ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΦΕΤΟΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ




Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος



{...} Τα όσα κακά όμως έφερε και ενεργεί (η Αγγλία) εις τα Κράτη της Δυτικής Εκκλησίας παραβαλλόμενα,
ως προς εκείνα τα οποία έφερε και υπενενεργεί, ίνα φέρει εις όλους εν γένει τους Ορθοδόξους,
φαίνονται τα πρώτα πολύ μέτρια και τούτο διά πολλούς λόγους.
Πρώτον μεν,
επειδή διά την απλότητα και απειροκακία των Ορθοδόξων ευρίσκει εν αυτοίς η επιβουλή περισσοτέραν χώραν.
Δεύτερον δε,
επειδή εκτός των Λουθηροκαλβίνων, Εβραίων και Οθωμανών εκίνησε προς τούτοις και να έχει,
ως συναγωνιστάς
μερικώτερον εις την κατά των Ορθοδόξων συνωμοσίαν και όλα τα Κράτη και τους λαούς της Δυτικής Εκκλησίας,
υπό άλλους απατηλούς και ψευδείς λόγους.
Ότι δηλαδή
η αποκατάστασις οποιουδήποτε Κράτους εις την Ελλάδα εκτανθήσεται μίαν ημέραν,
όπου έλαβε την έκτασιν
η Οθωμανική Δύναμις και έτι περισσότερον και πολλώ μάλλον, εάν υπάρχη ορθόδοξον και ομόθρησκον της Ρωσσίας΄
ότι τούτο
ου μόνον φέρει μεγίστη ζημίαν εις το εμπόριον και εις την βιομηχανίαν της Δύσεως, αλλ' ότι επαπειλεί γενικόν ναυάγιον εις όλα τα άλλα εκεί Κράτη.



{...} Από τούτους και τους τοιούτους απατηλούς λόγους, η πολιτική της Αγγλίας εκίνησεν όλους τους λαούς και τα Κράτη της Δύσεως εις την κατά των Ορθοδόξων δολιωτάτην και μανιακήν επιβουλήν και συνωμοσίαν, συνεργούντες εν αγνοία και δι' απάτης ίνα φέρωσι την ιδίαν αυτών καταστροφήν και εις έκβασιν και καταρτισμόν, τα υπέρ της Αγγλίας λαμπρότατα και υψηλά σχέδια, τα οποία εισί τα εφεξής: 


Προ πενήντα περίπου ετών, όταν εις την φοβερήν τραγωδίαν την οποίαν ήνοιξε διά της ραδιουργίας εις την Γαλλίαν και έλαβε την αφορμήν και εισήλθεν εις την μεσόγειον θάλασσαν, από τότε κατέστρωσεν εις το ίδιον αυτής μυστικοσυμβούλιον τα τοιαύτα. Αυτά από τότε έτεινον και τείνουσιν, έως του νυν, ίνα παραλάβη κατά πρώτον την Επτάννησον, έπειτα δε την Πελοπόννησον και άλλας τινάς νήσους, έπειτα δε προπαρασκευάζουσα προσηλύτους της ιδίας αυτής θρησκείας και ελληνικόν στρατιωτικόν, ίνα χωρή δι' αυτών κατά καιρούς και κατά μικρόν περαιτέρω, έως ου μίαν ημέραν όλη η Ανατολή αναφανή Νέα Βρετανία, καθ' ον τρόπον έλαβε την έκτασιν και εις τας αποικίας των Ινδιών. 


Διά τούτο, από τότε διάφοροι Λόρδοι εκ της Αγγλίας, υπό το πρόσχημα του περιηγητού, απεστέλλοντο εις την Ελλάδα και εις όλην την Ανατολήν επί σκοπώ, ίνα καταμάθωσι τα φρονήματα, τους τρόπους, την δύναμιν και την διαγωγήν του επιβουλευομένου λαού, και ίνα επινοήσωσι τα αναγκαία και κατάλληλα μέσα προς την τούτου οικειοποίησιν και δημαγωγίαν. 


Ούτε εφάνη εις αυτήν το πράγμα όλως δυσκατόρθωτον ή αδύνατον, τόσον διά την απειροκακίαν και διά το ευαπάτητον του λαού, όσον επειδή συλλογίζεται προς τοις άλλοις, ότι, εάν οι Ενετοί, των οποίων η δύναμις, τα μέσα και η τέχνη παραβαλλόμενα ως προς εκείνα της Αγγλίας φαίνονται μικρά και ως παίδων αθύρματα, έλαβον άλλοτε την Κρήτην, την Πελοπόννησον και άλλα μέρη της Ανατολής, 


ποσω μάλλον αυτή δεν δύναται, ίνα φέρη εις έργον άλλα πλέον εκτεταμένα, βάσιμα και λαμπρά κατορθώματα και μάλιστα εις περίστασιν, όταν διά της μηχανορραφίας διοικεί και διευθύνει, ως θέλει τους θρόνους, φθείρει και οικειοποιείται όλα τα υπουργεία, κινεί και δημαγωγεί, όταν θέλει και όπως θέλει τους λαούς και κλονεί και ταράττει όλα τα έθνη ως άλλος νοητός Σατανάς; 


Εν καιρώ όμως, όταν η πολιτική της Μεγ. Βρετανίας επενόησεν, ίνα φέρη εις έργον τοιαύτα μεγάλα και λαμπρά κατορθώματα, ανεφάνησαν εις αυτήν και αφορμαί μεγάλης υποψίας και φόβου. Παρετήρησε, δηλαδή, ότι η Ορθόδοξος Ρωσσία έτρεφε προς όλους τους Ορθοδόξους Έλληνας μίαν μεγάλην και πατρικήν συμπάθειαν, ότι δι' επιστασίας αυτής διετηρήθη και σώζεται μέχρι τούδε τούτο το έθνος. Ότι και οι ορθόδοξοι Έλληνες ήσαν όλοι αφοσιωμένοι προς αυτήν, ως προς άλλον πατέρα και αδελφόν. 


Ότι, όσοι εξ' αυτών κατέφευγον εις την Ρωσσίαν, οι μεν προεβιβάζοντο εις θέσεις Εκκλησιαστικάς, διδασκαλικάς και πολιτικάς, οι δε ήρχοντο εις λαμπράν κατάστασιν διά του εμπορίου, φέροντες έπειτα γενικήν ωφέλειαν εις όλον το γένος. Είχε τότε προ οφθαλμών τα δείγματα του Βουλγάρεως Ν. του Θεοτόκη, των Ζωσιμάδων, Ιωάννου του Καποδίστρια και άλλων πολλών, οίτινες όλοι διά της Πατρικής περιθάλψεως της Ρωσσίας εφάνησαν μεγάλοι και γενικοί ευεργέται και αγωνισταί περί της επί το κρείττον προόδου του ιδίου αυτών έθνος. 


Συγχρόνως εις ταύτα, παρετήρησα και την παρακμήν της Οθωμανικής δυνάμεως ην έλαβεν αιτίαν ίνα συμπεράνη, ότι εξ' ανάγκης έμελλεν ίνα ακολουθήση εν εκ των δύο, ή η αποκατάστασις του Ελληνικού γένους, ή η έκτασις της Ρωσσικής εξουσίας εις την Ανατολήν και τα δύο μεγάλως επίφοβα και φρικτά εις την πολιτικήν της Αγγλίας, ως επαπειλούντα, ου μόνον την ματαίωσιν των λαμπρών και μεγάλων αυτής ελπίδων, αλλά και συνεπείας επαπειλούσας την ιδίαν αυτής καταστροφήν. 


Εν ενί λόγω, τόσον οι εκ της αποκαταστάσεως του Ελληνικού γένους φόβοι, όσον αι λαμπραί εις αυτήν και μεγάλαι ελπίδες, των οποίων την οικοδομήν φαντάζεται και στηρίζει εις τον κατά κράτος αφανισμόν τούτου και εις την πτώσιν και εις την καταστροφήν της Ρωσσίας, έφθασαν εις το μη περαιτέρω, ως έκαστος και δι' απλής παρατηρήσεως εξ' ανάγκης συμπεραίνει το πράγμα. Όθεν εις τούτο το μέγα και σπουδαίον κατ' αυτήν ευχήν αντικείμενον, περιώρισεν απ' αρχής όλους τους μυστικούς και μεγάλους αυτής αγώνας, οίτινες από τότε φαίνονται ενεργούμενοι δολίως και προοδεύοντες. 


Εις αυτήν, την κατά των ορθοδόξων επιβουλήν και συνωμοσίαν, η Αγγλία οικονομεί πολλά άλλα πράγματα διά την ανατροπήν της Δυτικής Εκκλησίας και διά την καταστροφήν εις τα Κράτη της Δύσεως. Έχει, φερ' ειπείν, όργανα συστηματικώς απ' αρχής και περιθρυλλούσι πανταχού τας πάλαι τυραννίας, δυσιδαιμονίας, καταχρήσεις και σκάνδαλα των Πάπων και του κλήρου της Δύσεως και προ πάντων του τάγματος των Ιησουιτών και ούτω διαγείρει το γενικόν κατ' αυτών μίσος. 


Συγχρόνως δε επινοεί τρόπους δολίους και τεχνικούς, διά των οποίων βλασφήμως και παραλόγως προσάπτει τας αυτάς κατηγορίας και εις τον Ανατολικόν και ορθόδοξον Κλήρον και, ως εκ τούτου, ου μόνον διαγείρει την εκ των αρχών και την εκ του λαού κατ' αυτού υποψίαν και αποστροφήν, αλλ' ευρίσκει  την αφορμήν και κινεί κατ' αυτού συνωμοσίαν εις τας μυστικάς εταιρίας. 


Διέδωκε και διαδίδωσιν αδιαλείπτως εις όλους τους λαούς της Δύσεως, της Ανατολής και της Άρκτου, το πνεύμα της πλάνης, της αποστασίας και αναρχίας υπό το πρόσχημα του Συντάγματος και της δημοκρατίας, της ισότητας και ελευθερίας, αλλ' ο κυριώτερος σκοπός τείνει, ίνα φέρη το σκάνδαλον εις τα ορθόδοξα Κράτη, διά την τούτων καταστροφήν και διά την πτώσιν αυτών εν τω πνεύμα της πλάνης και επί σκοπώ, ίνα ενώση όλους τους λαούς και τα έθνη της Δύσεως και της Ανατολής εις μίαν, εις την κατά της Ρωσσίας επιβουλήν και το μίσος, την οποίαν απ' αρχής ενόμισεν, ως μέγα πρόσκομμα εις τα περί της Ανατολής υψηλά και λαμπρά αυτής σχέδια. 


Εκ των όσων δε πάλιν εθνών της Δύσεως έχει, ως συναγωνιστάς εις την κατά των ορθοδόξων επιβουλήν, τον μεν Γαλλικόν λαόν κινεί και έχει ως όργανον εις διάδοσιν της πλάνης του θεσμού της αποστασίας και αναρχίας, τον δε Γερμανικόν, διά την εισαγωγήν του Λουθηρο-Καλβινισμού εις τα ορθόδοξα Κράτη. 


Δι' αυτόν τον σκοπόν ενεργεί και γίνεται η μαθήτευσις και η χρήσις παρά τοις ορθοδόξοις, τούτων των δύο Γλωσσών, Γερμανικής τε Γαλλικής, προς εύστοχον διάδοσιν της εξ' αυτών συστηματικώς ενεργουμένης διαφθοράς και της πλάνης. Και πάλιν, εις την διά συνωμοσίας κατά πάντων εν γένει των ορθοδόξων ενεργουμένην επιβουλήν, το κυριώτερον και σπουδαιότερον παρ' αυτήν αντικείμενον φαίνεται το περί του Ελληνικού γένους, όπως φέρη εις έκβασιν τα κατά την ανατολήν υπέρ εαυτής επίσημα και μεγάλα σχέδια. Τούτων δε την κατόρθωσιν και οικοδομήν εστήριξεν απ' αρχής και στηρίζει εις τα εφεξής διά της ραδιουργίας έργα. 


Α'. Εις την κατάργησιν και ανατροπήν της Ορθοδόξου θρησκείας, αντεισάγγουσα τα δύο ανωειρημένα είδη της πλάνης της Λουθηρο-Καλβινικής αιρέσεως και του θεϊσμού ή και της αθείας. Οποίας δε σκευωρίας και τρόπους δολίους μετέρχεται συστηματικώς απ' αρχής διά τον σκοπόν τούτον, ο περί τούτων λόγος αποβαίνει τα μέγιστα εκτεταμένος και διεξοδικός εκ των οποίων, έπειτα λέγομεν ολίγα τινά. 


Β'. Εις το διεγείραι την εκ πασών των άλλων εθνών κατ' αυτού αποστροφήν και το μίσος. Αυτή κατά πάντα κινεί αυτό υποκεκρυμμένως εις τόσα αλλόκοτα έργα και εις τόσας ανωμαλίας και αυτή συγχρόνως διά της κοινής φήμης, ου μόνον περιθρυλλεί όλα αυτά πανταχού, αλλά και πλεονάζει διά προσθήκης και προσάπτει μυρίας άλλας συκοφαντίας, επί σκοπώ ίνα διαγείρη το παγκόσμιον κατ' αυτού μίσος. Δι' αυτόν τον σκοπόν, προς τοις άλλοις εκίνησε και κινεί τόσας άλλας αποστασίας εις όλα τα άλλα Κράτη, μετά την αναγνώρισιν της λεγομένης Ελληνικής Ανεξαρτησίας και συγχρόνως έχει πανταχού υποκεκρυμμένα όργανα και διαθρυλλούσιν, ότι το Ελληνικό γένος έδωκε τάχα και δίδωσι αφορμήν και το σκάνδαλον εις όλα αυτά. 




Εις το προετοιμάσαι αφορμάς,
ίνα παραχωρηθή εις αυτήν, η αποκλειστική προστασία της Ελλάδος κατά τον τύπον της Επτανήσου.
Επί τοιούτω σκοπώ
έδωκεν εν καιρώ της αποστασίας εις τους Έλληνας τα δάνεια επί συμφωνία, ίνα πληρωθώσιν εις τόσην εθνικήν γην,
ενεργεί το εκ των άλλων εθνών κατά των Ελλήνων μίσος,
έφθειρε τα υπουργεία των άλλων αυλών
και συνεργούσι δολίως και τεχνικώς εις αυτόν τον σκοπόν και διεγείρει και ερεθίζει μυριοτρόπως
το μεταξύ των Ελλήνων αμοιβαίον και αδιάλλακτον μίσος, την αντιζηλίαν και την υποψίαν
όλων των εθνών της Δύσεως κατά της Ρωσσίας,
όσον και ταύτης κατ' εκείνων.
Και ενώ αυτή, η εκ της Αγγλίας επιβουλή ανοίγει τόσας Σκηνάς εις όλην την Δύσιν και την Ανατολήν,
ενώ αυτή διευθύνει και διοικεί
απολύτως και συστηματικώς όλα εν γένει τα θρησκευτικά και κοσμικά πράγματα όλης της Ανατολής
απαραλλάκτως καθώς και τα της Επτανήσου και ετοιμάζει το ναυάγιον του Ελληνικού γένους,
συγχρόνως εις όλα ταύτα,
εις μεν τους Έλληνας και εις την Ρωσσίαν υποκρίνεται τον θεατήν και τον φίλον
και προσάπτει
τας αιτίας εις τους Βαυαρούς και εις τον Πάπαν,
άλλοτε δε
εις την επιρροήν τάχα της Γαλλίας και της Γερμανίας και άλλων,
εις δε την Ρωσσίαν και εις άλλας αυλάς
προσάπτει
την αιτίαν εις την ακαταστασίαν και εις το φιλοτάραχον, ως αυτή λέγει του Ελληνικού γένους και εις την ανικανότητα της Ελληνικής αρχής κ.τ.λ. {...}



Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ'' 
Αθήνα 1849, σελ. 11-15.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF