ μνημοσύνου
τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
κ. Βαρθολομαίου.

Ἀπεστείλαμεν πρὸς τὴν Ἱεράν Κοινότητα καὶ τοὺς Ἁγίους Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ ἡμέτερον κείμενον ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. (8 Νοεμβρίου 2016).

Εἰς τὸ ἐν λόγῳ κείμενον ἀποδεικνύεται ὅτι τόσο ὁ πατριάρχης, ὅσο καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς λεγομένης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης» ἐν Κρήτῃ Συνόδου, ἔχουν ἐκπέσει εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ συγκρητιστικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες αἰσθανόμενοι τὴν τεραστίαν πνευματικὴν εὐθύνην τὴν ὁποίαν ἔχομεν καὶ στοιχοῦντες εἰς τὴν διαχρονικὴν παράδοσιν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου, προβαίνουμε καθηκόντως καὶ νομίμως πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας εἰς τὴν ἐπιβεβλημμένην διακοπὴν τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὅπως ἄλλωστε ἔπραξαν καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, οἱ μαρτυρήσαντες ἐπὶ τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου.

Δηλώνουμε καὶ πάλιν ὅτι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου εἶναι ὑποχρεωτικὴ καὶ ἀπολύτως δικαιολογημένη βάσει τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καθὼς καὶ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος (ΝΒ´ Συνεδρία, 13 Νοεμβρίου 1971).

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἔδωσε συνοδική ἔγκρισιν εἰς κατεγνωσμένας αἱρέσεις. 

Ἡ «ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤδη διενεργεῖται 

διά τῶν ἀτελευτήτων συμπροσευχῶν, κοινῶν δηλώσεων κ.α. 

μετά πάντων τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἀλλοθρήσκων. 

Ἑπομένως ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου δέν εἶναι μία ἄκριτος σπουδή, 

ἀλλά εἶναι ἡ διαχρονική ἁγιοπατερική-ἁγιορειτική ἀντιμετώπιση 

τῆς ζῶσας καί γρηγορούσης συνειδήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας 

ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί αὐτῶν πού τίς πρεσβεύουν.

Δημοσιεύουμε τὶς πρῶτες ὑπογραφὲς τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων:

Γαβριὴλ Μοναχός. Ἱερὸν Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον Ὁσίου Χριστοδούλου Καρυαί.
Γέρων Ἰλαρίων Μοναχός. Κάθισμα Ὁσίου Μαξίμου.
Δοσίθεος Μοναχός. Κάθισμα Ὁσίου Μαξίμου.
Γέρων Σάββας Λαυριώτης.
Γέρων Χαρίτων Ἱερομόναχος. Ἱ. Κελλίον Ἀναλήψεως (Βατοπεδίου) Καρυαί.
Μοναχὸς Χερουβείμ. Ἱ. Κ. Ἀρχαγγέλων-Κουκουζέλη.
Δαμασκηνός (Raus) Ἱερομόναχος. Ἱ.Σ. Τιμίου Προδρόμου.
Γέρων Ἐφραὶμ Μοναχός. Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.
Βαρσανούφιος Μοναχός. Ἱ. Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.
Νικόδημος Μοναχός. Ἱ. Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.
Μᾶρκος Μοναχός. Ἱ. Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.
Γεώργιος Μοναχός. Καλύβη Ὁσ. Βαρλαὰμ Βίγλα.
Γέρων Κύριλλος Καλύβη Εὐαγγελισμοῦ Κατουνάκια.
Γέρων Ἀθανάσιος Βουλευτήρια Ἁγ. Ἄννας
Μοναχὸς Παΐσιος. Ἱ.Κ. Ἁγ. Χαραλάμπους (Βατοπεδινό) Καρυαί.
Λουκᾶς Μοναχὸς Ἱ.Μ. Χιλανδαρίου.
Ὀνούφριος Μοναχὸς Ἱ.Μ. Χιλανδαρίου.
Δαμιανὸς Μοναχὸς Ἱ.Μ. Χιλανδαρίου.
Παΐσιος Μοναχός. Κελλί Ἁγ. Ἀρχαγγέλων «Σαββαίων».
Ἀγάθων Μοναχός. Ἱ.Κ. Ἁγ. Ἀρχαγγέλων «Σαββαίων».
Ἰλαρίων Μοναχός. Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου.
Νεκτάριος Μοναχός. Ἱ.Κ. Ζωοδόχου Πηγῆς Ἱ.Σ. Κουτλουμουσίου.
Σπυρίδων Μοναχός. Ἱ.Κ. Ἁγ. Νικολάου Ἱ.Σ. Κουτλουμουσίου.
Μοναχὸς Μακάριος Κουτλουμουσιανός. Κάθισμα Ἁγίου Νικολάου.
Μοναχὸς Παΐσιος. Ἡσυχαστήριον Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου.
Γέρων Ἀλύπιος. Καλύβη Ἁγ. Νικολάου Καψάλα (Παντοκρατορινό).
Ἐπιφάνιος Μοναχός. Καψάλα Ἅγιον Ὄρος. (Παντοκρατορινό).
Ἀββακοὺμ Μοναχός. Καλύβη Ἁγ. Νικολάου Καψάλα (Παντοκρατορινό).
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός. Ἱ.Μ. Ζωγράφου.
Σεραφεὶμ Ἱερομόναχος. Ἱ.Μ. Φιλοθέου.
Γέρων Ταξιάρχης. Ἱ.Μ. Φιλοθέου.
Νικόδημος Μοναχός. Ἱ.Κ. Ἁγ. Νεκταρίου Καψάλα.
Συμεὼν Μοναχός. Ἱ.Καλύβη Παναγίας Καζάν.


Ἡ συλλογή τῶν ὑπογραφῶν συνεχίζεται

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΚΑΛΥΒΙΤΗ

Μυριάδες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις δέχονται τό προσκλητήριο μήνυμα στ᾿ ἀκρογιάλι τῆς Γαλιλαίας τους. 

Ἀναρίθμητοι οἱ πιστοί ἀκόλουθοι τοῦ Ἰησοῦ. 

Ποικιλόμορφοι καί ἰδιόμορφοι κοσμοῦν τό πολύφωτο στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας. 

Στή δρᾶσι καί στήν ἀφάνεια, στό κήρυγμα καί στή σιωπή, γίνονται Μάρτυρες Χριστοῦ, 

πρακτικοί μεταφραστές τοῦ Εὐαγγελίου, 

φλογεροί ἐραστές τοῦ Θείου Διδασκάλου. 

Μιά μορφή συνηρπασμένη ἀπό τό Θεῖο Ἔρωτα εἶναι καί ὁ Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης. 

Ἡ Κωνσταντινούπολις εἶναι ἡ πατρίδα του. 

Εὐτρόπιος συγκλητικός καί Θεοδώρα οἱ γονεῖς του. 

Καί οἱ δύο ὁμόζυγοι καί ὁμότροποι, πλούσιοι σέ ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά καί στήν ἀρετή. 

Εὐσεβεῖς καί φιλόχρηστοι φροντίζουν καί ἀγωνιοῦν γιά τήν σωστή ἀνατροφή τῶν τριῶν παιδιῶν, πού ὁ Κύριος τούς χαρίζει. 

Τά δυό τέκνα τους ἀνέρχονται σέ ὑψηλά ἀξιώματα κι εὐημεροῦν. 

Ὁ νεώτερος γιός, ὁ Ἰωάννης, ἐντρυφᾷ στὶς Ἱερὲς Γραφές, φωτίζεται, χαριτώνεται καὶ διαπιστώνει τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι δώδεκα χρονῶν ὅταν ὁ Κύριος χτυπάει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του. Ἡ συνάντησίς του μ᾿ ἕνα ζηλωτὴ Μοναχὸ τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων ἀνάβει πυρκαϊὰ στὰ στήθη του. Τὸ Μοναχικὸ ἰδεῶδες ποθεῖ νὰ βιώσει. Ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸν Κύριο ἐπιθυμεῖ. Καὶ ἱκετεύει τὸ Μοναχὸ νὰ τὸν πάρει μαζί του ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. 

Ἡ ὑπόσχεσις δίνεται ἐπίσημα κι ὁ Ἰωάννης περιχαρὴς συνομιλεῖ ἀδιάλλειπτα μὲ τὸν Κύριό του. Οἱ γονεῖς καμαρώνουν τὸ ἐνάρετο παιδί τους. Κι ὁ Ἰωάννης ζητάει νὰ τοῦ δωρίσουν ἕνα Εὐαγγέλιο. Ἡ ἐπιθυμία του εὐπρόσδεκτη. Πολὺ σύντομα φθάνει στὰ χέρια του ἕνα χειρόγραφο ὁλόχρυσο Εὐαγγέλιο, δῶρο πολύτιμο. Ἡ χαρά του ἀπερίγραπτη. Ἡ δίψα του γιὰ μελέτη ἀκόρεστη. Ἡ εὐγνωμοσύνη του μεγάλη. Ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὴ στοργὴ τῶν γονέων του ὁ Ἰωάννης τοποθετεῖ τὴν ἀγάπη στὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀπόφασίς του εἶναι ἀμετάκλητη. Ὁ Ἰωάννης ἀναμένει ἐναγώνια τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀββᾶ. Κι ἡ ὥρα τῆς συναντήσεως δὲν ἀργεῖ. Συναγάλλονται καὶ δοξολογοῦν τὸ Θεό. 

Ὁ Ἰωάννης γνωρίζει τὸν συναισθηματισμὸ τῶν γονέων του καὶ προβλέπει ἔντονες ἀντιδράσεις. Γι᾿ αὐτὸ θερμοπαρακαλεῖ τὸν Ἀββᾶ ν᾿ ἀναχωρήσουν κρυφά. Ἀνευρίσκουν πλοιάριο κι ἀναζητοῦν τὰ ναῦλα. Ὁ Ἰωάννης καταφεύγει στὴ μητέρα του. Ζητάει χρήματα γιὰ νὰ συμφάγει δῆθεν μὲ τοὺς φίλους του. Κι ἐξασφαλίζει ἑκατὸ νομίσματα κι ἕναν ὑπηρέτη γιὰ συνοδό. Συναντάει τὸν Μοναχό, προπληρώνει τὸν καπετάνιο τοῦ καραβιοῦ, συνεννοεῖται γιὰ τὸν τρόπο ἀναχωρήσεως κι ἀναμένει τὴ στιγμή. Ὁ ὑπηρέτης εἶναι ἕνα πρόβλημα, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης τὸν ἀποστέλνει νὰ εἰδοποιήσει τοὺς φίλους του, ἐνῶ ὁ ἴδιος μὲ τὸν Ἀββᾶ, εὐνοϊκοῦ τοῦ καιροῦ, ἀναχωροῦν κρυφά. Ὁ ὑπηρέτης ἐπανέρχεται καὶ τὸν ἀναζητάει ἐπίμονα. Ἀναγγέλλει στοὺς γονεῖς τὴν ἐξαφάνισι τοῦ Ἰωάννου. Ἄναυδοι ἐνεργοῦν ἀστραπιαία. Ἀποστέλλουν ὑπηρέτες ἀνὰ τὴν πόλι σὲ ἀναζήτησι. Οἱ κόποι μάταιοι. 

Ὁ Ἰωάννης ἄφαντος. Οἱ γονεῖς του θρηνοῦν ἀπαρηγόρητα τὸ χαμό του. Ἡ μητρικὴ καρδιὰ σπαράζει. Τὸ πατρικὸ φίλτρο πληγώνεται. Καὶ οἱ δυὸ ὀδύρονται γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ λατρευτοῦ παιδιοῦ τους. Ἔχουν περάσει ἤδη τρεῖς ἡμέρες καὶ τὸ πλοῖο φθάνει στὴ Μονὴ τῶν Ἀκοίμητων. Ὁ Ἰωάννης προσκυνεῖ στὸ καθολικό, ὑποβάλλει τὰ σέβη του στὸν Ἡγούμενο, χαιρετᾶ ταπεινὰ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἐκφράζει τὸν ἐνδόμυχο πόθο του νὰ ἐνδυθεῖ τὸ Ἀγγελικὸ Σχῆμα. Τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του καθιστᾷ δύσπιστο τὸν ἔμπειρο Γέροντα. Τονίζει τὶς δυσκολίες τοῦ δρόμου τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τὴν στενότητα τῆς τεθλιμμένης ὁδοῦ. Ὅμως οἱ δακρύβρεχτες θερμὲς παρακλήσεις, ἡ ἀποφασιστικότητα καὶ ὁ ἔνθεος ζῆλος του, ἐχεγγυοῦν, ἀφοπλίζουν τὸν Γέροντα καὶ ἡ εἴσοδός του γίνεται ἀποδεκτή. Ὁ Ἰωάννης κείρεται Μοναχός. 

Δέχεται τὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὶς ὁλόθερμες εὐχὲς τοῦ Ἡγουμένου γιὰ νικηφόρες μάχες κατὰ τοῦ Διαβόλου. Ἐπὶ ἕξι χρόνια γιγαντομαχεῖ. Ἐπιδίδεται σὲ αὐστηρὲς νηστεῖες, σὲ ἀδιάλειπτες προσευχές, σὲ ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες, σὲ σκληρὲς ἐξουθενώσεις, σὲ ἐντατικὴ μελέτη. Ἐργάζεται διαρκῶς. Ὑπακούει ἀναντίῤῥητα. Ὑπομένει ταπεινά. Ἀγωνίζεται ἀκατάπαυστα. Φθάνει σὲ ὕψη ἀρετῆς. Ἡ νεανικὴ μορφή του γίνεται ἀσκητική. Ἀλλὰ ὁ μισόκαλος Διάβολος φθονεῖ τὴν πρόοδό του καὶ τοῦ ἐνσπείρει λογισμοὺς ἐνθυμήσεως τῶν γονέων του, τῶν φίλων του, τῆς πρότερης ἄνετης ζωῆς του. Ἡ καρδιά του φλογίζεται. Τὸ κορμί του λιώνει. Στὰ πύρινα βέλη τοῦ Σατανᾶ ἀντιπαραθέτει ἔνθερμη κραυγὴ πρὸς τὸν Κύριον, ἔντονη καταπόνησι τοῦ σώματος. Ἡ μορφή του σκελετώνεται. Ἐξομολογεῖται στὸν Ἡγούμενο τὸν ἀμείλικτο πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ. 

Ὁ Γέροντας λυπεῖται κατάβαθα, πονεῖ ὑπερβολικά, ὑποχωρεῖ κι ἐπιτρέπει τὴν ἀναχώρησί του. Τὸν ἀποχωρίζεται, ἀλλὰ τὸν συνοδεύει μὲ τὶς ὁλόθερμες εὐχές του. Ὁ Ἰωάννης ἀναχωρεῖ μὲ τὴν σθεναρὴ ἀπόφασι νὰ μὴν ἀποκαλυφθεῖ στοὺς γονεῖς του. Ἀπομακρύνεται καὶ χύνει καυτὰ δάκρυα. Φεύγει καὶ στέλνει θερμὲς ἱκετευτικὲς κραυγὲς στὸν Κύριο γιὰ ἀμέριστη συμπαράστασι, γιὰ διαρκῆ συμπόρευσι, γιὰ ἀδιάλλειπτη ἐνίσχυσι. Βαδίζοντας συναντᾶ ρακένδυτο Μοναχό. Ἀνταλλάσσουν τὰ ἐνδύματα, ζητάει τὶς εὐχές του, συμβαδίζουν λίγο κι ἀποχωρίζονται. Ὁ Ὅσιος μόνος πλησιάζει τὸ πατρικό του σπίτι. Γονυκλινὴς καὶ μετὰ δακρύων ἐπιζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ κατανικήσει τὸ Σατανᾶ. 

Εἶναι νύκτα. Ἤδη βρίσκεται μπροστὰ στὸ ἀρχοντόσπιστο τοῦ πατέρα του. Διανυκτερεύει προσευχόμενος ἐκτενῶς. Ξημερώνει κι ἡ τελικὴ μάχη ἀρχίζει. Ἕνας ρακένδυτος, σκελετωμένος, κατάχλωμος ζητιάνος ζητάει καλύβα στὸν κῆπο τοῦ ἄρχοντα Εὐτρόπιου. Ὁ ὑπηρέτης τὸν ἀποπέμπει. Ὁ Ἰωάννης ἱκετεύει γιὰ τὴν παραμονή του. Σὲ λίγο ἀντικρύζει τὸν πατέρα του. Δακρύζει, εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ καὶ στέλνει τὸ SOS. Πλησιάζει τὸν πατέρα του κι ἐπιζητεῖ τὴν εὐσπλαχνία του. «Ἄφησέ με, σὲ παρακαλῶ, νὰ μείνω στὸ προπύλαιο». Ἡ ὄψις του προκαλεῖ τὸν οἶκτο καὶ γίνεται δεκτὸ τὸ αἰτημά του κι ἐκπληρώνεται ἡ ἐπιθυμία του. Μιὰ καλύβα φτιάχνεται αὐθημερόν, κι αὐτὴ γίνεται ἡ ἔπαλξις, ὅπου κονταροχτυπιέται ὁ Ἰωάννης μὲ τὸ Διάβολο. 

Ἀγρυπνεῖ καὶ προσεύχεται. Νηστεύει αὐστηρὰ καὶ διαμοιράζει στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀτοὺς δούλους τὴν τροφή, ποὺ πλούσια του παρέχεται. Ταλαιπωρεῖ ὑπέρμετρα τὸ σῶμα καὶ θεώνει τὴν ψυχή. Ἡ μητέρα του φοβεῖται τὴν ἄγρια ὄψι του. Ὁ Διάβολος τὸν προκαλεῖ ν᾿ ἀποκαλυφθεῖ. Ὑπομένει ἀκλόνητα καὶ παραμένει γιὰ τοὺς γονεῖς του ὁ ἄγνωστος ζητιάνος. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ τὸν τριετῆ πολύμοχθο ἀγώνα του κι ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο του. Ἐπιβραβεύει τὴν παντελῆ αὐταπάρνησι, τὴν τελεία ὑπομονή, τὴ βαθειὰ ταπείνωσι, τὴν περιφανῆ νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου κι ἀναγγέλλει τὴν μετὰ τριήμερο ἀναχώρησί του γιὰ τὴν προσωπικὴ συνάντησι μαζί Του καὶ τὴν συναγαλλίασι μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους. Πλησιάζει τὸ τέλος του Ὁ Ἰωάννης ξυπνάει καὶ ὑμνολογεῖ τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἔκφρασι τῆς εὐαρέσκειας καὶ τὴν κατάταξι μὲ τοὺς Ἁγίους. Παρακαλεῖ συνάμα καὶ γιὰ τὴν ἄφεσι τῶν ἀνομιῶν τῶν γονέων του. Μετὰ καλεῖ τὸν ὑπηρέτη καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ μεταβιβάσει πρόσκλησι στὴ μητέρα του γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ. Ἡ μητέρα του φοβᾶται τὴν ἀγριότητά του κι ἀποῤῥίπτει τὴν πρόσκλησι. 

Ὁ Ὅσιος ἐπιμένει καὶ ζητεῖ νὰ τὴν ἰδεῖ. Ἀναγγέλλει τὴν μετὰ τρεῖς μέρες κοίμησί του καὶ τὴν ἐξαναγκάζει ν᾿ ἀποδεχθεῖ τὸ κάλεσμα. Στέλνει ὅμως δοῦλο καὶ τὸν φέρνουν στὸ σπίτι της. Ὁ Ὅσιος ἐκφράζει τὶς εὐχαριστίες του γιὰ τὴν ἐλεήμονα φιλοξενία κι ἀναθέτει στὸ Χριστὸ τὴν ἀπόδοσι τοῦ μισθοῦ. Ζητεῖ δὲ τὴν ἐκπλήρωσι μιᾶς ὕστατης ἐπιθυμίας, ἀφοῦ παίρνει τὴν ἔνορκη διαβεβαίωσι τῆς ἐκτελέσεως. «Νὰ μὴ γίνει ἀλλαγὴ ἐνδυμάτων κατὰ τὴν ταφή του καὶ νὰ ταφεῖ στὴν καλύβα, στὸ πεδίο τῆς μάχης καὶ τῆς νίκης μὲ τὸ Διάβολο». «Ἀντιπροσφέρει δὲ ὡς δῶρο τὸ χρυσοποίκιλτο Εὐαγγέλιο κι ἐπιστρέφει στὴν καλύβα. 

Ἡ μητέρα του ἀναγνωρίζει τὸ Εὐαγγέλιο, δῶρο δικό της στὸ λατρευτὸ παιδί της. Τὸ ἀνακοινώνει ἀμέσως στὸν Εὐτρόπιο καὶ σπεύδουν νὰ πληροφορηθοῦν ὅ,τι σχετικὸ γνωρίζει ὁ Ὅσιος γιὰ τὸν γυιό τους. Ἡ στιγμὴ εἶναι ἀνεπανάληπτη. Μπροστά του βρίσκονται οἱ γονεῖς του κι ἀναμένουν μὲ δάκρυα τὶς πληροφορίες. Ὁ Ὅσιος συγκλονίζεται ἀπὸ τὴ συγκίνησι κι ἀποκαλύπτεται. «Ἐγὼ εἶμαι ὁ γυιός σας Ἰωάννης. Τὸ Εὐαγγέλιο πιστοποιεῖ τὴν ταυτότητά μου». Καὶ διηγεῖται λεπτομέρειες τῆς ζωῆς του σὰν ἀπόδειξι τῆς ἀλήθειας τῶν λόγων του. Οἱ γονεῖς μένουν ἄναυδοι. Ἀντικρύζουν τὸ χαμένο παμπόθητο παιδί τους καὶ ἀγάλλονται. Θεωροῦν τὸ τέλος του καὶ θρηνοῦν γοερά. Οἱ κάτοικοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ πληροφοροῦνται καὶ συμμετέχουν στὴ χαρὰ καὶ στὸν πόνο τῶν γονέων. Ἀναλογίζονται τὴν ἀπαράμιλλη ὑπομονή του καὶ καταπλήσσονται. 

Ὁ Ὅσιος δίνει τὶς τελευταῖες παρηγορητικὲς νουθεσίες στοὺς γονεῖς του, εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ γιὰ τὴν λαμπρὴ νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου, εὔχεται γιὰ τοὺς θλιμμένους γονεῖς του καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου παραδίδει τὴν ψυχή του πάλλευκη στὰ χέρια τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ λάβει τὸ στεφάνι τῆς νίκης. Ἡ μητέρα του ξεχνᾶ τὴν ὑπόσχεσί της καὶ τὸν ἐνδύει περίλαμπρα. Παρευθὺς γίνεται σεισμὸς κι ἀκούεται φωνή: «Βάλε τὰ ἐνδύματά μου γιὰ νὰ μὴν τιμωρηθεῖς». Ἡ μάνα μένει παράλυτη καὶ ἄφωνη. Ὁ πατέρας ἐνθυμεῖται τὴν ἐντολὴ τοῦ παιδιοῦ τους, τὸν ἐνδύουν ρακένδυτα καὶ ἡ μητέρα θεραπεύεται. Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Ὅσιος θαυματουργεῖ ποικιλότροπα.

 

Τό σῶμα του ἐνταφιάζεται μέ τήν συμμετοχή τοῦ Πατριάρχου, κλήρου καί λαοῦ στήν καλύβα. 

Ἐκεῖ ἀνεγείρεται ἀπό τούς γονεῖς του Ναός καί τό ὑπόλοιπό της περιουσίας διαμοιράζεται στούς φτωχούς. 

Διέρχονται τήν λοιπή ζωή τους θεάρεστα καί ἀπέρχονται στά Οὐράνια Σκηνώματα γιά νά συνευφραίνονται αἰώνια μέ τόν περιπόθητο γυιό τους Ἰωάννη. 

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὑπόδειγμα μακρᾶς ὑπομονῆς, ὁλοκληρωτικῆς καταφρονήσεως τῶν πρόσκαιρων ἀπολαύσεων, καθολικῆς περιφρονήσεως τῆς ἐφήμερης δόξης, αὐστηρῆς ἐγκράτειας, ἄκρας ὑποταγῆς τῆς θελήσεώς του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τέλειας ἐχεμύθειας τῆς ταυτότητας τοῦ μέχρι τήν ὥρα τοῦ θανάτου του. 

Οἱ ἀρετές τοῦ προκλήσεις καί προσκλήσεις γιά μίμησι. 

Κι ἐμεῖς ταπεινοί τιμητές τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, ἀλλά καί πρόθυμοι μιμητές ἂς γίνουμε.

Εκ του Ιστοχώρου www. nektarios.gr. Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης