Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ), ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1899-1969)

Εκ του ομώνυμου cd της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής, στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.imoph.org/Publications_el/LifeofSaints.html

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': «Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ»

 

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1896 μ.Χ. στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος της ανακηρύχτηκε Άγιος το 1916 μ.Χ. και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ, το λείψανό του οποίου παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Οι γονείς του ονομάζονταν Μπόρις και Γλαφύρα. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί, πολύ ευγενικό και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του και γνώριζε καλά τους βίους των Αγίων, έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Μάλιστα, τόσο πολύ εντυπωσίασε με την χριστιανική του ζωή την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που βαπτίστηκε Ορθόδοξη. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μιχαήλ τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα. Εκεί συνάντησε τον Επίσκοπο της Πολτάβα Θεοφάνη, έναν πολύ αγαπητό ιεράρχη, που επηρέασε πολύ τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του. Οι συμμαθητές του γέλασαν και τον κορόιδεψαν, ενώ οι καθηγητές του θέλησαν να τον τιμωρήσουν. Ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος όμως, που ήταν προστάτης της Σχολής, είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 μ.Χ. αποφοίτησε από την Στρατιωτική σχολή και παρόλο που ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου, έκανε υπακοή στους γονείς του που ήθελαν να γίνει δικηγόρος και γράφτηκε στην Νομική σχολή. Το 1921 μ.Χ. και αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος, φεύγει μαζί με την οικογένεια του και εγκαθιστάτε στην Γιουγκοσλαβία. Εκεί γράφετε στην Θεολογική σχολή του Βελιγραδίου ενώ παράλληλα πουλούσε εφημερίδες για να τα βγάζει πέρα. Το 1924 μ.Χ. χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ' όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Λίγο χρόνια μετά, διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτόλ της Σερβίας και το 1934 μ.Χ. εκλέγετε Επίσκοπος Σαγκάης, παρόλο που ο ίδιος δεν ήθελε γιατί είχε πρόβλημα στην ομιλία του. Όταν στις 21 Νοεμβρίου το 1934 μ.Χ. φτάνει στην Σαγκάη βρίσκει μονάχα μια μισοκτισμένη Εκκλησία και το ποίμνιο του διχασμένο από εθνικές έριδες. Αρχικά βοήθησε τους κατοίκους να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους ώστε να ‘ρθει η ειρήνη και σιγά - σιγά οργάνωσε ορφανοτροφείο το οποίο αφιέρωσε στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκ που αγαπούσε τα παιδιά. Ξεκίνησε την προσπάθεια του με 8 παιδιά και στο τέλος κατάφερε να έχει 3.500. Όταν ξέσπασε η Κομουνιστική Επανάσταση στην Σαγκάη, ο Άγιος Ιωάννης, πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και από εκεί τα πήγε στην Αμερική και στην Αυστραλία. Το 1951 μ.Χ. ο Άγιος Ιωάννης καταφεύγει στην Αμερική αλλά εκεί οι Ρώσοι Επίσκοποι της Συνόδου της Διασποράς αποφασίζουν να τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Εκεί, εκτός των άλλων καθηκόντων του, ασχολήθηκε και με την συγγραφή των Βίων Αγίων που έζησαν πριν το Σχίσμα με αποτέλεσμα να γίνουν γνωστοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία και να εορτάζονται ακόμα και σήμερα. Στις 21 Νοεμβρίου του 1962 μ.Χ. επιστρέφει στην Αμερική και διορίζεται Επίσκοπος της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1966 μ.Χ. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρσκ. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό, πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί. Κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ο Άγιος Ιωάννης προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα, στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί και έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες. Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγκάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγάλη Παρασκευή. Ετάφη στις 7 Ιουλίου το απόγευμα σ' ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Το φθινόπωρο του 1993 μ.Χ. η Ρωσική Σύνοδος των Επισκόπων της Διασποράς με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, άνοιξε τον τάφο του και βρήκαν το σώμα του άφθαρτο. Ένα χρόνο αργότερα, στις 19 Ιουνίου του 1994 μ.Χ. ανακηρύσσεται επίσημα Άγιος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Α' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Β' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Γ' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Δ' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Ε' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Ζ' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966) Β' ΜΕΡΟΣ

Στην Κίνα (1934-1949)

Το 1934 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς 

απεφάσισε να ανυψώση τον Άγιο Ιωάννη στο επισκοπικό αξίωμα και να τον διορίσει στην πόλη Σαγγάη,

 ως Βοηθό Επίσκοπο της Εκκλησιαστικής Επαρχίας της Κίνας, όπου υπήρχε την εποχή εκείνη

 πολυπληθής Ρωσική παρουσία μεταναστών εξ αιτίας κυρίως της επικρατήσεως του Κομμουνισμού στην πατρίδα τους.

 Για τον ίδιο τον 'Αγιο τίποτε δεν ήταν πιο απόμακρο από την σκέψη αυτή, 

όπως φαίνεται από την διήγηση μιας γνωστής του στην Σερβία. 

Τον συνάντησε στο τραμ και τον ερώτησε, για ποιο λόγο είχε έλθει στο Βελιγκράδι. 

Απάντησε ότι ήλθε, διότι κατά λάθος έλαβε μήνυμα για κάποιον άλλο Ιερομόναχο Ιωάννη, 

τον οποίον θα έκαναν Επίσκοπο. 

Όταν τον συνάντησε την επομένη ήμέρα,

 της είπε ότι το λάθος ήταν χειρότερο από αυτό που περίμενε,

 διότι έμαθε ότι είχαν αποφασίσει να χειροτονήσουν Επίσκοπο αυτόν τον ίδιο!

Όταν αντέταξε στην Σύνοδο ότι ήταν βραδύγλωσσος, του είπαν ότι και ο Προφήτης Μωυσής είχε την ίδια δυσκολία... Η χειροτονία έγινε την 28η Μαίου του 1934. Ο 'Αγιος Ιωάννης ήταν ο τελευταίος Επίσκοπος, τον οποίον εχειροτόνησε ο Μητροπολίτης Αντώνιος.

Ο νέος Επίσκοπος έφθασε στην Σαγγάη από την Σερβία την 21η Νοεμβρίου του 1934, Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. Πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθή στο λιμάνι, για να υποδεχθή τον νέο του Αρχιερέα, ο οποίος ολόκαρδα ανέλαβε τα καθήκοντά του και πολύ σύντομα ανεδείχθη μία εξέχουσα φυσιογνωμία της Σαγγάης. Η ολοκλήρωσις του τεραστίου Καθεδρικού Ναού και η επίλυσις ενός χρονίζοντος εκκλησιαστικού προβλήματος, τον ανέμεναν. 

Ο 'Αγιος Ιωάννης σύντομα ειρήνευσε τα πράγματα και συν τω χρόνω αποκατέστησε σχέσεις με τούς Σέρβους, Έλληνας και Ουκρανούς στην δικαιοδοσία του. Επίσης, ολοκλήρωσε την κατασκευή του Καθεδρικού Ναού, αφιερωμένου στην τιμή της Θεομητορικής Εικόνος «Εγγυήτρια των Αμαρτωλών» και του τριόροφου Εκκλησιαστικού Οίκου με καμπαναριό. Πρόσεξε ιδιαιτέρως τήν πνευματική μόρφωσι τών νέων.

Εδίδασκε ο ίδιος θρησκευτικά στις μεγαλύτερες τάξεις της Εμπορικής Σχολής και πάντοτε ήταν παρών στις εξετάσεις για τα θρησκευτικά μαθήματα σε όλα τα σχολεία της Σαγγάης. Ήταν ο εμπνευστής και οδηγός στην κατασκευή Ναών, νοσοκομείων, ασύλων για τους ψυχασθενείς, ορφανοτροφείων, γηροκομείων, εντευκτηρίων και εν συντομία όλων των κοινωνικών δραστηριοτήτων των Ρώσων στην Σαγγάη. 

Ο 'Αγιος, ενωμένος με το ποίμνιό του, συμμετείχε απ' ευθείας σε όλες τις πρωτοβουλίες των οργανισμών των μεταναστών, αλλά -παρά τις ποικίλες αυτές ποιμαντικές απασχολήσεις του- έμενε ξένος για τον κόσμο. Αυτός ο συνδιασμός μιας έντονης εσωτερικής ζωής και μιας ζηλευτής εξωτερικής δραστηριότητας ήταν το πολύ χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητάς του σε όλη την διάρκεια της πολυτάραχης ποιμαντικής του πορείας.

Ήταν άνθρωπος της αδιαλείπτου προσευχής με κέντρο την Θεία Ευχαριστία και την Θεία Λατρεία· από εκεί αντλούσε την δύναμη και την αγιότητα. Ένας συνεπίσκοπός του γράφει σχετικά: «Όπως ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, το παράδειγμα του οποίου ακολουθούσε ο Βλαντίκα Ιωάννης, η πλήρης Χάριτος δύναμίς του προερχόταν πρωτιότως από την καθημερινή του συμμετοχή στα Άγια Μυστήρια. 

Αργότερα, θα κατέλυε χωρίς βιασύνη τα Άγια Δώρα, παραμένοντας επ’ αρκετόν στο Ιερό, ειδικά τις καθημερινές, όταν ο ίδιος τελούσε την Θεία Λειτουργία. Η προσευχή του και ό,τι αυτές τις στιγμές ζούσε είναι ένα μυστήριο, για το οποίο δεν τολμούμε και δεν μπορούμε να ομιλήσουμε. Πέραν αυτού, ήταν πάντοτε σχεδόν ταυτοχρόνως με τον λαό ακούγοντάς τον, βοηθόντας τον - και σε πνευματική κοινωνία με τους Αγίους...

Ο Βλαντίκα Ιωάννης όταν ταξίδευε, έπαιρνε μαζί του μία πλήρη σειρά λειτουργικών βιβλίων...». Έτσι από την πρώτη ημέρα της αφίξεώς του στην Σαγγάη, όπως και πριν, λειτουργούσε καθημερινώς. Όπου και να ευρίσκετο, ποτέ δεν παρέλειπε τις ιερές Ακολουθίες.

Κάποτε, λόγω της συνεχούς ορθοστασίας, το πόδι του πρήσθηκε πάρα πολύ και η ιατρική ομάδα που τον εξέτασε φοβόταν για γάγγραινα. Του συνέστησαν να νοσηλευθεί αμέσως. Ο 'Αγιος αρνήθηκε. Τότε οι Ρώσοι ιατροί εμήνυσαν στην εκκλησιαστική επιτροπή, ότι δεν ανελάμβαναν ευθύνη για την υγεία και την ζωή του ασθενούς. 

Τα μέλη της εκκλησιαστικής επιτροπής, μετά από εξαντλητικές νουθεσίες, ακόμη και απειλές, ανάγκασαν τον 'Αγιο να συμφωνήση και τον έστειλαν στο νοσοκομείο. Το απόγευμα όμως έφυγε από αυτό μόνος του και στις 6 μ.μ. προίστατο της Αγρυπνίας της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ενώ το πρήξιμο είχε τελείως εξαφανισθεί!...

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966) Ε' ΜΕΡΟΣ

Υπήρχε ένας βασιλέας που είχε έναν πονηρό γυιο. 

Μη έχοντας ελπίδα, ότι θα άλλαζε προς το καλύτερο, τον κατεδίκασε σε θάνατο. 

Του έδωσε διορία ένα μήνα για να προετοιμασθεί. 

Ο μήνας πέρασε και ο πατέρας κάλεσε τον γυιο του. 

Προς έκπληξίν του είδε, ότι ο νεαρός ήταν φανερά αλλαγμένος: το πρόσωπό του αδύνατο 

και στεγνό και όλο του το σώμα σαν βασανισμένο...

 ''Πώς έγινε αυτή η μεταλλαγή σε σένα γιε μου;'', ερώτησε ο πατέρας; 

''Πατέρα μου και κύριέ μου'', απάντησε ο γυιος, ''πώς μπορούσα να μην αλλάξω, 

όταν κάθε ημέρα που περνούσε με έφερνε πιο κοντά στο θάνατο;''. 

''Πολύ καλά γυιε μου'', παρατήρησε ο βασιλεύς, ''αφού έχεις έλθει πλέον στις αισθήσεις σου, 

θα σε συγχωρήσω. 

Όμως, θα πρέπει να διατηρήσεις αυτή την άγρυπνη ψυχική διάθεση για το υπόλοιπο της ζωής σου''. 

''Πατέρα'', απάντησε ο γυιος, ''αυτό είναι αδύνατον. 

Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω τις αμέτρητες προκλήσεις και πειρασμούς;''.

 

Τότε ο βασιλεύς παράγγειλε να φέρουν ένα βάζο γεμάτο λάδι και είπε στον γυιο του: ''Πάρε αυτό το βάζο και μετέφερέ το, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά ξίφη. Αν χύσεις έστω και μια σταγόνα λαδιού, θα σου πάρουν το κεφάλι''. 

Ο γυιος υπάκουσε. Με σιγανά και προσεκτικά βήματα, περπάτησε απ΄όλες τις οδούς, ενώ οι στρατιώτες τον ακολουθούσαν και δεν έχυσε ούτε μια σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας ερώτησε: ''Τί είδες λοιπόν γυιε μου, καθώς προχωρούσες στη πόλη;''. ''Δεν είδα τίποτε...'', απάντησε ο γυιος. ''Τί εννοείς τίποτε...;'', ερώτησε ο βασιλεύς. ''Σήμερα είναι εορτινή ημέρα΄θα έπρεπε να είχες ίδει τα παραπήγματα με όλα τα είδη των εκθεμάτων, τις άμαξες, τους ανθρώπους, τα ζώα...''. 

Δεν παρετήρησα τίποτε από όλα αυτά'', είπε ο γυιος, ''όλη μου η προσοχή ήταν συγκεντρωμένη στο λάδι μέσα στο βάζο. Φοβόμουν μήπως ρίξω καμία σταγόνα και έτσι χάσω την ζωή μου''. ''Πολύ καλά γυιε μου'', είπε ο βασιλεύς. ''Κράτησε αυτό το μάθημα στον νου σου για το υπόλοιπο της ζωής σου. Να είσαι άγρυπνος για την ψυχή σου, όπως ήσουν σήμερα για το λάδι στο βάζο.

Απομάκρυνε τη σκέψη σου από αυτό που θα παρέλθει και συγκέντρωσέ την σε εκείνο, που θα παραμείνει αιωνίως. Θα ακολουθήσαι, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο στον οποίο πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά την κάθε μέρα που περνά. 

Να είσαι πολύ προσεκτικός στην διαφύλαξη της ψυχής σου από όλους τους καταστρεπτικούς πειρασμούς''. Ο γυιος άκουσε τον πατέρα του και έζησε ευτυχισμένα. ''Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε'' (Α' Κορινθ. ιστ' 13).

Ο Απόστολος Παύλος δίδει στους Χριστιανούς αυτήν την σπουδαία συμβουλή, για να τους καταστήσει προσεκτικούς στον κίνδυνο του κόσμου τούτου, να τους παροτρύνει σε συνεχή εξέταση των καρδιών τους, διότι δίχως αυτήν, μπορεί κανείς εύκολα να αμαυρώσει την καθαρότητα και να σβήσει την φλόγα της πίστεως και να στραφεί απαρατήρητα προς το μέρος του πονηρού και της απιστίας. 

Όπως ακριβώς έχουμε μια βασιλική μέριμνα να προσέχουμε για κάθε τι που είναι βλαβερό στη φυσική μας υγεία, έτσι και η πνευματική μας μέριμνα θα πρέπει να είναι άγρυπνη σε κάθε τι βλαβερό στην πνευματική μας ζωή και στην εργασία της πίστεως και σωτηρίας.

Έτσι, προσεκτικά και παρατηρητικά εκτίμησε τις εωτερικές σου επιδράσεις: είναι από τον Θεό ή από το πνεύμα του πονηρού; Φυλάξου από τους πειρασμούς του κόσμου τούτου και των κοσμικών ανθρώπων΄φυλάξου από τους κρυφούς, εσωτερικούς πειρασμούς, που προέρχονται από το πνεύμα της αδιαφορίας και απροσεξίας στην προσευχή, από την εξασθένηση της Χριστιανικής Αγάπης. 

Αν στρέψουμε την προσοχή μας στον νου μας, παρατηρούμε χείμαρρο διαδοχικών σκέψεων και ιδεών. Αυτός ο χείμαρρος είναι αδιάκοπος΄τρέχει οπουδήποτε και κάθε στιγμή: στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία, όταν διαβάζουμε, όταν συζητούμε. Καλείται συνήθως ''σκέψις'', γράφει ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαταραχή του νου, ένας διασκορπισμός, μια έλλειψις συγκεντρώσεως και προσοχής. Το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά. Έχεις ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς;

Προσπάθησε έστω και για λίγο και θα διαπιστώσεις περίπου τα εξής: -κάτι δυσάρεστο συμβαίνει, και συ εκνευρίζεσαι΄ -κάποια ατυχία έρχεται, και συ λυπείσαι΄ -βλέπεις κάποιον που αντιπαθείς και εμφανίζεται μέσα σου εχθρότητα΄ -συναντάς κάποιον της τάξεώς σου, ο οποίος τώρα σε ξεπερνά στην κοινωνική διαβάθμιση, και αρχίζεις να τον ζηλεύεις... 

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ, ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (19 ΙΟΥΝΙΟΥ)

᾿Επίσημος Συνοδικὴ Πρᾶξις Διακηρύξεως τῆς ῾Αγιότητος τοῦ ῾Ιεράρχου

᾿Ιωάννου ᾿Αρχιεπισκόπου Σαγγάης καὶ Σὰν Φραντσίσκο τοῦ Θαυματουργοῦ
τῆς Ρωσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς

Ο ΘΕΑΡΕΣΤΟΣ βίος καὶ ὁ αὐστηρὸς ἀσκητικὸς ἀγὼν διέκρινον τὸν μέλλοντα ῾Ιεράρχην ᾿Ιωάννην ἐκ νεότητος αὐτοῦ. Εἰς τὴν Καθέδραν τῆς θεοφρουρήτου πόλεως Σαγγάης ἐπεκαθέσθη ὑπὸ τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς Ρωσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ᾿Εκτὸς Ρωσίας ἐν ἔτει 1934, εἰς ἡλικίαν τριάκοντα ὀκτὼ ἐτῶν, καὶ παρέμεινεν ἐκεῖ δεκατέσσαρα ἔτη, ἕως ὅτου ὁμοῦ μετὰ τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ ποιμνίου ἠναγκάσθη νὰ ἀπομακρυνθῇ ἐκ τῆς Κίνας, ἐξ αἰτίας τῆς ἁρπαγῆς τῆς ἐξουσίας ὑπὸ τῶν κομμουνιστῶν. Μετὰ παρέλευσιν ἕνδεκα ἐτῶν διοικήσεως τῆς ᾿Επαρχίας Βρυξελλῶν καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης, τὰ τελευταῖα τρία καὶ ἢμισυ ἔτη τῆς ζωῆς αὐτοῦ ἀφιέρωσεν εἰς τὴν ᾿Επαρχίαν τοῦ Σὰν Φραντσίσκο καὶ Δυτικῆς ᾿Αμερικῆς. Καθ᾿ ἅπαντα ταῦτα τὰ ἔτη, ὑποτασσόμενος πνευματικῶς εἰς τὴν ἄνωθεν καθοδήγησιν, μὴ φειδόμενος τῶν δυνάμεων αὐτοῦ, ἀνακαινιζόμενος δὲ διὰ τῆς καθημερινῆς μεταλήψεως τῶν ῾Αγίων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, ἐπετέλεσε τὴν διακονίαν τοῦ ἀρχιποίμενος καὶ ἀσκητοῦ, ἀπονεκρῶν τὴν σάρκα διὰ τῆς ἀρνήσεως τῆς ἐπὶ κλίνης ἀναπαύσεως, καὶ τοῦ ἱεραποστόλου, εὐρύνων τὴν καρδίαν αὐτοῦ πρὸς πάντα τὰ ἔθνη καὶ τοὺς λαούς, ἀναλόγως δὲ χωρούμενος εἰς τὰς καρδίας τῶν ἐκζητούντων τὴν ἐξ αὐτοῦ ὠφέλειαν ἀνθρώπων. Τὰ θαύματα ἰατρείας καὶ τὸ προορατικὸν χάρισμα κατεκόσμουν τὴν ἐπίγειον αὐτοῦ ζωὴν ἕως τῆς ἀνωδύνου αὐτοῦ ἐκδημίας εἰς τὴν αἰωνιότητα, ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Πανάγνου Θεομήτορος, συνοδευόμενος ὑπὸ τῆς Θαυματουργοῦ Εἰκόνος Αὐτῆς «Παναγίας τοῦ Κούρσκ», τῆς ῾Οδηγητρίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. ᾿Εν ἔτει 1993 ἡ Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας, συνελθοῦσα εἰς τὴν ῾Ιερὰν Μονὴν τῆς Παναγίας τῆς Λέσνα ἐν Γαλλίᾳ, ὑπὸ τὴν σκέπην τριῶν θαυματουργῶν Θεομητορικῶν Εἰκόνων, ἀπεφάσισεν ὅπως ἐπιτελεσθῇ ἡ εὐλαβῶς προσδοκωμένη εἰς διαφόρους χώρας τῆς Διασπορᾶς, ὡς καὶ εἰς τὴν ἡμετέραν πατρίδα, Διακήρυξις τῆς ῾Αγιότητος τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου. Τὸ Φθινόπωρον τοῦ 1993 ὁ ἔλεγχος τῶν ῾Ιερῶν αὐτοῦ Λειψάνων, ἀπέδειξεν αὐτὰ ἄφθαρτα. Συνηγμένοι κατ᾿ αὐτὰς εἰς τὴν θεοφρούρητον πόλιν τοῦ Σὰν Φραντσίσκο, κατὰ τὴν ἐπέτειον τῶν διακοσίων ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐμφυτεύσεως τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὑπὸ Ρώσων ἱεραποστόλων εἰς τὴν Βόρειον ᾿Αμερικήν, ἡμεῖς, οἱ ᾿Αρχιερεῖς τῆς Ρωσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ᾿Εκτὸς Ρωσίας, μαρτυροῦμεν περὶ τῆς ἐνταῦθα ἐπιτελεσθείσης ἐκκλησιαστικῆς Διακηρύξεως τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου τοῦ Θαυματουργοῦ, τῆς Σαγγάης καὶ τοῦ Σὰν Φραντσίσκο. Κατὰ τὴν παραμονὴν τῆς Διακηρύξεως, Παρασκευὴν 18ην ᾿Ιουνίου, μετὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν τὴν τελεσθεῖσαν ὑπὸ επτὰ ᾿Αρχιερέων, ὁμοῦ μεθ᾿ εξήκοντα τριῶν Πρεσβυτῢρων καὶ Διακόνων συλλειτουργῶν, ἐτελέσθη Μνημόσυνον ὑπὲρ τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου, τῶν χειροτονησάντων αὐτόν, τῶν γονέων, συγγενῶν καὶ πνευματικῶν τέκνων αὐτοῦ. Κατὰ τὴν 3ην μ.μ. τέσσερεις ᾿Αρχιερεῖς ὁμοῦ μετ᾿ ἄλλων Κληρικῶν, εἰσελθόντες εἰς τὴν κρύπτην ἔνθα ὁ τάφος τοῦ ῾Αγίου, ἐτοποθέτησαν τὰ ῾Ιερὰ αὐτοῦ Λείψανα, ἐνδεδυμένα ἀρχιερατικὰ ἄμφια, εἰς τὴν νέαν διακεκοσμημένην λάρνακα καὶ τὰ μετέφερον ἐν λιτανείᾳ εἰς τὸν Καθεδρικὸν Ναόν, ἐν ᾦ εἶχεν ετοιμασθῆ εἰδικὸν κουβούκλιον, καὶ ἀπέθεσαν τὴν λάρνακα ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ. Εἰς τὰς 4.30´ μ.μ. ἅπαντες οἱ παρόντες ᾿Αρχιερεῖς καὶ Κληρικοὶ μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρωθιεράρχην Μητροπολίτην κ. Βιτάλιον, ἐτέλεσαν τὸ τελευταῖον Μνημόσυνον τοῦ ῾Αγίου ῾Ιεράρχου, πρὸς ἔκφρασιν τῆς ἐλπίδος, ὅτι θὰ ἐλεήσῃ καὶ ἡμᾶς ὁ Κύριος διὰ τῆς προστασίας τοῦ ῾Αγίου Αὐτοῦ. ᾿Αμέσως ἤρχισεν ἡ ᾿Αγρυπνία τῆς ᾿Ακολουθίας τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου. Κατὰ τὴν Λιτὴν μετεφέρθησαν τὰ ἱερὰ Λείψανα γύρωθεν τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ. Εἰς τὸν ῎Ορθρον, μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν περὶ τοῦ νέου ῾Αγίου ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου, καὶ δὴ εἰς τὸν Πολυέλεον, παρίσταντο δώδεκα ᾿Αρχιερεῖς, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρωθιεράρχην τῆς Ρωσικῆς ῾Υπερορίου ᾿Εκκλησίας Μητροπολίτην κ. Βιτάλιον, ὁμοῦ μετὰ τοῦ συλλειτουργοῦντος Μητροπολίτου τῆς Ρουμανικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου κ. Βλασίου. ῾Ο Σεβασμιώτατος Πρωθιεράρχης ἡμῶν Μητροπολίτης κ. Βιτάλιος ἤνοιξε τὴν λάρνακα, ἅπαντες προσεκύνησαν γονυκλινῶς καὶ ἔψαλαν τὸ Μεγαλυνάριον τοῦ ῾Αγίου ῾Ιεράρχου. Μετὰ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ ῎Ορθρου, κατὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Κανόνος, ἤρχισεν ἡ προσκύνησις τῶν ῾Ιερῶν Λειψάνων τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου. ῞Απαντες εἶδον τὰς ἀκαλύπτους χεῖρας τοῦ ῾Αγίου μέσῳ τοῦ ὑαλίνου σκεπάσματος τῆς λάρνακος. Οἱ πιστοὶ προσεκύνουν ταυτοχρόνως καὶ ἀπὸ τὰς δύο πλευρὰς καὶ δύο ᾿Αρχιερεῖς ἔχριον αὐτοὺς μὲ ἡγιασμένον ἔλαιον, ἕτεροι δὲ Πρεσβύτεροι διένεμον εἰκόνας τοῦ νέου ῾Αγίου. ῾Η προσκύνησις συνεχίσθη ἕως τέλους τῆς ᾿Αγρυπνίας. Μετὰ μικρὰν διακοπήν, τὸ Σάββατον 19ην ᾿Ιουνίου, ἐτελέσθησαν κατὰ συνέχειαν τρεῖς Θεῖαι Λειτουργίαι (ὁ Καθεδρικὸς Ναὸς εἶναι τρισυπόστατος). ῾Η πρώτη, ὑπὸ ενὸς ᾿Αρχιερέως, ἤρχισε τὴν πρώτην πρωϊνήν. ῾Η δευτέρα, ῾Ιερατική, καὶ ἡ τρίτη, πολυαρχιερατική, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρωθιεράρχην. Εἰς τὴν πρώτην Θείαν Λειτουργίαν ὁ λαὸς ἔψαλε σλαβονιστὶ καὶ ἀγγλιστί, εἰς τὴν δευτέραν χορῳδία ἐκ τῶν ἐνόντων, εἰς τὴν τρίτην αἱ δύο χορῳδίαι τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ. Εἰς ἁπάσας τὰς Λειτουργίας συμμετέσχον δεκατέσσαρες ᾿Αρχιερεῖς, εκατὸν τρεῖς ῾Ιερεῖς καὶ τριάκοντα ἕξ Διάκονοι. ῞Ετεροι εἴκοσι Κληρικοὶ ἦσαν παρόντες, μὴ συλλειτουργήσαντες. Εἰς τὴν πρώτην Θείαν Λειτουργίαν μετέλαβον τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων περίπου τετρακόσιοι, εἰς τὴν δευτέραν περίπου διακόσιοι ὀγδοήκοντα καὶ εἰς τὴν τρίτην περίπου ὀκτακόσιοι. Τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ, τῆς Αἰθούσης καὶ τῶν πέριξ χώρων ἦτο ἀναρίθμητον. ῾Ο δρόμος ἦτο ἀποκεκλεισμένος. ῾Η κίνησις τῶν αὐτοκινήτων μετεφέρθη εἰς ἄλλας ὁδούς. ᾿Εκτὸς τοῦ Ναοῦ καὶ εἰς τὴν μεγάλην αἴθουσαν τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Γυμνασίου ἐτοποθετήθησαν δύο τεράστιαι τηλεοπτικαὶ ὀθόναι, αἱ ὁποῖαι μετέδιδον τὰ ἐν τῷ Ναῷ τελούμενα. Μετὰ τὸ πέρας τῆς ᾿Αρχιερατικῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Πρωθιεράρχου, ἐκκίνησε μεγάλη πομπὴ πέριξ ὄχι μόνον τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ οἰκοδομικοῦ τετραγώνου. Οἱ Κληρικοί, οἱ φέροντες τὴν λάρνακα μὲ τὰ ῾Ιερὰ Λείψανα τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου, ἐνηλλάσσοντο. Εἰς τὰ τέσσαρα ἄκρα ἐγίνετο εὐλόγησις διὰ τῆς Εἰκόνος τοῦ ῾Ιεράρχου καὶ ραντισμὸς δι᾿ ῾Αγιασμοῦ. Μετὰ τὴν ἐπιστροφὴν εἰς τὸν Ναόν, ἅπαντες γονυκλινεῖς ἀνέγνωσαν τὴν εἰδικὴν προσευχὴν/δέησιν πρὸς τὸν ῞Αγιον σλαβονιστὶ καὶ ἀγγλιστί. Κατὰ τὴν ἐπακολουθήσασαν εἰς μεγάλην αἴθουσαν κοινὴν τράπεζαν, ἀνεγνώσθη πανηγυρικὸς λόγος εἰς τὸν ῞Αγιον ᾿Ιωάννην, συντεθεὶς ὑπὸ ενὸς φοιτητοῦ τοῦ Θεολογικοῦ Σεμιναρίου τῆς ῾Αγίας Τριάδος εἰς Τζόρντανβιλ τῆς Νῢας ῾Υόρκης. ῾Η λάρναξ, ἡ περιέχουσα τὰ ῾Ιερὰ Λείψανα, ἐτοποθετήθη ἐντὸς τοῦ καλλιτεχνικοῦ κουβουκλίου εἰς τὸ δεξιὸν μῢρος τοῦ Ναοῦ τὸ ἀπόγευμα, πρὸ τοῦ ᾿Αναστασίμου ῾Εσπερινοῦ. Τοιουτοτρόπως ἐπετελέσθη, πρὸς δόξαν Θεοῦ, ἡ χαιρετιζομένη πανταχόθεν μετὰ πολλῆς κατανύξεως ἐκκλησιαστικὴ Διακήρυξις τοῦ ἐν ῾Αγίοις Πατρὸς ἡμῶν ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου τῆς Σαγγάης καὶ τοῦ Σὰν Φραντσίσκο, τοῦ Θαυματουργοῦ, οὗτινος ἡ μνήμη ὡρίσθη νὰ ἐπιτελῆται τὸ ἐγγύτερον τῆς 19ης ᾿Ιουνίου Σάββατον, ἐφ᾿ ὅσον ἡ ἡμέρα αὕτη εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὸν ῞Αγιον ᾿Απόστολον ᾿Ιούδαν. Διὰ ταῦτα εὐχαριστοῦμεν τὸν θαυμαστὸν ἐν τοῖς ῾Αγίοις Αὐτοῦ Θεὸν ἡμῶν, τὸν ἐν ῾Αγίᾳ Τριάδι δοξαζόμενον, ἐναποθέτοντες εαυτούς, τοὺς συμπατριώτας ἡμῶν, ὡς καὶ ἅπαντας τοὺς ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, εἰς τὴν Προστασίαν τῆς Παναγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ῾Οδηγητρίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, τὰς πρεσβείας τοῦ νῦν ἀνακηρυχθῢντος ῾Αγίου τοῦ Θεοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου καὶ πάντων τῶν ῾Αγίων. ᾿Αμήν!

Ο Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας

+ Μητροπολίτης Βιτάλιος καὶ τὰ Μέλη Αὐτῆς:

+ ᾿Αρχιεπίσκοπος Δυτικῆς ᾿Αμερικῆς καὶ Σὰν Φραντσίσκο ᾿Αντώνιος + ᾿Αρχιεπίσκοπος Συρακουσῶν καὶ ῾Αγίας Τριάδος Λαῦρος + ᾿Αρχιεπίσκοπος Σύδνεϋ, Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας ᾿Αλύπιος + ᾿Αρχιεπίσκοπος Βερολίνου καὶ Γερμανίας Μᾶρκος + ᾿Επίσκοπος Μπουῢνος ῎Αϋρες, ᾿Αργεντινῆς καὶ Παραγουάης ᾿Ιωάννης + ᾿Επίσκοπος Τσερνομόρσκ καὶ Κουμπὰν Βενιαμίν + ᾿Επίσκοπος Μανχάτταν ῾Ιλαρίων + ᾿Επίσκοπος ᾿Ερίε Δανιήλ + ᾿Επίσκοπος Σηὰτλ Κύριλλος + ᾿Επίσκοπος Βοστώνης Μητροφάνης + ᾿Επίσκοπος Βεβέϋ ᾿Αμβρόσιος 19 ᾿Ιουνίου 1994 ἐκκλ. ἡμερ.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΤΙΣΟΥΜΕ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΙΠΟΝΤΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΑ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΣ

ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: «ΔΕΥΤΕ, ΛΑΟΙ, ΤΗΝ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ»

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡ ΚΑΤΑΝΑΛΙΣΚΟΝ

ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Η ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ

ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕΘΩΝΗΣ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ: ''Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΛΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΟΥ'' (1996)

ΕΤΣΙ ΕΜΑΘΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ... ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΞΑΣΘΕΝΙΖΕΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

 

ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Mια κυρία, η κ. Menshikova, δαγκώθηκε από ένα λυσσασμένο σκυλί. Aυτή δεν υποβλήθηκε, ως θα όφειλε στους απαραίτητους ορούς καί κώλυσε την απαίσια ασθένεια… O Ιωάννης το μαθαίνει και σπεύδει στο επιθανάτιο προσκεφάλι της. Τη συγκεκριμένη στιγμή που αυτός την μεταλάβαινε, η ασθενής κάνει ένα σπασμό ταράζει το στόμα της και φτύνει κάτω τη Θεία Κοινωνία. Ο Vladyka ξαναπήρε το κομμάτι και το κατάπιε προκαλώντας φόβο στους παρευρισκόμενους: ''Vladyka τι κάνεις; H λύσσα είναι φοβερά μεταδoτική! Πόσο ειρηνικά απάντησε ο άνθρωπος του Θεού: ''κανένα κακό δεν θα με βρει… Αυτά είναι τα Τίμια Δώρα. Kι έτσι έγινε…''

Πηγή: https://dimpenews.com

Από το βιβλίο Saint Jean Maximovitch ''La Veneration de la Mere de Dieu dans l’ Eglise orthodoxe'', εκδ. ''L’ AGE D' HOMME'', 2005, Λοζάνη Ελβετία.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ

Τήρησε σθεναρά την πνευματική επιφυλακή, επειδή δεν γνωρίζεις πότε θα σε καλέσει ο Κύριος κοντά Του. Κατά την επίγειο ζωή σου, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να Του δώσεις λογαριασμό. Πρόσεχε να μην σε πιάσει στα δίχτυα του ο εχθρός, ή να σε ξεγελάσει, προκαλώντας σε να πέσεις σε πειρασμό. Καθημερινά εξέταζε την συνείδησή σου, δοκίμαζε την καθαρότητα των λογισμών σου, τις προθέσεις σου.

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί. Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πως και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιε μου;» ρώτησε ο πατέρας. «Πατέρα μου και κύριέ μου,» απάντησε ο γιος, «πως είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;»

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.» «Πατέρα μου,» απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πως θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;»

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: «Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερε το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.»

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε: «Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;»

«Δεν πρόσεξα τίποτε.» «Τι εννοείς, ‘τίποτε’;» τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή – σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα…» «Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά» είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μία σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.»

«Πολύ σωστή η παρατήρησή σου» είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.»

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής. «Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε» (Α’ Προς Κορινθίους 16:13). Ο Απόστολος δίνει αυτή την σημαντική συμβουλή, για να στρέψεις την προσοχή σου προς τον κίνδυνο του κόσμου τούτου, να σε καλέσει σε συχνή εξέταση της καρδιάς σου, επειδή χωρίς αυτό, είναι εύκολο κανείς να καταστρέψει την καθαρότητα και το πάθος της πίστεώς του και χωρίς να το αντιληφθεί, να περάσει στην αντίπερα όχθη του πονηρού και της απιστίας.

Όπως είναι βασική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την φυσική μας υγεία, έτσι οφείλουμε να έχουμε σαν πνευματική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την πνευματική μας ζωή και το έργο της πίστεως και της σωτηρίας. Συνεπώς, πρέπει να ελέγχετε προσεκτικά και με προσήλωση τα εσωτερικά σας ορμέμφυτα: είναι εκ Θεού, ή από το πνεύμα του πονηρού;

Να φυλάγεσθε από τους πειρασμούς του κόσμου τούτου, και από τους κοσμικούς ανθρώπους. Να φυλάγεσθε από τους κρυφούς εσωτερικούς πειρασμούς που προέρχονται από το πνεύμα της αδιαφορίας και απροσεξίας την ώρα της προσευχής, εξ αιτίας της φθίνουσας Χριστιανικής αγάπης.

ΠΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΔΕΙΞΕ ΟΤΙ Η ΥΠΑΚΟΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΟΝ

Αυτή η ιστορία συνέβη τη Σαρακοστή, περίπου στα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Μου διηγήθηκε γι αυτή, ο πρωθιερέας Γκεόργκι Λάριν, που σήμερα είναι ένας από τους παλαιότερους ιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας στο εξωτερικό, στις ΗΠΑ, ο οποίος ήταν μικρό αγόρι εκείνη την εποχή, ζούσε στην κινέζικη πόλη της Σαγκάης και είχε την ευτυχία να επικοινωνήσει με τον αρχιερέα Ιωάννη (Μαξιμόβιτς), τον μελλοντικό ιεράρχη της Σαγκάης και του Σαν Φρανσίσκο. Ο νεαρός Ζόρα έμαθε πολλά από τον αγαπημένο του αρχιερέα και με πολλούς τρόπους και χάρη σε αυτόν, ακολούθησε το μονοπάτι της προσφοράς υπηρεσίας στην Εκκλησία.

Αυτή η ιστορία συνέβη στη Σαγκάη, όταν ήμουν 12 ετών εκείνη την εποχή, όχι παραπάνω. Μου άρεσε να έρχομαι στο κελλί του ιεράρχη Ιωάννη μετά τη λειτουργία στον καθεδρικό ναό. Του έκανα πολλές ερωτήσεις και απαντούσε πολύ πρόθυμα.

Ο ιεράρχης ακολουθούσε έναν ασκητικό τρόπο ζωής, κοιμόταν μόνο καθισμένος και δεν έτρωγε κρέας. Για εμάς, τα παιδιά, οι γονείς, φυσικά, μας έδιναν αρτύσιμο φαγητό ακόμη και σε ημέρες νηστείας. Αλλά εγώ ήμουν πολύ δεμένος με τον ιεράρχη, τον αγάπησα και αποφάσισα να τον μιμηθώ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής.

Άρχισα να τρώω λίγο, δεν ήθελα να φάω αυτό που μαγειρεύει η μητέρα μου. Ένα βράδυ, όταν όλοι είχαν ήδη κοιμηθεί, σηκώθηκα από το κρεβάτι, έβαλα ένα σεντόνι στο πάτωμα και ξάπλωσα εκεί. Η μαμά μου το είδε και την επόμενη μέρα με πήγαν μαζί με τον μπαμπά στον ιεράρχη, του το διηγήθηκαν και του είπαν, ότι δεν τους άκουγα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ, πώς ο ιεράρχης συνοφρυώθηκε, με κοίταξε πολύ θυμωμένα και είπε: – Τι κάνεις; Δεν ακούς τους γονείς σου; Δεν τιμάς τον πατέρα και τη μητέρα σου; Πού πας; Πιστεύεις, ότι αυτό ευχαριστεί το Θεό; Πρέπει να ακούς τον μπαμπά και τη μαμά σου, αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Έκλαψα ακόμη λίγο. Ο ιεράρχης φώναξε έναν φύλακα ονόματι Μιχαήλ, του έδωσε χρήματα και τον έστειλε σε ένα εμπορικό κατάστημα. Περίπου 15 λεπτά αργότερα, επέστρεψε με ένα πακέτο, όπου υπήρχε ζαμπόν. Ο ιεράρχης μου το έδωσε και μου είπε: – Να, φάγε ό,τι σου δίνουν. Πρέπει να ακούς τους γονείς σου, αυτό είναι το πρωτεύον. Έκλαψα και του απαντώ:

–Τώρα είναι νηστεία, πώς μπορώ; – Όχι, η υπακοή είναι πάνω απ' όλα. Φάγε τώρα και να ακούς τη μαμά και τον μπαμπά. Έτσι, με δάκρυα, έφαγα αυτό το ζαμπόν – φυσικά, όχι όλο, αλλά χόρτασα. Και από τότε, έτρωγα αυτό που μου έδιναν.

Ιδιαίτερα σήμερα καταλαβαίνω πολύ καλά, ποιο μάθημα μου έδωσε τότε ο ιεράρχης: η υπακοή είναι πολύ υψηλότερα από τη νηστεία και την προσευχή. Έτσι και ζω. Φυσικά, ο ιεράρχης δεν δίδαξε ότι δεν είναι σημαντικό πράγμα να νηστεύει κάποιος – ποτέ δεν το είπε αυτό. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, μου έδειξε πόσο σημαντική είναι η υπακοή προς τους γονείς. Και μόνο αργότερα, με την ηλικία, βέβαια, συνειδητοποίησα, ότι η νηστεία είναι πολύ σημαντική και πώς πρέπει κανείς να την προσεγγίζει.

Ο ίδιος ο ιεράρχης νήστευε πολύ αυστηρά, και όχι μόνο κατά τη διάρκεια της νηστείας. Κάποτε έγινα μάρτυρας μιας τέτοιας κατάστασης: μετά τη λειτουργία στον καθεδρικό ναό, ήρθε στο κελλί του και ο βοηθός του, ονόματι Καντόβ, του έφερε κάτι να φάει — λίγη σούπα και κάτι γλυκό. Ήμουν στο διπλανό δωμάτιο, αλλά είδα τα πάντα από την ανοιχτή πόρτα.

Ο πρωθιερέας Γκεόργκι Λάριν με την οικογένειά του και τους ενορίτες του Ο ιεράρχης προσευχόταν: πάντα προσευχόταν, ακόμα κι αν επέστρεφε από τη θεία λειτουργία. Μετά πήγα στο τραπέζι και ξαφνικά τον βλέπω να βάζει αυτό το γλυκό στο ζωμό και να το ανακατεύει με ένα κουτάλι. Έφαγε λίγο και έφυγε. Αυτό ήταν ένα ακόμα μάθημα για μένα: συνειδητοποίησα ότι μιμείται το Χριστό, που προσευχόταν και νήστευε στην έρημο για 40 ημέρες.

Ξέρετε, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Γίνεσθε μιμητές μου, όπως κι εγώ έγινα και είμαι μιμητής του Χριστού» (Α, Προς Κορινθίους, 11:1). Κι έτσι, ο ιεράρχης μιμήθηκε αυτόν τον τρόπο, γιατί γι' αυτόν, το πιο σημαντικό ήταν να αγαπάς το Θεό, να αγαπάς τους γείτονές σου και η γεύση του φαγητού δεν έχει σημασία. Αυτή ήταν όλη του η ζωή, δεν σκεφτόταν καθόλου για τον εαυτό του, δεν έδινε καμία προσοχή.

Σε σχέση με τα προηγούμενα, ενθυμούμαι, πώς κάποτε τον έβαλαν στο νοσοκομείο. Τα μάζεψε κι έφυγε από εκεί! Ήταν μια ολόκληρη ιστορία, τον έψαχναν, αλλά αυτός γύρισε πίσω με τα πόδια.

Κάποτε τον έβαλαν στο νοσοκομείο. Τα μάζεψε κι έφυγε από εκεί! Τον έψαχναν, αλλά αυτός γύρισε πίσω με τα πόδια. Φυσικά, τώρα δεν μπορώ να φανταστώ, ότι θα ήταν δυνατό να φάω κάτι αρτύσιμο εν καιρώ νηστείας. Φυσικά, αυτό γίνεται λόγω ασθένειας, επειδή τα νοσοκομεία δεν ακολουθούν τους κανόνες της εκκλησίας, αλλά δίνουν σε όλους τους ασθενείς, αυτό που χρειάζονται για την υγεία τους.

Ο ιεράρχης Ιωάννης προσωπικά δεν μου είπε τίποτα γι αυτό, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει, κι αυτό είναι επίσης υπακοή. Στα γηρατειά μου, άρχισα να νοσηλεύομαι συχνά στα νοσοκομεία κι ο εξομολογητής μου, επίσκοπος, με επισκέφτηκε και είπε: «Να τρως ό, τι σου δίνεται. Όταν γίνεις καλά, θα σου πουν οι γιατροί, ότι τότε μόνο μπορείς να πάρεις νηστήσιμο φαγητό. Αλλά τώρα πρέπει να τονώσεις τον εαυτό σου και να φας κρέας.» Αυτό και κάνω.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΑΜΠΕΙ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΑ

 Μετά τη δοκιμασία, η αλήθεια λάμπει φωτεινότερα

Ο λόγος του αγίου Ιωάννη της Σαγκάης για το Πάσχα, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα

Αυτός είναι ο λόγος του αγίου Ιωάννη (Μαξιμόβιτς), τον οποίο εκφώνησε το πρώτο του Πάσχα στη Σαγκάη το 1935. Δυστυχώς, το αυθεντικό κήρυγμα δε σώθηκε, έφτασε σε εμάς η μετάφρασή του στα αγγλικά, χάρη στο οποίο ετοιμάσαμε αυτό το κείμενο, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Λειτουργία στον «καθεδρικό ναό» στο νησί Τουμπαμπάο

Χριστός Ανέστη. Είθε να μη μείνει κανένας άπιστος! Όταν πραγματοποιήθηκαν τα λόγια του Κυρίου, ότι Εκείνος ήρθε για να δώσει τη ζωή Του για τη σωτηρία του κόσμου (βλ. Μτθ. 20,28), τότε η πίστη των μαθητών Του κλονίστηκε.

Ξέχασαν τα λόγια Του, ότι μετά τα Πάθη Του, την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Με θλίψη, οι μαθητές του Χριστού έλεγαν: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που έμελλε να ελευθερώσει το λαό του Ισραήλ» (Λκ. 24, 21). Φαινόταν ότι το σκοτάδι νίκησε το φως για πάντα, το σκοτάδι της αμαρτίας νίκησε το Φως της Αλήθειας.

Όμως την ίδια στιγμή, όταν ήταν προφανές ότι οι εχθροί του Χριστού νίκησαν, ο Χριστός στην πραγματικότητα είχε ήδη ανατρέψει τα θεμέλια του Κάτω κόσμου και ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους, νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε από τον τάφο.

Έτσι, ο Κύριος συχνά επέτρεπε και στην Εκκλησία Του να περνάει από διάφορες δοκιμασίες, κατά τις οποίες, βέβαια, φαινόταν ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της. Ωστόσο, ύστερα από αυτές τις δοκιμασίες, η νικηφόρα αλήθεια έλαμψε ακόμα πιο πολύ!

Ο Κύριος συχνά επέτρεπε στην Εκκλησία Του να περνάει από τέτοιες δοκιμασίες, κατά τις οποίες φαινόταν, βέβαια, ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες καταδίωκαν την Εκκλησία, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης περιγελούσε, οι εικονομάχοι λεηλατούσαν. Η κυριαρχία τους τελείωσε άδοξα, ενώ η Εκκλησία του Θεού, προσέλκυε όλο και περισσότερους οπαδούς, φωτίζοντας ολόκληρα έθνη και λάμποντας στην αιώνια δόξα!

Και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και ιδιαίτερα ο ορθόδοξος ρώσικος λαός, περνάει τρομερές δοκιμασίες. Αλήθεια, όπως στον Γολγοθά, έγινε έκλειψη του ηλίου πάνω από την Αγία Ρωσία! «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμ. 21, 19).

Όμως, μήπως δεν ήταν γι’ αυτό τον σκοπό, που οι γιοι της διασκορπίστηκαν σε όλα τα πλάτη της γης, έτσι ώστε «όλα τα άκρα της γης να στραφούν στον Θεό» (Ψαλμ. 21,28); Δεν πρέπει να έχουμε ακόμα περισσότερο ζήλο για την αληθινή χριστιανική ζωή ώστε «να λάμψει το φως της Ορθοδοξίας μπροστά στους ανθρώπους, για να δοξάσουν τον Ουράνιο Πατέρα μας (βλ. Μτθ. 5,16);

Οι δυνάμεις του Άδη δε θα κατανικήσουν την Εκκλησία μου (Μτθ. 16,18)! «Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (1 Κορ. 15,55). Ο Θεός θα αναστηθεί και οι εχθροί Του θα διασκορπιστούν. (βλ. Ψαλμ. 67,2)!

Ας φροντίσουμε μόνο, να μην γίνουμε εμείς οι ίδιοι σαν αυτούς τους εχθρούς. Είθε να διατηρήσουμε την αληθινή πίστη και την ανυπόκριτη αγάπη για τον Χριστό, μιμούμενοι τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τις μυροφόρες, που παρέμειναν πιστοί όλη τη διάρκεια, και όχι εκείνους που τον εγκατέλειψαν σε περίοδο κινδύνου και τον πρόδωσαν για ασήμι.

Καλύτερα να υποφέρουμε, μένοντας στην αλήθεια και ζώντας μια δίκαιη ζωή, παρά να απολαμβάνουμε μια πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. (βλ. Εβρ.11,25). Ας υποφέρουμε μαζί Του, ώστε να βιώσουμε την αληθινή χαρά της Ανάστασής Του! Αν υπομένουμε μαζί Του, θα βασιλέψουμε μαζί Του! (βλ. 2, Τιμ.2,12).

Και μαζί με τη Μητέρα-Εκκλησία ας φωνάξουμε: «Χθες πέθανα για Σένα, Χριστέ, σήμερα θα αναστηθώ για Σένα, σταυρώθηκα για Σένα χθες, Σωτήρα, θυμήσου με όταν έρθεις στη Βασιλεία Σου».

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: «ΔΕΥΤΕ, ΛΑΟΙ, ΤΗΝ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ»

Ο Θεὸς εἶναι Ἁγία Τριάς, Μία Τριὰς Ὁμοούσιος καὶ ἀδιαίρετος. Ὁμοούσιος, δηλαδὴ μία οὐσία, μία φύσις. Μία Τριὰς ἀδιαίρετος: ὁ Υἱὸς ποτὲ δὲν ἔχει διαιρεθῆ ἀπὸ τὸν Πατέρα, οὔτε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ καὶ ποτὲ δὲν θὰ διαιρεθοῦν. Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δὲν εἶναι τρεῖς θεοί, ἀλλὰ ἕνας Θεός, ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν μία φύσι, ἀλλὰ ὄχι ἁπλῶς μόνον γι᾿ αὐτό.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἐπίσης μία φύσι, μία οὐσία. Ἀλλὰ μὲ τοὺς ἀνθρώπους δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι δύο ἢ τρεῖς ἄνθρωποι εἶναι ἕνας, ἄσχετα ἀπὸ τὸ πόσο κοντὰ εἶναι ὁ ἕνας στὸν ἄλλο καὶ πόσο ἁρμονικὰ ζοῦν. Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν μόνον χωριστὰ σώματα, ἀλλὰ ὁ κάθε ἕνας ἐπίσης ἔχει τὸ θέλημά του, τὶς προτιμήσεις του, τὶς διαθέσεις του.

Ἄσχετα ἀπὸ τὸ πόσο ὅμιοι μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι στὸ σῶμα καὶ στὸν χαρακτῆρα, ποτὲ ὅμως δὲν συμβαίνει ὁ,τιδήποτε νὰ εἶναι κοινὸ ἢ ἴδιο. Μὲ τὰ Τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅλα εἶναι ἑνωμένα. Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Πατρὸς γιὰ τὸν Υἱὸ ἢ τοῦ Υἱοῦ γιὰ τὸν Πατέρα, καὶ ἡ ἴδια ἀγάπη μεταξὺ Αὐτῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κάνει τὸ θέλημά Τους καὶ ὅλες τὶς πράξεις Τους νὰ εἶναι κοινές.

Ἔχουν ἕνα θέλημα, καὶ κάνουν τὰ πάντα μαζί. Ὅ,τι εὐχαριστεῖ τὸν Πατέρα, ἐπίσης εὐχαριστεῖ τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὅ,τι δυσαρεστεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπίσης δυσαρεστεῖ τὸν Πατέρα. Ὅ,τι ὁ Υἱὸς ἀγαπᾶ, ὁ Πατὴρ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀγαποῦν ἐπίσης. Ὅλα γίνονται ἀπὸ κοινοῦ ὑπὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Στὴν δημιουργία τοῦ κόσμου λέει ἡ Βίβλος: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός, γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένεΠεντηκοστάριον Χαρμόσυνον Τὸ Ταξίδι Συνεχίζεται μέσα στὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως πρὸς τὴν Δόξα τῶν Ἐσχάτων 2 το φῶς» (Γεν. α´ 3). Τί σημαίνει «εἶπεν»; Σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ δημιούργησε διὰ τοῦ Λόγου Του, αὐτοῦ τοῦ Λόγου περὶ τοῦ Ὁποίου λέγει τὸ Εὐαγγέλιο: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. α´ 1) καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς Πατὴρ δημιούργησε τὰ πάντα διὰ τοῦ Λόγου Του· μὲ ἄλλα λόγια, τὰ πραγματοποίησε ὅλα διὰ τοῦ Υἱοῦ Του. Ὁ Πατὴρ δὲν ἐδημιούργησε τίποτε χωρὶς τὸν Υἱό, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Υἱὸς δὲν ἐδημιούργησε τίποτε χωρὶς τὸν Πατέρα, καὶ ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς πάντοτε ἐνεργοῦν ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Ἅγιον Πνεῦμα. Λέγεται στὴν Γραφὴ γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου: «Καὶ Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γεν. α´ 2). 

«Ἐπεφέρετο» ἐπάνω ἀπὸ τὴν δημιουργία, ἀλλὰ δὲν ἐπεφέρετο ἁπλῶς ἐπάνω της· ἡ λέξις στὸ ἑβραϊκὸ πρωτότυπο δηλώνει «ἐκάλυπτε», «ἐθέρμαινε», ὅμοια πρὸς τὴν κλῶσσα ποὺ ἐπῳάζει τὰ αὐγά της, δίδοντας ζωὴ σὲ αὐτὰ μὲ τὴν θερμότητά της, ὥστε νὰ προέλθη ἕνα ζωντανὸ δημιούργημα. «Τῷ Λόγῳ τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν καὶ τῷ Πνεύματι τοῦ στόματος Αὐτοῦ πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν» (Ψαλμ. λβ´ 6).

Ὅ,τι ὑπάρχει, δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα διὰ τοῦ Υἱοῦ καὶ ἦλθε στὴν ζωὴ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὲ ἄλλα λόγια, ὅ,τι ὁ Πατὴρ θέλησε ἢ θέλει, ἐκπληρώθηκε ἢ ἐκπληρώνεται ἀμέσως ἀπὸ τὸν Υἱὸ καὶ ἐμψυχώνεται ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἔτσι δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ἔτσι ὅλα ἐτελειώθησαν ἀπὸ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ σχετικὰ μὲ τὸν κόσμο καὶ τὴν ἀνθρωπότητα.

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος διὰ τῆς ἁμαρτίας ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔγινε θνητός, κατὰ τὴν προαιώνιο βουλὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὑπακούων στὸ θέλημα τοῦ Πατρός, κατῆλθε στὴν γῆ, ἐγεννήθη ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκήρυξε στοὺς ἀνθρώπους τὸν ἀληθῆ Θεὸ Πατέρα καὶ τὸ Θεῖο Του θέλημα, ἐδίδαξε τὴν ἀληθινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἔπαθε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, κατῆλθε ψυχικῶς στὸν ᾅδη καὶ ἐλευθερώνοντας τὶς ψυχὲς τῶν νεκρῶν ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. 

Ἀκόμη καὶ πρὸ τοῦ Πάθους Του, ὁ Χριστὸς ὑπεσχέθη στοὺς Ἀποστόλους Του, τοὺς ὁποίους ἐξέλεξε ὁ Ἴδιος μεταξὺ τῶν μαθητῶν Του, νὰ τοὺς δώση τὴν δύναμι τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν –νὰ συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων ἢ νὰ τὶς ἀφήνουν ἀσυγχώρητες.

Μετὰ τὴν Ἀνάστασί Του, ὁ Κύριος δὲν κατέπεμψε αὐτὸ τὸ πλῆρες Χάριτος δῶρο στὸν κάθε ἕνα ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ξεχωριστά, ἀλλὰ σὲ ὅλους μαζί: ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία Του, τὸ ταμεῖον αὐτὸ τῆς Χάριτος, ἑνώνοντας σὲ Αὐτὴν ὅλους ὅσοι Τὸν πιστεύουν καὶ Τὸν ἀγαποῦν.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΤΙΣΟΥΜΕ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΙΠΟΝΤΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

Συναντούμε πολύ συχνά περιπτώσεις, όπου συγγενείς του θανόντος θέλουν να διοργανώσουν πολυέξοδη κηδεία ή να χτίσουν έναν πλούσιο τάφο. Μεγάλα χρηματικά ποσά δαπανώνται μερικές φορές σε πολυτελή μνημεία. Πολλά χρήματα δαπανώνται από συγγενείς και φίλους σε στεφάνια και λουλούδια και τα τελευταία πρέπει μάλιστα να αφαιρεθούν από το φέρετρο πριν κλείσει, για να αποφευχθεί τυχόν επιτάχυνση τής αποσύνθεσης τού σώματος.


Άλλοι πάλι προτιμούν να αποτίσουν φόρο τιμής στον θανόντα, αλλά και τη συμπαράσταση τους με τους συγγενείς τού θανόντος μέσω του Τύπου, αν κι αυτός καθαυτός ένας τέτοιος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων δεν καταδείχνει τίποτε άλλο παρά την ρηχότητα αυτών των «συναισθημάτων», και μερικές φορές το πόσο ψεύτικα αυτά τα συναισθήματα είναι, γιατί αυτός που θρηνεί με ειλικρίνεια δεν θα ‘βγάλει τον θρήνο του στην ‘βιτρίνα για επίδειξη αλλά θα θελήσει να εκφράσει την θλίψη του με πιο προσωπικό, πιο ζεστό τρόπο. 

Αλλά ό,τι κι αν κάνει κανείς, για το θανόντα δεν θα αλλάξει τίποτε: είναι ένα νεκρό σώμα πού κείτεται σε ένα φτωχό ή σε ένα πλούσιο φέρετρο, σε έναν πολυτελή ή ταπεινό τάφο. Δεν κουβαλάει την μυρωδιά τών λουλουδιών, δεν του χρειάζονται οι προσποιημένες εκφράσεις θλίψης. Το σώμα ενδίδει στην αποσύνθεση, η ψυχή όμως ζει, αλλά δεν βιώνει πλέον τις αισθήσεις που γίνονταν αντιληπτές με την βοήθεια τών σωματικών οργάνων. Μια άλλη ζωή είναι εδώ γι' αυτήν και μια άλλη πρέπει να της δοθεί.

Αυτό το κάτι πού χρειάζεται και που πρέπει εμείς να κάνουμε, αν αγαπάμε πραγματικά τον θανόντα και θέλουμε να τού δωρίσουμε τα δώρα μας, είναι ακριβώς αυτό πού θα φέρει χαρά στην ψυχή τού θανόντος: πρώτα απ ' όλα, οι ειλικρινείς προσευχές γι' αυτόν, είτε αυτές είναι προσωπικές και κατ’οίκον, είτε ιδιαίτερα οι εκκλησιαστικές προσευχές που συνδέονται με την Ευχαριστία, π.χ.η ανάγνωση των ονομάτων. Πολλές εμφανίσεις νεκρών κι άλλα οράματα επιβεβαιώνουν τα μεγάλα οφέλη που απολαμβάνουν εκείνοι που έχουν πεθάνει από την προσευχή μας καθώς κι από την Ευχαριστία.

Το άλλο κάτι τι που φέρνει μεγάλη χαρά στις ψυχές των νεκρών είναι η ελεημοσύνη που γίνεται στο όνομά τους. Το να ταΐσει κανείς τους πεινασμένους στο όνομα του θανόντος ή το να βοηθήσει κανείς τούς φτωχούς, είναι σαν να το κάνει αυτός ο ίδιος ο θανών. Η οσία Αθανασία, την μνήμη τής οποίας τιμούμε στις 18 Απριλίου, κληροδότησε πριν το θάνατό της για να τραφούν ζητιάνοι στην μνήμη της, κι αυτό για 40 ημέρες. Ωστόσο, οι αδελφές του μοναστηριού εκτέλεσαν εξ αμελείας το θέλημα της μόνο για εννέα ημέρες. 

Τότε η Αγία εμφανίστηκε σε αυτές με δύο αγγέλους και είπε, "γιατί ξεχάσατε τη θέλησή μου; Να γνωρίζετε ότι η ελεημοσύνη και οι προσευχές των ιερέων για τις ψυχές για 40 ημέρες, ζητούν το έλεος τού Θεού: αν οι ψυχές των νεκρών ήταν αμαρτωλές, ο Κύριος τούς δίνει άφεση. Αν ήταν δίκαιοι, τότε αυτοί που προσεύχονται γι ' αυτούς θα ανταμειφθούν με ευλογίες ".

Ειδικά στις δύσκολες μέρες πού βιώνουμε σήμερα, είναι παράλογο να ξοδεύουμε χρήματα σε άχρηστα αντικείμενα και πράξεις, την στιγμή που, χρησιμοποιώντας τα λεφτά αυτά για τους φτωχούς, μπορεί κανείς να κάνει ταυτόχρονα δύο καλές πράξεις, και για τον θανόντα αλλά και γι΄αυτούς που θα βοηθηθούν. Αν η τροφή δοθεί στους φτωχούς παράλληλα με προσευχή για τον θανόντα, τότε κι αυτοί που αποδέχονται την τροφή τρέφονται σωματικά αλλά και ο θανών τρέφεται πνευματικά.