ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ (ΜΕΡΟΣ 11ον)

 

Ο αοίδιμος Αγιορείτης Γέροντας π. Αββακούμ (1894-1978) υπήρξε ένα σκεύος εκλογής της Θείας Χάριτος, που λάμπρυνε την Ορθοδοξία στο <<Περιβόλι της Παναγίας μας>>, χάριν της επίμονης και αδιάλειπτης ασκήσεώς του, αλλά και της ορθοτομημένης πνευματικής του στάσης έναντι των Καινοτόμων του εορτολογικού <<πραξικοπήματος>>. Πράος, πρόσχαρης, ταπεινός, προσευχητικός, ασκητικότατος, με μία γνήσια και ανόθευτη κατά Θεόν ευγένεια προς όλους, πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του σε ένα μικρό αυτοσχέδιο κελλάκι του Αγίου Φανουρίου στη Βίγλα. Εκεί με άλλους ζηλωτές της εποχής του επιδίδετο σε μεγάλες προσευχητικές ασκήσεις, ώστε το αγαπημένο του, χοντρό και μάλλινο κομποσκοίνι του να βρίσκεται συνεχώς επάνω του. Ο π. Αββακούμ είχε αποστηθίσει εντός του εξ' ολοκλήρου την Αγία Γραφή με ένα θαυμαστό και υπερκόσμιο τρόπο, ώστε ν' αναγκάσει κάποτε και αυτόν τον Νικόλαο Λούβαρη (γνωστό Οικουμενιστή θεολόγο) να υποκλιθεί στην ακατάληπτη πνευματική του κατάσταση. Ο π. Αββακούμ είχε εξορισθεί (τρις) από την Μονή της Μεγίστης Λαύρας λόγω του ιερού ζήλου του προς τις ιερές Παραδόσεις, μέχρι να κατασκευάσει το ταπεινό ησυχαστήριό του στη Βίγλα, αλλά και κάποιες φορές είχε παρεξηγηθεί από πολλούς συνασκητές του, επειδή από ευγένεια ανταπέδιδε τους ασπασμούς που του έκαναν Μοναχοί της Καινοτομίας. Ο π. Αββακούμ ανήκε σε αυτήν την κάστα των διακριτικών Μοναχών, που δεν ταύτιζε επ' ουδενί την Αποτείχιση με την Απομόνωση, την αγάπη προς τα Παραδεδομένα με τον Φανατισμό και την Οίηση. Με τα χρόνια έγινε γνωστή η εξαϋλωμένη και αποστεωμένη εμφάνισή του, η άνευ ορίων ταπεινότητά του και η γνήσια αγαπητική του προσέγγιση προς τους πάσχοντες αδελφούς του -λαϊκούς και κληρικούς- τους οποίους θεωρούσε Όλους αμέτρως ανωτέρους απ' αυτόν! Στο θαυμάσιο βιβλίο του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+2007) που αναφερόμαστε, υπό τον τίτλο <<ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ 1894 - 1978>>, καταγράφουμε ενδεικτικά την κατάθεση ψυχής ενός ανωτέρου δικαστικού, που τον γνώρισε από κοντά, και γεύθηκε σιμά του τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος! Σημειώνει: <<Ήτο, (ο π. Αββακούμ) όσα ερχότανε τότε με τόση χάρι, αφέλεια και βαθυτάτη ταπείνωση να μου εμπιστευθή, ανεπιτήδευτα, φυσικά, με τα γλυκά φωτεινά του μάτια, τα εξαϋλωμένα από τη νηστεία, αγρυπνία, αδιάλειπτη ευχή, για να με στηρίξη και μένα, εικοσάχρονο παιδόπουλο τότε, και αφού πάντα μού' βαζε <<μετάνοια>>, μ' αγκάλιαζε με άψογη οικειότητα, μ' αποκαλούσε <<πατέρα του>>. Πράγματι με καθήλωνε! [...] Άκακος, αμόλυντος, παιδικός, αρνησίκοσμος, ακτήμων με συναίσθηση μελλοθανάτου, με δίαιτα συνήθως <<κουκίων βρεγμένων και αγρίου μέλιτος>> μαγνήτευε κόσμο παρά το ψυχρό, πενιχρό ξυλοκρέββατό του, με σανίδια κι ένα σκαμνί κι ένα φτωχό πάγκο για διάβασμα - γράψιμο, γιατί ήτανε σοφός κι είχε μάθει, ότι καταχώνεται σε βάραθρο ή βόθρο η ψυχή που ποθάει υλικά, γήινα, φθαρτά. Ιδού το απαστράπτον ιδανικόν του, η παραδεισιακή του τέρψη, τρυφή, μακαριότητα>>! Μέσα σε λίγα λόγια, μια ενδεικτικά αδρή <<προσωπογραφία>> του αειμνήστου Γέροντος, που μέσα από τις σελίδες του εν λόγω βιβλίου θα οσμιστούμε το αυθεντικό άρωμα της Ορθοπραξίας και θα γευθούμε τα κεχαριτωμένα εκχυλίσματα της Αγιοπνευματικής Χάριτος. Δόξω τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

Ο γνωστός καθηγητής κ. Κ. Καβαρνός εις το ωραίον βιβλίον του διά το Άγιον Όρος υπό τον τίτλον: Anchored in God (Αγκυροβολημένοι στον Θεόν), μεταξύ των άλλων που αναφέρει διά την γνωριμίαν και συνομιλίαν του με τον μεγάλον ασκητήν της Βίγλας, γράφει και τα εξής ενδιαφέροντα:

<<Ο π. Αββακούμ έχει τελείαν εμπιστοσύνην εις τον Θεόν. Έχει τελείως παραδοθή εις την θείαν Πρόνοιαν. Ο,τιδήποτε επιχειρής να κάνης, μου είπε, πάντοτε επικαλού τον Θεόν και λέγε: Ας γίνη, αν είναι καλόν.

- Πάτερ Αββακούμ, ποία είναι η θέσις σου απέναντι της φιλοσοφίας; - Αληθής φιλοσοφία τέκνον μου, απήντησε, ευρίσκεται εις τα Ευαγγέλια, εις τας επιστολάς του Απ. Παύλου και αλλαχού της Γραφής, ως επίσης εις τα έργα των Πατέρων και τους βίους των Αγίων.

Ό,τι γενικώς καλείται φιλοσοφία είναι, εν συγκρίσει προς τα ανωτέρω, κάτι το ανάξιον. Άκουσε τί λέει ο Παύλος εις την Α' επιστολήν του προς τον Τιμόθεον: <<Ω τέκνον Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, εκτρεπόμενος τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου  γνώσεως, ην τίνες επαγγελλόμενοι περί την πίστιν ηστόχησαν>> (6, 20-21).

Καίτοι αγράμματος ο π. Αββακούμ, έχει μίαν εκπληκτικήν γνώσιν των Γραφών. Δύναται να απαγγέλη από μνήμης ταχέως και ακριβώς σελίδα κατά σελίδα την Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην και να δίνη φωτισμένες ερμηνείες.

- Πώς απέκτησες αυτήν την ικανότητα, ερώτησα τον π. Αββακούμ. - Είναι αποτέλεσμα καθημερινής σπουδής και αγνότητος, και πάνω απ' όλα δώρον του Αγίου Πνεύματος, απήντησε...

- Πάτερ Αββακούμ, πες μου είναι δυνατόν για έναν που ζη στον κόσμο να επιτύχη την αγιότητα; - Είναι πολύ δύσκολον, απεκρίθη, αλλά όχι αδύνατον. Ο Άγιος Χρυσόστομος λέγει ότι: <<δεν είναι ο τόπος, αλλά και ο τρόπος που κάνει αγίους>>.

Εν τούτοις ο Άγιος προέτρεπε τους ανθρώπους, οι οποίοι ζουν στον κόσμον να πηγαίνουν εις τους πατέρας που ζουν εις την έρημον και να εξομολογούνται εις αυτούς. Η εικόνα του π. Αββακούμ, όπως τον είδα εκείνο το βράδυ, θα παραμένη πάντοτε ζωντανή εις την μνήμη μου:

ένας ανυπόδητος με λαμπερούς οφθαλμούς, αγαθός γέρων μοναχός καθισμένος χάμω στην ήσυχη σκοτεινή αυλή, κρατώντας εις το αριστερό του χέρι το μικρό του φανάρι, απαγγέλλων και ερμηνεύων περικοπάς από την Αγίαν Γραφήν.

Λίγες εβδομάδες προτού κοιμηθή, τον επισκέφθησαν δύο πολύ αγαπητοί του λαϊκοί προσκυνηταί, οι οποίοι του υπέβαλαν ωρισμένα ερωτήματα. Ο Γέροντας όπως πάντα, τους υπεδέχθη με το χαμόγελο στα χείλη: - Σας περίμενα, τους είπε.

Μου είπε ο Θεός <<αύριο άνθρωποι θα σου έλθουν' ετοιμάσου π. Αββακούμ. Να μη μιλήσω απερίσκεπτα, αλλά τα καλά και άγια. Και εχθές, προτού έλθη ο π. Ησαϊας με σταφύλια, μου είπε η φωνή: άνθρωπος θα σού' ρθη. Χάρηκα που σας είδα.

Άμα περιμένω ανθρώπους του Θεού χαίρομαι>>. Αφού τους κέρασε, άκουσε με προσοχή τα ερωτήματά τους: - Γέροντα, οι καλοί άνθρωποι που δεν είναι βαπτισμένοι, πώς θα τους κρίνη ο Θεός;

Και όταν κάνει κανείς το καλό, το βρίσκει: - Το βρίσκει! Ο Θεός είναι δικαιοκρίτης. Δεν χάνει κανένας, αφού κάνει το καλό και είναι αβάπτιστος. Το ίδιο με ρώτησαν πριν πέντε χρόνια ο Άγγλος πρόξενος στην Αθήνα με τον γραμματέα του, που ήλθαν να με βρουν εδώ, στην Βίγλα, και εζήτησαν να τους εξηγήσω τους λόγους του Απ. Παύλου:

<<Δόξα δε και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν. Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι...>> (Ρωμ. 2, 10). Τους είπα ότι έχει να κριθή και ο πιο βάρβαρος, διότι ο Θεός σε κάθε ανθρώπου καρδιά έχει τον νόμον του γραμμένον.

Ούτε ο βαπτισμένος χάνει που κάνει το καλό, ούτε ο αβάπτιστος. Και τους εξήγησα αυτά που λέει και το Τριώδιον. - Γέροντα, λέτε να επλησίασε ο καιρός για τους Τούρκους; - Αυτά μη τα θεολογείς. Όλά έρχονται σιγά - σιγά.

<<Ουκ ευθέως το τέλος>>, λέει η Γραφή. Διπλά θα πάθουν κακά απ' ό,τι μας έκαναν. Όπου Ορθοδοξία, εκεί ο Διάβολος πολεμά. Όλοι μασώνοι μωρέ οι δικοί μας...>>. Και συνέχισε η συζήτησις μια ακόμη ώρα και πλέον, με απαγγελίες ολοκλήρων κεφαλαίων εκ της Καινής Διαθήκης για τα μεγαλεία της πίστεώς μας, διά την οποίαν ετόνιζε μετά δέους και κατανύξεως:

<<Δεν υπάρχει σαν την πίστι μας άλλη>>. Ένα απόγευμα πάλι, ενώ προσηύχετο στο κελλάκι του της Μονής, τον ειδοποίησαν ότι κάποιος επίσκοπος του Πατριαρχείου θέλει να τον δη στο Συνοδικόν.

Αμέσως ετοιμάστηκε και με απλότητα παιδιού παρουσιάσθηκε ενώπιον του υψηλού ξένου και των Γερόντων ειπών: - Ευλογείτε Πατέρες, ποιός με εζήτησε; - Εγώ π. Αββακούμ, είπε ο επίσκοπος.

Θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσης τον μακαρισμόν: <<μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών>>. - Σεβασμιώτατε υπάρχουν πολλές εξηγήσεις, εγώ τώρα μία κρατώ, του Μ. Βασιλείου,

όπου λέει, ότι τέτοιοι είναι ωσάν τον Απόστολον Παύλον, ο οποίος έλεγε: <<ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι>>.

Διότι ταπεινώνεται και ο αμαρτωλός, αλλά καμπτόμενος υπό της αμαρτίας. - Βρε, και εμείς τα λέμε ανάποδα, ανεφώνησε ο επίσκοπος και τον αγκάλιασε. Συζητώντας κάποτε με δύο κληρικούς, εκ των οποίων ο ένας ήτο πνευματικός, ετόνιζε την μεγάλην σημασίαν που έχει η ευγένεια και διάκρισις στον πνευματικόν:

- Όσο μπορείς, πνευματικέ, να οικονομής τους νέους με αγάπη. Καλώς το παιδί μου, να λες. Τί κάνεις, πώς πάει ο αγώνας; Για να φεύγη ευχαριστημένος και να δοξάζεται ο Χριστός. Αυτά στα λέω, διότι πληροφορούμαι, ότι είσαι καλός άνθρωπος, πνευματικέ.

- Πώς θα εννοήσωμεν καλώς την Γραφήν Γέροντα, τον ερώτησε εν συνεχεία ο διάκονος. - Μπορείτε να μπήτε στο πνεύμα της Γραφής, όταν παρακαλήτε από την καρδιά σας. Θα σας τα πη ο Χριστός.

Έρχεται το Πνεύμα το Άγιον και κατεβαίνει εις την καρδίαν και σε διδάσκει το τι και τι. Διότι ούτε η πολυμάθεια, ούτε τα γράμματα είναι η σοφία, αλλά όπως λέει η θεία Γραφή: <<Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου. Το δε γνώναι νόμον, διανοίας εστί αγαθής>>.

Να αγαπάτε την αλήθεια. Όλες οι ψυχές θα ζητηθούν από τους αρχιερείς, γιατί δεν μιλούν, από φιλαυτία, από φιλοδοξία, διά τις παρανομίες που βλέπουν. Να προσέξετε την ταπείνωσιν και την σάρκα.

Εγώ όλα τα έχω δοκιμάσει. Τίποτα δεν είναι σαν τον πόλεμον της σαρκός. Πόλεμος μέχρι αποδημίας. Αυτό το βάσανο. Το μαρτυρικόν βάσανο...

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σειρά αναρτήσεων εκ του βιβλίου

του αειμνήστου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+ 2007),

<<ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΥΤΟΣ 1894 - 1978>>,

εκτύπωση - βιβλιοδεσία ΑΘΗΝΑ Α.Ε., έκδοσις δ', σελ. 54-58, 

Αθήναι 2002.

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 2ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 13-18.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

Και ενώ πλείστοι τυγχάνουν οι παρ' ημίν θεωρητικοί, πλείστοι οι διά της εν αλλοδαπή επιμορφώσεως αυχούντες, πλείστοι οι επικριταί πάσης λαϊκής ευσεβείας και αγωνιστικότητος,

εν τούτοις ουδείς εμφανίζεται εν τω στρατοπέδω της βαλλομένης ευσεβείας, ουδείς ανατέμνων ορθοδόξως και εν αληθεία τας ποικόλας βλασφημίας των <<υιών της πλάνης>>,

ουδείς δημοσία αποδυρόμενος τον θανάσιμον τραυματισμόν της παραδοθείσης κληρονομίας των Πατέρων, πλην, το επαναλαμβάνομεν και πάλιν, ευαριθμοτάτων εξαιρέσεων, ικανών προς συγκρότησιν σταγόνος έναντι αντικειμένου ωκεανού...

Παρά ταύτα δεν αποκλείεται, εις μίαν ετέραν Κυριακήν της Ορθοδοξίας, οι ανωτέρω κύριοι, να εκφωνίσουν και τον πανηγυρικόν αυτής, άνευ ουδεμιάς καταστολής ή αιδούς'

είναι συνηθισμένοι εις τούτο οι αείποτε <<νυκτερινοί θεοσεβείς και μηδέποτε εν φωτί τολμούντες παρρησιασθήναι>> (Θ. Στουδ.). Δεν διεκδικούμεν την θέσιν κριτού και επικριτού των πάντων'

ουδέποτε όμως θα επιτρέψωμεν, όσον το εφ' ημίν, να συληθή η πνευματική ωραιότης και μοναδικότης της ημετέρας πίστεως διά των συγχρόνων πονηρών επιμιξιών μετά των ετεροδόξων, ή διά μιας εφαμάρτου υπακοής και υποταγής εις αιρετικήν <<Ορθοδοξίαν>>.

Αγνοούν πεισμόνως οι περιφρονηταί των πατρίων ότι η άρνησις της Ορθοδόξου συνειδήσεως να ακολουθήση ή συμφρονήση προς τον ηθικόν και δογματικόν χιππυσμόν

των ημερών μας, συνιστά πράξιν σωτήριον και θετικήν, πράξιν διασώσεως και διατηρήσεως ό,τι πολυτιμοτέρου διακρατεί επ' αυτού ο γήϊνος ημών πλανήτης.

Λησμονούν ότι η διακονία της ορθής πίστεως διασώζει και την Εθνικήν Κιβωτόν, και ότι οι μεγάλοι πατέρες, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Μάρκος ο Ευγενικός, διά των ηρωϊκών αγώνων των εγένοντο,

ου μόνον αληθείς φρουροί της Ορθοδοξίας, αλλά και παιδαγωγοί της ακολουθησάσης πνευματικής ρίζης του Νεωτέρου Ελληνισμού, όστις εν τω προσώπω των διέσωζε την εαυτού αποστολήν αμιγή και διαλάμπουσαν.

Κατηγορούν ημάς ως σκανδαλίζοντας τον απλούν λαόν διά της ανοικτής κριτικής των τελουμένων, αγνοούντες λίαν <<διακριτικώς>>, ότι και η σειρήν ενοχλεί τα ώτα των ακουόντων,

πλην όμως υπάρχει σωτήριος και ευεργετική, ως ο φυσικός πόνος και ο πυρετός του ασθενούντος, η δηλοποιός αύτη έκφρασις του υποβόσκοντους κινδύνου.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, ας ελεγχθούν οι πρωταίτιοι του σκανδάλου και ουχί οι φρουροί και ερασταί των οσίων' ας φραγούν τα αθύρωτα στόματα των συνεχώς βλασφημούντων και ουδόλως αι ευλογημέναι διαμαρτυρίαι των αγαπώντων τας ιεράς Παραδόσεις της αγίας Ορθοδοξίας.

Όντως πολλοί οι πλάνοι και ψευδοπροφήται της σήμερον' η σύγχυσις ευρίσκεται εν τω κατακορύφω αυτής μεγαλείω' τα πρόβατα του Χριστού κινδυνεύουν πλέον ου μόνον εκ της επισήμως κηρυττομένης κακοδοξίας, αλλά το τραγικώτερον, και εν των συνηγόρων <<της δικοικούσης Ορθοδοξίας>>...

Ούτως ο εις ακαδημαϊκός διδάσκαλος κηρύσσει δημοσίως την αιρετικήν <<θεωρίαν των κλάδων>>' έτερος συνάδελφός του, εγκρίνει και... επαυξάνει! Μητροπολίτης του Οικ. Θρόνου,

ακολουθώς εις την πτώσιν των τους ανωτέρω ακαδημαϊκούς, διακηρύσσει ανερυθριάστως ότι <<πάσαι αι Εκκλησίαι και Ομολογίαι συμπίπτουν και συναντώνται επί της αυτής πίστεως, την οποίαν εκφράζει το Σύμβολον της πίστεως, ενώ έτερος συνάδελφός του θεωρεί <<εγωϊσμόν>> την πίστιν εις την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας!

Έτερος μεγαλόσχημος ρασοφόρος μετά περισσοτέρας κυνικότητος γράφει: <<Οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι αληθινή χειροτονία και Ιερωσύνη έχουν και μεταδίδουν, οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι, οι Κοπτοαρμένιοι και Αιθίοπες Επίσκοποι, οι Αγγλικανοί Επίσκοποι...

Δι' αυτό και τα μυστήρια των Αγγλικανών είναι Μυστήρια της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ως είναι και τα Μυστήρια των Ρωμαιοκαθολικών ! ! !

Και αλλαχού: <<Οι Χριστιανοί αγαπούν και σέβονται τους Μωαμεθανούς διότι πιστεύουν εις τον αληθινόν Θεόν>>! ! ! Αθηναίος δε αρχιμανδρίτης επί δεκαετίαν και πλέον προσπαθεί ν' αποδείξη

ως μάταιον και αντικανονικόν τον ιερόν αγώνα των Παλαιοημερολογιτών, ενώ συγχρόνως διά ποικίλων διαστροφών της αληθείας αγωνιά να συγκρατήση υπό το μνημόσυνον του κακοδόξου πατριάρχου Κων/λεως το Αγιορειτικόν πλήρωμα.

Το δε χείριστον πάντων ο Οικ. πατριάρχης Δημήτριος εξισώνει τον Παπισμόν μετά της Ορθοδοξίας!, κοινωνεί μετά του Πάπα και <<αναγνωρίζει εις τούτον ουχί μόνον αρχιερωσύνην

και προβάδισμα, ως να είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, αλλά και <<προφητικόν άμα και αποστολικόν... λόγον>>, ακριβώς δηλ. τα εναντία ων επίστευον και εκήρυττον οι προκάτοχοί του.

Παρ' όλα ταύτα το Άγιον Όρος εσίγησε και συνεχίζει να σιγά άχρι της σήμερον διά πάσας τας ανωτέρω κακοδόξους ενεργείας του Πατριάρχου! Και όχι μόνον αυτό, αλλά πιστεύει, ως φαίνεται, ότι πορεύεται και... αγιοπατερικώς (!),

διό και προσφάτως τρεις εκ των ηγουμένων του ετόλμησαν να γράψουν: <<Η εμμονή των Αγιορειτών εις την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν αποτελεί μίαν πνευματικήν προσφοράν προς το Οικ. Πατριαρχείον>>! 

Πλήρης δηλ. άγνοια της τραγικής καταστάσεως εαυτών και του ποιμένος των... Αλλ' ο εσμός των ανωτέρω κακών ως και <<πάσα παράβασις και παρακοή>> έχει την ιστορίαν της, ούτως από του 1924,

επί τη ενάρξει της εφαρμογής του πρακτικού Οικουμενισμού διά της ημερολογιακής καινοτομίας, ουδείς των εκκλησιαστικών αρχόντων αντέστη, οι δε ολίγιστοι κληρικοί και μοναχοί, οίτινες ετόλμησαν να υψώσουν φωνήν διαμαρτυρίας, πάραυτα καθηρέθησαν!

Διά τους ανωτέρω ποιμένας, ήτο αρκετόν προς ειρήνευσίν των μία... στατιστική! Ηρίθμησαν μετά τον σάλον της καινοτομίας, τα πνευματικά των ποίμνια. Ευρέθησαν αρκετά...

Κατόπιν τούτου, ανεπαύθησαν, μη διατηρήσαντες ουδέ ίχνος του <<καλού ποιμένος>>, παραθεωρήσαντες πλήρως ότι <<ο ενδεχόμενος κατασκανδαλισμός της ορθοδόξου συνειδήσεως των πιστών αποτελεί ασύγγνωστον αμάρτημα και έγκλημα κατά της Ορθοδοξίας>>.

Και τότε μεν εδικαιολογούντο, - πρωταγωνισταί και συνακόλουθοί των -  όπισθεν της φράσεως: << η μεραρρύθμισις του ημερολογίου ουδέν δόγμα προσέβαλεν>>.

Σήμερον όμως ποίας δοικησισόφους δικαιολογίας θα εύρουν οι αυτουργοί και υπασπισταί της <<παναιρέσεως>> του Οικουμενισμού; Και ενώ πάντες επιθυμούμεν ανιδιοτελώς την διακονίαν

της Ευαγγελικής ημών πίστεως και ουδέποτε θ' ανεχθώμεν να υπηρετήσωμεν νεοτέραν ταύτην, γέννημα διανοίας ανθρωπίνης και επισφαλούς, εν τούτοις

αντί μακαρισμού, δεχόμεθα από τους ιδίους ποιμένας ημών, φρικτόν και ειπείν, την μομφήν του <<φανατικού>> και <<παρελθοντοπλήκτου>>, του <<στείρου>> και <<σχισματικού>>!...

Αλλ' ο πόνος ημών καθίσταται εισέτι εντονότερος εκ της σιγής των <<παρακολουθούντων>> υπευθύνων, οι οποίοι πρώτοι αυτοί θα έπρεπε να είχον εκτινάξει μακράν του ιερού περιβόλου της Εκκλησίας τους εκουσίως εκλέξαντας την <<Σχολήν της Δύσεως>>, αντί του Θειοτάτου Ναού της ασπίλου Ορθοδοξίας.

Οι ιεροί πατέρες όμως εντέλλονται επί του προκειμένου, όπως αποστρεφώμεθα και τους διά της σιγής συνηγόρους των κακοδόξων ως συνυπευθύνους του της Εκκλησίας σάλου και κατασκανδαλισμού των ψυχών <<υπέρ ων Χριστός απέθανε>>, και εις την οποίαν εντολήν των είμεθα υποχρεωμένοι να υπακούωμεν.

Εν τω μεταξύ, καθ' ον χρόνον η αίρεσις απλούται και πάντα τα της Εκκλησίας ευρίσκονται εν αταξία η επιμόρφωσις των πολυπληθών θεολόγων εις την αλλοδαπήν αυξάνει συνεχώς,

<<φροντίδι και αναλώμασι>> του Π. Σ. Εκκλησιών, και νέοι, πνευματικοί αυτήν την φοράν <<γενίτσαροι>>, προστίθενται εις τον θεολογικόν κορμόν της Ορθοδοξίας, εκ της πλειονότητος των επιστρεφόντων.

Κατόπιν των ανωτέρω, μόνον η ύπαρξις και διακονία νέων Αθανασίων και Θεοδώρων εν τη Ορθοδοξία είναι δυνατόν να αναστείλη το πανώλεθρον ρεύμα του αντιθέου Οικουμενισμού.

Εκκλησία και Μοναχισμός μόνον υπό τοιαύτας προσωπικότητας δύνανται να δημιουργήσουν όντως τείχος ακλινές και αλεξητήριον κατά πάσης αιρέσεως και καινοτομίας, ως εγένετο το πάλαι, ότε το ηρωϊκόν ωμοφόριον του Μ. Αθανασίου μετά της οσιακής μηλωτής Αντωνίου του Μεγάλου, συναπετέλουν την αρραγή ασπίδα των Ορθοδόξων!

Τα κείμενα του ανά χείρας έργου εγράφησαν ως κύρια άρθρα ή σχόλια εις τα περιοδικά <<Αγιορείτης>> (Α) και <<Καλή Ομολογία>> (Κ.Ο.), πλην της μελέτης του Ημερολογιακού σχίσματος, ήτις εδημοσιεύθη ιδιαιτέρως.

Πάντα τα ανωτέρω εκρίναμε σκόπιμον να τα συγκεντρώσωμεν επί το αυτό, αφ' ενός μεν διά την δαψίλειαν των πατερικών κειμένων που περιέχουν, αφ' ετέρου δε, διότι διεκτραγωδούν εν πάση πιστότητι την φοβεράν πτώσιν του Φαναρίου και των κοινωνούντων αυτώ.

Ούτω, διά της ανωτέρω συλλογής, είναι εύκολον και ο πλέον απλούς ν' αντιληφθή την τραγικότητα των καιρών και την έκτασιν της αιρέσεως, ώστε να φυλάξη εαυτόν εκ της ψυχοφθόρου επηρείας της.

Διά τας υπαρχούσας ποικίλας ελλείψεις ζητούμεν συγγνώμην από τον αγαπητόν αναγνώστην και με χαράν θα δεχθώμεν πάσαν αδελφικήν διόρθωσιν. 

Διά τον <<Αγιορείτην>>

Θ. Μ.

Εν Καψάλα της Ι. Μονής Παντοκράτορος Αγίου Όρους.

Χριστούγεννα 1981

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου

πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:

''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''

<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού

και την μεγάλην ευθύνην

των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.

Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,

Αθήνα 1982, σελ. 13-18.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 2: ''Ο ΝΟΥΣ'' (ΜΕΡΟΣ 1ον)

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Αρχιμανδρίτη Ιωαννικίου:
<<Φιλοκαλικές Σελίδες 2 - Ο Νους>>,
έκδοση <<Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά>>,
Κουφάλια Θεσ/νίκης, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 5-15.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο άνθρωπος, το υπέροχο αυτό θεόπλαστον ον, η κορωνίς της Δημιουργίας, είναι μία σύνθεσις ύλης και πνεύματος, σώματος και ψυχής. Η υπέρβασις και μετάβασίς του από τον υλικό προς τον άϋλο, από τον αισθητό προς τον υπεραισθητό κόσμο γίνεται με την δύναμι της ψυχής, τον νου. Θεμελιώδης πίστις της Εκκλησίας μας είναι ότι ο άνθρωπος αποτελεί εικόνα του Τριαδικού Θεού. Ο Τριαδικός Θεός είναι Νους (Πατήρ), Λόγος (Υιός) και Πνεύμα. Νους ο άναρχος τον Λόγον απορρήτως γεγένηκε, / και το θείον Πνεύμα, το ισοσθενές εκπεπόρευκε' / και διά τούτο Τριάδα ομοούσιον, / τον Δεσπότην των όλων Θεόν καταγγέλλομεν. (Τριαδικός κανών, ήχος δ'). Και ο άνθρωπος είναι τριαδική εικόνα του Θεού. Ο άνθρωπος είναι και αυτός νους, λόγος και πνεύμα. Σε αυτήν την τριαδική, από άπειρη θεία αγάπη κατασκευή του (κατ' εικόνα) και στην κατά χάριν θέωσι (καθ' ομοίωσιν) έγκειται το απεριόριστο μεγαλείο του. Από αυτό το μεγαλείο φαίνεται η ασύγκριτη διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα. Η ψυχή εδώ είναι μία, διαιρείται κατά τους αγίους Πατέρες σε τρεις δυνάμεις ή σε τρία μέρη: στο λογιστικό, στο επιθυμητό και στο θυμοειδές. Όργανο με το οποίο ενεργοποιείται το λογιστικό είναι ο νους. Ερώτησε κάποιος έναν ερημίτη: - Γέροντα, τί είναι νους; Με χαρακτηριστική απλότητα ο γέροντας, είπε: - Να, άμα λείψει ο κυβερνήτης από ένα καράβι, τί λες; Θα καταντήση στο λιμάνι; Τα κύματα θα το σπάσουν. Έτσι και ο νους. Είναι κυβερνήτης. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά <<νους>> λέγεται και η ενέργεια του νου που συνίσταται σε λογισμούς, κρίσεις, συλλογισμούς και νοήματα. Αλλά όμως δεν είναι ο ίδιος ο νους, αλλά ενέργειες του νου. Νους είναι και η δύναμις που ενεργεί αυτά, η οποία ονομάζεται και  κ α ρ δ ί α  στην Αγία Γραφή. Η οποία καρδία είναι η κυριώτερη από όλες τις άλλες δυνάμεις της ψυχής και από αυτή τη δύναμι χαρακτηρίζεται η ψυχή μας λογική>> (Λόγος περί προσευχής και καθαρότητος καρδίας, Φιλοκαλία, τόμ. Α', σ. 133, κεφ. γ'). Αλλά ο νους είναι και η ικανότης του νου για την ένωσί του και μέθεξι με τον Θεόν. Αλλού ονομάζεται ικανότης προς θέα ή θεωρία ή όρασι του Θεού. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το να βλέπει κανείς τον Θεό, είναι ένωσις με τον Θεόν. Να γιατί ο νους κατά την πατερική ορολογία ονομάζεται <<οφθαλμός της ψυχής>>, <<νοερός οφθαλμός>>, <<όμμα>> ή <<θεωρητικόν ή λογιστικόν>> μέρος της ψυχής. Είναι εικόνα του Θεού ο άνθρωπος, διότι έχει νου. Ο νους του ανθρώπου είναι ένας δημιουργικός παράγων κάθε λεγομένου έργου πολιτισμού. Αλλά είναι τραγικό όταν στον νου λείπει η γνωστική και διακριτική αίσθησις. Τυφλώνεται τότε, εξέρχεται εντελώς από τον εαυτό του (καθώς θα δούμε) και αποκτά απόλυτες σχέσεις με τα δημιουργήματα, με την κατ' αίσθησι φύσι των όντων, ενώ η ουσία του είναι νοερά. Κολυμπά σ' ένα πέλαγος οιήσεως και κενοδοξίας, παύει να είναι <<ενεργεία νους>> και γίνεται μόνον <<δυνάμει νους>>, δηλαδή, αλογοποιείται. Γίνεται σαν τους άψυχους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους που κατασκευάζει, σαν τα πλαστικά λουλούδια χωρίς άρωμα, σαν τις τυφλές μηχανές του. <<Ο νους του ανθρώπου, κατά την έκφρασι συγχρόνου γέροντος ασκητού, ομοιάζει με ένα πετεινόν του ουρανού, άλλοτε υψιπετές και άλλοτε χαμερπές>>. Με τα ύψη της αναβάσεως και αναγωγής του νου αφ' ενός και με τις πτώσεις του στα κατώτερα μέρη της γης αφ' ετέρου, στα οποία κυλιέται ο νους διά της επενεργείας των παθών, ασχολούνται οι Φιλοκαλικοί άγιοι Πατέρες. Η αυτοσυγκέντρωσις ή <<συνέλιξις>> του νου όσων ανθρώπων ασχολούνται με την λεγόμενη <<γιόγκα>> των μη χριστιανικών ανατολικών θρησκειών, μπορεί να πραγματοποιείται, αλλά είναι άπρακτη και άκαρπη. Ο νους εκεί παραμένει στην μέθοδο. Μέχρις εδώ μπορεί να θεωρηθή σαν μια επαινετή, ανθρώπινη όμως και μόνο προσπάθεια, γι' αυτόν τον λόγο και εκ των προτέρων καταδικασμένη. Ο νους εκεί σταματά στη μέση του δρόμου <<από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ>> και <<λησταίς περιπίπτων, οι και εκδύοντες αυτόν και πληγάς επιτεθέντες αφιέντες αυτόν ημιθανή τυγχάνοντα>>. Αυτό συμβαίνει, διότι εκεί ο νους δεν έχει αντικείμενο, αναζητεί έναν ανύπαρκτο φωτισμό, και πλανάται <<πλάνην οικτράν>>, αφού στην πραγματικότητα ενούται με δαιμονικόν πνεύμα, το οποίο κατορθώνει να παρουσιάζη το ψεύδος ως αλήθεια και την αλήθεια ως ψεύδος <<μετασχηματιζόμενον εις άγγελον φωτός>>. Εθεωρήσαμε λοιπόν αναγκαίο, το δεύτερο τεύχος των Φιλοκαλικών Σελίδων να το αφιερώσουμε στο μέγιστο αυτό θέμα. Θερμή παράκλησις προς τους αγαπητούς αδελφούς αναγνώστας να προσεύχωνται για την ευτέλειά μας, ο Κύριος να καθαρίζη και τον ιδικόν μας νου <<από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος επιτελούντα αγιωσύνην εν φόβω Θεού>> (Β' Κορινθ. κεφ. ζ' 1).

Η ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ικανότης του νου του ανθρώπου να βλέπη και να θεωρή τον Θεό δεν είναι μόνο η κυριώτερη και η ανώτερη ικανότης του νου, αλλά και ο κεντρικός σκοπός για τον οποίον επλάσθη από τον Θεόν.

Αυτή ακριβώς, λέγουν οι άγιοι Πατέρες, ήταν η μακαριότης των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο: να βλέπουν το Πάνσοφο, το Πάντερπνο, το Πονπόθητο Πρόσωπο του Αοράτου και Ορατού, του Απροσίτου και προσιτού και μεθεκτού Δημιουργού τους.

Πρόσωπο Θεού δεν είναι μόνο η αόρατη και απροσπέλαστη Ουσία του Θεού, είναι και οι άκτιστες προσιτές θείες ενέργειες. Είπαμε ότι ο νους αποτελεί τον <<οφθαλμόν της ψυχής>>.

Η λειτουργία του όμως έχει μία διαφορά με τον οφθαλμό του σώματος. Ενώ δηλαδή ο σωματικός οφθαλμός βλέπει όλα τα ορατά αντικείμενα, δεν μπορεί να δη τον ίδιο τον εαυτόν του.

Ο νους όμως λειτουργεί με τρεις κινήσεις, την κατ' ευθείαν, την κυκλική και την ελικοειδή. Και μπορεί να επιστρέψη στον εαυτόν του, να δη και τον ίδιο τον εαυτόν του.

Ας δούμε απλά τί εννοεί ο άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης (Περί θείων ονομάτων 4, 9 PG 3, 705 ΑΒ), όταν ομιλεί για τις κινήσεις του νου. Με την κατ' ευθείαν κίνησι ο νους του ανθρώπου

βλέπει τα πράγματα και τα πρόσωπα με τις αισθήσεις ή με τα είδωλα ή τα σύμβολά τους που δημιουργούνται στην φαντασία ή με τις διάφορες έννοιες (νοήματα) που σχηματίζει η διάνοια.

Αυτό το πράγμα, εφ' όσον ο νους μας παραμένει στάσιμος εκεί με την κατ' ευθείαν κίνησί του, τον κάνει νουν αισθητόν ή αισθησιακόν ή φιλήδονον ή φιλάργυρον, ή φιλόδοξον ή σαρκολατρικόν, ή τεχνολογικόν ή παχυλόν ή κτηνώδη ή δαιμονιώδη.

Παράδειγμα: Βλέπει ο νους τα κτίσματα του Θεού, μία γυναίκα, έναν άνδρα, και αιχμαλωτίζεται. Βλέπει τα χρήματα και παραδίδεται. Βλέπει την τεχνική μιας μηχανής και υποδουλώνεται.

Και γίνεται υποχείριος σ' εκείνο το πράγμα που υπετάγη η αίσθησις. Η κατ' ευθείαν κίνησις του νου μας τελικώς αφαιρεί την φυσική ωραιότητά του και τον μεταβάλλει σε γαιώδη και χωματένιο νου, αφού προσκολλάται και αφομοιώνεται με την ασχήμια και την αηδία των παθών.

Τα τροπάρια από την β' ωδή του Μ. Κανόνος το περιγράφουν ποιητικώς: Ημαύρωσα της ψυχής το ωραίον / ταις των παθών ηδοναίς / και όλως όλον τον νουν χουν απετέλεσα.

Μορφώσας μου την των παθών αμορφίαν / ταις φιληδόνοις ορμαίς / ελυμηνάμην του νου την ωραιότητα. Ποία είναι η ωραιότης του νου; Η πρωτόκτιστη ωραιότης με την οποία ελάμπρυνε ο Δημιουργός τον άνθρωπο. 

Αντιφέγγισμα του θείου κάλλους και της δόξης του Προσώπου του Θεού. Μέσα στον Παράδεισο οι πρωτόπλαστοι ήσαν προικισμένοι με νουν, ο οποίος έβλεπε (εθεώρει) τον Θεόν, όχι όμως πάντοτε με την κυκλική κίνησι, αλλά με μια τρίτη κίνησι, που ονομάζεται ελικοειδής.

Η κυκλική κίνησις του νου είναι αυτή: Όταν ο νους επανέρχεται στον εαυτόν του, βρίσκει τον Ουρανό που λέγει ο Κύριος: <<εντός ημών έστιν η βασιλεία των Ουρανών>>.

Η ενέργεια αυτή του νου είναι η ανώτερη και με αυτή  ξεπερνά, υπερβαίνει τον ίδιο τον εαυτόν του ή χρησιμοποιεί πρόσβασι τον ίδιο τον εαυτόν του για να φθάση στην ένωσι και θεωρία και θέα του Θεού (διά των ενεργειών του Θεού).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παραθέτει το χωρίο του Μ. Βασιλείου εδώ: <<νους γαρ μη σκεδανύμενος επί τα έξω επάνεισι προς εαυτόν' δι' εαυτού δε προς τον Θεόν>>.

Ο νους δηλαδή, που δεν διασκορπίζεται προς τα έξω, (τα πράγματα τα εξωτερικά, τις επιφάνειες, τα σύμβολα και τα είδωλα των πραγμάτων), επανέρχεται προς τον εαυτόν του και διά του εαυτού του επανέρχεται προς τον Θεόν.

Αυτή η κυκλική κίνησις του νου είναι απλανής, δεν πίπτει εύκολα σε πλάνη και σε απάτη του διαβόλου. Αντιθέτως, συχνά παγιδεύεται ο νους με την ελικοειδή κίνησί του, (κίνησις μεταξύ ευθείας και κύκλου).

Με την ελικοειδή κίνησι ο νους των πρωτοπλάστων έβλεπε τον Θεό μέσω των δημιουργημάτων και Τον εδοξολογούσε. Αλλά ο Πονηρός έστησε την παγίδα του.

Και μεταθέτει τον νου από τον Κτίστη στο κτίσμα, στον καρπό του δένδρου, και έκανε τους πρωτοπλάστους να αποστραφούν τον Δημιουργό και να λησμονήσουν την εντολή Του.

Έτσι η πτώσις του νου του ανθρώπου προ του Χριστού ήταν μία πτώσις ειδωλολατρική, ξεκινώντας από την <<ελικοειδή>> κίνησι και καταλήγοντας στην <<ευθεία>> κίνησι, φορά και τροπή προς τα κτίσματα.

Με ωραίον ποιητικόν παλμόν ο Υμνογράφος άγιος Ανδρέας Κρήτης γράφει σχετικώς: Προσέβλεψα του φυτού το ωραίον / ταις των παθών ηδοναίς / και ηπατήθην τον νουν / και άρτι κείμαι γυμνός και καταισχύνομαι (ωδή β').

Με τον ερχομό του Κτίστου και Δημιουργού στον κόσμο, με το ιερό μυστήριο του θείου Βαπτίσματος <<όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε>>.

Και όσοι Χριστόν ενεδύσασθε και <<νουν Χριστού>> ενεδύσασθε κατά την λαμπροφόρα εκείνην ημέρα. Αλλά η προαίρεσις και η αμαρτία και τα πάθη και ο διάβολος αμαυρώνει και μολύνει και στρέφει πάλι τον νου του ανθρώπου από τον Άφθαρτο και Αιώνιο Κτίστη προς τα φθαρτά και παροδικά κτίσματα.

Μετά την παράβασι, λέγει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, οι λογισμοί του ανθρώπου και οι σκέψεις του έγιναν όπως τα πουλιά εκείνα, που δεν μπορούν να πετάξουν, παρά λίγα μέτρα και σε ελάχιστο ύψος από την γη. 

<<Πρόσγεια και χαμερπή γέγονεν αυτώ τα νοήματα>> (Φιλοκαλία τόμ. Γ', σ. 183, κεφ. λζ'). Ερώτησαν αδελφοί κάποτε τον αββά Σιλουανό λέγοντας: - Ποιά ζωή και αγώνα έκανες πάτερ για να λάβης αυτή την φρόνηση;

Και απεκρίθη: - Ουδέποτε άφησα στην καρδιά μου λογισμό που να παροργίζη τον Θεόν. Ο νους που είναι καθαρός και δεν παροργίζει τον Θεόν ομοιάζει με τον οφθαλμό που δεν δέχεται ούτε τα ελάχιστα μόρια σκόνης. 

Από τον νου εξαρτώνται και όλες οι άλλες δυνάμεις της ψυχής. Γι' αυτό ο Κύριός μας λέγει χαρακτηριστικά: <<εάν ο οφθαλμός σου απλούς ή όλον σου το σώμα φωτεινόν έσται, εάν ο οφθαλμός σου πονηρός ή όλον σου το σώμα σκοτεινόν έσται>>.

Επειδή, λοιπόν, και ο νους του συγχρόνου ανθρώπου έπεσε στην ίδια πτώσι που έπεσαν οι πρωτόπλαστοι, έχει στραφεί προς τα κτίσματα με μία ασυγκράτητη ειδωλολατρική και εωσφορική διάθεσι.

Έτσι ο νους του ανθρώπου <<εκστάς (βγαίνοντας έξω) της θεωρίας του Θεού ή δαιμονιώδης γίνεται ή κτηνώδης>>. Αφώτιστος, σκοτεινός ή μυωπικός και άρρωστος είναι ο νους που κυριεύεται από τα πάθη, τον εγωισμό και την κτηνώδη σαρκολατρεία.

Χρησιμοποιώντας ο νους του συγχρόνου ανθρώπου τις δημιουργικές ικανότητές του, στρέφεται ολοέν προς τα έξω από τον εαυτόν του ως εικόνος θεϊκής.

Ασυνειδήτως ζητάει την αυτοθέωσι, να γίνη μία θεότης από το γεγονός ότι είναι όχι <<νους ορών τον Θεόν>>, αλλά <<νους ορών τα κτίσματα>> και τα υλικά αγαθά.

Πρόοδος φαινομενική, στερημένη από την ακτινοβολία και θεωρία του Αιωνίου Φωτός. Τέτοιος <<αδόκιμος νους>>, δαιμονιώδης, τυφλός και ορθολογιστικός, ωδήγησε τον άνθρωπο στην εποχή μας σε μία νέα πτώσι και αυτοεξορία από τον πάντιμον Παράδεισο της αγίας του Χριστού Εκκλησίας.

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου

του Αρχιμανδρίτη Ιωαννικίου:

<<Φιλοκαλικές Σελίδες 2 - Ο Νους>>,

έκδοση <<Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά>>,

Κουφάλια Θεσ/νίκης, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 5-15.

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 1ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου

πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:

''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''

<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού

και την μεγάλην ευθύνην

των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.

Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,

Αθήνα 1982, σελ. 5-13.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα ακολουθούντα κείμενα του παρόντος μικρού έργου εξετάζουν εξ αυστηράς απόψεως το μέγα θέμα του διαλόγου Ορθοδοξίας και Παπισμού, ως διεμορφώθη ούτος κατά την τελευταίαν δεκαετίαν (1971-1981), και ιδιαιτέρως την μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων ορθοδόξων μετά του πεπτωκότος ήδη Φαναρίου!

Και ενώ η κατά Θεόν ένωσις αποελεί ζωηράν επιθυμίαν συνόλης της Ορθοδοξίας, ευχομένης εν τη Θεία αυτής Λειτουργία <<τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη αγία σου

Καθολική και Αποστολική Εκκλησία>>, εν τούτοις ουδέποτε θα επιτρέψη η ιδία την μίξιν της πλάνης μετά της Αληθείας, επί τω σκοπώ και μόνω μιας ψευδούς, και αντορθοδόξου ενώσεως. 

Η εκ της ιστορίας πείρα τυγχάνει πλουσιωτάτη επί του προκειμένου. Οσάκις επεχειρήθη τοιαύτης μορφής ένωσις, υφηγουμένη ήτοι από σκοπούς αλλοτρίους του γνησίου Ευαγγελικού πνεύματος και της των αγίων Πατέρων ιεράς διδασκαλίας, απέτυχεν οικτρότατα.

Επιβληθείσα δις διά βίας (Λυών, Φλωρεντία), πάραυτα απεκηρύχθη παρά του γνησίου ποιμνίου αυτής, του πιστού <<Λαού του Θεού>>, του και <<φύλακος>> όντως της <<παραδοθείσης πίστεως>>.

Εις τας όντως πονηράς όμως ημέρας ημών, κρίμασιν Κυρίου ανεξερευνήτοις, το λείμμα τούτο της ευσεβείας, <<ο νέος Ισραήλ της Χάριτος>> εκολοβώθη σφόδρα, ισχνήν εικόνα διασώζων της πάλαι σφριγώσης αυτού δυνάμεως και παρρησίας.

Περιορισθέντων των διδασκάλων του εν πολλοίς, εις ρήματα ευσεβειολογίας και ξηράς ηθικής, απεξένωσαν αυτόν της δυναμογενούς κόμης του, της γνησίας Ορθοδόξου παραδόσεως, προκαλέσαντες ούτω καινοφανή λιμόν εν τη Εκκλησία του Χριστού, λιμόν πατερικής διδασκαλίας και βιοτής.

Ο ανωτέρω λιμός συν τη χειμαρρώδη εισροή των πολιτιστικών επιτεεύξεων εξεθήλυνε πλήρως την εναπομείνασαν πνευματικότητα και αγωνιστικότητα της <<λαικής>> ευσεβείας, αρκουμένης πλέον εις μίαν κατά Κυριακήν <<παρακολούθησιν>> της Θείας Λειτουργίας και την τυπικήν εκτέλεσιν των έργων της αγάπης...

Και ενώ το πάλαι, αι τιτάνειαι συγκρούσεις προς την αίρεσιν των μεγάλων της Εκκλησίας πατέρων, συνείχον τας καρδίας και την σκέψιν των πιστών, σήμερον, φοβερόν και ειπείν, ου μόνον ο λαός, αλλά ουδέ οι ποιμένες αυτού επεδεικνύουν την απαιτουμένην υπό των καιρών αντίδρασιν της κινδυνευούσης <<παρακαταθήκης>>!

Ούτως η Εκκλησία του Χριστού, προδιδομένη <<φιλήματι ιερώ>> υπό των αναξίων Αυτής πνευματικών ταγών, άγεται δεσμία και ανελεύθερος προς μίαν de facto ένωσιν

μετά των αιρετικών ομολογιών της Δύσεως, καθ' ον χρόνον οι θεματοφύλακες των Οσίων Της, όταν δεν αγνοούν τα τελούμενα, επικροτούν ταύτα δουλοπρεπώς!

Όντως, <<ημαύρωται Κανόνων ακρίβεια, εξουσία του αμαρτάνειν πολλή... αμφίβολος η πίστις, άγνοια κατακέχυται των ψυχών, διά το μιμείσθαι την αλήθειαν τους δολούντας τον λόγον εν κακουργία>> Μ. Βα. επ. 92.

Αληθώς πολλοί και δεινοί οι εχθροί του Σταυρού, αλλά μέγιστος πάντων ο Σιωνισμός, ο οιονεί <<φυσκός>> αντίπαλος του Ευαγγελίου, όστις σημειωτέον, διευθύνει απάσας τας σκοτίους

και Αντιχρίστους δυνάμεις της σήμερον, και ο οποίος εν τω προσώπω του συγχρόνου Μασονισμού και Οικουμενισμού, εξαπέλυσε την μεγαλυτέραν κατά του Αρνίου επίθεσιν.

Τα ορθόδοξα <<άγια των αγίων>> μολυνθέντα ήδη εκ της κοινωνίας των πατριαρχείων Κων/λεως και Μόσχας μετά του αιρετικού παπισμού, προκαλούν την άμερον θυμηδίαν

των επιτελών του επαράτου Οικουμενισμού, όστις Οικουμενισμός, ως προσφυώς ελέχθη, <<μη έχων όρια ο ίδιος, αγωνίζεται να εξαφανίση και καταστρέψη τα όρια της Εκκλησίας του Χριστού>>.

Απολύτως πιστεύομεν ότι η των Εικονομάχων κακοδοξία αποτελεί μικρογραφίαν της καταβαλλομένης σήμερον προσπαθείας διά την ολοκληρωτικήν καταστροφήν

της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, την Οποίαν διά του ιδίου αυτού αίματος εθεμελίωσεν ο Κύριος, και οι απ' αιώνος μάρτυρες και ομολογηταί ανήγειραν εις Ναόν περικαλλούς ευπρεπείας και ωραιότητος.

Το πνεύμα της πλάνης και ασεβείας, αντιληφθέν ότι η ποικίλη κατά των Ορθοδόξων βία ολίγα κατορθοί, εδίδαξεν τους συγχρόνους υιούς του σκότους να μετέρχωνται του λοιπού

τας μεθόδους της <<συνυπάρξεως>>, <<συνδιαλλαγής>> και <<αγάπης>>, ευνουχίζοντες ούτω κατ' αρχάς πάσαν ορθόδοξον μαχητικήν διάθεσιν, δεσμεύοντες αργότερον ταύτην,

και τέλος, ως σύμμαχον παρασύροντες εν τω ιδίω αυτών στρατοπέδω, εν πολλοίς μιτροφορούσαν ή ακαδημαϊκή τηβέννω κεκοσμημένην.

Ο του ψεύδους πατήρ και υφηγητής ήτο αδύνατον να βλέπη τα τέκνα της φωτομόρφου Εκκλησίας επί δύο χιλιάδας έτη να αναπτύσσωνται και να μεγαλουργούν, τη βοηθεία της ανοθεύτου και γνησίας Ευαγγελικής Αληθείας!

Εχάρη, βεβαίως διά την απομάκρυνσιν και αποπλάνησιν των <<Δυτικών Χριστιανών>>, αλλ' εφ' όσον υφίσταται εισέτι η ρίζα υγιής και ρωμαλέα, η Αλήθεια ουκ εξέλιπεν και η τυχόν <<μετακέντρισις>> των πλανηθέντων παραμένει λίαν πιθανή.

Κατόπιν τούτων απητείτο μία δυναμική λύσις' η καταστροφή και απώλεια της ρίζης ίνα μετ' αυτής εκλείψη και πάσα ελπίδα επιστροφής των αποκοπέντων κλάδων!

Το σχέδιον ετέθη εις εφαρμογήν με την ανατολήν του 20ού αιώνος και ήδη αι επίσημοι Αρχαί της Ορθοδοξίας κρατούνται δέσμιαι εις τους ιστούς της δηλητηριώδους αράχνης του Οικουμενισμού!

Μία ελπίς απομένει' η όσον το δυνατόν ταχυτέρα προετοιμασία του <<Λαού του Θεού>>, ο οποίος και μόνος θα δυνηθή να αντιστή εις την κηρυττομένην συγκριτιστικήν καινοφωνίαν,

θραύων τους δηλητηριώδεις ιστούς αυτής και διατηρών ούτως αμόλυντον πάσης αιρετικής κοινωνίας την θειοτάτην αυτού Ευχαριστιακήν Τράπεζαν μέχρι της ερχομένης δευτέρας του Χριστού Παρουσίας!

Είναι αναντίρρητον, ότι και μία μόνον απλή σύγκρισις της συγχρόνου εκκλησιαστικής καταστάσεως και της του παρελθόντος τοιαύτης, δημιουργεί βαρυτάτην κατάθλιψιν εις τον αληθή εραστή της Ορθοδοξίας.

Το πάλαι, διά την παράβασιν ενός και μόνον ιερού κανόνος, έστω απλής ηθικής τάξεως και ευταξίας, εξεγείρετο πλήθος κληρικών και λαϊκών, αγωνιζομένων άχρι δεσμών και φυλακής, εξοριών και αυτού του θανάτου, μη υποστελλόντων όμως ουδέ μέχρι κεραίας την ευθαρσή ομολογία των! 

Απηύθυνον το του Προδρόμου <<ουκ έξεστί σοι>> εις βασιλείς και Πατριάρχας, ουδέν προτιμώντες της του Χριστού Εκκλησίας και της ευνόμου Αυτής λειτουργίας!

Σήμερον, εξ αντιθέτου, ενώ <<πορθείται σύνολος η των Πατέρων διαδασκαλία και τα περί την πίστιν ναυάγια πυκνά, σιγά των ευσεβούντων τα στόματα>> (Μ. Βασ. επ. 92), η των ποιμένων παρρησία, πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, ουδέ ίχνη διασώζει αγωνιστικής διαθέσεως των αρχαίων πατέρων'

τα των αιρέσεων κύματα όντως δεινά και πολλά και <<βράχος>> ουδείς... <<Ου γαρ αγνοείτε>>, γράφει ο Μ. Βασίλειος, <<ότι δημοσία προσκείμενοι πάσιν, ώσπερ οι εν τη θαλάσση

προβεβλημένοι σκόπελοι, ημείς τον θυμόν των αιρετικών κυμάτων υποδεχόμεθα, και περί ημάς ρηγνύμενοι τα κατόπιν ημών ουκ επικλύζουσι>>. (Επιστ. 203η).

Σήμερον όμως αρκεί να υψώση τις φωνήν διαμαρτυρίας, έστω μοναδικήν και ειλικρινή εντός της δαιμονιώδους χορωδίας των Οικουμενιστών και των επικροτούντων ανακαινιστών,

διά να ελεγχθή πάραυτα από τους ιδίους αυτού ποιμένας, και τους συντηρητικούς εισέτι, ως μη οπαδός της αγάπης, ως <<εξτρεμιστής>> και <<υπερθόδοξος>>...

Όντως <<εν έστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των Πατρικών Παραδόσεων>> (Μ. Βασιλ. επιστ. 243).

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου 

πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:

''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''

<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού

και την μεγάλην ευθύνην

των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.

Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>, 

Αθήνα 1982, σελ. 5-13. 

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος