Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

''Θρηνείς με ανεκμυστήρευτους, ενδόμυχους και αφανέρωτους λυγμούς, όταν σκέφτεσαι -φευ!-

πως ένα χρυσό φέρετρο κατασκευάσθηκε και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφέρει ένα πτώμα,

τη στιγμή 

που εκατομμύρια πεινώντες και διψώντες ανά την υφήλιο έχουν λησμονήσει ανεπιστρεπτί, 

πως είναι η γεύση του ψωμιού!

Και γύρω από το φέρετρο, 

αυτάρεσκοι, αποπληκτικοί και μεγαλομανείς αοιδοί του αφόρητα δυσώδους και αποπνικτικού star system

να τραγουδούν, συμπαρασύροντας σε αυτοσχέδιους, πρωτόγονους και ιθαγενείς χορούς,

ανθρώπους που όρισαν στον χαμερπή και έωλο μικρόκοσμό τους να πρωτοκαθεδρεύουν 

η Πλήξη κι η Κατάθλιψη!''

Η είδηση είναι ακόμη πολύ νωπή: η Αρίθα Φράνκλιν (Βασίλισσα της Soul μουσικής), επιφανής, πάμπλουτη, ένδοξη, περικλεής και προφανώς ματαιόδοξη είχε προκαθορίσει η κηδεία της να μετατραπεί σε ένα φαντασμαγορικό Gala, όπου πλην του χρυσού φέρετρου που θα την συνόδευε, επιθυμούσε έτι: κατακόκκινα ρούχα, που θα ταίριαζαν σε μια ''χολιγουντιανή'' δεξίωση δημοφιλούς αοιδούς και θα μετέτρεπαν την εξόδιο ακολουθία σε ένα live show συναυλιακό event, δεκάδες ροζ cadilac να προπορεύονταν του σκηνώματός της και φυσικά οι προσκεκλημένοι, μεγαλοαστοί συνδαιτυμόνες να προσέρχονταν φορώντας τις τελευταίες ενδυματολογικές δημιουργίες ενός Ralph Lauren, ενός Karl Lagerfeld, μιας Vivienne Westwood και ενός Giorgio Armani!

Αυτό το -ηχηρά απερίγραπτο- πομπώδες, αντιαισθητικό, αντισυμβατικό, μα προπάντων καινόδοξο και αλαζονικό σκηνικό, θύμισε εκείνη την παλιά ζωγραφική εικόνα, που έδειχνε τις δύο εισόδους της μεταστάσης ψυχής οδεύουσα προς την Κόλαση και τον Παράδεισο: προς τον Παράδεισο -σχεδόν γονυπετείς- μπουσούλαγαν κοπιώντες, αλλά ουχί γογγύζοντες υπό το βάρος του σταυρού, οι ολίγοι ανώνυμοι, άσημοι, αφανείς και ανέγνωροι αθλητές της φρεσκοασπρισμένης μάντρας του Χριστού μας, που ήταν στενή και τεθλιμμένη και προς την Κόλαση: βάδιζαν άνθρωποι εκφυλισμένοι, ακόλαστοι και λάγνοι, γελώντες, αστειεύοντες και χορεύοντες υπό τους αναπέμποντες και ''ηδύτατους'', κελευστικούς ήχους της συντονισμένης κομπανίας των δαιμόνων, ωσάν να πήγαιναν -ομοθυμαδόν- να συνεχίσουν το φιλήδονο, πρόστυχο, ρυπαρό και κνησμώδες γλεντοκόπι τους σε νεόδμητο club της Κόλασης!...

Βεβαίως, όταν η ψυχή του ανθρώπου, ουχί αποθνήσκει, γιατι ο Χριστός μας κατήργησε τον Θάνατο, αλλά μεταβαίνει ''ενώπιον του φοβερού βήματός Του προς τελική και αδιαπραγμάτευτη Κρίση, χωρίς κραταιούς, κρατικούς μεσάζοντες και ''ευπόληπτους'' μισθωμένους δικηγόρους, η καλύτερη αλληλέγγυα αρωγή που θα λειτουργήσει ως θεραπευτική αγωγή είναι η προσευχή, οι ελεημοσύνες και τα μνημόσυνα. Αλλά οι κοσμικοί, οι αδυσώπητοι αυτοί εραστές της ύλης, που στην ζωή τους έκαναν ολική αφαίμαξη κάθε εφάμαρτης, ηδονοβλαβούς χαράς, ακόμη και τη στιγμή της κηδείας τους, τη θέλουν να μεταβληθεί σ΄ένα ζωντανό και ξέφρενα πανηγυρικό, αμερικανικό happening, γιατί αυτό επιτάσσει η ανάλγητη, αμείλικτη και ανηλεής υστεροφημία τους! 

Το 2004, ο -με μετερίζι λαικό ασυζητητί και δη σοσιαλιστικό- Άκης Τσοχατζόπουλος νυμφεύθηκε την εκλεκτή της καρδιάς του στον Μητροπολιτικό Ναό του Παρισιού, ιερουργούντος φυσικά του ιδίου του Μητροπολίτη της Γαλλίας κ. Εμμανουήλ. Αυτός ο ''πένης'', ''άπορος'', ''ενδεής'', μα χρειώδης γάμος κόστισε κοντά στα 2,5 δισεκατομμύρια! 

Φίλος προσωπικός από την πάλαι ποτέ ''Απογευματινή'', ο Μάκης Δελλαπόρτας που κάλυψε το ρεπορτάζ, διηγήθηκε στον γράφοντα αργότερα: ''Ένιωθα, πως παρευρισκόμουν σε μια Αυτοκρατορική τελετή, με κόσμο της πολύ υψηλής κοινωνίας, έλειπαν μόνο τ΄άλογα και η άμαξα της Σταχτοπούτας, που θα συνόδευε το νεόνυμφο ζευγάρι σ΄ένα πάμπτωχο, παρηκμασμένο και αξιοθρήνητο ξενοδοχείο το Four Seasons! Για να καταλάβεις, βρισκόταν λίγα μόλις βήματα από τα Ηλύσια Πεδία, με ιδιωτικές βεράντες που προσέφεραν θέα στο Παρίσι, πολυτελείς συνθέσεις λουλουδιών, εξαιρετικές περιποιήσεις σπα και εστιατόρια βραβευμένα με αστέρι Michelin!...

Θρηνείς με ανεκμυστήρευτους, ενδόμυχους και αφανέρωτους λυγμούς, όταν σκέφτεσαι -φευ!- πως ένα χρυσό φέρετρο κατασκευάσθηκε και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφέρει ένα πτώμα, τη στιγμή που εκατομμύρια πεινώντες και διψώντες ανά την υφήλιο έχουν λησμονήσει ανεπιστρεπτί, πως είναι η γεύση του ψωμιού! Και γύρω από το φέρετρο, αυτάρεσκοι, αποπληκτικοί και μεγαλομανείς αοιδοί του αφόρητα δυσώδους και αποπνικτικού star system να τραγουδούν, συμπαρασύροντας σε αυτοσχέδιους, πρωτόγονους και ιθαγενείς χορούς, ανθρώπους που όρισαν στον χαμερπή και έωλο μικρόκοσμό τους να πρωτοκαθεδρεύει η Πλήξη κι η Κατάθλιψη! Μία από τις μεγάλες ''νόσους'', από τις οποίες πάσχουμε κλινικώς ανίατα όλοι εμείς οι καθωσπρεπικοί κι ευπρόσωποι, επηρμένοι νεοέλληνες είναι να μυθοποιούμε αβίαστα ανθρώπους, που αν γνωρίζαμε τον βίο τους θα ''τουφεκίζαμε'' ομοθυμαδόν το είδωλο της πλάνης!

Ποτέ όμως και κανείς κομματικός συναγελασμός διαμαρτυρομένων με ημερομηνία λήξης και καμιά -διαφημιστικά- θορυβώδης ακτιβιστική Μ.Κ.Ο. κυβερνητικής σπέκουλας δεν διαμαρτυρήθηκαν για την υπερφίαλη, πομπώδη και ρυπαρή αθλιότητα των άφρονων πλουσίων! Βλέπετε, ο μαύρος ρινόκερος, η θαλάσσια χελώνα, ο ορεινός γορίλας, η τίγρη της Ν. Κίνας ή ο ελέφαντας της Σουμάτρας αξίζουν περισσότερο την προσοχή του κόσμου, απ΄ότι ο διαπλανητικός εκφασισμός, η παγκόσμια οικογενειοκρατία και ο διεθνής, τεκτονικός εκτοπισμός και επιμερισμός των ανθρώπων. Φίλος και συνάδελφος -επί χρόνια- ο εκλιπών πλέον δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής Γιώργος Γεωργιάδης, μου έκανε ολόκληρη, επεξηγηματική ανάλυση στο γνωστό, μικρό καφενεδάκι της Χρήστου Λαδά περί εκμετάλλευσης του παγκοσμίου, ορυκτού και όχι μόνο πλούτου από τρεις- τέσσερεις οικογενειακές μαφίες! ''Η Αφρική θα έπρεπε να είναι υπό κανονικότητα -μου έλεγε- η πιο πλούσια από κάθε άποψη ήπειρος στον κόσμο. 

Κι όμως με τις αποικιοκρατίες, την επιβολή και διαχείριση δικτατορικών καθεστώτων εξήγαγαν όλο τον υπόγειο πλούτο της χώρας στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική! Κι αφού την υπέταξαν, την ξεζούμισαν και την αφαίμαξαν από παντός είδους παραγωγικό πλούτο στράφηκαν σκιερά από τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο και μετά στη Μέση Ανατολή, αφού εκεί ξέμειναν ουσιαστικά τα ύστερα, μεγάλα αποθέματα ενέργειας στον κόσμο. Εξ' ου και δημιουργήθηκε τεχνιέντως το Μεσανατολικό ζήτημα, στο οποίο έδωσαν πολιτική χρειά, για να έχουν το άλλοθι της καταπάτησης των ανθρωπίνων και καλά δικαιωμάτων!...''

Η τρυφηλή, χλιδάτη και φαντασμαγορική κηδεία της Αρίθα Φράνκλιν θύμισε έντονα, με ευωδία μύρου, νυχτολούλουδου ή άνθους της ερήμου, την ακόλουθη μικρή ιστορία, που -πολλές φορές- ο αείμνηστος πνευματικός πατέρας μας έλεγε προς γνώση και διδαχή: ''Ήταν -κάποτε- ένα ζευγάρι και είχαν ένα μονάκριβο κορίτσι. Η μάννα ζούσε έναν έκλυτο βίο, με νυχτερινές αποδράσεις, πολλούς φίλους και ατέλειωτα, ''μεθυσμένα'' γλεντοκόπια. Αντίθετα ο πατέρας ήταν σώφρων, νουνεχής, συγκαταβατικός και πάντα άνθρωπος της προσευχής και της φιλαδελφείας. 

Όταν κοιμήθηκε -πρώτη- η μάννα, η κηδεία της γέμισε από κόσμο. Μέχρι και την φιλαρμονική της μικρής πόλης είχε επιστρατεύσει ο δήμαρχος για να την τιμήσει. Επικήδειοι λόγοι, πλούσια στεφάνια, ακριβά αυτοκίνητα και ρούχα προδήλωναν, πως επρόκειτο για μια ξεχωριστή γυναίκα. Μετά από λίγα χρόνια αποδήμησε και ο πατέρας. 

Όλοι είχαν να πουν κάποιο καλό λόγο, στη κηδεία του μαζεύτηκαν πέντε-έξι άνθρωποι και γρήγορα ξεχάστηκε. Το κορίτσι μεγαλώνοντας δεν ήξερε ποιο δρόμο ν' ακολουθήσει: της μάννας της ή του πατέρα της; Και είδε σαν όραμα έναν άγγελο, που αφού της έδειξε τον πατέρα που ευφραινόταν και ησύχαζε σε κάποιο υπερκόσμιο μέρος, διάχυτο στη πνευματική γαλήνη και την άρρητη ευτυχία της Χριστολογικής χαράς, ακολούθως της έδειξε που βρισκόταν και η μάννα: σ΄ένα σκοτεινό, αποκρουστικό και αβυσσαλέο μέρος, με σπαρακτικές φωνές να εκλιπαρούν και να ικετεύουν βρισκόταν η μητέρα. Το κορίτσι έκανε να την πιάσει, μα το χέρι της κάηκε με το άγγιγμα της μάννας της. Ξύπνησε αίφνις, διαπιστώνοντας, πως το χέρι της ήταν πράματι καμένο!.. Ακολούθησε λοιπόν τον δύσκολο, ανηφορικό και πνευματώδη δρόμο, τον άγοντα προς τα μυρωμένα άνθη της Άνω Ιερουσαλήμ! Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος