ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ

Ὁ ἂνθρωπος θέλησε νά μπορῇ, νά μετρᾶ τόν χρόνο καί μέ βάση τόν τρόπο μετρήσεως που κάνει,

μέ ὂργανο τά ὡρολόγια, καταγράφει στήν μνήμη του, τό πῶς πέρασε τήν ἡμέρα του.

Ὃπως τό κάθε μετρούμενο μέγεθος,

ἒτσι καί ὁ χρόνος ἒχει τό βασικό μέγεθος (μονάδα) μετρήσεώς του,πού εἶναι (γιά τήν ἒννοια «χρόνος») ἡ ὣρα.

Ἒχει βεβαίως καί αὐτή τίς ὑποδιαιρέσεις της (λεπτό, δευτερόλεπτο κ.λπ.). 

 Ἂν θελήσωμε νά μελετήσωμε,

τό πῶς πέρασε ἡ ἡμέρα μας, θά διαπιστώσωμε, πώς κάθε μας δραστηριότητα,ὃσο καί ἂν διαρκῇ,

ἀφήνει μέσα μας ἀναμνήσεις οἱ ὁποῖες, τελικῶς, «χρωματίζονται» καί μᾶς «μένουν»,

ἀναλόγως μέ τά συναισθήματα,πού μᾶς ἂφησαν κάποιες χαρακτηριστικές ΣΤΙΓΜΕΣ.

Ἒχομε συνηθίσει νά ἀκοῦμε τίς ἐκφράσεις «στιγμές χαρᾶς», «στιγμές θλίψεως»,«στιγμές ἐξάρσεως», «στιγμές εὐθυμίας», «στιγμές στενάχωρες», «στιγμές ἀνεμελιᾶς», κ.λπ. Ὃλη ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου τελικῶς,ἀποτελεῖται ἀπό «στιγμές»,οἱ ὁποῖες, ἀφήνουν τήν σφραγίδα τους στήν μνήμη του. Ἡ βιωτική μέριμνα, ἀπορροφᾶ τίς περισσότερες τῶν στιγμῶν τῆς ημέρας καί ἡ συντριπτική πλειονοψηφία τῶν «στιγμῶν» τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἒχει σχέση μέ τήν ὓλη,τό χρῆμα, τήν διασκέδαση, τήν ἀντιμετώπιση προβλημάτων κ.λ.π. Καί μέσα σ’ αὐτόν τόν ἀτέρμονα κύκλο τῆς καταδυναστεύσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐνασχόλησή του μέ τήν ὓλη, λησμονᾶ αὐτό,πού θά ἒπρεπε νά τόν ἀπασχολῇ περισσότερο ὂλων. Λησμονᾶ τό Πνεῦμα, λησμονᾶ τήν ΨΥΧΗ του. Πόσες στιγμές ἀπό τόν χρόνο τῆς ἡμέρας, ἀφιερώνει ὁ σύγχρονος ἂνθρωπος, στήν ἐπικοινωνία του μέ Τόν Θεό; Καί, ὃταν ἒρχεται ἡ Κυριακή ἢ μία Ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας μας, οὒτε καί τότε σκέπτεται πώς ΕΧΕΙ ΚΑΘΗΚΟΝ νά ἀφιερώση λίγο ἀπό τόν χρόνο του στήν ἐπικοινωνία του μέ Τόν Κύριο. Ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, δέν ἒλαβε τυχαίως τό ὂνομά της. Εἶναι ἡ ἡμέρα ἡ ὁποία ΑΝΗΚΕΙ εἰς Τόν Κύριόν μας καί Θεόν μας. Ὃμως, δέν γνωρίζει τό τί χάνει αὐτός πού δέν ζῆ τίς ἀνυπερβλήτου γαλήνης καί ψυχικῆς ἀνατάσεως στιγμές, μέσα στόν Οἶκο Τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά γιά νά ἒχουν ἀξία αὐτές οἱ στιγμές τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία, δέν πρέπει νά εἶναι τό ἀποτέλεσμα μιᾶς «τυπικῆς» παρουσίας, ἢ μιᾶς...«κοσμικῆς ἐπιδείξεως». Πρέπει νά γίνεται συνειδητῶς, πρέπει νά γίνεται μέ ΠΛΗΡΗ κατανόηση τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ τοῦ οἱουδήποτε πρός Τόν Δημιουργό μας. Τίς στιγμές τῆς ἀληθοῦς πνευματικῆς ἐξάρσεως καί τῆς ἐκ καρδίας ἐπικοινωνίας μέ Τόν Κύριο, πρέπει νά τίς ζῆ ὁ χριστιανός μέ τήν ψυχή του καί εὑρισκόμενος εἰς Τόν Οἶκον Τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά ἐφαρμόζη τό «πᾶσαν τήν βιωτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν». Ὃλα γύρω μας, προτρέπουν τήν καθαρή καί ἀληθῶς Πιστή ψυχή,στό νά σκεφθῇ Τόν Κύριόν μας καί ἒτσι, νά πολλαπλασιάσῃ τίς στιγμές τῆς ἐπικοινωνίας μαζί Του. Αὐτές οἱ στιγμές ἐπικοινωνίας,ἀποτελοῦν πραγματκή εὐτυχία γιά τόν ἂνθρωπο. Τοῦ χαρίζουν ἐλπίδα, τοῦ τονώνουν τό ἠθικό διά νά ἀνταπεξέλθη στίς δυσκολίες, τόν στηρίζουν καί τόν ὁπλίζουν μέ δύναμη,θάρρος καί χαμόγελο. Εἶναι τό ὡραιότερο καί πλέον οὐσιαστικό δῶρο, πού μπορεῖ νά χαρίση ὁ ἂνθρωπος στόν ἑαυτό του.

Γιά τέτοιες στιγμές πρέπει νά ζοῦμε. Τό πέταγμα ἑνός πουλιοῦ,τό χορταράκι πού ξεπήδησε σέ μία μάντρα, ἓνα σύννεφο πού γυροφέρνει στόν οὐρανό, ἡ βροχή, ὁ ἣλιος καί ὃλα ὃσα βλέπομε γύρω μας,δέν πρέπει νά τά προσπερνᾶμε ἀδιάφορα. Ἂν ΟΛΟΙ οἱ ἂνθρωποι αὐτές τίς στιγμές, ἒστρεφαν τά μάτια τῆς ψυχῆς πρός Τόν Κύριο καί ἒνωναν τούς ἑαυτούς των μέ τήν κτίση ἀλλά ἐλάτρευαν Τόν κτίσαντα, θά αἰσθάνονταν τήν εὐτυχία τῆς γαλήνης πού μποροῦν νά προσφέρουν αὐτές οἱ στιγμές. Παραλήλως,θά διεπίστωναν μέ ἒκληξη πώς ΔΕΝ θά εἲχαμε τά ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα,ἂν σεβώμεθα τήν κτίση καί τηρούσαμε τό θέλημα Του κτίσαντος. Ἓνα δάκρυ πού θά προέρχεται ἀπό συνειδητή καί ἒνθερμο συμμετοχή μπροστά στό Θεῖο Δρᾶμα,μία συνειδητή καί εὐλαβής συμμετοχή στήν Εξομολόγηση καί τήν Θεία Μετάληψη, μία ἐλεημοσύνη πού ΔΕΝ δίδεται μέ ὐστεροβουλία («ἂς τά ἒχω...καλά καί μέ τόν Θεό», λένε κάποιοι, ἢ «μέ εἶδαν οἱ γύρω πού ἒδωσα βοήθεια..!»), ἀλλά μέ ἀγάπη καί πόνο στήν δυστυχία τοῦ ἂλλου, ἓνας παρηγορητικός λόγος στόν ἀπελπισμένο εἶναι στιγμές, οἱ ὁποῖες ξαλαφρώνουν τήν ψυχή καί ἐγγράφονται στό βιβλίο τῆς ζωῆς τοῦ καθ’ ἑνός...!

Τέτοιες στιγμές πρέπει νά ἀποζητοῦμε. Ἂν ἡ ζωή μας γεμίση τέτοιες στιγμές, δέν θά ὑπάρξη χῶρος γιά στιγμές κακίας, ὑστεροβουλίας, κριτικῆς τῶν ἂλλων κακῶν, διάπραξη ἀδικιῶν, ἁμαρτημάτων κ.λπ. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, πώς ὑπάρχουν καί οἱ ἀνάγκες γιά τήν συντήρηση τῆς οἰκογενείας ἑκάστου, πού ἀπορροφοῦν πολύν χρόνο, ἀλλά ἀνάμεσα στίς στιγμές αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος, συνιστῶ στά πνευματικά μου τέκνα, νά παρεμβάλλουν καί στιγμές ἀφιερωμένες στό ΚΑΘΗΚΟΝ μας γιά ἐπικοινωνία μέ Τόν Κύριο. Σᾶς διαβεβαιῶ, πώς θά αἰσθανθῆτε τήν χαρά τοῦ Οὐρανοῦ νά γεμίζη τίς ψυχές σας μέ δύναμη,ἐλπίδα καί αἰσιοδοξια. Καί οἱ στιγμές αὐτές, πρέπει νά εἶναι πολλές καί σέ ὃλη τήν διάρκεια τῆς ἡμέρας, εἲτε εὑρίσκεται ὁ Πίστός ἐντός Ἱεροῦ Ναοῦ, εἲτε εἰς τό σπίτι ἢ τήν ἐργασίαν.

Ὃταν ο Θεός ἀξιώνη κάποιον νά παρακολουθήση μίαν Θείαν Λειτουργίαν,

ἂς ἀπολαύση τίς στιγμές αὐτές πού τοῦ ἐχαρίσθησαν.

Εἶναι οἱ στιγμές γιά τίς ὁποῖες ἐπλάσθημεν ΟΛΟΙ.

Εἶναι πραγματικά ἓνα ἀνεπανάληπτο Θεῖο Δῶρο.

Συνηθίζομε νά λέμε,

«πότε πέρασε κιόλας ἓνας χρόνος»,

ὃταν ἑορτάζωμε τίς Μεγάλες Ἑορτές τῆς Χριστιανωσύνης.

Καί τότε εἶναι ἡ στιγμή,

πού ἒχομε καθῆκον νά ἀναρρωτηθοῦμε «μέσα σ’ αὐτόν τόν χρόνο πού, κατά Θείαν παραχώρησιν περάσαμε,

πόσες στιγμές ἀφιερώσαμε στό νά ἐπικοικοινωνήσωμε μέ Τόν Κύριόν μας;».

Ἂς εἶναι αὐτές οἱ στιγμές,

ὃσο τό δυνατόν πιό πολλές.

Ἡ σκέψη μας,

ἡ ματιά μας, ἂς στραφῇ πρός τόν οὐρανό.

Δέν ἀπαιτεῖται πολύς χρόνος.

Φθάνει μιά ΣΤΙΓΜΗ!...

 

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας